Θέμα με τον πατέρα μου

Καλησπέρα!
Όπως έχω ξανά αναφερθει στο θέμα, έχω μεγάλο προβλημα με τον πατέρα μου... Με κατακρίνει συνεχώς, δείχνει προτίμηση προς την αδερφή μου και γενικά μιλάει άσχημα και υποτιμητικά για εμένα συχνά πυκνά... Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι μένουμε στο ίδιο κτίριο (οικογενειακη πολυκατοικία)...
Πρόσφατα, είχαμε πάρει την απόφαση με τον άντρα μου να μετακομίσουμε στην επαρχία και δεν κρίνω πως ήταν πολύ μεγάλη ανακούφιση για εμένα, αφού δεν θέλω να έρθω σε περαιτέρω ρήξη με τους γονείς μου... Ωστόσο, τώρα με την κατάσταση με τον ιό δεν ξέρουμε τι θα γίνει στο μέλλον και κατά πόσο θα συνεχίσει να ισχύει η επαγγελματική πρόταση που είχε γίνει στο σύζυγο μου, η οποία προς το παρόν έχει παγώσει...
Να μετακομίσουμε στην Αθήνα δεν παίζει, δε συμφέρει από άποψη οικονομική (το σπίτι μου είναι ολοκαίνουριο, αφού το εφτιαξα προσφατα και για ενοίκιο ζητάνε μια περιουσία για τρωγλες), να το πουλήσω δεν μου "πάει η καρδιά", αφού σκέφτομαι πως οι γονείς μου στερήθηκαν πολλά για να το φτιάξουν και δεν θέλω να το δώσω σε κάποιον ξένο, αλλά από την άλλη εδώ μέσα νιώθω να πνίγονται...
Ξέρω πως είναι αντικρουόμενα όλα αυτά που γράφω, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να τα κρατάω μέσα μου... Ντρέπομαι να συζητήσω με κάποιον γνωστό όλα αυτά... Και αν του κάνω κάποια συζητηση, δεν παραδέχεται τίποτα... Πάντα θα βρει κάτι να πει ότι έχω άδικο και πως πιστεύει ότι μόνο αυτός έχει δίκιο... Βασικά, ακόμα και 10 άτομα να του πουν το λάθος του, αυτός δεν θα το παραδεχτεί ποτέ...
Όλοι οι γνωστοί και οι φίλοι, λένε για εμένα και την οικογένεια μου τα καλύτερα... Έχω ομολογουμένως μια πολύ επιτυχημένη πορεία επαγγελματικά αλλά και στα προσωπικά μου και πάντα όσοι με γνωρίζουν λένε τα καλύτερα... Εκτός από τον πατέρα μου... Και πράγματι δεν μπορώ να καταλάβω γιατί.... Στο παρελθόν μου έχει πει ότι του θυμίζω κάποιους συγγενείς που δεν συμπαθεί και αναρωτιέμαι αν αυτό παίζει ρόλο... Και πάλι όμως, δεν μπορώ να μην αισθάνομαι αδικία... Στην τελική γονιός μου είναι, δεν μπορώ να τον ξεγράψω....
Απλά δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας γονιός μπορεί να φερεται ξαφνικά άσχημα στο παιδί του... Μέχρι πριν κάποια χρόνια καμαρωνε για εμένα... Για τις επιδόσεις στο σχολείο, στον αθλητισμό... Ξαφνικά, μετά το Πανεπιστήμιο όλα άλλαξαν... Ξεκίνησε να υποβαθμίζει τις επιτυχίες μου... Ένα μπράβο δεν άκουσα ποτέ, αντίθετα πάντα έλεγε πως υπάρχουν και άλλοι καλύτεροι. Στη σύγκριση μεταξύ εμού και της αδελφής μου, πάντα υποτιμούσε εμένα και υποστήριζε εκείνη, παρότι ούτε τις επιδόσεις μου είχε ποτέ, ούτε τις επιλογές που είχα εγώ για δουλειά, ούτε την τόλμη να κάνει πράγματα με ρίσκο όπως εγώ... Με έχει χαρακτηρίσει "κακό ανθρωπο", "βολεμενη" (επειδή κατάφερα να διοριστω, με την αξία μου και ενώ έχω αρνηθεί πολιτική βοηθεια από γνωστούς για βελτίωση των συνθηκών της θέσης εργασίας μου), ο τελευταίος χαρακτηρισμός ήταν ότι είμαι "γρουσουζα" επειδή συζηταγαμε κάτι για την αδερφή μου και το γιο της, εξέφρασα μια διαφορετική άποψη και επειδή μετά τους πήραν τηλέφωνο και τους είπαν ότι κάτι συνέβη έριξε την ευθύνη σε εμένα, ότι επειδή εξέφρασα μια γνώμη, τους γρουσουζεψα και έγινε ότι εγινε, το οποίο κιόλας δεν ήταν και κάτι σοβαρό...
Πως γίνεται ένας άνθρωπος που κάποτε ήταν μπροστά από την εποχή του να έχει μεταλλαχθεί σε έναν τόσο αντιπαθητικό χαρακτήρα?? Πως γίνεται ένας γονιός να κατακρίνει άσχημα το παιδί του και να το χαρακτηρίζει έτσι??? Ακόμα και για το γάμο μου πχ που όλα τα διοργάνωσαν μόνη και όλοι είχαν να λένε τα καλύτερα, όταν ένας συγγενής ζήτησε πληροφορίες για το κέντρο (προφανώς του άρεσε για να το κάνει) για δικό τους μυστήριο, άρχισε να βρίσκει αρνητικά και να επιμένει , ενώ του έλεγαν ότι δεν ισχυαν αυτά που έλεγε...
Ειλικρινά έχω χάσει πάσα ιδέα...

Όλα αυτά που μας περιέγραψές είναι απίστευτα. Το έχεις ψάξει αν υπάρχει κάτι πιο βαθύ μέσα του που δεν το έχεις καταλάβει ακόμη. Ίσως να <<ζηλεύει>> το ότι έχεις πετύχει πολλά πράγματα στη ζωή σου; Δεν ξέρω τι να πω!Πάλι αν του πεις ξεκάθαρα το πώς νιώθεις; Προσπάθησε πιστεύω να κάνεις μια κουβέντα μαζί του μπας και βγάλεις κάποια άκρη. Μπορεί να είναι και κάτι πιο extreme. Οπως στο παρελθον να πληγώθηκε από κάποιο έρωτα που είχε την ίδια συμπεριφορά μαζί με σένα. Όλα είναι πιθανά. Σου εύχομαι να τα βρείτε και να γυρίσει <<πίσω>> ο χαρακτηρας του πατέρα σου που γνώριζες παλιά.

