Originally Posted by
Ariel96
Καλησπέρα κ από εμένα. Μπράβο πολύ σωστά το αντιμετώπισε το ζήτημα. Παρόλο που μέσα σου ένιωσες ενόχληση, ντροπή, φόβο, πανικό κτλπ, εσύ το αντιμετώπισε ψύχραιμα και με πολύ αποφασιστηκοτητα.
Να σου πω κι εγώ την μικρή μου ιστοριουλα γιατί δεν είσαι η μόνη με μπουλιγκ.
Ήμουν μικρή, δημοτικό, περίπου 10χρονων... Κάτι μεγάλα παιδιά ερχόταν από το Γυμνάσιο να παίξουν μπάσκετ και επειδή ήμουν πολύ αδύνατη, αδύναμη και φοβισμένη ελεγαν: ''Θα σε φαω"... Εκαναν ένα μεγάλο κύκλο και φώναζαν στο αυτί μου αυτό το πράγμα.
Επειδή ήμουν μικρή και αδύναμη μπροστά σε αυτά τα αγόρια αποφάσισα να του την πω, έτσι και αλλιώς δεν είχα κάτι να χάσω. Μόλις ερχότανε κατά πάνω μου και με φοβιζαν του είπα ότι θα τα πω στην ξαδέρφη μου και ξέρω ποιος είσαι. Η ξαδέρφη μου ήταν στο ίδιο τμήμα και μετά με ρώτησαν πως με λένε, τους είπα και δεν με ξανά ενόχλησαν.
Επίσης, όταν ήμουν Έκτη Δημοτικού ήθελε η μάνα μου να βαφτίσει ένα κοριτσάκι, που έμενε πίσω από το σπίτι της θείας μου. Η θεία μου πάντα μιλούσε με πολύ όμορφα λόγια για αυτούς.. Γέννησε αυτήν, τους γνωρίσαμε και η μάνα μου αποφάσισε να το βαφτίσω εγώ γιατι το βαφτισμα είναι ευλογία. Εγώ συμφώνησα και το καλοκαίρι (πλέον ήμουν 12 μισό, θα πήγαινα 1η Γυμνασίου), κάναμε την βάφτιση (να τονισω ότι ήταν από την Αλβανία οι γονεις και το μωρό)... (επίσης δεν είμαι ρατσίστρια απλώς το αναφέρω)...
Το φθινόπωρο πήγα σχολείο, όμως όλον αυτόν τον καιρό είχαμε σχέσεις, πηγαίναμε, ερχότανε, την μικρή την κρατούσα με γιατί οι γονείς της δούλευαν, βγαίναμε για φαγητό, τα πάντα με λίγα λόγια ήμασταν δεμένοι. Επίσης ξεκίνησα και ταεκβοντο τότε το φθινόπωρο και ήμουν πάρα πολύ ενθουσιασμενη, οπότε δεν είχα χρόνο να τους επισκέπτομαι τόσο συχνά. Η μάνα από την μικρή όμως έκανε τα πάντα για να βγω εγώ ή κακία της υπόθεσης (μάλλον γιατί με ζήλευε) και με έκανε να μένω συνέχεια μόνη μου με τον άντρα της. Εγώ ντρεπόμουν πάρα πολύ και πήγαινα μόνο όταν ήταν αυτήν εκεί με την μικρή. Τέλος παντον να μην τα πολυλογώ..., έλεγε πως τα έχω με τον άντρα της, ερχοταν απέξω από το σχολείο και έλεγε θα σε ξεμαλλιασω και όλα αυτά... Εγώ με όλα αυτά είχα πανικοβληθει και δεν έβγαινα από το σπίτι ούτε είπα τίποτα στους γονείς μου. Το μόνο που με παρηγορουσε ήταν το ταεκβοντο. Ένιωθα ηρεμία, έβγαζα την εκτονοση μου και ένιωθα ασφαλής.
Μια μέρα μόλις γύρισα από το ταεκβοντο, με πήρε τηλ η κουμπάρα μας και λέει έλα λίγο από το σπίτι σε θέλω να σου δοσω κάτι. Εγώ αθώα λέω εντάξει έρχομαι. Πήγα από το σπίτι τους και μου την είχαν στημένη. Έκατσα στον καναπέ και έβγαλε μαχαίρι αυτήν και αυτός δεν μιλούσε καν. Του λέω συγνώμη και με όλο το σεβασμό, η γυναίκα σου βγάζει μαχαίρι και δεν μιλάς? Τι γίνεται εδώ? (ήμουν μόλις 13 ετών, δεν ήξερα καν την λέξη σ#ξ)
Με τα πολλά και με τα εκείνα πήγα σπίτι και η μάνα μου με είδε χλωμη... Αποφάσισα να της το πω και έτσι έγινε. Μετά από πολλά μαλωματα με αυτούς και καμιά απόδειξη ότι είμαι ενοχή (τι απόδειξη να έχει αφού δεν είχε συμβεί τίποτα, απλά ήταν πολύ ζηλιάρα και φαμτασμενη) έφυγαν για Αλβανία γιατί τους κάναμε μήνυση για κακή μεταχείριση ανηλίκου...
