Παιδιά είμαι φουλ εσωστρεφής δεν έχω φίλους και όπως την κόβω την κατάσταση ούτε προκειτε να βρω..
Δεν παλεύετε αυτή η μοναξιά...
Καποιος άλλος σε αυτήν την κατάσταση??
Printable View
Παιδιά είμαι φουλ εσωστρεφής δεν έχω φίλους και όπως την κόβω την κατάσταση ούτε προκειτε να βρω..
Δεν παλεύετε αυτή η μοναξιά...
Καποιος άλλος σε αυτήν την κατάσταση??
εγω ειμαι ετσι.Και χωρις να κνω σχεση ποτε στην ζωη μου.Εχω λιους φιλους μονο που ειναι μακρια.
Πόσο είσαι φίλε μου;Quote:
Originally Posted by gianis16
29 ετων ειμαιQuote:
Originally Posted by sofiala135700
Πως και δεν είχες κάποια σχέση μέχρι τώρα.. Δεν έτυχε η δεν ψάχνεσαι γενικά;Quote:
Originally Posted by gianis16
νιωθω ασχημος.Στο προσωπο στα κιλα ειμαι κανονικος.Ζω στην επαρχια.Quote:
Originally Posted by sofiala135700
Σε καταλαβαίνω μια από τα ίδια και γω 20 είμαι και σχέση δεν έχω κάνει μέχρι τώρα..Quote:
Originally Posted by gianis16
ειναι πιο νεα... ο ευατος σου σαρεσει?Ζεις σε μεγαη πολη?Quote:
Originally Posted by sofiala135700
Όχι δεν μου αρέσει καθόλου ο εαυτός μου.. Ναι ζω Αθήνα.. Εσύ έχεις κάποιο χόμπι κάτι να ασχολείσε;;Quote:
Originally Posted by gianis16
παω γυμναστηριο.Στην Αθηνα σιγουρα θα εχεις καποιες επιλογεςQuote:
Originally Posted by sofiala135700
Κι εγώ μόνη είμαι νιώθω πολύ μοναξιά. Είμαι αρκετά μεγαλύτερη έχω κάνει σχέσεις στο παρελθόν αλλά τώρα δύο χρόνια είμαι μόνη. Βέβαια δεν είναι η έλλειψη συντρόφου μόνο. Είναι κ οι φιλίες. Έχω δύο αλλά η κάθε μία έχει τη δουλειά της τη ζωή της δε βρισκόμαστε συχνά. Το ξέρω βέβαια ότι όσο μεγαλώνεις είναι κ πιο δύσκολο να κάνεις φιλίες κ νιώθεις μικρότερο πόνο όταν έχεις βρει τον άνθρωπο σου. Αλλά δυστυχώς κι αυτόν δεν τον έχω βρει. Προσπαθώ τουλάχιστον να αξιοποιώ την μοναξιά προς όφελος μου. Πάντως το να είσαι απαισιόδοξη κ να λες δε θα κάνεις φίλους δεν βοηθάει την κατάσταση. Για ποιο λόγο να μην κάνεις; σε έχουν βάλει σε κανένα κελί απομονωσης κ δε θα βλέπεις άνθρωπο; είσαι 20 χρόνων πρέπει να εντοπίσεις τι σε δυσκολεύει στο να δημιουργήσεις φιλίες κ να διώξεις αυτά τα εμποδια
Απλά είμαι αρκετά εσωστρεφής δεν θα πάω ποτέ από μόνη μου να ανοίξω μια συζήτηση.. Αυτό είναι το κακό δεν γίνετε πάντα να έρχονται οι άλλοι να μου μιλάνε, χρειάζεται μια προσπάθεια και από την μεριά μου, την οποία εγώ δεν επιδιώκω[emoji849]Quote:
