Δεν τον εγκρίνουν

Γεια σας παιδιά...
Είμαι καινούργια στο φόρουμ... Θα ήθελα τη γνωμη σας...
Είμαι 28 ετών και ειμαι περίπου τέσσερα χρόνια με το αγόρι μου...είμαι από την επαρχία κι εκείνος από την διπλανή πολη από την δικιά μου 50χιλιομετρα. Να σημειώσω πως πριν τέσσερα χρόνια περίπου ξεκίνησα να εργάζομαι στην πόλη του. Λίγο μετά τον γνώρισα και κάναμε σχεση. Πολύ γρήγορα αρχίσαμε να μένουμε μαζί στο σπίτι του, μιας και δουλεύω στην πόλη του και περίπου ενάμιση χρόνο μετά νοικιάσαμε το κοινό δικό μας διαμέρισμα. Από την αρχή της σχέσης μας είχα θέματα με τους γονείς μου. Δεν τους άρεζε που απομακρύνθηκα από κοντά τους, που έμενα μαζί του, με πέτυχαν κάποια στιγμή και σε άσχημη κατάσταση γιατί είχα μαλώσει μαζί του και δεν τους άρεσε... Θυμάμαι τότε είχαμε μαλώσει αγρια και ήθελα να πάω να τον συναντήσω για να τα βρούμε αλλά ο μπαμπάς μου δεν με άφηνε να το κουνήσω από το σπίτι (24 χρόνων γαϊδουρα). Και ουσιαστικά ένα εξάμηνο αφότου τα φτιάξαμε άρχισαν τα προβλήματα. Εγώ γενικά είχα θέματα στο σπίτι από πριν... Οι δικοί μου έλειπαν ώρες από το σπίτι λόγω δουλειάς και γενικά δεν μπορούσα να ανοιχτω στην μαμά μου για να της μιλήσω για οτιδήποτε. Είχα θέματα. Δεν τους τα έλεγα, αλλά κι αυτοί δεν το κατάλαβαν ώστε να ενδιαφερθουν. Γενικά δεν συζητούσαμε για θέματα πιο βαθια.. πώς μπορεί να νιώθω, αν έχω κάτι που με στεναχωρει...υπήρχαν πολλά βράδια που έκλαιγα πριν κοιμηθώ, υπήρχαν φορές που έκλαιγα στο σπίτι όταν έλειπαν όλοι, είχα θέματα με τον θάνατο, τον φοβόμουν. Το αγόρι μου κατάφερε να με ξεκουμπωσει και να μου διώξει πολλές από τις φοβίες μου. Το αγόρι μου μ' εστειλε και στη μαμά μου να της μιλήσω για αυτά τα ζητήματα. Δεν με πίστεψαν, ούτε με πιστεύουν. Θεωρούν πως όλα αυτά τα απέκτησα μετά την σχέση μου.
Πέρα από αυτό, μπορεί να μην τον χωνεύουν και να μην τον θέλουν (γιατί δεν μπορούν να τον κάνουν ο,τι θέλουν) αλλά έχουν γίνει ομηρικοί καβγάδες για να παντρευτούμε. Γιατί δεν γίνεται να ζω μαζί του χωρίς να παντρευτούμε. (Κι ας μην τον χωνεύουν) Τι θα πει ο κόσμος; Εν έτη 2020 και δεν ζούμε καν σε χωριό! Η αλήθεια είναι πως για τον κόσμο της πόλης μου, εγώ έχω τάχα μου δήθεν αρραβωνιαστεί. Δεν τολμάω να πάω να δω τους θείους μου για να μην εκθεσω τους γονείς μου. Γύρισαν και είπαν πως αρραβωνιάστηκα μετά από ένα πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν το 2018 και την επόμενη μου στέλνανε μηνύματα για συγχαρητήρια. Έχουν κάνει πολλές άσχημιες που αν ξεκινήσω να γράφω δεν θα τελειώσω ποτέ. Όχι μόνο σε μένα... Σε θείους, παππούδες, φίλους... Θέλουν γενικά να επεμβαίνουν στη ζωή των πάντων με κάθε τρόπο, ο πατέρας μου συγκεκριμένα κόντεψε να με τρελάνει, έτρεχα σε ψυχολόγους κι είχα πολύ άσχημες σκέψεις. Ψέματα άκουγα και ακούω με το κιλό. Δεν μου έμαθαν ποτέ να έχω άποψη. Να λέω τι θελω και να το πράττω. Μέχρι και τη σχολή μου ο μπαμπάς μου την διαλεξε. Την δουλειά μου επίσης! Οσο ζούσα μαζί τους ήμουν πολύ διαφορετική, τώρα πατάω στα πόδια μου και είμαι σίγουρη για τον εαυτό μου. Το θέμα είναι πως με κάθε ευκαιρία με γεμίζουν τύψεις, κι ακόμα επηρεάζομαι, δεν είναι ότι δεν με αγγίζουν όσα μου λένε. Προσπαθούν να δείχνουν καλοί μόνο για να νιώθουν πως είναι από πάνω. Έχω πάρει απόφαση πως για να είμαστε εμεις καλά θα πρέπει να είναι μακριά μας. Να έχουμε τα τυπικά, να πηγαίνω εγώ να τους βλέπω και ως εκεί. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που δεν έχουν καλές σχέσεις με κανέναν από την οικογένεια... Με την κόρη τους όμως; Πόσο εύκολο είναι να ξεκοψουν; Γενικά δεν μας σέβονται, κι όσο κι αν τους μιλάω δεν καταλαβαίνουν. Θεωρούν πως δεν έχουν κάνει κάποιο λάθος. Τους μίλησα εγώ, τους μίλησε στο παρελθόν το αγόρι μου, μίλησε η πεθερά μου (που μ έχει στηρίξει σαν δεύτερη μάνα) στην μαμά μου... Τίποτα... Το λάθος μου ήταν πως μια ζωή έκανα ότι μου λέγανε χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις, ήμουν το καλό παιδί της οικογένειας και το παιδί για όλες τις δουλειές και τώρα τους έχει πειράξει γιατί αντιδράω όταν κάτι δεν μου αρεσει. Δεν μπορούν να το δεχτούν αυτο. Πρέπει να λέμε ναι σε όλα για να είμαστε καλοί γι αυτους. Δεν ξέρω πώς θα το ξεπεράσω κι αν θα τα καταφέρω ποτέ. Έχω γράψει ελάχιστα απο την συμπεριφορά τους. Κλίνουν προς τους τοξικούς γονείς αλλά δεν είμαι χιλια τα εκατό σίγουρη γιατί δεν είχαμε παρενοχλήσεις ή άσχημες συμπεριφορές στο σπίτι...

Εσυ είσαι με το αγόρι σου τωρα ανεξάρτητη. Συνέχισε τη ζωή σου φτιάξε το μέλλον σου. Ας λένε ότι θέλουν. Δεν πολυκατάλαβα τι πρόβλημα έχεις αφού μένεις μακρυά τους

Ευχαριστώ για την απάντηση! Πόσο εύκολο είναι για ένα ευαίσθητο παιδί που ήταν πάντα κοντά στους γονείς του , να τους κάνει πέρα σε μεγάλο βαθμό για το υπόλοιπο της ζωής του; Θα έρθουν παιδιά, δικά τους εγγόνια, δεν θα έχουμε πολλά πολλά. Μέχρις στιγμής το αντιμετωπίζω, παρόλο που όλοι ανεξαρτήτως με γεμίζουν τύψεις (μαζί και η μικρότερη αδερφή μου). Να μου πεις...αν έχω παιδιά τότε θα είναι ακόμα πιο εύκολο γιατί εκείνα θα με νοιάζουν περισσότερο... Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν κάνω το σωστό... Πρέπει να κοιταμε όμως τον εαυτό μας και τα "θέλω" μας κι ας μην συνάδουν με αυτά των γονιών μας. Στην τελική..δικές μου οι επιλογές, εγώ θα τις λουστω αν στραβωσει κάτι. Ναι μεν αλλά... Νιώθω πως κάνω το σωστό για μένα, λυπάμαι που αναγκάζομαι να τους φέρομαι έτσι. Το κάνω όμως λόγω των δικών τους πράξεων.

Πες τους ξανα όλα αυτά που σκέφτεσαι και μετά κάνε αυτό που είπες, δηλαδή να μείνεις μακριά τους.. Με αυτό τον τρόπο ξεκαθαρίζεις του λόγους που κρατάς απόσταση από αυτούς και δε τους δινει πάτημα για να αρχίσουν να κατηγορούν για ακόμη μια φορά τον φίλο σου.. Κάποια στιγμή ίσως καταλάβουν πως η συμπεριφορά τους κάνει ζημιά στο παιδί τους.

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Ευχαριστώ για την απάντηση! Πόσο εύκολο είναι για ένα ευαίσθητο παιδί που ήταν πάντα κοντά στους γονείς του , να τους κάνει πέρα σε μεγάλο βαθμό για το υπόλοιπο της ζωής του; Θα έρθουν παιδιά, δικά τους εγγόνια, δεν θα έχουμε πολλά πολλά. Μέχρις στιγμής το αντιμετωπίζω, παρόλο που όλοι ανεξαρτήτως με γεμίζουν τύψεις (μαζί και η μικρότερη αδερφή μου). Να μου πεις...αν έχω παιδιά τότε θα είναι ακόμα πιο εύκολο γιατί εκείνα θα με νοιάζουν περισσότερο... Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν κάνω το σωστό... Πρέπει να κοιταμε όμως τον εαυτό μας και τα "θέλω" μας κι ας μην συνάδουν με αυτά των γονιών μας. Στην τελική..δικές μου οι επιλογές, εγώ θα τις λουστω αν στραβωσει κάτι. Ναι μεν αλλά... Νιώθω πως κάνω το σωστό για μένα, λυπάμαι που αναγκάζομαι να τους φέρομαι έτσι. Το κάνω όμως λόγω των δικών τους πράξεων.

---

Θέσε όρια!
Ακόμα και αν αυτό σημαίνει να ξεκόψεις από τους γονείς σου. Δεν θα κρατήσει πολύ, πίστεψέ με. Οι άνθρωποι μακροπρόθεσμα σέβονται περισσότερο αυτούς που βάζουν όρια και τα τηρούν.

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Ευχαριστώ για την απάντηση! Πόσο εύκολο είναι για ένα ευαίσθητο παιδί που ήταν πάντα κοντά στους γονείς του , να τους κάνει πέρα σε μεγάλο βαθμό για το υπόλοιπο της ζωής του; Θα έρθουν παιδιά, δικά τους εγγόνια, δεν θα έχουμε πολλά πολλά. Μέχρις στιγμής το αντιμετωπίζω, παρόλο που όλοι ανεξαρτήτως με γεμίζουν τύψεις (μαζί και η μικρότερη αδερφή μου). Να μου πεις...αν έχω παιδιά τότε θα είναι ακόμα πιο εύκολο γιατί εκείνα θα με νοιάζουν περισσότερο... Ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν κάνω το σωστό... Πρέπει να κοιταμε όμως τον εαυτό μας και τα "θέλω" μας κι ας μην συνάδουν με αυτά των γονιών μας. Στην τελική..δικές μου οι επιλογές, εγώ θα τις λουστω αν στραβωσει κάτι. Ναι μεν αλλά... Νιώθω πως κάνω το σωστό για μένα, λυπάμαι που αναγκάζομαι να τους φέρομαι έτσι. Το κάνω όμως λόγω των δικών τους πράξεων.

---

Καλημερα!

Προσπάθησε να συνεχίσεις την ζωή που εχεις σχεδιάσει χωρίς να επηρεάζεσαι απο την γνώμη τους όσο το δυνατον λιγότερο.
Απ οτι καταλαβαίνω είσαι ενα παιδί που παρ όλο οτι πέρασες από τους δικούς σου θέλεις να τους έχεις στην ζωή σου αλλά σίγουρα όχι με αυτό τον τρόπο.
Ειναι απόλυτα φυσιολογικό να θέλεις καλή σχέση με την μαμά σου ,ειδικά οταν θα έρθει εκείνη η ώρα που θα αποκτήσεις το δικό σου παιδακι. Ποια γυναίκα άλλωστε δεν θέλει αυτές τις ώρες κοντά της μια γυναικά που θα ξέρει οτι αγαπάει όσο και αυτή το δικό της πλασματακι...οσο υποστηριχτικος και καλός να ειναι ο σύζυγος εκείνες τις ώρες η βοήθεια της μανούλας μας ειναι η πολυτιμότερη!

Δω στους μια τελευταία ευκαιρία,ξεκαθάρισε τους πως εσυ θα προχωρήσεις και θα φτιάξεις την δικη σου οικογένεια .Αν θέλουν να το δεχτούν και να είστε κοντά καλώς ,αν όχι πες τους ότι για το γεγονός οτι θα απομακρυνθεις θα ευθύνονται καθαρά μονο εκείνοι.
Πιστεύω ίσως τότε ταρακουνηθουν και σταματήσουν να βλέπουν τους άλλους σαν πιονια που τα κατευθύνουν όπως θέλουν αυτοί.
Αν πάλι δεν συμφωνήσουν τοτε είμαι σίγουρη κορίτσι μου ότι οταν θα γίνεις μανούλα και θα δουν και αυτοί το πρώτο τους εγγονάκι θα αλλάξουν πάρα πολλά και το κυριότερο θα βάλουν τον εγωισμό τους στην ακρη προκειμένου να είναι κοντα σας!
Ο ερχομός ενος παιδιού και ειδικά οταν συμβαίνει κατω απο συνθήκες ευνοϊκές για το ζευγαρι , λυγίζει ακόμα και αυτούς που νομίζεις οτι είναι απο ατσάλι.

Κανε μια τελευταια συζήτηση ,βαλτε τα όρια σας και άστους να διαλέξουν ...
Εσυ σταμάτα να στεναχωριεσαι ,οτι έπρεπε να κάνεις, το έκανες και με το παραπάνω....άλλων η συνείδηση πρεπει να ταλαιπωρειται και όχι η δική σου ....