Μηπως ο πατέρας σου είναι συνταξιούχος? μηπως δεν εχει παρέες? γιατι συνήθως καποιος που δεν εχει νόημα στην ζωή του μηρυκάζει θέματα των αλλων.

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση... Ειλικρινά δεν ξέρω καθόλου τι έχει συμβεί... Τα τελευταία χρόνια πάνε με την μάνα μου σε νευρολόγο και ξέρω πως παίρνουν και οι 2 κάποια αγωγή... Είχαν ζοριστει λόγω της κρίσης, αφού είχαν πάρει δάνεια για το σπίτι και η όλη φάση με την κρίση και τις μειώσεις μισθών τους ζορισαν αρκετά...
Να προσθέσω πως δίνοντας πανελλήνιες είχα σαν στόχο την ιατρική και με στήριζε σε αυτό... Όταν δεν την έπιασα, αλλά έγραψα λίγο πιο κάτω, ήταν πάλι δίπλα μου στην επιλογή σχολής που έκανα... Έκτοτε, όποια άποψη εξέφρασα για περαιτέρω επαγγελματικη ανέλιξη ήταν απέναντι μου, λέγοντας μ ότι "η γυναίκα δεν είναι για καριέρα, αλλά πρέπει να κάνει οικογένεια" και πως οι παλιές του απόψεις ήταν λάθος. Μέχρι και πολιτικό προσανατολισμό έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια... Ειλικρινά έχω χάσει πάσα ιδέα...
Όπως προείπα, δεν δέχεται ότι κάνει λάθη.. ακόμα και η μάνα μ το βλέπει και μου το έχει παραδεχτεί σχετικά και μου λέει πως ειλικρινά δεν ξέρει τι έχει στο κεφάλι του...
Πραγματικά είμαι εντελώς απογοητευμένη και στεναχωρημένη... Πάντα ήμουν πλήρως ανεξάρτητη.. ότι έχω κάνει στη ζωή μου, το έχω πετύχει ολομόναχη... Δεν έχω πάρει ποτέ βοήθεια... Έχω κάνει τις σπουδές μου, έχω μια καλή δουλειά, έχω δυνατότητα αν δεν μου αρέσει να την αλλαξω... Ακόμα και μέσα στην κρίση είχα καλές επαγγελματικες προτάσεις... Και παρόλα αυτά, στα μάτια του είμαι η ξεροκέφαλη, η εγωιστρια, αυτή που "ε σιγά και τι έκανες, κι άλλοι έχουν πετύχει τα ίδια και περισσότερα"... Και γενικά, ενώ για άλλους είναι πολύ ανεκτικος, με εμένα ήταν και είναι πολύ σκληρός και αυστηρός...
Το παιδί μου, δε λέω, το αγαπάει... Και θα παίξει μαζί της και θα την κρατήσει αν χρειαστεί... Βέβαια, είναι αρνητικός ως προς την πολύωρη παραμονή της εκεί και όταν λέω πως είμαι κουρασμένη από την μικρή, η απάντηση είναι "εμ τι νόμιζες? Έτσι μεγαλώνουν τα παιδιά?"... Ακόμα και όταν τους ανακοίνωσα ότι θα φύγουμε με τον άντρα μου, η απόκριση του ήταν πολύ κρύα... Και όταν το ξανασυζητήσουμε μου έλεγε, κάτι που είπε και στον άντρα μου και με πείραξε, πως θα χρεωθουμε και θα τα τίναξε εγώ όλα στον αέρα γιατί είμαι άτομο που βαριέται εύκολα και να μην με εμπιστεύεται και κάτι τέτοια... Μα είναι δυνατόν??? Και εμένα μου είπε πως αν γίνει κάτι και θέλω να φύγω να μην υπολογίζω σε αυτούς!!! Μου έπεσαν τα μαλλιά! Ειλικρινά! Είμαι και εγώ μητέρα και δεν μπορώ να διανοηθω να λέω τέτοιες κουβέντες στο παιδί μου! Πραγματικά, δεν ξέρω... Είναι λες και τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί σε έναν άλλο άνθρωπο...

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Μηπως ο πατέρας σου είναι συνταξιούχος? μηπως δεν εχει παρέες? γιατι συνήθως καποιος που δεν εχει νόημα στην ζωή του μηρυκάζει θέματα των αλλων.

---

Όντως, είναι συνταξιούχος... Ξέχασα να το αναφέρω... Και έχει γίνει ένα με τον καναπέ από όταν βγήκε στη σύνταξη... Τα τελευταία 5-6 χρόνια δηλαδή... Εν τω μεταξύ, του προτείνουμε συνεχώς πραγματα για να μην μένει απραγος και η μόνιμη απάντηση που δίνει είναι πως είναι κουρασμένος... Από τι, δεν ξέρω... Υποτίθεται πήγαινε συχνά πυκνά στο χωριό και έφτιαχνε κήπο και πέρναγε λίγο καιρό εκεί για να μην κάθεται στην Αθήνα, αλλά από όταν ήταν να γεννήσω, το σταμάτησε κι αυτό, υποτίθεται για να κρατάει το εγγόνι του και να το μεγαλώσει γιατί λέει για αυτό μένουμε πάνω κάτω και αυτή είναι η δουλειά παππούδων και γιαγιάδων... Περιττο να αναφέρω φυσικά πως το παιδί το στέλνω παιδικό και όταν αναγκάστηκα λόγω σημαντικής αιτίας να τον διακόψω για ένα μήνα, μου είπε πως δεν μπορεί να κρατάει την κόρη μου τις ώρες που λείπαμε στη δουλειά με τον άντρα μου, γιατί ήταν και πάλι κουρασμένος... Αν δεν είναι η μάνα μου σπίτι, δεν την παίρνει τη μικρή για παραπάνω από 1-2 ώρες γιατί κουράζεται λέει, βόλτα δεν τη βγάζει γιατί δεν μπορεί και γενικά δεν κάνει τίποτα γιατί λέει δεν μπορεί... Εν τω μεταξύ είναι νεότατος... 60 χρονών!!! Και όταν γέννησα έκανε όνειρα να νοικιάσουν παραθαλάσσιο σπίτι για να κάνουν διακοπές με τα εγγόνια κλπ... Και πλέον δεν την πάει ούτε βόλτα με το ποδήλατο... Έχει αγοράσει ποδήλατο και την κάνει στο σαλόνι, ούτε καν στο στενό κάτω από το σπίτι μας!!!

Βάζω στοίχημα οτι είναι συνταξιούχος του δημοσίου.

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Βάζω στοίχημα οτι είναι συνταξιούχος του δημοσίου.