Originally Posted by el.gre
Ναι η αλήθεια είναι πως έχεις πολλές επιλογές..Quote:
Originally Posted by gianis16
Να το κάνεις με κάθε ευκαιρία να το κάνεις σαν άσκηση. Το αποτέλεσμα θα σε αποζημιώσει θα νιώσεις πιο ελεύθερη πιο δυνατή κ θ αποκτήσεις κ φιλίες. Όσο πιο νωρίς το κάνεις τόσο πιο σύντομα θα απολαύσεις τα οφέλη. Δε χρειάζεται ν πεις κάτι σημαντικό απλά ανοίγεσαι μιλάς δείχνεις ενδιαφέρον για τους άλλους. Πρότεινε να πάτε βόλτα. Γενικά ρίσκαρε κ να σκέφτεσαι θετικά.Quote:
Originally Posted by sofiala135700
Γιατί δε σ αρέσει ο εαυτός σου;
Μάλλον σε δυσκόλεψε πολύ αυτή η ερώτηση. Αν δε σ αρέσει ο εαυτός σου γιατί δεν αλλάζεις; καταρχήν πρέπει να καταγράψει τι δε σ αρέσει κ μετά να αξιολογήσεις αυτά που εγραψες. Τι δε σ αρέσει κ γιατί δε σ αρέσει. Αν είναι δικαιολογημενη η δυσαρέσκεια σου με αυτό το χαρακτηριστικό του εαυτού σου τότε άλλαξε το. Όμως ποιος θα κρίνει αν είναι δικαιολογημενη η δυσαρέσκεια σου;;;; εσύ;;; μπορείς;;;; το πιο πιθανό είναι όχι. Δεν έχεις την απαραίτητη γνώση για να μπορέσεις να το κάνεις αυτό. Γι αυτό καλύτερα κάνε αυτή τη δουλειά μ έναν ψυχολόγο. Διαφορετικά απλά θα κλέγεσαι κ θ αναζητάς κι άλλους σαν κ σένα να κλάψετε μαζί.
Έχει αναφερθεί στο θέμα για την εξωτερική εμφάνιση.. Υπάρχει κάποιος κανόνας που να λέει ότι οι ωραίοι έχουν φίλους και οι λιγότερο ωραίοι όχι;
Το πιο σημαντικό για ένα άνθρωπο είναι η εικόνα που έχει ο ίδιος για τον εαυτό του και αυτό επηρεάζει όλους τους τομείς της ζωής του..
Θα βοηθούσε να έβαζες στην ζωή σου δραστηριότητες που σου αρέσουν με τις οποίες θα συναναστρεφεσαι με άλλα άτομα. Εκεί θα αρχίσεις να ανοίγεσαι, να γνωρίζεις κόσμο και να κάνεις φίλους. Συνήθως εχθροί του εαυτού μας είμαστε εμείς.
5 χρονια και γω χωρις καμια παρεα, μονιμος κατοικος επαρχιας, πασχων απο κοινωνικο αγχος και 29 σχεδον ετων. Δυστυχως το να ειναι καποιος εσωστρεφης και να εχει και κοινωνικη φοβια, γινεται εξαιρετικα δυσκολο να κρατησεις φιλιες. Το προβλημα γινεται πιο εντονο οταν συνυπαρχει και αποφευκτικη διαταραχη προσωπικοτητας.
Λένε πως η πιό αβάσταχτη μοναξιά είναι αυτή που νιώθεις όταν περιστοιχίζεσαι από ανθρώπους. Διαφωνώ. Εδώ και 2,5 χρόνια ζω μόνος. Μέσα σε διάστημα 5 μηνών οι γονείς μου έφυγαν από τη ζωή και η σχέση με την επί 20ετία σύντροφό μου διαλύθηκε.
