να χωρισω??πως??βοηθεια

εχω προσπαθησει πολλες φορες να στειλω .κατι δεν κανω καλα μαλλον.ελπιζω αυτη τη φορα.συζω με εναν αντρα εδω και 5 χρονια και νομιζαμε και οι δυο οτι ηταν το απολυτο!και ακομα θα το πιστευαμε αν δεν υπηρχε ενα βασικο προβλημα .οι λεκτικα βιαιες αντιδρασεις του μολις διαφωνουμε.με την παραμικρη διαφωνια η συγκρουση χανει την μπαλα φωναζει και ειναι προσβλητικος.(βριζει αν και εχει μειωθει αισθητα )σημερα υψωσε φωνη στο μετρο !!!!!και πριν λιγο μου μιλησε σαν να μην τρεχει τιποτα.ντρεπομαι και φοβαμαι και για τους δυο.δε μπορω να ζω αλλο με τον φοβο της διαφωνιας γιατι θα καταληξει παλι σε βια.ομως πως φευγεις απο καπου που νιωθεις οτι πρεπει και οχι οτι θελεις?δε θυμαμαι να ζω μονη.τοτε ημουν 24 και τωρα 29.πως θα κοιμαμαι και θα ξυπναω χωρις αυτον?θελω να νιωσω δυνατη και να φυγω περηφανη.ομως πιο πολυ θα ηθελα να αλλαξει.σε συμβουλο δε δεχεται να παμε.τι να κανω ?να παρω μια αποφαση με την ελπιδα να το ξεπερασω γιατι ειναι το σωστο?η να συνεχισω αυτη τη ζωη του 6 μερες ονειρο και 3 καταθλιψη?νομιζω απανταω μονη μου αλλα ποναω τοσο πολυ που χανομαι.τις μισες φορες μετανιωνει και λεει οτι θα αλλαξει αλλα τιποτα δεν αλλαζει

Χριστιάνα....να σου πω την αλήθεια, εγώ μπερδεύτηκα λίγο. Λες πως γίνεται λεκτικά βίαιος. Οκ. Διαφωνείτε για σοβαρούς λόγους ή αυτό βρίσκεται στην καθημερινότητα σας? Σου ζητάει συγνώμη μετά, ή το θεωρεί λογική συνέχεια ενός καβγά;
Θέλεις να γίνεις λίγο πιο αναλυτική?

Χριστιάννα καλώς όρισες.

Η βία απ\' όπου κι αν προέρχεται είτε σωματική είτε ψυχολογική - όπως στη περίπτωση σου - είναι καταδικαστέα κι απαράδεκτη. Δεν υπάρχει θέμα να μπορεί να συνηθίσει κάποιος την βία, θα είσαι για όλη σου τη ζωή έρμαιο των διαθέσεων του συντρόφου σου ? Δεν θα τολμάς να διαφωνήσεις μαζί του για να μην αγγίξεις την ευερεθιστότητα του ? Θα ζεις μέσα στο φόβο καθημερινά ?

Δεν βρίσκω το λόγο που θα πρέπει να καταπιέσεις τόσο πολύ τον εαυτό σου, είναι ένα θέμα που δεν αφορά μόνο την αξιοπρέπεια σου, αλλά κι αυτή την ποιότητα ζωής σου...

Είσαι 29 χρονών κι έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου. Αν έχεις συζητήσει το θέμα μαζί του και δεν δέχεται να συμμορφωθεί, η επιλογή σου είναι μία...Αλλάζεις δρόμο, και μάλιστα το συντομότερο δυνατόν....

εισαι οικονομικα ανεξαρτητη?εαν φυγεις εχεις που να μεινεις και πως να ζησεις?
οσο για τα 5 χρονια σχεσης-συνηθειας, καποτε θα εκπλαγεις για το ποσο μακρινα θα σου φαινονται ολα αυτα..
εννοειται οτι θεωρω οτι πρεπει να φυγεις εφοσον δεχεσαι βια, χωρις να ξερουμε αν θα μπορουσε καποτε να γινει και σωματικη εκτος απο λεκτικη.
τοσο ανεξελεγκτες που παρουσιαζεις τις αντιδρασεις του φιλου σου, αναρωτιεμαι μηπως χρειαζεται και ψυχιατρικη βοηθεια και οχι απλα συμβουλευτικη..το εχεις σκεφτει αυτο?
εαν συμβαινει κατι τετοιο και αρνειται να το κοιταξει, μπορει ακομα και να κινδυνευεις ζωντας μαζι του..
λυπησου τα νιατα σου και παρε μια αποφαση συντομα..

Και εγώ δεν βλέπω πιο λογική λύση από την φυγή. Φύγε όσο είναι καιρός πριν αποκτήσετε παιδιά γιατί τότε θα σου φαίνεται πιο δύσκολο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να τα υπομένεις αυτά. Συμφωνώ με τη remedy ότι τα 5 αυτά χρόνια θα σου φαίνονται κάποτε πολύ μακρινά. Να ξέρεις ότι κάθε φορά που ανέχεσαι τη λεκτική του βία, κόβεις και λιγάκι από τα θεμέλεια της αυτοεκτίμησής σου και της αυτοπεποίθησής σου.

