Μοναξιά μου όλα

Χτες, ξυπνώντας από έναν απογευματινό λήθαργο, ένιωσα αίφνης τη μοναξιά να με σφίγγει σαν φίδι. Με κυρίευσε η αίσθηση οτι είμαι αόρατος, οτι κανείς δε νοιάζεται αν υπάρχω, οτι βρίσκομαι κλεισμένος σε μιά γυάλινη σφαίρα και φωνάζω αλλά κανένας δε με ακούει. Για λίγο αφέθηκα στο συναίσθημα, παρατηρώντας το να κλιμακώνεται. Τότε ντύθηκα και βγήκα.

Περπατούσα για πολλή ώρα βυθισμένος σε μιά αίσθηση ματαιότητας. Άρχισα να παρατηρώ τους ανθρώπους: Μια μητέρα έσπρωχνε το καροτσάκι με το μωρό της, ένα νεαρό ζευγάρι φιλιόταν καταμεσίς του δρόμου, μιά παρέα ετερόκλητων ατόμων γελούσε δυνατά. Μικροί κόσμοι αποκομμένοι μεταξύ τους μέσα στη μεγάλη πόλη. Το βλέμμα μου έπεσε σε κάποιους που βάδιζαν ανάμεσα στο πλήθος σαν υπνωτισμένοι. Το απλανές βλέμμα τους πρόδιδε την ήττα μετά από επίπονη μάχη με τη μοναξιά. Ξαφνικά ένιωσα συμπάθεια για τους "άδειους" ανθρώπους. Ήμουν και εγώ ένας από αυτούς...

Σκοτείνιασε πιά όταν επέστρεψα στο κενό διαμέρισμα, με ένα παγωτό στο χέρι κι ένα μπουκάλι νερό. Ναι, ήμουν λιγότερο μόνος. Μπορεί να μην επικοινώνησα τη μοναξιά μου με κάποιους άλλους, αλλά χωρίς να το επιδιώξω έγινα κοινωνός της δικής τους. Διαπίστωσα ότι, θέλοντας και μη, όλοι οι άνθρωποι μοιραζόμαστε την ίδια μοίρα. Ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή, κάνουμε σχέσεις και όνειρα, παθιαζόμαστε, αγαπούμε και μισούμε, αποφεύγοντας να αντιμετωπίσουμε το αυτονόητο: ότι ο μόνος και πιο πιστός σύντροφός μας είναι ο εαυτός μας. Και η γνωριμία με αυτόν περνάει αναπόφευκτα μέσα από τη μοναξιά…

Μια απο τα ιδια κ εγω χθες.Πηγα την βραδυνη μου βολτα,εκανα τη γυμναστικη μου ειδα γνωστες φιγουρες που κανουν την ιδια διαδρομη ,με 1-2 λεμε ενα γεια ,με αλλους 1-2 ενα νευμα.Ζευγαρακια,μαναδες με μωρα,φασαριοζικα πιτσιρικια στη φαση της μαγκιας,και πολλοι σαν και μενα να περπατανε σαν την <<αδικη καταρα>>.Ολα αυτα υπο το ακουσμα μουσικης,συνηθως ειτε επικα κομματια ειτε διαφορα αποκοσμα διαμαντια που εχω βρει.Στο γυρισμο περασα απο το σπιτι της πρωην κοπελας μου,να τη χαιρετησω διοτι φευγει διακοπες με το παιδακι της και τη μανα της.Με αγκαλιασε 3 φορες και μου ειπε να προσεχω τον εαυτο μου.Και γω της ειπα το ιδιο.Κραταμε επαφες,αγαπιομαστε αλλα δεν μπορουμε να ειμαστε μαζι.Ο καθενας εχει τους δικους τους σταυρους να κουβαλησει...ηταν μια τυπικη βραδινη βολτα στο Πασαλιμανι.

δεν ξέρω πως, αλλά αυτό το κείμενο θα μπορούσε να είναι απόσπασμα βιβλίου..

για να μην παρεξηγηθώ εννοώ ως προς τον τρόπο γραφής και περιγραφής των γεγονότων...

Quote:

---

Originally Posted by fanh

δεν ξέρω πως, αλλά αυτό το κείμενο θα μπορούσε να είναι απόσπασμα βιβλίου..

για να μην παρεξηγηθώ εννοώ ως προς τον τρόπο γραφής και περιγραφής των γεγονότων...

---

Σε ευχαριστώ Φανή. Χαίρομαι που σε άγγιξε το κείμενο. Είναι μια περιγραφή προσωπικών στιγμών...

Quote:

---

Originally Posted by ΜΑΝΟΣ 14

Μια απο τα ιδια κ εγω χθες.Πηγα την βραδυνη μου βολτα,εκανα τη γυμναστικη μου ειδα γνωστες φιγουρες που κανουν την ιδια διαδρομη ,με 1-2 λεμε ενα γεια ,με αλλους 1-2 ενα νευμα.Ζευγαρακια,μαναδες με μωρα,φασαριοζικα πιτσιρικια στη φαση της μαγκιας,και πολλοι σαν και μενα να περπατανε σαν την <<αδικη καταρα>>.Ολα αυτα υπο το ακουσμα μουσικης,συνηθως ειτε επικα κομματια ειτε διαφορα αποκοσμα διαμαντια που εχω βρει.Στο γυρισμο περασα απο το σπιτι της πρωην κοπελας μου,να τη χαιρετησω διοτι φευγει διακοπες με το παιδακι της και τη μανα της.Με αγκαλιασε 3 φορες και μου ειπε να προσεχω τον εαυτο μου.Και γω της ειπα το ιδιο.Κραταμε επαφες,αγαπιομαστε αλλα δεν μπορουμε να ειμαστε μαζι.Ο καθενας εχει τους δικους τους σταυρους να κουβαλησει...ηταν μια τυπικη βραδινη βολτα στο Πασαλιμανι.