Προχτές, ξυπνώντας από έναν απογευματινό λήθαργο, ένιωσα αίφνης τη μοναξιά να με σφίγγει σαν φίδι. Με κυρίευσε η αίσθηση οτι είμαι αόρατος, οτι κανείς δε νοιάζεται αν υπάρχω, οτι βρίσκομαι κλεισμένος σε μιά γυάλινη σφαίρα και φωνάζω αλλά κανένας δε με ακούει. Για λίγο αφέθηκα στο συναίσθημα, παρατηρώντας το να κλιμακώνεται. Τότε ντύθηκα και βγήκα.
Περπατούσα για πολλή ώρα βυθισμένος σε μιά αίσθηση ματαιότητας. Άρχισα να παρατηρώ τους ανθρώπους: Μια μητέρα έσπρωχνε το καροτσάκι με το μωρό της, ένα νεαρό ζευγάρι φιλιόταν καταμεσίς του δρόμου, μιά παρέα ετερόκλητων ατόμων γελούσε δυνατά. Μικροί κόσμοι αποκομμένοι μεταξύ τους μέσα στη μεγάλη πόλη. Το βλέμμα μου έπεσε σε κάποιους που βάδιζαν ανάμεσα στο πλήθος σαν υπνωτισμένοι. Το απλανές βλέμμα τους πρόδιδε την ήττα μετά από επίπονη μάχη με τη μοναξιά. Ξαφνικά ένιωσα συμπάθεια για τους "άδειους" ανθρώπους. Ήμουν και εγώ ένας από αυτούς...
Σκοτείνιασε πιά όταν επέστρεψα στο κενό διαμέρισμα, με ένα παγωτό στο χέρι κι ένα μπουκάλι νερό. Ναι, ήμουν λιγότερο μόνος. Μπορεί να μην επικοινώνησα τη μοναξιά μου με κάποιους άλλους, αλλά χωρίς να το επιδιώξω έγινα κοινωνός της δικής τους. Διαπίστωσα ότι, θέλοντας και μη, όλοι οι άνθρωποι μοιραζόμαστε την ίδια μοίρα. Ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή, κάνουμε σχέσεις και όνειρα, παθιαζόμαστε, αγαπούμε και μισούμε, αποφεύγοντας να αντιμετωπίσουμε το αυτονόητο: ότι ο μόνος και πιο πιστός σύντροφός μας είναι ο εαυτός μας. Και η γνωριμία με αυτόν περνάει αναπόφευκτα μέσα από τη μοναξιά…
Πωωω,παρα πολυ δυσκολη φαση,ολα μαζι τα στραβα σε τοσο μικρο διαστημα,αυτο το συναισθημα οτι εισαι αορατος,οτι δεν σου δινουν καν σημασια,η σε χαιρετανε απο υποχρεωση γιατι απλα βρεθηκες μπροστα τους.Μερικες φορες,εχουμε την ταση να απομονωμαστε για να προστατεψουμε τον εαυτο μας απο πραγματα που δεν μπορουμε να αντιμετωπισουμε,αυτο ομως προκαλει την απολυτη μοναξια που επισης δεν παλευεται.Quote:
Originally Posted by proteus
Ειμαι σε κοσμο αρκετο και απλα δεν εχω το mood,ουτε να μου μιλανε,ουτε να μιλαω,θελω απλα να μην ασχολειται κανεις μαζι μου,να κανω οτι εχω να κανω και να φευγω ετσι απλα στο τελος.
Νιώθω πολύ μόνη και εγώ και δεν περιστοιχίζομαι από ανθρώπους για να νιώθω αυτού του είδους τη μοναξιά. Είμαι κυριολεκτικά μόνη μου σε όλα τα επίπεδα και έχω μόνο τη μαμά μου...
Μοναχικοί του φόρουμ ενωθείτε!
Απευθύνομαι στους κατοίκους Αθήνας: Αντί να κλαίμε τη μοίρα μας, προτείνω να κάνουμε κάτι γι αυτό. Να κανονίσουμε μιά συνάντηση γνωριμίας. Η μάζωξή μας θα είναι σε φιλικό επίπεδο, αλλά τίποτα δεν αποκλείεται...
