Printable View
Είπα να ξεκινήσω ένα θέματακι λόγω ημερών σκεφτομενος τον τίτλο της ταινίας.
Είναι γνωστό σε όλους ότι ο φόβος φιλάει τα έρμα. Οπότε λόγω φόβου οι άνθρωποι μαλακών ουν, παύουν να είναι εγωκεντριστες, οι ανθρώπινες σχέσεις γίνονται ποιο ουσιαστικές δεν σκεφτόμαστε μόνο την παρτουκλα μας.
Είναι έτσι λέτε, η σε λίγο καιρό που θα περάσει θα είμαστε πάλι ζώα?
Χάχα.. Το σκεφτόμουν ότι αυτή η "δοκιμασία" θα μας φερει πιο κοντά ολους και ίσως έτσι θα εκτιμήσουμε τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας.. Για το μετά δεν ξερωQuote:
Originally Posted by Dxr
Οι άνθρωποι πάντα τείνουν να ξεχνάνε εκτός αν πρόκειται για κάτι πάρα πολύ σοβαρό που τους έκανε να αναθεωρήσουν, να αλλάξουν οπτική και στάση ζωής. Εγώ το κατάφερα αυτό όταν νόσησα με κατάθλιψη και κατάφερα να βγω. Άλλος με καρκίνο ή κάποια άλλη ασθένεια. Τώρα με όλο αυτό που ζούμε εκτιμούμε ακόμα περισσότερο την ελευθερία μας, τις μικρές στιγμές της καθημερινότητας που μας δίνουν χαρά, την υγεία όχι μόνο την δική μας αλλά κυρίως των συνανθρώπων μας. Αυτή την φορά το ίδιο το κράτος μας αναγκάζει να το κάνουμε. Θέλοντας και μη, ερχόμαστε όλοι πιο κοντά και λειτουργούμε σαν σύνολο.
Κάποιοι άνθρωποι μπορεί να σκοτώνονται, να μισεί ο ένας τον άλλον και όταν συμβαίνει κάτι σοβαρό να ενώνονται και να προχωράνε μαζί γιατί αυτή είναι η μοναδική επιλογή που θα τους δώσει λύση. Επίσης σε περιόδους δύσκολες το μυαλό αναζητεί την "διαφυγή". Να μπορέσει να ξεχάσει, να απαλύνει τον πόνο. Εδώ ο κόσμος καίγεται θα σου πούνε και εσύ τώρα βρήκες να ερωτευτείς; Ακριβώς γι' αυτό έγινε εκείνη την περίοδο. Το μυαλό δεν άντεχε άλλο και βρήκε αλλού καταφύγιο και ασχολία.
(Κάποιες σκέψεις απλά).
Για παράδειγμα εγώ έχω χωρίσει προσφάτως και παρατηρώ κινήσεις τις πρώην μου για επαναπροσεγγιση. Η αλήθεια είναι ότι είμαι ποιο μαλακός λόγω των ημερών που ζούμε, αλλά σκεφτομενος την επόμενη μέρα, λέω ότι είναι καθαρά λόγω φόβου. Σε στιγμές αδυναμίας θέλουμε καπου συναισθηματικά να γραπωθουμε, αλλά τι γίνεται την επόμενη μέρα οταν ο φόβος θα έχει φύγει και θα βγουν οι επιθυμίες μας και ο εγωισμός στην επιφάνεια.Quote:
Originally Posted by george1520
Αυτό μόνο.
Θυμάμαι την ιστορία σου.. Δεν μιλούσε με αλλον?Quote:
Originally Posted by Dxr
Θυμάμαι όταν πέθανε ένας θείος μου, η μητέρα μου και ο άλλος μου θείος (αδέλφια) άλλαξαν συμπεριφορά για ένα μικρό διάστημα.. Αλλά μετά ξαναεμφανίστηκαν τα προβλήματα, ο εγωισμός, τα βιώματα, ο χαρακτήρας κτλ και έγιναν πάλι οι ίδιοι.Quote:
Originally Posted by blackbird
Εγώ άλλαξα σαν άνθρωπος όταν έφτασα στο μηδεν. Για να αλλάξεις όμως θα πρέπει να αποδεχτείς ότι κάτι δεν πάει καλά με σένα και να βρεις τι είναι. Αν ένας άνθρωπος θεωρεί πως είναι εντάξει και πως δεν έχει κανένα πρόβλημα, τότε δεν πρόκειται να αλλάξει.
