Με αφορμή το σημερινό και που έχω έντονα αυτά τα συναισθήματα θα σας πω πως νιώθω.
Κοιτούσε ένας επίμονα με άσχημο τρόπο
Εγώ με το μηχανακι αναστροφή και ρωτάω γιατί ρε φίλε με κοιτάς έτσι σου έκανα τίποτα? Ήταν με γκόμενα γυμνασμενος. (εγώ δεν είμαι κανένας λεπτός και έχω τον όγκο μου, δε με λες ούτε αγυμναστο ούτε γυμνασμενο).
Αυτός κατευθείαν ούτε να συζητήσει, μου λέει φύγε τώρα από δω όπως είσαι κ κάνει κίνηση επίθεσης- προειδοποιησης, ξέρετε!
Ειδικα όταν αντιλήφθηκε ότι εγώ εμπασα τότε είπε μαλάκα. Τον είπα και γω αλλά όλοι καταλαβαμε τι παίχτηκε.
Το παθαίνω πάντα. Όταν ο άλλος έχει τον αέρα αποθαρρύνομαι!
είμαι 33 και λόγω σωματοτυπου κανείς δεν θα τον πει τον κάθε επίδοξο "τι τα βάζεις με πιο αδυναμο" οπότε είμαι αδικαιολόγητος!
Να σας πω ότι γνωρίζω ότι κάποιοι θα πουν να κρατιέται μακριά, να είσαι λογικός, ότι είναι απερισκεψία να εμπλέκεσαι....
Εγώ θέλω συμβουλή όμως για να φύγει η δειλία γιατί κάποια στιγμή θα χρειαστεί να πλακωθω!
Κάποια στιγμή θα εχω παιδιά και δεν πρέπει να ανακαλύψουν κάτι τέτοιο!
Ή κάτι πιο άμεσο, κάποια στιγμή θα είναι η κοπέλα μου μπροστά...
Ένιωσα πάλι μικρός, δειλός με μια πίκρα στο στόμα και θύμωσα, ένιωσα ακόμα και λίγος για την κοπέλα μου, που είμαι τετοιος.
Κ επειδή είπα πως το έχω ξαναπεράσει, τώρα ξέρω ότι θα μου τρώει τη ψυχη για αρκετό καιρό. Ετσι παθαίνω.
Οι άντρες πιθανόν να με καταλάβουν καλύτερα γιατί ξέρουν ότι ο άνδρας είναι ανδρισμός και θάρρος. Μιλάω καθαρά για τα αυτονόητα ένστικτα που έδωσε η φύση και θα ήθελα να μείνουμε σε αυτό.
Αμέσως μετά το συμβάν κοντοσταθηκα και σκεφτόμουν να πάω να τον βρω γιατί πρέπει να σταματήσει αυτό, πρέπει να κάνω το βήμα που θα σπάσει την πρώτη κρυάδα.
Φυσικά και δεν πήγα.
Έχω επίσης να πω ότι συμβάν στο συμβάν έχω γεμίσει από θυμό μέσα μου και μίσος και ξεσπάω αλλου άδικα με θρασσυδειλια
(Όχι με σωματική βία).
Φοβάμαι να μην πονέσω, φοβαμαι για την σωματική μου ακεραιότητα, μα τρέμω το ρεζιλικι...