Η ζωή μου όπως την αντιλαμβάνομαι

Ανοίγω νέο θέμα γιατί το πρώτο πήρε άσχημη προέκταση. Θέλω να εστιασω στο πως αντιμετώπιζω τη ζωή μου. Ανέφερα τη σχέση μου με τους γονείς μου δεν έχει αλλάξει κι ιδιαίτερα από τα όσα ανέφερα. Σχετικά με το τώρα.. Εγώ νιώθω συνεχώς πως δεν βρισκω κάτι που να με γεμίζει να μου δώσει κίνητρο και ενέργεια έχω δοκιμάσει διαφορά να κάνω γυμναστική να κάνω διατροφή για να χάσω βάρος να ασχοληθώ με άλλα πράγματα αλλά πάντα τα παραταω και χάνω το ενδιαφέρον μου. Νιώθω μια αβιαροτητα και έλλειψη ενδιαφέροντος γι αυτό και αναζητώ νέο συντροφο και περιπέτειες για να ξυπνήσω κάπως γιατί είναι σαν να έπεσα σε λήθαργο. Θέλω να γυρίσω στις παλιές μου συνήθειες οι οποίες πλέον δεν με γεμιζουν όπως παλιά. Γενικά νιώθω πλήξη η οποία πολλές φορές μ έχει οδηγήσει σε κρίση πανικού. Θέλω να αρχίσω να βάζω στόχους μικρούς αλλά δεν έχω τη δύναμη και το πείσμα και τα παραταω. Ψάχνω να βρω πραγματικά τι είναι αυτό που μου λείπει γιατί νιώθω ανολοκλήρωτη κενή νιώθω πως κάτι μου λείπει αλλά δεν ξέρω τι. Ψάχνω τρόπους να τα βρω με τον εαυτό μου και τότε πιστεύω θα αλλάξουν όλα ο τρόπος που βλέπω κι αντιμετώπιζω τη ζωή. Ξέρω πως ο κόσμος έτσι είναι και δεν αλλάζει εγώ πρεπει να αλλάξω οπτική γωνία αλλά πως το πετυχαίνω αυτό άραγε. Κάποτε το ειχα καταφέρει όμως αλλά τότε ψυχικά ήμουν πιο δυνατή και επίσης δεν είχα τις φοβίες που έχω τώρα. Θέλω συνεχώς οι άλλοι να με διαβεβαιωνουν πως είμαι καλά κι έτσι αποκτώ εξάρτηση από αυτούς. Θέλω να βρω τον τρόπο εγώ ή ίδια να εμψυχωνω και να καθησυχαζω τον εαυτό μου με λίγα λόγια να αρχίσω να με πιστεύω.

Έχεις αναφέρει στο ποστ σου τι είναι αυτό που φταίει. Στην ουσία δεν σαρεσει ο εαυτος σου και περιμένεις αποδοχή από ένα άλλο άτομο γιαυτό δεν εισαι ευχαριστημένη.
Σε είχα ρωτήσει στο άλλο σου θέμα ποια είναι η σχέση σου με τους γονείς σου και μιλησες συγκεκριμένα για την μητέρα σου.. Σε επηρεάζει γενικά η άποψη της? Κρίνει τις επιλογές σου?

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Έχεις αναφέρει στο ποστ σου τι είναι αυτό που φταίει. Στην ουσία δεν σαρεσει ο εαυτος σου και περιμένεις αποδοχή από ένα άλλο άτομο γιαυτό δεν εισαι ευχαριστημένη.
Σε είχα ρωτήσει στο άλλο σου θέμα ποια είναι η σχέση σου με τους γονείς σου και μιλησες συγκεκριμένα για την μητέρα σου.. Σε επηρεάζει γενικά η άποψη της? Κρίνει τις επιλογές σου?