---

Που κολλαει αυτό???

Προσπάθησε για λίγο χρονικό διάστημα να αποφεύγεις να πηγαίνεις και να του ζητάς βοήθεια για το παιδί. Πάρε λίγες μέρες άδεια αν μπορείς και κάτσε λίγο στο σπίτι με την κορούλα σου και τον σύζυγο σου να χαλαρώσετε. Αποστασιοποιησου λίγο για να δεις αν του λείπεις εσύ ή το παιδί.

Πολυ περίεργη συμπεριφορα πραγματικά δεδομένου οτι παλία δεν ήταν έτσι. Η αδελφή σου τι κάνει στην ζωή της; Πετυχαίνει κι εκείνη πράγματα σαν κι εσενα;

Μηπως σε βλέπει να εξελίσεσαι και να τα καταφέρνεις και φοβάται μην σε χάσει και υποσυνείδητα σε κατεβάζει; Με την μαμα σου πως είναι;

Επίσης στον γιατρό του έχεις μιλήσει; Μήπως έχει πάθει καμια καταθλιψή;

Πολλά παίζουν.

Quote:

---

Originally Posted by Them20

Προσπάθησε για λίγο χρονικό διάστημα να αποφεύγεις να πηγαίνεις και να του ζητάς βοήθεια για το παιδί. Πάρε λίγες μέρες άδεια αν μπορείς και κάτσε λίγο στο σπίτι με την κορούλα σου και τον σύζυγο σου να χαλαρώσετε. Αποστασιοποιησου λίγο για να δεις αν του λείπεις εσύ ή το παιδί.

---

Αυτό το έχω κάνει και στο παρελθόν, στο πλαίσιο καυγάδων μας και διαφωνιών... Το μεγαλύτερο διάστημα που δεν μιλήσαμε ήταν 2 μήνες και ήταν πρόσφατα, συγκεκριμένα πριν ξεκινήσει όλο αυτό με τον ιό και στο ενδιάμεσο της καραντινας ληξαμε τη διαφωνία μας... Δεν κάνει πίσω... Και αν δεν είναι η μάνα μου να μπει στη μέση, βάζει τον εγωισμό του πάνω από όλα και δεν παίρνει τηλέφωνο ούτε για να δει τι κάνει το παιδί... Από τη μια σκέφτομαι πως είναι πατέρας μου, κάποια στιγμή θα πεθάνει και δε θέλω να στερηθεί το παιδί μου τον παππού της επειδή αυτουνου το μυαλό δεν λειτουργεί σωστά και βάζει τον εγωισμό του πάνω από όλους μας... Από την άλλη, όμως, νιώθω να καταπιέζονται παρά πολύ.. και κακά τα ψέματα... Έχω αλλά σοβαροτερα προβληματα, δεν γίνεται να αναλωνω ενέργεια και χρόνο για βλακείες... Αλλά και πάλι, ότι και να λέω, επηρεάζομαι...
Εν τω μεταξύ, αναρωτιέμαι: είναι καθαρά θέμα χαρακτήρα ή μπορεί να οφείλεται σε κάποια νοσο (πχ υποτροπή της κατάθλιψης, άνοια κλπ)?? Εγώ πιστεύω είναι υποτροπή της κατάθλιψης και χρειάζεται πιο δυνατά χάπια... Αυτή την άποψη τη στηρίζω στο ότι έχει αλλάξει εντελώς συμπεριφορά και τώρα με αυτή την κατάσταση είναι ακόμα χειρότερα... Χαρά του πατέρα μου πχ ήταν πάντα να μαστορευει και να δημιουργεί... Μια ζωή τον θυμάμαι κάτι να φτιάχνει, να το "λύνει" κλπ κλπ κλπ... Μάστορας να φανταστείτε δεν έχει έρθει ποτέ σπίτι μας, αφού πιάνουν τα χέρια του... Συζητάμε λοιπόν για τη μετακόμιση κλπ και του αναφέρω σε κάποια φάση ότι θα πρέπει πχ να κάνουμε κάτι εργασίες εμείς και του λέω "θα έρθεις εσύ να μας βοηθήσεις φανταζομαι, αφού το ξέρεις πως γίνεται και εννοείται τα βαριά θα τα κάνουμε εγώ και ο Κ (άντρας μου)", θεωρώντας το κιόλας αυτονόητο (αν δεν με βοηθήσει ο πατέρας μου ποιος θα με βοηθήσει???). Και μου λέει το θεϊκό "σας εγώ δεν μπορώ να σε βοηθήσω... Δεν ξέρω"... Και του λέω "ρε μπαμπά με δουλεύεις?? Εσύ δεν τα έκανες εδώ στο σπίτι κλπ"???.. και μου λέει "τώρα εγώ μεγάλωσα, δεν μου κοβει", δεν θα τα καταφέρω"... Τεσπά, να μην τα πολυλογω, του είπα πως διαφωνώ και πως στα 60 δεν θεωρείται προφανώς γέρος κλπ, αλλά προφανώς δεν μπορώ να τον πιέσω αν δεν θέλει και θα βρούμε άκρη με τον άντρα μου με έναν τεχνητη... Εκεί μου πε και καλά ότι θα είναι ακριβή λύση και θα μου κοστίσει αρκετά, αλλά και πάλι δεν είπε κάτι για να το αναλάβει αυτός... Η ουσία είναι ότι δεν με νοιάζει προφανώς το αν θα μου κάνει δουλειες στο σπίτι ή εξυπηρέτηση, αλλά το ότι έχει αλλάξει εντελώς η συμπεριφορά του και η ψυχοσύνθεση του. Και πραγματικά ανησυχώ... Αλλά δεν ξέρω και πως να τον πείσουμε ότι έχει όντως θέμα και δεν είναι νορμάλ... Εμένα δεν με λογαριάζει καν (είμαι η επιπόλαιη, ανεύθυνη κλπ), η μάνα μου δεν του πήγε ποτέ ουσιαστικά κόντρα και με την αδερφή μου δεν υπάρχει συνεννόηση, αφού δεν μιλάμε μεταξύ μας και δεν υπήρχε και περίπτωση να ασχοληθεί (θεωρεί πως όλα είναι δεκτά και δεν είναι πρόβλημα της το τι κάνουν οι γονείς μας κλπ)

Και εγώ το ίδιο πιστεύω σου έχει υπερβολική αδυναμία και αμύνεται με αυτόν τον τρόπο. Αυτή η συμπεριφορά ξεκίνησε πριν ή μετά που παντρεύτηκες;
Με τον άντρα σου έχει καλές σχέσεις;

Κάποιος που έχει κατάθλιψη και έχει υποτροπιασει δεν νομίζω να έχει επιλεκτική συμπεριφορά μόνο μαζί σου.