Παιδιά σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους για τις απαντήσεις και τις συμβουλές σας. Πραγματικά με κάνετε να νιώθω καλύτερα. Από την στιγμή που ξεκίνησα στον ψυχολόγο και μου είπε κι εκείνος να θέσω όρια, το κάνω... στην αρχή πιο δειλά, τωρα πολύ πιο εντονα... Δηλαδή το κάνω τα τελευταία... αν όχι τρία, δυόμιση χρόνια σίγουρα. Ακόμα πιστεύουν πως δεν έχουν κάνει κανένα φάουλ και πως είμαστε υπερβολικοί εμείς. Πολλά πράγματα επίσης προσπαθώ να τα παίρνω πάνω μου για να μην βγει κακός ο φίλος μου. Πχ ξέρω πως δεν θέλει να έχει σχέσεις μαζί τους πλέον, παλιότερα μ ενοχλούσε αυτό, τώρα θεωρώ πως είναι η μοναδική λύση γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί χρυσή τομή και να επικοινωνήσουν σαν νορμάλ άνθρωποι. (Ο μπαμπάς μου όταν υποτιμάει κάποιον είναι ικανός να κάνει γκριμάτσα κοροϊδίας μπροστά του, το κάνει χρόνια ατέλειωτα στον παππού μου και στους θείους μου και γενικά σε όποιον υποτιμάει ή δεν χωνευει... αν το αγόρι μου δει κάτι τέτοιο προς το πρόσωπο θα αφηνιασει) Επίσης ένα από αυτά που κάνανε οι δικοί μου είναι να λένε στα πεθερικά μου ότι είμαι φαντασμένη και ονειροπαρμένη και τους τα μεταφέρω όπως θέλω (που τι λόγο εχω να θίξω τους γονείς μου στα πεθερικά μου και στο αγόρι μου; -ισως αποσκοπούσαν στο να με χωρίσουν, ποιος τους ξέρει;). Επιπλεον ο μπαμπας μου έλεγε ειρωνικά στην πεθερά μου πάλι, ότι αφού βρήκα καλύτερους γονείς να τους ξεγράψω αυτους. Ώσπου η πεθερά μου τον έβρισε λέγοντας του πως δεν ξέρει τι διαμάντι έχει για παιδι κι αντί για εμένα χρειαζεται αυτός ψυχολογο. Κι ο πατέρας θίχτηκε που του είπε ότι δεν ξέρει τι παιδί εχει. Γενικά δεν βλέπω φως στον ορίζοντα. Χθες ξαναμαλωσα και με τους τρεις τους, θα ξανασυζητησω από βδομάδα...δεν περιμένω ν αλλάξει κάτι. Και τους έχω ξεκαθαρίσει πως δεν θέλω πολλά πολλά. Είναι στην φάση της αποδοχής...αντί να αλλάξουν λίγο τη συμπεριφορά τους θα το αποδεχτούν άπραγοι. Η απάντηση τους είναι πως δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο...αν εγώ δεν τους θέλω στη ζωή μου...και είμαι ευτυχισμένη χωρίς αυτούς... εξάλλου πολλά φαρμακια τους έχω ποτίσει τα τελευταία τρία χρονια! Πώς να μην έχω τύψεις μετά; Τι ζω Θεέ μου;;; Έλεος... Είναι να τρελαίνομαι. Αν βρίσκετε κάτι λάθος στην δικιά μου συμπεριφορά θέλω να μου το υποδείξετε.

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Παιδιά σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους για τις απαντήσεις και τις συμβουλές σας. Πραγματικά με κάνετε να νιώθω καλύτερα. Από την στιγμή που ξεκίνησα στον ψυχολόγο και μου είπε κι εκείνος να θέσω όρια, το κάνω... στην αρχή πιο δειλά, τωρα πολύ πιο εντονα... Δηλαδή το κάνω τα τελευταία... αν όχι τρία, δυόμιση χρόνια σίγουρα. Ακόμα πιστεύουν πως δεν έχουν κάνει κανένα φάουλ και πως είμαστε υπερβολικοί εμείς. Πολλά πράγματα επίσης προσπαθώ να τα παίρνω πάνω μου για να μην βγει κακός ο φίλος μου. Πχ ξέρω πως δεν θέλει να έχει σχέσεις μαζί τους πλέον, παλιότερα μ ενοχλούσε αυτό, τώρα θεωρώ πως είναι η μοναδική λύση γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί χρυσή τομή και να επικοινωνήσουν σαν νορμάλ άνθρωποι. (Ο μπαμπάς μου όταν υποτιμάει κάποιον είναι ικανός να κάνει γκριμάτσα κοροϊδίας μπροστά του, το κάνει χρόνια ατέλειωτα στον παππού μου και στους θείους μου και γενικά σε όποιον υποτιμάει ή δεν χωνευει... αν το αγόρι μου δει κάτι τέτοιο προς το πρόσωπο θα αφηνιασει) Επίσης ένα από αυτά που κάνανε οι δικοί μου είναι να λένε στα πεθερικά μου ότι είμαι φαντασμένη και ονειροπαρμένη και τους τα μεταφέρω όπως θέλω (που τι λόγο εχω να θίξω τους γονείς μου στα πεθερικά μου και στο αγόρι μου; -ισως αποσκοπούσαν στο να με χωρίσουν, ποιος τους ξέρει;). Επιπλεον ο μπαμπας μου έλεγε ειρωνικά στην πεθερά μου πάλι, ότι αφού βρήκα καλύτερους γονείς να τους ξεγράψω αυτους. Ώσπου η πεθερά μου τον έβρισε λέγοντας του πως δεν ξέρει τι διαμάντι έχει για παιδι κι αντί για εμένα χρειαζεται αυτός ψυχολογο. Κι ο πατέρας θίχτηκε που του είπε ότι δεν ξέρει τι παιδί εχει. Γενικά δεν βλέπω φως στον ορίζοντα. Χθες ξαναμαλωσα και με τους τρεις τους, θα ξανασυζητησω από βδομάδα...δεν περιμένω ν αλλάξει κάτι. Και τους έχω ξεκαθαρίσει πως δεν θέλω πολλά πολλά. Είναι στην φάση της αποδοχής...αντί να αλλάξουν λίγο τη συμπεριφορά τους θα το αποδεχτούν άπραγοι. Η απάντηση τους είναι πως δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο...αν εγώ δεν τους θέλω στη ζωή μου...και είμαι ευτυχισμένη χωρίς αυτούς... εξάλλου πολλά φαρμακια τους έχω ποτίσει τα τελευταία τρία χρονια! Πώς να μην έχω τύψεις μετά; Τι ζω Θεέ μου;;; Έλεος... Είναι να τρελαίνομαι. Αν βρίσκετε κάτι λάθος στην δικιά μου συμπεριφορά θέλω να μου το υποδείξετε.

---

Ποιά ακριβώς είναι τα φαρμάκια που τους πότισες; Η ευτυχία σου; Μα, θα έπρεπε να χαίρονται για σένα.
Αν δεν το κάνουν, φτιάχνουν μόνοι τους το φαρμάκι που πίνουν.

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Παιδιά σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους για τις απαντήσεις και τις συμβουλές σας. Πραγματικά με κάνετε να νιώθω καλύτερα. Από την στιγμή που ξεκίνησα στον ψυχολόγο και μου είπε κι εκείνος να θέσω όρια, το κάνω... στην αρχή πιο δειλά, τωρα πολύ πιο εντονα... Δηλαδή το κάνω τα τελευταία... αν όχι τρία, δυόμιση χρόνια σίγουρα. Ακόμα πιστεύουν πως δεν έχουν κάνει κανένα φάουλ και πως είμαστε υπερβολικοί εμείς. Πολλά πράγματα επίσης προσπαθώ να τα παίρνω πάνω μου για να μην βγει κακός ο φίλος μου. Πχ ξέρω πως δεν θέλει να έχει σχέσεις μαζί τους πλέον, παλιότερα μ ενοχλούσε αυτό, τώρα θεωρώ πως είναι η μοναδική λύση γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί χρυσή τομή και να επικοινωνήσουν σαν νορμάλ άνθρωποι. (Ο μπαμπάς μου όταν υποτιμάει κάποιον είναι ικανός να κάνει γκριμάτσα κοροϊδίας μπροστά του, το κάνει χρόνια ατέλειωτα στον παππού μου και στους θείους μου και γενικά σε όποιον υποτιμάει ή δεν χωνευει... αν το αγόρι μου δει κάτι τέτοιο προς το πρόσωπο θα αφηνιασει) Επίσης ένα από αυτά που κάνανε οι δικοί μου είναι να λένε στα πεθερικά μου ότι είμαι φαντασμένη και ονειροπαρμένη και τους τα μεταφέρω όπως θέλω (που τι λόγο εχω να θίξω τους γονείς μου στα πεθερικά μου και στο αγόρι μου; -ισως αποσκοπούσαν στο να με χωρίσουν, ποιος τους ξέρει;). Επιπλεον ο μπαμπας μου έλεγε ειρωνικά στην πεθερά μου πάλι, ότι αφού βρήκα καλύτερους γονείς να τους ξεγράψω αυτους. Ώσπου η πεθερά μου τον έβρισε λέγοντας του πως δεν ξέρει τι διαμάντι έχει για παιδι κι αντί για εμένα χρειαζεται αυτός ψυχολογο. Κι ο πατέρας θίχτηκε που του είπε ότι δεν ξέρει τι παιδί εχει. Γενικά δεν βλέπω φως στον ορίζοντα. Χθες ξαναμαλωσα και με τους τρεις τους, θα ξανασυζητησω από βδομάδα...δεν περιμένω ν αλλάξει κάτι. Και τους έχω ξεκαθαρίσει πως δεν θέλω πολλά πολλά. Είναι στην φάση της αποδοχής...αντί να αλλάξουν λίγο τη συμπεριφορά τους θα το αποδεχτούν άπραγοι. Η απάντηση τους είναι πως δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο...αν εγώ δεν τους θέλω στη ζωή μου...και είμαι ευτυχισμένη χωρίς αυτούς... εξάλλου πολλά φαρμακια τους έχω ποτίσει τα τελευταία τρία χρονια! Πώς να μην έχω τύψεις μετά; Τι ζω Θεέ μου;;; Έλεος... Είναι να τρελαίνομαι. Αν βρίσκετε κάτι λάθος στην δικιά μου συμπεριφορά θέλω να μου το υποδείξετε.

---

Να σου πω κορίτσι μου, πολυ δύσκολα δεν περνας προσπαθώντας να αλλάξεις τους άλλους,προσπαθώντας να δικαιολογήσεις τα αδικαιολογητα?
Ακόμα και αν αυτοί οι άλλοι είναι οι γονείς σου.....

Γιατί ουσιαστικά τους άλλους θέλεις να αλλάξεις με ολο αυτό που γράφεις , να τους κάνεις να δουν κάτι που ειναι φυσιολογικό και λογικό .Οχι κατι άρρωστο και προβληματικό που προσπαθούν να δώσουν λυση.....
Πας ψυχολόγο όχι μονο για να μάθεις να βάζεις όρια άλλα κατά βάθος προσπαθείς να βρεις ένα τροπο να μην σε ενοχλεί αυτή η λάθος συμπεριφορά ,ετσι είναι ή κανω λαθος?
Ειναι δυνατόν να σταματήσει κατι να μας ενοχλεί που είναι λάθος?

Ασε τις τύψεις και μην τρελαίνεσαι ,εσυ δουλεύεις για το καλύτερο ,άσε και τους άλλους λοιπόν να καταλάβουν οτι αυτοί πρέπει να αλλάξουν και όχι εσυ...

Έχει ένα χρόνο που τον έκοψα τον ψυχολόγο. Μου είπε και μόνος του πως έχω καταφέρει να σταθώ στα πόδια μου και να δυναμώσω και πως δεν τον έχω άλλο ανάγκη. Ναι η αλήθεια είναι πως μου τραβάει πολύ ενέργεια η όλη κατάσταση με αποτέλεσμα να στεναχωριέμαι εγώ και να κάνω κακό σε μένα. Είχα χάσει αυτό διάστημα γύρω στα 9 κιλά.. από 56 έφτασα 47. Τώρα είμαι καλύτερα, στα 51. Έχω την αμέριστη στήριξη του παππού μου από την οικογένεια μου, κι ενός από τους θείους μου, οι υπόλοιποι δεν γνωρίζουν τίποτα. Ακούν τους δικούς μου που δεν ξέρω κι εγώ τι μπορεί να τους λένε. Και φυσικά με στηρίζει ο καλός μου και η οικογένεια του. Ήθελα και την δική σας άποψη γιατί φοβάμαι μην τυχόν τους αδικώ. Αυτοί είναι και δεν αλλάζουν. Όσο κι αν με πονάει πρέπει να το αποδεχτώ. Θα γίνει...

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Έχει ένα χρόνο που τον έκοψα τον ψυχολόγο. Μου είπε και μόνος του πως έχω καταφέρει να σταθώ στα πόδια μου και να δυναμώσω και πως δεν τον έχω άλλο ανάγκη. Ναι η αλήθεια είναι πως μου τραβάει πολύ ενέργεια η όλη κατάσταση με αποτέλεσμα να στεναχωριέμαι εγώ και να κάνω κακό σε μένα. Είχα χάσει αυτό διάστημα γύρω στα 9 κιλά.. από 56 έφτασα 47. Τώρα είμαι καλύτερα, στα 51. Έχω την αμέριστη στήριξη του παππού μου από την οικογένεια μου, κι ενός από τους θείους μου, οι υπόλοιποι δεν γνωρίζουν τίποτα. Ακούν τους δικούς μου που δεν ξέρω κι εγώ τι μπορεί να τους λένε. Και φυσικά με στηρίζει ο καλός μου και η οικογένεια του. Ήθελα και την δική σας άποψη γιατί φοβάμαι μην τυχόν τους αδικώ. Αυτοί είναι και δεν αλλάζουν. Όσο κι αν με πονάει πρέπει να το αποδεχτώ. Θα γίνει...

---

Τι υψος εχεις κοριτσάκι μου?
Πρόσεχε σε παρακαλω ,αυτοι δεν ειναι αριθμοί για σωματικό βάρος....

1,64, ναι είχα θεμα. Δεν μπορούσα να φάω μια περίοδο από την στεναχώρια μου. Δεν πίστευα πως κάτι τέτοιο συνέβαινε σε μένα. Ευτυχώς το ξεπεράσαμε χωρίς να παρουσιαστούν προβλήματα. Και τώρα συνεχίζουμε να τρώμε. ☺️

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Παιδιά σας ευχαριστώ πάρα πολύ όλους για τις απαντήσεις και τις συμβουλές σας. Πραγματικά με κάνετε να νιώθω καλύτερα. Από την στιγμή που ξεκίνησα στον ψυχολόγο και μου είπε κι εκείνος να θέσω όρια, το κάνω... στην αρχή πιο δειλά, τωρα πολύ πιο εντονα... Δηλαδή το κάνω τα τελευταία... αν όχι τρία, δυόμιση χρόνια σίγουρα. Ακόμα πιστεύουν πως δεν έχουν κάνει κανένα φάουλ και πως είμαστε υπερβολικοί εμείς. Πολλά πράγματα επίσης προσπαθώ να τα παίρνω πάνω μου για να μην βγει κακός ο φίλος μου. Πχ ξέρω πως δεν θέλει να έχει σχέσεις μαζί τους πλέον, παλιότερα μ ενοχλούσε αυτό, τώρα θεωρώ πως είναι η μοναδική λύση γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί χρυσή τομή και να επικοινωνήσουν σαν νορμάλ άνθρωποι. (Ο μπαμπάς μου όταν υποτιμάει κάποιον είναι ικανός να κάνει γκριμάτσα κοροϊδίας μπροστά του, το κάνει χρόνια ατέλειωτα στον παππού μου και στους θείους μου και γενικά σε όποιον υποτιμάει ή δεν χωνευει... αν το αγόρι μου δει κάτι τέτοιο προς το πρόσωπο θα αφηνιασει) Επίσης ένα από αυτά που κάνανε οι δικοί μου είναι να λένε στα πεθερικά μου ότι είμαι φαντασμένη και ονειροπαρμένη και τους τα μεταφέρω όπως θέλω (που τι λόγο εχω να θίξω τους γονείς μου στα πεθερικά μου και στο αγόρι μου; -ισως αποσκοπούσαν στο να με χωρίσουν, ποιος τους ξέρει;). Επιπλεον ο μπαμπας μου έλεγε ειρωνικά στην πεθερά μου πάλι, ότι αφού βρήκα καλύτερους γονείς να τους ξεγράψω αυτους. Ώσπου η πεθερά μου τον έβρισε λέγοντας του πως δεν ξέρει τι διαμάντι έχει για παιδι κι αντί για εμένα χρειαζεται αυτός ψυχολογο. Κι ο πατέρας θίχτηκε που του είπε ότι δεν ξέρει τι παιδί εχει. Γενικά δεν βλέπω φως στον ορίζοντα. Χθες ξαναμαλωσα και με τους τρεις τους, θα ξανασυζητησω από βδομάδα...δεν περιμένω ν αλλάξει κάτι. Και τους έχω ξεκαθαρίσει πως δεν θέλω πολλά πολλά. Είναι στην φάση της αποδοχής...αντί να αλλάξουν λίγο τη συμπεριφορά τους θα το αποδεχτούν άπραγοι. Η απάντηση τους είναι πως δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο...αν εγώ δεν τους θέλω στη ζωή μου...και είμαι ευτυχισμένη χωρίς αυτούς... εξάλλου πολλά φαρμακια τους έχω ποτίσει τα τελευταία τρία χρονια! Πώς να μην έχω τύψεις μετά; Τι ζω Θεέ μου;;; Έλεος... Είναι να τρελαίνομαι. Αν βρίσκετε κάτι λάθος στην δικιά μου συμπεριφορά θέλω να μου το υποδείξετε.