---

Είναι όμορφος ο Πειραιάς. Μου ξύπνησες μνήμες από την εποχή που έμενα στη 2ας Μεραρχίας...

συμφωνω και εγω, εχεις πολυ ομορφη περιγραφη, εχεις χαρησμα μυθηστοριογραφου.Φανταζομ� �ι θα γραφεις και ποιηματα ε?

Quote:

---

Originally Posted by giorgos panou

συμφωνω και εγω, εχεις πολυ ομορφη περιγραφη, εχεις χαρησμα μυθηστοριογραφου.Φανταζομ� �ι θα γραφεις και ποιηματα ε?

---

Γράφω. Σε ευχαριστώ Γιώργο...

Ασχημο πραμα η μοναξια! κανεις δεν θελει να ζει μονος του, ο ανθρωπος εχει αναγκη ακομα και για λογους υγειας μια κουβεντα, μια αγγαλια! ειδικα οταν οι γυρο μας ειναι παρεες, οταν ζευγαρακια αγναντευουν τα ομορφα αυγουστιατικα ηλιοβασηλεματα ειναι δυσκολο να τα βλεπεις ολα αυτα ως απλος παρατηρητης και να γεμιζει η σκεψη σου με τις μνημες τις δικες σου απο αντιστοιχες φασεις, φασεις οπου εισουν με την κοπελα σου αγγαλια , η με φιλους σε μια φωτια γυρο ολοι στην παραλια.
Απο την αλλη, λεγετε, οτι οποιος καταφερει να ζησει καπου αποκλησμενος χωρις να αποσπατε απο κατι αλλο, βιβλιο η τηλεοραση με τον εαυτο του για αρκετο καιρο, και τα βγαλει περα χωρις να τρελαθει! χωρις να παθει κατθλιψη τωτες μπορει να τα βγαλει περα με τον χειροτερο και πιο δυσκολο ανθρωπο, αφου πιο αντιπαθες και πιο αδυστακτο κριτη απο τον εαυτο μας δεν θα βρουμε! ξερει τα παντα για εμας, ξερει οτι ειχαμε βαλει σκοπο να κανουμε καποια πραγματα και ειτε αποτυχαμε ειτε δεν το προσπαθησαμε! θα μας κρινει και θα μας κατηγορησει για ολα.
Προσωπικα παντα φοβομουν αυτην την "αντιπαραθεση"μεχρις που μου ετυχε ,οταν ειχα πιασει δουλεια στο εξωτερικο ,σε ενα μοναχικο ποστο με αλλοδαπους συναδελφους οπου λογο εθνικοτητας και θεσης αποφευγαμε τις αναμεσα μας κουβεντες! Θυμαμαι οτι ,τις πρωτες μερες κοντεψα να τρελαθω!τριγυρναγα μονος μου στους δρομους οπως οι μεταναστες η οι τουριστες που βλεπουμε στην Αθηνα με την διαφορα οτι δεν ειχα καοιον να με περιμενει! Μπορω να πω οτι αν ηταν πολυ δυσκολο ηταν λογο της συνηθειας, οταν ειμουν σε μερος οπου δεν ειχεανθρωπους αλλους, αλλες παρεες ενιωθα πιο καλα.
Θυμαμαι οτι αποφευγα σκεψεις ωστε να μην νιωθω τυψεις, τυψεις για τα καταραμενα λαθη που εκανα στην ζωη! το λαθος μου ηταν οτι εψαχνα συνεχως τις βλακειες που εχω κανει, την πικρα, το κακο που εχω προξενησει σε συνανρωπους μου κι ας εχουν περασει 10 χρονια! Δεν εβαζα στην θυμιση μου τα καλα που εχω κανει, ποσους εχω βοηθησει, ποσους εχω δωσει χαρα.

Ναι, αλλά γιατί δραματοποιείς τη μοναξιά; Όταν λες μοναξιά, η ζωή σου δεν περιλαμβάνει απολύτως κανέναν; Θεωρώ αν συμβαίνει αυτό, πως θα πρέπει να δημιουργήσεις πράγματα για να γεμίσεις το κενό που αισθάνεσαι. Δε βρίσκω ματαιότητα στη ζωή, ούτε τη θεωρώ άδεια. Βλέπω τη διαφορά της ζωής που ζω από την φτώχεια, τη μιζέρια, τον καθημερινό μόχθο των προγόνων μου, την εξέλιξη και την ελευθερία που έχω, στο βαθμό που την έχω, το γιατί θέλω να παλέψω στην καθημερινότητά μου, σε τι μπορώ να βοηθήσω, κι έτσι νοηματοδοτώ την ύπαρξή μου. Όταν φάω φρίκη, μπορεί να περάσω ένα διάστημα ντάουν, αλλά επανέρχομαι. Ας δούμε και τα θετικά της μοναξιάς. Γιατί έχει και τέτοια. Περισσότερο πιστεύω στο κόλαση είναι οι άλλοι, παρά στην κακούργα μοναξιά. Σύγκρινε τη ζωή σου με αυτή των παππούδων και των γιαγιάδων σου, θα δεις πόσο τυχερός είσαι! Εγώ τουλάχιστον τη συγκρίνω και τη βρίσκω πολύ καλύτερη, ευκολότερη, πιο ασφαλή, μπορώ να λαμβάνω γνώση που στις γυναίκες προηγούμενων δεκαετιών ήταν απαγορευμένη η εκ των πραγμάτων δύσκολο να αποκτηθεί, δεν είμαι υποχρεωμένη να σκάβω σε κάνα χωράφι οχτώ ώρες την ημέρα, απολαμβάνω το τι μου προσφέρει το ίντερνετ, είναι τόσα πολλά! Θα σου πω ένα μόνο. Όταν μπήκες σπίτι σου είχες στα χέρια σου ένα παγωτό! Κάποιοι άνθρωποι κάπου αλλού αυτό θα το είχαν ως όνειρο. Πραγματικά.
Κοινή μοίρα είναι ο θάνατος. Λέω να ζήσω μέχρι να πεθάνω, όχι να μοιρολατρώ.