Quote:

---

Originally Posted by Gala

Πολυ περίεργη συμπεριφορα πραγματικά δεδομένου οτι παλία δεν ήταν έτσι. Η αδελφή σου τι κάνει στην ζωή της; Πετυχαίνει κι εκείνη πράγματα σαν κι εσενα;

Μηπως σε βλέπει να εξελίσεσαι και να τα καταφέρνεις και φοβάται μην σε χάσει και υποσυνείδητα σε κατεβάζει; Με την μαμα σου πως είναι;

Επίσης στον γιατρό του έχεις μιλήσει; Μήπως έχει πάθει καμια καταθλιψή;

Πολλά παίζουν.

---

Η αδερφή μου ήταν πάντα "πιο κάτω"... Πιο μέτρια μαθήτρια, κακή αθλήτρια, αρρώσταινε συχνά, είχε θέματα υγείας πιο μικρή, πιο παχουλή, οπότε προσπαθούσε πάντα και αυτός και η μάνα μου να μην αισθανθεί υποδεέστερη (σε σημείο όμως που αδικούσε εμένα για να μην αισθανθεί αδικημένη η αδερφή μου)... Εν τω μεταξύ, οι συγγενείς που αναφέρω ότι δεν συμπαθει, έδειχναν πάντα ιδιαίτερη αδυναμία προς εμένα (ήμουν το 1ο ανηψι και στα 2 σόγια) και πάντα με υποβιβαζε όταν έλεγαν κάτι καλό (πχ στην εφηβεία και μέχρι πριν λίγα χρόνια είχα πολύ ωραίο κορμί, αδύνατη - γυμνασμενη κλπ... Και όταν έλεγαν ότι είμαι όμορφη, έλεγε πως δεν είμαι όμορφη όπως κάποια άλλη πχ και πως για αυτό θα πρέπει να έχω δυνατό μυαλό γιατί στην εμφάνιση υστερω)... Κάτι που για την αδερφή μου πχ δεν είχε πει ποτέ... Η αδερφή μου πάλι, είχε περάσει σε πιο μέτρια σχολή, άργησε να πάρει πτυχίο, δεν έχει τις ξένες γλώσσες που εγώ έχω, άργησε να τελειώσει το μεταπτυχιακό, δεν πήγε εξωτερικό όπως εγώ, δεν έχει πάει σε συνέδρια όπως εγώ, ούτε έχει δημοσιεύσεις και παίρνει και πολύ λιγότερα χρήματα από εμένα και παρόλα αυτά τη θεωρεί εξίσου καλά και όταν την προέτρεπαν να ψάξει μια καλύτερη δουλειά με περισσότερες απολαβές κλπ και η ίδια έλεγε πως φοβάται το ρίσκο, είχε γυρίσει και μου Χε πει ότι "μιλάω επειδή είμαι βολεμενη και δεν έχω καμία συναίσθηση των καταστάσεων"... Τώρα που γέννησε κιόλας η αδερφή μου, δείχνει με το παραπάνω την προτίμηση του προς τον ανηψιο μου (σε καμία περίπτωση δεν εννοώ πως αμελεί την κόρη μου, αλλά φαίνεται η διαφορά) και την κακή άποψη του για εμένα (εγώ φταίω για όλα)... Το παράδοξο είναι πως το βλέπει και η μάνα μου, άρα δεν είμαι εγώ η τρελή που βλέπει φαντάσματα!!

Quote:

---

Originally Posted by Them20

Και εγώ το ίδιο πιστεύω σου έχει υπερβολική αδυναμία και αμύνεται με αυτόν τον τρόπο. Αυτή η συμπεριφορά ξεκίνησε πριν ή μετά που παντρεύτηκες;
Με τον άντρα σου έχει καλές σχέσεις;

---

Με τον άντρα μου έχει εξαιρετική σχέση!!! Είναι και αυτός πολύ κοινωνικός και γενικά κερδίζει τον άλλο, οπότε δεν είχαν ποτέ θέμα... Βέβαια, από όταν σε μια συζήτηση άρχισε ο πατέρας μου να με κατηγορεί σε σχέση με την αδερφή μου και ο άντρας μου με υπερασπιστηκε, "έκοψε" κάπως και μετρίασε τις επαφές μαζί του. Το ίδιο έκανε και με κάτι άλλους συγγενείς που γνωρίζω πως του είπαν ότι προτιμούν την παρέα τη δική μου και του άντρα μου, σε σύγκριση με την αδερφή και το γαμπρό μου... Είναι σαν να απορρίπτει όποιον προτιμά εμένα και ειλικρινά δεν μπορώ να το καταλάβω γιατί το κάνει... Στο παρελθόν μου έχει πει πως του θυμίζω τον αδερφό του, με τον οποίο δεν έχει καθόλου καλές σχέσεις και δεν μιλάνε σχεδόν καθόλου και έναν άλλο ξάδερφο του και πως αυτό δεν είναι καθόλου τιμητικό και για αυτό δεν με γουστάρει... Αλλά είναι δυνατόν ένας πατέρας να μην γουστάρει το παιδί του??? Τι κουβέντες είναι αυτές??
Η συμπεριφορά του έχει αρχίσει να αλλάζει από όταν ήμουν περίπου 20 χρονών, αλλά όχι σε αυτό το χάλι... Απλά τότε άρχισε να λέει τα περί οικογένειας για τις γυναίκες και ότι δεν είναι για καριέρα, αλλά και πάλι σε φάση κουβέντας... Νομίζω πως η ουσιαστική διαφορά ήταν την τελευταία 5ετια και μάλιστα πριν καν γνωρίσει τον άντρα μου... Απλά όσο περνάει ο καιρός γίνεται και χειρότερο...

Με αυτά που μας περιέγραψές η δική μου ταπεινή γνωμη είναι να δείξεις ανωτερότητα γιατί είναι πατέρας σου και να συνεχίσεις να του μιλάς σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Δέξου τον όπως είναι και μην συγκρίνεις την συμπεριφορά του ανάμεσα σε σένα και στην αδερφή σου. Αυτό είναι λάθος. Αφού έχεις την βοήθεια της μάνας σου και συμφωνεί και αυτή μαζί σου χαλάρωσε και όλα θα πάνε καλά. Η καλή ζωή θέλει μόνο 2 υλικά. Υγεία πάνω απ όλα και αγάπη. Όλα τα μπορούν να διορθωθούν.