---

Δεν υπάρχει λόγος να παίρνεις την ευθύνη για την συμπεριφορά - αντίδραση του οποιουδήποτε. Ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος μόνο για τον εαυτο του. Ο λόγος που θα κρατήσεις αποστάσεις είναι για να βάλεις όρια για σένα και όχι για τον φίλο σου. Μη πέφτεις στο τρυπακι να συγκρίνεις τη συμπεριφορά των γονιών σου με τους γύρω σου γιατί ίσως αύριο (κανείς δεν ξέρει) συμβεί το οτιδήποτε που να σε κάνει να θες να φύγεις από αυτή την σχέση.. Τότε το πιο πιθανόν είναι να μη το κάνεις για να μην αποδείξεις στους γονείς σου ότι είχαν δίκαιο.

Τα όρια τα βάζεις για να σταματήσουν να επεμβαίνουν τόσο πολύ στην ζωή σου. Για σένα το κάνεις. Για να μάθουν να σέβονται τις επιλογές σου, εσένα και ας φανεί στο μέλλον ότι ηταν λάθος.

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

1,64, ναι είχα θεμα. Δεν μπορούσα να φάω μια περίοδο από την στεναχώρια μου. Δεν πίστευα πως κάτι τέτοιο συνέβαινε σε μένα. Ευτυχώς το ξεπεράσαμε χωρίς να παρουσιαστούν προβλήματα. Και τώρα συνεχίζουμε να τρώμε. ☺️

---

Ωραια !άντε να τρώμε γιατί όπως κατάλαβα προγραμματιζεται σε λίγο καιρό ενα μπεμπακι ...Τι θα έχει να πάρει από την μαμά του ?
ή καλύτερα εκείνο θα πάρει οτι ειναι να πάρει ,στην μαμα του τι θα μείνει για να ειναι μετα καλά και ψυχικά και σωματικά να το μεγαλώσει και να το χαρει!

Ναι george1520, το έχω σκεφτεί και αυτό το ενδεχομενο . Τα όρια τα βάζω για εμένα και για την δικιά μου ζωή. Σε περίπτωση που όλα στραβωσουν και βρεθώ μόνη μου , ίσως ακόμα και με παιδιά...ας σκεφτούμε την χειρότερη περίπτωση , θα πρέπει να σταθώ εντελώς μόνη στα πόδια μου και να μην έχω ανάγκη ούτε γονείς ούτε αντρα. Το έχω σκεφτεί πολύ, και λέω πως έτσι θα πράξω, δεν σου κρύβω όμως ότι φοβάμαι κιόλας μην αποτυχω. Εννοείται πως θα ακούσω επικριτικά σχόλια τύπου "σου τα λέγαμε εμείς" , αλλά δεν θα κάτσω να τα ανεχτώ. Μόνη μου.

Marilou σε συμπαθω πολύ! Στο είπα; ☺️ Αν δεν είχαμε όλα αυτά τα προβλήματα με την οικογένειά μου θα είχαν γίνει ήδη όλα αυτά. Χρειαζομουν χρόνο να δυναμώσω για να τ αντιμετωπίσω. Αν προκύψει ένα μπεμπάκι καλοδεχουμενο. Για γάμο όπως το κοβω σε κανένα χρόνο θα γίνει η επίσημη πρόταση.

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Ναι george1520, το έχω σκεφτεί και αυτό το ενδεχομενο . Τα όρια τα βάζω για εμένα και για την δικιά μου ζωή. Σε περίπτωση που όλα στραβωσουν και βρεθώ μόνη μου , ίσως ακόμα και με παιδιά...ας σκεφτούμε την χειρότερη περίπτωση , θα πρέπει να σταθώ εντελώς μόνη στα πόδια μου και να μην έχω ανάγκη ούτε γονείς ούτε αντρα. Το έχω σκεφτεί πολύ, και λέω πως έτσι θα πράξω, δεν σου κρύβω όμως ότι φοβάμαι κιόλας μην αποτυχω. Εννοείται πως θα ακούσω επικριτικά σχόλια τύπου "σου τα λέγαμε εμείς" , αλλά δεν θα κάτσω να τα ανεχτώ. Μόνη μου.

---

Μην βάζεις το χειρότερο σενάριο στο μυαλό σου. Όταν και αν κάποτε έρθει εκείνη η ώρα, τότε θα έχεις άλλες παραστάσεις και άλλες δυνάμεις να το αντιμετωπίσεις.

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Ναι george1520, το έχω σκεφτεί και αυτό το ενδεχομενο . Τα όρια τα βάζω για εμένα και για την δικιά μου ζωή. Σε περίπτωση που όλα στραβωσουν και βρεθώ μόνη μου , ίσως ακόμα και με παιδιά...ας σκεφτούμε την χειρότερη περίπτωση , θα πρέπει να σταθώ εντελώς μόνη στα πόδια μου και να μην έχω ανάγκη ούτε γονείς ούτε αντρα. Το έχω σκεφτεί πολύ, και λέω πως έτσι θα πράξω, δεν σου κρύβω όμως ότι φοβάμαι κιόλας μην αποτυχω. Εννοείται πως θα ακούσω επικριτικά σχόλια τύπου "σου τα λέγαμε εμείς" , αλλά δεν θα κάτσω να τα ανεχτώ. Μόνη μου.

---

Μέχρι τώρα έκανα διορθώσεις στο κείμενο μου γιατί δεν έβγαζε νόημα.. Αλλά εσύ το έπιασες [emoji854]

Απλά η τελευταία συζήτηση ή ανακοίνωση (εσύ αποφασίσεις) θα έχει να κάνει με εσένα και όχι με τον φίλο σου. Το πρόβλημα στην ουσία δεν είναι ότι δεν αποδέχονται τη σχεση σου αλλά το γεγονός ότι δεν σέβονται εσένα και τις επιλογές σου. Ο φίλος σου, η οικογένεια του καλό θα ήταν να μη παίρνουν συνέχεια θέση για να μη σε επηρεάζουν (και ας το κάνουν για καλό) για να έχεις σωστή κρίση. Μπράβο τους που σε υποστήριξαν, μπράβο τους που είπαν καλά σχόλια για σένα αλλά μέχρι εκεί. Ας σου δείχνουν την αγάπη τους με άλλους τρόπους.
Στη συζήτηση που θα κάνεις με τους γονείς σου θα πεις ότι τους αγαπάς, τους νοιάζεσαι αλλά πάνω από όλα θα βάλεις τη ψυχική σου ηρεμία. Τους χρειάζεσαι δίπλα σου, να σε στηρίζουν, να σέβονται τις επιλογές σου και ας υπάρχει πιθανότητα στο μέλλον να βγουν λάθος (ετσι ώστε αν όντως φανεί οτι ηταν λάθος η επιλογή στο μέλλον να μην έχουν πάτημα να πουν το οτιδήποτε).

Quote:

---

Originally Posted by proteus

Μην βάζεις το χειρότερο σενάριο στο μυαλό σου. Όταν και αν κάποτε έρθει εκείνη η ώρα, τότε θα έχεις άλλες παραστάσεις και άλλες δυνάμεις να το αντιμετωπίσεις.

---

Ναι ρε εννοείται..Δεν το είπα για να σκεφτεί το χειρότερο σενάριο, απλά να μη εξελιχθεί όλο αυτό ως κόντρα.

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Ναι george1520, το έχω σκεφτεί και αυτό το ενδεχομενο . Τα όρια τα βάζω για εμένα και για την δικιά μου ζωή. Σε περίπτωση που όλα στραβωσουν και βρεθώ μόνη μου , ίσως ακόμα και με παιδιά...ας σκεφτούμε την χειρότερη περίπτωση , θα πρέπει να σταθώ εντελώς μόνη στα πόδια μου και να μην έχω ανάγκη ούτε γονείς ούτε αντρα. Το έχω σκεφτεί πολύ, και λέω πως έτσι θα πράξω, δεν σου κρύβω όμως ότι φοβάμαι κιόλας μην αποτυχω. Εννοείται πως θα ακούσω επικριτικά σχόλια τύπου "σου τα λέγαμε εμείς" , αλλά δεν θα κάτσω να τα ανεχτώ. Μόνη μου.

---

Αυτό το σενάριο έπαιξε και στο το δικο μου μυαλό να ξερεις ......και γενικά πιστεύω παίζει σε πολλές γυναίκες που θελουν να φτιαξουν κατι καινούργιο και να μην ειναι ¨εξαρτημένες¨απο τον οποιοδήποτεή τουλαχιστον να μην αισθάνονται ετσι.....
Δεν είναι και τόσο κακό ,αρκει να το δεις απο την θετική του πλευρά ,την δημιουργική!

Κυριως μετά απο κάποια περιστατικα που σε κάνουν να πιστεύεις οτι μια σχέση δεν κραταει για πάντα ....ολες αυτές οι σκεψεις μπορει να γινουν ακόμα πιο εντονες .....
Σκεψεις που ειδικά οταν αποκτήσεις ένα παιδί επιβάλλονται να υπάρχουν για εμενα .

Αυτες οι σκεψεις φτανοντας στο σημερα βλεπω οτι μονο καλο μου έκαναν!
και στο επαγγελματικο κομμάτι και στο κομμάτι της επιβίωσης μου ...

Δες το δημιουργικα ολα αυτα και εμαι σιγουρη οτι μονο σε καλο θα σου βγει!

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Marilou σε συμπαθω πολύ! Στο είπα; ☺️ Αν δεν είχαμε όλα αυτά τα προβλήματα με την οικογένειά μου θα είχαν γίνει ήδη όλα αυτά. Χρειαζομουν χρόνο να δυναμώσω για να τ αντιμετωπίσω. Αν προκύψει ένα μπεμπάκι καλοδεχουμενο. Για γάμο όπως το κοβω σε κανένα χρόνο θα γίνει η επίσημη πρόταση.

---

Τι μου βρήκες και εσυ να με συμπαθήσεις ???( χαχα !χρειάζεται και λίγο πλακιτσα ετσι να χαλαρώσουμε )
Σε ευχαριστω πολύ κοριτσάκι μου !Αμοιβαίο!!!

Ο γαμος δεν ειναι απαραίτητος για τον ερχομό ενος παιδιού ,το κυριότερο είναι να υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις και φυσικά τα καλύτερα συναισθήματα και από τους δυο σας για να μπορέσετε να δώσετε ακόμα πιο πολλά στο μικρο θαυματακι!

Οποτε εισαι έτοιμη στο ευχομαι μεσα απο την καρδια μου!!!
Τοτε θα δεις πόσο θα σε γλυκάνει και θα σε κάνει να βλέπεις πως όλα αυτά για τα οποία στεναχωριεσαι δεν αξιζουν τιποτα μπροστά σε ολο αυτό το μεγαλείο της μητροτητας!

Πολύ ωραία τα λες george1520, ειλικρινα. Τους τα έχω πει και με τον καλο (όλα τα παραπάνω που λες) και με τον άσχημο τρόπο (ότι θα με χάσουν ουσιαστικά από τη ζωή τους, δεν θα κάνουμε γιορτές παρέα, δεν θα χαρουν εγγόνια όσο θα μπορούσαν)... Δεν ίδρωσε τ αυτακι του μπαμπά μου , είπε απλώς "εσύ να έρχεσαι μια στο τόσο να με βλέπεις και θα είμαι χαρούμενος", δεν τον νοιάζει τι θα έκανε χαρούμενη εμένα. Εγωισταρος. Δεν τα εννοεί, έτσι πιστεύω , αλλά δεν τα λες αυτά τα λόγια στο παιδί σου. Και κάθε φορά ακούω την γεμάτη απορία έκφραση "μα εμείς σεβόμαστε τις επιλογές σου , τι κάναμε;;; " Να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο... Συζητάς πόση ώρα κι όλη η κουβέντα πάει στο κενό. Τι να πεις. Αμαρτίες γονέων παιδευουσι τέκνα!

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Πολύ ωραία τα λες george1520, ειλικρινα. Τους τα έχω πει και με τον καλο (όλα τα παραπάνω που λες) και με τον άσχημο τρόπο (ότι θα με χάσουν ουσιαστικά από τη ζωή τους, δεν θα κάνουμε γιορτές παρέα, δεν θα χαρουν εγγόνια όσο θα μπορούσαν)... Δεν ίδρωσε τ αυτακι του μπαμπά μου , είπε απλώς "εσύ να έρχεσαι μια στο τόσο να με βλέπεις και θα είμαι χαρούμενος", δεν τον νοιάζει τι θα έκανε χαρούμενη εμένα. Εγωισταρος. Δεν τα εννοεί, έτσι πιστεύω , αλλά δεν τα λες αυτά τα λόγια στο παιδί σου. Και κάθε φορά ακούω την γεμάτη απορία έκφραση "μα εμείς σεβόμαστε τις επιλογές σου , τι κάναμε;;; " Να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο... Συζητάς πόση ώρα κι όλη η κουβέντα πάει στο κενό. Τι να πεις. Αμαρτίες γονέων παιδευουσι τέκνα!

---

Αμαρτίες γονέων εκπαιδεύουση τέκνα

Παρ τω ετσι βοηθάει πιο πολύ!

Quote:

---

Originally Posted by Marilou

Αυτό το σενάριο έπαιξε και στο το δικο μου μυαλό να ξερεις ......και γενικά πιστεύω παίζει σε πολλές γυναίκες που θελουν να φτιαξουν κατι καινούργιο και να μην ειναι ¨εξαρτημένες¨απο τον οποιοδήποτεή τουλαχιστον να μην αισθάνονται ετσι.....
Δεν είναι και τόσο κακό ,αρκει να το δεις απο την θετική του πλευρά ,την δημιουργική!

Κυριως μετά απο κάποια περιστατικα που σε κάνουν να πιστεύεις οτι μια σχέση δεν κραταει για πάντα ....ολες αυτές οι σκεψεις μπορει να γινουν ακόμα πιο εντονες .....
Σκεψεις που ειδικά οταν αποκτήσεις ένα παιδί επιβάλλονται να υπάρχουν για εμενα .

Αυτες οι σκεψεις φτανοντας στο σημερα βλεπω οτι μονο καλο μου έκαναν!
και στο επαγγελματικο κομμάτι και στο κομμάτι της επιβίωσης μου ...

Δες το δημιουργικα ολα αυτα και εμαι σιγουρη οτι μονο σε καλο θα σου βγει!




Τι μου βρήκες και εσυ να με συμπαθήσεις ???( χαχα !χρειάζεται και λίγο πλακιτσα ετσι να χαλαρώσουμε )
Σε ευχαριστω πολύ κοριτσάκι μου !Αμοιβαίο!!!

Ο γαμος δεν ειναι απαραίτητος για τον ερχομό ενος παιδιού ,το κυριότερο είναι να υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις και φυσικά τα καλύτερα συναισθήματα και από τους δυο σας για να μπορέσετε να δώσετε ακόμα πιο πολλά στο μικρο θαυματακι!