Quote:

---

Originally Posted by proteus

Χτες, ξυπνώντας από έναν απογευματινό λήθαργο, ένιωσα αίφνης τη μοναξιά να με σφίγγει σαν φίδι. Με κυρίευσε η αίσθηση οτι είμαι αόρατος, οτι κανείς δε νοιάζεται αν υπάρχω, οτι βρίσκομαι κλεισμένος σε μιά γυάλινη σφαίρα και φωνάζω αλλά κανένας δε με ακούει. Για λίγο αφέθηκα στο συναίσθημα, παρατηρώντας το να κλιμακώνεται. Τότε ντύθηκα και βγήκα.

Περπατούσα για πολλή ώρα βυθισμένος σε μιά αίσθηση ματαιότητας. Άρχισα να παρατηρώ τους ανθρώπους: Μια μητέρα έσπρωχνε το καροτσάκι με το μωρό της, ένα νεαρό ζευγάρι φιλιόταν καταμεσίς του δρόμου, μιά παρέα ετερόκλητων ατόμων γελούσε δυνατά. Μικροί κόσμοι αποκομμένοι μεταξύ τους μέσα στη μεγάλη πόλη. Το βλέμμα μου έπεσε σε κάποιους που βάδιζαν ανάμεσα στο πλήθος σαν υπνωτισμένοι. Το απλανές βλέμμα τους πρόδιδε την ήττα μετά από επίπονη μάχη με τη μοναξιά. Ξαφνικά ένιωσα συμπάθεια για τους "άδειους" ανθρώπους. Ήμουν και εγώ ένας από αυτούς...

Σκοτείνιασε πιά όταν επέστρεψα στο κενό διαμέρισμα, με ένα παγωτό στο χέρι κι ένα μπουκάλι νερό. Ναι, ήμουν λιγότερο μόνος. Μπορεί να μην επικοινώνησα τη μοναξιά μου με κάποιους άλλους, αλλά χωρίς να το επιδιώξω έγινα κοινωνός της δικής τους. Διαπίστωσα ότι, θέλοντας και μη, όλοι οι άνθρωποι μοιραζόμαστε την ίδια μοίρα. Ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή, κάνουμε σχέσεις και όνειρα, παθιαζόμαστε, αγαπούμε και μισούμε, αποφεύγοντας να αντιμετωπίσουμε το αυτονόητο: ότι ο μόνος και πιο πιστός σύντροφός μας είναι ο εαυτός μας. Και η γνωριμία με αυτόν περνάει αναπόφευκτα μέσα από τη μοναξιά…

---

Το ΙΔΙΟ ακριβώς όταν κοιμάμαι μεσημερι!!Και δεν αστειεύομαι!(?)
Πόσο όμορφη είναι η μοναξιά τελικά..και πόσο την αποζητας να ξέρεις όταν δεν την έχεις..Αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλους τους γεμάτα αδειους λοιπόν.

Quote:

---

Originally Posted by proteus

Χτες, ξυπνώντας από έναν απογευματινό λήθαργο, ένιωσα αίφνης τη μοναξιά να με σφίγγει σαν φίδι. Με κυρίευσε η αίσθηση οτι είμαι αόρατος, οτι κανείς δε νοιάζεται αν υπάρχω, οτι βρίσκομαι κλεισμένος σε μιά γυάλινη σφαίρα και φωνάζω αλλά κανένας δε με ακούει. Για λίγο αφέθηκα στο συναίσθημα, παρατηρώντας το να κλιμακώνεται. Τότε ντύθηκα και βγήκα.

Περπατούσα για πολλή ώρα βυθισμένος σε μιά αίσθηση ματαιότητας. Άρχισα να παρατηρώ τους ανθρώπους: Μια μητέρα έσπρωχνε το καροτσάκι με το μωρό της, ένα νεαρό ζευγάρι φιλιόταν καταμεσίς του δρόμου, μιά παρέα ετερόκλητων ατόμων γελούσε δυνατά. Μικροί κόσμοι αποκομμένοι μεταξύ τους μέσα στη μεγάλη πόλη. Το βλέμμα μου έπεσε σε κάποιους που βάδιζαν ανάμεσα στο πλήθος σαν υπνωτισμένοι. Το απλανές βλέμμα τους πρόδιδε την ήττα μετά από επίπονη μάχη με τη μοναξιά. Ξαφνικά ένιωσα συμπάθεια για τους "άδειους" ανθρώπους. Ήμουν και εγώ ένας από αυτούς...

Σκοτείνιασε πιά όταν επέστρεψα στο κενό διαμέρισμα, με ένα παγωτό στο χέρι κι ένα μπουκάλι νερό. Ναι, ήμουν λιγότερο μόνος. Μπορεί να μην επικοινώνησα τη μοναξιά μου με κάποιους άλλους, αλλά χωρίς να το επιδιώξω έγινα κοινωνός της δικής τους. Διαπίστωσα ότι, θέλοντας και μη, όλοι οι άνθρωποι μοιραζόμαστε την ίδια μοίρα. Ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή, κάνουμε σχέσεις και όνειρα, παθιαζόμαστε, αγαπούμε και μισούμε, αποφεύγοντας να αντιμετωπίσουμε το αυτονόητο: ότι ο μόνος και πιο πιστός σύντροφός μας είναι ο εαυτός μας. Και η γνωριμία με αυτόν περνάει αναπόφευκτα μέσα από τη μοναξιά…

---

Καλησπερα !

Εχω διαβάσει όλα σου τα μηνύματα και πραγματικά ο τράπος γραφής και έκφρασης σου αγγ'ιζει και κάποιον που δεν εκμπέμπει στο δικό σου μήκος κύμματος .
Αντίθετα μάλιστα αναζητά λίγες ώρες μοναξίας και ηρεμίας μέσα στη μέρα για να μπορέσει επιτέλους να δει λιγακι και τα δικά του θέλω και όχι μονο των δικών του ανθρώπων.