χριστιάννα, για να αλλάξει ένας άνθρωπος χρειάζεται να το θέλει ο ίδιος. Μερικές φορές βέβαια η συμπεριφορά των άλλων ενισχύει τη βία αντί να την σταματά. Οπότε αυτό που εσύ μπορείς να κάνεις είναι να φαίνεται ξεκάθαρα πως είναι κάτι που δεν ανέχεσαι. Αν έχεις αμφιβολίες σχετικά με το τι είναι το \'σωστό\', οπότε υποχωρείς και στενοχωριέσαι ελπίζοντας και παρακαλώντας να αλλάξει, αν μένεις συνέχεια στη διαπραγμάτευση χωρίς όμως να θέτεις όρια όταν δεν βλέπεις αποτέλεσμα, τότε η συμπεριφορά του βρίσκει το στόχο της (να σε φοβίσει, να πατήσει στις ανασφάλειες σου, να υποχωρήσεις) και φυσικά έτσι δεν αλλάζει.

Αν λοιπόν εκείνος δεν θέλει να ζητήσετε βοήθεια σαν ζευγάρι, κάντο εσύ για τον εαυτό σου, λες εξάλλου ότι θέλεις να νιώσεις δυνατή. Και το να νιώσεις δυνατή και σίγουρη για τον εαυτό σου θα σε βοηθήσει να δεις πιο ξεκάθαρα τι αλλάζει και τι δεν αλλάζει και μελλοντικά να μην αφήνεις δυσάρεστες καταστάσεις να χρονίζουν.

Γιατί δεν του το λες; Να δει έναν ειδικό αλλιώς θα πρέπει να χωρίσετε γιατί δεν μπορείς να ανέχεσαι άλλο αυτή την συμπεριφορά. Πες του ότι καμμία κοπέλα δεν θα τον δεχόταν έτσι όπως είναι, γιατί είναι υποτίμηση της προσωπικότητας.

καταρχην ευχαριστω ολους για την αμμεση ανταποκριση.ας τα παρω με τη σειρα που γραφτηκαν οι συμβουλες-αποψεις.ποτε οι λογοι δεν ειναι σοβαροι.μετα συνηθως ζηταει συγγνωμη εαν κι εγω ομως εχω κρατησει την υπομονη μου.τον τελευταιο καιρο λογω πιεσης αντιδρω κι εγω ακραια.οχι σε δημοσιο χωρο αλλα τα νευρα μου στο σπιτι ειναι εκτος ελεγχου.ποτε δεν αντεξα την καταπιεση.ποσο μαλλον το φοβο.οποτε αντιδρω δειχνοντας οτι μπορω να γινω κι εγω επιθετικη.φυσικα δεν οδηγει πουθενα εκτος απο τη διαιωνηση του προβληματος.θα μπορουσα να ζησω μονη.φετος εχω καλυτερη δουλεια κι εχω μια πολυ δεμενη οικογενεια που θα με στηριξει.πριν λιγο του ειπα οτι φευγω πια και μου ειπε οτι εχει ξενερωσει και αυτος πολυ γιατι θεωρει οτι εγω ειμαι πολυ επιθετικη.του θυμιζω οτι αν αυτος ειναι συζητισιμος τοτε κανεις δε γινεται επιθετικος.μου ζητησε να χαλαρωσουμε και οι δυο και να δωσουμε χρονο χωρις να ανηκει ο ενας στον αλλον γιατι και αυτος εχει πολλα παραπονα.με βρισκει αποτομη πια.του εξηγησα οτι εχει δικιο γιατι δεν εχω πλεον εμπιστοσυνη για το πως θα αντιδρασει και δεν αφηνομαι.ομως δεν μπορω πια να παιζω με χρονο.αυτος θα δειξει αν θα λειτουργει πολιτισμενα και μετα θα δωσω στη σχεση πραγματα που ζηταει οπως περισσοτερο χρονο.φετος τρεχω πολυ ειναι η αληθεια αλλα εχω παγωσει κιολας και δεν κυνηγαω να εχουμε χρονο οι δυο μας.συμφωνησε να διαπιστωσω πρωτα εγω αλλαγη και αν τη δω να ειμαστε μαζι.η αληθεια ειναι πως δεν το πιστευω πια αλλα απο την αλλη τοση αγαπη χαμενη?φοβαμαι κιολας οτι αν φυγω και λυπαμαι για αυτο θα κανω συνεχως πισωγυρισματα ενω αν εξαντλησω ολα τα περιθωρια θα ειμαι σιγουρη.φοβαμαι τον πονο που θα ζησω.ειναι τοσο ειρωνικο γιατι ολοι μου λενε τι δυναμικη γυναικα που ειμαι κι εγω νιωθω πιο δειλη απο τον οποιοδηποτε.η ευτυχια και η θαλπωρη που εχει υπαρξει σε αυτο το σπιτι ηταν υπεροχη.πως χανονται ολα ?τοσο κριμα..γιατι ακομα νιωθω τοσα πολλα?ισως γιατι χθες ακομα με φροντιζε και με χαιδευε που ημουν αρρωστη.με κοιταζε απο την πορτα λεγοντας μου ποσο ομορφη ειμαι.βλεπαμε ταινια και γελουσαμε αγκαλια.ολα ηταν τοσο φυσικα και μεσα σε δεκα λεπτα φωναζε και μετα στο σπιτι φωναξα διπλασια και τον μισησα.καμμια φορα νομιζω οτι εχω αισθηματα μισους επειδη τον αγαπω τοσο πολυ για ολα τα αλλα και τα διαλυει ολα σε μια στιγμη .