Οποτε εισαι έτοιμη στο ευχομαι μεσα απο την καρδια μου!!!
Τοτε θα δεις πόσο θα σε γλυκάνει και θα σε κάνει να βλέπεις πως όλα αυτά για τα οποία στεναχωριεσαι δεν αξιζουν τιποτα μπροστά σε ολο αυτό το μεγαλείο της μητροτητας!

---

Ναι δεν έχουμε θέμα ακόμα και να προκύψει ένα παιδακι χωρίς γάμο. Θα γίνει κι αυτό αλλά δεν έγινε και τίποτα αν γίνει λίγο αργότερα. Μετά από όσα περνάω θέλω να κάνω το καλύτερο που μπορώ για τα παιδιά μου , να τα κάνω ανεξάρτητα με ελεύθερη βούληση και να τα σέβομαι. Σ ευχαριστώ πολύ, να είσαι πάντα καλά! Σιγουρα μετα την μητρότητα όλα αυτά θα μου φαίνονται παιχνιδάκι, λογικά θα ενεργοποιηθούν και τα μητρικά ένστικτα και θα έχω ακόμη περισσότερη δύναμη μέσα μου. Μακάρι. ✌️

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Πολύ ωραία τα λες george1520, ειλικρινα. Τους τα έχω πει και με τον καλο (όλα τα παραπάνω που λες) και με τον άσχημο τρόπο (ότι θα με χάσουν ουσιαστικά από τη ζωή τους, δεν θα κάνουμε γιορτές παρέα, δεν θα χαρουν εγγόνια όσο θα μπορούσαν)... Δεν ίδρωσε τ αυτακι του μπαμπά μου , είπε απλώς "εσύ να έρχεσαι μια στο τόσο να με βλέπεις και θα είμαι χαρούμενος", δεν τον νοιάζει τι θα έκανε χαρούμενη εμένα. Εγωισταρος. Δεν τα εννοεί, έτσι πιστεύω , αλλά δεν τα λες αυτά τα λόγια στο παιδί σου. Και κάθε φορά ακούω την γεμάτη απορία έκφραση "μα εμείς σεβόμαστε τις επιλογές σου , τι κάναμε;;; " Να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο... Συζητάς πόση ώρα κι όλη η κουβέντα πάει στο κενό. Τι να πεις. Αμαρτίες γονέων παιδευουσι τέκνα!

---

Ίσως είναι ο τρόπος του να σου πεί "κάνε ότι καταλαβαίνεις για να είσαι εσύ καλά, κι εμένα μου αρκεί να έρχεσαι μια στο τόσο".
Προσωπικά δεν μου ακούγεται τόσο απαξιωτικό...

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Πολύ ωραία τα λες george1520, ειλικρινα. Τους τα έχω πει και με τον καλο (όλα τα παραπάνω που λες) και με τον άσχημο τρόπο (ότι θα με χάσουν ουσιαστικά από τη ζωή τους, δεν θα κάνουμε γιορτές παρέα, δεν θα χαρουν εγγόνια όσο θα μπορούσαν)... Δεν ίδρωσε τ αυτακι του μπαμπά μου , είπε απλώς "εσύ να έρχεσαι μια στο τόσο να με βλέπεις και θα είμαι χαρούμενος", δεν τον νοιάζει τι θα έκανε χαρούμενη εμένα. Εγωισταρος. Δεν τα εννοεί, έτσι πιστεύω , αλλά δεν τα λες αυτά τα λόγια στο παιδί σου. Και κάθε φορά ακούω την γεμάτη απορία έκφραση "μα εμείς σεβόμαστε τις επιλογές σου , τι κάναμε;;; " Να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο... Συζητάς πόση ώρα κι όλη η κουβέντα πάει στο κενό. Τι να πεις. Αμαρτίες γονέων παιδευουσι τέκνα!

---

Το θέμα δεν είναι να τα πεις αλλά να δείξεις ότι τα εννοείς κιόλας.. Είμαι της άποψης να τα ξαναπείς (τελευταία φορά), χωρίς καβγάδες και μετά να μείνεις μακριά (μόνο έτσι θα καταλάβουν - μάλλον - πόσο λάθος έχουν).
Δεν μπορούν όλοι άνθρωποι να μας καταλάβουν, να μας νιώσουν γι αυτό μην απογοητευεσαι. Οι γονείς μας είναι αυτοί που είναι, δε μπορούμε να τους αλλάξουμε ή να τους φυτέψουμε στο κεφάλι το οτιδήποτε. Μη κρεμεσαι από αυτό. Κάνε αυτες τις τελευταίες κινήσεις γιατί φαίνεται ότι θες πραγματικά να φτιάξετε τη σχεση σας και από εκεί και πέρα αυτοί αποφασίζουν.
Μπράβο σου που ζήτησες βοήθεια όταν το είχες ανάγκη, μπράβο που προσπαθείς να σταθείς στα πόδια σου, μπράβο που κάνεις κινήσεις για να φτιάξεις κάτι που θες στη ζωή σου (τους γονείς σου). Καλό είναι να βλέπεις τι άνθρωπος είσαι, άσχετα αν δεν μπορούν οι δικοί σου άνθρωποι να το κάνουν. Ίσως στο μέλλον το κάνουν, κανείς δεν ξέρει.

Quote:

---

Originally Posted by Marilou

Αμαρτίες γονέων εκπαιδεύουση τέκνα

Παρ τω ετσι βοηθάει πιο πολύ!

---

Έχεις point όχι αστεία!

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Ναι δεν έχουμε θέμα ακόμα και να προκύψει ένα παιδακι χωρίς γάμο. Θα γίνει κι αυτό αλλά δεν έγινε και τίποτα αν γίνει λίγο αργότερα. Μετά από όσα περνάω θέλω να κάνω το καλύτερο που μπορώ για τα παιδιά μου , να τα κάνω ανεξάρτητα με ελεύθερη βούληση και να τα σέβομαι. Σ ευχαριστώ πολύ, να είσαι πάντα καλά! Σιγουρα μετα την μητρότητα όλα αυτά θα μου φαίνονται παιχνιδάκι, λογικά θα ενεργοποιηθούν και τα μητρικά ένστικτα και θα έχω ακόμη περισσότερη δύναμη μέσα μου. Μακάρι. ✌️

---

Επιβάλεται να έχεις περισσότερη δύναμη τότε μέσα σου.
Δεν είναι τίποτα το ίδιο μετά τον ερχομό του παιδιού .
Όλα έρχονται τα πάνω κατω και όταν είσαι γερά κατασταλαγμένος και ισορροπημένος δύσκολα χάνεις τον ελενχο.

Γι αυτό πριν προσπάθησε αν όχι να αφήσεις πίσω σου αυτή την ιστορία ,τουλάχιστον να συμβιμβαστης και να αποδεχτείς ότι αυτοί είναι οι γονείς σου ...

Και μια συμβουλή, μην μπεις στη διαδικασία να παίξεις τον ρόλο του διαμεσολαβητή ανάμεσα στους γονείς σου και στον άντρα σου .Άστον να κάνει και να έχει οποία σχέση νομίζει αυτός.
Οποία σχέση και να έχει εκείνος μαζί τους να μην επηρεάσει αυτή που θέλεις να έχεις εσύ.
Εσένα είναι γονείς σου και μπορεί να θέλεις να προσπαθήσεις να έχεις μια τυπική επικοινωνία τουλάχιστον ...
Για εκείνων δεν είναι τίποτα ,έχει τους δικούς του...εσένα αγαπάει με εσένα θέλει να ζήσει ,όχι με εκείνους.

Απ' ότι κατάλαβα έχεις μια πολύ καλή σχέση με την πεθερά σου .Αυτό σημαίνει πολλά για εσένα !
Μια μητέρα όταν βλέπει ότι ο γιος της έχει βρει έναν άνθρωπο που τον αγαπάει και τον νοιάζεται πραγματικά θα ανοίξει διπλάσια την αγκαλιά της για να χωρέσει μέσα και αυτός ο άνθρωπος!

Εκμεταλευσου με την καλή έννοια αυτή την σχέση και πάρε ότι δεν μπόρεσες να πάρεις από την δική σου μάνα .Ίσως αυτό απαλύνει λιγάκι αυτό που νοιωθεις !

Quote:

---

Originally Posted by proteus

Ίσως είναι ο τρόπος του να σου πεί "κάνε ότι καταλαβαίνεις για να είσαι εσύ καλά, κι εμένα μου αρκεί να έρχεσαι μια στο τόσο".
Προσωπικά δεν μου ακούγεται τόσο απαξιωτικό...

---

Μου την δίνει γιατί δεν μπορεί να σκεφτεί πως για να είμαι καλά πρέπει να κάνει κι αυτός πίσω. Θα είμαι καλά. Θα ήμουν ακόμα καλύτερα όμως αν ήταν έμπρακτα και αληθινά στη ζωή μου, κι όχι απλά σαν παρουσία που κακά τα ψέματα μου δυσκολεύει τη ζωή. Δηλαδή δεν πάει το μυαλό του πως θα είμαι καλύτερα αν αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται; Είναι ολίγον τι αψυχολογητος... Από μικρα μας ανέφερε διάφορα η μητέρα μου με μορφή παραπόνων για την συμπεριφορά του, αλλά....δεν κατάφερε να τον αλλάξει...το αντίθετο θα έλεγα πως έγινε. Αφομοιώθηκε κι εκείνη μαζί του με το πέρασμα του χρόνου.

Quote:

---

Originally Posted by Marilou

Επιβάλεται να έχεις περισσότερη δύναμη τότε μέσα σου.
Δεν είναι τίποτα το ίδιο μετά τον ερχομό του παιδιού .
Όλα έρχονται τα πάνω κατω και όταν είσαι γερά κατασταλαγμένος και ισορροπημένος δύσκολα χάνεις τον ελενχο.

Γι αυτό πριν προσπάθησε αν όχι να αφήσεις πίσω σου αυτή την ιστορία ,τουλάχιστον να συμβιμβαστης και να αποδεχτείς ότι αυτοί είναι οι γονείς σου ...

Και μια συμβουλή, μην μπεις στη διαδικασία να παίξεις τον ρόλο του διαμεσολαβητή ανάμεσα στους γονείς σου και στον άντρα σου .Άστον να κάνει και να έχει οποία σχέση νομίζει αυτός.
Οποία σχέση και να έχει εκείνος μαζί τους να μην επηρεάσει αυτή που θέλεις να έχεις εσύ.
Εσένα είναι γονείς σου και μπορεί να θέλεις να προσπαθήσεις να έχεις μια τυπική επικοινωνία τουλάχιστον ...
Για εκείνων δεν είναι τίποτα ,έχει τους δικούς του...εσένα αγαπάει με εσένα θέλει να ζήσει ,όχι με εκείνους.

Απ' ότι κατάλαβα έχεις μια πολύ καλή σχέση με την πεθερά σου .Αυτό σημαίνει πολλά για εσένα !
Μια μητέρα όταν βλέπει ότι ο γιος της έχει βρει έναν άνθρωπο που τον αγαπάει και τον νοιάζεται πραγματικά θα ανοίξει διπλάσια την αγκαλιά της για να χωρέσει μέσα και αυτός ο άνθρωπος!

Εκμεταλευσου με την καλή έννοια αυτή την σχέση και πάρε ότι δεν μπόρεσες να πάρεις από την δική σου μάνα .Ίσως αυτό απαλύνει λιγάκι αυτό που νοιωθεις !

---

Το διάστημα που ήμουν άσχημα και ένιωθα περίεργα και μόνη, σχεδόν στα πρόθυρα κατάθλιψης, έλεγα στον φίλο μου πως ένα παιδάκι θα μου άλλαζε την διάθεση και θα με έκανε να νιώσω καλύτερα. Αυτός όμως σαν πιο ώριμος μου τόνιζε πως καλά καλά δεν μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου , όχι ένα μωρό. Έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο μαζί με τον ψυχολόγο μου στο να δυναμώσω , το ίδιο και η μητέρα του. Και είχε δίκιο, ήμουν εντελώς ανώριμη εκείνη την περίοδο. Ήμουν ακόμα παιδί, δεν μπορούσα να σκεφτώ με την λογική, δεν είχα μάθει να σκέφτομαι. Οι γονείς μου από την άλλη κι εκείνοι εντελώς ανώριμοι, από τότε πίεζαν για γάμους και παιδιά. Ε και στην τελική, αν δεν ταιριαξουμε θα χωρίσουμε είχε πει η τρομερη μητέρα μου... ακόμα και με παιδί στη μέση. Και τι έγινε; Πολλοί χωρίζουν εξάλλου.
Προσπάθησα να κάνω τον διαμεσολαβητή ανάμεσα στους γονείς μου και στον άντρα μου, δεν είχε επιτυχία. Το πήρα απόφαση και το σταμάτησα. Η μητέρα μου ακόμα επιμένει να φέρουμε τους δύο άντρες κοντά...την Ανατολή και την Δύση. Αδύνατον. Της το ξεκαθάρισα επανειλημμένα. Εγώ εννοείται πως θα έχω σχέσεις, ούτε θα τους ξεγράψω όπως λένε από δω κι από κει σε γνωστούς και σόγια. (Κάτι που με κάνει έξω φρενών και δεν μιλάω.... για πόσο ακόμα δεν ξέρω.) Ούτε ο άντρας μου μου έχει απαγορεψει να τους βλέπω ή να τους μιλάω. Για κανένα λόγο.
Όσο για την πεθερά μου, η γυναίκα είναι μάλαμα. Την λατρεύω. Μου έχει σταθεί σε όλα. Όταν έχω θέματα ακόμα και με τον γιο της, εκείνη με ακούει. Και είναι μάνα μοναχογιού. (Ήθελε πάντα μια κόρη , και λέει πως την απέκτησε με μένα. ☺️) Ειλικρινά Marilou δεν ξέρω πώς μπορεί να το κατάλαβες...ώρες ώρες την νιώθω πολύ πιο δίπλα μου από την μαμά μου αν και με στεναχωρεί πολύ που το λέω αυτό. Και εννοείται πως θα το εκμεταλλευτω. Μόνο καλό παίρνω από αυτήν την γυναίκα. Είναι πραγματικά ευλογία.

