Πρόβλημα ζητάει λύση

Καλησπέρα σας.
Έχω ένα πάρα πολύ σοβαρό πρόβλημα και ψάχνω λύση για αυτό... Το πρόβλημα μου είναι το ότι δεν μπορώ να βρω τρόπο να βοηθήσω τον άνθρωπο μου. Πριν από δύο χρόνια έκανε μια επέμβαση για να διορθώσει ένα μικρό πρόβλημα που είχε, αλλά ο γιατρός αρχικά είπε πολλά ψέματα και εν συνεχεία έκανε μια εγκληματικά λάθος τεχνική με αποτέλεσμα να υπάρχει μια μη αναστρέψιμη κατάσταση με παρενέργειες που την έχουν βυθίσει σε πολύ βαθιά κατάθλιψη. Φυσικά τον γιατρό αυτό τον κυνηγάμε δικαστικά αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Το θέμα είναι πως αυτά τα 2 χρόνια η κοπέλα βυθίζετε όλο και πιο πολύ σε κατάθλιψη, αποφεύγει όλο και πιο πολύ την συναναστροφή με κόσμο σε βαθμό να μην θέλει καν να βγαίνει από το σπίτι πια, ούτε καν στο σουπερμάρκετ δεν έρχεται πια μαζί μου γιατί δεν θέλει να την βλέπει κόσμος. Να πω εδώ ότι εμφανισιακά δεν φαίνεται κάποιο πρόβλημα, ουσιαστικά το πρόβλημα ναι είναι σοβαρό αλλά μόνο η ίδια το γνωρίζει πως υπάρχει.Βέβαια υπό συνθήκες υπάρχει η περίπτωση να προδοθεί το πρόβλημα και σε άλλους και αυτό της δημιουργεί φόβο και άγχος και γιαυτό πλέον δεν βγαίνει από το σπίτι...
Αυτά τα δύο χρόνια όλο και πιο συχνά αλλά τους τελευταίους μήνες καθημερινά, περνάει ώρες κλαίγοντας και πολύ ξεκάθαρα μέσα στα κλάματα και με ειλικρίνεια μου λέει πως θέλει να βάλει ένα τέλος, πως δεν θέλει πια να ζει, πως έχει κουραστεί να κλαίει κάθε μέρα, πως θέλει να βάλει ένα τέλος, μου ζητάει να την αφήσω και να βρω μια άλλη για να της είναι πιο εύκολο να αυτοκτονήσει και πάντα λέει όταν κλαίει πως θέλει απλά να κοιμηθεί. Την κοπέλα δεν την γνώρισα χθες. Είμαστε ένα εδώ και 13 χρόνια. Οπότε είμαι σε θέση να ξέρω πότε κάτι το εννοεί και πότε όχι. Και πραγματικά ειδικά το τελευταίο 6μηνο είμαι σε 24ωρη επιφυλακή. Δεν κοιμάμαι αν δεν κοιμηθεί πρώτα αυτή. Βάζω ξυπνητήρι να ξυπνάω πάντα πριν ξυπνήσει. Προσπαθώ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ να ανοίγω άσχετα θέματα συζήτησης για να την κάνω να μιλάει για άλλα πράγματα. Παρόλα αυτά το 80% του 24ώρου περνάει με κλάματα και ένα απίστευτο βαρύ κλίμα. Τον τελευταίο μήνα επειδή τα πράγματα έχουν γίνει πάρα πολύ σοβαρά αναγκάστηκα να μιλήσω στην αδερφή της με την οποία δεν έχουν και πολύ καλή σχέση, αλλά ειλικρινά δεν είχα άλλη επιλογή παρά να της το πω μήπως μπορέσει κάπως να βοηθήσει. Αυτή προσπαθεί πολύ είναι η αλήθεια να μιλάει μαζί της και να την κάνει να νιώσει καλύτερα αλλά χωρίς επιτυχία. Εδώ και ένα μήνα προσπαθούμε να την πείσουμε να την πάω να μιλήσει με κάποιον ψυχολόγο ή ψυχίατρο μήπως την βοηθήσει αλλά είναι απόλυτα κάθετη πως δεν θέλει να πάει γιατί δεν δέχεται ότι μπορεί να την βοηθήσουν διότι όπως λέει ότι και να της πουν το πρόβλημα από το χειρουργείο δεν αλλάζει.
Να πω εδώ πως τον χειμώνα που μας πέρασε, την είχα πάει σε έναν πολύ καλό ψυχίατρο όπου μίλησαν 3 φορές για πολλές ώρες την κάθε φορά και της έγραψε ένα αντικαταθλιπτικό που το έπαιρνε για 6 μήνες αλλά μετά το σταμάτησε διότι όπως είπε την εμπόδιζε να νιώσει χαρά. Τον ψυχίατρο αυτό και αυτή τον έχει σε εκτίμηση διότι πράγματι ήταν και πολύ καλός σαν άνθρωπος. Αλλά παρόλα αυτά δεν θέλει να ξαναπάμε.
Πλέον η κάθε ημέρα είναι σαν να είμαστε σε κηδεία από πλευράς ψυχολογίας. Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν ξέρω πως να την βοηθήσω. 2 χρόνια τώρα έχω αφήσει τα πάντα για να την προσέχω, ούτε δουλεύω πια ούτε τίποτα για να μπορώ να είμαι μαζί της όλο το 24ωρο. Επειδή όμως χρειαζόμαστε και λεφτά για να ζήσουμε θα πρέπει σιγά σιγά να αναλαμβάνω και λίγες έστω δουλειές. Για αυτό τον λόγο κανόνισα να μετακομίσουμε στην περιοχή που μένει η αδερφή της ώστε να μένει αυτή μαζί της όταν εγώ θα πηγαίνω σε κάποιο πελάτη. Όμως φοβάμαι διότι μου το έχει ξεκαθαρίσει άπειρες φορές ότι αν δεν υπήρχα εγώ δεν θα είχε λόγο να ζει και θα είχε ήδη αυτοκτονήσει. Δυστυχώς το εννοεί και το γνωρίζω πολύ καλά. Και αυτό με κάνει να φοβάμαι διπλά γιατί αν πάθω εγώ κάτι κάποια στιγμή είναι σίγουρο ότι θα το κάνει.
Πως μπορώ να την βοηθήσω;;; Πως μπορώ να την πείσω να δει ειδικό;; Τι μπορώ να κάνω πρακτικά;;; Εχτές έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται μήπως θα της ήταν πιο εύκολο αν απλά αυτοκτονούσα εγώ πρώτος. Δεν μπορώ να την βλέπω τόσο δυστυχισμένη και να κλαίει μέρες ολόκληρες. Δεν ξέρω τι να κάνω είμαι πραγματικά σε απόγνωση. Κάθε πρόταση είναι ευπρόσδεκτη.
Σας ευχαριστώ.

Όχι, όχι, όχι... Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι λάθος να πηγαίνεις με τα νερά της. Έπρεπε να την πιέζεις να κάνει πράγματα τον πρώτο καιρό, να βγαίνετε μαζί έξω, να αναλαμβάνει ευθύνες και πρωτοβουλίες αντί να αφήσεις κι εσύ τη δουλειά σου και να μένετε και οι δύο μέσα στο σπίτι και στην μαυρίλα. Με πολύ συζήτηση, αγάπη, κατανόηση, αλλά και με όρια.
Πρέπει να την προτρέψετε σιγά σιγά να κάνει πράγματα όσο δύσκολο κι αν της φαίνεται. Ζήτα συμβουλή ο ίδιος από κάποιον ειδικό για το πως να της μιλήσετε, ωστόσο δεν θεωρώ την αντιμετώπισή σου σωστή. Θα καταλήξετε να έχετε ένα άτομο με μόνιμη κατάθλιψη και αυτοκτονικές τάσεις που μια ζωή θα χειροτερεύει και δεν θα μπορεί να μείνει μόνο του ή να αυτοεξυπηρετηθεί σε λίγο. Και κοντά της θα βουλιάζετε και θα "ιδρυματοποιηθείτε" κι εσείς μαζί. Μίλα με κάποιον ειδικό κι αλλάξτε στάση απέναντί της σταδιακά.

Νομίζω το είχε γράψει κάπως έτσι το μέλος φανή σε άλλο θέμα και μου άρεσε πολύ η παρομοίωση:
"Αν ένας άνθρωπος με κινητικά προβλήματα βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο, θα τον βοηθήσει σε κάτι αν πας και καθίσεις μια ζωή σε αναπηρικό αμαξίδιο κι εσύ από δίπλα;"

Eισαι σπάνιος άνθρωπος να ξεκινησω από εκεί πρώτα που συμπαραστέκεσαι, προσωπικά δεν το χω ξαναδεί, σύντροφοι σε αφήνουν για πολύ λιγότερα. Φιλοι σε αφήνουν όταν εισαι σε κατάθλιψη κατηγωροντας σε, εσυ εκει βραχος.Ένα μπράβο μεγάλο από μένα, την αγαπάς περισσότερο και από την ζωή σου. Από κει και πέρα και ή κοπέλα πρέπει να καταλάβει τι θησαυρό έχει δίπλα της, δεν είναι καθημερινό φαινόμενο αυτό.

Καλημερα κ απο μενα...εχετε εξαντλησει τις πιθανοτητες μηπως το θεμα αυτο να μπορει να διορθωθει;Απο κει και περα θα συμφωνησω με τη Σονια θελει μια αντιμετωπιση πιο δυναμικη το θεμα,ειτε με βοηθεια απο ειδικο ειτε με οτιδηποτε μπορει να την κανει να νιωσει καλυτερα να ξεχνιεται.Καλο κουραγιο ευχομαι και να εισαι καλα να σαι διπλα της.

Προσπαθώ κάθε μέρα να την κάνω να κάνει πράγματα. Πολλές φορές με το ζόρι σχεδόν την πηγαίνω μεγάλες βόλτες με το αμάξι για ώρες, μιας και η βόλτα με το αμάξι είναι το μόνο που δέχεται πιο εύκολα και που της φτιάχνει την διάθεση. Μερικές λίγες φορές καταφέρνω να την πάρω μαζί μου στο σούπερ μάρκετ αλλά αυτό την κάνει χειρότερα μετά όταν γυρίζουμε σπίτι. Δεν είναι πως δεν προσπαθώ δηλαδή να την βάζω να κάνει πράγματα, αλλά η ίδια πραγματικά αρνείται πεισματικά τα πάντα. Για αυτό και δεν ξέρω τι να κάνω πια. Θέλω να πάω να μιλήσω με κάποιον ειδικό αλλά αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να την αφήσω μόνη της για κάποιες ώρες και δεν πρέπει να γίνει αυτό. Σήμερα είπα στην αδερφή της που μένει σε άλλη πόλη, να πάει αυτή να μιλήσει με κάποιον γιατί πρέπει να βρούμε τρόπο να την κάνουμε να αρχίσει να επισκέπτεται κάποιον ειδικό.
Πως μπορεί κάποιος να πείσει έναν άνθρωπο να πάει σε γιατρό όταν αυτός ο άνθρωπος αρνείται πεισματικά να πάει;
Επίσης να πω πως έχω την αίσθηση ότι το πρόβλημα από το χειρουργείο αν και υπάρχει, η ίδια το μεγεθύνει στο μυαλό της πολύ και αφήνει να την επηρεάζει πολύ περισσότερο. Και εκεί νομίζω πως είναι και το πρόβλημα, διότι αυτό θα την εμποδίσει να το αποδεχθεί κάποια στιγμή.

Το θέμα σου μου έφερε πάρα πολλές μνήμες από το δικό μου χειρουργείο και την αναπαντεχει εξέλιξη του που είχε για κάποιος μήνες ...