αυτη η <ταση> υπηρχε απο την αρχη της σχεσης?μηπως υπαρχουν και αλλα θεματα που ταλανιζουν το φιλο σου και εκδηλωνει τον εκνευρισμο του ετσι?δουλεια οικονομικα κτλ
προς θεου χωρις να σημαινει οτι το επικροτω σε καμια περιπτωση

Χριστιάννα, είμαι και εγώ της άποψης ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν χωρίς την θέληση τους και χωρίς δουλειά απο πλευράς τους...Το να μείνεις και να ανέχεσαι συμπεριφορές αδικαιολόγητες, σε αδειάζει λίγο-λίγο. Έφυγα έπειτα από σχέση 5 χρόνων πρόσφατα.
Νοσταλγία, μοναξιά αλλά ξέρεις κάτι; Ορίζω εγώ την ζωή μου και την ψυχολογία μου. Δεν μου ρίχνει κανείς την ψυχολογία με ένα άσχημο σχόλιο του ή με μια κακή συμπεριφορά. Τα 5 χρόνια είναι πολλά και τα \"κλαις\" αλλά μπορείς να ζήσεις με τέτοιες καταστάσεις άλλα 5; Οι απαντήσεις δικές σου καλή μου. Ότι συνηθίζεται, ξεσυνηθίζεται και φτου και απο την αρχή... :)

helena οχι.αυτη η ταση υπηρχε απο την αρχη αλλα ηθελε τοσο πολυ να ειναι πιο ηρεμος και προσπαθησε τοσο πολυ που προς στιγμην το ειχα πιστεψει.εν τω μεταξυ μην βγαζω την ουρα μου απ\'εξω.ειμαι πολυ εντονος ανθρωπος και συχνα συγκρουομαι με αγαπημενους μου ανθρωπους αλλα ποτε σε επιπεδο που να ντρεπομαι μετα η να μην σβηνει κανεις τη φωτια μεχρι να φουντωσει.με αυτον τον ανθρωπο νιωθω οτι παντα ριχνει λαδι στη φωτια.αν κατι με ενοχλησει μια θα ενοχληθει δεκα.καθε τι που του λεω η του συζηταω το λεω με ρισκο εαν δεν συμφωνησουμε συντομα να χασει τη μπαλα.το κακο ειναι οτι λεει τα ιδια για μενα και συχνα μπερδευομαι.την ωρα που συμβαινει λεω \'\'να\'το!δεν ειμαι τρελλη!του λεω να συζητησουμε ηρεμα και δεν το κανει!\'\'και μετα αν χασω τη μπαλα εγω που το καταφερνει αν επιμεινω και δεν κλειστω στο δωματιο μου μου λεει ποσο επιθετικη ειμαι και ποσο φωναζω.εκει χανω το δικιο μου.αν υποχωρησω νιωθω θυμα και υποφερω και αν επιμεινω στο να διαφωνω με επιχειρηματα παντα ,θα γινει χαμος.εχουμε θεσει κανονες οπως δε διακοπτουμε ο ενας τον αλλον-συζηταμε τα παντα χωρις φωνες η ειρωνειες-λεμε παντα αληθειες και οχι κακιες λογω νευρων.τιποτα δεν τηρειται.συνηθως με απορριπτει λεγοντας μου οτι πιεστηκε και τελειωσε το θεμα!αν εγω πιστευω οτι το θεμα δε λυθηκε (πχ για το αν πρεπει να επικοινωνησει με το δικηγορο για ενα ζητημα η για το πως πρεπει να χειριστουμε καποια πρακτικα ζητηματα)αρχιζει ο κινδυνος του να χασει την υπομονη του και να μην μιλαμε πια για το θεμα αλλα για ολα οσα θυμαται οτι του κανω η λεει μονο κακιες για να κλεισει η κουβεντα!και καθε φορα που μπορει να πω κατι που τον προσβαλλει η δεν του αρεσει αντι να μου πει οτι τον ενοχλει μου λεει κατι χειροτερο για να νιωσω το ιδιο.εχουμε συμφωνησει οτι επειδη καμμια φορα ο ενας στεναχωρει τον αλλον ασυναισθητα ας λεμε οτι ενοχληθηκαμε οχι να το μεγαλωνουμε.ουτε αυτο αλλαξε.piccolo7 μου εδωσες θαρρος.ομως συζουσες με τον πρωην συντροφο σου?δεν ειναι χωρισμος για μενα ειναι διαζυγιο!πως θα χωρισω τα επιπλα?τα σεντονια μας?τις πετσετες?οταν ζησαμε μαζι τα πηραμε ολα καινουργια και μαζι!πως το κανεις αυτο?καμμια φορα ,η μαλλον συχνα αναρρωτιεμαι...φοβαμαι τοσο τη μοναξια η νιωθω οτι εχω ευθυνες αρα δεν εξαντλησα ολες τις προσπαθειες?η απλα ολα τα καλα που πηρα ειναι αληθεια τοσο μεγαλα?γιατι ειναι!ποτε δεν ξεχασα τι αγαπησα σάυτον.τοσο αγαπη η τοσο δειλια?