Quote:

---

Originally Posted by BlackCoral

Ναι, αλλά γιατί δραματοποιείς τη μοναξιά; Όταν λες μοναξιά, η ζωή σου δεν περιλαμβάνει απολύτως κανέναν; Θεωρώ αν συμβαίνει αυτό, πως θα πρέπει να δημιουργήσεις πράγματα για να γεμίσεις το κενό που αισθάνεσαι. Δε βρίσκω ματαιότητα στη ζωή, ούτε τη θεωρώ άδεια.

---

Καλό μου Κοράλι, η ανάρτησή μου περιγράφει μια στιγμή μοναξιάς. Δεν είναι όλη μου η ζωή έτσι. Μάλιστα τελειώνω αισιόδοξα, θεωρώντας τη μοναξιά ως σχολείο γνωριμίας του εαυτού...:) Αλλωστε μην ξεχνάς οτι προτίμησα να ζω μόνος παρά να είμαι σε έναν 15ετή γάμο που δε με εκφράζει πιά,

Quote:

---

Originally Posted by NaYa

Το ΙΔΙΟ ακριβώς όταν κοιμάμαι μεσημερι!!Και δεν αστειεύομαι!(?)
Πόσο όμορφη είναι η μοναξιά τελικά..και πόσο την αποζητας να ξέρεις όταν δεν την έχεις..Αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όλους τους γεμάτα αδειους λοιπόν.

---

Το ξέρω Νάγια. Έδωσα αγώνα για να κατακτήσω το δικαίωμα στη μοναξιά. Αν νιώθω άδειος καμιά φορά, θεωρώ πως είναι μια αναγκαία διαδικασία για να ξαναγεμίσω με τα νέα πράγματα που φέρνει η ζωή.

Quote:

---

Originally Posted by Marilou

Καλησπερα !

Εχω διαβάσει όλα σου τα μηνύματα και πραγματικά ο τράπος γραφής και έκφρασης σου αγγ'ιζει και κάποιον που δεν εκμπέμπει στο δικό σου μήκος κύμματος .
Αντίθετα μάλιστα αναζητά λίγες ώρες μοναξίας και ηρεμίας μέσα στη μέρα για να μπορέσει επιτέλους να δει λιγακι και τα δικά του θέλω και όχι μονο των δικών του ανθρώπων.

---

Σε ευχαριστώ Μαριλού.
Η μοναξιά είναι ευλογία όταν συμβαίνει από επιλογή. Είναι οι στιγμές εκείνες που σκύβουμε μέσα μας και αφουγκαζόμαστε συναισθήματα κι επιθυμίες που διαφορετικά ξεβράζονται από το κύμα της παράφορης καθημερινότητας...

Quote:

---

Originally Posted by proteus

Σε ευχαριστώ Μαριλού.
Η μοναξιά είναι ευλογία όταν συμβαίνει από επιλογή. Είναι οι στιγμές εκείνες που σκύβουμε μέσα μας και αφουγκαζόμαστε συναισθήματα κι επιθυμίες που διαφορετικά ξεβράζονται από το κύμα της παράφορης καθημερινότητας...

---

Καλησπέρα!

Oντως ειναι ευλογιία ,οσο ειναι και η οικογένεια, οι παρέες, οι φίλοι άσπονδοι και μη...

Τι γίνεται ομως οταν θες να επιλεξεις αυτο τον δρομο για λίγες ώρες δική σου ηρεμίας αλλα αυτό δεν συμβαδίζει πλεον με τα ήδη υπάρχων δεδομένα της ζωής σου?
Αξίξει αραγε να θυσιαστουν πραγματα στο βωμό της μοναξιάς?

Μήπως ειναι μονόδρομος και μετα όλο αυτο σου γυρίσει μπούμερανκ?

Μαριλού, αν αντικαταστήσεις το "θυσιάζω" με το "ξεφορτώνομαι τα περιττά" και το "βωμό της μοναξιάς" με το "ισορροπία ζωής", η απάντηση είναι πως ο χρόνος του ανθρώπου είναι δεδομένος και χρειάζεται να είναι σε θέση να διακρίνει τα ουσιώδη από τα επουσιώδη δεδομένα και να επιλέγει τα πρώτα. Αυτό είναι απαραίτητο για την σωματική και ψυχική του ισορροπία. Απαραίτητη επίσης είναι η ενδοσκόπηση, που συμβαίνει μόνο κατά μόνας.

Quote:

---

Originally Posted by proteus

Μαριλού, αν αντικαταστήσεις το "θυσιάζω" με το "ξεφορτώνομαι τα περιττά" και το "βωμό της μοναξιάς" με το "ισορροπία ζωής", η απάντηση είναι πως ο χρόνος του ανθρώπου είναι δεδομένος και χρειάζεται να είναι σε θέση να διακρίνει τα ουσιώδη από τα επουσιώδη δεδομένα και να επιλέγει τα πρώτα. Αυτό είναι απαραίτητο για την σωματική και ψυχική του ισορροπία. Απαραίτητη επίσης είναι η ενδοσκόπηση, που συμβαίνει μόνο κατά μόνας.

---

Πολύ εύστοχες θα έλεγα οι αντικαταστάσεις σου !

Τι γίνεται ομως οταν λες ¨ξεφορτώνομαι τα περιττα¨αυτά τα περιττά αφορούν ανθρώπινες ζωες?
Ζωές που ακόμα και σήμερα που εσύ ξαφνικά μετά απο ένα τυχαίο γεγονός, το οποιο όμως σε εκανε να δεις καποια πράγματα, ειναι άλυτα δεμένες με την ολη πορεια της μέχρι τωρα ζώης σου?