---

Είχα αναφέρει πως κρίνει τις επιλογές μου σε κάθε τομέα και φυσικά με επηρεάζει. Να φανταστείς τα βράδια μαγειρεύω με την ψυχή στο στόμα φοβάμαι μην πεταχτεί κι αρχίσει να φωνάζει και να λέει τι κάνω και να επικρίνει τον τρόπο που το κάνω. Όπως καταλαβαίνεις μέσα στο σπίτι δεν νιώθω ελεύθερια να κάνω ότι αισθάνομαι φοβάμαι την επίκριση ότι δεν τα κάνω σωστά ότι γιατί τέτοια ώρα μαγειρεύω ότι πως εκανα την κουζίνα έτσι κτλ. Ευτυχώς όταν ήρθε τελικά κ με είδε αντέδρασε ψύχραιμα ενώ το Πάσχα που έκανα τσουρέκια μου φώναζε και μου έλεγε πως δεν τα κάνω σωστά και είχε εξαγριώσει και μου έλεγε φύγε από δω θα φας μπουνιά πως μου μιλάς έτσι κτλ. Εγώ της έλεγα να μ αφήσει να κάνω αυτό που θέλω και να μην ανακατεύεται κ μου φώναζε θα τα κάψεις και δεν ξέρεις. Ευτυχώς ήρθε ο μπαμπάς μου και την πήρε. Εν τέλει όντως τα έκαψα κι έγινε αυτό που είπε αλλά δεν μπορούσε να το πει με ήρεμο τρόπο όταν μου μιλάνε με φωνές έτσι αντιδρώ κι εγώ. Της το είπα μετά και μου λέει ότι όπως και να σου μιλήσω εσύ φωνάζεις. Η αλήθεια είναι ότι είμαι ευεξαπτη έτσι ήμουν πάντα. Τέλος πάντων, όπως καταλαβαίνεις η μαμά μου είναι αλλοπρόσαλλη δεν μπορείς να καταλάβεις πώς θα σου φερθεί και πως θα αντιδράσει. Οπότε έχει δημιουργήσει σε όλους μας στο σόι αυτό το φόβο πως θα της μιλήσουμε γιατί δεν αντιδράει λογικά μπορεί ν αρχίσει να φωνάζει αλλά μπορεί να το πάρει κ ψύχραιμα. Είναι αψυχολόγητη. Εγώ νιώθω αστάθεια αισθημάτων μαζί της προσπαθώ να την προσεγγίσω αλλά εκεί που είναι όλα καλά στη σχέση μας μου πετάει άσχημα λόγια που με πληγώνουν. Η συμπεριφορά της είναι πολύ άσχημη και όχι μόνο σε μένα αλλά σε όλους και δεν μου αρέσει αυτό που κάνει βλέπω ότι είναι άδικη με τους άλλους αλλά είναι τόσο εγωίστρια που δεν το παραδέχεται κι επίσης άμα σου μιλήσει για κάποιον θα σου πει τόσο πόσο μεγάλο κακό της έχει κάνει εκείνος που θα σε κάνει να αλλάξεις γνώμη και να μην τον θες κι εσύ θα σε κάνει καχύποπτο όπως είναι και η ίδια.

Μπορώ να καταλάβω πως νιώθεις γιατί έχω μια τέτοια μάνα (όχι εντελώς η ίδια).. Πλέον δεν σχολιάζει απλά κοιτάει με εκείνο το βλέμμα που είναι σαν και την ακούω.. Πάντα εκεί να πει κάτι αρνητικό σε ότι και να κάνω.

Η σχέση σας πάντα έτσι ήταν? Υπήρχε περίοδος που να ένιωσες αποδοχή?

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Μπορώ να καταλάβω πως νιώθεις γιατί έχω μια τέτοια μάνα (όχι εντελώς η ίδια).. Πλέον δεν σχολιάζει απλά κοιτάει με εκείνο το βλέμμα που είναι σαν και την ακούω.. Πάντα εκεί να πει κάτι αρνητικό σε ότι και να κάνω.

Η σχέση σας πάντα έτσι ήταν? Υπήρχε περίοδος που να ένιωσες αποδοχή?

---

Μπα όχι δεν θυμάμαι ισωσς ήταν όταν ήμουν πολύ μικρή αλλά στο γυμνάσιο και στο λύκειο έτσι ήταν τα χειρότερα ήρθαν όταν έφυγα να σπουδάσω

Η παιδική ηλικία είναι η βάση μας και από εκει εξαρτάται κυρίως η συμπεριφορά που θα έχουμε ως ενήλικες. Όταν από την μητέρα σου δεν έχεις πάρει ποτέ αποδοχή, όταν πάντα είχες τα μάτια της καρφωμένα πάνω σου περιμένοντας το επόμενο σου λάθος για να το σχολιάσει αρνητικά πως περιμένεις να είσαι σαν ενήλικας? Η προσπάθεια σου να γεμίσεις αυτό το κενό ( εξαιτίας της απόρριψης) σε κάνει να φέρεσαι έτσι. Περιμένεις να σε αποδεχτούν οι άλλοι και φυσικά με τον τρόπο που εσύ θες και όταν το κάνουν δεν είναι αρκετό για σενα και θες κι άλλο, κι άλλο. Ο μοναδικός τρόπος για να μπορέσεις να βγεις από αυτή την κατάσταση είναι να γνωρίσεις επιτέλους τον εαυτο σου, να το δεις όπως πραγματικά είναι (και όχι όπως τον βλέπει η μαμά), να τον αγαπήσεις, να τον βελτιώσεις και κυρίως να τον αποδεχτείς.

