Πολύ χρήσιμα όσα επιχειρήματα παρέθεσε η LiloCook.
Θα συμπληρώσω πως το "δροσερό αεράκι" που δίνει ζωή σε ένα κουφάρι, δε χρειάζεται τόσο ποιητική εξήγηση, λέγεται εγκέφαλος και είναι τόσο "μαγικός" που προσωπικά δε χρειάζομαι τη μαγεία καμιάς ψυχής για να βιώσω τον θαυμασμό, την έξαψη, την ευχαρίστηση του να ξέρω πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε στην εποχή τόσων ανακαλύψεων για το πώς θυμόμαστε, πώς σκεφτόμαστε, πώς βλέπουμε, πως πονάμε, πως ελκόμαστε, και όλες τις λειτουργίες αυτού του θαυμάσιου τοπίου του ανθρώπινου νου, που καθημερινά μαθαίνουμε όλο και περισσότερα γι αυτόν. Οπότε για μένα υπάρχει ένα δροσερό αεράκι και είναι μέσα στο κρανίο μου, το σημαντικότερο όργανο του σώματός μου, που για τον λόγο ότι είναι τόσο σημαντικό, βάζεις τη ζώνη όταν μπεις στο αυτοκίνητο για να μην τον τραυματίσεις χτυπώντας στο παρμπρίζ και το κράνος στη μηχανή, και δεν πέφτεις με το κεφάλι παντού, και προσέχεις όταν κάνεις βουτιές και τόσα άλλα. Τον προσέχεις γιατί ξέρεις ότι η ζωή σου εξαρτάται από αυτόν. Τώρα,
δεν ξέρω τι κάνεις για το δροσερό αεράκι της ψυχής, και δε νομίζω ότι μπορείς να του φορέσεις κράνος (ίσως ένα σουρωτήρι). Σόρρυ, δεν μπορώ να κρατηθώ. :P
Οι αλλαγές που είδες στη γιαγιά σου και ο άλλος συνομιλητής στον παππού του νομίζω, εξηγούνται ΟΛΕΣ χωρίς να χρειάζεται η εισαγωγή της ψυχής.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/books/NBK539741/ Μη μου θυμίζεις τον Καυκιά που έμπαινε και έβαζε φωτό μοναχών που χαμογελούσαν μετά θάνατον (εντωμεταξύ το χαμόγελο μας μάρανε, το ότι ήταν στο εκρού του νεκρού απόχρωση ή για το livor mortis, rigor mortis, τσιμουδιά. Όλα τα σώματα περνούν από τις ίδιες διαδικασίες, που αυτές φυσικά έχουν διαφορετικές παραμέτρους, θερμοκρασία, ασθένειες, ηλικία, ποσοστό λίπους, εποχή έτους, τοποθεσία, και άλλα. Τίποτε το ιδιαίτερο, θάνατος, παύση, τέλειωμα.
Τι γίνεται με αυτόν τον ναρκισσισμό του να θες να είσαι αιώνιος εν τέλει; Πάντα αναρωτιέμαι, γιατί τόσος φόβος για την παύση. Ας κάνουμε τη ζωή μας να αξίζει, ώστε το τέλος να είναι απλά αυτό, και να μην έχουμε ανάγκη να το φορτώνουμε τόσες
ανοησίες από ανάγκη.
Γιατί όταν γράφεις για απώτερο σκοπό, τι σε εμποδίζει αντί να τον ψάξεις στο υπερπέραν, να τον βρεις εδώ, στην ωραία γη, στη ζωή, με όλες της τις αντιθέσεις, τα πάνω, τα κάτω, τις διαφοροποιήσεις, όλα αυτά; Είναι η δική σου ανάγκη λοιπόν, όχι όλων, ούτε όλα τα ανθρώπινα μυαλά σκέφτονται αχ, πού να είναι τώρα η ψυχή μου; Μάλιστα κάποιους δεν τους απασχολεί καν, ούτε τους απασχόλησε ποτέ.
Όσο για τον Μπετόβεν και το σε ποια ηλικία έγραφε συμφωνίες, αυτό δεν είναι τίποτε.
Πού να δεις τι κάνουν κάποιοι αυτιστικοί savants. Ένας απ' αυτούς τους ανθρώπους ζωγράφισε σε εφτά μέρες (από μνήμης, με φοβερές λεπτομέρειες) την κάτοψη περιοχών της Νέας Υόρκης που είχε δει σε μία εικοσάλεπτη πτήση με ελικόπτερο.
https://www.appliedbehavioranalysise...tistic-savant/
Αυτό το μεγαλείο λοιπόν δεν είναι παρά η απίστευτη ποικιλία και δυνατότητες των εγκεφαλικών λειτουργιών, που εξερευνά η επιστήμη. Δε σχολιάζω καν το "λησμονημένη μνήμη προηγούμενων μετενσαρκώσεων".
Out of your hat obviously.
Τα επιχειρήματα κατά του δυιστικού μοντέλου είναι αρκετά, τόσα ώστε η ύπαρξη ψυχής που μάλιστα είχε υποχωρήσει για πολύ καιρό, τελευταία ξαναήρθε στο προσκήνιο (ως Ψυχή των Κενών άλλωστε), τα επιχειρήματα λοιπόν αυτά την κάνουν να μην έχει και τόσο σίγουρη υπόσταση. Όχι μόνο χαρτογραφούνται οι εγκεφαλικές λειτουργίες και η συνειδητότητα ερευνάται, επίσης ερευνώνται οι "θρησκευτικού τύπου εμπειρίες". Κι αυτές εκεί βρίσκονται.
