Με προσέχουν, άρα υπάρχω

Από το ξεκίνημα της ζωής μας, ένα πράγμα επιζητούμε: Να μας αγαπούν. Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζονται οι ψυχολόγοι. Εάν είμαστε αρκετά ικανοί, στο διάβα της ζωής συνειδητοποιούμε ότι πιο σημαντικό είναι να αγαπάμε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Νιώθω όμως πως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Θέλουμε βέβαια να μας αγαπούν, αλλά δε μας ενοχλεί ιδιαίτερα να μας μισούν. Θα έλεγα πως επιδιώκουμε όχι την αγάπη, αλλά την προσοχή. Απόδειξη ότι πολλοί εξ ημών βολευόμαστε επί χρόνια σε κακοποιητικές σχέσεις.

Αυτό που δε μπορούμε να αντέξουμε είναι η αδιαφορία. Παραφράζοντας τη ρήση του Καρτέσιου: «Με προσέχουν, άρα υπάρχω». Η αδιαφορία των άλλων μας ακυρώνει ως οντότητες, θέτει σε δοκιμασία την ίδια μας την ύπαρξη.

«Δεν σε αγαπώ. Δε σε μισώ. Απλά δεν υπάρχεις για μένα». Αμφιβάλλω αν υπάρχει φράση που μπορεί να πληγώσει και να απελευθερώσει περισσότερο από αυτή…

Αν ένα δέντρο πέσει σε ένα δάσος όπου δεν υπάρχουν άνθρωποι να το ακούσουν ή δουν, το δέντρο έχει ή όχι πέσει;
Ένα αστέρι υπάρχει επειδή κάποιος το κοιτάει; (το προσέχει;)
Με την ίδια λογική, υπάρχω μόνο αν κάποιος με προσέξει; (το αγαπήσει είναι ανάγκη, οι ανάγκες δεν είναι ίδιες σε όλα τα άτομα, και όχι μόνο αυτό αλλά διαφέρουν ανάλογα το πολιτισμικό πλαίσιο, τον χαρακτήρα και τις ιδιαιτερότητες και άλλους παράγοντες.
Αντίστοιχα, το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του "δε μας ενοχλεί να μας μισούν". Σε άλλους ανθρώπους που πηγή επιβεβαίωσης είναι οι άλλοι και μάλιστα οι πολλοί άλλοι, τότε ναι, τους ενοχλεί και όχι μόνο, μπορεί να τους εξοντώσει ψυχολογικά.

Άλλη ματιά. Ας υποθέσουμε ότι έχουμε έναν ερημίτη. Τι συμβαίνει εκεί με την ανάγκη του για αγάπη και προσοχή; Τι θα μας συνέβαινε αν το αεροπλάνο μας έπεφτε και βρισκόμασταν σε ένα απόμακρο νησί; (insert Ο Ναυαγός, βγάλτε τη φωτογραφία της αγαπημένης). Η ύπαρξή μας θα εξαρτάτο από την προσοχή, που δε θα υπήρχε, ή την αγάπη, που δε θα υπήρχε;

Δεν είναι πρωταρχικές ανάγκες της ύπαρξης ούτε η αγάπη ούτε η προσοχή. Μπορούν να εξεταστούν λοιπόν ως τέτοιες σε διαφορετικό πλαίσιο. Και πάντα, υπάρχουν αποχρώσεις, που σημαίνει διαφορετικότητα.

Όσον αφορά τις κακοποιητικές σχέσεις, είναι ο φόβος για την ακεραιότητα και τη ζωή που κρατάει στην πλειονότητα τη σχέση στον κακοποιητικό κύκλο, όχι η αρνητική προσοχή, που εκφράζεται με μίσος. Και είναι διαφορετικό επίσης για τον άνδρα και τη γυναίκα. Η κακοποίηση πχ ενός άνδρα τι μπορεί να είναι; Σπάνια η βία, το ξύλο. Μπορεί να κακοποιείται λεκτικά ή συναισθηματικά αλλά σπάνια θα συναντήσεις σωματική κακοποίηση σε σχέσεις ενήλικα άνδρα γυναίκας (δε λέω πως δεν υπάρχουν, τα ποσοστά αλλάζουν όμως δραματικά). Οπότε ένας άνδρας κινδυνεύει πολύ λιγότερο η ζωή του, ενώ στη γυναίκα ο φόβος για την ακεραιότητα είναι πολύ μεγάλος. Σε περιπτώσεις ομοφυλοφιλικών σχέσεων ανάλογα πάλι, δηλαδή σε όλες τις σχέσεις τις κακοποιητικές υπάρχει μία ανισότητα δύναμης, που εκφράζεται με ανάγκη για έλεγχο, απειλή, φόβο, τρομοκράτηση και σωματική βία, ανάλογα τη σχέση. Άλλες έχουν απ' όλα, άλλες κάποια απ' αυτά.