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Το διάστημα που ήμουν άσχημα και ένιωθα περίεργα και μόνη, σχεδόν στα πρόθυρα κατάθλιψης, έλεγα στον φίλο μου πως ένα παιδάκι θα μου άλλαζε την διάθεση και θα με έκανε να νιώσω καλύτερα. Αυτός όμως σαν πιο ώριμος μου τόνιζε πως καλά καλά δεν μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου , όχι ένα μωρό. Έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο μαζί με τον ψυχολόγο μου στο να δυναμώσω , το ίδιο και η μητέρα του. Και είχε δίκιο, ήμουν εντελώς ανώριμη εκείνη την περίοδο. Ήμουν ακόμα παιδί, δεν μπορούσα να σκεφτώ με την λογική, δεν είχα μάθει να σκέφτομαι. Οι γονείς μου από την άλλη κι εκείνοι εντελώς ανώριμοι, από τότε πίεζαν για γάμους και παιδιά. Ε και στην τελική, αν δεν ταιριαξουμε θα χωρίσουμε είχε πει η τρομερη μητέρα μου... ακόμα και με παιδί στη μέση. Και τι έγινε; Πολλοί χωρίζουν εξάλλου.
Προσπάθησα να κάνω τον διαμεσολαβητή ανάμεσα στους γονείς μου και στον άντρα μου, δεν είχε επιτυχία. Το πήρα απόφαση και το σταμάτησα. Η μητέρα μου ακόμα επιμένει να φέρουμε τους δύο άντρες κοντά...την Ανατολή και την Δύση. Αδύνατον. Της το ξεκαθάρισα επανειλημμένα. Εγώ εννοείται πως θα έχω σχέσεις, ούτε θα τους ξεγράψω όπως λένε από δω κι από κει σε γνωστούς και σόγια. (Κάτι που με κάνει έξω φρενών και δεν μιλάω.... για πόσο ακόμα δεν ξέρω.) Ούτε ο άντρας μου μου έχει απαγορεψει να τους βλέπω ή να τους μιλάω. Για κανένα λόγο.
Όσο για την πεθερά μου, η γυναίκα είναι μάλαμα. Την λατρεύω. Μου έχει σταθεί σε όλα. Όταν έχω θέματα ακόμα και με τον γιο της, εκείνη με ακούει. Και είναι μάνα μοναχογιού. (Ήθελε πάντα μια κόρη , και λέει πως την απέκτησε με μένα. ☺️) Ειλικρινά Marilou δεν ξέρω πώς μπορεί να το κατάλαβες...ώρες ώρες την νιώθω πολύ πιο δίπλα μου από την μαμά μου αν και με στεναχωρεί πολύ που το λέω αυτό. Και εννοείται πως θα το εκμεταλλευτω. Μόνο καλό παίρνω από αυτήν την γυναίκα. Είναι πραγματικά ευλογία.

---

Καλημερα!

Όσο αφορά το θέμα του παιδιού ποτέ δεν ξέρεις αν είσαι έτοιμη ή όχι για τον ερχομό του .Οσο κατασταλαγμενη και να είσαι οσο και να το θες ,δεν εχει καμιά σχέση η σκέψη με την πραγματικοτητα. Φυσικά παίζει ρόλο και ηλικία αλλά οχι παντα ....
Αν σκεφτείς οτι και εγώ στα 23 έγινα μανουλα για πρώτη φορά θα πεις πολύ μικρη και ίσως οχι τοσο έτοιμη ....και όμως πολύ μικρή αλλά η θέληση μου και η αγάπη μου για ολο αυτό δεν με έκανε ούτε για μια στιγμη μέχρι σήμερα να το μετανοιωσω !
Αν δουλεψα καλα πάνω σε αυτο θα ερθει η ωρα που θα μου το πουν τα ίδια μου τα παιδια και κανένας αλλος!
Το κυριότερο είναι να έχεις ένα στήριγμα καλό δίπλα σου ,τον σύντροφο σου και εδώ πραγματικά από αυτά που μας γράφεις έχεις βρει ένα πολύ υποστηρικτικο και ώριμο αντρα............
Ενα άντρα που και την προσπάθεια του έκανε να τα βρει με τους δικούς σου(μάλιστα ανέχτηκε την απαξιωτική συμπεριφορά του πατέρα σου) και είναι δίπλα σου σε όλο το ψυχολογικό θέμα γιατι νοιάζεται πραγματικά για εσενα και πολλά αλλα που μας λες. Αυτα και μόνο είναι υπερ αρκετά για να προχωρήσεις σε ολα αυτά που θες μαζί του!

Και τωρα ερχόμαστε στο κομματι μητέρα .

Η κίνηση της μητέρας σου λέει πολλά ,αλλά μάλλον τα εγωιστικά της στοιχεία ,ίσως και η υποστήριξη που θελει να δείχνει στην γνώμη του πατέρα σου, να είναι αυτά που υπερισχύουν στην προκειμένη περίπτωση ...και εδώ θα σου πω ααε τον χρόνο και την απόσταση να κανει την δική της δουλειά....

Λες πως το κατάλαβα ...βλέπεις οταν έχεις ζήσει πολλά χρόνια μέσα σε ένα γάμο με πεθερικά και όλα τα σχετικά μπορείς να καταλάβεις αρκετά και απο μια μικρή περιγραφή που θα σου δώσει ο άλλος .....
Εγω βέβαια δεν πρόλαβα να έχω τετοια χαρά ,γιατι όταν τους γνώρισα ήταν στα αρχικά στάδια του αλσχαιμερ και οι συμπεριφορές τους ειχαν αλλοιωθεί πάρα πολυ και δυστυχώς σε σημειο που οτι και να έλεγαν και να έκαναν δεν υπηρχε περιπτωση να τους παρεξηγήσω ...άλλωστε αυτη η αρρώστια μέχρι να φύγεις σε φτάνει σε τόσο δύσκολο σημείο που μόνο αγάπη και συνχωρεση μπορείς να προσφέρεις σε τετοιους ανθρώπους.(να το εχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου αυτό)
Το μόνο που θυμάμαι ηταν η ανακούφιση της πεθεράς μου οταν γνωριστήκαμε γιατι νόμιζε οτι ο γιος της δεν ήθελε να παντρευτεί ποτέ και προτιμούσε να μείνει μόνος του...(εδω καταλαβαινεις οτι τον ειχε μεγάλη έννοια)
Κρατησα μονο αυτο και όσες γιορτές προλάβαμε να κάνουμε μαζί παντα τους ειχα στο σπιτι μου στα οικογενειακά τραπέζια βάζοντας στην άκρη κάποια πράγματα απο σεβασμό και μόνο στον άντρα μου γιατι ήξερα οτι μπορεί να μην συμφωνούσε σε αρκετά πραγαματα μαζί τους, αλλα καταλαβαινα πως μέσα του ένοιωθε πολυ όμορφα που ειμασταν ολοι μαζί .(οπότε κάπου εδώ καταλαβαίνω και την προσπάθεια του δικού σου άντρα ,καταβαθος για εσένα το κάνει να το ξέρεις)

Τωρα για την πεθερά σου....
Ειναι δυνατόν ενα τέτοιους χαρακτήρας οπως ειναι ο άντρας σου να μην βγει από μια μητέρα που δεν έδωσε πράγματα στο παιδί της ?
Συνήθως αυτές οι μητέρες το μονο που θέλουν ειναι να το βλέπουν ευτυχισμένο και χαρουμενο.Οταν λοιπόν είναι ετσι το παιδί της μαζι σου ποιος ο λογος να μην αγκαλιάσει και εσένα και να σου δώσει αυτα που δίνει και σε εκεινων !
Ειναι τόσο όμορφο ολο αυτό το δέσιμο(πραγματική ευλογια οπως το ειπες) και να ξέρεις οτι και η δική σου σταση της δινει πολυ χαρά κοριτσι μου .
(αυτό πάντως να συζητάς με την πεθερά σου και να παίρνει το μέρος σου και όχι του παιδιού της μπορεί να με κανει εξαλη χαχαχα!πολλες φορές η μαμά μου σε συζητήσεις μας παίρνει το μέρος του γαμπρουλη της ....κάτσε βρε μάνα της λέω εγώ περιμένω να στηρίξεις το σπλαχνο σου και εσυ το αποπαίρνεις ??????,εχουν την ομορφιά τους και αυτές οι περιπτώσεις και εδώ στο ξαναλέω πόσο τυχερή είσαι που της ζεις)

Την πεθερα σου την νοιωθω χίλια τα εκατό και αυτό που λεω πλέον για τα δικα μου παιδια ειναι οταν αποφασίσουν να φτιάξουν την δικη τους οικογένεια να βρουν ενα άνθρωπο να τους αγαπάει και να τους πονάει οπως εμεις.
Τότε θα ειμαι το λιγότερο αχαριστη αν δεν αγκαλιάσω και αυτών, όποιος και να ειναι, όπως αγκαλιάζω το ίδιο μου το παιδι.
Υπαρχει μεγαλύτερη ευτυχία να βλέπεις τα παιδιά σου ευτυχισμένα ?
Κατηγορηματικα οχι!
(καλά το γεγονός οτι μιλάω σαν μελλοντική πεθερά με ξεπερνάει ,στο λεω ...είμαι πολυ μικρή ακόμα για τετοια χαχαχα!)

Οπότε κοριτσάκι μου καλό απόλαυσε την αγκαλιά της μητέρας του,μέχρι να εχεις και της δικη σου μανούλας (γιατι θα την εχεις κάποια στιγμη)και να ξέρεις οτι η ζωή μας επιστρέφει συμπεριφορές που μας χρωστάει και μας αξίζουν!
Δεν είναι καθόλου τυχαίο οτι κάποιους ανθρωπους τους βρίσκουμε μπροστά μας ,κατι έχουν να μας δώσουν που για κάποιο άλλο λόγο η ζωή μας της στερησε απο αυτους που περιμεναμε...

και τον νου σου στις συμμαχίες με την πεθερά,σπουδαίο όπλο κράτα το για δυσκολες μάχες !!!

Καλο σκ να έχουμε κοριτσι μου!

Quote:

---

Originally Posted by Marilou

Καλημερα!

Όσο αφορά το θέμα του παιδιού ποτέ δεν ξέρεις αν είσαι έτοιμη ή όχι για τον ερχομό του .Οσο κατασταλαγμενη και να είσαι οσο και να το θες ,δεν εχει καμιά σχέση η σκέψη με την πραγματικοτητα. Φυσικά παίζει ρόλο και ηλικία αλλά οχι παντα ....
Αν σκεφτείς οτι και εγώ στα 23 έγινα μανουλα για πρώτη φορά θα πεις πολύ μικρη και ίσως οχι τοσο έτοιμη ....και όμως πολύ μικρή αλλά η θέληση μου και η αγάπη μου για ολο αυτό δεν με έκανε ούτε για μια στιγμη μέχρι σήμερα να το μετανοιωσω !
Αν δουλεψα καλα πάνω σε αυτο θα ερθει η ωρα που θα μου το πουν τα ίδια μου τα παιδια και κανένας αλλος!
Το κυριότερο είναι να έχεις ένα στήριγμα καλό δίπλα σου ,τον σύντροφο σου και εδώ πραγματικά από αυτά που μας γράφεις έχεις βρει ένα πολύ υποστηρικτικο και ώριμο αντρα............
Ενα άντρα που και την προσπάθεια του έκανε να τα βρει με τους δικούς σου(μάλιστα ανέχτηκε την απαξιωτική συμπεριφορά του πατέρα σου) και είναι δίπλα σου σε όλο το ψυχολογικό θέμα γιατι νοιάζεται πραγματικά για εσενα και πολλά αλλα που μας λες. Αυτα και μόνο είναι υπερ αρκετά για να προχωρήσεις σε ολα αυτά που θες μαζί του!

Και τωρα ερχόμαστε στο κομματι μητέρα .

Η κίνηση της μητέρας σου λέει πολλά ,αλλά μάλλον τα εγωιστικά της στοιχεία ,ίσως και η υποστήριξη που θελει να δείχνει στην γνώμη του πατέρα σου, να είναι αυτά που υπερισχύουν στην προκειμένη περίπτωση ...και εδώ θα σου πω ααε τον χρόνο και την απόσταση να κανει την δική της δουλειά....

Λες πως το κατάλαβα ...βλέπεις οταν έχεις ζήσει πολλά χρόνια μέσα σε ένα γάμο με πεθερικά και όλα τα σχετικά μπορείς να καταλάβεις αρκετά και απο μια μικρή περιγραφή που θα σου δώσει ο άλλος .....
Εγω βέβαια δεν πρόλαβα να έχω τετοια χαρά ,γιατι όταν τους γνώρισα ήταν στα αρχικά στάδια του αλσχαιμερ και οι συμπεριφορές τους ειχαν αλλοιωθεί πάρα πολυ και δυστυχώς σε σημειο που οτι και να έλεγαν και να έκαναν δεν υπηρχε περιπτωση να τους παρεξηγήσω ...άλλωστε αυτη η αρρώστια μέχρι να φύγεις σε φτάνει σε τόσο δύσκολο σημείο που μόνο αγάπη και συνχωρεση μπορείς να προσφέρεις σε τετοιους ανθρώπους.(να το εχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου αυτό)
Το μόνο που θυμάμαι ηταν η ανακούφιση της πεθεράς μου οταν γνωριστήκαμε γιατι νόμιζε οτι ο γιος της δεν ήθελε να παντρευτεί ποτέ και προτιμούσε να μείνει μόνος του...(εδω καταλαβαινεις οτι τον ειχε μεγάλη έννοια)
Κρατησα μονο αυτο και όσες γιορτές προλάβαμε να κάνουμε μαζί παντα τους ειχα στο σπιτι μου στα οικογενειακά τραπέζια βάζοντας στην άκρη κάποια πράγματα απο σεβασμό και μόνο στον άντρα μου γιατι ήξερα οτι μπορεί να μην συμφωνούσε σε αρκετά πραγαματα μαζί τους, αλλα καταλαβαινα πως μέσα του ένοιωθε πολυ όμορφα που ειμασταν ολοι μαζί .(οπότε κάπου εδώ καταλαβαίνω και την προσπάθεια του δικού σου άντρα ,καταβαθος για εσένα το κάνει να το ξέρεις)

Τωρα για την πεθερά σου....
Ειναι δυνατόν ενα τέτοιους χαρακτήρας οπως ειναι ο άντρας σου να μην βγει από μια μητέρα που δεν έδωσε πράγματα στο παιδί της ?
Συνήθως αυτές οι μητέρες το μονο που θέλουν ειναι να το βλέπουν ευτυχισμένο και χαρουμενο.Οταν λοιπόν είναι ετσι το παιδί της μαζι σου ποιος ο λογος να μην αγκαλιάσει και εσένα και να σου δώσει αυτα που δίνει και σε εκεινων !
Ειναι τόσο όμορφο ολο αυτό το δέσιμο(πραγματική ευλογια οπως το ειπες) και να ξέρεις οτι και η δική σου σταση της δινει πολυ χαρά κοριτσι μου .
(αυτό πάντως να συζητάς με την πεθερά σου και να παίρνει το μέρος σου και όχι του παιδιού της μπορεί να με κανει εξαλη χαχαχα!πολλες φορές η μαμά μου σε συζητήσεις μας παίρνει το μέρος του γαμπρουλη της ....κάτσε βρε μάνα της λέω εγώ περιμένω να στηρίξεις το σπλαχνο σου και εσυ το αποπαίρνεις ??????,εχουν την ομορφιά τους και αυτές οι περιπτώσεις και εδώ στο ξαναλέω πόσο τυχερή είσαι που της ζεις)

Την πεθερα σου την νοιωθω χίλια τα εκατό και αυτό που λεω πλέον για τα δικα μου παιδια ειναι οταν αποφασίσουν να φτιάξουν την δικη τους οικογένεια να βρουν ενα άνθρωπο να τους αγαπάει και να τους πονάει οπως εμεις.
Τότε θα ειμαι το λιγότερο αχαριστη αν δεν αγκαλιάσω και αυτών, όποιος και να ειναι, όπως αγκαλιάζω το ίδιο μου το παιδι.
Υπαρχει μεγαλύτερη ευτυχία να βλέπεις τα παιδιά σου ευτυχισμένα ?
Κατηγορηματικα οχι!
(καλά το γεγονός οτι μιλάω σαν μελλοντική πεθερά με ξεπερνάει ,στο λεω ...είμαι πολυ μικρή ακόμα για τετοια χαχαχα!)

Οπότε κοριτσάκι μου καλό απόλαυσε την αγκαλιά της μητέρας του,μέχρι να εχεις και της δικη σου μανούλας (γιατι θα την εχεις κάποια στιγμη)και να ξέρεις οτι η ζωή μας επιστρέφει συμπεριφορές που μας χρωστάει και μας αξίζουν!
Δεν είναι καθόλου τυχαίο οτι κάποιους ανθρωπους τους βρίσκουμε μπροστά μας ,κατι έχουν να μας δώσουν που για κάποιο άλλο λόγο η ζωή μας της στερησε απο αυτους που περιμεναμε...

