Η μάσκα που φορώ(όχι για τον κορονοϊό)

Καλησπέρα σας αναγνώστες!
Θα ήθελα να αναφερθώ σε κάτι που έχω παρατηρήσει κι εγώ αλλά και οι γύρω μου σε μένα. Εδώ και κάποια χρόνια δεν μπορώ να δεθώ ουσιαστικά με κανέναν άνθρωπο. Γενικά είμαι άτομο με κοινωνικές συναναστροφές, έχω δηλαδή αρκετούς γνωστούς και φίλους αλλά πολλές φορές έχω τύψεις που δεν τους θέλω στη ζωή μου όσο αυτοί. Για παράδειγμα, έχω μια φίλη η οποία μένει μακριά από τον τόπο μου και κάθε φορά που έρχεται εδώ ανυπομονεί να με δει, ενώ εγώ βαριέμαι. Ενώ έχει κι άλλες παρέες εδώ προτιμάει τη δική μου και ενώ της έχω πει γιατί δεν βγαίνεις και με τις άλλες σου παρέες ,αυτή μου λέει πως προτιμά να βγαίνει μαζί μου γιατί βαριέται τις άλλες. Από την άλλη εγώ συχνά βρίσκω άπειρες δικαιολογίες για να μην βγούμε, να για παράδειγμα χθες ήρθε στον τόπο μου και μου είπε να βγούμε κι εγώ προτίμησα να κάνω μια άσκηση για την σχολή και την απέρριψα ευγενικά ενώ θα μπορούσα να προσαρμόσω το πρόγραμμα μου και να βγω μαζί της. Φυσικά η φίλη αυτή δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Μια άλλη φίλη μου πάλι μου λέει συνέχεια να βγούμε, να πάω σπίτι της, με εμπιστεύεται αρκετά, ενώ εγώ δεν κάνω τίποτα από αυτά, ίσα ίσα καμία φορά επειδή βαριέμαι την αποφεύγω κιόλας. Είχα και μια παρέα και εκεί που έβγαινα μαζί τους επί 2 μήνες ξαφνικά βαρέθηκα και έκοψα σιγά σιγά, μέχρι που διαλύθηκε η παρέα αν και με τα άτομα αυτά έχω ακόμη επαφή ξεχωριστά. Αυτό τον καιρό έχω κι άλλη μια παρέα αλλά ούτε αυτούς τους εμπιστεύομαι, περνάω αρκετό χρόνο μόνη και βγαίνω μαζί τους μόνο όταν βαριέμαι, να πω τίποτα να περάσει η ώρα, μπορεί να εξαφανίζομαι για κάποιο καιρό και μετά να επανέρχομαι, το ίδιο ισχύει και για όλους τους άλλους φίλους μου. Έχω τύψεις που το λέω αλλά δεν τους θεωρώ σημαντικούς στην ζωή μου μολονότι τους γνωρίζω αρκετά χρόνια. Δεν τους βάζω σε προτεραιότητα. Είναι κάπως αστείο που και οι ίδιοι οι φίλοι μου δεν ξέρουν τον πραγματικό μου εαυτό. Πιστεύουν πως έτσι είμαι εγώ γιατί έτσι με γνώρισαν: ψυχρή, απόμακρη, αναίσθητη και άτομο που βαριέται εύκολα. Το θέμα τώρα είναι πως δεν είμαι αναίσθητη, ούτε ψυχοπαθής. Μου φαίνεται παράξενο που έχω γίνει έτσι γιατί εγώ θυμάμαι τότε που μου έλεγε η κολλητή μου να πάω σπίτι της χαιρόμουν σαν μικρό παιδί, την καλούσα να έρθει στο δικό μου, έβγαινα με την οικογένεια της, την εμπιστευόμουν, μιλάγαμε όλη την ώρα και ποτέ δεν μου ήταν φορτική, μοιραζόμασταν σκέψεις, συναισθήματα, αγκαλιές και μαζί της ένιωθα ασφάλεια. Η φιλία μας έχει λήξει εδώ και 4 χρόνια αλλά δεν μπορώ να πω πως μου λείπει η κολλητή μου. Απλά δεν νιώθω δεμένη συναισθηματικά με κανέναν, όλο κάτι μου λείπει και απελπίζομαι. Τι να κάνω;;

Πολύ ενδιαφέρον....