Ας εξετάσουμε την περίπτωση ενός κακοποιητή. Το αγάπη μίσος αλλάζουν, δεν είναι σταθερά. Κι είναι συνήθως διαδοχικά και η αλλαγή τους ποσοτικά σταδιακή ώστε το αδύναμο μέρος της σχέσης να προσαρμοστεί αργά σε αυτές τις εκδηλώσεις. Αν έριχνες ένα χαστούκι σε κάποιον την πρώτη στιγμή που τον γνωρίζεις, αμφιβάλλω αν θα μείνει να φάει δεύτερο. Αν όμως πρώτα τον χαιδέψεις αρκετά, και μετά από καιρό του ρίξεις μία σφαλιάρα, και μετά φυσικά ξανά αγάπη και γλύκες και τρυφερότητες, τότε η πιθανότητα να προσαρμοστεί είναι μεγαλύτερη.
Και παίζει εδώ ρόλο και το περιβάλλον, σε κάποια περιβάλλοντα η συχνότητα των κακοποιητικών σχέσεων είναι μεγαλύτερη από άλλα.

Όπως πάντα, απλοποιώ τις καταστάσεις, χα χα

Καλημέρα Μαύρο Κοράλι. Μου αρέσει η συζήτηση μαζί σου...

Ας υποθέσουμε οτι ξυπνάς ένα πρωί και είσαι αόρατη για τους άλλους. Κανείς δεν ακούει τι λες, κανείς δε βλέπει τι κάνεις. Κανείς δεν σου μιλάει. Πώς θα νιώσεις;
Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν αόρατοι, ανύπαρκτοι. Που νιώθουν οτι κανείς δεν τους καταλαβαίνει. Αυτοί είναι δυστυχισμένοι. Κάποιοι μάλιστα λένε πως νιώθουν νεκροί...

Η κακοποίηση δεν είναι μόνο σωματική ή ψυχολογική. Μπορεί να είναι μεταμφιεσμένη σε φροντίδα. Η μητέρα που κυνηγάει το παιδί να φάει με το ζόρι την τελευταία μπουκιά, ο άντρας που φέρεται στη σύντροφό του σαν σε κατοικίδιο, ο ζηλιάρης σύζυγος που ελέγχει τη ζωή και τις παρέες της γυναίκας του επειδή "την αγαπάει και θέλει να την προστατεύσει", η γυναίκα-θύμα που μεγαλώνει ευνουχισμένα παιδιά. Πολλοί μένουν σε μιά κακοποιητική σχέση γιατί βολεύονται να παίρνει άλλος αποφάσεις για τη ζωή τους.

Φέρνεις το παράδειγμα του ερημίτη. Είναι πραγματικά μόνος; Μήπως έχει την πίστη του στο Θεό που τον συντροφεύει; Μήπως νιώθει σημαντικός για τον Δημιουργό του; Ο ναυαγός στην ομώνυμη ταινία χρησιμοποίησε μια μπάλα για υποκατάστατο της ανθρώπινης παρουσίας.

