ΒΟΗΘΕΙΑ! Δεν ξέρω τι βιώνω!
Καλησπέρα. Θα παραθέσω εδώ την ιστορία μου που βιώνω τους τελευταίους 2,5 μήνες και περιμένω να ακούσω γνώμες και συμβουλές απ' όσους μπορούν να με βοηθήσουν.
Πέρασα μια δύσκολη περίοδο επίπονου χωρισμού σε συνδυασμό με απόλυση από δουλειά και απότομη αλλαγή περιβάλλοντος (επιστροφή στο πατρικό, μακριά απο φίλους κλπ.). Δεν μπόρεσα να το διαχειριστώ σωστά όλο αυτό κι έπεσα γρήγορα σε κατάθλιψη χωρίς όμως να την αντιμετωπίσω. Επί 3 μήνες περίπου ήμουν με 2 ώρες ύπνο κάθε μέρα και ο εγκέφαλος μου υπερλειτουργούσε σκεφτόμενος τα λάθη, τα άν, τα αρνητικά μου κλπ. Δεν εκτονώθηκα καθόλου συναισθηματικά, τα κρατούσα όλα μέσα μου και προσπαθούσα με το υπεραναλυτικό μυαλό που έίχα να βγάλω και καλά άκρη. Τα βράδια είχα συχνά κρίσεις πανικού, ταχυκαρδίες και γενικότερα μια συνεχόμενη ταραχή. Προσπαθούσα να σταματήσω το μυαλό μου και δεν μπορούσα. Είχα τόσο λεπτομερή και δυνατή μνήμη που θυμόμουν με κάθε λεπτομέρεια τα πάντα απ' όλες τις στιγμές της σχέσης μου και της δουλειάς μου. Επίσης έχω την εντύπωση ότι ανέβαζα υψηλή πίεση κάτι το οποίο δεν το καταλάβαινα καθώς ποτέ δεν το είχα ξανανιώσει. Ένιωθα ότι το κεφάλι μου θα εκραγεί αλλά νόμιζα ότι ήταν απλά από τις υπερβολικές ασταμάτητες σκέψεις. Τα βράδια ενιωθα τους χτύπους της καρδιάς στο κεφάλι μου και όχι στο σημέιο της καρδιάς.
Ώσπου μια μέρα αποφασίζω να πάω σε ψυχολόγο καθώς ένιωθα ότι το κεφάλι μου θα εκραγεί πιο πολύ απο κάθε άλλη φορά. Καθώς ήταν η πρώτη μου το άγχος και η πίεση μου ανέβηκε ακόμα πιο πολύ. Τέλος πάντων, αράδιασα όλα αυτά που είχα να του πω, ασταμάτητα με ροή πολύ γρήγορη που δεν προλάβαινε καν να τα γράψει. Αφού έφυγα, απογοητεύτηκα γιατί περίμενα να αλλάξει κάτι άμεσα, Κι έτσι ξανάρχισε ασταμάτητη ροή σκέψεων, ώσπου τη στιγμή που βγήκα για μια βόλτα και αισθάνθηκα ξαφνικά να σταματούν μονομιάς όλες οι σκέψεις. Παράλληλα συνειδητοποίησα ότι ελαττώθηκε η όραση και στα δύο μάτια. Επίσης ξεκίνησε ένας πόνος στον αριστερό κρόταφο σημειακά και το βράδυ τον ένιωθα σαν κάψιμο. Δεν έδωσα σημασία και ίσα ίσα χάρηκα γιατί περίμενα καιρό να ανακουφιστώ από τις σκέψεις. Την επόμενη μέρα το πρωί ξύπνησα και οι σκέψεις δεν υπήρχαν, ενιωθα ξαφνικα σαν να ήμουν καλά, σαν να είχε ξεχαστεί το συμβάν.. Σταδιακά όμως απ' το βράδυ αρχισαν να ξαναρχονται ώσπου φτάσαν στο ίδιο επίπεδο. Αποφασίζω να πάω μετά από δύο μέρες σε άλλο ψυχίατρο. Μου πρότεινε να γράψω όλες αυτές τις σκέψεις σε χαρτί και θα γίνω καλά. Μάλιστα ανέφερε χαρακτηριστικά, πως αν δεν σταματήσουν οι σκέψεις θα σκίσει τα πτυχία του. Γράφω 7 σελίδες και δεν σταματούν ποτέ..ίσα ίσα, πανικοβλήθηκα κι άλλο επειδή δε σταμάτησαν. Από τότε είναι που άρχισαν όλα να αλλάζουν, σταδιακά η όραση μου είχε διαταραχές και παράλληλα νέκρνωναν όλες αυτές οι σκέψεις. Συνειδητοποιούσα ότι δεν μπορώ να διαβάσω καλά άρθρα κι επίσης ότι άλλαζε εντελώς η ψυχολογία μου. Ταυτόχρονα ο πονοκε΄φαλος επεκτείνονταν , ένιωθα τσιμπήματα μουδιάσματα και αύρες.Υπήρχαν μέρες που ένιωθα σαν να μη συνέβη ποτέ το όλο τραύμα, τρελά σκαμπανεβάσματα διάθεσης ώσπου έφτασε μια μέρα που ξυπνάω και συνειδητοποιώ ότι είχα απώλεια μνήμης. Σαν να μην είχα σχέση ποτέ..Παράλληλα να αναφέρω ότι ο πόνος συσσωρεύτηκε στο σημείο απ όπου ξεκίνησε.
