Originally posted by Arsi
Quote:
Originally posted by weird
Ερχόταν ένα λεωφορείο και έτσι διέσχισα βιαστικά το δρόμο.
Όλο το μυστικό για μένα είναι εδώ.Ο λόγος που ξεχνάς.
Ο πόθος σου να περάσεις απέναντι είναι τόσο μεγάλος!Ο πόθος να αναπληρώσεις ένα κενό,να καλύψεις κάτι,να ολοκληρώσεις κάτι.Να βάλεις σε νέα τάξη πραγμάτων κάποιες καταστάσεις.Να καθιερωθούν νέοι ρόλοι.Να γίνει μια σιωπηλή συμφωνία γι\'αυτούς τους νέους ρόλους κ να διαγραφούν οι παλιοί.
όταν το διάβασα δάκρυσα... ακριβώς. Αυτή η μανία μου να ξεκινήσω με λευκή σελίδα, δεν είναι ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ. Το καλό ξεκίνημα, δεν αρνείται το παρελθόν, τις μουντζούρες, αλλά τις ενσωματώνει... γυρνάς τις μαύρες σελίδες και μετά έχει χρώματα και καθαρά σχέδια. Τον πρώτο καιρό της αλλαγής, ένιωθα αποκομμένη απο το παρελθόν. Κοιτούσα μόνο τα νέα στοιχεία. Τώρα, νιώθω σαν να ..κεντάω.. δένω το νέο με το παλιό. Τα κάνω συμπαγή. Βλέπω στοιχεία του παλιού στο νέο, τα οποία δέχομαι, και βλέπω και πιο καθαρά το παλιό. Βλέπω στοιχεία του νέου στο παλιό κομμάτι, αλλά με μια διαφορά. Τότε, δεν τα έπραττα συνειδητά. Δεν επροκειτο για συνειδητές συμπεριφορές, οπότε, μην μπορώντας να τις δω, να τις εκτιμήσω, δεν ωφελούμουν καν απο αυτές, ή τουλάχιστον, όχι στον βαθμό που τώρα ωφελούμαι..
Θες να επιβεβαιώσεις ότι άλλαξες αλλά οι γύρω σου(η οικογένεια σου)θέλουν χρόνο να το δουν,σε ξέρουν τόσα χρόνια αλλιώς!Δεν τους βολεύει κιόλας!Κάθε αλλαγή χαλάει τις ισορροπίες κ δεν τις δέχονται εύκολα οι γύρω μας.
Δεν την δέχονται εύκολα. Αυτό που προσπαθώ να ξεκαθαρίσω μέσα μου, είναι το εξής. Προσπαθώ να βγάζω τον πιο ολοκληρωμένο εαυτό μου μαζί τους, τόσο επίμονα, πολλές φορές, επειδή θέλω να τους απο- δείξω κάτι και ίσως και πιο ενδόμυχα, να τους δανείσω το φως μου, να τους αλλάξω ή τελοσπάντων να στους συγχωρήσω? Η βγάζω τον νέο μου εαυτό τόσο έντονα και μέσα απο μάχη, συχνά, διότι, όταν τους βλέπω, υποπίπτω στο παλιό επίπεδο, νιώθω ακόμα ισχυρή την επιρροή τους και άλέυω να αποδείξω ΠΡΩΤΙΣΤΩς σε εμενα, οτι άλλαξα? Και άρα, αξίζει η αλλαγή, όταν δεν μπορείς να την υπερασπιστείς εκεί που θέλεις? Συμπέρασμα. Το έχω, νιώθω σίγουρη για την αλλαγή μου και απλά θέλω και αν το αποδείξω, αλλάζωντας ντε και καλά τις ισορροπίες ή δεν το έχω, κάπου νιώθω οτι το χάνω, και αμύνομαι σπασπωδικά για να αποδείξω στον εαυτό μου οτι μπορώ και μπροστά τους, να είμαι εγώ. ? Η ΄μήπως είναι και το δύο?
Οι νέοι ρόλοι έχουν καθιερωθεί αφού εσύ η ίδια έβαλες στη θέση του τον εαυτό σου.Κ είτε το καταλάβουν,είτε όχι,είτε αργότερα αυτό δεν αλλάζει.Μην ξεχνάς το \'ότι δε θα καταλάβουν\' απ\'τον πόθο σου να επιβεβαιώσεις αυτή την αλλαγή.
Εχεις δίκιο, το πόσο το ποθώ εγώ, είναι αδιάφορο..