και τον νου σου στις συμμαχίες με την πεθερά,σπουδαίο όπλο κράτα το για δυσκολες μάχες !!!

Καλο σκ να έχουμε κοριτσι μου!

---

Καλησπέρα Marilou, σ ευχαριστώ για όλα αυτά τα όμορφα σου λόγια. Πραγματικά τα εκτιμώ.
Να σου πω την αλήθεια, πιστεύω πως θα τα κατάφερνα και τότε , θα ζοριζομουν αλλά θα τα έβγαζα εις πέρας ακόμα και μ ένα μωρό. Δεν είχε ωστόσο άδικο που με απέτρεψε από κάτι τέτοιο τόσο νωρίς. Σκοπός δεν είναι να κάνεις ένα παιδί για να νιώσεις εσύ καλύτερα . Ένα παιδί το κάνεις για να προσφέρεις πράγματα σε αυτό. Ανιδιοτελως, ως εκεί που μπορείς έτσι; Πχ εμένα οι γονείς μου παντρεύτηκαν μετα από έξι μήνες σχέσης και μ έκαναν σε χρόνο ντε τε ( και πιστεύω πως έπαιξε σημαντικό ρόλο κάποια τρομερή απογοήτευση της μητέρας μου πριν από τον μπαμπά μου από μια άλλη σχέση ). Θεωρώ πως εγώ της έδωσα δύναμη σαν μωρό να το ξεπεράσει. Χωρίς να μου το έχει εκμυστηρεύτει ποτέ... Το θεωρώ κακό... Θα ήταν άδικο να συμπεριφερθω ανάλογα στο παιδί μου.
Συμφωνώ απόλυτα στο σημείο που λες πως αυτός που θα κρίνει την δουλειά σου ως μητέρα είναι τα ίδια τα παιδιά σου. Έχεις απόλυτα δίκιο.
Ο μελλοντικός μου άνδρας είναι στ αλήθεια τρομερά υποστηρικτικός, με στηρίζει παντού, έχει λογική...μπορεί να αντιληφθεί αν κάπου κάνω λάθος ή υπερβάλλω ώστε να μου το επισημάνει, και επίσης μπορεί να αντιληφθεί όταν με αδικούν. Κι αυτό τον θυμώνει. Μ έχει βάλει για τα καλά στη ζωή του, στην οικογένεια του... Με ξέρει όλη η πόλη ως η γυναίκα του τάδε... Δεν κάνει πράγματα δίχως να το συζητήσουμε... Ήδη κάνουμε σχέδια για το πώς θα φτιάξουμε το σπίτι μας (το σπίτι της μητέρας του όπου θα ζήσουμε εμείς )... Και ναι ανέχτηκε πάρα πάρα πολλά για να φτάσει σε σημείο να λέει πως δεν θέλει σχέσεις... Ωστόσο μου απέδειξε πόσο πολύ με αγαπάει.

Για το ζήτημα της μητέρας μου ...είμαι απογοητευμένη από εκείνη. Έχω μάθει πράγματα από τον παππού μου (τον πατέρα της) και τον θείο μου (τον αδερφό της) κι έχω πέσει από τα σύννεφα. Άσχημες συμπεριφορές... Συμφεροντολογικες... Να θέλει και αυτή και ο πατέρας μου να επεμβαίνουν ακόμα και στις δικές τους ζωές. Ήδη με τον θείο μου δεν μιλάνε πια.. Με τον παππού μου έχουν τυπικές σχέσεις. Εγώ πάλι έχω ουσιαστικές...και δηλώνει περήφανος για μένα. Έχει και άριστες σχέσεις με τα πεθερικά μου.

Marilou και τα δικά μου πεθερικά δυστυχώς είναι σε προχωρημένη ηλικία... Ο πεθερός μου συγκεκριμένα τον τελευταίο καιρό δεν είναι στα καλά του , έχει αρχή άνοιας... Η πεθερά μου είναι κι αυτή μεγάλη, ευτυχώς όχι με σοβαρά προβλήματα. Εύχομαι να την έχουμε χρόνια κοντά μας, να ζήσει και τα εγγόνια της. Κι εγώ δεν μπορώ λεπτό να τους παρεξηγησω, ειδικά και μετά τον τρόπο που μου έχουν φερθεί και μ έχουν κυριολεκτικά αγκαλιασει... θα ήμουν αχάριστη. Μόνο καλό μου έχουν προσφέρει αυτοί οι άνθρωποι. Αφού όταν κουράζεται και ταλαιπωρείται την μαλώνω και εγώ και ο γιος της κι εγώ συγκεκριμένα της λέω, τι θα κάνω εγώ αν πάθεις κάτι; Έχεις κι ένα γάμο να δεις, εγγόνια να πας στο σχολείο! ☺️ Χαίρεται κι εκείνη.

Χαχαχα μ αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι, είμαι σίγουρη πως θα γινεις άριστη πεθερά. Δεν είναι πολλές γυναίκες έτσι... Το βλέπω κι από φίλες μου...αγορομανες... Από τωρα γυρνάνε και λένε αστειευόμενες πως οι λυσσαρες θα το φάνε το αγοράκι τους και δεν θα το επιτρέψουν ποτέ. Εγώ γελάω!!!
Σαν να έχουν αντιστραφεί λίγο οι ρόλοι τελευταία ή είναι η ιδέα μου? Αντί να είναι κακές οι πεθερές τον ανδρών , αρχίζουν και γίνονται των γυναικών; Τι στο καλό;

Αυτό που λες στο τέλος, πως η ζωή επιστρέφει συμπεριφορές που μας χρωστάει και μας αξίζουν το έχω σκεφτεί κι εγώ... μου το έχει επισημάνει και ο άνδρας μου στο παρελθόν. Μακάρι να είναι έτσι και στην δικιά μου περίπτωση...

Χαχαχα οι συμμαχίες με την πεθερά είναι ό,τι καλύτερο! Δεν τις αλλάζω!!

Καλό Σαββατόβραδο να έχουμε! :)

Για ποιο λόγο δεν τον εγκρίνουν πιστεύεις?

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Για ποιο λόγο δεν τον εγκρίνουν πιστεύεις?

---

Επειδή δεν μπορούν να τον κάνουν ο,τι θέλουν. Ξεκάθαρα. Είναι και ήταν πάντοτε απίστευτα παρεμβατικοι στις ζωές όλων. Και στην δικιά μου ένα παραπάνω. Το λάθος μου είναι πως εγώ τους άφηνα. Σκεφτόμουν πως είναι οι γονείς μου , και πως δεν θέλουν το κακο μου, οπότε ας κάνω αυτα που λένε και δεν θα χάσω... Όταν όμως άρχισα να λέω τι θελω και να τα διεκδικώ (κι όλα αυτά μετά και την ψυχοθεραπεία που με βοήθησε πολύ), δεν τους άρεσε. Τώρα με το αγόρι μου έχουμε την δικιά μας ζωή, κι αποφασίζουμε εμείς από κοινού για όλα, με συζήτηση. Αυτός έτσι έμαθε , του φαινόταν πολύ παράξενο να προσπαθούν να τον κάνουν άλλοι κουμάντο. Οι γονείς μου δεν το θέλουν αυτό. Αν τους αφηναμε θα επενέβαιναν ακόμα και στο πώς θα κάνουμε το σπίτι μας, ή τι αμάξι θα αγορασουμε. Τους χαλάει που δεν τους αφήνουμε να επεμβαίνουν. Να πουν τις γνώμες τους φυσικά και το δεχόμασταν, όταν όμως δεν κάναμε αυτό που λέγανε παρεξηγιοντουσαν ή μας επρηζαν μέχρι να το κάνουμε. Και φυσικά έπειτα την κριτική δεν την γλιτώνει με τίποτα. Έτσι κάνανε μια ζωή με όλους. Δεν μου φαίνεται παράξενο.

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Καλησπέρα Marilou, σ ευχαριστώ για όλα αυτά τα όμορφα σου λόγια. Πραγματικά τα εκτιμώ.
Να σου πω την αλήθεια, πιστεύω πως θα τα κατάφερνα και τότε , θα ζοριζομουν αλλά θα τα έβγαζα εις πέρας ακόμα και μ ένα μωρό. Δεν είχε ωστόσο άδικο που με απέτρεψε από κάτι τέτοιο τόσο νωρίς. Σκοπός δεν είναι να κάνεις ένα παιδί για να νιώσεις εσύ καλύτερα . Ένα παιδί το κάνεις για να προσφέρεις πράγματα σε αυτό. Ανιδιοτελως, ως εκεί που μπορείς έτσι; Πχ εμένα οι γονείς μου παντρεύτηκαν μετα από έξι μήνες σχέσης και μ έκαναν σε χρόνο ντε τε ( και πιστεύω πως έπαιξε σημαντικό ρόλο κάποια τρομερή απογοήτευση της μητέρας μου πριν από τον μπαμπά μου από μια άλλη σχέση ). Θεωρώ πως εγώ της έδωσα δύναμη σαν μωρό να το ξεπεράσει. Χωρίς να μου το έχει εκμυστηρεύτει ποτέ... Το θεωρώ κακό... Θα ήταν άδικο να συμπεριφερθω ανάλογα στο παιδί μου.
Συμφωνώ απόλυτα στο σημείο που λες πως αυτός που θα κρίνει την δουλειά σου ως μητέρα είναι τα ίδια τα παιδιά σου. Έχεις απόλυτα δίκιο.
Ο μελλοντικός μου άνδρας είναι στ αλήθεια τρομερά υποστηρικτικός, με στηρίζει παντού, έχει λογική...μπορεί να αντιληφθεί αν κάπου κάνω λάθος ή υπερβάλλω ώστε να μου το επισημάνει, και επίσης μπορεί να αντιληφθεί όταν με αδικούν. Κι αυτό τον θυμώνει. Μ έχει βάλει για τα καλά στη ζωή του, στην οικογένεια του... Με ξέρει όλη η πόλη ως η γυναίκα του τάδε... Δεν κάνει πράγματα δίχως να το συζητήσουμε... Ήδη κάνουμε σχέδια για το πώς θα φτιάξουμε το σπίτι μας (το σπίτι της μητέρας του όπου θα ζήσουμε εμείς )... Και ναι ανέχτηκε πάρα πάρα πολλά για να φτάσει σε σημείο να λέει πως δεν θέλει σχέσεις... Ωστόσο μου απέδειξε πόσο πολύ με αγαπάει.

Για το ζήτημα της μητέρας μου ...είμαι απογοητευμένη από εκείνη. Έχω μάθει πράγματα από τον παππού μου (τον πατέρα της) και τον θείο μου (τον αδερφό της) κι έχω πέσει από τα σύννεφα. Άσχημες συμπεριφορές... Συμφεροντολογικες... Να θέλει και αυτή και ο πατέρας μου να επεμβαίνουν ακόμα και στις δικές τους ζωές. Ήδη με τον θείο μου δεν μιλάνε πια.. Με τον παππού μου έχουν τυπικές σχέσεις. Εγώ πάλι έχω ουσιαστικές...και δηλώνει περήφανος για μένα. Έχει και άριστες σχέσεις με τα πεθερικά μου.

Marilou και τα δικά μου πεθερικά δυστυχώς είναι σε προχωρημένη ηλικία... Ο πεθερός μου συγκεκριμένα τον τελευταίο καιρό δεν είναι στα καλά του , έχει αρχή άνοιας... Η πεθερά μου είναι κι αυτή μεγάλη, ευτυχώς όχι με σοβαρά προβλήματα. Εύχομαι να την έχουμε χρόνια κοντά μας, να ζήσει και τα εγγόνια της. Κι εγώ δεν μπορώ λεπτό να τους παρεξηγησω, ειδικά και μετά τον τρόπο που μου έχουν φερθεί και μ έχουν κυριολεκτικά αγκαλιασει... θα ήμουν αχάριστη. Μόνο καλό μου έχουν προσφέρει αυτοί οι άνθρωποι. Αφού όταν κουράζεται και ταλαιπωρείται την μαλώνω και εγώ και ο γιος της κι εγώ συγκεκριμένα της λέω, τι θα κάνω εγώ αν πάθεις κάτι; Έχεις κι ένα γάμο να δεις, εγγόνια να πας στο σχολείο! ☺️ Χαίρεται κι εκείνη.

Χαχαχα μ αρέσει ο τρόπος που σκέφτεσαι, είμαι σίγουρη πως θα γινεις άριστη πεθερά. Δεν είναι πολλές γυναίκες έτσι... Το βλέπω κι από φίλες μου...αγορομανες... Από τωρα γυρνάνε και λένε αστειευόμενες πως οι λυσσαρες θα το φάνε το αγοράκι τους και δεν θα το επιτρέψουν ποτέ. Εγώ γελάω!!!
Σαν να έχουν αντιστραφεί λίγο οι ρόλοι τελευταία ή είναι η ιδέα μου? Αντί να είναι κακές οι πεθερές τον ανδρών , αρχίζουν και γίνονται των γυναικών; Τι στο καλό;

Αυτό που λες στο τέλος, πως η ζωή επιστρέφει συμπεριφορές που μας χρωστάει και μας αξίζουν το έχω σκεφτεί κι εγώ... μου το έχει επισημάνει και ο άνδρας μου στο παρελθόν. Μακάρι να είναι έτσι και στην δικιά μου περίπτωση...

Χαχαχα οι συμμαχίες με την πεθερά είναι ό,τι καλύτερο! Δεν τις αλλάζω!!

Καλό Σαββατόβραδο να έχουμε! :)

---

Είμαι σίγουρη και εγώ κορίτσι μου πως θα ήσουν άψογη μανούλα ακόμα και τότε.Κοίτα όμως, μια γυναίκα όταν γίνεται μανούλα πρεπει να νοιώθει τελείως καλά ...να μην έχει το παραμικρό γιατί θέλοντας και μη μετά από την γέννα οι ορμόνες κάνουν πάρτυ και δεν είναι τυχαίο πως η επιλοχειο κατάθλιψη στις μέρες μας είναι πλέον συχνό φαινόμενο....
Γι αυτό δεν το ρισκάρεις, ίσως γι αυτό και ο άντρας σου δεν ήταν υποστηρικτικός στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή ,κάτι έβλεπε ,κάτι ήξερε������

Τώρα πλέον που κάπως ξέρω κάποια πράγματα παραπάνω αναγνωρίζω ότι και εγώ είχα δείγματα στην πρώτη μου γεννα .Παράτησα τα πάντα από δουλειά για κάποιους μήνες και ήθελα συνέχεια να είμαι με το μωρό ...να είμαι μαζί του γιατί νόμιζα ότι αν έφευγα κάτι θα πάθαινε κάτι θα του έλειπε...Δεν έβγαινα καθόλου και προτιμούσα να ειμαι στο σπίτι ...μπορεί να έκανα και εβδομάδα να βγω αλλά τότε δεν με πείραζε ,νόμιζα πως ήταν από την λαχτάρα μου και την αγάπη μου ...τώρα όμως λέω ότι την είχα ψιλοπερασει και εγώ ,μαζί και με κάποια άλλα γεγονότα ,αλλά δεν τα έδινα σημασία και ευτυχώς πέρασαν όπως ήρθαν ,σαν αέρας χωρίς να με ρίξουν καθόλου.
Καμιά φορά η άγνοια είναι καλύτερη γιατί αν τα περνούσα τώρα αυτά στάνταρ θα τα σκεφτόμουν ποιο πολύ και ποιος ξέρει ....