Ναι,βασικά δεν ξέρω γιατί θεωρείς αυτά τα άτομα φίλους σου και γιατί εκείνοι σε θεωρούν φίλη τους. Είστε απλά γνωστοί, ούτε καν φίλοι. Δεν νομίζω ότι είσαι η μόνη που έχει τέτοια στάση. Υπάρχουν μάλλον πολλοί εκεί έξω σαν εσένα και τραβάνε σαν μαγνήτες τα άτομα που θέλουν όντως φιλία και πιο στενή παρέα.

Εγώ πάλι είμαι ένας άνθρωπος στην αντίπερα όχθη από σένα ....και έχω παρατηρήσει ότι πολλοί είναι αυτοί που δεν θέλουν πολλά-πολλά.

Παρόλα αυτά δείχνουν φιλική στάση προς τα έξω και έτσι ελκυουν τους άλλους να τους κάνουν παρέα. Στη πραγματικότητα όμως δεν τους θες. Από σένα ξεκινάει το θέμα. Δεν τους εμπιστεύεσαι και δεν θες να επενδύσεις σε αυτούς. Ούτε σε νοιάζει εάν με τη στάση σου αυτή θα τους χάσεις. Απλά επειδή δεν θες να λες και να νιώθεις ότι δεν έχεις φίλους, πλησιάζεις κάποια άτομα τα οποία συναναστρέφεσαι οποτε θες και γουστάρεις. Αυτό δεν είναι αμοιβαία σχέση ....και οι φίλοι σου έχουν κάθε δικαίωμα να παρεξηγηθούν με τη στάση σου. Μέχρι και να μη σου ξαναμιλήσουν.

Όλο λες ότι τους βαριέσαι. Τι είδους φίλοι σου είναι αν τους βαριέσαι; Ή φιλία είναι να θες τη παρέα του άλλου, να τον εμπιστεύεσαι να κάνετε πράγματα μαζί.
Μήπως πρέπει να αλλάξεις φίλους; πως επελεξες τους φίλους που έχεις τώρα;;; ήταν δική σου επιλογή να συναναστραφεις με τα συγκεκριμένα άτομα ή απλά ήσουν ανοικτή προς οποιονδήποτε ήθελε να σου γίνει τσιμπούρι..Και "εκμεταλλεύτηκες" κατά κάποιον τρόπο το ενδιαφέρον τους για να έχεις καβατζουλες και να βγαίνεις οπότε θες;

Όλοι έχουμε φάει στραπάτσα από φιλίες και απο σχέσεις. Το θέμα είναι τι επιλογές κάνουμε αργότερα. Εάν θες να χαίρεσαι οφέλη μιας καλής φιλίας και να έχεις ποιοτικές σχέσεις τότε τα παλιά παθήματα τα κάνεις μαθήματα και συνεχίζεις να "εκθετεις" τον εαυτο σου ψάχνοντας για αληθινούς ανθρώπους (εκεί έξω υπάρχουν ακόμα πολλοί) ή κλείνεσαι στο καβούκι σου μένεις μόνη σου και δεν αφήνεις κανέναν να μπει στη ζωή σου. Εσύ επιλέγεις.

Εάν είσαι ευχαριστημένη με το να μην έχεις πολλά-πολλά με τους άλλους δικαίωμα σου. Εάν όμως δεν σου αρέσει αυτή η κατάσταση πήγαινε μιλα σε κάποιον ειδικό να σε βοηθήσει να ανοικτεις.

Και για πες λοιπόν....τις φορές που σου λένε να βγείτε και εσύ τους ρίχνεις άκυρο τι προτιμάς να κάνεις;; μένεις σπίτι ; βλέπεις σειρές; βγαίνεις με άλλους φίλους; πως γεμίζεις αυτόν τον χρόνο;

Πάντως να ξέρεις οι άνθρωποι που σε πλησιάζουν μπορεί να έχουν κάθε καλή πρόθεση και απλά εσύ είσαι καχύποπτη και δεν τους δίνεις την ευκαιρία. Η επιλογή δική σου όπως είπα.

Με τις ερωτικές σχέσεις πως εισαι; μια από τα ίδια ή εκεί επενδύεις;

Μια μικρή αντίφαση παρολαυτα τη βρίσκω σε όσα λες. Σε προηγούμενο θέμα έγραφες ότι έχεις μια φίλη από μακριά η οποία όλο σου λέει να βρεθειτε και όλο το αφήνει φλου ....ενώ εσύ γίνεσαι ξεκάθαρη ότι θες κολλητιλικια μαζί της. Βέβαια λες επίσης ότι μάλλον τη γουσταρες κιόλας.

