ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ ΜΑΜΑ!!!

Καλησπερα σε ολους!ειμαι μια μαμα τελειως ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ με τον εαυτο μου. εχω ενα κοριτσακι 9 μηνων το οποιο κυριολεκτικα το μεγαλωνω μονη μου, διοτι ο αντρας μου δουλευει σχεδον 12 ωρες και δεν εχω καμια βοηθεια απο κανενα μιας και δεν ειμαι απο Αθηυνα και δεν γνωριζω και κανενα απο εδω. οι συγκιριες με εφεραν δυστηχως. ετσι ειμαι ολοι την ημερα με το παιδι κλεισμενη μεσα στο σπιτι αντε να βγω για ψωνια και αυτο ειναι ολο.ουτε ανθρωπο να μιλησω δεν εχω. καθως το παιδι μεγαλωνει και αρχιζει τωρα να θελει να περπατησει να ειανι γενικοτερα πιο κινητικο και εχει και το προβλημα με τα δοντια με αποτελεσμα να εχει τρελλες διαταραχες στον υπνο και πολυ γκρινια την ημερα. ετσι και εγω δεν ξεκουραζομαι αρκετα δεν μπορω ουτε τον εαυτο μου να προσεξω με αποτελεσμα να μην μπορω να ελεγξω τα νευρα μου και γενικοτερα τις κρισεις μου. εχθες τρομαξα εγω με τον εαυτο μου!
ο αντρας μου δουλευε βραδυ και ημουν μονη με το μωρο. μετα απο ολοημερη γκρινια κοιμηθηκε 22,30 και ξυπνησε 23,00 προσπαθουσα να την ξανακοιμησω ομως ματαια.με επισε κριση υστεριας φωναζα στο μωρο,εκλαιγα δεν ηξερα τι να κανω,αυτο με εβλεπε και γελουσε το κακομοιρο ωσπου την κοιμησα στο καροτσι και μολις τολμησα να την βαλω στην κουνια ξαναξυπναει θολωσα δεν μου εχει ξανασυμβει!την αρπαξα και την πεταξα πανω στο καροτσι δυνατα το μωρο σαστισε να με κοιταει να ουρλιαζω και να κλαιω!μολις καταλαβα τι ειχα κανει την παιρνω αγκαλια και πλάνταξα στο κλαμα. παραλιγο να κανω κακο στο παιδι μου. και αν παθαινε κατι απο το τρανταγμα? αν χτυπουσε το κεφαλι της στο σιδερο του καροτσιου? Θεε μου τι κανω ? πια εμαι? δεν με αναγνωριζω!!!δεν ειμαι εγω αυτη. και η ψυχολογια του παιδιου? του τραυματισα την ψυχουλα του? τι μανα ειμαι εγω αναρωτιεμαι απο εχθες το βραδυ! Ο Θεος μου εκανε ενα τετοιο δωρο και εγω τι κανω γι'αυτο?πως συμπεριφερομαι? γιατι δεν μπορω να ελεγξω τα νευρα μου? ειμαι κουρασμενη πολυ και σωματικα και ψυχολογικα αλλα αυτο δεν ειναι δικαιολογια τι να κανω βοηθηστε με!!!

χρυσα γεια.
βρες ενα καλο ψυχολογο κ επισκεψου τον σιγοτρα θα ανακουφιστεις.

Καταρχην το οτι εγραψες εδω, εκανες ενα πρωτο βημα, σωστα???

Κατα δευτερον γραφεις οτι εισαι εγλωβισμενη, μονη κλπ.
Ομως το παιδι το εκανες με τον αντρα σου και οχι μονη σου.
Τι λεει ο αντρας σου για ολα αυτα???
του εχεις μιλησει??
και αν ναι, ποια η αντιδραση του?