Στη θέση της κοπέλας σου μπορώ άνετα να σου πω ότι ήμουν εγώ...Βέβαια εγώ δεν έφτασα σε τέτοιο βαθμό ή μάλλον δεν με αφησαν να φτάσω γιατί άνετα θα μπορούσα σήμερα να είμαι σε άλλη κατάσταση γιατί αρνιομουν και εγώ πεισματικά όχι μόνο να δω κάποιον ψυχολόγο αλλά να ξεκινήσω και την φάση αποκατάστασης που είναι απαραίτητα μετά από τέτοια χειρουργεία...
Δεν άφηνα στη κυριολεξία να με ακουμπήσει κανένας...
Είχαμε και εμείς σκεφτεί να στραφουμε δικαστικά κατά του φυσιοθεραπευτή που καθαρά από δικό του λάθος εφτασα εκεί που έφτασα..
Δεν το έκανα όμως γιατί η όλη αυτή διαδικασία θα τραβούσε χρόνια και θα ήταν πολύ ψυχοφθόρα ..

Να σου πω ότι μπαίνω άνετα στα παπούτσια της και μπορώ να σου γράψω σελίδες που να δικαιολογούν τις αντιδράσεις της και ξέρεις γιατί?
Γιατί έτσι τα έχει φτιάξει στο μυαλό της ,τα έχει υιοθέτηση, τα σωματοποιει και το κυριότερο δεν μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος της πραγματικής της καταστάσεις ...
Βλέπει καθαρά με τα δικά της μάτια και σκέφτεται σύμφωνα με αυτά που έχει στο δικό της μυαλό...
Φαντάζομαι πολλές φορές σας κατηγορεί ότι δεν την καταλαβαίνει κανένας σας και να την αφήσετε ήσυχη.Αντιλαμβανεται το αίσθημα του οποιοδήποτε πόνου πολύ παραπάνω απ' ότι είναι στην πρακτικότητα...το ίδιο και αν υπάρχει κινητικό πρόβλημα ...
Εγώ για αρκετό καιρό μέχρι να ξαναδυναμωσει το πόδι μου δεν περπατούσα καλά ...Ήταν και ο λόγος που δεν ήθελα να πηγαίνω πουθενά ...ούτε στο σούπερ μάρκετ..
Νόμιζα ότι όλοι κοιτούσαν εμένα ...
Στην πραγματικότητα όμως δεν ήταν στο βαθμό που το αντιλαμβανομουν εγώ ...ήταν πολύ μικρότερο..


Έκανες ένα μεγάλο λάθος στην αρχή όλου αυτού .Σταμάτησες την δουλειά σου .Κακώς δεν έπρεπε να αφήσεις την καθημερινότητα σου...
Με το να προσφέρουμε τα πάντα σε ένα τέτοιο άνθρωπο μόνο κακό του κάνεις.
Μπορεί αρχικά να χρειάζεται όντως κάποια πράματα να τα κάνουν άλλοι ,αλλά όταν αυτός ο άλλος πρέπει να φύγει και να πάει στη δουλειά του θα αναγκαστεί να εξυπηρετηθεί και μόνος τους ....Θα αναγκαστεί στην αρχή να αναλάβει ευθύνες που τις είχε και από πριν ....
Αν εσύ είσαι όλη μέρα μαζί της δεν θα έχει κανένα κίνητρο να τα κάνει όλα αυτά ...θα επαναπαυτει και όλη αυτή η αδράνεια μονο κακό κάνει και στο σώμα και στην ψυχή...

Αφού λοιπόν τόσο καιρό ,το να πας με τα νερά της δεν έχει βοηθήσει πρεπει να αλλάξεις ..οσο σκληρό και να είναι να διαλέξεις τον αντίθετο δρόμο..
Όσο δύσκολο και να σου είναι θα αρχίσεις λιγάκι να γίνεσαι σκληρός...τέρμα το νταντεμα εκεί που ξέρεις ότι θα τα καταφέρει και μόνη της ..τέρμα τα χάδια ...

Όταν ο άντρας μου αναγκάστηκε να παίξει αυτό τον ρόλο έφτασα σε σημείο να κλαίω και να τον κατηγορώ ...να τον διώχνω και να μην τον θέλω καθόλου γιατί απλά σταμάτησε να μου χαϊδεύει τα αυτιά ...
Μου είχε πει πολλά σκληρά θα έλεγα τότε αλλά ικανά για με ταρακουνήσουν ...αρχικά δέχτηκα να ξεκινήσω αποκατάσταση και μετά να δω και ένα ψυχολόγο που πλέον τα άτομα που κάνουν τέτοια χειρουργεία και η αποκατάστασή τους είναι επίπονη και χρονοβόρα επιβάλλεται να ακολουθούν ψυχολογική στηρίξει...όχι μόνο τα ίδια τα άτομα αλλά και το περιβάλλον τους...

Θα σου πω πολύ απλά ότι έπρεπε να είχες πάει σε ειδικό από χθες ....όχι να το δρομολογήσεις ..
Και ας είναι αρνητική ....Την πρώτη φορά ήρθε στο σπίτι εμένα μαζί με τον φυσιοθεραπευτή μου ..
Μιλα με κάποιον ειδικό και ξέρουν εκείνοι..αναλογα την περίπτωση έχουν και διαφορετικό τρόπο προσεγγίσεις για το κάθε άτομο..

Θα στο απλά ,εσύ ότι ήταν να κάνεις το έκανες ...λυπάμαι που στο λέω αλλά μόνο κακό της κάνεις πλέον με όλο τον τρόπο ζωής που έχεις επιλέξει...

Και κάτι ακόμα έχεις τον απεριοριστο σεβασμό μου για όλο αυτό που περνάς τόσο καιρό...θέλει πολύ δύναμη.
Πραγματικά είστε άξιοι με όλοι την σημασία της λέξης ..

Όποιος δεν περνάει μια τέτοια κατάσταση σε όποια πλευρά και να είναι δεν μπορεί να καταλάβει πόσο ψυχοφθόρο είναι όλο αυτό και πόσο εύκολα ένα καθαρα υγιή ψυχολογικά άνθρωπο μπορεί να τον φτάσει στα όρια της τρέλλας.
Ζητά άμεσα επαγγελματική βοήθεια !

Έχεις δίκιο σε όλα. Αλλά το γεγονός ότι μένουμε οι δυο μας σε μια ξένη για εμάς πόλη, χωρίς κανέναν γνωστό εδώ, δυσκολεύει την κατάσταση. Διότι στις αρχές πριν σταματήσω σταδιακά κάθε εργασία μου, κάθε φορά που γυρνούσα σπίτι την έβρισκα να κλαίει ώρες και σε εντελώς χάλια ψυχολογική κατάσταση. Γιαυτό και σιγά σιγά σταμάτησα κάθε εργασία γιατί δεν γινόταν να την αφήνω μόνη της σε αυτή την κατάσταση. Για να καταφέρω να αλλάξω λίγο αυτή την κατάσταση κανόνισα αρχές του επόμενου μήνα να μετακομίσουμε πίσω στην Αθήνα ώστε να έχουμε κοντά και την αδερφή της. Θέλω να πιστεύω πως το να έχει και έναν ακόμη άνθρωπο γύρω της και ειδικά της οικογενείας της, θα βοηθήσει. Με την αδερφή της δυστυχώς έχω φτάσει στο σημείο του να "συνωμοτούμε" για να δούμε τι και πως μπορούμε να βελτιώσουμε αυτή την κατάσταση. Και λέω δυστυχώς γιατί και μόνο το να κάνω κάτι πίσω από την πλάτη της με σκοτώνει αλλά πραγματικά δεν μπορώ πια να το κάνω μόνος μου όλο αυτό διότι βλέπω πως δεν είμαι αρκετός για να φέρω μια λύση. Χρειάζομαι βοήθεια πλέον. Η αλλαγή κατοικίας είναι κάτι που δεν θέλει η ίδια διότι όπως λέει συνέχεια δεν θέλει τίποτα από την ζωή της. Παρά τις επίμονες αντιρρήσεις της έκλεισα σπίτι και τις επόμενες 3 μέρες θα πάμε να μείνουμε εκεί.
Να πω στο σημείο αυτό πως αποκατάσταση για το πρόβλημα της δεν υπάρχει. Πολύ πειραματικά μόνο μπορεί να γίνει κάτι το οποίο κάτι ακόμα και αν πετύχει θα δώσει στην καλύτερη περίπτωση ένα 50-60% βελτίωση. Άρα ουσιαστικά μιλάμε για κάτι μόνιμο. Και για αυτό συνεχώς επαναλαμβάνει "θέλω το σώμα μου πίσω".
Το δικαστικό κομμάτι είναι πράγματι ΤΡΟΜΕΡΑ ψυχοφθόρο. Είμαστε ήδη 2 χρόνια που οι δικηγόροι μας κάνουν μπαλάκι από γιατρό σε γιατρό, έχουν φύγει ήδη ότι λεφτά είχαμε στην άκρη και ακόμα δεν έχει ξεκινήσει ΚΑΝ η αγωγή. Με την κοπέλα μου σε κάθε εξέλιξη να κλαίει ώρες και να λέει πως όλο αυτό δεν έχει νόημα και πως απλά θέλει να βάλει ένα τέλος και με εμένα να μιλάω στα τηλέφωνα ώρες ολόκληρες, να τσακώνομαι, να αναζητάω να πιαστώ από κάπου και ταυτόχρονα να προσπαθώ να της δώσω ελπίδα. Ελπίδα που και εγώ δεν ξέρω αν τελικά υπάρχει ή όχι.
Πιστεύεται πως η αλλαγή κατοικίας είναι σωστό βήμα ή πρέπει να μείνουμε εδώ; Μήπως δηλαδή μια τέτοια αλλαγή την κάνει χειρότερα;;;

Θέλω το σώμα μου πίσω ,θέλω την ζωή μου πίσω την καθημερινότητα και όλα αυτά ...πολύ γνώριμες πλέον κουβέντες .

Μπορώ να καταλάβω απόλυτα όσα λες και εφόσον δεν έχετε άλλη βοήθεια είναι λογικό όλο αυτό.
Εμένα αυτό έγινε γιατί φεύγοντας από το σπίτι ήξερε πως ανα πάσα στιγμή θα ειχα την μαμά μου δίπλα ..
Μεγάλη σιγουριά και μου το είπε ,ότι αν δεν την είχαμε κοντά δεν ξέρω πως θα τα κατάφερνε και τον μήνα που νοσηλευτικά αλλά και μετά στο σπίτι...

Όσο για την αλλαγή που θες να κάνεις επιβάλλεται νομίζω.Ειναι δύσκολο να να συνεχίσεις μόνο σου όλο αυτό και η μετακόμιση είναι μονόδρομος πιστεύω...
Αλλιώς θα πρέπει να βρεις κάποιο άτομο να σε καλύπτει τις ώρες που θα λείπεις ...δεν μπορείς απότομα να κάνεις τέτοια αλλαγή ,μπορεί να είναι χειρότερο..
Αν και να ξέρεις οι απότομες αλλαγές σε άλλους κάνουν καλό και σε άλλους όχι...
Σε εμένα τοτε όχι δεν θα ήθελα και τόσο ...ήθελα τον χώρο μου το σπίτι μου το δωμάτιο μου...
Όμως εκεί είχα πάντα κάποιον πολύ σημαντικό αυτό...πολύ σημαντικό να αισθάνεσαι ασφάλεια στο χώρο σου..γι αυτό δεν θες να φύγεις από εκεί και να βγεις έξω ...

Η δική σας δουλειά είναι πολύ πιο δύσκολη όσο αφορά το ψυχολογικό κομμάτι.
Εκτός ότι πρέπει να δει το πρόβλημα στην πραγματική του μορφή πρέπει να μάθει να το αποδεχεται αλλά και να μάθει πλέον να ζει με αυτό εφόσον δεν υπάρχουν δυνατότητες να επανέλθει..
Υπάρχει όμως και σε αυτό τρόπος για αυτό σου λέω χρειάζεται μια καλή αρχή .Μια ομάδα γιατρών η οποία πλέον θα συνεργάζεται...από τον θεραπων γιατρό της , τον ψυχολόγο και όποια άλλη ειδικότητα χρειάζεται η περίπτωσή σας ..

