Printable View
γιατί φοβάμαστε να παραδεχτούμε την αλήθεια?
γιατί φοβόμαστε να πούμε ότι έχουμε κατάθλιψη?
γιατί ενώ μπορούμε να στηρίξουμε τους άλλους δεν
μπορούμε να στηρίξουμε τους εαυτούς μας?
Παιδιά υπάρχει κανείς εδώ μέσα που να έχει κατ/θλιψη και
να φοβάται να το παραδεχτεί???
Το έχετε πάθει ποτέ?
Εγώ στην αρχή δεν ήθελα να το παραδεχτώ αλλά τώρα έχω φτάσει να μιλάω για την κατάθλιψη στις φίλες μου ένώ το κρατούσα μέσα μου.Τ,ωρα είμαι βέβαιη ότι έχω πρόβλημα και έχω ανάγκη φαρμακευτικής αγωγής.Το ξέρω ότι πρέπει να παλέψω ίσως και χρόνια αλλά πρέπει και θα κάνω ότι μπορώ για να νιώσω καλύτερα, να βγώ απο αυτό το τούνελ να ζήσω.
Το να παραδεχτουμε οτι εχουμε κατι ειναι το πρωτο βημα για την θεραπεια.Οσο αρνιωμαστε να δουμε οτι οντως εχουμε ενα θεματακι με τα ψυχολογικα μας δεν προκειται να κατανοησουμε το προβλημα και να βρουμε τη λυση του.Ουτε οι πρωτοι ουτε οι τελευταιοι ειμαστε που εχουμε καποια ψυχολογικα προβληματακια,δεν φταιμε εμεις για αυτο,ουτε τα θελουμε στη ζωη μας.Δυστηχως ολα μεσα στη ζωη ειναι και πρεπει να παλευουμε να ξεπερναμε τα ασχημα χωρις να στιγματιζουν τη ζωη μας
κοίτα, να δεις Μίνα. δεν είναι απλά τα πράγματα.
όταν έχεις συνηθίσει να κάνεις εσύ τον ψυχολόγο στους άλλους.
και βασικά πολλές φορές λέμε ψέμματα στον εαυτό μας,ξεγελάμε πρώτα τον εαυτό μας και μετά τους άλλους.
ειδικά αν είσαι εσωστρεφής και σου αρέσει να ακούς περισσότερο από το να μιλάς.
Τα πραγματα δεν ειναι καθολου μα καθολου απλα!Δεν ειπα κατι τετοιο.Αυτο που θελω να πω ειναι οτι πρεπει να αποδεχομαστε μια κατασταση ειται καλη ειται κακη και να μην φοβομαστε να δεχτουμε οτι εχουμε καποιο προβλημα.Δεν ειναι ουτε ντροπη ουτε κακο.Οταν εισαι εσωσυτεφης ειναι ακομα πιο δυσκολο γιατι τα μαζευεις ολα μεσα σου .Αυτο μπορει μονο καποιος ειδικος να σε βοηθησει να τυα βγαζεις ολα προς τα εξω.Και εγω ειμαι πολυ εσωστρεφης δεν μου εβγαζες λεξη με αποτελεσμα τοσα χρονια ν ατα μαζευα μεσα μου ωσπου εγινε η εκρηξη.Με την ψυχοθεραπεια καταφερα να λεω αυτα που αισθανομαι και να ννιωθω πολυ πιο αναλαφρη γιατι ετσι μπορει και ο αλλος να σε βοηθησει
τι να σου πω ρε Μίνα. έχω ακούσει ότι πας σε ψυχολόγο και πρέπει να μιλάς εσύ,ούτε καν διάλογος γίνεται. σαν να μιλάς σε τοίχο.
Ε, οπότε πως θα βγάλεις τα εσώψυχά σου ?
Η δικιά σου εμπειρία πως ήταν?