Έχουμε ανάγκη τους άλλους, διαφορετικά είμαστε "θεοί ή θηρία"

Γεια σου! Αν ξυπνήσω ένα πρωί και είμαι αόρατη θα νιώσω χάλια, φυσικά. Αν όμως είμαι από χαρακτήρας λιγότερο κοινωνική για παράδειγμα, θα νιώσω λιγότερο χάλια. Αποχρώσεις, βλέπεις; Αυτό εννοούσα. Είναι σημαντική η κατανόηση και συμφωνώ για τα παραδείγματα που έδωσες, σαφώς η κακοποίηση μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Μπορεί και να είναι με τη μορφή εξάρτησης, να μη σε αφήσει ο άλλος/η, οι γονείς σου κτλ να ανοίξεις τα φτερά σου γιατί σε έχουν ανάγκη για την εξυπηρέτηση δικών τους αναγκών, η ιεραρχία δηλαδή των αναγκών σε ένα σύστημα να είναι τέτοια που να συνθλίβει το εξαρτώμενο μέλος.
Ο ερημίτης τώρα. Αν δεν έχει πίστη στο θεό, αυτό σημαίνει ότι δεν έχει αυτή την ανάγκη, μπορεί να την είχε και να την έχασε, μπορεί να μην την είχε ποτέ. Τη μπάλα την σκέφτηκα κι εγώ, ήταν ένα υποκατάστατο της ανθρώπινης παρουσίας. Το θεός ή θηρίο. Δε δημιουργούμε τον κόσμο μας καθημερινά; Δεν αλλάζουμε τόσο τον εαυτό μας όσο και άλλους με την αλληλεπίδρασή μας, δεν είμαστε δημιουργοί; Το θηρίο τώρα, σαν δίπολο, αν αρνηθείς την ύπαρξή του, τα ένστικτα, τις ενορμήσεις, τότε έχεις σκοτώσει κάθε αυθορμητισμό και κάθε πηγαία ενόρμηση. Έτσι νομίζω. Το δίλημμα δεν είναι πραγματικό.

Ο γέροντας Παΐσιος ήταν για μένα, τον άπιστο, εμβληματική μορφή. Υπήρξε ερημίτης, αλλά πάντα δεχόταν τους ανθρώπους που συνέρρεαν κατά εκατοντάδες στη σκήτη του. Γιατί; Μα για να τους βοηθήσει.

Ο Ζαρατούστρα (αφού σου αρέσει ο Νίτσε) δεν άντεξε τη μοναξιά του βουνού. Κατέβηκε για να διαδώσει την αλήθεια του στους ανθρώπους. Όπως και οι Φωτισμένοι στον Πλατωνικό μύθο του σπηλαίου.

Ναι, είμαστε θεούληδες και θηρία. Ικανοί για το υπερβατικό και το βδελυρό. Δεν πετάμε τίποτα. ¨ολα έχουν τη χρησιμότητά τους στο σμίλεμα της ψυχής. Αλλά σκέψου, τι θα ήμασταν χωρίς τους άλλους; Στην καλύτερη περίπτωση ένας Μόγλης, χωρίς γλώσσα, κουλτούρα, κοινωνία, εξουσία . Θα μου πείς, είμαστε καλύτερα τώρα; Μα, πώς θα γράφαμε στο φόρουμ της Ψυχολογίας αν ήμασταν στη ζούγκλα;

Quote:

---

Originally Posted by proteus

Ο γέροντας Παΐσιος ήταν για μένα, τον άπιστο, εμβληματική μορφή. Υπήρξε ερημίτης, αλλά πάντα δεχόταν τους ανθρώπους που συνέρρεαν κατά εκατοντάδες στη σκήτη του. Γιατί; Μα για να τους βοηθήσει.

Ο Ζαρατούστρα (αφού σου αρέσει ο Νίτσε) δεν άντεξε τη μοναξιά του βουνού. Κατέβηκε για να διαδώσει την αλήθεια του στους ανθρώπους. Όπως και οι Φωτισμένοι στον Πλατωνικό μύθο του σπηλαίου.

Ναι, είμαστε θεούληδες και θηρία. Ικανοί για το υπερβατικό και το βδελυρό. Δεν πετάμε τίποτα. ¨ολα έχουν τη χρησιμότητά τους στο σμίλεμα της ψυχής. Αλλά σκέψου, τι θα ήμασταν χωρίς τους άλλους; Στην καλύτερη περίπτωση ένας Μόγλης, χωρίς γλώσσα, κουλτούρα, κοινωνία, εξουσία . Θα μου πείς, είμαστε καλύτερα τώρα; Μα, πώς θα γράφαμε στο φόρουμ της Ψυχολογίας αν ήμασταν στη ζούγκλα;

---

1)Ποιες αποδείξεις έχεις για τους ανθρώπους που "συνέρρεαν" και μάλιστα "κατά εκατοντάδες" στη σκήτη του (ούτε καν ξέρω τι είναι η σκήτη και υποψιάζομαι ότι δε θα με νοιάξει καν επίσης).