Εγώ νομίζω πως δεν σου χρειάζεται ψυχολόγος αλλά βοήθεια στο σπίτι. Δεν έχεις μαμά, πεθερά που θα μπορούσαν να σε βοηθήσουν?
Έχω μια φίλη που περίμενε χρόνια για να καταφέρει να κάνει παιδί και γι αυτήν ήταν το μεγαλύτερο δώρο του κόσμου όταν έκανε τη μικρή της. Τέτοια ευτυχία δεν έχω ξαναδεί σε άνθρωπο. Τους φιλοξενούσα ένα σκ στο εξοχικό μου και κάποια στιγμή την είδα να παθαίνει μια υστερία σαν αυτή που μας περιέγραψες. Όπως και συ, έτσι και αυτή είχε φρικάρει.
Δεν είσαι κακή μάνα, κουρασμένη είσαι...

καταρχας ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις σας, πολυ πολυ δυστηχως δεν μπορω να εχω καμια βοηθεια απο πουθενα η μαμα ειναι επαρχια και δενμπορει να ερχεται συχνα για βοηθεια λογω δουλειας. πεθερα δεν εχω οποτε τα δυο μου χερακια μονο! οσο αναφορα τον αντρα μου, ειναι και αυτος της αποψης οτι χρειαζομαι ξεκουραση και απο οτι συζητησαμε σημερα τελικα θα παω εγω την μητερα μου για να μπορω να \"ξελαμπικαρω\" λιγο. τουλαχιστον ως το Πασχα δεν μπορειτε να φανταστειτε τις τυψεις που νιωθω. οντως ειμαι πολυ κουρασμενη μαμα ελπιζω να μην ειμαι κακη το ευχομαι οπως ευχομαι να μην τραυματισα την ψυχη του παιδιου μου που ειναι το πιο σοβαρο και το πιο σημαντικο ευχαριστω και παλι για την στηριξη και την βοηθεια σας, και χαιρομαι που υπαρχει ενα τετοιο forum τουλαχιστον ενιωσα καπως καλυτερα λεγοντας το προβλημα μου!ευχαριστω

chrysa, καλώς ήρθες:)

δεν ξερω αν μετα την απαντηση που πηρες θα ξαναμπεις στο φορουμ. Θα θελα ομως κι εγω να σου πω δυο κουβεντες.Κι εγω πιστευω πως γραφωντας καποιος σε μια σελιδα το προβλημα του, ακομα κ ηλεκτρονικη, μπορει να ηρεμισει. Για λιγο ομως.Κάποτε το ειχα κανει κ εγω, διστακτικα έστω.

Δεν εχω παιδι, ομως υποθετω πώς και εγω στη θεση σου θα ενιωθα πολυ ασχημα. Απο ολα οσα γραφεις, νομιζω πως αισθανεσαι μονη σε μια πολη απροσωπη -για σενα τουλαχιστον.Χωρις ενδιαφεροντα κ καθημερινοτητα που εχει καποιες ευχαριστες στιγμες. Αντιθετα νιωθω πώς υπάρχει μια επαναληψη που σ εχει κουρασει.

Επισης οπως μας λες εχεις πολλα, μα πολλα νευρα. Φυσικα κ δεν μπορω να ξερω απο που προερχονται: ομως η σχεδον απομονωση, η ελλειψη διεξοδων πώς μπορει να μη σου δημιουργησει νευρα?

Μπορεις να στειλνεις το παιδακι σου σε καποιον βρεφονηπιακο σταθμο του Δήμου?

Υπάρχει προοπτικη ωστε να βρεις λιγο χρονο για σενα?Σκεφτεσαι να εργαστεις? Η πιθανοτητα να ξεκλεβεις λιγο χρονο για σενα : για γυμναστικη, για καποια αλλη ασχολια, μια βολτα, σινεμα, μια αλλη ασχολια που σκεφτεσαι?

Κ κάτι τελευταιο: νομιζω πώς είναι θετικο που \"ξυπνησες\", ενιωσες δλδ οτι κατι μεσα σου δεν πάει καλα. Ελπιζω να μην σε αμελησεις...

Chrysa, θα ήταν καλό να δεις ένα ψυχολόγο. Αν είναι το πρώτο σου παιδάκι, όσα καταμαρτυρείς κι οι όποιες ενοχές δείχνεις να επωμίζεσαι απέναντι στο παιδί σου, μου μοιάζουν σαν μεταλόχεια κατάθλιψη..