Συμφωνώ. Γι' αυτό και κάποιοι άνθρωποι ό,τι και να πάθουν στη ζωή τους πάντα θα καταριούνται την μοίρα τους.Quote:
Originally Posted by george1520
Dxr, λογικά υπάρχει λόγος που χωρίσατε. Αν ξέρεις πως μετά θα το μετανιώσεις, καλύτερα να μην ξανασμίξετε.
Ηρτε σου μήνυμα εσένα που το υπουργείο? Όσους ερώτησα είπαν μου οι.. Μόνο εμένα έχει έννοια το υπουργείο.Quote:
Originally Posted by blackbird
Όχι δεν είχα ιδέα. Ρώτησα τώρα τον μπαμπά μου και του ήρθε. Το διάβασα. Ούτε σε μένα ήρθε ούτε στην μάνα μου. Μπορεί να είναι λόγω ρύθμισης στα κινητά αν και δεν πείραξα τίποτα.Quote:
Originally Posted by george1520
Ουυ εξίασα και εν το εγύρισα στα κυπριακά χαχα
Μόνο στους άντρες έστειλαν.. Έτσι για να τους φοιτσιασουν.Quote:
Originally Posted by blackbird
νομιζω οτι περα απο τον εγωισμο, η απομακρυνση σας ειχε φτασει πολυ μακρια, στο σημειο να μενεις αλλου και να εχει σχεση πουε ρχοταν και στο σπιτι.Quote:
Originally Posted by Dxr
αν βλεπεις τετοιες κινησεις, αντι να κανεις το κοροιδο η να τις παρακολουθεις απλα, μπορεις να κανεις πολυ συγκεκριμενες ερωτησεις για το τι εγινε με ολα αυτα, τι αλλαξε σε οσα σου ελεγε μεχρι προτινος, αν υφισταται η σχεση της, κλπ... κι αν δεν εχει αλλαξει ακτι, τοτε τι θελει και σου κουνιεται;;
Μπορεί να στέλνουν μόνο σε ένα μέλος κάθε οικογένειας. Υποθέτω δηλαδή.Quote:
Originally Posted by george1520
Edit: ερώτησα τες συμφοιτήτριες μου και εστείλαν τους. Εμένα όιιιι. Θέλουν να πεθάνωω :( (αστείο)
Βασικά ούτε θέλω να ασχοληθώ μαζί της πλέον γιατί ξέρω τι θέλω εγώ πλέον από την ζωή μου και το σίγουρο είναι ότι δεν την θέλω. Απλά το Ανέφερα για να δώσω τροφή για σκέψη, και πως λειτουργούμε σε ακραίες συνθήκες όπου το μόνο που μας νοιάζει είναι το ένστικτο της επιβίωσης όχι μόνο φυσικής αλλά και συναισθηματική θα έλεγα.Quote:
Originally Posted by Remedy
Και συνεχίζει μαζί του, κανονικά απλά ώρες ώρες την πιανουν τύψεις να το πω, δεν ξέρω και μου λέει κάτι αλλόκοτα αλλά ναι εξακολουθεί να είναι με τον άλλον.
Θεωρώ πολύ σημαντικό που υπάρχει αυτό το forum, oοπου πραγματικά ανταλλάσουμε απόψεις για σοβαρά θέματα, αυτό στον έξω κόσμο σπανίζει λόγω του προσωπείο που φοράμε, εδώ είμαστε γυμνοί με όλοι την αλήθεια μας.
Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου γιατί με έχετε βοηθήσει χωρίς να το γνωρίζετε ίσως. Μακάρι τα λόγια μου και οι εμπειρίες μου να βοηθήσουν κάποιον εδώ μέσα, να ξεπεράσει το πρόβλημα του, γιατί όλα ξεπερνιουνται κακά τα ψέματα αρκεί να βρεις αυτή την εσωτερική δύναμη που σε παρακινεί να συνεχίσεις.
Σας είμαι υπόχρεος.
Quote:
Originally Posted by george1520
Εμενα οι ανθρωποι στα δυσκολα μου γυρνανε την πλατη ή βρισκουν ευκαιρια να με ποδοπατησουν.
Μονο στις διακοπες μου το καλοκαιρι συναντησα ανθρωπους που με βοηθησαν, καλα να ειναι οπου βρισκονται.
Ο έρωτας στα χρόνια του κορονοιου...Είναι πάλι ο ίδιος..Quote:
Originally Posted by Dxr
Γενικά πιστεύω ότι εξαρτάται από τις ανθρώπινες σχέσεις..Και από τον καθένα μας..Προσωπικά μέχρι τώρα δεν έχω αλλάξει κάτι λόγο κορονοιου ή φόβου γενικώς..