Ο πατέρας σου πως ήταν και πως είναι απεναντι σου? Η μεταξύ τους σχέση? Πως αντιδρούσε - αντιδραει όταν η μητέρα σου σε μείωνε - μειώνει ?

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Η παιδική ηλικία είναι η βάση μας και από εκει εξαρτάται κυρίως η συμπεριφορά που θα έχουμε ως ενήλικες. Όταν από την μητέρα σου δεν έχεις πάρει ποτέ αποδοχή, όταν πάντα είχες τα μάτια της καρφωμένα πάνω σου περιμένοντας το επόμενο σου λάθος για να το σχολιάσει αρνητικά πως περιμένεις να είσαι σαν ενήλικας? Η προσπάθεια σου να γεμίσεις αυτό το κενό ( εξαιτίας της απόρριψης) σε κάνει να φέρεσαι έτσι. Περιμένεις να σε αποδεχτούν οι άλλοι και φυσικά με τον τρόπο που εσύ θες και όταν το κάνουν δεν είναι αρκετό για σενα και θες κι άλλο, κι άλλο. Ο μοναδικός τρόπος για να μπορέσεις να βγεις από αυτή την κατάσταση είναι να γνωρίσεις επιτέλους τον εαυτο σου, να το δεις όπως πραγματικά είναι (και όχι όπως τον βλέπει η μαμά), να τον αγαπήσεις, να τον βελτιώσεις και κυρίως να τον αποδεχτείς.

Ο πατέρας σου πως ήταν και πως είναι απεναντι σου? Η μεταξύ τους σχέση? Πως αντιδρούσε - αντιδραει όταν η μητέρα σου σε μείωνε - μειώνει ?

---

Έπαιρνε το μέρος μου και ήταν πιο λογικός αλλά ποτέ οι γονείς μου δεν έκατσαν μαζί μου να συζητήσουν πάντα υπήρχαν και υπάρχουν ακόμα ταμπού δεν μιλήσαμε ποτέ ανοιχτά, ειδικά με τον μπαμπά μου. Οι γονείς μου είναι πολύ συντηρητικοί και παλαιών αρχών με το μπαμπά μου η σχέση μας ήταν καλή αλλά πάντα τον ντρεπόμουν ήμουν 25 χρόνων και ντρεπόμουν να πω πως είχα σχέση κι ακόμα κ τώρα ντρέπομαι γιατί δεν θέλουν να συζητούν για τέτοια θέματα. Ο φίλος μου θέλει να γνωριστούν και ο πρώην μου ήθελε αλλα οι δικοί μου ούτε να το ακούσουν. Και όταν τελικά τους γνώρισαν ηταν πολύ υποτιμητικόι απέναντι τους κ εγώ ένιωθα πολύ άσχημα ως προς το φίλο μου. Τους ακούω όταν συζητούν και μιλάνε υποτιμητικά για όλους τις σχέσεις μου και πως όσοι είχα ήταν χάλια από όλες τις πλευρές. Όταν ήμουν στη εφηβεία αναρωτιόμουν πως θα αντιδρούσαν οι γονείς μου όταν τους έλεγα πως έχω σχέση και θα ήθελα να γνωριστούν. Τελικά αυτό που αντιμετώπισα ξεπέρασε κάθε φαντασία μου. Δεν περίμενα τέτοια σκληρή αντιμετώπιση τέτοιο ψυχολογικό πόλεμο τέτοια σκληρά λόγια και τέτοια συμπεριφορά. Δυστυχώς με απογοήτευσαν οσο δεν πάει. Πέρασα ατελείωτους εφιάλτες έφευγα από το σπίτι κρυβομουν. Η υπόλοιπη οικογένεια με υποστήριζε και με έκρυβαν σπίτι τους ενώ φοβόντουσαν τους γονείς μου μην το μάθουν η μητέρα μου τους εναντιωθηκε τους γύρισε την πλάτη. Ένιωθα ότι φταίω εγώ για όλα και τελικά έφυγα από το σπίτι αλλά κρυβομουν. Βρήκα καταφύγιο στο σπίτι του φίλου μου και μια αγκαλιά μητρική από τη μητέρα του που μου φέρθηκε πιο καλά από τη δική μου. Η δική μου δεν μ έπαιρνε ούτε ένα τηλ με έκανε να νιώθω απαισια ότι τους παράτησα κι ότι αγαπώ εκείνους πιο πολύ. Μου προσαπτε κατηγορίες και λόγια που δεν είχα πει. Τέλος πάντων ο πατέρας μου επηρεάστηκε από τη μαμά μου και μου εναντιωθηκε. Ήρθε και μου είπε ότι δεν θα τον ξανά φέρεις εδώ μέσα δεν τον θέλουμε αν δεν πάρει τουλάχιστον ένα πτυχίο. Έτσι ακριβώς. Δεν ξέρω τι κόλλημα έχουν με τα κωλοπτυχια. Τα έχω σιχαθεί δεν αντέχω άλλο να ακούω για αυτά. Από τοτε ο μπαμπάς μου άλλαξε έπαιρνε το μέρος της και έτσι βρέθηκα χωρίς στήριξη. Τότε είχα αντοχή και δύναμη να παλέψω τώρα έχω λυγίσει δεν έχω άλλα αποθέματα να το κάνω. Και με αυτόν που είμαι τώρα τα πέρασα στις αρχές. Δεν μπορούσα να φύγω από το σπίτι να πάω να τον βρω έπρεπε να πάω πρώτα στη γιαγιά μου κ μετά να έρθει από εκεί γτ δεν μπορούσα να πω στους γονείς μου ότι θα ρθει ο φίλος μου να με πάρει. Επίσης δεν μπορούσα να μείνω μαζι του γτ μου έκαναν φασαρίες στο σπίτι. Μέχρι να το καταφέρω αυτό πήγαινα κ μετά γυρνούσα στη γιαγιά μου να κοιμηθώ εκεί κ το πρωί έφευγα με ταξί στο σπίτι. Πέρασα πολλά τέτοια δυστυχώς.