Τα παιδιά δυστυχώς κλαίνε στις 10, ξαναξυπνάν στις 11, ουρλιάζουν και χτυπιούνται στις 12 και πάει λέγοντας...Η συμπλήρωση ενός χρόνου από τη γέννηση τους ωστόσο είναι καθοριστικός για την διευκόλυνση του γονιού στο μεγάλωμα τους....Δεν έχουν πια κολικούς, η διατροφή τους έχει γίνει πιο σύνθετη, τα περισσότερα περπατάνε και το κυριότερο έστω και με τη γλώσσα του σώματος, αρχίζει μια υποτυπώδης επικοινωνία. Όταν φτάσει στο χρόνο, θα θυμάσαι αυτές τις καταστάσεις και θα γελάς.. Στο 2ο παιδί ούτε καν που θα τις καταλάβεις....
Μια επίσκεψη εν τούτοις σ\' ένα ψυχολόγο, ίσως να μην ήταν άσκοπη.. Η μεταλόχεια κατάθλιψη ίσως να μην είναι τόσο σοβαρή όσο η επιλόχεια, αλλά δεν είναι και να την περνάς αψήφιστα. Μπορεί να κάνω και λάθος κι όλο αυτό που βιώνεις να είναι η σωματική και ψυχολογική κούραση συσσωρευμένη, αλλά οι ενοχές που διατυπώνεις, με οδηγούν στο να πιστεύω πως έχω δίκιο...

Καλό κουράγιο και να σου ζήσει το κοριτσάκι σου...

μην λες πως δεν είσαι καλή μητέρα.για να σου δώσει ο Θεός ένα τέτοιο δώρο σημαίνει πως το αξίζεις...
και οι περισσότερες μητέρες έχουν τέτοιες εκρήξεις θυμού άλλες περισσότερο και άλλες λιγότερο....
δεν είναι εύκολο να μεγαλώνεις παιδιά και για αυτό άλλωστε λέγονται και παιδιά επειδή παιδεύουν.....αλλά είναι γλυκό παίδεμα... δεν συμφωνείς;
επίτρεψέ μου να σου πω ένα παράδειγμα.
το πρώτο μου παιδί το έκανα σε σχετικά μικρή ηλικία για τα σημερινά δεδομένα.είχα μία πολύ δύσκολη εγκυμοσύνη και μία ακόμα πολύ πιο δύσκολη γέννα.το αποτέλεσμα;
να μην θέλω να δω το παιδί μου,να μην μπορώ να το ταϊσω,να μην μπορώ να το αλλάξω.αυτό κράτησε σχεδόν 2 μήνες.δεν ήταν μόνο μία φορά όπως συνέβη με εσένα.
τι σημαίνει αυτό;πως δεν είμαι καλή μητέρα;απλά ήταν μια φάση που περνούσα δύσκολα.
όταν συνηδητοποίησα τι έκανα ένιωσα τεράστιες τύψεις και ορκίστηκα στον εαυτό μου πως θα είμαι πάντα εκεί για αυτά πριν καν μου το ζητήσουν.έπαθα ένα μικρό σοκ από την τότε συμπεριφορά μου και από τότε ούτε καν που τα έχω μαλώσει.

το ότι είχες μια μικρή έκρηξη θυμού μπορώ να το δικαιολογήσω γιατί είσαι άνθρωπος και όταν ξεπερνάς τις αντοχές σου δεν καταλαβαίνεις τι κάνεις..
συζήτησέ το με τον σύντροφό σου, γιατί πρέπει να παίρνει και αυτός μέρος στην όλη κατάσταση, και ζήτησέ του να σε βοηθήσει.εξήγησέ του πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί, δώσε του να καταλάβει που ακριβώς χρειάζεσαι βοήθεια και είμαι σίγουρη πως θα σε βοηθήσει...
να είσαι καλά τώρα και για πάντα.....:)