Quote:

---

Originally Posted by Them20

Με αυτά που μας περιέγραψές η δική μου ταπεινή γνωμη είναι να δείξεις ανωτερότητα γιατί είναι πατέρας σου και να συνεχίσεις να του μιλάς σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Δέξου τον όπως είναι και μην συγκρίνεις την συμπεριφορά του ανάμεσα σε σένα και στην αδερφή σου. Αυτό είναι λάθος. Αφού έχεις την βοήθεια της μάνας σου και συμφωνεί και αυτή μαζί σου χαλάρωσε και όλα θα πάνε καλά. Η καλή ζωή θέλει μόνο 2 υλικά. Υγεία πάνω απ όλα και αγάπη. Όλα τα μπορούν να διορθωθούν.

---

Εκεί έχω καταλήξει και εγώ... Απλά ήθελα να πάρω και 2 γνώμες ακόμα... Δεν πιστεύω πως δεν με αγαπάει, απλά με στεναχωρεί όταν μου μιλάει έτσι άσχημα, γιατί ειλικρινά δεν πιστεύω πως το αξίζω... Διαφορετικα, θα είχαν όλοι οι άλλοι τόσο καλή γνώμη για εμένα?? Ώρες ώρες σκεφτομαι αν γίνεται να είμαι τόσο καλή ηθοποιός και κοροϊδεύω όλο τον κόσμο και μόνο αυτός βλέπει πόσο σκάρτη είμαι...
Πάντως είναι αξιοπερίεργο πως αλλάζει ένας άνθρωπος με το πέρασμα του χρόνου... Προσωπικά έχω αποφασίσει να τον έχω στο μυαλό μου και ως παράδειγμα προς αποφυγήν ως προς αυτό..και ειλικρινά είναι κρίμα, διότι μέχρι να αλλάξει έτσι, ήταν παράδειγμα προς μίμηση...

Quote:

---

Originally Posted by Anemoni1989

Στο παρελθόν μου έχει πει πως του θυμίζω τον αδερφό του, με τον οποίο δεν έχει καθόλου καλές σχέσεις και δεν μιλάνε σχεδόν καθόλου και έναν άλλο ξάδερφο του και πως αυτό δεν είναι καθόλου τιμητικό και για αυτό δεν με γουστάρει...

---

Μήπως ο αδελφός του είναι πιο "επιτυχημένος" απο τον ίδιο και ένιωθε πάντα αυτην την διάκριση απο τους γονείς του; Και τώρα παίρνει το μέρος του πιο "αδύναμου" παιδιού του υποστηρίζοντας έμμεσα τον εαυτό του; Παίζει κάτι τέτοιο;

Quote:

---

Originally Posted by Gala

Μήπως ο αδελφός του είναι πιο "επιτυχημένος" απο τον ίδιο και ένιωθε πάντα αυτην την διάκριση απο τους γονείς του; Και τώρα παίρνει το μέρος του πιο "αδύναμου" παιδιού του υποστηρίζοντας έμμεσα τον εαυτό του; Παίζει κάτι τέτοιο;

---

Στο θέμα οικογενεια, δεν θα το λεγα... Ο θείος μου τα έχει κάνει μαντάρα... Και επαγγελματικα δεν είναι ότι ο πατέρας μου υστερούσε κάπου... Απλά ήταν σε διαφορετικά ποστα ο καθένας, με πολύ καλούς μισθούς... Σαν οικογένεια δεν μας έλειψε ποτέ κάτι... Για αυτό λέω κιόλας πως ήταν παράδειγμα προς μίμηση... Κάπου στην πορεία το έχασε και δεν έχω καταλάβει γιατί...
Γεγονός είναι πως σε μια συζήτηση που είχα κάνει στο παρελθόν με τη μάνα μου, είχε αναφέρει πως η αδερφή μου ήταν πάντα πιο αδύναμη και ήθελε "σπρώξιμο", ενώ εμένα δεν με φοβήθηκαν ποτέ και ήξεραν πως πάντα θα "κολυμπάω στα βαθιά"... Αυτό βέβαια μόνο ως θετικό δεν το είδα, αλλά τέλος πάντων... Επιπλέον, πριν κάποια χρόνια είχε εκφράσει η αδερφή μου δυσαρέσκεια επειδή λέει στο σόι ήμουν πάντα η αγαπημένη, έλεγαν όλοι πόσο πολύ έχω επιτύχει και πως με παρουσίαζαν για παράδειγμα προς μίμηση και κάτι τέτοια, αλλά ως παραπονο εκφρασμένα... Δεν ξέρω αν έπαιξε και αυτό κάποιο ρόλο... Αλλά ρε παιδιά και εγώ τι φταίω??? Δηλαδή θα πρέπει να νιώθω άσχημα επειδή έχω κάνει σωστές επιλογές και παίρνω καλύτερο μισθό από το μέσο όρο? Έχω κουραστεί πάρα πολύ για όσα έχω κάνει στη ζωή μου και δεν μου χαρίστηκε τίποτα... Διακοπές είχα να πάω παρά πολλά χρόνια γιατί σπούδαζα και λεφτά δεν περίσσευαν και οι βόλτες μου ήταν μετρημένες γιατί όλο και σε κάποιο συνέδριο ή σεμινάριο έπρεπε να πάω... Και αντί η ίδια μου η οικογένεια να καμαρώνει, με υπονομεύει και με υποτιμάει... Τι να πω?

Τον έχεις συζητήσει, να του τα πεις όπως τα γράφεις εδώ; Όχι πάνω σε κάποια ένταση, κάποια στιγμή που θα είστε σχετικά ήρεμοι και οι δύο.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Τον έχεις συζητήσει, να του τα πεις όπως τα γράφεις εδώ; Όχι πάνω σε κάποια ένταση, κάποια στιγμή που θα είστε σχετικά ήρεμοι και οι δύο.

---

Πρόσφατα και με αφορμή ένα σκηνικό που είχε γίνει με την αδερφή μου, με είχε ρωτήσει τι παραπονα έχω από αυτούς. Του τα είπα και δεν παραδέχτηκε τίποτα. Η απάντηση του είναι πως κάποια πράγματα δεν μπαίνουν στη ζυγαριά και πως αυτό δε σημαίνει κάτι... Γενικά, είναι αυτό που είπα και πιο πανω": και 10 άτομα να του πούνε ότι έχει άδικο, δεν θα το παραδεχτεί. Θεωρεί τον εαυτό του πολύ δίκαιο. Και γενικά για εμένα δεν έχει καλή άποψη. Όταν λέω πως "μα πως γίνεται οποίος με γνωρίζει να λέει τα καλύτερα?", Η απάντηση του ήταν πως δεν με ξέρουν καλά και τους ξεγελάω. Οπότε σταμάτησα κι εγώ να το συζητάω... Όταν τώρα με αφορμή τα παιδιά μας, είπα πως και η δασκάλα λέει ότι η μικρή μου είναι καλό παιδί και προσεγμένο και φαίνεται δουλεμενη από το σπίτι, θα βρει έστω κι ένα αρνητικό να πει... Κάτι που φυσικά δεν θα το κάνει για την αδερφή μου και τον ανηψιο μου... Αλλά αυτό είναι κάτι που δεν δίνω σημασία... Έχει αδυναμία, ήθελε εγγονό, ήρθε το αγόρι, είναι αποδεκτό... Εμένα με στεναχωρούν τα υπόλοιπα... Αλλά είναι κάτι που προφανώς δεν γίνεται να αλλάξει, οπότε απλά το συζητάω για να το βγάλω από μέσα μου

Σίγουρα υπάρχει μια εξήγηση αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν εχει να κάνει με τιποτα για το οποίο φταίς εσυ.