Στις πρωτες συνεδριες η αληθεια ειναι οτι μιλας αρκετα ,σε ρωταει και εσυ αρχιζεις και λες λες...Μεχρι να καταλαβει τι γινεται με την περιπτωση σου και μετα οι επομενες συνεδριες ειναι διαλογος.Παρα πολυ καλο μου εκαναν,με βοηθησαν φοβερα
διάλογος σαν τι? δηλ. οπως μιλας με μια φίλη σου για κάποιο πρόβλημα?
αναλύει ο καθένας αυτά που ακούει?
Σε ρωτάω γιατί μια φίλη που πήγαινε για 3 χρόνια, σε ψυχολόγο,οι συνεδρίες ήταν
σαν να μιλαγες σε τοίχο.πηγαινε,εκλαιγε και μετα γυρναγε σπιτι της.
Βεβαια αυτο μου ειπε οτι της εκανε καλό γιατι καταλαβε τι δεν θα επρεπε να περιμενει απο τους αλλους.Αλλα να πληρωνεις 3 χρονια και να μιλάς σε τοίχο?
είχα πάει και εγώ σε έναν παλιά ,μια φορά πήγα και μετά εφυγα.δεν μου εκανε τιποτα ο άνθρωπος .απλα δυσκολευόμουνα να μιλήσω.
κι εγω βασικα ξερω τι εχω.απλα δεν εχω τα κοτσια να το αντιμετωπισω. θελω να απαλλαγω από τις ενοχες, να μαθω να
λεω οχι και πράγματα τετοιου ειδους.
απλα δεν μπορω να το κανω μονη μου.
αν θες και εισαι απο αθηνα πες μου τιμη τι παιρνει και τηλ επικοινωνιας.(ποια περιοχή ειναι?)
Ισωςδεν ηταν ο καταλληλος δεν ξερω.σε εναν ψυχολογο εχω παει δεν ξερω πως δουλευουν οι αλλοι.Εμενα μου εφαρμμοσε καποιες μεθοδους την λογικοθυμικη μεθοδο και τη μεθοδο της απευαισθητοποιησης .Με βοηθησαν παρα παρα πολυ
η μέθοδος της απευαισθητοποίησης μου αρέσει πάρα πολύ.
υποθέτω οτι σε μαθαίνει να γίνεις πιο σκληρός.
πως θα μπορούσα να έρθω σε επικοινωνία μαζί του?και πόσα παίρνει στην κάθε συνεδρία?
sofiab,
καλώς ήρθες:)
εχω νιωσει οπως λες πώς αισθανεσαι. Θα θελα να σου πω δύο κουβεντες απο προσωπικη εμπειρια, χωρις να εννοω οτι ισχυουν τα ιδια κ στην δικη σου περιπτωση, αλλα ισως βοηθησουν λιγο.
Υπηρξε μια εποχη που ημουν πολυ ευαισθητη σε καθε ειδους κουβεντα που προερχονταν απο άλλους, ακομα κ αν υπηρχε καλη διαθεση ή προθεση βοηθειας. Εγω ομως πολυ μεγαλη αρνηση στο να παραδεχτω πώς δεν ειμαι καλα, αν και ενιωθα οτι δεν ειμαι καθολου καλα. Αποτελεσμα της αρνησης μου ήταν να χειροτερευω ολο κ παραπανω κ να απομακρυνομαι απο πολυ αγαπημενους μου ανθρωπους. Μεσα ομως σ ολο αυτο το χαος, βρηκα τη δυναμη να παρω βοηθεια.
Κ ετσι ξεκινησα την θεραπεια μου (ψυχοθεραπεια). Θα θελα να σου πώ, ειναι πώς περα απο τεχνικες κ μεθοδους, θελει χρονο η διαδικασια αυτη. Θελει χρονο ο εαυτος σου δλδ. Κ φυσικα δυναμη....