Ξεκινά τις απαραίτητες αλλαγές αλλά σιγά σιγά ...όχι απότομα πράγματα ..η ψυχολογία της είναι πολύ εύθραυστη .

ποσο σας νιωθω...!

Ξανά εδώ. Είχα να γράψω καιρό διότι πηγαίνουν όλα λάθος και δεν είχα καν πρόσβαση στον υπολογιστή μου τόσο καιρό...
Και να τι έχει μεσολαβήσει από την τελευταία μου ανάρτηση.
Τελικά όντως μετακομίσαμε σε σπίτι στην Αθήνα. Σε αυτό το σημείο να πω πως η πρόσβαση και χρήση ίντερνετ είναι για αυτήν η μόνη "χαρά" και το μόνο που έχει να κάνει κλεισμένη σε ένα σπίτι. Και ενώ εγώ είχα κάνει αίτηση για ίντερνετ στο νέο σπίτι 15 μέρες πριν πάμε σε αυτό και αφού στην πορεία ο οτε μου ζήτησε συνολικά 320 ευρώ σε διάφορες "εργασίες" που και καλά έπρεπε να κάνει (τεράστια ιστορία - όλοι στην περιοχή έχουν ίντερνετ και ο προηγούμενος ένοικος πάλι είχε) τελικά φτάσαμε στο σήμερα όπου ΑΚΟΜΑ δεν μας έχουν βάλει σταθερό με ίντερνετ στο σπίτι. Ούτε επίτηδες να το κάναν δηλαδή. Το μόνο που είχε για να ξεχνιέται τώρα δεν το έχει. Και έτσι έχει περάσει ενάμιση μήνας με εμένα να είμαι κάθε μέρα στα τηλέφωνα και να τσακώνομαι και όλη την υπόλοιπη ημέρα να ψάχνω τρόπους να την κρατάω απασχολημένη. Πριν την καραντίνα τα πράγματα δείχναν λίγο καλύτερα παρόλη την έλλειψη ίντερνετ διότι κανονίζαμε μέρα παρά μέρα να μαζευόμαστε για ταινία και φαγητό στην αδερφή της και το αγόρι της. Μετά ήρθε η καραντίνα όμως και η κατάσταση μέρα με την μέρα έγινε απελπιστική. Σε ένα σπίτι χωρίς ίντερνετ. Σε ένα σπίτι που για κάποιον λόγο είναι γεμάτο ψαλίδες (αυτά τα έντομα με την δαγκάνα στην ουρά) και που τα βρίσκουμε κυριολεκτικά παντού μέσα στο σπίτι και πάνω μας. Σε ένα σπίτι που τα βράδια επειδή έχει κήπο, οι εξωτερικοί τοίχοι γεμίζουν μαύρα σκουλίκια. Ένα σπίτι φρίκη τελικά. Και έτσι μέσα σε όλα ψάχνω και για νέο σπίτι. Και ενώ είχε αποφασίσει να δώσει πανελλήνιες πέρυσι και μάλιστα πέρασε πρώτη σε μια από τις καλύτερες σχολές του ΕΚΠΑ στην Αθήνα, τώρα δεν έχει ίντερνετ για να παρακολουθεί τα online μαθήματα και αυτό είναι ένας ακόμη λόγος να πέφτει πιο πολύ ψυχολογικά. Και φυσικά πλέον δεν θέλει καν να παρακολουθήσει καμία σχολή και δεν θέλει να κάνει τίποτε απολύτως. Προσπαθώ να της λέω κάθε μέρα να πηγαίνουμε κάπου παρόλη την καραντίνα γιατί πραγματικά δεν γίνεται αλλιώς. Και δεν μου αρέσει που το λέω γιατί σέβομαι και ακολουθώ πάντα τις οδηγίες και τα μέτρα προστασίας, αλλά δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Οπότε της λέω κάθε δεύτερη μέρα να πηγαίνουμε σουπερ μάρκετ και τις άλλες μέρες να πηγαίνουμε μια βόλτα με το αμάξι και να παίρνουμε μια σοκολάτα ρόφημα από ένα μαγαζί που της αρέσει. Το θέμα είναι όμως πως μοιάζει να έχει εγκαταλείψει τα πάντα και έρχεται μαζί πάντα με τις πιτζάμες και τις παντόφλες και δεν βγαίνει από το αμάξι, απλά με περιμένει μέσα. Εν μέσω καραντίνας λοιπόν αρχίσαμε να βλέπουμε ότι reality παίζει η Ελληνική τηλεόραση, σε μια προσπάθεια να απασχολώ το μυαλό της με άλλα πράγματα. Η κατάσταση έχει φτάσει στο αμήν όμως. Και όσο και αν δείχνει μια θέληση για βοήθεια η αδερφή της, στην πραγματικότητα δεν βλέπω να θυσιάζει τίποτα από την ζωή της για να βοηθήσει. Βοηθάει δηλαδή μόνο στον εντελώς ελεύθερο της χρόνο. Δεν λέω επιλογή της είναι και το σέβομαι, είμαι όμως εντελώς μόνος σε αυτό τελικά και πραγματικά όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να καταφέρω πραγματικά αποτελέσματα. Για ψυχολόγο ή ψυχίατρο είναι 100% αντίθετη και όσες φορές προσπάθησα να της το πω άρχισε να φωνάζει. Πως μπορώ να την κάνω να πάει; Πως μπορώ να την κάνω να το θελήσει μόνη της; Είναι τρομερά πεισματάρα, πάντα ήταν βέβαια, αλλά στην προκειμένη της κάνει κακό αλλά δεν το καταλαβαίνει.

Καλημέρα! Όσον αφορά το ίντερνετ, γιατί δεν αγοράζετε μια κάρτα ή Megabytes ώστε να μπορεί να παρακολουθεί τις διαλέξεις;
Εγώ αυτό έκανα όταν χάλασε για ένα διάστημα η σύνδεση στο σταθερό και το ίντερνετ.
Όσον αφορά το θέμα της κοπέλας σου, υπάρχει πρόβλημα αποδοχής της κατάστασης και το καταλαβαίνω.
Και δυστυχώς, πάρα πολλοί έχουμε πάθει ζημιές από γιατρούς ανεπανόρθωτες.
Κι εγώ τώρα έμεινα χωρίς δόντια στην δεξιά μεριά της άνω γνάθου από κακές απονευρώσεις που μου έκανε οδοντίατρος το καλοκαίρι. Επίσης, έπαθα κι εγώ ζημιά από επέμβαση που χρυσοπλήρωσα κιόλας, σε "κορυφή" υποτίθεται γυναικολόγο.
Άσε το χειρότερο, που την μητέρα μου την έστειλε στον τάφο 64 χρονών ένας χασάπης χειρούργος από εγκληματική αμέλεια..
Επίσης, φίλος μου έπαθε νεφρική ανεπάρκεια από λάθος φαρμακευτική αγωγή και τώρα κάνει αιμοκάθαρση.
Και πόσες άλλες περιπτώσεις...
Ε, τώρα τί να κάνουμε όμως; Πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε, έστω με αυτά που μας έμειναν.

Μπορεισ να αγορασεισ για το κινητο και να συνδεθεισ με τον υπολογιστη στο κινητο φορητο σημειο προσβασησ λεγεται στο κινητο και συνδεεσε με wifi του υπολογιστη

Θέλει δεν θέλει, χωρίς πολύ συζήτηση, αν δεν καταλαβαίνει αλλιώς θα την αγριεύσεις κι ας κλάψει κι ας χτυπιέται κάτω... να κανει μπάνιο, να ντύνεται, να χτενίζεται και να σε συνοδεύει ΜΕΣΑ στο supermarket ή/και πήγαινέ την κάπου ερημικά και υποχρέωσέ την να βγει από το αμάξι και να περπατήσετε. Έστω και με το ζόρι. Όσο δύσκολο της είναι στην αρχή κι όσο άσχημα κι αν αισθάνεσαι. Βάλε όρια. Μέρα με την μέρα μόνο έτσι θα ξεκολλήσει και θα αντιμετωπίσει τους φόβους της. Αυτή θα τα βλέπει όλα μαύρα και θα σου λέει απαισιόδοξες μηδενιστικές καμμενίλες και μπορεί να γίνει κι επιθετική. Να μην λυγίσεις. Μετά φυσικά θα της λες "ορίστε, έγινε κάτι που ήρθες να με βοηθήσεις με τα ψώνια" ή "Έπαθες κάτι τραγικό που βγήκες από το σπίτι να πάμε μία βόλτα να αλλάξουμε παραστάσεις;" Θα είσαι θετικός και υποστηρικτικός, αλλά θα βάζεις όρια και θα είσαι σταθερός ώστε να πάρει μπροστά. Άλλη λύση δεν υπάρχει.

Γιατί τα βάζεις με την αδερφή της; Θα έπρεπε να σταματήσει τη ζωή της για να βοηθήσει μία αδερφή που δεν τα πηγαίνανε καλά και που σε αυτή τη φάση δεν θέλει καν η ίδια να βοηθήσει τον εαυτό της; Ο καθένας όσο θέλει και μπορεί, δεν είναι υποχρέωσή της.

Quote:

---

Originally Posted by Ion

Ξανά εδώ. Είχα να γράψω καιρό διότι πηγαίνουν όλα λάθος και δεν είχα καν πρόσβαση στον υπολογιστή μου τόσο καιρό...
Και να τι έχει μεσολαβήσει από την τελευταία μου ανάρτηση.
Τελικά όντως μετακομίσαμε σε σπίτι στην Αθήνα. Σε αυτό το σημείο να πω πως η πρόσβαση και χρήση ίντερνετ είναι για αυτήν η μόνη "χαρά" και το μόνο που έχει να κάνει κλεισμένη σε ένα σπίτι. Και ενώ εγώ είχα κάνει αίτηση για ίντερνετ στο νέο σπίτι 15 μέρες πριν πάμε σε αυτό και αφού στην πορεία ο οτε μου ζήτησε συνολικά 320 ευρώ σε διάφορες "εργασίες" που και καλά έπρεπε να κάνει (τεράστια ιστορία - όλοι στην περιοχή έχουν ίντερνετ και ο προηγούμενος ένοικος πάλι είχε) τελικά φτάσαμε στο σήμερα όπου ΑΚΟΜΑ δεν μας έχουν βάλει σταθερό με ίντερνετ στο σπίτι. Ούτε επίτηδες να το κάναν δηλαδή. Το μόνο που είχε για να ξεχνιέται τώρα δεν το έχει. Και έτσι έχει περάσει ενάμιση μήνας με εμένα να είμαι κάθε μέρα στα τηλέφωνα και να τσακώνομαι και όλη την υπόλοιπη ημέρα να ψάχνω τρόπους να την κρατάω απασχολημένη. Πριν την καραντίνα τα πράγματα δείχναν λίγο καλύτερα παρόλη την έλλειψη ίντερνετ διότι κανονίζαμε μέρα παρά μέρα να μαζευόμαστε για ταινία και φαγητό στην αδερφή της και το αγόρι της. Μετά ήρθε η καραντίνα όμως και η κατάσταση μέρα με την μέρα έγινε απελπιστική. Σε ένα σπίτι χωρίς ίντερνετ. Σε ένα σπίτι που για κάποιον λόγο είναι γεμάτο ψαλίδες (αυτά τα έντομα με την δαγκάνα στην ουρά) και που τα βρίσκουμε κυριολεκτικά παντού μέσα στο σπίτι και πάνω μας. Σε ένα σπίτι που τα βράδια επειδή έχει κήπο, οι εξωτερικοί τοίχοι γεμίζουν μαύρα σκουλίκια. Ένα σπίτι φρίκη τελικά. Και έτσι μέσα σε όλα ψάχνω και για νέο σπίτι. Και ενώ είχε αποφασίσει να δώσει πανελλήνιες πέρυσι και μάλιστα πέρασε πρώτη σε μια από τις καλύτερες σχολές του ΕΚΠΑ στην Αθήνα, τώρα δεν έχει ίντερνετ για να παρακολουθεί τα online μαθήματα και αυτό είναι ένας ακόμη λόγος να πέφτει πιο πολύ ψυχολογικά. Και φυσικά πλέον δεν θέλει καν να παρακολουθήσει καμία σχολή και δεν θέλει να κάνει τίποτε απολύτως. Προσπαθώ να της λέω κάθε μέρα να πηγαίνουμε κάπου παρόλη την καραντίνα γιατί πραγματικά δεν γίνεται αλλιώς. Και δεν μου αρέσει που το λέω γιατί σέβομαι και ακολουθώ πάντα τις οδηγίες και τα μέτρα προστασίας, αλλά δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Οπότε της λέω κάθε δεύτερη μέρα να πηγαίνουμε σουπερ μάρκετ και τις άλλες μέρες να πηγαίνουμε μια βόλτα με το αμάξι και να παίρνουμε μια σοκολάτα ρόφημα από ένα μαγαζί που της αρέσει. Το θέμα είναι όμως πως μοιάζει να έχει εγκαταλείψει τα πάντα και έρχεται μαζί πάντα με τις πιτζάμες και τις παντόφλες και δεν βγαίνει από το αμάξι, απλά με περιμένει μέσα. Εν μέσω καραντίνας λοιπόν αρχίσαμε να βλέπουμε ότι reality παίζει η Ελληνική τηλεόραση, σε μια προσπάθεια να απασχολώ το μυαλό της με άλλα πράγματα. Η κατάσταση έχει φτάσει στο αμήν όμως. Και όσο και αν δείχνει μια θέληση για βοήθεια η αδερφή της, στην πραγματικότητα δεν βλέπω να θυσιάζει τίποτα από την ζωή της για να βοηθήσει. Βοηθάει δηλαδή μόνο στον εντελώς ελεύθερο της χρόνο. Δεν λέω επιλογή της είναι και το σέβομαι, είμαι όμως εντελώς μόνος σε αυτό τελικά και πραγματικά όσο και να προσπαθώ δεν μπορώ να καταφέρω πραγματικά αποτελέσματα. Για ψυχολόγο ή ψυχίατρο είναι 100% αντίθετη και όσες φορές προσπάθησα να της το πω άρχισε να φωνάζει. Πως μπορώ να την κάνω να πάει; Πως μπορώ να την κάνω να το θελήσει μόνη της; Είναι τρομερά πεισματάρα, πάντα ήταν βέβαια, αλλά στην προκειμένη της κάνει κακό αλλά δεν το καταλαβαίνει.