Ισως ο πατέρας σου να αισθάνεται οτι έτσι θα συνεχίσει να έχει το έλεγχο, να είναι εκείνος με την δυναμη. Μπορει να φοβάται μηπως καπελωθει. Αυτο φυσικα αν συμβαίνει δεν σημαίνει οτι το κάνει συνειδητα με δολο. Συνήθως αυτα ειναι απόρροια των ανασφαλειών μας που δεν τα συνειδητοποιούμε.

Ίσως επίσης γι αυτό δεν το βγάζει με την αδελφή σου γιατι εκεινη τον εχει ισως περισσότερη ανάγκη από ότι εσυ και αυτο του δίνει έναν ρόλο και μια υπόσταση. Επίσης ίσως γι αυτο το θεμα άρχισε απο την στιγμή που μεγάλωσες και πήρες την ζωή σου στα χέρια σου.

Είναι δύσκολο και δυσάρεστο σίγουρα. Το θέμα ειναι να μην χάνεις εσύ την πίστη στον εαυτό σου απο όλο αυτο περιμένωντας μια επιβεβαίωση που δεν έρχεται όχι γιατι δεν την αξίζεις αλλά γιατί κολλάει σε παράγοντες που δεν ειναι άμεσα φανεροι.

Quote:

---

Originally Posted by Gala

Σίγουρα υπάρχει μια εξήγηση αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν εχει να κάνει με τιποτα για το οποίο φταίς εσυ.

Ισως ο πατέρας σου να αισθάνεται οτι έτσι θα συνεχίσει να έχει το έλεγχο, να είναι εκείνος με την δυναμη. Μπορει να φοβάται μηπως καπελωθει. Αυτο φυσικα αν συμβαίνει δεν σημαίνει οτι το κάνει συνειδητα με δολο. Συνήθως αυτα ειναι απόρροια των ανασφαλειών μας που δεν τα συνειδητοποιούμε.

Ίσως επίσης γι αυτό δεν το βγάζει με την αδελφή σου γιατι εκεινη τον εχει ισως περισσότερη ανάγκη από ότι εσυ και αυτο του δίνει έναν ρόλο και μια υπόσταση. Επίσης ίσως γι αυτο το θεμα άρχισε απο την στιγμή που μεγάλωσες και πήρες την ζωή σου στα χέρια σου.

Είναι δύσκολο και δυσάρεστο σίγουρα. Το θέμα ειναι να μην χάνεις εσύ την πίστη στον εαυτό σου απο όλο αυτο περιμένωντας μια επιβεβαίωση που δεν έρχεται όχι γιατι δεν την αξίζεις αλλά γιατί κολλάει σε παράγοντες που δεν ειναι άμεσα φανεροι.

---

Νομίζω πως έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό.. ήταν κάτι που είχα σκεφτεί κι εγώ στο παρελθόν και πιστεύω πως ισχύει... Η αλήθεια είναι ότι όλοι μας οι καυγάδες ξεκινούν επειδή πχ θα ήθελα να κάνω κάτι με όποιο δεν συμφωνούσε (όταν ήμουν μικρότερη) ή επειδή θα ήταν κόντρα στις κοινωνικές νόρμες... Ήμουν πάντα η αντιδραστική επειδή δεν μου αρέσει να μπαίνω σε καλούπια ή να μου υποδεικνύουν τι να κάνω... Και τώρα που το συζητάμε, θυμάμαι χαρακτηριστικά σε έναν παλαιότερο καυγά να μου λέει "είσαι κακομαθημένο παιδί και θα σου δείξω εγώ" όπου όταν του αντ;π;ντησα πως μάλλον δεν έχει αίσθηση της πραγματικότητας και ότι πλέον έχω δική μου οικογένεια και δεν έχει κανένα έλεγχο πάνω μου και προφανώς ότι και να λέει είναι άκυρο και δεν με επηρεάζει (προφανώς) ήταν σαν ταύρος σε υαλοπωλειο!!! (Για να μην παρεξηγηθω, επιθετικός δεν ήταν ποτέ, απλά επειδή έχει μάθει από τη μάνα μου να υποχωρεί στα νευρα του και όταν είναι ανυποχώρητος, κάτι που εγώ δεν έκανα ποτέ και ούτε κανω, τον εκνευρίζει... Βέβαια, ξεχνάει πως αυτός με έμαθε έτσι από μικρή, λέγοντας μ πως θα πρέπει να έχω άποψη και να διεκδικώ το δίκιο μου και τα δικαιώματα μου...).

Δυστυχώς συχνά με τους γονείς δεν βγάζεις άκρη. Από την άποψη ότι ακόμα κι αν εξηγήσεις και καταλάβεις τους λόγους που έχουν κάποιες συμπεριφορές, δεν μπορείς να κάνεις κάτι να τις αλλάξεις αν δεν το θέλουν και οι ίδιοι. Και συνήθως δεν παραδέχονται ποτέ μα ποτέ ότι τις έχουν αυτές τις συμπεριφορές. Ή το χειρότερο που συμβαίνει συχνά με τους δικούς μου, τους εξηγείς ότι κάπου έχουν λάθος, σου λένε στα λόγια "έχεις δίκιο παιδί μου" και στην πράξη εξακολουθούν να σε γράφουν και να κάνουν τα δικά τους πάλι. Εμένα σε πολλά πράγματα ευνοούν τον αδερφό μου και δεν έχω ποτέ την βοήθεια που είχε αυτός, αλλά το έχω αποδεχτεί ότι έτσι είναι κι ας με πληγώνει. Συχνά-πυκνά βέβαια τώρα που γύρισα εδώ αυτά τα θέματα βγαίνουν στην επιφάνεια, γιατί άνθρωπος είσαι, κάπου θα σε πνίξει και η αδικία και το παράπονο, αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Όταν ήμουν αλλού, ήμουν αρντάν εντελώς.