Τελος δεν ειναι απαραιτητο να μη μιλάει ο θεραπευτης σου. Αυτο εχει να κανει κ με την ψυχοθεραπευτικη προσεγγιση που εφαρμοζει.
sofiab η μεθοδος αυτη εχει σαν σκοπο να σε κανει να ξεπερασεις τους φοβους σου.Εγω ασ πουμε φοβομουν να μεινω σπιτι μονη μου ,να παω βολτα στα μαγαζια .να ειμαι αναμεσα σε πολυ κοσμα,να περοαταω μονη μου κ.α.Ετσι προκαλουσα να κανω αυτα που φοβομουν μεχροι που τα ξεπερασα.Ειναι παρ πολυ καλη μεθοδος.Η λογικοθυμικη μεθοδος σα κανει να σκεφτεσαι ακριβως τους λογους για τους οποιους αισυανεσαι καποια συμπτωματα πανικου.Να καταφερεις να μην τρομαζεις με ολα αυτα που θα νιωσεις και να τα προοσπερασεις αφου εχεις κατανοησει οτι ειναι τελειως ακινδυνα και περνανε μετα απο λιγο.Η καθε συνεδρια κοστιζε 45 ευρω αλλα ειναι στο ηρακλειο κρητης οπου μενω.
Sofia συμφωνω μαζι σου.Πρωτα πρεπει να καταλαβουμε οτι χρειαζομαστε βοηθεια.Σαφως θελει χρονο δεν γινεται με τις πρωτες 3 φορες να δεις αποτελεσμα.Μεσα απο την ψυχοθεραπεια δεν σε βοηθαει ο ψυχοθεραοευτης να γινεις καλα,αλλα σου δειχνει τον τροπο που πρεπει να σκεφτεσαι για να βοηθας εσυ τον εαυτο σου.Αυτο θελειι αρκετο χρονο γιαυτο πρεπει να εχει και υπομιονη καποιος.Εχω στην αρχη ημουν πολυ αρνητικη γιατι δεν εβλεπε αμεσα αποτελεσματα.Νευριαζα μαζι του κα θελα να σταματησω.Εκεινος ομως δεν με αφηνε και οταν μετα απο λιγο καιρο αρχισα να ειμαι πολυ καλυτερα και να κανω πραγματα τα οποια φοπβομουν μονο στη σκεψη τους καταλαβα π[οσο δικιο ειχε που επεμενε να συνεχισω...Εσυ κανεις ακομα συνεδριες?τι προβλημα εχεις?
mina,
χαιρομαι να διαβαζω ευχαριστες εξελιξεις! Μπραβο σου κ ευχομαι κ ολο κ καλυτερα να προχωρας!Δεν εχω ιδεα για τις μεθοδους που αναφερεις, αλλα χαιρομαι που βοηθησαν κ βοηθάνε:)
Συμφωνω με οσα γραφεις: στο μονο σημειο που εχω διαφορετικη αποψη ειναι στο οτι ο θεραπευτης σου δειχνει τον τροπο που πρεπει να σκεφτεσαι. Αν κ νομιζω οτι καταλαβαινω πώς το εννοεις, πιστεύω πώς ο θεραπευτης ειναι εκει για να μας βοηθα να απο-μπλοκαριστουμε. Τουλαχιστον εγω ετσι νιωθω. Μεσα απο οσα λεω, με ακουω, μου δινω τον χρονο να ακουσω τί λέω, τί περιμενω, τί αισθανομαι. Αυτο απο μονο του με εχει βοηθησει πολυ.Μια ερωτηση μπορει να με πάει παρακατω, σε σκεψεις ή συναισθηματα που αγνοουσα. Κι ετσι να δωσω σημασια σφαιρικοτερη κ πιο πληρη σ αυτο που εχω ή χρειαζομαι.
Σε οτι αφορα εμενα, ναι κανω ακομα συνεδριες, κ θα σταματησω οταν αισθανθω οτι εχει κλεισει ο κυκλος των πραγματων που αναζητω μεσα μου. Λειτουργικα ειμαι καλα, εδω κ πολυ καιρο αλλα δεν ειναι μονο η λειτουργικοτητα μου ο στοχος μου (αν κ παλιοτερα αυτο ηταν να αισθανθω καλα δλδ). Το προβλημα που μου ειχε διαγνωσει η ψυχοθεραπευτρια μου ήταν καταθλιπτικο επεισοδιο. Αλλα οπως μου ειπε, και οπως ειδα κ εγω, οταν απευθυνθηκα σ αυτην ειχε ηδη περασει....Δυστυχως το χα περασει μονη μου, αυτο το δυσκολο κομματι.