Τι ισορποπία θα μπορέσει να έχει η δική σου ζωη, όταν όλα θα έρθουν τούμπα για να μπορέσεις εσύ επιτέλους να κάνεις από εδω και περα κατι πιο ουσιώδες για εσένα?
Ισορροπια νομιζω προκείπτει οταν οι δύο πλευρες επομίζονται ακριβώ το ιδιο βάρος ....στην προκειμένη περίπτωση,να γίνω λιγάκι πιο συγκεκριμένη, οταν η ενδοσκόπηση ειναι μονόπλευρη άρα και τα ουσιωδες που θελει να αποκτήσει ο ένας αυτόματα γίνονται επουσιώδη για τον άλλον τι γινεται?


Πως μπορεις να εχεις Ψυχικη και κατ΄ επέκταση υγεια παρα την σωστη για εσενα αποφαση να αλλαξεις την δικη σου ζωη προς το καλυτερο?

Quote:

---

Originally Posted by Marilou

Πολύ εύστοχες θα έλεγα οι αντικαταστάσεις σου !

Τι γίνεται ομως οταν λες ¨ξεφορτώνομαι τα περιττα¨αυτά τα περιττά αφορούν ανθρώπινες ζωες?
Ζωές που ακόμα και σήμερα που εσύ ξαφνικά μετά απο ένα τυχαίο γεγονός, το οποιο όμως σε εκανε να δεις καποια πράγματα, ειναι άλυτα δεμένες με την ολη πορεια της μέχρι τωρα ζώης σου?

Τι ισορποπία θα μπορέσει να έχει η δική σου ζωη, όταν όλα θα έρθουν τούμπα για να μπορέσεις εσύ επιτέλους να κάνεις από εδω και περα κατι πιο ουσιώδες για εσένα?
Ισορροπια νομιζω προκείπτει οταν οι δύο πλευρες επομίζονται ακριβώ το ιδιο βάρος ....στην προκειμένη περίπτωση,να γίνω λιγάκι πιο συγκεκριμένη, οταν η ενδοσκόπηση ειναι μονόπλευρη άρα και τα ουσιωδες που θελει να αποκτήσει ο ένας αυτόματα γίνονται επουσιώδη για τον άλλον τι γινεται?


Πως μπορεις να εχεις Ψυχικη και κατ΄ επέκταση υγεια παρα την σωστη για εσενα αποφαση να αλλαξεις την δικη σου ζωη προς το καλυτερο?

---

Μαριλού, αν δε γίνεις πιό συγκεκριμένη δε μπορώ να σου απαντήσω... :(

Quote:

---

Originally Posted by proteus

Μαριλού, αν δε γίνεις πιό συγκεκριμένη δε μπορώ να σου απαντήσω... :(

---

Εχεις δικιο!

Φυσικά αναφέρομαι σε ανθρώπινες σχεσεις !

Τι γινεται όταν αυτή η αναζήτηση της μοναξίας και κατεπέκταση βαθιάς ενδοσκόπησης συνεπάγεται με ολα αυτα που προαναφέρουμε οταν το ατομο βρισκεται μεσα σε μια σχέση ,ειίε αυτη λεγεται φιλικη,ειτε σχέση ζωης (μακροχρόνια σχεση εκτος γάμου)ειτε ακομα και οταν βρίσκεται σε ένα γάμο και όχι αποκλειστικ'α αποτυχημένο ή περιτρυγυρισμένο απο προβλήματα .
Σε ενα γάμο ουσιώδες ,μακροχρόνιο με αληθινές βασεις αγάπης και εκτίμησεις .
Σε ενα γάμο που παρόλο την θετικη του εξέλιξη έρχεται το πλήρωμα του χρόνου για τον ένα απο τους δύο να καταλήξει στην αναζητηση όλων αυτων που ειπαμε .

Ας σταθούμε και στην τελευταία σχέση που πιστέυω ειναι και η πιο δύσκολη.

Ελπιζω να κατάλαβες και να μην σε μπέρδεψα παραπάνω.

Ειλικρινά θα ήθελα να ακούσω την προσωπική σου τοποθέτηση σε ολο αυτο οχι σαν ¨καθαρός επαγγεμλατιας¨αλλα απ΄ολο αυτο που προκειπτει απο τον συνδιασμο των προσωπικων σου βιωματων και ολων αυτων που εχεις μάθει και μέσα απο την δουλεία σου.

Μαριλού, κατ' αρχή χρειάζεται να απαντήσεις στον εαυτό σου "πως προέκυψε αυτή η αναζήτηση". Τι είναι αυτό που άλλαξε στη σχέση σου και σου δημιούργησε την ανάγκη για στιγμές απομόνωσης. Ας υποθέσουμε έπειτα οτι παραμελείς την ανάγκη σου αυτή, οτι δεν ενδίδεις. Πιστεύεις οτι δεν θα υπάρξουν επιπτώσεις; Κάθε πραγματική ανάγκη που δεν ικανοποιείται επιστρέφει με μεγαλύτερη ένταση.

Άρα, χρειάζεται να συζητήσεις γι αυτό ανοιχτά με το σύντροφό σου. Προσωπικά δεν το έκανα, με αποτέλεσμα να απομακρυνθώ και να χαλάσω τη σχέση μου. Υπάρχει το κατάλληλο timig για να συζητηθούν κάποια πράγματα. Αν χαθεί η ευκαιρία, αρχίζουν οι δικαιολογίες και τα ψέμματα. Αν του μιλήσεις και παρ' όλα αυτά εκείνος δεν το αποδεχτεί, τότε πρέπει να επανεξετάσεις τη σχέση σου....

Οι απαντήσεις δόθηκαν οταν άρχισα να βλεπω πως υπάρχουν τα πρώτα δείγματα αυτής της ανάγκης.