---

Καλησπέρα

Στο είχα γράψει και τότε γιατί σου είπα τα πέρασα...

Όσο την νταντευεις και την έχεις σαν μικρό παιδί αυτά θα έχεις ...
Είναι σκληρό το ξέρω αλλά πρέπει να θυμώσεις μαζί της ..
Όχι απότομα... και σε αυτό το βήμα θέλει τον κατάλληλο χειρισμό ...
Σταδιακά θα δείχνεις πλέον ότι σε ενοχλούν όλα όσα λες και σε εμάς εδώ...

Ξεκινάς πρώτα από την καθημερινότητα..
Προσωρινές λύσεις για το ίντερνετ υπάρχουν με κάρτες οπότε το λύνεις έτσι .Έπειτα σούπερ μάρκετ και οποιαδήποτε άλλη βόλτα μόνο όταν είναι ντυμένη κανονικά ..
Αυτό να μπαίνει στο αυτοκίνητο με την παντόφλα και την πυτζάμα ξέχνα το..
Όσο δύσκολο και να είναι θα το απαιτεις να το κάνει και το κυριότερο να περιποιείται τον ευατο της ..

Τώρα στο πιο σημαντικό κάνε αυτό που έκαναν και σε εμένα ...
Με το ζόρι ....μου τον φέρανε στο σπίτι και ας έκλαιγα και δεν ήθελα κανέναν και τίποτα ...

Είπαμε αυτοί έχουν τον τρόπο τους και προσεγγίζουν τα άτομα ανάλογα την περίπτωση ..
Εν ανάγκη ας έρθει μια δυο φορές και ας φύγει χωρίς να τον δει...καθηστε και μιλήστε εσείς στο σπίτι ..

Είναι πολύ δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο ..
Να ξέρεις θα κλάψει θα φωνάξει θα νευριάσει αλλά δεν έγινε και κάτι ...
Στο τέλος και με τον κατάλληλο χειρισμο θα το δεχτεί..

Άσε την αδελφή της απ' έξω ..καλώς η κακώς είναι στη θελήσει της αν βοηθήσει η όχι.Εσυ πλέον ζεις μαζί της και εσύ θα παίρνεις τις τελικές αποφασίσεις.
Και εφόσον η δική σου ζωή ταλαιπωρείται θα κάνεις το καλύτερο..

Καντω μόνο άμεσα πριν έρθεις και εσύ σε φάση που θα χρειάζεσαι πιο πολύ ο ίδιος την ψυχολογική υποστήριξη..

Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις. Ίσως παρεξηγήθηκε αυτό που είπα για την αδερφή της, δεν εννοούσα ότι την κατηγορώ, απλά από τα όσα μου είχε πει περίμενα ότι θα αφιέρωνε πιο πολύ χρόνο. Αλλά όπως και να χει το θεωρώ σημαντικό που υπάρχει και αυτή. Το θέμα με την κοπέλα μου είναι πως είναι 100% απόλυτη και πεισματάρα σε τόσο απίστευτο βαθμό που δεν το φαντάζεστε. Σήμερα ξύπνησε στις 10 με κλάματα και τώρα είναι 1:12 και ακόμα κλαίει. Και όταν είπα για να επισκεφτούμε ειδικό θύμωσε απίστευτα και είπα να το συνεχίσω μήπως και αν με έβλεπε να επιμένω έντονα υποχωρούσε, αλλά θύμωσε περισσότερο, φώναζε έγινε χαμός. Το να έρθει να πάμε σε ψυχολόγο ή ψυχίατρο είναι κυριολεκτικά αδύνατο. Και δεμένη να την πάω εκεί απλά θα φωνάξει και θα σηκωθεί να φύγει. Αν τον φέρω εδώ (που δεν ξέρω αν θα θέλει και κανείς να έρθει) πάλι δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσει μαζί του. Πολύ ξεκάθαρα μου έχει δηλώσει πάρα πολλές φορές ότι ο μόνος λόγος που δεν αυτοκτονεί είναι για να μην με πληγώσει. Σήμερα όμως μου είπε "γιατί μου το κάνεις αυτό; προτιμάς να ζω έτσι; γιατί δεν βρίσκεις κάποια άλλη να με αφήσεις να το κάνω χωρίς να το μάθεις;"

Κι εσύ τι απαντάς σε όλα αυτά;

Συγνώμη που δεν γράφω πολλά κάθε φορά αλλά γράφω κρυφά από αυτήν και είναι δύσκολο.

Quote:

---

Originally Posted by Ion

Καλησπέρα σας.
Έχω ένα πάρα πολύ σοβαρό πρόβλημα και ψάχνω λύση για αυτό... Το πρόβλημα μου είναι το ότι δεν μπορώ να βρω τρόπο να βοηθήσω τον άνθρωπο μου. Πριν από δύο χρόνια έκανε μια επέμβαση για να διορθώσει ένα μικρό πρόβλημα που είχε, αλλά ο γιατρός αρχικά είπε πολλά ψέματα και εν συνεχεία έκανε μια εγκληματικά λάθος τεχνική με αποτέλεσμα να υπάρχει μια μη αναστρέψιμη κατάσταση με παρενέργειες που την έχουν βυθίσει σε πολύ βαθιά κατάθλιψη. Φυσικά τον γιατρό αυτό τον κυνηγάμε δικαστικά αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Το θέμα είναι πως αυτά τα 2 χρόνια η κοπέλα βυθίζετε όλο και πιο πολύ σε κατάθλιψη, αποφεύγει όλο και πιο πολύ την συναναστροφή με κόσμο σε βαθμό να μην θέλει καν να βγαίνει από το σπίτι πια, ούτε καν στο σουπερμάρκετ δεν έρχεται πια μαζί μου γιατί δεν θέλει να την βλέπει κόσμος. Να πω εδώ ότι εμφανισιακά δεν φαίνεται κάποιο πρόβλημα, ουσιαστικά το πρόβλημα ναι είναι σοβαρό αλλά μόνο η ίδια το γνωρίζει πως υπάρχει.Βέβαια υπό συνθήκες υπάρχει η περίπτωση να προδοθεί το πρόβλημα και σε άλλους και αυτό της δημιουργεί φόβο και άγχος και γιαυτό πλέον δεν βγαίνει από το σπίτι...
Αυτά τα δύο χρόνια όλο και πιο συχνά αλλά τους τελευταίους μήνες καθημερινά, περνάει ώρες κλαίγοντας και πολύ ξεκάθαρα μέσα στα κλάματα και με ειλικρίνεια μου λέει πως θέλει να βάλει ένα τέλος, πως δεν θέλει πια να ζει, πως έχει κουραστεί να κλαίει κάθε μέρα, πως θέλει να βάλει ένα τέλος, μου ζητάει να την αφήσω και να βρω μια άλλη για να της είναι πιο εύκολο να αυτοκτονήσει και πάντα λέει όταν κλαίει πως θέλει απλά να κοιμηθεί. Την κοπέλα δεν την γνώρισα χθες. Είμαστε ένα εδώ και 13 χρόνια. Οπότε είμαι σε θέση να ξέρω πότε κάτι το εννοεί και πότε όχι. Και πραγματικά ειδικά το τελευταίο 6μηνο είμαι σε 24ωρη επιφυλακή. Δεν κοιμάμαι αν δεν κοιμηθεί πρώτα αυτή. Βάζω ξυπνητήρι να ξυπνάω πάντα πριν ξυπνήσει. Προσπαθώ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ να ανοίγω άσχετα θέματα συζήτησης για να την κάνω να μιλάει για άλλα πράγματα. Παρόλα αυτά το 80% του 24ώρου περνάει με κλάματα και ένα απίστευτο βαρύ κλίμα. Τον τελευταίο μήνα επειδή τα πράγματα έχουν γίνει πάρα πολύ σοβαρά αναγκάστηκα να μιλήσω στην αδερφή της με την οποία δεν έχουν και πολύ καλή σχέση, αλλά ειλικρινά δεν είχα άλλη επιλογή παρά να της το πω μήπως μπορέσει κάπως να βοηθήσει. Αυτή προσπαθεί πολύ είναι η αλήθεια να μιλάει μαζί της και να την κάνει να νιώσει καλύτερα αλλά χωρίς επιτυχία. Εδώ και ένα μήνα προσπαθούμε να την πείσουμε να την πάω να μιλήσει με κάποιον ψυχολόγο ή ψυχίατρο μήπως την βοηθήσει αλλά είναι απόλυτα κάθετη πως δεν θέλει να πάει γιατί δεν δέχεται ότι μπορεί να την βοηθήσουν διότι όπως λέει ότι και να της πουν το πρόβλημα από το χειρουργείο δεν αλλάζει.
Να πω εδώ πως τον χειμώνα που μας πέρασε, την είχα πάει σε έναν πολύ καλό ψυχίατρο όπου μίλησαν 3 φορές για πολλές ώρες την κάθε φορά και της έγραψε ένα αντικαταθλιπτικό που το έπαιρνε για 6 μήνες αλλά μετά το σταμάτησε διότι όπως είπε την εμπόδιζε να νιώσει χαρά. Τον ψυχίατρο αυτό και αυτή τον έχει σε εκτίμηση διότι πράγματι ήταν και πολύ καλός σαν άνθρωπος. Αλλά παρόλα αυτά δεν θέλει να ξαναπάμε.
Πλέον η κάθε ημέρα είναι σαν να είμαστε σε κηδεία από πλευράς ψυχολογίας. Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν ξέρω πως να την βοηθήσω. 2 χρόνια τώρα έχω αφήσει τα πάντα για να την προσέχω, ούτε δουλεύω πια ούτε τίποτα για να μπορώ να είμαι μαζί της όλο το 24ωρο. Επειδή όμως χρειαζόμαστε και λεφτά για να ζήσουμε θα πρέπει σιγά σιγά να αναλαμβάνω και λίγες έστω δουλειές. Για αυτό τον λόγο κανόνισα να μετακομίσουμε στην περιοχή που μένει η αδερφή της ώστε να μένει αυτή μαζί της όταν εγώ θα πηγαίνω σε κάποιο πελάτη. Όμως φοβάμαι διότι μου το έχει ξεκαθαρίσει άπειρες φορές ότι αν δεν υπήρχα εγώ δεν θα είχε λόγο να ζει και θα είχε ήδη αυτοκτονήσει. Δυστυχώς το εννοεί και το γνωρίζω πολύ καλά. Και αυτό με κάνει να φοβάμαι διπλά γιατί αν πάθω εγώ κάτι κάποια στιγμή είναι σίγουρο ότι θα το κάνει.
Πως μπορώ να την βοηθήσω;;; Πως μπορώ να την πείσω να δει ειδικό;; Τι μπορώ να κάνω πρακτικά;;; Εχτές έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται μήπως θα της ήταν πιο εύκολο αν απλά αυτοκτονούσα εγώ πρώτος. Δεν μπορώ να την βλέπω τόσο δυστυχισμένη και να κλαίει μέρες ολόκληρες. Δεν ξέρω τι να κάνω είμαι πραγματικά σε απόγνωση. Κάθε πρόταση είναι ευπρόσδεκτη.
Σας ευχαριστώ.