Μπραβο σου που σκεφτεσαι με αισιοδοξια και συνεχιζεις μεχρι να νιωσεις τελειως ετοιμη.Πραγματικα βοηθαει παρα πλυ η ψυχοθεραπεια πασχοντες και μη.Το οτι περασες μονη σου το καταθλιπτικο επεισοδιο και καταφερες να το ξεπερασεις ειναι πολυ σπουδαιο και πρεπει να εισαι πιο δυνατη τωρα μετα απο αυτο,αφου χρειαζεται φοβερη δυναμη κουραγιο θεληση και συνεχη προσπαθεια να βγεις απο ενα τετοιο λουκι.Μπραβο Σοφια πραγματικα χαορομαι οταν νικαμε εμεις και οχι αυτο...
Μινα,
αν μπορουσα να παω τον χρονο πισω, δεν θα επελεγα να το περάσω μονη μου. Αλλα τοτε μαλλον δεν ειχα την ψυχραιμια, την ικανοτητα να δω οτι δεν τα καταφερνω μονη μου. Μπορει να παιζει ρολο κ ο εγωισμος εδω...
Θα τολμουσα επισης να πω, πως αυτο το επεισοδιο τελικα στάθηκε πολυτιμος φιλος κ οχι εχθρος. Με την εννοια οτι σταθηκε η αιτια ή η αφορμη, να δω με μεγαλυτερη υπευθυνοτητα τον εαυτο μου. Κ ωριμοτητα βεβαια...
Σ ευχαριστω για τα καλα σου λογια Μινα:)
Σιγουρα τετοιες δυνατες καταστασεις μας ωριμαζουν και μας κανουν πιο δυνατους.Το θεμα ειναι οτι τα καταφερες χωρις καποια βοηθεις και αυτο ετραει πολυ περισσοτερο.Καλο θα ηταν βεβαια να το περνουσες πιο ανωδινα με τη βοηθεια καποιου ειδικου ομως οταν δεν θελουμε να παραδεχτουμε πολλες φορες μια κατασταση την δυναμωνουμε και δεν δινουμε την ευκσιρεια στον εαυτο μας να ξεφυγει απο αυτο οσο το δυνατον πιο γρηγορα.
Και εγω προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου οτι με το λαντοζ θα επανερχόμουν πήγαινα σε δημόσιο νοσοκομείο μου τα συνταγογραφούσε έδινε και στιλνοξ για την αϋπνία και το μόνο που κατάφερα ήταν να συνηθήσω το στιλνοξ οπότε δεν με έπιανε και στο τέλος είπα ως εδώ, έκλεισα σε ένα καλό γιατρό ραντεβού και πίνω κάμποσα χάπια ακόμη.Είναι 10 μέρες τώρα έκοψα το στιλνοχ και πίνω τραχξεν δεν κοιμάμαι καθόλου καλά μόνο αισθάνομαι πιο ήρεμη.Θα περιμένω κανένα μήνα μήπως και ενεργήσουν τα φάρμακα διαφορετικά χαιρέτα μας τον πλάτανο.
ναι, ειναι ετσι. Κ εχω κατηγορησει πολλες φορες τον εαυτο μου γι αυτο το \"πιο γρηγορα\". Ομως, βλεπω εκ των υστέρων πώς ειχα αναγκη ολον αυτον τον χρονο για να παρω την αποφαση να δω τί θα κανω. Αλλωστε το οριακο σημειο ειναι για τον καθενα μας διαφορετικο.Quote:
Originally posted by mina31
..... ομως οταν δεν θελουμε να παραδεχτουμε πολλες φορες μια κατασταση την δυναμωνουμε και δεν δινουμε την ευκσιρεια στον εαυτο μας να ξεφυγει απο αυτο οσο το δυνατον πιο γρηγορα.