Η αλήθεια ειναι οτι με τρόμαξαν και μπορώ να πω οτι συνεχίζουν να με τρομάζουν ακόμα, γι αυτό και η ανάγκη μου για καποιες στιγμές μοναξίας ίσως ειναι ακόμα πιο ανγκαίες .
Ισως ετσι καταφέρω και δικαιολογήσω κατα κάποιον τροπο αυτό τον φόβο μου .Ίσως καταβάθος να ειναι μια εφήμερη παρόρμηση που με το πέρασμα των ημερών καταλαγιασει .
Αρνούμε να δεχτω οτι μπορει να εφτασα σε αυτό το σημείο ,ειναι κάτι το τελειως κόντρα σε εμένα .
Τα πάντα ήταν κατω απο τον έλενχο μου και την φροντίδα μου .Δεν μπορεί να μου διεφευγε κατι τοσο σημαντικό.
Μπορει ομως προσπαθόντας να καλύψω τις ανάγκες των δικών μου ανθρώπων με τον καλύτερο δυνατό τροπο ώστε να βλέπω την χαρά τους να καλυπτε όλο αυτο.........
Βλέπεις τα ερωτηματα ακομα αιωρούνται και συνεχώς βγαίνουν καινούργια...ισως σου φαίνονται και λίγο περίεργα γιατι δεν ξερεις τι εχει ο αλος μέσα στο μυαλό του.

Η συζητηση έχει ήδη γίνει .Εγινε με αφορμή ενα γεγονός που ήρθε αναπάντεχα και αναστάτωσε τελειώς την ζωή μου.Βλέπεις είχε τρομερό αντίκτυπο και στην ψυχή μου αλλα και κατ επέκταση και στο σώμα μου.
Ανήκω στην κατηγορία που σωματοποιώ τα άγχη μου ,οποια ειναι αυτά.......
Έχεις πολύ δίκιο σε αυτο που ειπες για το σωστ'ο taiming.Μπορώ να πω οτι συζήτηση υπάρχει παντα ανάμεσα μας για οποιοδηποτε θέμα προκύπτει.Είναι ενα στοιχείο που ειναι απαραίτητο πλέον για μια υγιή και ομαλή εξέλιξη μιας σχέσης και ειδικα ένα γαμου.

Το αποτέλεσμα ηταν να υπάρχει ειλικρίνεια και σεβασμός.Οτι οι αναγκες καμια φορα προκείπτουν χώρις να τις περιμένουμε .Εμφανίζονται ετσι για καποιο λόγο .Το θέμα ειναι καλύπτοντας αυτές τις ανάγκες τι θα αφεισουμε πίσω μας .
Το μονο που δεν θέλουμε ειναι να αφείσουμε συντρίμια και πληγωμένες αξιοπρέπειες....
Οπότε το συμπέρασμα που βγηκε ειναι οτι αν αποφασίσει ενας από τους δύο να διαλέξει να καλύψει αυτή την αναγκη του ή οποιαδηποτε αλλη προκυψει να εχει το θάρρος να αποχωρήση απ ΄όλο αυτο πριν υλοποιηθεί και προσβάλει την αξιοπρεπεια του αλλου.

Τι ωραία ομως που λέγονται στα λογια και πόσο δύσκολο ομως ειναι να γίνουν πραξεις .....

Οπού εκεί έρχεσαι και κανεις πίσω ,προσπαθείς να καταχωνιασεις ολα αυτα που προκύπτουν πιστεύοντας-ελπίζοντας οτι ειναι κάτι περιστασιακό και οτι καποια στιγμη θα φύγει......

Quote:

---

Originally Posted by Marilou

Οι απαντήσεις δόθηκαν οταν άρχισα να βλεπω πως υπάρχουν τα πρώτα δείγματα αυτής της ανάγκης.

Η αλήθεια ειναι οτι με τρόμαξαν και μπορώ να πω οτι συνεχίζουν να με τρομάζουν ακόμα, γι αυτό και η ανάγκη μου για καποιες στιγμές μοναξίας ίσως ειναι ακόμα πιο ανγκαίες .
Ισως ετσι καταφέρω και δικαιολογήσω κατα κάποιον τροπο αυτό τον φόβο μου .Ίσως καταβάθος να ειναι μια εφήμερη παρόρμηση που με το πέρασμα των ημερών καταλαγιασει .
Αρνούμε να δεχτω οτι μπορει να εφτασα σε αυτό το σημείο ,ειναι κάτι το τελειως κόντρα σε εμένα .
Τα πάντα ήταν κατω απο τον έλενχο μου και την φροντίδα μου .Δεν μπορεί να μου διεφευγε κατι τοσο σημαντικό.
Μπορει ομως προσπαθόντας να καλύψω τις ανάγκες των δικών μου ανθρώπων με τον καλύτερο δυνατό τροπο ώστε να βλέπω την χαρά τους να καλυπτε όλο αυτο.........
Βλέπεις τα ερωτηματα ακομα αιωρούνται και συνεχώς βγαίνουν καινούργια...ισως σου φαίνονται και λίγο περίεργα γιατι δεν ξερεις τι εχει ο αλος μέσα στο μυαλό του.

Η συζητηση έχει ήδη γίνει .Εγινε με αφορμή ενα γεγονός που ήρθε αναπάντεχα και αναστάτωσε τελειώς την ζωή μου.Βλέπεις είχε τρομερό αντίκτυπο και στην ψυχή μου αλλα και κατ επέκταση και στο σώμα μου.
Ανήκω στην κατηγορία που σωματοποιώ τα άγχη μου ,οποια ειναι αυτά.......
Έχεις πολύ δίκιο σε αυτο που ειπες για το σωστ'ο taiming.Μπορώ να πω οτι συζήτηση υπάρχει παντα ανάμεσα μας για οποιοδηποτε θέμα προκύπτει.Είναι ενα στοιχείο που ειναι απαραίτητο πλέον για μια υγιή και ομαλή εξέλιξη μιας σχέσης και ειδικα ένα γαμου.