Και ναι πιστεύω ότι όταν περάσει ο φόβος θα είμαστε πάλι ίδιοι (όσοι αλλάξουν συμπεριφορά λόγο της κατάστασης)..
Χάχα.. Πολύ πιθανόν.Quote:
Originally Posted by blackbird
Δεν ξέρω. Νομίζω όμως ότι σε τέτοιες περιόδους είναι καλύτερα να ζει κανείς μόνος. Το επιτάσσουν οι περιστάσεις και μειώνεται κατά πολύ το άγχος του ενδεχομένου μετάδοσης της ασθένειας σε συνανθρώπους μας. Δε βλέπω τίποτα το ερωτικό σ' αυτό.Quote:
Originally Posted by Dxr
Εγώ με το αγόρι μου περνάμε μια κρίση την πιο δύσκολη στιγμή που συμβαίνουν όλα αυτά. Οι γονείς μου λόγω της κατάστασης μου απαγόρευσαν να πηγαίνω σπίτι του - μένει με την οικογένειά του όπως κι εγώ - ή να έρχεται εδώ. Καταλαβαίνω την σοβαρότητα της κατάστασης και φυσικά για ένα τέτοιο ζήτημα πρέπει να σεβαστώ αυτήν τους την επιθυμία. Πριν μια εβδομάδα με το αγόρι μου κάναμε σχέδια πως θα περάσουμε μαζί αυτό το διάστημα των 2 εβδομάδων που φυσικά δεν θα είναι πλέον 2 εβδομάδες αλλά κανείς δεν ξέρει πόσο. Και δεν ήμασταν αφελείς να κάνουμε τρελά σχέδια. Όμως για τον ίδιο το να βρισκόμαστε για έναν περίπατο κάθε μέρα - δεν μένουμε κοντά - ή να αξιοποιούμε όποιο μέσο υπάρχει για καθημερινή επικοινωνία δεν αρκεί. Σε κανέναν δεν αρκεί. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι που αισθάνεται μια αδιαφορία από την μεριά μου τον τελευταίο καιρό. Μου το έχει επικοινωνήσει μερικές φορές. Ξέρω ότι είμαι λίγο διαφορετική. Εγώ αυτό το βιώνω περισσότερο καιρό απ'ότι νομίζει. Αισθάνομαι λίγο χαμένη με μένα, άλλες φορές σκέφτομαι μήπως κάτι έχει αλλάξει σε μένα ή στην σχέση μας και δεν το έχω καταλάβει. Έχω γίνει αντιδραστική και λίγο γκρινιάρα. Εννοείται ότι αυτό επηρεάζει εμένα σε ότι αφορά την σχέση μου αλλά και γενικά την καθημερινότητα μου. Δεν με φροντίζω, δεν με αγαπώ. Έχω ανασφάλειες. Κι όλα αυτά κατά καιρούς τα συζητάω μαζί του αλλά όταν με βλέπει κάπως μελαγχολική ή περίεργα η απάντηση μου στο αν είμαι εντάξει είναι ένα 'ναι, καλά είμαι'. Γιατί προσπαθώ να πείσω εμένα και τον αγαπημένο μου ότι όλα είναι καλά, γιατί φοβάμαι... Έτσι, λοιπόν, φτάνουμε στο σήμερα. Ατελείωτα κατεβατά μηνύματα και τώρα έχει θυμό και νεύρα. Δεν θέλει να μου μιλήσει. Μα για πόσο; Ποιος ξέρει πότε θα τον ξαναδώ; Πότε θα τον ξανά αγγίξω; Ήθελα να βρεθούμε χτες αλλά δεν ήθελε. Λέει ότι περνάω καλά εκεί που είμαι. Πράγματι, εδώ στο σπίτι μου νιώθω ασφάλεια. Υπάρχουν φορές που με ενοχλεί το να ξεβολεύομαι από τον χώρο μου πχ όταν πηγαίνω σπίτι του και μένω 2 μέρες συνεχόμενα. Και δεν είναι ότι ζει μόνος του. Και με κουράζουν καμιά φορά οι μετακινήσεις γιατί δεν μένουμε κοντά. Έχω θυμό με εμένα που αφήνω να με ενοχλούν τέτοια πράγματα, που με έχει πιάσει με τελειομανία με τα πάντα και που δεν μπορώ να είμαι ανάλαφρη. Τον αγαπάω και με αγαπάει πάρα πολύ. Φοβάμαι ότι το έχω πληγώσει αλλά άθελά μου, ίσως στην προσπάθεια του να καταλάβω εμένα και να διαχειριστώ τον εαυτό μου. Δύσκολη περίοδος να συμβαίνουν όλα αυτά και φοβάμαι το μετά...