Ήταν ότι πιο τρομακτικό. Ενιωθα σαν να είχα χάσει την ταυτότητα μου..Άπό τότε είναι σαν να είμαι εκτος πραγματικότητας και σαν να είμαι άλλος άνθρωπος. Δεν υπάρχει αίσθηση του χρόνου, είναι σαν να έχει διαγραφεί η βραχυπρόθεσμη μνήμη..σαν να υπάρχει μια ομίχλη που σβήνει την κάθε μερα, σαν να ζω μόνο το τώρα, κάθε τι σβήνει. Όλο αυτό απάλυνε την κατάθλιψη που είχα, το μαύρο πέπλο πάνω απ το κεφάλι μου, την ανηδονία και τη ματαιότητα. Πλέον νιώθω μια απάθεια, ένα flat πράγμα στα παντα. Δεν υπάρχει αγχος, φοβίες, νευρικότητα, μνήμη, πάθη, συναισθήματα. Οι μακροπρόθεσμες μνήμες είανι σαν να είναι παγωμένες, το μυαλό είναι αδρανές δεν κάνει ανάκληση αναμνήσεων, δε σκέφτεται. Είναι σαν να είναι άδειο. Δεν υπάρχει γενεσιουργός σκέψη, μόνο ότι θυμάμαι απ΄το παρελθόν. Αν με αφήσουν μια μέρα σε ενα χώρο δε θα βγάλω άχνα. Δεν υπάρχει φάσμα διάθεσης, σκέψης, φσυιολογικής ροής. Παράλληλα έχουν οξυνθεί όλες οι αισθήσεις. Βλέπω υπεραναλυτικα τα πάντα με κάθε λεπτμμέρεια, ακούω τους παραμικρούς ήχους, οσφρίζομαι τα πάντα από μακριά, αισθάνομαι τις παραμικρές εναλλαγές αέρα και θερμοκρασίας. Ακόμα έχουν χαλαρώσει μύες του σωματός μου οι οποίοι ήταν πάντα σφιχτοί ακόμα και σε περιόδους που δε γυμναζόμουν καθολου όπως μπράτσα και γάμπες. Δεν αισθάνομαι λύπη, αισθανομαι ένα κενό, σαν να μην ξέρω ποιος είμαι. Δεν μπορω να παρακολουθήσω ταινία ή να διαβάσω βιβλίο γιατί χάνω τη ροή καθως δε λειτουργεί η μνήμη αλλα και να μπορούσα δεν έχει νόημα καθώς όλα τα συναισθήματα είναι απενεργοποιήμενα. Είναι σαν να έχει διαταραχτεί όλη η προσωπικότητα μου. Όλα είναι αντίθετα από μένα. Ημουν τέρμα συναισθηματικός και ευαίσθητος και τώρα είμαι απαθής και όταν μιλάω με φίλους προσπαθώ να θυμηθώ να υποδυθώ τον παλιό εαυτό μου. Ακόμα και η σεξουαλικότητα έχει επηρεαστεί..Από εκεό που ήμουν δύσκολος στο να με ελκύσει κάποια σεξουαλικά, πλέον είναι το άλλο άκρο. Από εκεί που είχα υπεραναλυτική λεπτομερειακή μνήμη για τα πάντα δεν μπορώ να θυμηθώ τι έκανα μες στη μέρα. Δεν μπορω να θυμηθώ παρελθοντικά σημαντικα γεγονότα της ζωής μου. Πάω για μια βόλτα και μετά από 3 ώρες μου φαίνεται σαν να πήγα πριν από μέρες ή μπορεί να το ξεχάσω. Παράλληλα δενν νιώθω ποτέ την αίσθηση πείνας ή σκασμού. Έτρωγα αργά και σταθερά και τώρα τρωω γρήγορα. Φαγητά που δε μ άρεσαν μου αρέσουν, ποτά και μπύρα που μου άρεσαν δεν μου προκαλούν τίποτα. Η μουσική δε μ αγγίζει καθόλου, που ειχε τεράστιο ρολο στη ζωή μου. Δεν έχω καν αντίληψη της πανδημίας. Η ανθρωπότητα ζει πρωτόγνωρες στιγμές κι εγώ δεν τις αντιλαμβάνομαι..είναι σαν να είμαι απ' εξω..Δεν έχω αντίληψη των γεγονότων, απλά τα παρακολουθώ ως θεατής και διαβάζω τους τίτλους. Μέχρι και οι κινήσεις μου είναι διαφορετικές, στο πως ζωγραφίζω, στο πως παίζω μπάλα, αρμόνιο. Όλα αυτά έγιναν σταδιακά και ενδιάμεσα είχα πονοκεφάλους, αίσθημα ότι μειώνεται η φωτεινότητα, ότι κάτι συμβαίνει στον εγκέφαλο. Έίχα μ ικρούς σπασμούςσ το κεφάλι, ξξηροστομία, κινήσεις ακαθισίας ή κινήσεις όπου ο εγκεφαλος προσπαθούσε να λειτουργήσει καθώς μειωνόταν η λειτυοργία του. Δηλαδή να παίζω χαρτιά, επιτραπέζι,α η να λύνω σταυρόλεξα. Απλά και μόνο για να την κρατω σε εγρήγορση με κάτι μηχανικό αλλιώς ηταν σαν να μην υπαρχω αφού δε σκεφτομαι.