Το αποτέλεσμα ηταν να υπάρχει ειλικρίνεια και σεβασμός.Οτι οι αναγκες καμια φορα προκείπτουν χώρις να τις περιμένουμε .Εμφανίζονται ετσι για καποιο λόγο .Το θέμα ειναι καλύπτοντας αυτές τις ανάγκες τι θα αφεισουμε πίσω μας .
Το μονο που δεν θέλουμε ειναι να αφείσουμε συντρίμια και πληγωμένες αξιοπρέπειες....
Οπότε το συμπέρασμα που βγηκε ειναι οτι αν αποφασίσει ενας από τους δύο να διαλέξει να καλύψει αυτή την αναγκη του ή οποιαδηποτε αλλη προκυψει να εχει το θάρρος να αποχωρήση απ ΄όλο αυτο πριν υλοποιηθεί και προσβάλει την αξιοπρεπεια του αλλου.

Τι ωραία ομως που λέγονται στα λογια και πόσο δύσκολο ομως ειναι να γίνουν πραξεις .....

Οπού εκεί έρχεσαι και κανεις πίσω ,προσπαθείς να καταχωνιασεις ολα αυτα που προκύπτουν πιστεύοντας-ελπίζοντας οτι ειναι κάτι περιστασιακό και οτι καποια στιγμη θα φύγει......

---

Σε αυτό μοιάζουμε, Μαριλού. Το σώμα μας μάς προδίδει. Σαν καμβάς που επάνω του γράφεται η μουσική της αλήθειας...
Η ζωή είναι γεμάτη διλήμματα. Σοφός είναι εκείνος που συντονίζεται με την αλήθεια του και απαντά αμέσως στα διλήμματα. Εσύ κι εγώ απέχουμε πολύ από αυτό...

Quote:

---

Originally Posted by proteus

Σε αυτό μοιάζουμε, Μαριλού. Το σώμα μας μάς προδίδει. Σαν καμβάς που επάνω του γράφεται η μουσική της αλήθειας...
Η ζωή είναι γεμάτη διλήμματα. Σοφός είναι εκείνος που συντονίζεται με την αλήθεια του και απαντά αμέσως στα διλήμματα. Εσύ κι εγώ απέχουμε πολύ από αυτό...

---

Το σώμα μας ,τα μάτια μας,τα λόγια μας , οι κινήσεις μας, ολο μας το είναι ....
Ολα εναντίον μας, λεω εγώ ..Δεν μπορώ να κρυφτώ ούτε ενα λεπτό...
Απέχουμε μίλια ....δεν νομίζω να μας φτανει αυτή η ζωή για να καλύψουμε αυτη την απόσταση και να περάσουμε στην αντίπερα όχθη...

Quote:

---

Originally Posted by Marilou

Το σώμα μας ,τα μάτια μας,τα λόγια μας , οι κινήσεις μας, ολο μας το είναι ....
Ολα εναντίον μας, λεω εγώ ..Δεν μπορώ να κρυφτώ ούτε ενα λεπτό...
Απέχουμε μίλια ....δεν νομίζω να μας φτανει αυτή η ζωή για να καλύψουμε αυτη την απόσταση και να περάσουμε στην αντίπερα όχθη...

---

Σκέψου πόσο τυχεροί είμαστε. Αρκεί να μάθουμε να ζούμε με την αλήθεια μας, να είμαστε αυθεντικοί. Είναι ο μόνος τρόπος να κάνουμε ειρήνη με τον εαυτό μας.

Quote:

---

Originally Posted by proteus

Σκέψου πόσο τυχεροί είμαστε. Αρκεί να μάθουμε να ζούμε με την αλήθεια μας, να είμαστε αυθεντικοί. Είναι ο μόνος τρόπος να κάνουμε ειρήνη με τον εαυτό μας.

---

Δεν ξερω αν είμαστε τυχεροι ή οχι ,παντως η αυθεντικότητα στις μερες μας δυστηχώς σπανίζει και γι αυτό επιβάλλεται να την διατηρήσουμε με όποιο κόστος!

«Ιδιωτική Οδός» του Οδυσσέα Ελύτη

Αυτά που μ’ αρέσουν είναι η μοναξιά μου. Δεν σιμώνει κανένας. Χρόνια τώρα περνάω τις ώρες μου συντροφιά με κάτι μεγάλες μισοσβησμένες νωπογραφίες, εικόνες παλιές, αλλά φρέσκες ακόμη από τα χείλη εκείνων που τις ασπάστηκαν, γυναίκες της αμιλησιάς και του κοντού χιτώνα που φυλάγουν το κουτί με τα διαμαντικά του ωκεανού. Δεν σιμώνει κανένας. Αν δεν είχα κάτι το πολύ δυνατό και αθώο συνάμα να με συντηρεί, όπως οι μέντες και οι λουίζες που ευδοκιμούν στον εξώστη μου, θα ‘χα πεθάνει της πείνας. Τόσο μακριά βρίσκομαι από τα πράγματα, τόσο κοντά στο κρυφό τους καρδιοχτύπι. Ξυπνάω τις νύχτες ανήσυχος για κάποιαν απόχρωση του μωβ, ποτέ όμως για το τι μπορεί να γίνεται στα εμπορεία της Αγοράς. Αλήθεια, δεν έχω ιδέαν. Ακούω πως έχουν πάντα μεγάλη πέραση τα δάκρυα και οι αναστεναγμοί (τ’ αντίγραφα, όχι τα πρωτότυπα) όπως και οι διακυμάνσεις του δολαρίου, ο πληθωρισμός, οι συναλλαγές των κομμάτων — αλίμονο. Μ’ έφαγε, όπως τις καρένες των καϊκιών ο αρμόβουρκος, η μοναξιά. Και τα χρόνια περνούν

Quote:

---

Originally Posted by proteus

.
Η μοναξιά είναι ευλογία όταν συμβαίνει από επιλογή. Είναι οι στιγμές εκείνες που σκύβουμε μέσα μας και αφουγκαζόμαστε συναισθήματα κι επιθυμίες που διαφορετικά ξεβράζονται από το κύμα της παράφορης καθημερινότητας...