τελικα μετα απο αυτο το ξεσπασμα λες και ταρακουνηθηκε το μυαλο μου ξαφνικα μου περασαν ολα απο εκεινη την μερα δεν εχω πραγματικα εκνευριστει καθολου, εγινα υπομονετικη και ως εκ θαυματος σταματησε να εχει γκρινια και το μωρο!πιστευω πως τελικα ειχα \"πνιγει\" και τοσο καιρο μαζευα μεσα μου και προσπαθουσα να ειμαι \"παρουσα\"σε ολα στο παιδι στο σπιτι στον αντρα μου, τελικα δεν γινονται ολα η μοναδικη μου πρωτεραιοτητα ειανι το παιδι και τιποτα αλλο ευχαριστω ολους για την συμπαρασταση σας

Quote:

---

Originally posted by chrysa
Καλησπερα σε ολους!ειμαι μια μαμα τελειως ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ με τον εαυτο μου. εχω ενα κοριτσακι 9 μηνων το οποιο κυριολεκτικα το μεγαλωνω μονη μου, διοτι ο αντρας μου δουλευει σχεδον 12 ωρες και δεν εχω καμια βοηθεια απο κανενα μιας και δεν ειμαι απο Αθηυνα και δεν γνωριζω και κανενα απο εδω. οι συγκιριες με εφεραν δυστηχως. ετσι ειμαι ολοι την ημερα με το παιδι κλεισμενη μεσα στο σπιτι αντε να βγω για ψωνια και αυτο ειναι ολο.ουτε ανθρωπο να μιλησω δεν εχω. καθως το παιδι μεγαλωνει και αρχιζει τωρα να θελει να περπατησει να ειανι γενικοτερα πιο κινητικο και εχει και το προβλημα με τα δοντια με αποτελεσμα να εχει τρελλες διαταραχες στον υπνο και πολυ γκρινια την ημερα. ετσι και εγω δεν ξεκουραζομαι αρκετα δεν μπορω ουτε τον εαυτο μου να προσεξω με αποτελεσμα να μην μπορω να ελεγξω τα νευρα μου και γενικοτερα τις κρισεις μου. εχθες τρομαξα εγω με τον εαυτο μου!
ο αντρας μου δουλευε βραδυ και ημουν μονη με το μωρο. μετα απο ολοημερη γκρινια κοιμηθηκε 22,30 και ξυπνησε 23,00 προσπαθουσα να την ξανακοιμησω ομως ματαια.με επισε κριση υστεριας φωναζα στο μωρο,εκλαιγα δεν ηξερα τι να κανω,αυτο με εβλεπε και γελουσε το κακομοιρο ωσπου την κοιμησα στο καροτσι και μολις τολμησα να την βαλω στην κουνια ξαναξυπναει θολωσα δεν μου εχει ξανασυμβει!την αρπαξα και την πεταξα πανω στο καροτσι δυνατα το μωρο σαστισε να με κοιταει να ουρλιαζω και να κλαιω!μολις καταλαβα τι ειχα κανει την παιρνω αγκαλια και πλάνταξα στο κλαμα. παραλιγο να κανω κακο στο παιδι μου. και αν παθαινε κατι απο το τρανταγμα? αν χτυπουσε το κεφαλι της στο σιδερο του καροτσιου? Θεε μου τι κανω ? πια εμαι? δεν με αναγνωριζω!!!δεν ειμαι εγω αυτη. και η ψυχολογια του παιδιου? του τραυματισα την ψυχουλα του? τι μανα ειμαι εγω αναρωτιεμαι απο εχθες το βραδυ! Ο Θεος μου εκανε ενα τετοιο δωρο και εγω τι κανω γι\'αυτο?πως συμπεριφερομαι? γιατι δεν μπορω να ελεγξω τα νευρα μου? ειμαι κουρασμενη πολυ και σωματικα και ψυχολογικα αλλα αυτο δεν ειναι δικαιολογια τι να κανω βοηθηστε με!!!