Ελπίζω να βλέπεις την ζημιά που σου έχουν κάνει και οι δύο γονείς όσο αφορά την αυτοπεποίθηση σου αλλά και τις επιλογές που κάνεις στην ζωή σου.. Υπάρχουν 3 επιλογές συμπεριφοράς των δικών μας ανθρώπων. Να υποστηρίξουν, να αδιαφορησουν και να κρίνουν. Οι γονείς σου έκαναν την χειρότερη επιλογή άρα εσύ πως θα έρθεις να αγαπήσεις τον εαυτος σου, να τον αποδεχτείς και να υποστηρίξεις τις επιλογές σου? Πως θα μείνεις σταθερή κάπου όταν πάντα θα αναρωτιέσαι αν η επιλογή που έκανες ήταν η σωστή? Πως θα εκτιμήσεις την αποδοχή όταν οι δικοί σου άνθρωποι δεν σε αποδείχτηκαν?

Κάνεις ένα λάθος όμως.. Περιμένεις να αλλάξει η μητέρα σου. Όταν έπεσα ψυχολογικά μπήκα σε αυτην την διαδικασία κι εγώ. Είχα ανάγκη να την κάνω να δει τι ειμαι, τι περνάω, να πάρω επιτέλους την αποδοχή που δεν πήρα. Μάταια. Η ψυχολόγος με άφησε να μπω σε αυτή την δοκιμασία για να δω μόνος μου πως ο άνθρωπος δεν αλλάζει (ε αν δεν θέλει), πως ο τρόπος που με βλέπει είναι ο δικός της και όχι η πραγματικότητα, πως δεν πρέπει να νιώθω άσχημα που ποτέ δεν με αποδέχτηκε αλλά αυτή δεν είχε αυτή την ικανότητα .
Θα πρέπει και εσύ να καταλάβεις πως οι δικοί σου άνθρωποι έτσι είναι, δεν θα αλλάξουν και μην περιμένεις να εγκρίνουν κάποια επιλογή σου (δεν το έχεις ανάγκη). Να μοιράσεις ευθύνες για όλα αυτα που σου συμβαίνουν και σιγά σιγά να γνωρίσεις τον εαυτό σου. Δεν λέω να τους μισήσεις αλλά να τους δεις έτσι όπως ακριβώς είναι για να μην απογοητευεσαι που δεν αλλάζουν. Να καταλάβεις πως τα μάτια των γονιών μας είναι απλά 2 ματιά και όχι εμείς.. Το τι είμαστε εμείς θα το μάθουμε αφήνοντας στην άκρη όλες τις ασχημες αναμνήσεις και έτσι θα γίνουμε καλύτεροι για εμάς. Τότε θα κάνεις σταθερές επιλογές, θα πιστέψεις σε εσένα και δεν θα έχεις ανάγκη την αποδοχή γιατι θα έχεις αποδεχτεί εσύ η ίδια τον εαυτό σου.