Αφήστε ένα μήνυμα εδώ αν συμφωνείτε και θα επανέλθω με ιδέες και προτάσεις για το πού και πότε.
Εγώ ενδιαφέρομαι, αλλά είναι δύσκολο το κέντρο τώρα με την έξαρση της επιδημίας! Πάντως για κάπου κοντά σε μετρό είμαι μέσα
Και για Θεσσαλονικη ας γινει κατι παρομοιο! Στειλτε ΡΜ ή ποσταρετε. Κριμα να υπαρχουμε ανθρωποι σαυτη την κατασταση, να μενουμε στην ιδια πολη ή καπου κοντα τελος παντων και να υποφερουμε με τη μοναξια. Το να μπορεσεις να μιλησεις με καποιον συμπασχοντα και να μοιραστεις εμπειριες μαζι του ειναι και αυτο μια μορφη θεραπειας, σε βοηθαει να βγαλεις αυτο το βαρος απο μεσα σου, γιατι αλλο το να μιλας σε ψυχολογο που ενδεχομενως δεν εχει ζησει ποτε κατι παρομοιο και απλα σου δινει συμβουλες συμφωνα με οτι σπουδασε, και αλλο να εχεις καποιον που ξερει πως ειναι να εισαι στο πετσι σου.
Quote:
Originally Posted by el.gre
Ακριβώς έτσι είναι. Τι ωφελεί να συνομιλούμε απλά στο φόρουμ ενώ μπορούμε να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας. Ας κάνουμε κάτι για να πολεμήσουμε τη μοναξιά μας, πέρα από τη διαπίστωση ότι υπάρχει και μας πιέζει. Ας κάνουμε κάτι τώρα!Quote:
Originally Posted by stefamw
Ειναι δυσκολο απο την αποψη οτι πρεπει να βολευει ταυτοχρονα οσους ενδιαφερονται,αλλα και με την πανδημια δεν ρισκαρεις τον συνωστισμο.
Βρίσκονται λύσεις για όλα. Θέληση να υπάρχει...Quote:
Originally Posted by JohnyK33
πανεμορφο φιλε μου! σαν ποιημα ειναι! εχεις ταλεντο στην γραφη τελικα! Τα περιγραφεις τοσο αλιγορικα,τοσο μυθηστοριματικα που ειναι σν βγαλμενα απο το "λευκες νυχτες" του ντοστογιεφσκι.Quote:
Originally Posted by proteus
Ειναι πραγματικα αξιοπεριεργο ενας πνευματικος χαρακτηρας σαν εσενα να μην εχει φιλους! νομιζω οτι εαν εισουν πιο θαρραλεος, αν εκανες πι γνωστα τα εσωτερικα σου χαρακτηριστικα θα ειχες φιλους .Βεβαια αβυσσος η ψυχη μας! και δεν γνωριζω τον περετερω χαρακτηρα σου , διοτις η αποψη μου αγγιζει την παραπανω του οτι εμεις φερουμε μεγα ευθυνη του οτι ειμαστε μοναχικα ατομα οταν ειμαστε και το ιδιο με το αντιθετο οταν δλδ ειμαστε πολυ κοινωνικοι παλυ εμεις ευθηνομαστε!
Αληθεια δεν ειμαι αυτος που θα βγαλει πορισμα του τι φταιει! αλλα νομιζω οτι μερικες φορες η μοναξια ειναι δρομος που τον βαδιζουμε εμεις ! ειναι ισως υποσυνειδιτη επυλογη αλλα δεν παυει να διαλεγουμε εμεις σαν ειμαστε στο σταυροδρομι! Επισης η φιλια δεν ειναι πραξη συναλαγης οπως λεγετε, νομιζω οτι ειναι κατις πιο αυθορμητο που εχει να κανει με την χημεια των χαρακτηρων πρωτιστος και μετα με την συγκιρια, δλδ με την χρονικη φαση που δυο ανθρωποι συναντιοντε!