Έκανα εννοείται μαγνητική, αξονική και ηλεκτροεγκεφαλογράφημα και βγήκαν όλα πεντακάθαρα. Η νευρολόγος στην οποία πήγα 3 φορές εξακολουθεί να μου λεει ότι όλο αυτό προκλήθηκε από την ψυχολογικη επιβαρυνση. Ο καινούριος ψυχιατρς που πήγα μου είπε ότι όλο αυτό ήταν άμυνα του οργανισμού για να με προστατέψει από τον εντονο συναισθηματικό και ψυχικό πόνο. Και για αυτό έκανε shut down ο εγκέφαλος. Έτσι μου έδωσε σταγόνες zanipram. Αλλά εγώ κάθε μέρα υποφέρω και αμφιβάλλω. Είναι δυνατόν κάτι τοσο έντονο, με ολες αυτές τις επιπτώσεις να προκληθεί απλά από τη χημική ανισορροπία του εγκεφάλου? Είναι σαν να μην υπάρχω..Μακάρι να ένιωθα έστω πόνο. Είμαι ένα σώμα που δε νιωθει τίποτα κι ένα μυαλό που δεν σκέφτεται. Κάθε μέρα που ξυπνάω θυμάμαι από την αρχή τι συμβαίνει και δε θέλω καν να σηκωθω απ' το κρεβάτι..Επίσης που και που μπορεί να γελάσω ενώ μεσα μυο αισθάνομαι αρνητικά, σαν ακράτει γέλιου. Δεν αισθάνομαι ούτε φυσικό πόνο οπως ασθανόμουν. Δηλαδή όταν μου πήραν αίμα (που κι αυτές βγήκαν φυσιολογικές) δεν αισθάνθηκα καν το τσίμπημα. Επίσης ενώ είχα τριχόπτωση λόγω ξηροδερμίας, τώρα δεν έχω. Τα άκρα των χεριών και των ποδιών φαίνονται μεγαλύτερα απ τη χχαλαρωση των μυών. Ήμουν συμμετέχων σε ένα πρόγραμμα voucher με προγραμματισμό και το σταμάτησα γιατί δεν μπορούσα να εκτελέσω απλά πραγματα τα οποία όχ απλά τα ήξερα αλλά ήμουν και ο πρώτος καθώς η διπλωματική μου βασίστηκε σε αυτά. Οποιος είναι απ εξω δεν μπορεί να καταλάβει τίποτα, λέει μια χαρα είσαι. Αλλά είναι σαν να μην υπάρχω καν. Οι αντιδράσεις μου, το τι θα πω, είναι σαν να μην τ λέω εγώ. Τι να κάνω..να συνεχίσω να το ψάχνω με αλλο νευρολόγο η να αποδεχτώ ότι έιναι ψυχολογικό κα ι να δω πως θα παει. Μα δεν τ χωράει ο νους μου..Εγω στη φαση που ήμουν τν καταθλιπτικη΄ήξερα ότι θα χρειαστώ μήνες για να ξεπεράσω τα τραύματα μου, και τωρα δεν υπαρχει τίποτα. Αισθάνομαι οτι δε θα επιστρέψω ποτέ σε αυτ΄που ήμουν..Τις σταγόνες τις παίρνω εδώ και 2 βδομαδες..Παρατήρησα 2 θετικές αλλαγές τις τελευταίες 3 μέρες , ότι αρχίζω κι έχω λιγο αίσθηση θερμοκρασίας κ αίσθημα φυσικού πονου. Αλλα είναι μηδαμινές βελτιώσεις μπροστά στο ότι εχασα το μυαλό μου και τις γνώσεις μου.