Εφόσον η πεθερά σου ειναι μεγαλη και έχει θέμα και με τον σύζυγό της να ξέρεις πως η χαρά της είναι διπλή που σας έχει δίπλα της.Ειδικα τον μοναχογιό της.
Ξέρει πως σε όλο αυτό το δύσκολο δεν θα είναι μόνη της και θα έχει δίπλα της εσάς !!!
Θέλουν και λίγο νταντεμα μωρέ και αυτοί σε τέτοιες ηλικίες ,τους αρέσει να αισθανονται ότι νοιάζεστε πραγματικά !!!
Παίρνουν ουσιαστικά ζωή από την δική σας ζωή και κουράγιο να αντέχουν αυτά τα δύσκολα γεράματα με όλες αυτές τις καταστάσεις.
Αν έρθει και κάνα εγγόνι εκεί να δεις ....
Εδώ η δική μου γιαγιά είδε το πρώτο δυσεγγονο από εμένα και από εκεί που όλη μέρα ήταν αχ τα πόδια μου πονανε ,αχ δεν μπορώ ,μόλις της πήγαινα την κόρη μου μόνο κολοτουμπες δεν έκανε μαζί της απο την χαρά της..δεν θα ξεχάσω μέχρι και κυνηγητό προσπαθούσε να παίξει μαζί της...αφού μετά δεν τολμούσε να μου πει ποναω γιατί δεν τις πήγαινα το μωρό να μην κουραστεί....
Να είστε έτσι αγαπημένες εύχομαι και να ανταλλάσσετε μόνο αισθήματα αγάπης και ενδιαφέροντος τίποτε άλλο!!!

Και όσο για την μαμά σου πάλι θα σου πω ότι μπορεί να αλλάξει...μην συγκρίνεις την συμπεριφορά που συνεχίζει να έχει ακόμα με τους υπόλοιπους με εσένα είναι διαφορετικά είσαι το παιδί της και όσο σκληρή και να ειναι ,μάνα είναι και αυτή και όταν δει την κόρη της να γίνεται και αυτή μανούλα μπορεί να αλλάξει .
Μην απελπίζεται και μην στεναχωριέσαι .

Και κάτι άλλο δυνάμωσε όσο μπορείς γιατί σε πολλά με θυμίζεις τον εαυτό μου ....έπεσε πολύ κλαμά και από έμενα σε ορισμένες περιπτώσεις ,προσπαθώντας να εξηγήσω κάποιες συμπεριφορές άλλων τις οποίες όμως τις επομιζομουν εγώ...
Μέχρι που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να καταλάβω πως δεν ευθύνονται εγώ για τους άλλους ,παρά μόνο για τις δικές μου πράξεις ...κάπου εκεί άρχισα να περνάω κάποια πράγματα στον αφρό που λένε ...

Την επιλόχειο κατάθλιψη την έχω πάντοτε στο νου μου και αγχώνομαι μην το πάθω... Ειδικά με όλα όσα περνάω... θα ήμουν επιρρεπής. Πραγματικά πρέπει να είμαι εντελώς καλά και να τα έχω ξεπεράσει όλα αυτά. Ο άντρας μου όταν μ' ακούει να μιλάω για κάτι τέτοιο νευριάζει... νομίζω πως το κάνει για να μην το βάζω καν στο μυαλό μου... φοβάται και αυτός. Δεν περάσαμε λίγα. Τα δείγματα που λες πως είχες στην αρχή ήταν κυρίως το να θέλεις να περνάς χρόνο με το μωρό και να μην πηγαίνεις πουθενά; Είχες καθόλου κλάματα; Άσχημη ψυχολογία; Επίσης δείγμα της επιλόχειας κατάθλιψης πρέπει να είναι και η αδιαφορία προς το μωρό, η απέχθεια... Δεν είχες καθόλου τέτοια δείγματα έτσι δεν είναι; Νομίζω πως όλες οι (νορμάλ) μανούλες θέλουν ειδικά στην αρχή να είναι με το μωρό τους και μόνο και να μην πηγαίνουν πουθενά... από την λαχτάρα και την αγάπη όπως λες... την λατρεία... το να μην μπορείς να φύγεις λεπτό από κοντά του... κι εγώ θα το πάθω νομίζω. Εξάρτηση!!! Άνετα θα το πάθω βασικά! :D

Χαχαχα, αν έρθει κανένα εγγόνι θα τρελαθεί! Λέει πως θα παρατήσει μέχρι και τον άντρα της για να το φροντίζει, αστειευόμενη φυσικά. Λογικό να τρελαίνονται! Ένα μωρό είναι ευτυχία, ευλογία, αγάπη! Σ' ευχαριστώ για τις όμορφες ευχές σου!

Μακάρι ν' αλλάξει η μαμά μου...

Πρέπει να περάσει καιρός, να δυναμώσω κι άλλο, να ωριμάσω κι άλλο... να γίνω σκληρόπετση εντελώς και να μην μ' επηρεάζουν και μένα τέτοιες καταστάσεις... πραγματικά πολύ κλάμα!!!

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Την επιλόχειο κατάθλιψη την έχω πάντοτε στο νου μου και αγχώνομαι μην το πάθω... Ειδικά με όλα όσα περνάω... θα ήμουν επιρρεπής. Πραγματικά πρέπει να είμαι εντελώς καλά και να τα έχω ξεπεράσει όλα αυτά. Ο άντρας μου όταν μ' ακούει να μιλάω για κάτι τέτοιο νευριάζει... νομίζω πως το κάνει για να μην το βάζω καν στο μυαλό μου... φοβάται και αυτός. Δεν περάσαμε λίγα. Τα δείγματα που λες πως είχες στην αρχή ήταν κυρίως το να θέλεις να περνάς χρόνο με το μωρό και να μην πηγαίνεις πουθενά; Είχες καθόλου κλάματα; Άσχημη ψυχολογία; Επίσης δείγμα της επιλόχειας κατάθλιψης πρέπει να είναι και η αδιαφορία προς το μωρό, η απέχθεια... Δεν είχες καθόλου τέτοια δείγματα έτσι δεν είναι; Νομίζω πως όλες οι (νορμάλ) μανούλες θέλουν ειδικά στην αρχή να είναι με το μωρό τους και μόνο και να μην πηγαίνουν πουθενά... από την λαχτάρα και την αγάπη όπως λες... την λατρεία... το να μην μπορείς να φύγεις λεπτό από κοντά του... κι εγώ θα το πάθω νομίζω. Εξάρτηση!!! Άνετα θα το πάθω βασικά! :D

Χαχαχα, αν έρθει κανένα εγγόνι θα τρελαθεί! Λέει πως θα παρατήσει μέχρι και τον άντρα της για να το φροντίζει, αστειευόμενη φυσικά. Λογικό να τρελαίνονται! Ένα μωρό είναι ευτυχία, ευλογία, αγάπη! Σ' ευχαριστώ για τις όμορφες ευχές σου!

Μακάρι ν' αλλάξει η μαμά μου...

Πρέπει να περάσει καιρός, να δυναμώσω κι άλλο, να ωριμάσω κι άλλο... να γίνω σκληρόπετση εντελώς και να μην μ' επηρεάζουν και μένα τέτοιες καταστάσεις... πραγματικά πολύ κλάμα!!!

---

Καλημερα κοριτσάκι μου και καλή εβδομάδα!

Η επιλόχειος ειναι καθαρά ορμονική υπόθεση ..Το κατά πόσο συνειδητά θα την περάσεις εξαρτάται απο τον χαρακτήρα σου , τα βιώματα σου και φυσικά την στήριξη του συντρόφου σου(πολυ καθοριστικό )
Καλώς κάνεις και το συζητάς και να του πεις να μην θυμωνει. Μπορεί να το κάνει θελοντας να σταματήσει τις σκέψεις σου ,αλλά το καλύτερο απ όλα ειναι μέσα από την συζήτηση να σου λυθούν όλες σου οι απορίες προκειμένου όταν θα έρθει η ώρα να για κάτι τέτοιο να είσαι απόλυτα συνηδειτοποιημενη και ενημερωμένη πως θα το αντιμετωπισεις.
Τωρα καλο είναι βεβαια αυτες οι απορίες και οι σκέψεις να σου λυθούν μεσα απο κάποιον που είναι σχετικός με το θεμα....ο άντρας εδω που τα λέμε δεν μπορεί να καταλάβει και πολλά ...
Οταν με το καλό μεινεις έγκυος υπάρχουν πάρα πολλά βιβλία σχετικά με την ψυχολογία της εγκυου και αργότερα της λεχώνας και γενικά βιβλια για κάθε αναπτυξιακό στάδιο του μωρού και πως να καλύπτεις τις εκάστοτε ανάγκες του χωρίς πανικο και πάντα με ηρεμια.Ειναι η καλύτερη συντροφιά ολους αυτούς τους μήνες πίστεψε με !
Πολυ σημαντικό ηρεμία και στην εγκυμοσύνη και μετά !

Κλάματα είχα ναι πάρα πολλά ,αν και είναι ο χαρακτήρας μου ,κλαίω και απο λύπη, απο νεύρα ακόμα και απο χαρα ....άσε τώρα λιγο τα τελευταία χρόνια άρχισα να το ελέγχο ....
Απο την πρώτη στιγμή που μου την έδωσαν στην αγκαλιά μου και μου είπαν οτι είναι καλά γιατι είχα δύσκολη γέννα δεν θα ξεχασω οτι έκλαιγα απο χαρά με λυγμούς χωρις να μπορεσω να σταματήσω....έκλαιγα μετα γιατι νευριαζα επειδη παιδεύτηκα με τον θηλασμό ,ηθελα τόσο πολύ να τα καταφέρω σε αυτο το κομματι ......εκλαιγα μαζι της στο πρωτο εμβολιο ....
εκλαιγα παλι απο χαρα μολις εκανε κατι συνηθισμένο για ενα μωρο αλλα στα δικά μου μάτια φαινόταν ακατόρθωτο για αλλα παιδιά και συγχρόνως μαγικό(ξερεις κλασικη περιπτωση κουκουβάγιας)
Γενικα οι πρώτες σαράντα μέρες και περίπου το πρώτο τρίμηνο η μανούλα εκείνη την περίοδο ειναι του γιατρού, με την καλη έννοια βέβαια,γι αυτο θελει πολυ υπομονή ,επιμονή και θέληση πριν αποφασίσεις να κάνεις ενα μωράκι....
Το αισθημα να θέλω να κάνω κακό στο μωρό όχι δεν το ειχα ,αλλά εχω τύχει περίπτωση που ξέρω οτι της βγήκε με αυτη την μορφή ...και ξερω μάλιστα πως αυτή η κοπέλα ηταν απόλυτα συνηδειτοποιημενη όταν θέλησε να γίνει μανούλα ,απλα της το γύρισε σε αυτη την μορφή...δεν άντεχε το κλάμα του ,ήταν ολα μια χαρά οταν άρχιζε και έκλαιγε δεν μπορούσε τρελαίνονταν ....δύσκολη περίπτωση αλλα ευτυχώς ειχε κοντά της την οικογένεια της και αμεσος πήρε αγωγη και ξεκίνησε ψυχοθεραπεια και μέσα σε ένα τρίμηνο κατάφερε και το ελενχε ολο αυτό!Τωρα πλεον ειναι μια χαρα και χωρις αγωγή.

Οποτε καταλαβαινεις πως οτι και να σου τύχει το παν είναι η στήριξη απο τους δικου σου,να γινει αμεσα αντιληπτω και να αντιμετωπιστη έγκαιρα .Ολα λυνονται είπαμε,η θέληση να υπάρχει και ολα βρίσκουν τον δρόμο τους!

Το γεγονός οτι είχα να κοιμηθώ τουλάχιστον 2 χρόνια βράδυ οταν έκανα και τον γιο μου θα το περάσω στα ψηλά γράμματα γιατι δεν θέλω να σε απογοητεύσω (πλάκα κανω)
Ήταν πολυ ζόρι αλλά τωρα πλέον μετα απο χρόνια το θυμάμαι και αυτό σαν μια ακόμη εμπειρία!!!

Και κατι ακόμα ,σκληρόπετση δεν θα γίνεις ποτε και στο λέω εγω που έχω φαει αρκετές σφαλιάρες απο συμπεριφορές ανθρωποων κατά καιρούς...
Δεν αλλάζουμε εύκολα πάντα κατι θα υπάρχει να μας ¨τυραννάει¨το μαυλουδακι μας.
Να ξεχωρίζουμε πρέπει να μάθουμε πλέον ,που αξιζει να δίνουμε σημασία και που οχι..

Παρεπιπτωντως αν καταφρεις και γινεις αναισθητη με λιγα λογια περιμενω αμεσως οδηγιες να ξεκινησω και εγω!!

[

Quote:

---

Originally Posted by Marilou

Καλημερα κοριτσάκι μου και καλή εβδομάδα!

Η επιλόχειος ειναι καθαρά ορμονική υπόθεση ..Το κατά πόσο συνειδητά θα την περάσεις εξαρτάται απο τον χαρακτήρα σου , τα βιώματα σου και φυσικά την στήριξη του συντρόφου σου(πολυ καθοριστικό )
Καλώς κάνεις και το συζητάς και να του πεις να μην θυμωνει. Μπορεί να το κάνει θελοντας να σταματήσει τις σκέψεις σου ,αλλά το καλύτερο απ όλα ειναι μέσα από την συζήτηση να σου λυθούν όλες σου οι απορίες προκειμένου όταν θα έρθει η ώρα να για κάτι τέτοιο να είσαι απόλυτα συνηδειτοποιημενη και ενημερωμένη πως θα το αντιμετωπισεις.
Τωρα καλο είναι βεβαια αυτες οι απορίες και οι σκέψεις να σου λυθούν μεσα απο κάποιον που είναι σχετικός με το θεμα....ο άντρας εδω που τα λέμε δεν μπορεί να καταλάβει και πολλά ...
Οταν με το καλό μεινεις έγκυος υπάρχουν πάρα πολλά βιβλία σχετικά με την ψυχολογία της εγκυου και αργότερα της λεχώνας και γενικά βιβλια για κάθε αναπτυξιακό στάδιο του μωρού και πως να καλύπτεις τις εκάστοτε ανάγκες του χωρίς πανικο και πάντα με ηρεμια.Ειναι η καλύτερη συντροφιά ολους αυτούς τους μήνες πίστεψε με !
Πολυ σημαντικό ηρεμία και στην εγκυμοσύνη και μετά !