---

Χρυσα
να αρχισω με το βραδυνο κλαμμα του μωρου
πηγαινε στο φαρμακειο και ζητησε του να σου δωσει λιγο σιροπι με λαβδανο....
θα βοηθησει το μωρο να κοιμηθει και να ηρεμησει απο τον πονο στα δοντια του...
Στην συνεχεια , θα ελεγα οπωσδηποτε να πας να δεις καποιον ειδικο γιατι πολλες μητερες στα ορια της νευρικης κρισης για αλλες αιτιες , καταφευγουν στην βια χωρις να το θελουν στα μωρα τους και αυτο συχνα εχει ολεθρια αποτελεσματα και ισως και να στιγματισουν την συνεχεια της ζωης σου , αν ω μη γεννητο το μωρο καταληξει απο μια παρομοια παρορμηση...
Το μωρο δυστυχως , θα κλαιει περισσοτερο , οσο θα εισπρατει την δικη σου νευρικοτητα και γιαυτο ειναι απαρατητη αναγκη να βρεις εστω και τεχνητα , την ηρεμια σου , μεχρι να μπορεσει να σταθει στα ποδια του και να αρχισεις τον παιδικο σταθμο που θα σου ξαναδωσει την σχετικη ανεση να βρεις ξανα την ησυχια σου...

Γειά σου αγαπητή μου,

Βλέπω πως περνάς πολλά και δεν σου αξίζει. Γιατί δεν το συζητάς με τον άντρα σου; Είναι πολύ σοβαρά όλα αυτά, μου θυμίζουν Αμερική. Εγώ άμα ήταν έτσι να παντρευτώ, μιας και μένω Αθήνα και ξέρω από Αθήνα αλλά δεν είμαι από δω, δεν θα παντρευόμουν. Απλά. Τώρα με το μωρό που λες ήταν βλακεία αυτό που έκανες, αλλά και αυτό γιατί γέλαγε που σε έβλεπε έτσι; Εγώ δεν θα το λυπόμουν να σου πω την αλήθεια άμα έκανα τόσες θυσίες και έκλαιγα και αυτό γέλαγε, απλά αυτό που έκανες είναι επικύνδυνο. Στο Θεό δεν πιστεύω, οπότε δεν πιστεύω ότι είναι δώρο ένα μωρό, εγώ εξάλλου δεν θέλω να κάνω να τραβάω αυτά που τραβάς εσύ, σε θεωρώ ηρωίδα. Μακάρι να φτιάξουν όλα σου εύχομαι..

Quote:

---

Originally posted by kyknos25
χρυσα γεια.
βρες ενα καλο ψυχολογο κ επισκεψου τον σιγοτρα θα ανακουφιστεις.

---

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται ψυχολόγο η κοπέλα, έλεος δλδ..

Τώρα με το μωρό που λες ήταν βλακεία αυτό που έκανες, αλλά και αυτό γιατί γέλαγε που σε έβλεπε έτσι

ntoingk δηλ τωρα θα ριξουμε το φταιξιμο στο μωρο?μπας και καταλαβαινει?και φυσικα δεν θελει ψυχολογο η κοπελα αμα ηταν ετσι ολοι εκει θα ηταν..εγω μωρο δεν θα κανω δεν γουσταρω αυτα τα πραγματα γκρινιες εμαι κατα ας μην το αναλυσω..αλλα απο τη στιγμη που το εκανες υπομονη να εχεις και να μην εχεις τυψεις κοπελα μου. εισαι νεα στο αθλημα αμα ο αντρας σου ειναι στην κοσμαρα του αστα.αλλα δεν ειναι μονο αυτα κανεις δεν μπορει να καταλαβει τι περναει μια γυναικα με ενα μωρο να γκιρνιαζει ουρλιαζει χεζεται πειναει και σου λεει μετα γιατι παιρνουν φαρμακα μερικες μαναδες..

Quote:

---

Originally posted by libpa

Quote:

---

Originally posted by kyknos25
χρυσα γεια.
βρες ενα καλο ψυχολογο κ επισκεψου τον σιγοτρα θα ανακουφιστεις.

---

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται ψυχολόγο η κοπέλα, έλεος δλδ..