Είναι κάτι που σε τρώει πιο πολύ γιατί έχεις πάει και μένεις κοντά τους, όταν θα φύγεις δεν θα σε απασχολεί τόσο πολύ. Όσο μπορείς μην το σκέφτεσαι γιατί απλά τα νεύρα σου χαλάς. Δεν θα αλλάξει κάτι.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Συχνά-πυκνά βέβαια τώρα που γύρισα εδώ αυτά τα θέματα βγαίνουν στην επιφάνεια, γιατί άνθρωπος είσαι, κάπου θα σε πνίξει και η αδικία και το παράπονο, αλλά δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Όταν ήμουν αλλού, ήμουν αρντάν εντελώς.

Είναι κάτι που σε τρώει πιο πολύ γιατί έχεις πάει και μένεις κοντά τους, όταν θα φύγεις δεν θα σε απασχολεί τόσο πολύ. Όσο μπορείς μην το σκέφτεσαι γιατί απλά τα νεύρα σου χαλάς. Δεν θα αλλάξει κάτι.

---

Αυτό ακριβώς πιστεύω... Πως όταν σταματήσει να υπάρχει αυτή η καθημερινή επαφή και τριβή, απλά δεν θα ασχολούμαι... Βέβαια ούτε τώρα ασχολούμαι, αλλά όταν κάνει καραμπαμ μια πράξη ή μια φράση, τότε δεν ξέρω, παλεύω με τον εαυτό μου να κρατηθώ... Γενικά έχει πει πολλά που με έχουν πληγώσει... Αλλά σαν το προχθεσινό δεν με έχει πειράξει τίποτα άλλο... Ακούς εκεί γκαντεμω!!! Εμένα, που ειλικρινά έχουν να λένε όλοι πόσο καλοπροαίρετη και πρόθυμη να βοηθήσω είμαι!!! Αυτό πραγματικα με πλήγωσε πολύ!!! Δηλαδή να πάθουν και τίποτα και θα μου ρίχνουν και ευθύνες??? Ενώ δεν ασχολούμαι καν μαζί τους!!!! Τι να πω??
Ευελπιστώ μόνο να φύγουμε γρήγορα γιατί τα νευρα μου θα σπάσουν τελείως... Τίποτα δεν πάει σωστά, όλα πάνε χάλια και αυτή η κατάσταση μας κράτησε πολύ πίσω σε πολλά επίπεδα

Επαναφέρω το θέμα γιατί έχω νέα... Και ευχάριστα και δυσάρεστα...
Καταρχάς, καταφέραμε με το σύζυγο και φύγαμε για επαρχία... Με τις δουλειές μας και όλα μας τα κομφορ...
Το κακό είναι ότι με τον πατέρα μου τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο... Τους επισκεφτηκαμε τις γιορτές γιατί τους είχε λείψει το παιδί και ενώ όλα πήγαιναν σχετικά καλά, τις τελευταίες ημέρες της επίσκεψης μας άρχισε τα παλιά και γνωστά. Να με υποτιμάει, μπροστά στο παιδί μου ("πρόσεξε μη γίνεις σαν τη μάνα σου, που έχει κάνει σκ@τα στη ζωή της" και αλλά τέτοια ωραια"). Στο τέλος δεν άντεξα, του απάντησα και έγινε το έλα να δεις... Μέχρι που γύρισε και μου είπε ότι προσκύνησα το σόι του άντρα μου επειδή μας έδωσαν κάποια χρήματα για μια επένδυση πού θέλουμε να κάνουμε, ενώ αυτός για να μου χτισει σπίτι ξόδεψε περισσότερα.... Το αποτέλεσμα ήταν να μου πει να σηκωθώ να φύγω και έφυγε ο ίδιος από το σπίτι μέχρι να μαζέψω πραγματα... Με 2 λόγια ήταν χάλια η όλη φάση...
Στο δια ταύτα, αισθάνομαι μόνο θυμό και θλίψη. Γιατί με μισεί ο πατέρας μου? Γιατί? Αυτά που έχω καταφέρει εγώ ελάχιστοι τα έχουν κάνει... Επιλέγω εγώ ποια δουλειά θα κάνω, παίρνω καλό μισθό, έχω μια καλή οικογένεια.... Γιατί με υποβαθμίζει τόσο? Γίνεται ένας πατέρας να μισεί το παιδί του??? Και αν ναι, γιατί???

Μήπως συνέχεια περηφανευεσαι για τις επιτυχίες σου κ δεν τους αρέσει η αλαζονεία; μήπως έχεις γενικά συμπεριφορά επιθετική κ δυναμική που εκνευρίζει ενώ η αδερφή σου είναι πιο ήρεμος κ γλυκός άνθρωπος; επίσης πολλοί παππούδες δε θέλουν να γίνουν υπηρέτες μια με δύο ώρες με το εγκονι τους φτάνει, σου λέει κι αυτός εγώ τα μεγάλωσα τα παιδιά μου τώρα η σειρά σας, αφήστε με υσυχο μια ζωή ζητάτε... Ξέρω γω.. Προσπαθώ να το δω απ την πλευρά του

Τώρα είδα την καινούρια απάντηση δεν είχα καταλάβει ότι είναι παλιό θέμα... Τι εννοεί προσκυνησές το σόι του άντρα σου;;; μάλλον αισθάνεται κάποια πικρια

Quote:

---

Originally Posted by el.gre

Τώρα είδα την καινούρια απάντηση δεν είχα καταλάβει ότι είναι παλιό θέμα... Τι εννοεί προσκυνησές το σόι του άντρα σου;;; μάλλον αισθάνεται κάποια πικρια

---

Ευχαριστώ για την απάντηση. Σίγουρα δεν με λες και τον πιο ήρεμο ανθρωπο και σε συζήτηση πάνω σε θα δεχτώ πως έχω αποτύχει, αντίθετα θα τονίσω αυτά που έχω καταφέρει γιατί έχω κοπιάσει για αυτά. Η αδερφή μου είναι πιο πράος χαρακτήρας και δεν έχει να κομπασει για επιτυχίες, γιατί πολύ απλά δεν έχει επιτύχει τα ίδια. Αλλά δεν το καταλαβαίνω... Εμένα ούτε ένα πιάτο φαινδεν μου έδωσαν γιατί πάντα φροντίζαμε όλα να τα κάνουμε μόνοι μας. Αντίθετα αυτή και ο άντρας της και φαγητό θα πάρουν και πράγματα διεκδικησαν από αυτόν "γιατί τα δικαιούνταν" (χαρακτηριστικά μου έρχεται στο μυαλό ότι όταν μετακόμισαν στην οικογενειακή πολυκατοικία έβγαλαν το αμάξι του πατέρα μου από το γκαράζ για να βάλει ο γαμπρός μου το δικό του, ενώ εμείς πχ του είχαμε προτείνει να κρατήσει το δικό μου.
Πικρία σιγουρα έχει. Και το κατάλαβα από τα λόγια του. Αλλά δεν μπορώ να το καταλάβω. Πρέπει τα παιδιά να μένουν πάντα κοντά στους γονείς τους? Δεν πρέπει να ακολουθούμε τα όνειρα μας για να μην στεναχωρεθουν και αρχίσουν να στάζουν φαρμάκι???