Κλάματα είχα ναι πάρα πολλά ,αν και είναι ο χαρακτήρας μου ,κλαίω και απο λύπη, απο νεύρα ακόμα και απο χαρα ....άσε τώρα λιγο τα τελευταία χρόνια άρχισα να το ελέγχο ....
Απο την πρώτη στιγμή που μου την έδωσαν στην αγκαλιά μου και μου είπαν οτι είναι καλά γιατι είχα δύσκολη γέννα δεν θα ξεχασω οτι έκλαιγα απο χαρά με λυγμούς χωρις να μπορεσω να σταματήσω....έκλαιγα μετα γιατι νευριαζα επειδη παιδεύτηκα με τον θηλασμό ,ηθελα τόσο πολύ να τα καταφέρω σε αυτο το κομματι ......εκλαιγα μαζι της στο πρωτο εμβολιο ....
εκλαιγα παλι απο χαρα μολις εκανε κατι συνηθισμένο για ενα μωρο αλλα στα δικά μου μάτια φαινόταν ακατόρθωτο για αλλα παιδιά και συγχρόνως μαγικό(ξερεις κλασικη περιπτωση κουκουβάγιας)
Γενικα οι πρώτες σαράντα μέρες και περίπου το πρώτο τρίμηνο η μανούλα εκείνη την περίοδο ειναι του γιατρού, με την καλη έννοια βέβαια,γι αυτο θελει πολυ υπομονή ,επιμονή και θέληση πριν αποφασίσεις να κάνεις ενα μωράκι....
Το αισθημα να θέλω να κάνω κακό στο μωρό όχι δεν το ειχα ,αλλά εχω τύχει περίπτωση που ξέρω οτι της βγήκε με αυτη την μορφή ...και ξερω μάλιστα πως αυτή η κοπέλα ηταν απόλυτα συνηδειτοποιημενη όταν θέλησε να γίνει μανούλα ,απλα της το γύρισε σε αυτη την μορφή...δεν άντεχε το κλάμα του ,ήταν ολα μια χαρά οταν άρχιζε και έκλαιγε δεν μπορούσε τρελαίνονταν ....δύσκολη περίπτωση αλλα ευτυχώς ειχε κοντά της την οικογένεια της και αμεσος πήρε αγωγη και ξεκίνησε ψυχοθεραπεια και μέσα σε ένα τρίμηνο κατάφερε και το ελενχε ολο αυτό!Τωρα πλεον ειναι μια χαρα και χωρις αγωγή.

Οποτε καταλαβαινεις πως οτι και να σου τύχει το παν είναι η στήριξη απο τους δικου σου,να γινει αμεσα αντιληπτω και να αντιμετωπιστη έγκαιρα .Ολα λυνονται είπαμε,η θέληση να υπάρχει και ολα βρίσκουν τον δρόμο τους!

Το γεγονός οτι είχα να κοιμηθώ τουλάχιστον 2 χρόνια βράδυ οταν έκανα και τον γιο μου θα το περάσω στα ψηλά γράμματα γιατι δεν θέλω να σε απογοητεύσω (πλάκα κανω)
Ήταν πολυ ζόρι αλλά τωρα πλέον μετα απο χρόνια το θυμάμαι και αυτό σαν μια ακόμη εμπειρία!!!

Και κατι ακόμα ,σκληρόπετση δεν θα γίνεις ποτε και στο λέω εγω που έχω φαει αρκετές σφαλιάρες απο συμπεριφορές ανθρωποων κατά καιρούς...
Δεν αλλάζουμε εύκολα πάντα κατι θα υπάρχει να μας ¨τυραννάει¨το μαυλουδακι μας.
Να ξεχωρίζουμε πρέπει να μάθουμε πλέον ,που αξιζει να δίνουμε σημασία και που οχι..

Παρεπιπτωντως αν καταφρεις και γινεις αναισθητη με λιγα λογια περιμενω αμεσως οδηγιες να ξεκινησω και εγω!!

---

Καλημέρα και καλή εβδομάδα και σε σένα! ☺️

Την επιλοχειο κατάθλιψη την είχα συζητήσει ελάχιστα όταν πήγαινα στον ψυχολόγο. Κάνα δυο φορές ήρθε και ο άνδρας μου μαζί μου στον ψυχολόγο γιατί ήθελε να δει κι εκείνος μήπως έχει κάποιο λάθος στην συμπεριφορά του και γενικά ήθελε να τον συμβουλευτεί κι εκείνος. Συμφωνήσαμε πως όταν θα είναι να γίνουμε γονείς θα τον ξανασυμβουλευτουμε σίγουρα , οπότε φαντάζομαι πως ο άνθρωπος θα μας μιλήσει και για αυτό και θα καταλάβει ο άνδρας μου πως είναι καθαρά ορμονικό το ζήτημα. Τώρα αν περιμένουμε από τα βιώματα και τις ευαισθησίες μου καηκαμε! Είμαι ικανή να κλάψω για τον πιο ηλίθιο λόγο από συγκίνηση. Έχεις δίκιο που λες πως σου θυμίζω εσένα... Κι εγώ είμαι μεγάλη κλαψιαρα... Στην λύπη, στα νεύρα, στην χαρά, σ' ένα τραγούδι. Σκέψου έχει τύχει να βαλαντωσω σε συναυλία της Τσαλιγοπούλου, κι ένα βράδυ στα μπουζούκια που άκουσα ένα τραγούδι κι είχα πιει κιόλας! Γι αυτό αποφεύγω τα ελληνικά πλέον.

Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν μου δημοσιεύει ολόκληρο το μήνυμα μου όποτε Marilou σου στέλνω το υπόλοιπο εδώ.

Αν επιτρέπεται πόσο χρονών είσαι; (Για να δω πότε θα καταφέρω να το ελέγχω κι εγώ!).

Κι εγώ θα έκλαιγα στην θέση σου αν είχα δύσκολη εγκυμοσυνη και μου λέγανε πως είναι καλά. Κι εγώ θέλω να θηλάσω αν τα καταφέρω. Το θεωρώ σημαντικό. Επίσης θέλω να γεννήσω αν δεν έχω επιπλοκές , φυσιολογικα. Εννοείται πως θα κλάψω στα εμβόλια του και στα κατορθώματα του. Ας είναι τέτοια μωρέ τα προβλήματα μας και δεν με πειράζει καθόλου. Αν όμως Μ ενοχλεί το κλάμα του ή δεν θέλω να το βλέπω, θα υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.

Ναι ναι Μ έχει προετοιμάσει κατάλληλα και η κολλητή μου για τον βραδινό ύπνο. Πρέπει να είσαι τυχερός για να κοιμάται το μπεμπάκι σερί το βράδυ...αν όχι..πρέπει να βοηθάνε και οι δύο...σκέψου να δουλεύουν κιόλας ε; Μεγάλο ζόρι.

Σκληροπετση λες δεν θα γίνω ε; Τι ζώδιο είσαι; Κοίτα...το προηγούμενο καλοκαίρι είχα μαλώσει άσχημα με τον μπαμπά μου (είχε άδικο για ακόμα μια φορά) , και κάναμε να μιλήσουμε και να βρεθούμε 3μιση μήνες. Ήμουν χάλια. Περνούσα μεγάλη στεναχώρια. Έκανα πίσω εγώ και τον πήρα τηλέφωνο , του ξεκαθάρισα όμως πως δεν το έκανα γιατί θεωρώ πως έκανα λάθος, απλά για να έχουμε μια κάποια σχέση. Την Πέμπτη ξαναμαλωσα άσχημα... Έχει να με πάρει από τότε. (Συνήθως με παίρνει κάθε μέρα). Πάλι εγώ θα πρέπει να κάνω πίσω και να τον πάρω τηλέφωνο. Σε σχέση με το τότε, αυτή τη φορά δεν στεναχωρεθηκα τόσο πια... Θ αρχίσω να αποκτώ ανοσία μετά από κάποια χρόνια κι αν συνεχίσει έτσι...

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Καλημέρα και καλή εβδομάδα και σε σένα! ☺️

Την επιλοχειο κατάθλιψη την είχα συζητήσει ελάχιστα όταν πήγαινα στον ψυχολόγο. Κάνα δυο φορές ήρθε και ο άνδρας μου μαζί μου στον ψυχολόγο γιατί ήθελε να δει κι εκείνος μήπως έχει κάποιο λάθος στην συμπεριφορά του και γενικά ήθελε να τον συμβουλευτεί κι εκείνος. Συμφωνήσαμε πως όταν θα είναι να γίνουμε γονείς θα τον ξανασυμβουλευτουμε σίγουρα , οπότε φαντάζομαι πως ο άνθρωπος θα μας μιλήσει και για αυτό και θα καταλάβει ο άνδρας μου πως είναι καθαρά ορμονικό το ζήτημα. Τώρα αν περιμένουμε από τα βιώματα και τις ευαισθησίες μου καηκαμε! Είμαι ικανή να κλάψω για τον πιο ηλίθιο λόγο από συγκίνηση. Έχεις δίκιο που λες πως σου θυμίζω εσένα... Κι εγώ είμαι μεγάλη κλαψιαρα... Στην λύπη, στα νεύρα, στην χαρά, σ' ένα τραγούδι. Σκέψου έχει τύχει να βαλαντωσω σε συναυλία της Τσαλιγοπούλου, κι ένα βράδυ στα μπουζούκια που άκουσα ένα τραγούδι κι είχα πιει κιόλας! Γι αυτό αποφεύγω τα ελληνικά πλέον.

---

Την καλύτερη δουλειά θα κάνεις και γενικά να έχεις κατά καιρούς επαφή με τον ψυχολόγο σου, ανα διαστήματα τον χρειαζόμαστε κακα τα ψέματα .Δεν ειναι ανάγκη να πηγαίνουμε συνεχεία αλλα μια στο τόσο μια συζήτηση βοηθάει.
Ειδικα οταν γινόμαστε γονείς θελει πολυ δουλειά ολο αυτο και το μόνο σίγουρο ειναι οτι γίνονται και κάποια λαθάκια,αρκεί να τα κατανοούμε και να τα διορθώνουμε.
Αφου πολλές φορές λέω τι καλα οταν φεύγουμε απο το μαιευτήριο να μας έδιναν και ¨οδηγιες χρήσεως¨...Ποσο καλύτεροι γονεις θα ειμασταν!

Και εμενα τοτε με βοήθησε μια καθηγήτρια μου που ειχα κρατήσει επαφες απο την σχολή και ειναι εξαιρετικός άνθρωπος ...μας έκανε ψυχοκινητική και εξελικτική ψυχολογία για τα παιδιά αλλά μας μιλούσε πολύ και στην πρακτική μας για το πως θα διαχειριζομαστε τις μανούλες που φέρνουν πρώτη φορά τα παιδιά τους στο νήπιο...ήξερε πάρα πολλα και συνέχεια ενημερωνόταν!

Μην φοβάσαι να κλαις(με μετρο ετσι?),ανθρώπους που εξωτερικευουν τα συναισθήματα τους να μην τους φοβασαι ,ειδικά αυτους που τους κοιτάς στα μάτια και τους διαβάζεις αμέσως απο το βλέμμα τους...
Αυτοί δεν θα σε κρυφτούν ,δεν μπορούν άλλωστε....

Βρε αμα εισαι ψυχολογικά καπως και με την μελωδία ενος τραγουδιού μπορεί να δακρυσεις ,δεν εχει σημασία ξενο ή ελληνικό...χαχα!

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν μου δημοσιεύει ολόκληρο το μήνυμα μου όποτε Marilou σου στέλνω το υπόλοιπο εδώ.

Αν επιτρέπεται πόσο χρονών είσαι; (Για να δω πότε θα καταφέρω να το ελέγχω κι εγώ!).

Κι εγώ θα έκλαιγα στην θέση σου αν είχα δύσκολη εγκυμοσυνη και μου λέγανε πως είναι καλά. Κι εγώ θέλω να θηλάσω αν τα καταφέρω. Το θεωρώ σημαντικό. Επίσης θέλω να γεννήσω αν δεν έχω επιπλοκές , φυσιολογικα. Εννοείται πως θα κλάψω στα εμβόλια του και στα κατορθώματα του. Ας είναι τέτοια μωρέ τα προβλήματα μας και δεν με πειράζει καθόλου. Αν όμως Μ ενοχλεί το κλάμα του ή δεν θέλω να το βλέπω, θα υπάρχει σοβαρό πρόβλημα.

Ναι ναι Μ έχει προετοιμάσει κατάλληλα και η κολλητή μου για τον βραδινό ύπνο. Πρέπει να είσαι τυχερός για να κοιμάται το μπεμπάκι σερί το βράδυ...αν όχι..πρέπει να βοηθάνε και οι δύο...σκέψου να δουλεύουν κιόλας ε; Μεγάλο ζόρι.

Σκληροπετση λες δεν θα γίνω ε; Τι ζώδιο είσαι; Κοίτα...το προηγούμενο καλοκαίρι είχα μαλώσει άσχημα με τον μπαμπά μου (είχε άδικο για ακόμα μια φορά) , και κάναμε να μιλήσουμε και να βρεθούμε 3μιση μήνες. Ήμουν χάλια. Περνούσα μεγάλη στεναχώρια. Έκανα πίσω εγώ και τον πήρα τηλέφωνο , του ξεκαθάρισα όμως πως δεν το έκανα γιατί θεωρώ πως έκανα λάθος, απλά για να έχουμε μια κάποια σχέση. Την Πέμπτη ξαναμαλωσα άσχημα... Έχει να με πάρει από τότε. (Συνήθως με παίρνει κάθε μέρα). Πάλι εγώ θα πρέπει να κάνω πίσω και να τον πάρω τηλέφωνο. Σε σχέση με το τότε, αυτή τη φορά δεν στεναχωρεθηκα τόσο πια... Θ αρχίσω να αποκτώ ανοσία μετά από κάποια χρόνια κι αν συνεχίσει έτσι...

---

Βαδίζω αισίως στα 41 πλέον οπότε καταλαβαινεις οτι έχεις πολλααα χρονια μπροστα σου ........
και ζώδιο μ αρεσει που ρωτας ,ψαράκι τι άλλο....

Οσο για το βραδινο ειναι οντως ζόρι ειδικα αν ο σύζυγος μπορεί να λείπει και ολόκληρα 24ωρα και με αλλεπάλληλες νυχτερινές βάρδιες ,ασε γι αυτο και ενα διαστημα προτίμησα να καθίσω σπίτι παρά να είμαι και εγώ στη δουλειά και να έχω ξένο άνθρωπο .....
Δεν θα ειμασταν οικογένεια ,σκορποχώρι θα ειμασταν και μετά αντε τα παιδιά να τα μεγαλώσεις οπως θέλεις...
Βεβαια είχα την μαμά μου ,είναι και μικρή και αυτή άλλα εντάξει τα παιδια τα κάνουμε για να τα χαιρόμαστε εμεις και οχι να τα φορτώνουμε στις γιαγιάδες...Θα βοηθούν και εκείνες αλλα ολα με μετρό .
Ξερεις καμια φορα οταν εμπλέκονται πολλά άτομα στο μεγάλωμα ενός παιδιού δεν ειναι κάλο...και συνήθως οι γιαγιάδες τα κακομαθαινουν....

Λοιπον τι να πω για τον πατερα σου...πως γινεται μεσα απο τετοιους γονείς να βγαίνει μια τετοια ψυχουλα!
Μπραβο θα σου πω που κάνεις προσπάθειες αν και ξέρω οτι ειναι ψυχοφθόρο.
Προσπάθησε όμως κάθε φορά να κρατάς και μεγαλύτερο διάστημα μπας και καταλάβουν επιτελους...
Ξερω οτι οι μπαμπαδες με τις κορες εχουν άλλη σχέση ,το ζω και το ξερω και με την κόρη μου αλλα και με εμενα ..
Δεν μπορω με τον μπαμπά μου είναι αλλιώς ,τον εχω έννοια οτι και να γίνει ...και να μου την πει δεν θα του κακιώσω με τιποτα .
Ασε εμενα ενα γλυκόλογο να του πω χαλί γίνεται !!!!!Οσα χρονια και να περασουν γι αυτο ειμαι μικρη ακομα και οτι και να κανω θα τον καταφερω ...

Και με εσένα έτσι θα είναι ο μπαμπάς σου αλλά εδω εμπλέκεται και κυριαρχεί ενα στοιχείο που αλλοιώνει πολυ την συμπεριφορά του ,ο εγωισμός..
Η μανια της επιβολής της άποψης του μάλλον...
Ελπίζω να καταλαγιαση κάποια στιγμή ολο αυτό και να μην χάσει αλλο στιγμές μαζι σου!