Καλημέρα Χριστιάνα!!!

Θα τα πω σε σένα για να τα ακούω και η ίδια.
Είχα γράψει και γω πριν λίγο καιρό στο forum για κάποια σοβαρά προβλήματα που είχα με ένα παιδί που συζούσα.
Είμαι άνθρωπος δυναμικός σαν εσένα, μέσα σε όλα, αλλά και με υπομονή γαιδουρινή σαν άνθρωπος.
Η ζωή μου μαζί του ήταν 5 super 10 χάλια. Τσακωνόμασταν διαρκώς και στο τέλος μέχρι κ εγώ που ποτέ δεν ήμουν έτσι κ με κανέναν κατάντησα να ξεπερνάω τα όριά μου, να έχω άπειρα νεύρα και να φωνάζω και να ορίομαι, και ψάχνω ακόμη το γιατί... κ αυτός με κάθε τσακωμό ήταν λεκτικά πολύ βίαιος, μας άκουγε όλη η γειτονιά και με προσέβαλε με τον χειρότερο τρόπο.
Αυτό που ερωτεύτηκα παράφορα σε αυτόν ήταν η διάθεσή του να κάνουμε πράγματα, το πολύ μεγάλο ενδιαφέρον του προς εμένα, η φροντίδα του και κάποια άλλα στοιχεία... αλλά όσο καλά ήταν αυτά, τόσο φρίκαρα και έβγαινα εκτός ευατού με όλα τα υπόλοιπα.... ακόμη προσπαθώ κ τώρα που δυστυχώς τον βλέπω στη δουλειά κ ταράζομαι να βρω τη δύναμη και να πω στον εαυτό μου ΤΕΛΟΣ, έχω και αξιοπρέπεια, δεν πρέπει αυτός που θεωρώ άνθρωπός μου να μου την πατάει έτσι. Και στην τελική τι θα γίνει μετά??? Θα φέρουμε ένα παιδί στο κόσμο και θα ζει μέσα σε τέτοιες συνθήκες????

Ο άνθρωπος δεν αλλάζει με τίποτα. Και γω τα ίδια με σένα ακριβώς σκεφτόμουν, αν κ εμείς είχαμε ακόμη πιο χειρότερα προβλήματα γιατί ήταν έντονα ζηλιάρης κ καχύποπτος.
Με έχει πιάσει ανασφάλεια, παρότι κ αρκετά εμφανίσιμη είμαι και πολύ κοινωνικός και δυναμικός άνθρωπος.
Είχα και πισωγύρισμα 2 φορές... αλλά πάλι τα ίδια. ΔΕ ΤΟ ΑΞΙΖΟΥΜΕ ΑΥΤΟ!!!!!! Θα υπάρχει σίγουρα κάποια στιγμή που θα γνωρίσουμε κάποιον άνθρωπο ο οποίος πάνω από όλα θα μας σέβεται.

Εγώ είμαι 31. Βλέπω ζευγάρια φίλους μου τριγύρω πως φέρεται ο ένας στον άλλο κ παίρνω δύναμη. Γιατί εγώ όχι??? Γιατί εσύ Χριστιάνα όχι??? Θεώρησες ότι προσπάθησες αρκετά αλλά τελικά έχεις κουραστεί πολύ ψυχολογικά??? Γιατί να προσπαθούμε μονίμως να αλλάξουμε κάτι που δεν αλλάζει??? Οι άνθρωποι μας εκτιμάνε για αυτό που είμαστε. Δε λέω τσακωμοί υπάρχουν πάντα, αλλά πρέπει να σεβόμαστε τον άλλο. Τώρα που είναι νωρίς λοιπόν πρέπει να το κάνουμε.
ΤΟ ΦΩΝΑΖΩ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΩ ΚΑΙ ΕΓΩ.
Και μένα μου λείπουν τα χάδια του, η αγκαλιά του, το σπίτι μας, όλα τα τέλεια που βιώναμε μαζί, αλλά προσπαθώ να μην σκέφτομαι αυτά, αλλά και τις άθλιες στιγμές που καταπιεζόμουν πάρα πολύ ψυχολογικά. Φοβόμουν να μην πω ή να μην κάνω κάτι για να μην έχουμε μονίμως θέμα με τον κύριο.... ΟΧΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΑ!!!!!
Αυτό δεν είναι αγάπη.