Σε ευχαριστώ.Quote:
Originally Posted by giorgos panou
Έχω φίλους καλούς, στους οποίους μπορώ να βασιστώ. Αλλά, όπως είπες, η μοναξιά είναι δρόμος που τον βαδίζει ο καθένας γυμνός από φίλους και από αγάπη. Είναι μάθημα ζωής, από εκείνα που πρέπει να "περάσεις" μόνος, χωρίς δεκανίκια. Είναι μια ιερή συνομιλία με τον εαυτό σου, αυτόν τον άγνωστο...
Προσωπικα,δεν εχω αναγκη τις σημερινες φιλιες των σοσιαλ μιντια, δεν με ενδιαφερουν οι επιφανειακες φιλιες, που απλα θεωρεις καποιον ως φιλο επειδη τον ειδες δυο φορες σε μια κοινη παρεα και τον εκανες add στην λιστα των φιλων.Η μοναξια που βιωνω ειναι απο μικρος, απο σχολικα χρονια και χρονια σχολης κλπ, ενω ηθελα να ανοικω σε παρεες, να κανω πραγματα που εκαναν και αυτοι, δυστυχως επρεπε να κυνηγαω απο πισω και ποτε δεν ημουν δεδομενος μεσα σε αυτες, οποτε η μοναξια ,η chronic loneliness αλλιως ηρθε αναποφευκτα καθως θεωρησα πως εγω ειμαι προβλημα, εγω δεν κανω κατι σωστα και δεν ειμαι αποδεκτος σε διαφορες φιλιες,παρεες, χωρις ομως να μπορω να εντοπισω ακριβως την αιτια,αν ηταν λογω κλειστου χαρακτηρα,λογω low profile attitude...που ξεμενα μονος μου.:mad::rolleyes:
πολύς κόσμος σε αυτή την κατάσταση.
βρες μέρη όπου οι ανθρώποι να έχουν κοινές αναφορές με εσένα.
ανέτρεξε σε παλιές φιλιες για ανατροφοδότηση.
συνέχισε τη ζωή σου αφήνοντάς το στη μοίρα.
πάντως εγώ τείνω προς το να ζητήσεις βοήθεια. εξωτερίκευσε το πρόβλημα.
Κι εγώ δεν έχω φίλους, ούτε έναν να μιλήσω.
Δεν είσαι η μόνη, σκέψου που καταντήσαμε!
μην ειναι κατα βαθος ξεκαθαρη επυλογη η μοναξια? και απλα για κοινωνικους λογους προσπαθουμε να την δικαιολογουμε?
Ο ανθρωπος εχωντας ξεχωρησει απο τη φυση ,εχωντας φτασει σε σημειο να μπορει να δαμαζει την γενετικη του κληρονομια! να πηγαινει κοντρα στα ζωοδοι ενστικτα του, η στα κοινωνικα του στανταρ! ειναι αλλη μια υποσυνειδθτη επανασταση του ανθρωπου να αποδηξει οτι μπορει να παει κοντρα στν δυση του, να αποδηξει οτι δεν ειναι ζωο! Βεβαια δεν ειναι αυτος ο σημαντικος λογος της μοναξιας ,ο λογος οπου ωθει τους ανθρωπος να πΡωτειμουν την μοναξια τους παρα την κοινωνικοτητα τους.
Η μοναξια ειναι συμπτομα της καταθλιψης αλλα και μπορει ναμην ειναι τυποτα!! μπορει να μην υπαρχουν γυρο ανθρωποι ανταξιοι για παρεα!
ο άνθρωπος είναι απο τη φύση του κοινωνικό ον. ο Αριστοτέλης έλεγε "ο άνθρωπος που είναι μόνος του, ή ζώο είνα, ή θεός". κάπως έτσι. εγώ δεν πιστεύω οτι υπάρχει άνθρωπος που να αντέχει την απόλυτη μοναξιά. αυτά είναι σαχλά. και ανώριμα θα έλεγα. κατα τη γνώμη μου έχουν και μια δόση ενοχικότητας η όλη απολυτότητα.