---

proteus, ελπίζω να είναι από επιλογή, αλλιώς είναι βάσανο, μάλλον βασανιστήριο.
Επιλογή είναι όταν ανά πάσα στιγμή μπορώ να ξανοιχτώ και να κάνω φίλους και σχέσεις ή ξανασμιξω με άτομα που από επιλογή χαθήκαμε. Επιλογή είναι όταν κάποτε έσφιζα από κοινωνικότητα, πραγματικές φιλίες, όμορφες στιγμές μαζί με άλλους.
Αν η μονοξιά είναι απόρριψη, γύρισμα της πλάτης, αποστροφή από τους άλλους ενώ εγώ θέλω να μαι μαζί τους ή να με αποδέχονται τότε αυτό είναι μαρτύριο. Τότε απλά επιζητάς κάποιους, ώστε να μοιράζεσαι κάποιες κουβέντες, κάποιες εξόδους, κάποιες σκέψεις και βαθύτερα συναισθήματα, ελλοχεύει όμως ο κίνδυνος κατα τα λοιπά κάποιοι τους να ναι λάθος άτομα για σένα. Πλήρης μοναξιά, στο πλαίσιο αυτού που καθόρισα ως μη επιλογή, είναι ότι χειρότερο, είναι χάος, απόγνωση, χείριστη απελπισία, εκτός κι αν πρόκειται για ασκητή, μοναχό που - και πάλι μιλάμε για επιλογή - επέλεξε αυτό τον τρόπο ζωής ως αφιέρωση ζωής στο Θεό.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

proteus, ελπίζω να είναι από επιλογή, αλλιώς είναι βάσανο, μάλλον βασανιστήριο.
Επιλογή είναι όταν ανά πάσα στιγμή μπορώ να ξανοιχτώ και να κάνω φίλους και σχέσεις ή ξανασμιξω με άτομα που από επιλογή χαθήκαμε. Επιλογή είναι όταν κάποτε έσφιζα από κοινωνικότητα, πραγματικές φιλίες, όμορφες στιγμές μαζί με άλλους.
Αν η μονοξιά είναι απόρριψη, γύρισμα της πλάτης, αποστροφή από τους άλλους ενώ εγώ θέλω να μαι μαζί τους ή να με αποδέχονται τότε αυτό είναι μαρτύριο. Τότε απλά επιζητάς κάποιους, ώστε να μοιράζεσαι κάποιες κουβέντες, κάποιες εξόδους, κάποιες σκέψεις και βαθύτερα συναισθήματα, ελλοχεύει όμως ο κίνδυνος κατα τα λοιπά κάποιοι τους να ναι λάθος άτομα για σένα. Πλήρης μοναξιά, στο πλαίσιο αυτού που καθόρισα ως μη επιλογή, είναι ότι χειρότερο, είναι χάος, απόγνωση, χείριστη απελπισία, εκτός κι αν πρόκειται για ασκητή, μοναχό που - και πάλι μιλάμε για επιλογή - επέλεξε αυτό τον τρόπο ζωής ως αφιέρωση ζωής στο Θεό.

---

Ακριβώς Ιωάννη. Κάποιοι πιστεύουν πως όταν κουράζονται από τις επιφανειακές σχέσεις τότε "σύρονται" στη μοναξιά από τη ζωή. Ακόμα και τότε όμως το κάνουν από επιλογή. Θα μπορούσαν κάλλιστα να συνεχίσουν να αναλώνονται σε τέτοιες σχέσεις. Επιλέγουν όμως τη μοναξιά. Όσο κι αν αυτό μοιάζει οδυνηρό και αναπόφευκτο, δεν παύει να είναι μια επιλογή...

Στη δεύτερη περίπτωση όμως δεν είναι επιλογή αλλά αυτό στο οποίο δυστυχώς σε έσειρε η κοινωνία. Εξαρτάται σε ποιο απ τα δυο τοποθετείς τον εαυτό σου με ειλικρίνεια. Στη δεύτερη περίπτωση εντάσσω την εκμετάλλευση και όταν καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει καθόλου κοινό έδαφος με τον άλλο οπότε θα πρέπει να φύγεις μακριά τους για να μην υφίστασαι το ψυχοφθόρο της συναναστροφής μαζί τους.
Και όμως πολλοί απ αυτούς τους οποίους η κοινωνία έσειρε στη μοναξιά είναι πραγματικά υπέροχοι άνθρωποι.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Στη δεύτερη περίπτωση όμως δεν είναι επιλογή αλλά αυτό στο οποίο δυστυχώς σε έσειρε η κοινωνία. Εξαρτάται σε ποιο απ τα δυο τοποθετείς τον εαυτό σου με ειλικρίνεια. Στη δεύτερη περίπτωση εντάσσω την εκμετάλλευση και όταν καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει καθόλου κοινό έδαφος με τον άλλο οπότε θα πρέπει να φύγεις μακριά τους για να μην υφίστασαι το ψυχοφθόρο της συναναστροφής μαζί τους.
Και όμως πολλοί απ αυτούς τους οποίους η κοινωνία έσειρε στη μοναξιά είναι πραγματικά υπέροχοι άνθρωποι.

---

Το ξέρω, Γιάννη. Αλλά ακόμα και στη δεύτερη περίπτωση είναι δική σου επιλογή. Σκέψου πόσο πιό απενοχοποιημένη θα ήταν η ζωή μας αν καταλαβαίναμε οτι πάντα έχουμε επιλογή. Ο Θερβάντες έγραψε το Δον Κιχώτη στη φυλακή. Ήταν δική του επιλογή να μετουσιώσει τον εγκλεισμό σε δημιουργία

Δεν είχε επιλογή αλλά βρήκε το ψυχικό σθένος και δημιούργησε. Όμως, αν έξω ήταν και πάλι μόνος, κανείς δεν τον ήθελε και έπληττε από μοναξιά η φυλάκιση ίσως να τον καταρράκωνε ακόμα περισσότερο.