αγαπητη carpr7 με δυσκολια διαβασα το σχολιο σου γιατι απο τις πρωτες γραμμες ειναι σαν να ακουγα εμενα και με επιασαν τα κλαματα.εχεις τοσο δικιο!καθε τι που εγραφες ηταν ακριβως οτι εχω σκεφτει!ναι ,οντως αυτο δεν ειναι αγαπη.δεν μπορει να ειναι αγαπη!βλεπω τοσο κοντα το τελος και νομιζω οτι εχω λιγες μερες ζωης.τα συναισθηματα μου αυτη τη στιγμη ειναι πιο εντονα και πιο μπερδεμενα απο ποτε!ειχα στο παρελθον εναν ερωτα που τσακωνομασταν πολυ λογω ζηλιας δικης του και πραγματικα εκανα τα διπλασια χρονια να τον ξεπερασω και τωρα που ηταν πολυ πιο αληθινο και ουσιαστικο τρεμω για το πως θα συνελθω!υποφερω πολυ.κλαιω στον υπνο μου και θελω να κρυφτω στην αγκαλια του και μετα θυμαμαι τις φωνες και λεω ΄΄οχι!\'\'.ονειρευομαι οτι ειμαστε μαζι και ξυπναω καλα και ερωτευμενη και δεν ειναι διπλα και θυμαμαι οτι τσακωθηκαμε και ειναι στον καναπε.χανω το μυαλο μου.αφαιρουμαι συνεχως και καταβαλω ποση προσπαθεια να δειχνω καλα και ευχαριστη.εχω και κατι εξετασεις σε ενα μηνα και λεω ΄΄ποτε θα διαβασω?ποτε θα μετακομισω?που θα μελεταω?με τι μυαλο?)εκεινος μου λεει να χαλαρωσουμε μεχρι τις εξετασεις και να επανεξετασουμε το θεμα μετα.ομως ποναει πολυ να ζουμε μαζι και να κοιμομαστε χωρια η να ζουμε κατι μεταξυ ξενου και ζευγαριου.αυτο με κανει χειροτερα.capr7 σέυχαριστω και παλι γιατι ειναι απιστευτα σημαντικο να μην νιωθω μονη.οι περισσοτεροι αν οχι ολοι οι φιλοι μου ειναι δεσμευμενοι και ερωτευμενοι.ευχαριστω και ολους που απαντατε .αληθεια μου δινει δυναμη

εγω πιστευω παντως οτι ο καθε ενας διπλα μας ειναι οτι ειναι και οτι του αφηνουμε εμεις να ειναι.
Συγκεκριμενα, αν οταν αρχισε η πρωτη λεκτικη επιθεση οπως λες, και εσυ αφησες χωρο (αδιαφορο για πιο λογο) στην συνεχεια ο χωρος αυτος καλυφθηκε απο τον συντροφο σου.
Το λαθος ειναι δικο σας, τωρα το να ζυγιασεις για να βγαλεις ποσοστα δεν εχει νοημα.


Τι μπορεις να κανεις τωρα....
Πως θα μπορουσες να ανακτησεις τον χαμενο χωρο, αυτο ειναι το ζητουμενο.
Το βλεπω δυσκολο αλλα οχι αδυνατο.
Ο καθε ανθρωπος ειναι ξεχωριστός και ετσι δεν μπορεις να εχεις ολοκληρωμενη εκτιμηση.
Συν του οτι θα πρεπει να μετρησεις τα δικα σου κουραγια - αντοχες.
Επιπλεον βλεπω να υπαρχει ενα στοιχειο ανταγωνισμου (δεν ξερω ποτε μπηκατε σε αυτη την κατασταση) το οποιο ειναι επισης επιβαρυντικο κατ εμε.
Δηλαδη αν αρχιζες και εσυ την επιθεση (που το εχεις κανει σε ενα βαθμο) το αποτελεσμα που θα ειχες θα ηταν χειροτερο.
Οι επομενες κινησεις σου εχουν πολυ δυσκολια στους χειρισμους.
Η που θα κανετε ενα βημα πισω η που μοιραια οδηγειστε στη διαλυση.
Συντομα θα καταλαβετε οτι δυο ανθρωποι ειναι μαζι για να χαιρονται και οχι για να σου γινονται τουμπανο τα αυτια απο φωνες. Οποιος το καταλαβει πρωτος αυτο, ειναι και ο πρωτος που θα φυγει.

ετσι ηταν ο αντρας μ πρωιν βεβαια.οποτε μαλωναμε με σκιλοβριζε εκτος οτι με χτηπαγε και μερικες φορες.δεν θα κ\\ξαναανεκτω να με βρισει κανεις αντρας πια.δεν αξιζει.