---

ναι αλλα εσυ λιμπρα μπορει να εισαι μητερα αλλα αποκλειεται να εισαι ψυολογος η εγκληματολογος για να ξερεις ποσοι ανθρωποι εχουν χαλασει την ζωη τους , γιατι το μωρο τους , βρεθηκε νεκρο κατα λαθος απο μια απλη νευρικοτητα παραπανω απο οση μπορει να αντεξει ο ευαισθητος και ευπλαστος οργανισμος του...
Ενα απλο ηρεμιστικο ευρειας χρησης , οχι μονο θα καλμαρει την νευρικη μητερα , αλλα και το ιδιο το μωρο που δεν θα απορροφα το αγχος και τον πανικο της μανας του εντεινοντας το κλαμμα!

Quote:

---

Originally posted by sunset
Τώρα με το μωρό που λες ήταν βλακεία αυτό που έκανες, αλλά και αυτό γιατί γέλαγε που σε έβλεπε έτσι
δεν λεγεται βλακεια σανσετ , ο κινδυνος προκλησης σοβαρων σωματικων βλαβων σε ενα βρεφος ! Αλλιως το λενε αλλα ας μην μπουμε στιςλεπτομερεεις τωρα γιατι το προλαβαμε το κακο και απλα φροντιζουμε για την καλη συνεχεια ...

ntoingk δηλ τωρα θα ριξουμε το φταιξιμο στο μωρο?μπας και καταλαβαινει?και φυσικα δεν θελει ψυχολογο η κοπελα αμα ηταν ετσι ολοι εκει θα ηταν..εγω μωρο δεν θα κανω δεν γουσταρω αυτα τα πραγματα γκρινιες εμαι κατα ας μην το αναλυσω..αλλα απο τη στιγμη που το εκανες υπομονη να εχεις και να μην εχεις τυψεις κοπελα μου. εισαι νεα στο αθλημα αμα ο αντρας σου ειναι στην κοσμαρα του αστα.αλλα δεν ειναι μονο αυτα κανεις δεν μπορει να καταλαβει τι περναει μια γυναικα με ενα μωρο να γκιρνιαζει ουρλιαζει χεζεται πειναει και σου λεει μετα γιατι παιρνουν φαρμακα μερικες μαναδες..

---

\"με επισε κριση υστεριας φωναζα στο μωρο,εκλαιγα δεν ηξερα τι να κανω,αυτο με εβλεπε και γελουσε το κακομοιρο ωσπου την κοιμησα στο καροτσι και μολις τολμησα να την βαλω στην κουνια ξαναξυπναει θολωσα δεν μου εχει ξανασυμβει!την αρπαξα και την πεταξα πανω στο καροτσι δυνατα το μωρο σαστισε να με κοιταει να ουρλιαζω και να κλαιω!μολις καταλαβα τι ειχα κανει την παιρνω αγκαλια και πλάνταξα στο κλαμα. παραλιγο να κανω κακο στο παιδι μου. και αν παθαινε κατι απο το τρανταγμα? αν χτυπουσε το κεφαλι της στο σιδερο του καροτσιου? Θεε μου τι κανω ? πια εμαι? δεν με αναγνωριζω!!!δεν ειμαι εγω αυτη.\"
Ποιος καλος κυριος η κυρια ξερει να μας πει που μπορει να βρει ΑΜΕΣΑ καποια ψυολογικη υποστηριξη απο κοντα η μητερα που εχει ηδη κλαταρει μια φορα απο το φορτιο και ζηταει βοηθεια ?

Χρυσα κατ αρχην εισαι καλη μητερα και αυτο που εγινε ηταν φυσιολογικο κατω απο αυτες τισ συνθηκες. Το μωρο σε αυτη την ηλικια δεν εχει κανενα τραυμα και δεν θα παρουσιασει κανενα προβλημα στυο μελλον. Αν η συμπεριφορα ηταν χρονια θα μαθαινε να στρεσσαρεται σε φωνες και θορυβους. Σε αυτη την ηλικια δεν υπαρχουν ψυχικα τραυματα.

Ηρεμησε και αγαπα το μωρο σου. Ολα θα πανε καλα

Δρ. Αντωνιος Χασουρης MSc MPhil PhD MNZPsB
Προισταμενος Παιδικης Ψυχικης Υγειας
Νοσοκομειο Southland
Invercargill New Zealand