μια ακόμη παρατήρηση: η μοναξιά δεν είναι σύμπτωμα της κατάθλιψης, είναι μια ψυχοκοινωνική συνθήκη. η τάση προς απομόνωση είναι το σύμπτωμα της κατάθλιψης. είναι κάτι εσωτερικό.
και άλλη μια και τέλος. -με όλο το θάρρος. ένα είδος μοναξιάς είναι κι αυτό. το να μην έχεις ανθρώπους να ταυτιστείς μέσα σε μια κοινωνική ομάδα. έχει ακόμη και η μοναξιά υποκατηγορίες;
τα παντα θελουν ενα μετρο, το μετρο , ο μετριος ανθρωπος για τον Αριστοτελη κι για ολους τους αρχαιους ηταν αρετη σε αντιθεση με τους συγχρονους ελληνες, οπου θελουμε να ζουμε με την νεοδυτικη ηθικη της υπερβασης και της υπερβολης σε ολα! ο μετριος εχει γινει υβρης πλεον, ενω ειναι το σωστο διοτις ο μετριος αναζητα την αρμονια στην ζωη οπου συμβαδιζει με την φυση! η αρμονια ειναι το απολυτο ενδιαμεσο αναμεσα στην δραση και στην αντιδραση! ειναι εκει οπου η ζυγαρια ισοζυγη!
Ετσι και στην ζωη λοιπον, δεν υπαρχει τονα ειναι καποιος συνεχως με κοσμο γυρο του σωστο η λαθος!
Επισης οι ανθρωποι ευτηχως δεν ειμαστε ολοι ιδιοι μερικοι αρεσκοντεστην συνεχη παρεα, δεν μπορουν να ζουν χωρις ανθρωπους γυρο τους! φρικαρουν μονοι τους, οπως η μανουλα μου απο μικρος θυμαμαι το σπιτι μας ηταν γεματο κοσμο! μπορει να ακουγετε χαρουμενο αλλα δεν ηταν, διοτις σαν νος ηθελα οταν ξυπνω να παω τουαλετα πριν παω σχολειο ,να ντυθω! να φαω στην κουζινα, παντα ομως θα ηταν καποια γειτονισα, καποια θεια μου ! ισως αυτο ειναι που με εκανε "σημερα" μοναχικο? διοτις σαν ειμουν νεος ,εφηβος και μετα το στρατο ειμουν και εγω σαν την μαναμου, ειχα ολο φιλους, περπαταγα στο δρομο και ολο χερεταγα τον κοσμο! λες και ειμουν πολιτικος! επιανα κουβεντα ακομα και με παπουδες! δεν ξερω τι συναιβει κι αλλαξα ετσι αποτομα! και αλλαξα πλεον, και ξερετε το παρελθον μου φερνει προβληματα διοτις εχω ξανα μετακομισει στην ιδια γειτονια αρα πρεπει να ξανα χαιρετω τους ιδιους! χαχα. Ισως αντιδρω μεσα απο την καταθλιψη στο οτι λογο της μανας μου το εχω αποθιμενω! δεν ξερω, ακομα και στην ψυχαναυση αυτο δεν το ξεκαθαρισαμε.
Το θεμα ειναι πως η μοναχικοτητα δεν ειναι κακο, δεν ειναι αρρωστια εαν βεβαια δεν ειναι αντικοινωνικοτητα, δλδ να μην γουσταρεις ανθρωπους! αυτο ειναι κακο!
Μακάρι να μπορούσαμε να βρισκόμασταν συνεχώς μόνο με ανθρώπους που καταλαβαίνουν. Εγώ το λέω «αυτούς που δεν χρειάζεται ούτε να τους μιλήσεις, συνεννοείστε με τα μάτια».