το προβλημα ειναι οτι προφανως κι αυτος σκεφτεται το ιδιο οτι αν υποχωρησει θα νιωσει θυμα
η ο πιο αδυναμος κρικος..

αν ομως δεν γινονται αμοιβαιες υποχωρησεις στο ζευγαρι βρε καλη μου τι θα γινει τοτε?πεδιο μαχης?ποιος θα συντριψει τον αλλον?δεν νομιζω να εχει νοημα αυτο τελικα..

ετσι οπως τα παρουσιαζεις βλεπω δυο ατομα με εντονες προσωπικοτητες που ειναι λιγακι δυσκολο να μεινουν μαζι στο μελλον....ειναι και η συνηθεια,πιθανοτατα..που να σε δυσκολευει..αλλα εσυ σταθμιζεις..και αποφαζισεις..τι σε ενοχλει πιο πολυ το να περασεις ενα σταδιο δυσκολιας προσαρμογης μετα απο το χωρισμο η να εισαι μαζι του αλλα να χαλας την ψυχη σου καθε τοσο?
βαλτα κατω και μετρησε ποσες φορες περνας καλα και ποσες στεναχωριεσαι;)


για την φιλη μας την καπρ τι να πω να ειναι παντα καλα ..και εχει απολυτο δικιο σε ολα

εμενα ΄΄ευτυχως\'\' δεν ασκει σωματικη βια.εγω ειμαι αυτη που καποιες φορες απο τη φρικη μου του επιτεθηκα και αμυνθηκε.φυσικα και ντρεπομαι και φυσικα δε δικαιολογουμαι.απλα δεν ειναι ο αντρας που θελει να τρομαξει τον αλλον.απλα ετσι εκφραζεται.νομιζει οτι εχει το δικιο του γιατι κατα την αποψη του προστατευεται απο την \'\'πιεση\'\'.θεωρει οτι ειμαι παραλογη και να λεει μικροτητες η κακιες ειναι καθρεφτης μου.αν εγω δεν στραβωνω τοτε δεν εχει λογο να με προσβαλει.απο την αλλη προσβαλεται και πιεζεται με οτι και αν του πω που δεν ειναι \'\'μπραβο εισαι τελειος!\'\'με αποτελεσμα οτι ειπα πριν.δεν συζηταμε τιποτα,δε λυνουμε τιποτα χωρις γερο καβγα και χωρις να ακουσω τα χειροτερα με δικαιολογια οτι εγω ανοιξα την κουβεντα.του λεω οτι δεν υπαρχει σχεση χωρις επικοινωνια σε ολα τα επιπεδα.συμφωνει και μετα παλι το χανει.ειναι ο ανθρωπος των ακρων.ολα εντονα!οι χαρες τα νευρα το παθος.λιγη ισορροπια πια!

χριστιαννα,

ακουγεται (μαλλον διαβαζεται) πολυ ασφυκτικη η ολη κατασταση.
το προβλημα ειναι αν θα χωρισεις ή ο τροπος με τον οποιο θες να χωρισεις?

αυτο που με δυσκολευει ειναι η αλλη πλευρα.η πλευρα του μονου ανθρωπου που με στηριξε στην καλλιτεχνικη δουλεια μου μια και ειναι του χωρου.του ανθρωπου που με θαυμασε και με αγαπησε πιο πολυ απο οποιονδηποτε.του πιο ερωτικου ανθρωπου που γνωρισα και που σεξουαλικα απελευθερωθηκα πληρως διεκδικωντας την ηδονη και ανοιγοντας κοσμους.του ανθρωπου που καθε μερα μπορουσε να ειναι γιορτη και η ρουτινα η η μιζερια δεν υπηρχε στην καθημερινοτητα.που ποτε δε βαριεται να ταξιδεψει να κανει οτιδηποτε τον εκανε να νιωθει ζωντανο.και που μαζι του μπορω εχω απολυτη ελευθερια και εκεινος ειναι παντα εκει.ειναι ο μονος αντρας που θεωρουσε φυσικο να εχω και να κανω αντρες φιλους(εκτος απο τους πρωην.με αυτους υπεφερε).και που δυστυχως μην εχοντας δικο μου σπιτι πρεπει να περασω μια χρονοβορα ,ψυχοφθορα και απανθρωπη διαδικασια να βρω σπιτι σε μια περιοδο που δουλευω δεκαωρα και διαβαζω πολυ και να πακεταρω πραγματα και να χωρισουμε σαν σε παζαρι τα υπαρχοντα μας!!αν εμενα μονη θα ημουν πιο ανεξαρτητη.νιωθω σαν να παιρνω διαζυγιο.και μια και για μενα ο γαμος ειναι στο μυαλο και οχι στα χαρτια εγω μεσα μου τον εχω παντρευτει και αυτος το ιδιο.και εκει που το παιρνω αποφαση εκει εμφανιζεται και με κοιταει με τα ματια που δε θυμαμαι αν ειναι δικα μου και μου λεει \'\'κακη περιοδος θα\'ναι.ας προσπαθησουμε μια τελευταια,ενα μηνα\'\' και ενω θελω να πω οχι κατι ησυχαζει βολευεται μεσα μου και λεω \'\'ωραια,θα παω στη δουλεια λιγο ηρεμη\'\'ειμαι μουσικος.η δουλεια μου εχει να κανει με ανθρωπους και παντα πρεπει να ειμαι ξεκουραστη,κοινωνικη,ευχαρ ιστη και δυνατη.ειμαι χαλια αλλα αυτη την περιοδο φοβαμαι πως αν χωρισω θα γινω πολυ χειροτερα και τοτε κλονιζονται ολα(δουλεια,λεφτα,κοινωνικ� � ζωη αλληλενδετη με την επιβιωση)