---

Το πρόβλημα που αναφέρεις είναι εμφανισιακό; Επειδή αναφέρεις πως υπό συνθήκες μπορεί να προδωθεί και είναι αυτό που φοβάται. Είναι κάποιο πρόβλημα που όντως θα γκρεμιστεί ο κόσμος της αν αποκαλυφθεί; Πιστεύεις πως και άλλοι αν βρισκόντουσαν στη θέση της θα ένιωθαν το ίδιο; Εγώ προσωπικά αν ήμουν στην θέση σου θα προσπαθούσα να βρω ένα ψυχολόγο ή ψυχίατρο που να εργάζεται σε κέντρα αποκατάστασης, γιατί αυτοί αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις καθημερινά και ξέρουν τον τρόπο να βοηθήσουν κάποιον να μπορέσει να επιβιώσει και να ζήσει και να συνεχίσει να ζει με αυτό. Πιστεύω πως ένας τέτοιος ειδικός θα μπορούσε να βοηθήσει ουσιαστικά και να έχει αποτέλεσμα. Δηλαδή να μιλήσεις εσύ πρώτα με έναν τέτοιο ειδικό να του εξηγήσεις την κατάσταση και ξέρει αυτός το τρόπο υποθέτω να εισέλθει στην ζωή της γιατί σίγουρα του έχει συμβει πάρα πολλές φορές στο παρελθόν και θα του συμβαίνει και συνεχώς στο μέλλον.

Quote:

---

Originally Posted by Ion

Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις. Ίσως παρεξηγήθηκε αυτό που είπα για την αδερφή της, δεν εννοούσα ότι την κατηγορώ, απλά από τα όσα μου είχε πει περίμενα ότι θα αφιέρωνε πιο πολύ χρόνο. Αλλά όπως και να χει το θεωρώ σημαντικό που υπάρχει και αυτή. Το θέμα με την κοπέλα μου είναι πως είναι 100% απόλυτη και πεισματάρα σε τόσο απίστευτο βαθμό που δεν το φαντάζεστε. Σήμερα ξύπνησε στις 10 με κλάματα και τώρα είναι 1:12 και ακόμα κλαίει. Και όταν είπα για να επισκεφτούμε ειδικό θύμωσε απίστευτα και είπα να το συνεχίσω μήπως και αν με έβλεπε να επιμένω έντονα υποχωρούσε, αλλά θύμωσε περισσότερο, φώναζε έγινε χαμός. Το να έρθει να πάμε σε ψυχολόγο ή ψυχίατρο είναι κυριολεκτικά αδύνατο. Και δεμένη να την πάω εκεί απλά θα φωνάξει και θα σηκωθεί να φύγει. Αν τον φέρω εδώ (που δεν ξέρω αν θα θέλει και κανείς να έρθει) πάλι δεν υπάρχει περίπτωση να μιλήσει μαζί του. Πολύ ξεκάθαρα μου έχει δηλώσει πάρα πολλές φορές ότι ο μόνος λόγος που δεν αυτοκτονεί είναι για να μην με πληγώσει. Σήμερα όμως μου είπε "γιατί μου το κάνεις αυτό; προτιμάς να ζω έτσι; γιατί δεν βρίσκεις κάποια άλλη να με αφήσεις να το κάνω χωρίς να το μάθεις;"

---

Πολλα θα σου πει ακομα γιατι πολυ απλα ειναι πολυ βαθια μεσα σε αυτο ...'
Δειξε δυναμη και χαρακτηρα και καθε φορα θα προσπαθεις να μην μπαινεις σε τετοιο διαλογο οταν σου κανει τετοιες ερωτησεις ...δεν εχει νοημα ..

Το βλεπεις και εσυ πλεον ...κλαιει τοσες ωρες ,εχει αυτοκτονικες τάσεις ,ξεσπάσματα ...οτι και να κάνεις η ψυχιατρικη βοήθεια ειναι αναγκαία πλέον ...

Εχεις εσυ απευθυνθει σε καποιο σύμβουλο ψυχικης υγείας?
Να μπορεσει να κατευθευνει εσενα σε ολο αυτο....δεν μπορεις να το διαχειριστης μονος σου ουτε εσυ γιατι πολυ απλα και για εσενα ειναι κατι αγνωστο ..
Ξεκινα εσυ τουλαχιστον σε πρωτη φαση και μπορουν καποιες συνεδριες να γινονται σπιτι...τωρα βεβαια με την κατάσταση δεν νομίζω αλλα αργότερα ..
Εκτος οτι θα σε βοηθησει ολο αυτο εσενα μπορει βλέποντας εσενα να θελησει να δεχτή και εκείνη καποια πραγματα ..

Εγώ είναι αδύνατον να την αφήνω μόνη της για να πηγαίνω σε ψυχολόγους ή ψυχιάτρους. Έστειλα την αδερφή της όμως και έκανε ραντεβού με έναν ο οποίος της είπε ότι "Χρειάζεται άμεσα αγωγή κ παρακολούθηση" ότι "η κατάσταση είναι κρίσιμη" ότι "είναι διαταραγμένη η προσωπικότητά της κ γενικώς τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά". Αυτά μου τα μετέφερε η αδερφή της γιαυτό τα βάζω σε εισαγωγικά διότι είναι όπως ακριβώς μου τα είπε.
Βρε παιδιά έχετε εσείς να μου συστήσετε κάποιον που εργάζεται σε κέντρο αποκατάστασης; κάποιον που να ξέρει τι να κάνει; Επίσης αυτά τα φυτικά αντικαταθλιπτικά στα φαρμακεία κάνουν τίποτα; μήπως για αρχή έστω της δίνω κρυφά μέσα στο φαγητό της;

Quote:

---

Originally Posted by Ion

Εγώ είναι αδύνατον να την αφήνω μόνη της για να πηγαίνω σε ψυχολόγους ή ψυχιάτρους. Έστειλα την αδερφή της όμως και έκανε ραντεβού με έναν ο οποίος της είπε ότι "Χρειάζεται άμεσα αγωγή κ παρακολούθηση" ότι "η κατάσταση είναι κρίσιμη" ότι "είναι διαταραγμένη η προσωπικότητά της κ γενικώς τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά". Αυτά μου τα μετέφερε η αδερφή της γιαυτό τα βάζω σε εισαγωγικά διότι είναι όπως ακριβώς μου τα είπε.
Βρε παιδιά έχετε εσείς να μου συστήσετε κάποιον που εργάζεται σε κέντρο αποκατάστασης; κάποιον που να ξέρει τι να κάνει; Επίσης αυτά τα φυτικά αντικαταθλιπτικά στα φαρμακεία κάνουν τίποτα; μήπως για αρχή έστω της δίνω κρυφά μέσα στο φαγητό της;

---

Κοίτα τα αντικαταθλιπτικά δεν αποτελούν πανάκεια είτε φυτικά είτε χημικά δεν σου λύνουν το πρόβλημα. Το πρόβλημα θα συνεχίζει να υπάρχει γιατί συνεχίζει να υπάρχει η αιτία, πρέπει να μάθει η κοπέλα να συνυπάρχει με το πρόβλημα της το οποίο είναι και το πιο δύσκολο. Δεν μπορώ να σου συστήσω κάποιον γιατρό ή ψυχολόγο γιατί δεν γνωρίζω κάποιον που να εργάζεται σε τέτοια μονάδα. Επίσης αυτό έχει και κάποιο κόστος. Τα πράγματα είναι σοβαρά γιατι η κατάθλιψη ολοένα και θα μεγαλώνει αν δεν αντιμετωπιστεί. Αν έχεις λεφτά και μπορείς να αντεπεξέλθεις ψάξου στο διαδίκτυο, αν δεν έχεις βρες το ΚΨΥ στην περιοχή που μένεις και μίλα με αυτούς μήπως για παράδειγμα δεν το γνωρίζω κάνουν επισκέψεις κατ' οίκον σε εξεζητημένες περιπτώσεις και έρχεται στο σπίτι. Δεν μπορείς να το αφήσεις έτσι πάντως αλλά από την άλλη δεν μπορείς και με το έτσι θέλω να εξαναγκάσεις κάποιον να επισκεφτεί ψυχίατρο. Τα φάρμακα μόνα τους δεν λύνουν το πρόβλημα χρειάζεται υποστήριξη ψυχολογική. Ξεκίνα με το ΚΨΥ που έχουν ολόκληρη ομάδα από ψυχολογους και ψυχίατρους και βλέπεις τι θα κάνεις. Θα πάρει καιρό να κλείσεις ραντεβού με το ΚΨΥ πάντως. Διαφορετικά θα ψαχνόμουν στο διαδίκτυο και θα μιλαγα με τα κέντρα.