2)Μέχρι τις δεκατίες των '80's και '90's δεν τον ήξερε κανείς. Βρέθηκαν κάποιοι επιτήδειοι τηλεβιβλιοπώλες και άλλοι καμμένοι εγκεφαλικά (γιατί πώς αλλιώς θα πιστέψεις όλες αυτές τις λαλακίες που τάχα έλεγε ως προφητείες) και τότε έγινε ντόρος. Ποιες αποδείξεις έχεις για το ότι τους "βοήθησε" αυτός ο αμόρφωτος γέρος; Με τι προσόντα μίλαγε για την θεραπεία του καρκίνου; Και ένα σωρό άλλα; Πώς εξηγείς την άξαφνη μόδα του Παίσιου, τάχα προφήτη; Αν όχι για χριστιανοταλιμπανισμούς και φυσικά, μην το ξεχνάμε, φράγκα;

Σέβομαι τον μισογύνη θεοσαλεμένο αμόρφωτο Παίσιο, όσο σέβομαι και την αγία Αικατερίνη του Αιγάλεω και κάθε αυτόκλητο ή ετερόκλητο προφήτη, και τους οπαδούληδές τους που είναι έτοιμοι να προσκυνήσουν τα πόδια καθενός τυχαίου, και γενικώς να προσκυνήσουν ό,τι τους το παίξει ο κάθε καμμένος που τάχαμου γνωρίζει τη σοφία του σύμπαντος. Αποδείξεις. Πού ακριβώς είπαμε ήταν η έδρα του για τη σωτηρία των κατατρεγμένωνε και αναγκοσφιγμένωνε;

Εγω σεβομαι μονο τα παιδια μου και τουσ φιλουσ τουσ κατα τα αλλα τον στρατο

Φυσικά, τι θα γινόμασταν χωρίς στρατούς; Τι θα κάνανε οι βιομηχανίες όπλων, κλέφτες θα γίνονταν;

Εγω τον ελληνικο στρατο σεβομαι με εκανε ανθρωπο με γαμησανε βεβαια αλλα δεν υπηρχε ελπιδα απο πουθενα να γινω ανθρωποσ

https://youtu.be/WKLGjrkpeXQ

Quote:

---

Originally Posted by elis

Εγω τον ελληνικο στρατο σεβομαι με εκανε ανθρωπο με γαμησανε βεβαια αλλα δεν υπηρχε ελπιδα απο πουθενα να γινω ανθρωποσ

---

Καλά κάνεις και σέβεσαι αυτό που σε..γάμησε. Λίγο αντιφατικό αλλά δε βαριέσαι.

Τι έγινε ρε παιδιά; Γιατί τόσο μίσος; Πόσους ανθρώπους νομίζετε οτι επηρεάζει ο Παϊσιος; Χάνουμε το δάσος και κολλάμε στο δέντρο.
Ας αφήσουμε τον άνθρωπο εκεί που κάθεται (στον τάφο). Δεν θα γίνω απολογητής του, αλλά δεν καταλαβαίνω το μένος εναντίον του. Κι αν ήταν ένας γεροξεκούτης, πόσους αφορά αυτό;

Ας κρατήσει ο καθένας την άποψή του για την πάρτη του. Εγώ πάντως αυτό σκοπεύω να κάνω.

Κι εσύ, προς τι τα νευράκια; Κράτησε ό,τι θες για την πάρτη σου. Κι όποιος θέλει την κριτική του σκέψη, που δεν απαγορεύεται φυσικά να τη χρησιμοποιεί απέναντι σε ξεσαλώματα παρανόρμαλ ακτίβιτιζ. Αν ήσουν άπιστος το θεωρώ αδύνατο να τον αναφέρεις όλως τυχαίως, ένα, και δύο, να τον θεωρείς και...εμβληματική μορφή. Εσυ τον εισήγαγες στο θέμα, και μάλιστα χωρίς να έχει καμία θέση στο αρχικό ποστ. Τσουπ, εκεί που μιλάμε, πετάς και έναν Παίσιο. Το βλέπω με καχυποψία να είσαι άπιστος και να θίγεσαι που τον...θίγουμε.