οπως σωστα λεει ο σαρτρ \'\'η κολαση ειναι οι αλλοι\'\' αλλα η φιλη helena συμπληρωνει \'\'και ο παραδεισος επισης\'\' ετσι νιωθω μεσα μου.να ξερετε οτι μου κανετε καλο με την αμεσοτητα που μιλαμε και που ξερω πως οτι κανω ειναι καθαρη επιλογη μου.πως ειναι ζητημα χρονου να το παρω αποφαση και πως αν μενω ειναι καθαρα γιατι φοβαμαι να φυγω να πονεσω να κανω μια τετοια τεραστια αλλαγη.ειδικα τωρα που παλευω και για το πτυχιο.αν προσπαθησω ισως να περασω μια περιοδο αδιαφοριας-υποχωρησης ,αποστασιοποιησης δηλαδη και προσπαθησω οχι να τον κανω να καταλαβει,ουτε να απογοητευομαι αλλα απλα να ησυχασω και να δω μηπως ησυχασει κι αυτος ετσι.δε ξερω...

Χριστιάνα καλημέρα και πάλι...

Ακόμη και τώρα που σου μιλάω, ακόμη κ τώρα που έχει περάσει ένας μήνας χώρια ακόμη δεν είμαι καλά... τον βλέπω και με πιάνει κάτι... πάλι τα καλά μπροστά μου, πάλι η διάθεσή του για τα πάντα, πάλι το έντονο πάθος του κ το δικό μου μπροστά... αλλά.... να είναι καλά οι φίλοι μου!

Έχω πολύ καλούς φίλους για στήριξη, ανύπαντρους κ μη. Με ήξεραν πως είμαι πριν κ ξέρουν κ το πως κατάντησα να ορίομαι με αυτόν. \"Θα σου κόψουμε τα πόδια\" μου λένε μεταξύ αστείου κ σοβαρού αν ξαναμπλέξεις μαζί του. Δεν καταλαβαίνεις ότι θα δυστυχήσεις κ δε θα είσαι ποτέ ο εαυτός σου??? Ειδικά όταν κάποια στιγμή μετά από χρόνια φύγει ο έρωτας ή πόσο μάλλον να έρθουν τα πραγματικά προβλήματα σε μία οικογένεια που όλος ο κόσμος έχει τότε τι θα γίνει??? Θα γίνει ένα μπαμ κ θα εκραγούμε... αλλά τότε θα είναι πολύ χειρότερα!!!

Είχα κ μία άλλη΄γνωστή που συζούσε επίσης με τον δικό της 4 χρόνια. ΠΙΕΣΗ στο μεγαλείο κ τσακωμοί.... πολύ υπομονή μέχρι που στο τέλος, ευτυχώς, έσκασε!!!! Δεν άντεξε άλλο κ έφυγε... έκανε περίπου 8-9 μήνες να αισθανθεί καλά... μέχρι που γνώρισε ένα παιδί κ είναι φουλ ερωτευμένη και είναι το άλλο άκρο με τον άλλο. Δε στερείται τίποτα, την αγαπάει και περνάει τέλεια μαζί του εδώ και 10 μήνες τώρα. \"Δε μετανιώνω λέει στιγμή την κίνησή μου, ακόμη κ αν μην πάει καλά στο μέλλον η νέα σχέση...\" Είχα συμβιβαστεί σε μία κατάσταση κ ΄δεν είχα τη δύναμη να φύγω. ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΟΜΩΣ!

Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι προσπάθησα πάρα πολύ και ξέρεις τι έχω καταλάβει, σε σχέση με αυτά που γράφεις κ εσύ??? Γιατί έτσι ήμουν κ εγώ με αυτόν... ΟΛΑ ΣΤΑ ΑΚΡΑ!!! Έντονο πάθος, έντονα όλα, πολύ έντονα μάλιστα!!!! όπως λες \"του ανθρωπου που καθε μερα μπορουσε να ειναι γιορτη και η ρουτινα η η μιζερια δεν υπηρχε στην καθημερινοτητα.που ποτε δε βαριεται να ταξιδεψει να κανει οτιδηποτε τον εκανε να νιωθει ζωντανο\" ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΠΙΣΗΣ ΠΟΥ ΟΙ ΤΣΑΚΩΜΟΙ Κ Η ΠΙΕΣΗ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΕΞΙΣΟΥ ΕΝΤΟΝΑΑΑΑ....
Έχω καταλάβει ότι καλύτερα μάλλον να μην υπάρχουν τόσο έντονα άκρα.... δεν είναι καλό!!! χίλιες φορές μία ισορροπία
και να είμαστε καλά και ήρεμοι!!!!!! ΕΠΟΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΣΕΒΑΣΜΟΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ!!! ΑΥΤΟ ΜΕΝΕΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Κ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΟ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΟΛΑ. Κάποια στιγμή Χριστιάννα μου θα μας γυρίσει ανάποδα το πάθος κ το πιο πιθανό θα είναι το μίσος.... οπότε ας πονέσω τώρα όσο καιρό πάρει παρά να αλλάξω 580 μοίρες (γιατί ήδη είχα αλλάξει 360)... προκειμένου μονίμως να ικανοποιώ τα θέλω του άλλου χάνοντας εγώ την αξιοπρέπεια και τη ζωή μου....

Στα λόγια δεν είναι εύκολα όλα αυτά και το ξέρω πολύ καλά πίστεψέ με. Σου είπα άλλωστε τα λέω για να τα ακούω και εγώ.

Πριν είχα μία πάρα πολλών ετών σχέση.... και εκεί υπήρχαν κάποιοι τσακωμοί δυνατοί, αλλά πάρα πολύ σπάνιοι και με ουσιαστικό λόγο, και αν κ έντονοι υπήρχε μία βασική διαφορά: ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΟΛΜΗΣΕΙ ΠΟΤΕ ΟΣΟ Κ ΝΑ ΦΩΝΑΖΕ ΝΑ ΠΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΒΡΙΣΙΑ Η ΝΑ ΜΕ ΠΡΟΣΒΑΛΕΙ ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ Κ ΕΓΩ !!!! ΠΟΤΕ!!!!! Σεβόταν απόλυτα ο ένας τον άλλο.
Μπορεί να φώναζε, να φώναζα, αλλά ποτέ μπροστά σε άλλους, ποτέ με δικαιώματα πουθενά, κ πάντα με τρόπο που ένα φυσιολογικό ζευγάρι μπορεί να τσακωθεί στα πλαίσια της σχέσης του... Φαντάσου που έχω καταντήσει που σε αυτούς τους τσακωμούς και εγώ έχω βρίσει (βέβαια όχι σαν αυτόν) αλλά κ μου ερχόταν κ ώρες ώρες να του αστράψω και μία αγύριστη.... άστα! τα σκέφτομαι και εκνευρίζομαι ακόμη περισσότερο!!!

ΚΟΙΤΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΕΣΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΑ. ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ. Κάποια στιγμή δεν θα το μετανιώσουμε πιστεύω...

σ\'ευχαριστω για αλλη μια φορα ειλικρινα.μπορει να ειναι μονο λογια οπως λες αλλα τα ουσιαστικα λογια απο εναν ανθρωπο που υπηρξε στην ιδια φαση με τοσο κοινα συναισθηματα ειναι πραγματικα μεγαλη δυναμη για μενα.γιατι αλλο να με στηριζουν οι φιλοι και η οικογενεια και αλλο να τα ακους απο καποιον που τα περναει-περασε.αυτες τις μερες ειμαι καλυτερα.εχω εστιασει σε μενα,κοιταω για κανενα σπιτι κοντα στους φιλους μου ,διαβαζω και εχουμε μια ηρεμη επικοινωνια στο σπιτι αποφευγοντας συγκρουσεις.δυστυχως υπηρξε και προβλημα υγειας στην οικογενεια του και εχουν τα πραγματα \'\'χαλαρα \'\' παγωσει.ομως αρχιζοντας να σκεφτομαι τι εγω θελω απο τη ζωη μου και οχι πως θα ηθελα αυτος να ειναι.με λιγα λογια μην δινοντας σημασια στο θα πει η θα κανει εχει επελθει μια γενικη ηρεμια και καταλαβαινω ποσο η δικη μου τσιτα ολο αυτο τον καιρο πυροδοτουσε ενταση.απο πλευρας του ειναι πολυ λυπημενος και συχνα οταν του λεω κατι λεει \'\'καλα\'\' και συμφωνει πολυ γρηγορα.δεν αντεχει ουτε αυτος.αν συνεχισουμε ετσι τοτε ισως πιο ευκολα θα φυγω γιατι μετα απο καβγα νιωθω και ενοχες.ενω αν το πραγμα χαλαρωσει μετα απο ολα αυτα που εχουμε περασει ισως απλα βγει το \'\'ξενερωμα\'\' και τραβηξουμε τους δρομους μας.ελπιζω!