Την προηγούμενη εβδομάδα είχα συνεχείς ένταση δεν μπορούσα να κάτσω ήσυχη μετά μου μπήκε η ιδέα να μιλήσω με τον κολλητό του φίλου μου. Ξενυχτουσα τα βράδια κοιμόμουν το πρωί όλη νύχτα άκουγα μουσική και σκεφτόμουν πως θα ήταν αν ήμουν μαζι του και μου άρεσε. Και όσο το φαντασιονομουν τόσο πιο πολύ ενθουσιαζομουν κ ήθελα να τον προσεγγίσω και τελικά το έκανα. Τώρα μου έφυγε η επιθυμία ακόμα μου αρέσει αλλά προσγειώθηκα. Ήμουν χαρούμενη και δεν μπορούσα να κάτσω σ ένα σημείο ήσυχη. Είχα νεύρα με τον δικό μου είχα ξεσπασματα. Δεν κοιμόμουν καλά οπότε ήμουν πτώμα όλη μέρα αλλά από την υπερένταση δεν μπορούσα και να κοιμηθώ. Αυτήν την εβδομάδα νιώθω οτι έχει καθαρίσει το μυαλό μου έχω ηρεμήσει και έπεσαν οι τόνοι. Πάλι με πιάνει αυτό το εσωτερικό πνίξιμο ότι κάτι μου φτάιει αλλά δεν ξέρω τι σαν να με χτυπάει μέσα μου. Τώρα σταμάτησα να βάζω στόχους να ασχολούμαι με άλλους κάπως έκατσα στα αυγά μου κ προσπαθώ να βρω άλλες ασχολίες να ξεχνιέμαι. Μ έπιασε και μια κατάθλιψη αλλά με όλα όσα έγιναν 2 μέρες ήμασταν στα χωρίσματα δεν έτρωγα καν. Τωρα που τα βρήκαμε χαλάρωσα κι άρχισα να τρωω. Ο ψυχίατρος μου είχε πει ότι συνήθως έτσι γίνεται όσο είμαστε στενάχωρημενοι δεν τρώμε κ όταν χαλαρώνουμε τρώμε. Τέλος πάντων όλη αυτή η συμπεριφορά πως εξηγείται; Εγώ νομίζω ότι είχα πλήξει κι έψαχνα διέξοδο από αυτή τη ρουτίνα. Η ψυχολόγος μου είπε ότι δεν χάνω εύκολα τον έλεγχο, την προηγούμενη εβδομάδα είχα λιγότερο αυτοέλεγχο από ότι τώρα. Ήμουν παρορμητική τώρα είμαι πιο συγκρατημένη. Να ανησυχήσω;;;

Δεν εχω διαβάσει αλλα θέματά σου, απο τα λίγα που διαβάζω εδω πρεπει να σου πω οτι εισαι οντως σε πολυ δύσκολη θέση γιατι μένεις σε τοξικό περιβάλλον και τα πράγματα είναι ζόρικα. Πιστεύω σε εναν δικο σου χώρο θα αισθανόσουν ελευθερία, φαντάζομαι είναι δύσκολο πρακτικά να γίνει αυτο τωρα. Οταν σπούδαζες εμενες μονη σου ή παλι με τους γονείς σου?

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Δεν εχω διαβάσει αλλα θέματά σου, απο τα λίγα που διαβάζω εδω πρεπει να σου πω οτι εισαι οντως σε πολυ δύσκολη θέση γιατι μένεις σε τοξικό περιβάλλον και τα πράγματα είναι ζόρικα. Πιστεύω σε εναν δικο σου χώρο θα αισθανόσουν ελευθερία, φαντάζομαι είναι δύσκολο πρακτικά να γίνει αυτο τωρα. Οταν σπούδαζες εμενες μονη σου ή παλι με τους γονείς σου?

---

Κι εγώ νιώθω ότι μου λείπει η ελευθερία των επιλογών και των κινήσεων και η ανεξαρτησία. Όχι εμένα μόνη μου και ήταν υπέροχα.

Quote:

---

Originally Posted by vickie_victoria

Κι εγώ νιώθω ότι μου λείπει η ελευθερία των επιλογών και των κινήσεων και η ανεξαρτησία. Όχι εμένα μόνη μου και ήταν υπέροχα.