Ποιά νευράκια; Γελάω με τη τροπή που πήρε το νήμα μου :)

Όντως, τον εισήγαγα, για να δείξω οτι ακόμα κι ένας ερημίτης δε μπορεί να ζει μόνος. Τι σχέση έχουν τα υπόλοιπα;
Μ ' αρέσει που βγήκα και θιγμένος από πάνω... χαχαχαχ

Εσύ ανέφερες το μίσος. Εγώ δεν υποκινούμαι από μίσος πάντως.

Quote:

---

Originally Posted by BlackCoral

Εσύ ανέφερες το μίσος. Εγώ δεν παρακινούμαι από μίσος πάντως.

---

Α, οκ. Γράψε λάθος :)

Quote:

---

Originally Posted by proteus

Από το ξεκίνημα της ζωής μας, ένα πράγμα επιζητούμε: Να μας αγαπούν. Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζονται οι ψυχολόγοι. Εάν είμαστε αρκετά ικανοί, στο διάβα της ζωής συνειδητοποιούμε ότι πιο σημαντικό είναι να αγαπάμε, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Νιώθω όμως πως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Θέλουμε βέβαια να μας αγαπούν, αλλά δε μας ενοχλεί ιδιαίτερα να μας μισούν. Θα έλεγα πως επιδιώκουμε όχι την αγάπη, αλλά την προσοχή. Απόδειξη ότι πολλοί εξ ημών βολευόμαστε επί χρόνια σε κακοποιητικές σχέσεις.

Αυτό που δε μπορούμε να αντέξουμε είναι η αδιαφορία. Παραφράζοντας τη ρήση του Καρτέσιου: «Με προσέχουν, άρα υπάρχω». Η αδιαφορία των άλλων μας ακυρώνει ως οντότητες, θέτει σε δοκιμασία την ίδια μας την ύπαρξη.

«Δεν σε αγαπώ. Δε σε μισώ. Απλά δεν υπάρχεις για μένα». Αμφιβάλλω αν υπάρχει φράση που μπορεί να πληγώσει και να απελευθερώσει περισσότερο από αυτή…

---

Γι' αυτό το λόγο η συναισθηματική παραμέληση του παιδιού από τους γονείς αποτελεί μία από τις πιο τραυματικές συνθήκες για το παιδί και συχνά οδηγεί στην ανάπτυξη σημαντικών διαταραχών προσωπικότητας. Επίσης δεν είναι τυχαίο ότι το silent treatment (σου συμπεριφέρομαι σαν να μην υπάρχεις) είναι μία από τις σκληρότερες συμπεριφορές ναρκισιστικής κακοποίησης.

Quote:

---

Originally Posted by aeolus74

Γι' αυτό το λόγο η συναισθηματική παραμέληση του παιδιού από τους γονείς αποτελεί μία από τις πιο τραυματικές συνθήκες για το παιδί και συχνά οδηγεί στην ανάπτυξη σημαντικών διαταραχών προσωπικότητας. Επίσης δεν είναι τυχαίο ότι το silent treatment (σου συμπεριφέρομαι σαν να μην υπάρχεις) είναι μία από τις σκληρότερες συμπεριφορές ναρκισιστικής κακοποίησης.

---

Ακριβώς!Γι αυτό τα παιδιά επιζητούν την προσοχή των γονιών τους, φτάνοντας ακόμα και στον αυτοτραυματισμό...

οταν υπαρχει αγαπη αναγκαστικα υπαρχει και προσοχη,δε γινεται να αγαπας και να αδιαφορεις.κατ εμε εχουμε αναγκη τους αλλους ανθρωπους ακομα κι αν πιστευεις στον θεο χρειαζεσαι τον ανθρωπο.μας το λεει και το παραμυθι για αλλους,αληθεια για αλλους δημιουργιας του ανθρωπου,πως μπορεις να εισαι στον παραδεισο να τα εχεις ολα να εισαι κοντα στον θεο αλλα να σου λειπει η ευα, ο αλλος ανθρωπος.Το να βολευονται καποιοι σε κακοποιητικες σχεσεις ειναι αποδειξη οτι εχουν θεματα να λυσουν που δημιουργηθηκαν απο την ανατροφη τους