καλησπερα κι απο μενα Ion . Πρωτα απο ολα θελω να σου πω οτι θαυμαζω την συμπεριφορα σου απεναντι στην γυναικα σου ,θελω να σου δωσω τα θερμα μου συγχαρητήρια ως ανδρα προς ανδρα! διοτις μονον ενας ανδρας θα μπορουσε να θυσιαστει τσι στην εποχη μας.
Marilou !! θα ελεγα να ξανα σκεφτεις λιγακι τον τροπο που γραφεις στον Ιον. Οι προσωπικες σου εμπειριες πανω στο θεμα μετρανε παρα πολυ, αλλα οταν του γραφεις οτι " στην αρχη δεν της εκανες καλο" , η οτι εσυ " μπορεσες και το ξεπερασες το προβλημα επειδη ειχες στο πλευρο σου τον ανδρα σου οπου ενδιαφεροταν για εσενα " τετοια λογια ειναι μαχαιρι στην καρδια για τον ανθρωπο αυτον.
Marilou ! ο Ion αναιβαζει ενα θεμα για να του δωσουμε οποιες γνωμες εχει ο καθενας μας.,να του προτεινουμε αν ξερουμε τυποτα γιατρους η θεραπευτες και τελος να του δωσουμε κουραγιο. Δεν ειναι σκοπος μας να τον κρινουμε , ειδικα αυτην την περιπτωση,ειδικα αυτον που εχει γινει θυσια!
Ion , επιστρεφω στο θεμα σου και συγνωμη για την παρενθεση, αποψη μου φιλε μου ειναι να βρεις καποιον καλο ψυχολογο και να πας αλλα οχι για την γυναικα σου, να πας για να θεραπευσει εσενα εξολοκληρου και αποκλειστικα! διοτις αν δεν εισαι εσυ καλα θα χαθειτε και οι δυο σας.Απο τα γραπτα σου νομιζω οτι δεν εισαι στα καλυτερα σου, οταν γραφεις οτι σκεφτεσαι για θανατους και των δυο σας, οταν εχεις τοσο αρνητικες σκεψεις ,γενικα νομιζω οτι πρεπει να ασχοληθεις με την δικη σου υγεια αποκλειστικα και μονο για λιγο! και οχι μονο την ψυχικη, αλλα και την σωματικη, να τρεφεσαι σωστα δλδ, να ασκησαι ολα ατα που πρεπει να κανεις. Νομιζω οτι με αυτον τον τροπο θα αποκτησεις την πνευματικη δυναμη που χρειαζεσαι για να συνεχισεις τον αγωνα σου .Θα δωσεις κουραγιο και στην αγαπημενη σου αφου πλεον ειστε ενα σωμα! οι δυσκολιες και οι δοκιμασιες οπου περνατε σας εχουν φερει πολλα δεινα,αλλα σας εχουν κανει και ερωτευμενους οσο πωτες! οσο θα ονειρευοταν αλλα ζευγαρια !
Ο καθε ανθρωπος ειναι διαφορετικος ετσι και η γυναικα σου αντιμετοπιζει με τον δικο της τροπο το μοναδικο της προβλημα, αφου αυτο που επαθε δεν ειναι ασθενια, ειναι ατυχημα αρα ειναι μοναδικο. Δεν ειναι σωστο λοιπον να υπαρχουν συγκρησεις και χαρακτηρισμοι για την κοπελα . Ευχομαι να βρειτε δυναμη και οι δυο σας και να ζησετε τον ερωτα σας μαζι με την υγεια σας .

Δεν θέλω να πω λεπτομέρειες... Αλλά κοντινό μου πρόσωπο έμεινε τετραπληγικό κυριολεκτικά από τη μία μέρα στην άλλη. Για ένα χρόνο μπαινόβγαινε κυριολεκτικά στα νοσοκομεία συνεχώς χαροπαλεύοντας κι όταν τη γλίτωσε ήταν σαν ένα κούτσουρο. Μπορούσε να κουνήσει ελάχιστα το ένα του χέρι και να λυγίσει τα δυο ακριανά δάχτυλα αυτού του χεριού. Αυτό. Δεν ένοιωθε και δεν κουνούσε χέρια, πόδια, δεν είχε αίσθηση του κορμού του, τίποτα. Κι όμως, πέσανε πάνω του γιατροί, φυσιοθεραπευτές, ψυχολόγοι, η οικογένειά του και μέσα σε άλλον ένα-ενάμιση χρόνο στεκόταν στα πόδια του και έκανε μικρά βήματα, κουνούσε χέρια, χρησιμοποιούσε τα δάχτυλά του σε ένα 60%.... Η ψυχολογία του με σκαμπανεβάσματα, αλλά καλή δεδομένων των συνθηκών. Άλλωστε είχε διανύσει τόσο δρόμο.

Όταν έφτασε η κρίσιμη στιγμή να επιστρέψει πλεόν στον τόπο του, όταν τον επισκεπτόντουσαν να τον δουν διάφοροι, γύρισε πάλι η ψυχολογία του σε στιλ "Πως ήμουν και πως κατάντησα" και επέμενε να φύγει πάλι για αλλού. Προφανώς για να μην τον βλέπουν έτσι. Εκεί που είχε ψυχολογία καλή, του έπεσε στα τάρταρα. Και εκεί έγινε το μεγάλο λάθος. Οι δικού του σκεφτήκανε ότι αλλού θα είχε πολύ καλύτερη ιατρική υποστήριξη, αφού επιμένει τόσο ας μην του χαλάσουν το χατίρι κτλ. Το λέω και το πιστεύω ότι αν επιμέναν τότε και μέναν στον τόπο τους, θα προσαρμοζόταν με τον καιρό ο άνθρωπος και θα βοηθιόταν και σωματικά και ψυχολογικά. Όμως δεν έγινε έτσι. Δεχτήκεη οικογένειά του και πήγαν αλλού κι από εκεί και πέρα άρχισε η κατρακύλα. Γνωστούς δεν είχε εκεί να τον παρακινήσουν να κάνει πράγματα. Η περιοχή ήταν όλο κίνηση και σπασμένα πεζοδρόμια και ήταν ένας άθλος να βγει να περπατήσει. Κλείστηκε μέσα να διαβάζει εφημερίδες και να βλέπει τηλεόραση. Τον καλούσαν οι παλιοί φίλοι και απέφευγε τα τηλέφωνα. Κλείστηκε σταδιακά στον εαυτό του και αρνούταν να συνεχίσει την προσπάθεια. Αραίωσε τις φυσιοθεραπείες. Σταμάτησε την προσπάθεια. Τόσος κόπος που είχε κάνει πήγε χαμένος ουσιαστικά, μήνα με τον μήνα, χρόνο με το χρόνο, άρχισε πρώτα να μην τα καταφέρνει στο περπάτημα και έμεινε σε αναπηρική, μετά έμενε όλο και πιο πολύ στο κρεββάτι και τελικά επανήλθε σε κατάσταση κούτσουρου και δεν σηκωνόταν ποτέ. Και όσο πιο πολύ μένει ο άνθρωπος ακίνητος, τόσο πιο πολλά προβλήματα του βγαίνουν. Καρδιές, λοιμώξεις, χειρουργεία, γιατροί, νοσοκομεία...Και σκέψου όχι μόνο τον ίδιο αλλά και του γύρω του τι ποιότητα ζωής έχουν σε τέτοιες καταστάσεις... Τελικά μετά από 2 δεκαετίες ταλαιπωρίας ο άνθρωπος έφυγε σχετικά νέος πρόσφατα.

Είναι μία ιστορία για να σου πω ότι η ψυχολογία κάνει θαύματα, αλλά κι ότι δεν πρέπει να κάνεις "τα χατίρια" ενός ανθρώπου που είναι εμφανώς σε κατάθλιψη και δεν μπορεί να πάρει σωστές αποφάσεις για τον εαυτό του. Πάρε εσύ τις σωστές αποφάσεις για αυτόν. Αν ένας άνθρωπος στα χάλια που σου περιγράφω μπόρεσε να στεριωθεί στα πόδια του, σίγουρα μπορεί κι η σύντροφός σου Ion! Απλά πρόσεξε να μην την αφήσεις να ξαναπέσει!

Quote:

---

Originally Posted by Ion

Εγώ είναι αδύνατον να την αφήνω μόνη της για να πηγαίνω σε ψυχολόγους ή ψυχιάτρους. Έστειλα την αδερφή της όμως και έκανε ραντεβού με έναν ο οποίος της είπε ότι "Χρειάζεται άμεσα αγωγή κ παρακολούθηση" ότι "η κατάσταση είναι κρίσιμη" ότι "είναι διαταραγμένη η προσωπικότητά της κ γενικώς τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά". Αυτά μου τα μετέφερε η αδερφή της γιαυτό τα βάζω σε εισαγωγικά διότι είναι όπως ακριβώς μου τα είπε.
Βρε παιδιά έχετε εσείς να μου συστήσετε κάποιον που εργάζεται σε κέντρο αποκατάστασης; κάποιον που να ξέρει τι να κάνει; Επίσης αυτά τα φυτικά αντικαταθλιπτικά στα φαρμακεία κάνουν τίποτα; μήπως για αρχή έστω της δίνω κρυφά μέσα στο φαγητό της;

---

Καλημέρα!

Μην μπεις στην διαδικασία να της δώσεις από μόνο σου κάτι και φυτικό ακόμα ...Το να πας σε ένα ψυχίατρο να σου δώσει ένα αντικαταθλιπτικό είναι το μόνο εύκολο.
Το χάπι από μόνο του δεν θα κάνει δουλειά αν η ίδια δεν δει την κατάσταση της στην πραγματική της διάσταση για να μπορέσει να την δεχτή αρχικά και μετά να δουλέψει πάνω σε αυτή..
Μπορεί να μην χρειάζεται καν αντικαταθλιπτικό και να θέλει να μπει σε άλλη κατηγορία φαρμάκων ...
Διαγνώσεις γιατρών από λόγια τρίτων οποίος και να είναι αυτός μην της πολυβασιζεσαι..
Δεν είναι το θέμα πώς τα βλέπετε εσείς τα πράγματα ,αλλά πως τα αντιλαμβάνεται εκείνη...

Μετά το τέλος της πρώτης δύσκολης συνεδριας που είχα μετά το χειρουργείο μου ,ξέρεις τι μου είχε πει ?
Σε καταλαβαίνω απόλυτα και είναι λογικό να αισθάνεσαι έτσι, αλλά.....
Μόνο που αρχικά είχε δείξει να καταλαβαίνει πράγματα που δεν τα είπαν οι δικοί μου, αυτό αυτόματα με έκανε να αρχίσω σιγά σιγά να την εμπιστεύομαι..

Ήξερε πώς να με διαχειριστεί γιατί ναι μεν με αποδέχτηκε αλλά αυτό το αλλά έκρυβε μετά πολύ πόνο και δουλειά ..
Είχε όμως ήδη φροντίσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη μου...

Για κέντρο αποκατάστασης θα ρωτήσεις μόνο γιατρό η κάποιον που έχει παρομοιο θέμα .
Ο γιατρός που την παρακολουθεί σίγουρα θα ξέρει ,μπορείς να κάνεις μια συζήτηση μαζί του ...

Και ξεκινα πλέον αφού εξυπηρετείται να την αφήνεις να αναλαμβάνει κάποια πράγματα και από μόνη της ..

Όσο το σώμα αδρανή , αδρανή δυστυχώς η ψυχή και το μυαλό μαζί ..

Είπες προηγούμενος ότι γράφεις κρυφά ?
Γιατί?
Δεν κάνεις πράγματα για εσένα πλέον ?Είτε να καθήσεις
να διαβάσεις ένα βιβλίο είτε να χαζεύεις στον υπολογιστή?
Δεν το θες εσύ ή δεν θέλει εκείνη?