---

Και μιας κ μίλησα για ελευθερία..στο ίδιο μου το σπίτι να μην μπορώ να φάω ελεύθερα.. Μια ζωή ανακατεύονται στο τι θα φάω να μην παχύνω.. Μόλις τρώω κάνα γλυκό αρχίζει ο πατέρας μου τάχα κάνεις δίαιτα μην ξαναπάρεις γλυκά γιατί πήρες αυτό γιατί πήρες το άλλο.. Έλεος πια λες κ δεν ξέρω εγώ τι με παχαίνει και τι όχι και μια ζωή δίαιτα κανω εγώ. Δεν υπάρχει ελευθερία σε τίποτα σ αυτό το σπίτι δεν μπορώ άλλο να ζω με το φόβο της επίκρισης για ότι κάνω... Αν κάνω ποτέ μου παιδιά θα τα αφήνω ελεύθερα να τρώνε να κάνουν ότι νομίζουν δεν θα τα πιέζω ούτε θα τα κατακρίνω είναι απαισιο αυτό το πράγμα.

Πάντα στα κρυφά έτρωγα η μάνα μου μου έπαιρνε το πιάτο από μπροστά μου γιατί λέει δεν ήξερα πόσο πρέπει να φάω και δνε ήξερα ποτέ να σταματήσω. Επαιρνα κρυφά γλυκό να φάω κ εξαφανίζα τα χαρτιά μην τυχόν και τα ανακαλύψουν.. Τι χούντα είναι αυτή..... Πίστευα ότι θα ενηλικιωθω και αυτά θα αλλάξουν. Θυμάμαι όταν σπούδαζα πήγα μια φορά σούπερ μάρκετ και έδωσα 100 ευρώ και ψώνισα ότι απωθημένο είχα κ δεν με άφησαν να αγοράσω. Μερεντα παγωτό πατατάκια και άλλα διάφορα. Το είχα ευχαριστηθεί τόσο πολύ που δεν ήταν κανείς εκεί να μου κάνει έλεγχο. Ήταν υπέροχα, δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από την ελευθερία των επιλογών έτσι είσαι υπεύθυνος για τις πράξεις σου.

Να σε ρωτησω κατι οικονομικά σε πιεζουν; σου λένε τίπτα για λεφτά κτλ ή τουλαχιστον σε αυτό το κομματι δεν αναφέρονται; Οτι πας σε ψυχολογο το γνωριζουν;

Γενικά δεν έχεις μάθει να βάζεις όρια και αυτό βγαίνει και στην σχέση σου. Θα σου πρότεινα να ασχοληθείς λίγο με τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν εξαιτίας της συμπεριφοράς των γονιών σου και σιγά σιγά θα δεις διαφορά και στους άλλους τομείς..
Έχεις δικό σου χώρο στο σπίτι?

Quote:

---

Originally Posted by mindcrime

Να σε ρωτησω κατι οικονομικά σε πιεζουν; σου λένε τίπτα για λεφτά κτλ ή τουλαχιστον σε αυτό το κομματι δεν αναφέρονται; Οτι πας σε ψυχολογο το γνωριζουν;

---

Ναι το γνωρίζουν για την ψυχολόγο ευτυχώς οικονομικά δεν με πιέζουν μόνο για δουλειά με πίεσαν μερικές φορές

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Γενικά δεν έχεις μάθει να βάζεις όρια και αυτό βγαίνει και στην σχέση σου. Θα σου πρότεινα να ασχοληθείς λίγο με τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν εξαιτίας της συμπεριφοράς των γονιών σου και σιγά σιγά θα δεις διαφορά και στους άλλους τομείς..
Έχεις δικό σου χώρο στο σπίτι?

---

Και τι μπορώ να κάνω; έχω το δωμάτιο μου

Quote:

---

Originally Posted by vickie_victoria

Ναι το γνωρίζουν για την ψυχολόγο ευτυχώς οικονομικά δεν με πιέζουν μόνο για δουλειά με πίεσαν μερικές φορές

---

Δεν δείχνουν κατανόηση στα προβλήματα σου και ειναι άσχημο, διότι γνωρίζουν πως δεν είσαι καλά ψυχολογικά και αντι να σου κάνουν τη ζωή πιο εύκολη στη κάνουν δυσκολότερη. Αυτό με το σώμα και το φαγητό δεν το καταλαβαίνω από τη στιγμή που το αγόρι σου δεν έχει προβλημα με αυτό, θεωρείς εσύ η ίδια πως είσαι παχιά ή πως χρειάζεσαι δίαιτα ή πως τρως υπερβολικά; Εκεινοι γιατί πιστεύουν κατι τετοιο;

Quote:

---

Originally Posted by vickie_victoria

Και τι μπορώ να κάνω; έχω το δωμάτιο μου

---

Είναι βασικό που έχεις τον δικό σου χώρο και μπορείς να περνάς χρόνο μόνη σου..

