Σπουδές στα 30 κάτι - είναι αργά;
Kαλησπέρα σε όλους,
Αρχικά, συγνώμη αν το ποστ αυτό είναι τοποθετημένο σε λάθος κατηγορία αλλά δεν ήξερα και που αλλού να το βάλω.
Με λένε Γιάννη και είμαι 31 χρονών.
Πάντα ήμουν ένας αριστούχος μαθητής, επιμελής σε όλα χωρίς ωστόσο να έχω ένα ξεκάθαρο όνειρο για την μετέπειτα πορεία σε ότι αφορά το επαγγελματικό κομμάτι. Το 2006 που έδωσα πανελλήνιες πέρασα σε μια πολυτεχνική σχολή (μηχανολόγων μηχανικών) (όντας ΘΕΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ θα εξηγήσω παρακάτω) μετά από ΠΑΡΟΤΡΥΝΣΗ του οικογενειακού περιβάλλοντος. Αυτή η σχόλη ήξερα από την αρχή ότι δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει αλλά ποτέ δεν έβρισκα το κουράγιο να πώ στους δικούς μου τα παρατάω...
Εν πάσει περιπτώσει, μετά από αρκετά χρόνια (7 ολόκληρα χρόνια) εγκατέλειψα την σχολή. Το 1ο μεγάλο μου λάθος είναι ότι δεν το έκανα αρκετά νωρίς ώστε να ξανακάνω μηχανογραφικό και να μπω κάπου αλλού. Και το έκανα αφού οι δικοί μου δέχτηκαν ότι αφού δεν μου αρέσει παράτα τα. Ακολούθησε ένα χρονικό διάστημα όπου ένιωσα πλήρως αποτυχημένος μη ξέροντας τι να κάνω. Κι εδώ ακολουθεί το 2ο λάθος, επιλέγοντας ίσως να σπουδάσω κάτι άλλο που θα μου άρεσε περισσότερο. Πήγα σε ένα ιδιωτικό κολλέγιο λοιπόν ξοδεύοντας πολλά χρήματα των γονιών μου και πήρα ένα πτυχίο δημοσιογραφίας με σκοπό να ακολουθήσω το αθλητικό ρεπορτάζ. Το χαρτί ακόμα στο συρτάρι είναι.
Στα 31 προς 32 ξέρω ότι αυτό που πραγματικά θα με γέμιζε είναι να ακολουθούσα τον κλάδο των επιστημών υγείας (εξ ου και η ΘΕΤΙΚΗ όπου τα αγαπημένα μου μαθήματα ήταν η χημεία και η βιολογία).
Με αρκετά μεγάλη βεβαιότητα μπορώ πια να πω ότι στρέφομαι προς τις σπουδές νοσηλευτικής.
Κι εδώ αρχίζουν τα μεγάλα διλλήματα. 1) Δεν ξέρω αν έχω τη δυνατότητα και τις αντοχές να περάσω ξανά από τη διαδικασία των πανελλαδικών ή αντ αυτού αν η επιλογή ενός ΙΕΚ θα ήταν στην περιπτωση μου πιο αξιόλογη λύση
2)Παίζει μεγάλο ρόλο για μένα να ξέρω τι προοπτικες εργασίας έχω μετά την απόκτηση του πτυχίου και η ηλικία μου αποτελεί μεγάλο εμπόδιο να εργαστώ σε αυτόν τον κλάδο
3)Δεν μπορώ να κρύψω ότι δυσκολεύομαι να ανακοινώσω κάτι τέτοιο στους δικούς ΤΩΡΑ μετά από αυτά που τους έχω κάνει. Θα μου πουν "τώρα ξαφνικά θες να σπουδάσεις κάτι τέτοιο; Γιατί δεν το έκανες όταν είχες και τη 2η ευκαιρία σου;"
Εχω κάνει ΤΡΑΓΙΚΕΣ επιλογές το ξέρω. Μη με κρίνετε για τα λάθη αυτά, τα αναγνωρίζω.
Νιώθω ότι αυτή είναι η τελευταία μου ευκαιρία να κάνω κάτι που πραγματικά μου αρέσει. Θέλω να ξέρω όμως και τις ρεαλιστικές ελπίδες που έχω να εργαστώ σε αυτό παρά την ηλικία. Πρώτα ο Θεος θα είμαι 33-34 όταν τελειώσω και με τις πιστοποιήσεις και όλα.
Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω. Συγνώμη αν σας κούρασα. Κάθε άποψη θα είναι δεκτή και σεβαστή.