Σε καποια ατομα,που μπορει να εχουν συμπτωματα ανασφαλειας, φοβου εκφρασης γνωμης απεναντι στους αλλους η οτι θα τους σχολιασουν με αρνητικο τροπο, ειναι μια ανακουφιστικη επιλογη να απομονωθουν για ενα διαστημα και να κλειστουν στη μοναξια τους, το προβλημα ξεκιναει οταν αυτη η μοναξια αρχιζει να γινεται μονιμη επιλογη.Κλασσικη περιπτωση, παιρνεις το καλοκαιρι αδεια απο την δουλεια, οι περισσοτεροι που ξερεις και γνωριζεις, εχουν κανονισει με παρεες, με φιλους,με συντροφους τις διακοπες τους σε καποιο μερος, εσυ, μονος, περνας 10 μερες πχ,στην απολυτη μοναξια,χωρις επιλογες για πουθενα και οσους προτεινεις κατι, αρνουνται ευγενικα η λενε πως εχουν κλεισει και δεν θα μπορεσουν,αυτοματως,εισαι μονος σου, χωρις να το εχεις απαραιτητα επιλεξει, απλα δεν μπορεις να απαντησεις στον εαυτο σου, το γιατι συνεβη αυτο ετσι.Quote:
Originally Posted by giorgos panou
Eχω περασει 2 ολοκληρες εβδομαδες ελευθερου χρονου, χωρις να κανω τιποτε το ουσιαστικο, μονο δωματιο, take away, βολτα μονος σε κανενα παρκο η παραλια, βολτα με το ποδηλατο και αυτο, τιποτε αλλο.Κανεις δεν με αναζητησε, κανεις δεν με πηρε ενα τηλ,η εστω ενα μνμ να μου προτεινει οτιδηποτε.Ειναι δυσκολο το κομματι να σε κανουν να νιωθεις οτι για τους αλλους εισαι απλα ασημαντος η αδιαφορος, σε κανει ολο αυτο να νιωθεις καποιες ενοχες πως δεν κανεις απο την πλευρα σου κατι σωστα.
Και μεσα σε αυτο το διαστημα ειχα να αντιμετωπισω, τις μεταπτωσεις της διαθεσης, δηλαδη, εκει που επαιρνα τα πανω μου και ελεγα, θα κανω γυμναστικη, θα βρω 3-4 ταινιες που μου αρεσουν να δω, θα παιξω 2 games στο pc μου, θα παιξω ηλεκτρικη κιθαρα, ξαφνικα, μετα απο 2 μερες ας πουμε, εχανα για ολα αυτα παντελως το ενδιαφερον, τα παρατουσα, ακουγα καταθλιπτικη μουσικη, το εριχνα στο υπερβολικο φαγητο, επαιρνα κιλα, εκνευριζομουν με τον εαυτο μου και αλλα διαφορα.
χμ.. όντως, το μέτρο είναι χρήσιμο εργαλείο και η ισορροπία είναι απαραίτητη για τη ψυχική μας υγεία. το σωστό και το λάθος είναι άλλο θέμα και σχετίζεται με πολλές παραμέτρους. συμφωνώ. τώρα αναφορικά με την μοναχικότητα, επίσης, μη σου κάνει εντύπωση, όσο μεγαλώνουν οι ανθρώποι τείνουν στην εσωστρέφια και την ενδοσκόπιση κλπ. οπότε δεν το βρίσκω κακό. η μοναχικότητα κάνει καλό. η αντικοινωνικότητα είναι η συμπεριφορά ενάντια στην κοινωνία, πχ αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας, είναι οι περιπτώσεις διαταραχών όπου το άτομο έχει συγκεκριμένες μανιέρες συμπεριφοράς. μάλλον εννοείς να είναι κάποιος μη-κοινωνικός, αυτό ναι, σε ακραίο βαθμό είναι πρόβλημα!