Μίνα, θα σου πώ γιατι διαφωνω σ αυτο. Εχω ακουσει χιλιαδες φορες πώς οι δυσκολιες μας ωριμαζουν. Εχω δει πολλους ανθρωπους, οι δυσκολιες να τους κανουν χειροτερους, πιο εγωιστες, φυλακισμενους στον δικο τους κοσμο, σαν να ειναι το επικεντρο του κοσμου. Ακομα κ εκ των υστέρων. Για να μας ωριμασει κατι, πρεπει να το θελουμε πρωτα εμεις, πρεπει να χαμηλωσουμε λιγο το βλεμα στον αλλο, περα απο τον εαυτο μας.Quote:
Originally posted by mina31
Σιγουρα τετοιες δυνατες καταστασεις μας ωριμαζουν και μας κανουν πιο δυνατους.Το θεμα ειναι οτι τα καταφερες χωρις καποια βοηθεις και αυτο ετραει πολυ περισσοτερο.
Σε οτι αφορα το οτι τα καταφερα μονη μου, να σου πω πώς αυτο που καταφερα εκεινη την περιοδο μονη μου, ειναι να μενω μονη μου κ να μη μιλαω πουθενα. Υπο αυτη την εννοια, δεν βλεπω τί καταφερα. Περα απο το να υποφέρω: παρολα αυτα σε μια τοσο αδυναμη στιγμη, ειδα οτι εχω κενα για τα οποια επιβαλλεται κατι να κανω. Οπως επισης καταφερα να δω, ποιους ανθρωπους πρεπει να διωξω απο τη ζωη μου κ ποιους να αγκαλιασω. Αυτα νομιζω ήταν τα μεγαλυτερα οφελη της περιοδου εκεινης. Λειτουργησα πιο σωστα, απο οτι σε περιοδους που ήμουν καλα.
Τελος για το οτι καταφερα να περασω μονη μου το επεισοδιο κ αυτο εχει μεγαλυτερη αξια, θελω να πω κατι που αφορα κατι που διαβαζω πολλες πολλες φορες σ αυτο το φορουμ. Καταρχην να πω, πώς δεν αισθανομαι πώς καταφερα κατι καιριο μονη μου εκεινη την περιοδο. Αντιθετα, ενιωσα οτι καταφερνω κατι σημαντικο στην περιοδο της θεραπειας. Σε πολλα επιπεδα. Αλλα γιατι θελουμε να λεμε συνεχως: τα καταφερα μονος μου? ειναι τοσο ασχημο να πουμε στον εαυτο μας \"δεν μπορεις ΤΩΡΑ\", χρειαζεσαι μια βοηθεια. Η βοηθεια μπορει να ναι: μια παρεα, μια βολτα, ενας καφες, μια κουβεντα με ενα φιλο που εμπιστευομαι, μουσικη, ενα βιβλιο. Μπορει να ναι, μια αγκαλια, η αρχη μιας δραστηριοτητας, η αρχη μιας θεραπειας (φαρμακευτικης ή ψυχοθεραπειας ή και τα 2)....
Γιατί ειναι κακο να παραδεχτουμε οτι οι ικανοτητες μας εχουν ενα οριο?
πολλες φορες δεν ειναι μονο το θεμα να φοβασαι να το παραδεχτεις αλλα πολλες φορες δεν εισαι σιγουρος/η οτι εχεις καταθλιψη.το ποια ειναι τα ορια για τον καθενα μας διαφερουν.ισως καποιος πει οτι εχουμε καταθλιψη και εμεις να το εχουμε συνηθισει και να νομιζουμε οτι ειναι ενα κομματι της ζωης μας.Quote:
Originally posted by sofiab
γιατί φοβάμαστε να παραδεχτούμε την αλήθεια?
γιατί φοβόμαστε να πούμε ότι έχουμε κατάθλιψη?
γιατί ενώ μπορούμε να στηρίξουμε τους άλλους δεν
μπορούμε να στηρίξουμε τους εαυτούς μας?
Παιδιά υπάρχει κανείς εδώ μέσα που να έχει κατ/θλιψη και
να φοβάται να το παραδεχτεί???
Το έχετε πάθει ποτέ?