Δεν νομιζω οτι κανεις κατι λαθος. Απλα με την αδελφη σου και τον αντρα της ,ταιριαζουν τα χνωτα τους. Αυτο με την συγκριση με αλλα ατομα ειναι κλασσικο σημαδι κομπλεξισμου . εφτασε 60 και αφου δεν τα βρηκε τον εαυτο του μονο συγκρισεις κ σποντες εχει το μενου

Έχεις τα δικιά σου κι εσύ. Μη σκέφτεσαι ότι σε μισεί, σκέψου απλά ότι δεν καταλαβαίνει, σε άλλα δίνει αξία αυτός σε άλλα εσύ. Μη μεινεται τσακωμενοι καλύτερα να τα βρειτε για να είσαι κι εσύ πιο καλά μέσα σου. Την αδερφή σου μάλλον την βλέπει σαν πιο αδύναμη κ οι γονείς δίνουν περισσότερη προσοχή στο πιο αδύναμο παιδί κ επιπλέον περιμένουν και απ το πιο δυνατο παιδί τους να συμπαραστεκεται στο αδυναμο

Καμια φορά ακόμα και μέσα στις οικογένειες όσα δε φτάνει η αλεπού το κάνει κρεμαστάρια, δηλαδή ότι δεν μπορούν να έχουν ή να το καταφέρουν, το υποτιμούν. Κράζουν θαυμάζουν, αυτό. Αν δεν θες να το πάω τόσο μακριά, ακόμα και μέσα στις οικογένειες οι άνθρωποι είναι πολύ διαφορετικές χαρακτήρες με διαφορετικούς ανάγκες, θέλω, κοσμοθεωρίες, συστήματα αξιών, τρόπο σκέψης και συχνά είναι σε τόσο διαφορετικό μήκος κύματος που δεν υπάρχει περίπτωση να συνεννοηθούν στον αιώνα τον άπαντα.

Εγώ εκεί έχω καταλήξει. Όταν όμως πλέον είσαι σε μία α ηλικία και βλέπεις ότι δεν βγαίνει άκρη, κρατάς αποστάσεις και δεν παλεύεις για κάτι που βλέπεις ότι δεν γίνεται. Αν ήταν κάποιος τρίτος που δεν συνεννοουσουν, σε πίκραινε, τσακωνόσουν όλη την ώρα, θεωρείς ότι σε αδικούσε, όσες φορές πήγαινες να συζητήσεις μαζί του δεν έβγαζες άκρη και έβγαζε επίθεση, θα προσπαθούσες κάθε λίγο και λιγάκι να τον προσεγγίσεις; Όχι. Εδώ λοιπόν γιατί το κάνεις, εφόσον πλέον δεν έχεις π.χ. οικονομική ανάγκη ή δεν μένεις κοντά να πρέπει να συμβιώνετε καθημερινά κάπως; Εγώ αυτά τα είναι γονιός και βρείτε τα και κάνε τον μαλάκα και μετά από λίγο πάλι τα ίδια και φτου κι από την αρχή δεν τα καταλαβαίνω. Γιατί να ψυχαναγκάζεσαι μια ζωή; Βάλε αυστηρά όρια, κράτα τα τυπικά και άμα και μην βασανίζεσαι για βλακείες.

Επίσης πολύ βασικό, πλέον έχεις και παιδί. Δηλαδή τι θα διδάξεις στο παιδί με το παράδειγμά σου, να κάθεται μεθαύριο να ανέχεται τη μαλακία του καθενός γιατί είναι σόι; Να το προσβάλουν και να λέει κι ευχαριστώ; Ή θα ανεχόσουν κάποιος να λέει στο παιδί σου άσχημα λόγια για τη μάνα του; Να λέει "μη γίνεις σαν αυτή, τα έχει κάνει σκατά" κι εσύ να κάνεις ότι δεν τρέχει τίποτα; Εδώ γιατί να το ανεχτείς, επειδή είναι πατέρας σου;

Εντελώς μα εντελώς απαράδεκτη συμπεριφορά. Τι να βρεις για να μην είσαι τσακωμένη με αυτόν τον άνθρωπο;;;;
Μην κανονικοποιούμε τις τοξικότητες επειδή πρόκειται για σόγια, εκεί την πατάμε όλοι και πάει μετά σόι το βασίλειο και στις επόμενες γενιές!

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Επίσης πολύ βασικό, πλέον έχεις και παιδί. Δηλαδή τι θα διδάξεις στο παιδί με το παράδειγμά σου, να κάθεται μεθαύριο να ανέχεται τη μαλακία του καθενός γιατί είναι σόι; Να το προσβάλουν και να λέει κι ευχαριστώ; Ή θα ανεχόσουν κάποιος να λέει στο παιδί σου άσχημα λόγια για τη μάνα του; Να λέει "μη γίνεις σαν αυτή, τα έχει κάνει σκατά" κι εσύ να κάνεις ότι δεν τρέχει τίποτα; Εδώ γιατί να το ανεχτείς, επειδή είναι πατέρας σου;

Εντελώς μα εντελώς απαράδεκτη συμπεριφορά. Τι να βρεις για να μην είσαι τσακωμένη με αυτόν τον άνθρωπο;;;;
Μην κανονικοποιούμε τις τοξικότητες επειδή πρόκειται για σόγια, εκεί την πατάμε όλοι και πάει μετά σόι το βασίλειο και στις επόμενες γενιές!

---

Της ίδιας ακριβώς άποψης είμαι κι εγώ... Για αυτό άλλωστε και ήδη έχω προμηνυσει στη μάνα μου πως άμα θέλει να βλέπει τη μικρή μου, μπορεί να έρθει όποτε θελήσει, αφού εγώ δεν σκοπεύω να ξαναπάω. Ναι, στεναχωριέμαι, ναι είναι πατέρας μου, αλλά αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω να με αγαπάει και να με σέβεται και όχι να με προσβάλλει και να ασκήσει λεκτική βία επάνω μου (γιατί κακά τα ψέματα, περί βίας πρόκειται).
Ευχαριστώ για την απάντηση...