Με τον ψυχολόγο θα συζητήσετε τα πάντα.. Θα σε βοηθήσει να τα φύγεις από πάνω σου όλα αυτά για να μην επηρεάζουν την ζωή σου.. Δεν αγαπάς τον εαυτό σου αρκετά άρα ούτε τις επιλογές σου γιαυτό περιμένεις αποδοχή από τους άλλους.. Και ακόμη όταν την πάρεις, δεν σου είναι αρκετή γιατί δεν ξέρεις τι σημαίνει "αποδοχή", δεν μπορείς να την αναγνωρίσεις επειδη δεν στην έχουν μαθει.. Πάντα θα έχεις στο μυαλό σου ένα τεράστιο "αλλά", μια αμφιβολία για τα πάντα.

Quote:

---

Originally Posted by mindcrime

Δεν δείχνουν κατανόηση στα προβλήματα σου και ειναι άσχημο, διότι γνωρίζουν πως δεν είσαι καλά ψυχολογικά και αντι να σου κάνουν τη ζωή πιο εύκολη στη κάνουν δυσκολότερη. Αυτό με το σώμα και το φαγητό δεν το καταλαβαίνω από τη στιγμή που το αγόρι σου δεν έχει προβλημα με αυτό, θεωρείς εσύ η ίδια πως είσαι παχιά ή πως χρειάζεσαι δίαιτα ή πως τρως υπερβολικά; Εκεινοι γιατί πιστεύουν κατι τετοιο;

---

Μία Ζωή γίνεται αυτό και πότε δεν εξικοιωθηκα με το σώμα μου. Ήμουν καλά αγαπούσα τον εαυτό μου αλλά στο πίσω μέρος του μυαλου μου υπήρχε η ταμπέλα της χοντρής. Ακόμα κι όταν ήμουν φυσιολογική η έστω με λίγα κιλά παραπάνω ένιωθα διαφορετική από τους άλλους υποδιαισυερη ότι δεν μπορώ να φοράω αυτά που θέλω κτλ. Πάντα με κηνυγουσαν για το φαγητό και πάντα ένιωθα χοντρή. Πότε δεν αποδέχτηκα το σώμα μου όπως ειναι. Όταν γυρνάνε κ μου λένε να εσύ δεν είσαι χοντρή μου φαίνεται περίεργο δεν τους πιστεύω. Έχω την αίσθηση ότι είμαι η πιο χοντρή από την παρέα, ήμουν η πιο χοντρή στην τάξη κτλ. Έφαγα εννοείται bulling στο δημοτικό και στην εφηβεία για τα κιλά μου τότε δεν με επηρέαζε καθόλου αλλά μεγαλώνοντας με στιγμάτισε. Οταν έχανα κιλά ένιωθα φυσιολογικός άνθρωπος και έφευγαν όλα τα ψυχολογικά ένιωθα αυτοπεποίθηση και δύναμη. Αγαπούσα να με κοιτάω στον καθρέφτη και ένιωθα πλήρης. Έχω παραπάνω κιλά τα τελευταία χρόνια είχα ξεφύγει με την κατάθλιψη και τις δυσκολίες που πέρασα προσπαθώ να επανέλθω εκεί που ήμουν. Και το αγόρι μου κάνει σχόλια για τα κιλά μου αν κ λέει ότι με αποδέχεται, σχολιάζει όταν τρώω σχολιάζωμει του τύπου χαριτωμένα αλλά τα πιάνω τα υπονοούμενα. Ξέρω ότι το λέει για το καλό μου γιατί με παίρνει συναισθήματικη υπερφαγια πολλές φορές. Κάποιες φορές πιστεύω ότι η ευτυχία μου βρίσκεται στα κιλά αν καταφέρω κ χάσω πολλά κιλά μόνο τότε θα μαι ευτυχισμένη.

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Είναι βασικό που έχεις τον δικό σου χώρο και μπορείς να περνάς χρόνο μόνη σου..

Με τον ψυχολόγο θα συζητήσετε τα πάντα.. Θα σε βοηθήσει να τα φύγεις από πάνω σου όλα αυτά για να μην επηρεάζουν την ζωή σου.. Δεν αγαπάς τον εαυτό σου αρκετά άρα ούτε τις επιλογές σου γιαυτό περιμένεις αποδοχή από τους άλλους.. Και ακόμη όταν την πάρεις, δεν σου είναι αρκετή γιατί δεν ξέρεις τι σημαίνει "αποδοχή", δεν μπορείς να την αναγνωρίσεις επειδη δεν στην έχουν μαθει.. Πάντα θα έχεις στο μυαλό σου ένα τεράστιο "αλλά", μια αμφιβολία για τα πάντα.

