Ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή ή τίποτε άλλο? Βοήθεια παρακαλώ! Βοήθεια!
Καλησπέρα σε όλους και όλες. Πρώτη φορά γράφω σε κάποιο φόρουμ και μετά από πολλές συστολές και αναποφασιστικότητα. Νιώθω ντροπή να μιλάω για τέτοια θέματα. Αλλά έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι... Γενικότερα στη ζωή μου υποφέρω από άγχος. Δηλαδή μπορεί να αναλύω στο μυαλό μου τα λόγια κάποιου, αν θίχτηκε κάποιος από το περιβάλλον μου με κάτι που είπα. Άλλες φορές αναλύω λεπτομερώς τα γεγονότα στη δουλειά που με τάραξαν κ.λπ κ.λπ. Παρατηρώ ότι περνάω φάσεις πολύ στρεσογόνες και μετά για κάποιο διάστημα αυτό καλμάρει μέσα μου και μετά τα ίδια πάλι από την αρχή. Πριν 3-4 χρόνια περίπου μια μέρα μου είχε καρφωθεί στο μυαλό μια αμφιβολία μήπως είμαι ομοφυλόφιλη (έχω ήδη σχέση 7 χρόνια με ένα αγόρι που αγαπώ πάρα πολύ και είναι τόσο σημαντικός για εμένα- να σημειώσω ότι αυτή είναι και η πρώτη μου ολοκληρωμένη σχέση). Ποτέ στη ζωή μου δεν με έχω φανταστεί σε σχέση με κοπέλα ούτε έχω σκεφτεί ερωτικά κάποια φίλη μου για παράδειγμα. Αλλά σε ταινίες οι ομοφυλοφιλικές σκηνές δεν με αηδιάζουν μπορώ να πω. Στο σεξ με το αγόρι μου τις περισσότερες φορές δεν "αφήνομαι" και πολλές φορές όταν είμαστε μαζί το αποφεύγω. Του έχω μιλήσει για όλα αυτά και μου λέει ότι πάντα όλα τα αναλύω όλα σε υπερβολικό βαθμό από το κανονικό, δεν ζω τις στιγμές γιατί μονίμως για κάτι θα αγχώνομαι και κάτι θα με απασχολεί. Τα συζητάμε όλα και έχουμε πολύ καλή επικοινωνία. Είναι ένας άνθρωπος που μπορώ να του εκμυστηρευτώ όσα με απασχολούν. Τα τελευταία χρόνια όμως κι άλλες σκέψεις μου περνάνε από το μυαλό κατά διαστήματα τις οποίες τις άφηνα και έφευγαν και γενικά που και που ξαναπερνάνε από το μυαλό μου π.χ. μήπως δεν τον θέλω, μήπως δεν τον αγαπάω όσο εκείνος, μήπως το ένα μήπως το άλλο. Αυτό όμως που με ανησύχησε περισσότερο σε τρομακτικό βαθμό είναι αυτό που περνάω τις τελευταίες 3 μέρες εν μέσω καραντίνας λόγω κορονοϊού. Μου έρχονται στο μυαλό σκέψεις σεξουαλικού χαρακτήκα τις οποίες θεωρώ διαστροφικές και ανώμαλες κιόλας. Σιχαίνομαι τον εαυτό μου και που μου στέκονται στο μυαλό και που τα γράφω εδώ. Αναρωτιέμαι συνέχεια μήπως είμαι παιδόφιλη, μήπως θα κάνω κάτι που δεν το θέλω και το θεωρώ κακό, ανήθικο και σιχαμερό...Δεν σταματάνε αυτές οι σκέψεις και μου προκαλούν αϋπνία, φουλ ταχυκαρδία, ότι χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου..Κλαίω και τρέμω στην ιδέα καταστροφολογώντας... Δεν έχω πάει γενικά σε κάποιον ειδικό όλα αυτά τα χρόνια. Νιώθω ντροπή. Στο αγόρι μου και στην μητέρα μου ανοίγομαι περισσότερο για να μιλήσω.. Εύχομαι να μην σας κούρασα και επίσης να μην είμαι τρελή ούτε να οδεύω προς στην τρέλα.. Τι έχετε να μου πείτε πάνω σε όλα αυτά? Ευχαριστώ εκ των προτέρων!