Την αλλαγή την έχεις,την κατέκτησες κ την κατέκτησες για σένα!Αυτό φαίνεται απ\'τη ζωή σου!Το πως ζεις τώρα,τις σχέσεις που έχεις,το πόσο λατρεύεις κ απολαμβάνεις τη ζωή κ αυτό φαίνεται απ\'τον τρόπο που γράφεις.
Το έχω ξαναπε, στο φόρουμ, βγάζω συνήθως τα πιο λαμπερά και υγιή κομμάτια μου..:))Από κει επιβεβαιώνεσαι....κ δε χρειάζεται να τη δείξεις σε κανέναν.Σε περικλείει,σε αγκαλιάζει κ είναι εσύ.........
Ξέρεις, η αποκάλυψη των τελευταίων ημερών, μου έδειξε και πράγματα που δεν ήταν όλα μέλι γάλα... Τι εννοώ. Θα στο δώσω με μια εικόνα. Είμαι ένα δωμάτιο. Η αλλαγή είναι το αεράκι, ο άνεμος... Άρχισα να ανοίγω ένα ένα τα παράθυρα, για να την καλωσορίσω, αφού είχα κάνει ένα καλό καθάρισμα στο εσωτερικό του δωματίου. Μετά άνοιξα τις πόρτες.... Γέμισε όλο το σπίτι φως... Οι κουρτίνες έπαιζαν με τις αχτίδες του ήλιου και τον άνεμο... Μυρουδιές, αρώματα, ευεξία, πλημμύρισαν τον χώρο μου... Κι έρχεται η αποκάλυψη, και τι μου δείχνει... οτι υπάρχει κάτι, μέσα στο δωμάτιο, που είναι τόσο διακριτική η παρουσία του, που αν και πολλές φορές σκόνταψα επάνω του, δεν το είχα προσέξει... Ένα αρκετά μεγάλο, σκούρο μπαούλο... Κλειδαμπαρωμένο... Εκείνο το μπαούλο, δεν το άγγιξε τίποτα. Ούτε ο ήλιος, ούτε ο άνεμος... τίποτα δεν έχει αλλάξει μέσα του... εδώ και πολύυυ καιρό... Με θλίψη ανακάλυψα λοιπόν, οτι περιοχές του είναι μου, στις οποίες δεν έχω τόση πρόσβαση όση νόμιζα, δεν έχουν γευτεί την αλλαγή, δεν την έχουν υποστεί... Έρχεται ο διχασμός... ανάμεσα στο καταδεκτικό και το απαρχαιωμένο μου κομμάτι. Μέχρι εκεί έχω φτάσει. Τώρα είμαι στη φάση που ανοίγω το μπαούλο, σιγά σιγά... γιατί νομίζω μπαούλο και λεωφορείο ( όνειρο) δεν απέχουν πολύ... ΒΙΑΖΟΜΑΙ και κάτι μου διαφεύγει.
Κ όταν πισωγυρίζεις είναι επειδή αγαπάς τους δικούς σου
Μένω στην αγάπη... είναι δυνατόν η αγάπη να σκλαβώνει?Φέρε στην εικόνα δύο ανθρώπους. Ο ένας, είσαι εσύ. Ο άλλος ο γονιός. Εσύ έκανες τρομερή δουλειά, να ελευθερωθείς απο τις \"αλυσίδες\" που σου επιβάλανε και που επέβαλες κι εσύ στον εαυτό σου. Και βλέπεις απέναντί σου τον γονιό, μέσα στην άγνοιά του, να υποφέρει απο συμπλέγματα και αλυσίδες που είναι γι αυτόν αόρατες, να σε βλέπει κι εσένα αλυσοδεμένο....Τί κάνεις? Δεν μπαίνεις στον πειρασμό, να σκύψεις, για να σε βλέπει, και να κάνεις οτι τα χέρια σου είναι δεμένα πίσω, όπως πάντα, για να μην δει την διαφορά και τον τρομάξεις ????Παλέυω ανάμεσα σε αυτόν τον πειρασμό ή σε αυτόν τον κίνδυνο και στο να είμαι εγώ, οπότε θα υπάρχει η πλήρης ασυνεννοησία, αφού δεν θα ταιριάζω σε αυτό που μπορούν αν δουν... προσπαθώ να βρω μέση λύση. κ δε βρέθηκαν ακόμα οι ισορροπίες γι\'αυτούς τους νέους ρόλους.Ακόμα...αλλά θα γίνει κ αυτό....
Εύχομαι απόψε να δείς ένα πολύ όμορφο όνειρο!Να δεις τον εαυτό σου γυμνό στο φως,να σ\'αγκαλιάζει κ να διαλύει κάθε σκοτεινό σημείο μέσα σου:)ότι έμεινε δλδ.....
φιλιά!κ να\'σαι πάντα καλά!