---

Και πως θα μάθω την αποδοχή και να μην έχω την αμφιβολία; υπάρχει τρόπος γι αυτό; η ψυχολογος να σου πω την αλήθεια δε μιλάει πολύ μόνη μου δίνω λύσεις στον εαυτό μου αυτή μόνο με ακούει και όσα μου λέει δεν με βοηθούν ιδιαίτερα.

Quote:

---

Originally Posted by vickie_victoria

Μία Ζωή γίνεται αυτό και πότε δεν εξικοιωθηκα με το σώμα μου. Ήμουν καλά αγαπούσα τον εαυτό μου αλλά στο πίσω μέρος του μυαλου μου υπήρχε η ταμπέλα της χοντρής. Ακόμα κι όταν ήμουν φυσιολογική η έστω με λίγα κιλά παραπάνω ένιωθα διαφορετική από τους άλλους υποδιαισυερη ότι δεν μπορώ να φοράω αυτά που θέλω κτλ. Πάντα με κηνυγουσαν για το φαγητό και πάντα ένιωθα χοντρή. Πότε δεν αποδέχτηκα το σώμα μου όπως ειναι. Όταν γυρνάνε κ μου λένε να εσύ δεν είσαι χοντρή μου φαίνεται περίεργο δεν τους πιστεύω. Έχω την αίσθηση ότι είμαι η πιο χοντρή από την παρέα, ήμουν η πιο χοντρή στην τάξη κτλ. Έφαγα εννοείται bulling στο δημοτικό και στην εφηβεία για τα κιλά μου τότε δεν με επηρέαζε καθόλου αλλά μεγαλώνοντας με στιγμάτισε. Οταν έχανα κιλά ένιωθα φυσιολογικός άνθρωπος και έφευγαν όλα τα ψυχολογικά ένιωθα αυτοπεποίθηση και δύναμη. Αγαπούσα να με κοιτάω στον καθρέφτη και ένιωθα πλήρης. Έχω παραπάνω κιλά τα τελευταία χρόνια είχα ξεφύγει με την κατάθλιψη και τις δυσκολίες που πέρασα προσπαθώ να επανέλθω εκεί που ήμουν. Και το αγόρι μου κάνει σχόλια για τα κιλά μου αν κ λέει ότι με αποδέχεται, σχολιάζει όταν τρώω σχολιάζωμει του τύπου χαριτωμένα αλλά τα πιάνω τα υπονοούμενα. Ξέρω ότι το λέει για το καλό μου γιατί με παίρνει συναισθήματικη υπερφαγια πολλές φορές. Κάποιες φορές πιστεύω ότι η ευτυχία μου βρίσκεται στα κιλά αν καταφέρω κ χάσω πολλά κιλά μόνο τότε θα μαι ευτυχισμένη.

---

Ξεκινα muay thai αν μπορεις και δεν έχεις προβλημα, θα γινεις άλλος άνθρωπος σωματικά και ψυχικά. Θα σου φύγουν όλες οι φοβίες και δεν θα ζητάς επιβεβαιωση από κανέναν γιατί θα την παίρνεις μόνη σου εσύ η ίδια από τον ίδιο σου τον εαυτό

Quote:

---

Originally Posted by vickie_victoria

Και πως θα μάθω την αποδοχή και να μην έχω την αμφιβολία; υπάρχει τρόπος γι αυτό; η ψυχολογος να σου πω την αλήθεια δε μιλάει πολύ μόνη μου δίνω λύσεις στον εαυτό μου αυτή μόνο με ακούει και όσα μου λέει δεν με βοηθούν ιδιαίτερα.

---

Μεσα από τις ερωτήσεις ο ψυχολόγος βοηθάει, δεν θα σου δώσει έτοιμη συνταγή.. Θα σε μάθει να αναγνωρίζεις την αποδοχή και να μην την περιμένεις με ένα συγκεκριμένο τρόπο και να απογοητευεσαι..
Ο κάθε άνθρωπος δείχνει με τον δικό του τρόπο την αγάπη του, την αποδοχή, το ενδιαφέρον και είναι κρίμα να μην μπορείς να τα αναγνωρίσεις επειδή θες να γίνονται με τον δικό σου τρόπο.

Καλημέρα.
vickie_victoria για θύμισε μου, δουλεύεις; Δεν μπορείς σιγά σιγά να προσανατολιστείς στο πως θα φύγεις από το σπίτι;