Πέρασε ενάμιση μήνας από την τελευταία μου επίσκεψη στο forum διότι δεν είχα την ευκαιρία να το κάνω με όλα αυτά.
Έχω να πω προς όλους κάτι που πάνω στην απόγνωση μου δοκίμασα και έφερε πολύ καλά αποτελέσματα και το συστήνω σε όλους και όλες όσες έχετε πρόβλημα με κατάθλιψη ή αν έχετε άτομα στην οικογένεια σας με κατάθλιψη. Όπως είχα γράψει η κατάσταση ήταν οριακή για πάρα πολλούς μήνες. Έχοντας δοκιμάσει τα πάντα δεν είχα βρει έναν τρόπο να αλλάξω λίγο την κατάσταση, να μας δώσω λίγο χρόνο χωρίς κλάματα μέσα στην μέρα. Μέχρι που μια μέρα, 3-4 μέρες μετά το τελευταίο μου μήνυμα εδώ, μου ήρθε αναλαμπή. Πήρα σβάρνα όλες τις φιλοζωικές σελίδες και μετά από πολλές συνεντεύξεις που με περνούσαν (ναι....) τελικά κατάφερα και βρήκα δύο μικρά γατάκια αδέσποτα. Την ίδια μέρα πήγα και τα πήρα και τα έφερα σπίτι. Παιδιά ήταν το καλύτερο πράγμα που έχω κάνει ποτέ στην ζωή μου. Αφού μουντζώνω τον εαυτό μου που δεν το είχα σκεφτεί τόσο καιρό. Η κατάθλιψη ΔΕΝ της έφυγε. Αλλά η παρουσία των γατιών, ενάμιση μήνα τώρα που τα έχουμε, δεν την αφήνει να πέσει κάτω από ένα σημείο. Ακόμα και όταν πέφτει ψυχολογικά δηλαδή δεν προλαβαίνει να κάνει την κοιλιά που την οδηγεί στην απόγνωση. Γιατί τα γατάκια κάθε λίγο και λιγάκι κάτι θα κάνουν που θα την κάνει να χαμογελάσει. Αν και δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος που θα έβαζε ζώα μέσα στο σπίτι δεν το μετανιώνω ούτε στο ελάχιστο. Οι γάτες μου έδωσαν το απαραίτητο χρονικό περιθώριο να κυνηγήσουμε τα πράγματα χωρίς καθημερινές αυτοκτονικές κρίσεις και κλάματα. Η διαφορά στην ψυχολογία της είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ. Μέσα σε αυτόν τον ενάμιση μήνα με τις γάτες άρχισε πάλι να ασχολείται με την μαγειρική που της άρεσε πάντα. Ένα ακόμα πολύ σημαντικό που έγινε αυτό το διάστημα είναι πως με έμμεσο τρόπο την έπεισα να επισκεφτούμε το Αιγινητειο. Εκεί είχα στηρίξει όλες μου τις ελπίδες αλλά δυστυχώς δεν ασχολήθηκαν καθόλου, την είδε απλά ένας ειδικευόμενος που ψιλοβαριόταν και της είπε να πάρει να κλείσει ραντεβού πάλι σε κανα τρίμηνο. Αποτυχία δηλαδή, αλλά τουλάχιστον έγινε μια μικρή αρχή και έτσι αύριο θα ψάξω να βρω κάποιο από αυτά τα κέντρα ψυχικής υγείας που μου είπαν ότι υπάρχουν σε διάφορες περιοχές. Ακόμα φυσικά δεν μπορώ να φεύγω από το σπίτι και να την αφήνω μόνη της, φυσικά ακόμη δεν μπορώ να εργαστώ (διότι θα πρέπει να λείπω από το σπίτι) και γενικά πολλά πράγματα θέλουν πολύ ακόμα χρόνο για να φτιάξουν (και ελπίζω να φτιάξουν). Αλλά έγινε μια αρχή. Γύρισε ένα γρανάζι. Είναι πολύ σημαντικό. Και αυτό χάρη στις γάτες. Από την δική μου ιστορία λοιπόν σας λέω πως αν έχετε άτομο με κατάθλιψη ή αν έχετε εσείς, πάρτε μια γάτα. Μιλάμε για απίστευτο αποτέλεσμα παιδιά. Εγώ κάπου το είχα διαβάσει πριν από πολλά χρόνια ότι τα κατοικίδια βοηθάνε στην κατάθλιψη αλλά το είχα ξεχάσει και απλά μου ήρθε σαν ανάμνηση ξαφνικά.

Της έδωσες ένα κίνητρο. Ένα κατοικίδιο εκτός από χαρές, υποσυνείδητα φέρνει και ευθύνη για αυτό και πήρε τα πάνω της και ξεκουνήθηκε από το τέλμα. Βρήκε κάποιο λόγο να κινητοποιηθεί.
Πάρα πολύ καλά νέα, ελπίζω σταδιακά να βλέπετε όλο και μεγαλύτερη βελτίωση.

Το ελπίζω και εγώ. Βέβαια το lockdown δεν βοηθάει καθόλου μα καθόλου την κατάσταση αλλά δεν μπορώ παρά να ελπίζω. Προτεραιότητα αυτή την στιγμή είναι να βρω έναν ή μία καλή ψυχίατρο, πράγμα όχι και τόσο εύκολο τελικά. Έτσι που πάει βέβαια το θέμα εγώ σύντομα θα χρειαστώ πολύ περισσότερα!
Όσο περνάει ο καιρός πάντως διαπιστώνω ότι το πρόβλημα είναι πάρα πολύ σύνθετο. Από την μια έχουμε το γεγονός του τραγικού ιατρικού λάθους και των υπαρκτών συμπτωμάτων που άφησε. Από την άλλη όμως έχω αρχίσει να πιστεύω ότι έχει κατά κάποιο τρόπο πιστέψει ότι έχει και συμπτώματα τα οποία δεν έχει και επειδή έχει διαβάσει πως τα παρουσιάσαν κάποιοι μετά από αντίστοιχο χειρουργείο, έχει πιστέψει ότι τα έχει και αυτή και ζει κυριολεκτικά σαν να τα έχει. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλά είναι σαν να βιώνει προβλήματα που δεν έχει. Και αυτό πιστεύω είναι πάρα πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Από την άλλη υπάρχει και όλο το background με την πολύ δύσκολη και κακοποιητική οικογένεια που μεγάλωσε σε βαθμό που κάποιες φορές σε συζητήσεις μας όπου συνήθως ανεβάζει την ένταση από την πολύ αρχή της κουβέντας, με "κατηγορεί" κατά κάποιο τρόπο επειδή δεν έζησα και εγώ τα ίδια που έζησε αυτή.
Σήμερα έγινε μια τέτοια συζήτηση που κατέληξε σε καβγά δυστυχώς και όταν πλέον αγανάκτησα της είπα ότι μπορεί να μην έχω ζήσει τα ίδια που έχεις ζήσει εσύ αλλά έχω ζήσει άλλα αντίστοιχα άσχημα ίσως και χειρότερα. Και τότε μου είπε πως δεν περίμενε μετά από τόσα χρόνια να μην της το έχω πει και ότι αυτό σημαίνει πως δεν της έχω εμπιστοσύνη και άλλα τέτοια. Από τότε δεν έχουμε ξανα μιλήσει και έχουν περάσει γεμάτες 3 ώρες. Τώρα έπεσε για ύπνο χωρίς να πει λέξη.
Η αλήθεια είναι πως εγώ είχα μια δυστυχώς πολύ άσχημη εφηβεία και μέχρι και την ηλικία των 26 είχα μια πολύ λανθασμένη αντίληψη για τους νόμους και για πολλά άλλα πράγματα. Εγκληματικά κακές παρέες σε ένα νυχτερινό σχολείο που ήταν εκκολαπτήριο εγκληματιών. Δυστυχώς έκανα πράγματα που με στιγμάτισαν ψυχικά για πάντα. Στην ίδια έχω πει για πολλά γενικά από τότε αλλά δεν της έχω πει ποτέ για συγκεκριμένες πράξεις που έχω κάνει. Δεν της τα έχω πει όχι επειδή δεν την εμπιστεύομαι, διότι είναι ο μοναδικός άνθρωπος πέρα από τους γονείς μου που εμπιστεύομαι 100%, αλλά επειδή ντρέπομαι πάρα πολύ για αυτές μου τις πράξεις. Δεν έχω απλά μετανιώσει, όταν κοιτάζω πίσω βλέπω έναν άλλον άνθρωπο. Υπάρχουν πράξεις που το μυαλό μου είχε διαγράψει για χρόνια και όταν ξαφνικά τα θυμήθηκα ήταν σαν να ήταν αναμνήσεις άλλου ανθρώπου. Και πραγματικά κάθε μέρα τόσα χρόνια απορώ πως εγώ έφτασα σε σημείο να κάνω τέτοια πράγματα τότε. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν την εμπιστεύομαι. Απλά δεν θέλω να μιλάω για το παρελθόν και όλα αυτά. Δεν βρίσκω κανέναν λόγο να τα ανακαλώ διότι δεν τα έχω απλώς αφήσει πίσω μου, ντρέπομαι για αυτά. Με χαλάει ακόμα και να τα σκέφτομαι. Τι λέτε; πρέπει να της τα πω; δεν βρίσκω καν τον λόγο προσωπικά. Αλλά μήπως είμαι λάθος;

Quote:

---

Originally Posted by Ion

Το ελπίζω και εγώ. Βέβαια το lockdown δεν βοηθάει καθόλου μα καθόλου την κατάσταση αλλά δεν μπορώ παρά να ελπίζω. Προτεραιότητα αυτή την στιγμή είναι να βρω έναν ή μία καλή ψυχίατρο, πράγμα όχι και τόσο εύκολο τελικά. Έτσι που πάει βέβαια το θέμα εγώ σύντομα θα χρειαστώ πολύ περισσότερα!
Όσο περνάει ο καιρός πάντως διαπιστώνω ότι το πρόβλημα είναι πάρα πολύ σύνθετο. Από την μια έχουμε το γεγονός του τραγικού ιατρικού λάθους και των υπαρκτών συμπτωμάτων που άφησε. Από την άλλη όμως έχω αρχίσει να πιστεύω ότι έχει κατά κάποιο τρόπο πιστέψει ότι έχει και συμπτώματα τα οποία δεν έχει και επειδή έχει διαβάσει πως τα παρουσιάσαν κάποιοι μετά από αντίστοιχο χειρουργείο, έχει πιστέψει ότι τα έχει και αυτή και ζει κυριολεκτικά σαν να τα έχει. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλά είναι σαν να βιώνει προβλήματα που δεν έχει. Και αυτό πιστεύω είναι πάρα πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Από την άλλη υπάρχει και όλο το background με την πολύ δύσκολη και κακοποιητική οικογένεια που μεγάλωσε σε βαθμό που κάποιες φορές σε συζητήσεις μας όπου συνήθως ανεβάζει την ένταση από την πολύ αρχή της κουβέντας, με "κατηγορεί" κατά κάποιο τρόπο επειδή δεν έζησα και εγώ τα ίδια που έζησε αυτή.
Σήμερα έγινε μια τέτοια συζήτηση που κατέληξε σε καβγά δυστυχώς και όταν πλέον αγανάκτησα της είπα ότι μπορεί να μην έχω ζήσει τα ίδια που έχεις ζήσει εσύ αλλά έχω ζήσει άλλα αντίστοιχα άσχημα ίσως και χειρότερα. Και τότε μου είπε πως δεν περίμενε μετά από τόσα χρόνια να μην της το έχω πει και ότι αυτό σημαίνει πως δεν της έχω εμπιστοσύνη και άλλα τέτοια. Από τότε δεν έχουμε ξανα μιλήσει και έχουν περάσει γεμάτες 3 ώρες. Τώρα έπεσε για ύπνο χωρίς να πει λέξη.
Η αλήθεια είναι πως εγώ είχα μια δυστυχώς πολύ άσχημη εφηβεία και μέχρι και την ηλικία των 26 είχα μια πολύ λανθασμένη αντίληψη για τους νόμους και για πολλά άλλα πράγματα. Εγκληματικά κακές παρέες σε ένα νυχτερινό σχολείο που ήταν εκκολαπτήριο εγκληματιών. Δυστυχώς έκανα πράγματα που με στιγμάτισαν ψυχικά για πάντα. Στην ίδια έχω πει για πολλά γενικά από τότε αλλά δεν της έχω πει ποτέ για συγκεκριμένες πράξεις που έχω κάνει. Δεν της τα έχω πει όχι επειδή δεν την εμπιστεύομαι, διότι είναι ο μοναδικός άνθρωπος πέρα από τους γονείς μου που εμπιστεύομαι 100%, αλλά επειδή ντρέπομαι πάρα πολύ για αυτές μου τις πράξεις. Δεν έχω απλά μετανιώσει, όταν κοιτάζω πίσω βλέπω έναν άλλον άνθρωπο. Υπάρχουν πράξεις που το μυαλό μου είχε διαγράψει για χρόνια και όταν ξαφνικά τα θυμήθηκα ήταν σαν να ήταν αναμνήσεις άλλου ανθρώπου. Και πραγματικά κάθε μέρα τόσα χρόνια απορώ πως εγώ έφτασα σε σημείο να κάνω τέτοια πράγματα τότε. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν την εμπιστεύομαι. Απλά δεν θέλω να μιλάω για το παρελθόν και όλα αυτά. Δεν βρίσκω κανέναν λόγο να τα ανακαλώ διότι δεν τα έχω απλώς αφήσει πίσω μου, ντρέπομαι για αυτά. Με χαλάει ακόμα και να τα σκέφτομαι. Τι λέτε; πρέπει να της τα πω; δεν βρίσκω καν τον λόγο προσωπικά. Αλλά μήπως είμαι λάθος;

---

Πιστεύω και εγώ ότι δεν πρέπει να της πεις λεπτομέρειες για ότι έχεις κάνει. Πρώτον, γιατί δεν έχει νόημα. Δεύτερον, γιατί απλά θα χρειαστεί να τα "ξαναζησεις" μιλώντας γι αυτά. Και τρίτον, ενδέχεται πάλι να σου πει και να σε κατηγορεί ότι δεν της έχεις εμπιστοσύνη και γι αυτό δεν τα είπες μέχρι τώρα.