μακάρι να υπήρχαν περισσότεροι ανθρώποι που καταλαβαίνουν. θα έλεγα εγώ.
οταν αναζηταμε παρεα, φιλους και δεν το καταφερνουμε , δεν βρησκουμε αυτο δεν παει να πει οτι οι αλλοι ειναι κομπλεξικοι, η οτι δεν μας θελουν λογο του οτι εχουν καποιο προβλημα μαζι μας, Η οτι ειναι αντικοινονικοι! Δυστυχως ο κανωνας της στατιστικης και εδω επεμβαινει και μας λεει οτι μαλν εμεις ειμαστε το προβλημα και οχι οι ολλοι! δεν γινετε δλδ να ειναι μια παρεα 10 -15 ατομων μαζι και να μην θελεις κανεις εμας και ταυτοχρωνα να εχουν αυτοι καποιο προβλημα, μαλον εμεις κανουμε κατις λαθος που τους απομακρινουμε!
Μερικες φορες απο λαθος σκεψεις αποφευγουμαι να δουμε την δικη μας συμπεριφορα, επισης νοιζουμε οτι οι φιλοι υπαρχουν για να μας προσφερουν κατις ,για να παρουμε κατις απο αυτους! Δεν ειναι ετσι ομως, και αυτοι εχουν ψυχη και αυτοι σκεφτοντε οπως εμεις!
Το σωστο ειναι να προσφερεις συναισθηματα στους φιλους σου χωρις να περιμενεις ανταποδωση , βεβαια πρεπει να εχεις και το νουσου μην φτασεις να σε εκμεταλευτουν!
Κι εγώ δηλώνω κάτοικος επαρχίας και μόνη. Η δική μου εμπειρία είναι πως εδώ και χρόνια είμαι μόνη σε μεγάλο βαθμό. Έχω έναν αδερφό κοντά ηλικιακά που ταυτιζόμαστε σε μεγάλο βαθμό και περνάμε χρόνο. Τόσα χρόνια τα έβαζα με τον εαυτό μου, "κυνηγούσα" άτομα που δεν μου ταίριαζαν, καταλάβαινα πως κάποιες καταστάσεις με υποβάθμιζαν, κοινώς έκανα την ηλίθια. Μια η καραντίνα την άνοιξη, μια κάτι κρίσεις κατάλαβα πως τόσα χρόνια ήθελα να είμαι κάτι που δεν είναι ο εαυτός μου. Δεν είχα το θάρρος να στηρίξω τις επιλογές μου και να αναδείξω την προσωπικότητά μου, αλλοιωνόμουν όχι για να αρέσω σε άτομα, αλλά για να νιώσω πως είμαι σαν τους άλλους. Αλλά δεν είμαι έτσι. Πχ. εγώ δεν θα έλεγα σε ένα άτομο θα τα πούμε στο τάδε μέρος σε μια ώρα και δεν θα πήγαινα, δεν θα χρησιμοποιούσα τους άλλους για προσωπικά οφέλη, δεν θα πουλούσα παραμύθι για να καλύψω το εγώ μου και άλλα τόσα. Ήθελα δηλαδή να μοιάσω σε άτομα που δεν ήμουν εγώ, ήθελα να με αλλάξω, γιατί από μικρά μας τρώνε το μυαλό σαν κοινωνία με διάφορα. Πια νιώθω καλά με το τι είμαι σαν άνθρωπος, ζητώ από τον εαυτό μου συγχώρεση που έζησα τόσα χρόνια με το να θέλω να είμαι αλλιώς, αλλά δεν βλέπω μέλλον. Έχω κουραστεί και απογοητευτεί λίγο με τα άτομα. Είμαι άτομο που μπορώ να επικοινωνήσω με άλλους σε μια κουβέντα, αν και εσωστρεφής, εγώ θέλω απλά ειλικρίνεια και ουσία. Υπομονή για όλους μας. Σημασία έχει να είμαστε καλά με τους εαυτούς μας πρώτα.