Καταλαβαινω πάνω κάτω πώς νιώθεις, έχω κάνει και εγώ κάτι πολύ άσχημο στο παρελθόν. Αλλά άσχημο κατά τη γνώμη μου, εσύ ή κάποιος άλλος αν το ακούσει, μπορεί να μην το θεωρεί τόσο τραγικό. Θέλω να πω ότι είναι σχετικό. Οπότε μη νιώθεις άσχημα με τον εαυτό σου.

Και είμαι της άποψης ότι είτε τα πούμε είτε όχι, το "μελανό σημείο" δεν θα φύγει από το μυαλό μας.
Αλλά είναι και θέμα χαρακτήρα. Αν εσύ νιώθεις καλύτερα λέγοντάς της αυτά που σε "κυνηγάνε" , πες της τα. Εγώ μάλλον χειρότερα θα ένιωθα.

Και εγώ χειρότερα θα νιώσω είναι σίγουρο αυτό, διότι δεν είμαι εκείνος ο άνθρωπος. Και δεν θέλω σε καμία περίπτωση οι πράξεις εκείνες να συνδυαστούν με το ποιος είμαι. Επίσης συνέπεσε η αλλαγή μου να γίνει όταν την γνώρισα. Οπότε δεν πρόλαβε να γνωρίσει το πως ήμουν πριν μιας και από όταν την γνώρισα άρχισα να αλλάζω άρα και να μιλάω ποτέ για το παρελθόν. Οπότε ναι, ούτε βρίσκω νόημα να τα συζητάω ξανά αυτά, ούτε θα μου είναι ευχάριστο, ούτε τίποτα. Απλά με προβλημάτισε αυτό που είπε σήμερα, ότι δηλαδή δεν την εμπιστεύομαι μετά από τόσα χρόνια... Έκανα και εγώ βλακεία που το ανέφερα αλλά εκείνη την στιγμή είχα αγανακτήσει και πάνω σε όλα είπα και αυτό. Είναι αυτό που λέμε "Όλα τα ΄χει η Μαριορή ο φερετζές της έλειπε". Δεν μου φτάναν όλα όσα αντιμετωπίζω κάθε μέρα τώρα προστέθηκε και αυτό. Ευχαριστώ για την απάντηση και τις απαντήσεις όλων γενικά, μου κάνει πολύ καλό το ότι μπορώ να τα λέω όλα αυτά ανώνυμα και να τα συζητάω διότι πραγματικά δεν μπορώ να τα συζητήσω με κανέναν όλα αυτά και πραγματικά είναι μέρες που νιώθω φυλακισμένος μέσα στο ίδιο μου το σπίτι και νιώθω να πνίγομαι με όλα αυτά.

Υποψιάζομαι πως η κοπέλα όσο θέλει να αλλάξει άλλο τόσο δεν θέλει να αλλάξει η τωρινή κατάσταση.
Μπορεί να φαίνεται λίγο παράδοξο αλλά συμβαίνει συχνά.
Ο ασθενή μέσα από την ασθένεια του να κερδίζει κάποια πράγματα και έτσι ενδόμυχα να μην θέλει να αλλάξει η κατάστασή του.
Δηλαδή μπορεί η θλίψη της να της φέρνει κάποια δευτερογενή οφέλη, όπως την αμέριστη φροντίδα και αγάπη από εσένα, το ότι δεν απαιτεί κανένας τίποτα από εκείνη εφόσον δεν είναι καλά, το ότι έχει κάποια ειδικά δικαιώματα όπως το να έρχεται με τις πιτζάμες κλπ.
Αλλιώς δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόσο πεισματικά αρνείται 1 ώρας συζήτηση με ψυχολόγο κάθε βδομάδα, σαν δοκιμή, εφόσον βλέπει και εσένα να προσπαθείς τόσο.
Για μένα, πρέπει και εσύ να βάλεις κάποια όρια, για το καλό και των δύο.
Αμα της προσφέρεις 100% την άδεια να είναι παραιτημένη, δεν θ αέχει κίνητρο για βελτίωση.
ΛΛίγο να της δείξεις ότι μαζί το περνατε αυτό, είστε ομάδα και η βελτίωση σε εκείνη ισούται με βελτίωση και σε εσένα.
Να επιμείνεις στον ψυχολόγο, μου φαίνεται ότι έχει αναπτύξει καταθλιπτική διαταραχή ή εμμονή.
Επίσης θα θελα να σε ρωτήσω για τι φύση του προβλήματος της, δηλαδή αν είναι αισθητικό το πρόβλημα, αν είναι σωματικό δηλαδή πονάει και σε τι βαθμό.
Αν είναι μόνο αισθητικό πχ έχει σημασιά να διερευνήσει κάποιος τι αντιλήψεις έχει γύρω από την ομορφιά.

Λες "Εχτές έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται μήπως θα της ήταν πιο εύκολο αν απλά αυτοκτονούσα εγώ πρώτος." Παρατησες και τη δουλεια σου! Ετσι θα την βοηθησεις? Καλυτερα θα ηταν να εβλεπες εσυ πρωτος εναν ειδικο, πρωτα για τις σκεψεις που κανεις και δευτερον να σου προτεινει τροπους προσεγγισης του δικου της προβληματος.

Quote:

---

Originally Posted by Ion

Το ελπίζω και εγώ. Βέβαια το lockdown δεν βοηθάει καθόλου μα καθόλου την κατάσταση αλλά δεν μπορώ παρά να ελπίζω. Προτεραιότητα αυτή την στιγμή είναι να βρω έναν ή μία καλή ψυχίατρο, πράγμα όχι και τόσο εύκολο τελικά. Έτσι που πάει βέβαια το θέμα εγώ σύντομα θα χρειαστώ πολύ περισσότερα!
Όσο περνάει ο καιρός πάντως διαπιστώνω ότι το πρόβλημα είναι πάρα πολύ σύνθετο. Από την μια έχουμε το γεγονός του τραγικού ιατρικού λάθους και των υπαρκτών συμπτωμάτων που άφησε. Από την άλλη όμως έχω αρχίσει να πιστεύω ότι έχει κατά κάποιο τρόπο πιστέψει ότι έχει και συμπτώματα τα οποία δεν έχει και επειδή έχει διαβάσει πως τα παρουσιάσαν κάποιοι μετά από αντίστοιχο χειρουργείο, έχει πιστέψει ότι τα έχει και αυτή και ζει κυριολεκτικά σαν να τα έχει. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλά είναι σαν να βιώνει προβλήματα που δεν έχει. Και αυτό πιστεύω είναι πάρα πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Από την άλλη υπάρχει και όλο το background με την πολύ δύσκολη και κακοποιητική οικογένεια που μεγάλωσε σε βαθμό που κάποιες φορές σε συζητήσεις μας όπου συνήθως ανεβάζει την ένταση από την πολύ αρχή της κουβέντας, με "κατηγορεί" κατά κάποιο τρόπο επειδή δεν έζησα και εγώ τα ίδια που έζησε αυτή.
Σήμερα έγινε μια τέτοια συζήτηση που κατέληξε σε καβγά δυστυχώς και όταν πλέον αγανάκτησα της είπα ότι μπορεί να μην έχω ζήσει τα ίδια που έχεις ζήσει εσύ αλλά έχω ζήσει άλλα αντίστοιχα άσχημα ίσως και χειρότερα. Και τότε μου είπε πως δεν περίμενε μετά από τόσα χρόνια να μην της το έχω πει και ότι αυτό σημαίνει πως δεν της έχω εμπιστοσύνη και άλλα τέτοια. Από τότε δεν έχουμε ξανα μιλήσει και έχουν περάσει γεμάτες 3 ώρες. Τώρα έπεσε για ύπνο χωρίς να πει λέξη.
Η αλήθεια είναι πως εγώ είχα μια δυστυχώς πολύ άσχημη εφηβεία και μέχρι και την ηλικία των 26 είχα μια πολύ λανθασμένη αντίληψη για τους νόμους και για πολλά άλλα πράγματα. Εγκληματικά κακές παρέες σε ένα νυχτερινό σχολείο που ήταν εκκολαπτήριο εγκληματιών. Δυστυχώς έκανα πράγματα που με στιγμάτισαν ψυχικά για πάντα. Στην ίδια έχω πει για πολλά γενικά από τότε αλλά δεν της έχω πει ποτέ για συγκεκριμένες πράξεις που έχω κάνει. Δεν της τα έχω πει όχι επειδή δεν την εμπιστεύομαι, διότι είναι ο μοναδικός άνθρωπος πέρα από τους γονείς μου που εμπιστεύομαι 100%, αλλά επειδή ντρέπομαι πάρα πολύ για αυτές μου τις πράξεις. Δεν έχω απλά μετανιώσει, όταν κοιτάζω πίσω βλέπω έναν άλλον άνθρωπο. Υπάρχουν πράξεις που το μυαλό μου είχε διαγράψει για χρόνια και όταν ξαφνικά τα θυμήθηκα ήταν σαν να ήταν αναμνήσεις άλλου ανθρώπου. Και πραγματικά κάθε μέρα τόσα χρόνια απορώ πως εγώ έφτασα σε σημείο να κάνω τέτοια πράγματα τότε. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν την εμπιστεύομαι. Απλά δεν θέλω να μιλάω για το παρελθόν και όλα αυτά. Δεν βρίσκω κανέναν λόγο να τα ανακαλώ διότι δεν τα έχω απλώς αφήσει πίσω μου, ντρέπομαι για αυτά. Με χαλάει ακόμα και να τα σκέφτομαι. Τι λέτε; πρέπει να της τα πω; δεν βρίσκω καν τον λόγο προσωπικά. Αλλά μήπως είμαι λάθος;

---

Καλημερα

Ξεκινωντας αυτο το θεμα εστιάσαμε περισσοτερο στην κατασταση της κοπελας σου και τις συνεπειες που εχει και αυτη επάνω σου ..
Σου ειχα πει να συμβουλευτής αρχικα εσυ ψυχολογο εφοσον δεν δεχεται εκεινη και ισως μεσα απο εσενα προχωρήσει η ολη κατασταση .
Τοτε στο ειχα πει καθαρα και μονο οσο αφορα το δικο της κομμάτι ...
Σημερα θα σου πω οτι πλεον επιβαλλεται να δεις και εσυ πρώτα ψυχολογο ...Ξαναδιαβασε τι εγραψες και δες τι κουβαλας εδω και χρονια ...Οσο και να τα κρυβεις και να μην θες να τα συζητας αυτα θα εμφανιζονται γιατι ειναι θεματακια που επηρεαζουν την ψυχολογια σου...
Σε καθε ευκαιρια θα σκανε και τα δικα σου και απο την στιγμη που εχεις αποφασισει να την βοηθησεις ξεκινα απο τον ευατο σου ..Καλες οι λυσεις με τα ζωακια και οτι τις κανει καλο αλλα επιβαλλεται πλεον να δεις τον ευατο σου...

Πως περιμενεις να αντιδρασεις απο εδω και περα οταν στην ηδη επιβαρυμένη ψυχολογια σου προσθετης συνεχεια και αλλα ζορια?
τι θα βγειο αν μιλησεις σε εκεινη και οχι σε ενα ψυχολογο πρωτα ?
Νομιζεις ειναι σε θεση να σε καταλαβει σε κατι τετοιο και να σου προσφερει την βοηθεια που χρειαζεσαι αυτη την στιγμη ?