Εγω δεν βλεπω κατι πολυ παραξενο σε αυτη την συμπεριφορα. Παιζει ρολο και η ηλικια, οσο μεγαλωνει ο ανθρωπος ολο και περισσοτερο ακολουθει αυτο το μοτιβο νομιζω. Το ιδανικο ειναι να εχουμε φιλους και παρεες οταν θελουμε και οταν θελουμε μοναξια να την βρισκουμε. Ακομα καλυτερα να μπορουμε να κανουμε νεες γνωριμιες αν δεν μας γεμιζουν αυτες που εχουμε στο αψε-σβησε. Αλλα δυστυχως οσο παιρνανε και τα χρονια βλεπεις οτι το να κανεις νεες γνωριμιες ειναι εξαιρετικα δυσκολο, δεν ειμαστε παιδια. Και πολλες φορες κανουμε υποχωρησεις στους αλλους,δλδ τυχαινει καμμια φορα να μη θελω να βγω για καφε με τον ταδε φιλο, αλλα αυτος βρισκεται σε αλλη φαση και θελει, οποτε του κανω το χατηρι και κοιταω να περασουμε καλα. Το ιδιο υποχωρησεις κανει και αυτος, οπως και ολοι. Οπως σου ειπε και η φιλη σου που την ρωτησες γιατι δεν βγαινει με αλλες παρεες αφου εχεις και ειπε οτι βαριεται και θελει με σενα. Αυτο μοιαζει με τη δικη σου φαση δεν νομιζεις?
Ισως να μη μου φαινεται παραξενο γιατι ειμαι μοναχικος ανθρωπος. Κατι μου λειπει απο κοινωνικες σχεσεις και θα μου λειπει.

Εαν προσεξεις και το αλλο, πολλοι οταν δημιουργουν οικογενεια, εχουν ελαχιστες φιλιες, με συναντησεις αραια και που και με αυτους και τους χανεις απο τις συνηθισμενες δραστηριοτητες. Και αυτο μοιαζει με αυτο που περιγραφεις.
Βεβαια ειναι τοσοι πολλοι διαφορετικοι χαρακτηρες εκει εξω, αλλως μπορει να μην αντεχει χωρις φιλικη παρεα και καποιον να μιλαει ουτε στιγμη.

Για να μας γραφεις νοιωθεις οτι κατι σου λειπει σε σχεση με κοινωνικες συναναστροφες ... το ιδιο ακριβως νοιωθω και εγω, αλλα η πληροτητα ειναι το ιδανικο που δεν μπορουμε να φτασουμε.
Δεν ξερω κιολας καποιες σκεψεις σκορπιες ειναι αυτες.

Και για να πω και το αλλο, εχω εναν συγκεκριμενο φιλο, που τον θεωρω φιλο και οτι μου ζητησει κλπ. και τρεφω φιλικα συναισθηματα αλλα δεν κανω παρεα μαζι του γιατι ειναι εξαιρετικα κουραστικος και εχει μονο σχεδον ενα θεμα συζητησης, σχετικα με μια ενασχοληση του. Δεν αισθανομαι οτι μου λειπει η παρεα μαζι του, το αντιθετο δεν θελω παρεα, αρκει που υπαρχει και υπαρχω λολ ... τι περιεργες σχεσεις επισυναπτουμε μερικες φορες.

Δεν είμαι σίγουρη αν ισχύει για σένα αυτό αλλά είναι μερικοί άνθρωποι που θέλουν μόνο να παίρνουν κ όταν νιώθουν ότι οι άνθρωποι που κάνουν παρέα δεν τους προσφέρουν βαριούνται κ δε θέλουν. Μάθε να δίνεις κ να εκτιμάς κ πράγματα κ καταστάσεις που ίσως μέχρι τώρα δεν εκτιμάς γι αυτό σου φαίνονται βαρετοι

Quote:

---

Originally Posted by keep_walking

Εγω δεν βλεπω κατι πολυ παραξενο σε αυτη την συμπεριφορα. Παιζει ρολο και η ηλικια, οσο μεγαλωνει ο ανθρωπος ολο και περισσοτερο ακολουθει αυτο το μοτιβο νομιζω. Το ιδανικο ειναι να εχουμε φιλους και παρεες οταν θελουμε και οταν θελουμε μοναξια να την βρισκουμε. Ακομα καλυτερα να μπορουμε να κανουμε νεες γνωριμιες αν δεν μας γεμιζουν αυτες που εχουμε στο αψε-σβησε. Αλλα δυστυχως οσο παιρνανε και τα χρονια βλεπεις οτι το να κανεις νεες γνωριμιες ειναι εξαιρετικα δυσκολο, δεν ειμαστε παιδια. Και πολλες φορες κανουμε υποχωρησεις στους αλλους,δλδ τυχαινει καμμια φορα να μη θελω να βγω για καφε με τον ταδε φιλο, αλλα αυτος βρισκεται σε αλλη φαση και θελει, οποτε του κανω το χατηρι και κοιταω να περασουμε καλα. Το ιδιο υποχωρησεις κανει και αυτος, οπως και ολοι. Οπως σου ειπε και η φιλη σου που την ρωτησες γιατι δεν βγαινει με αλλες παρεες αφου εχεις και ειπε οτι βαριεται και θελει με σενα. Αυτο μοιαζει με τη δικη σου φαση δεν νομιζεις?
Ισως να μη μου φαινεται παραξενο γιατι ειμαι μοναχικος ανθρωπος. Κατι μου λειπει απο κοινωνικες σχεσεις και θα μου λειπει.

Εαν προσεξεις και το αλλο, πολλοι οταν δημιουργουν οικογενεια, εχουν ελαχιστες φιλιες, με συναντησεις αραια και που και με αυτους και τους χανεις απο τις συνηθισμενες δραστηριοτητες. Και αυτο μοιαζει με αυτο που περιγραφεις.
Βεβαια ειναι τοσοι πολλοι διαφορετικοι χαρακτηρες εκει εξω, αλλως μπορει να μην αντεχει χωρις φιλικη παρεα και καποιον να μιλαει ουτε στιγμη.

Για να μας γραφεις νοιωθεις οτι κατι σου λειπει σε σχεση με κοινωνικες συναναστροφες ... το ιδιο ακριβως νοιωθω και εγω, αλλα η πληροτητα ειναι το ιδανικο που δεν μπορουμε να φτασουμε.
Δεν ξερω κιολας καποιες σκεψεις σκορπιες ειναι αυτες.

---

Οι σχέσεις όμως δεν είναι έτσι. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε τους άλλους κατα βούληση. Γιατί όταν θα θες εσύ να τους αναζητήσεις μπορεί αυτοί να μη γουστάρουν..και δικαίωμα τους.

Quote:

---

Originally Posted by el.gre

Δεν είμαι σίγουρη αν ισχύει για σένα αυτό αλλά είναι μερικοί άνθρωποι που θέλουν μόνο να παίρνουν κ όταν νιώθουν ότι οι άνθρωποι που κάνουν παρέα δεν τους προσφέρουν βαριούνται κ δε θέλουν. Μάθε να δίνεις κ να εκτιμάς κ πράγματα κ καταστάσεις που ίσως μέχρι τώρα δεν εκτιμάς γι αυτό σου φαίνονται βαρετοι

---

Κοινώς συμφεροντολογοι.

Εδω που τα λέμε η θεματοθετρια δεν μπορεί να εκτιμήσει γιατί μάλλον της ήρθαν όλα εύκολα στις φιλίες της. Δεν έμεινε ποτέ χωρίς φίλους ούτε χρειάστηκε να προσπαθήσει ποτέ να κάνει φίλους. Άμα όλα της προσφέρονταν τόσο εύκολα, πως να εκτιμήσει;

Θεματοθετρια όμως όταν έχεις τον χρόνο απαντά και σε αυτά που σε ρωτησαμε. Δεν είναι ωραίο να καθόμαστε να ασχολούμαστε με το θέμα σου και να μη συμμετεχεις. Εγώ προσωπικά θα ήθελα να μου απαντήσεις σε αυτά που σε ρώτησα γιατί με ενδιαφέρει η περίπτωση σου μιας και τη βλέπω πολύ έξω στο κόσμο που συναναστρέφομαι.

Εγώ σε βοήθησα ....βοηθα και εσύ να κατανοήσω τον τρόπο σκέψης σου...(Και άλλων πολλών αντίστοιχα με σένα)
Μην είσαι μοναχοφάης. Πρέπει να μάθεις να δίνεις και να μοιράζεσαι

Quote:

---

Originally Posted by Meditation

Οι σχέσεις όμως δεν είναι έτσι. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε τους άλλους κατα βούληση. Γιατί όταν θα θες εσύ να τους αναζητήσεις μπορεί αυτοί να μη γουστάρουν..και δικαίωμα τους.

---

Αυτο καταλαβες απο το κειμενο μου?

Quote:

---

Originally Posted by keep_walking

Αυτο καταλαβες απο το κειμενο μου?

---

Όχι διάβασα πολύ καλά αλλα σχολίασα το σημείο που λες ότι το ιδανικό είναι να έχουμε φίλους όταν τους θέλουμε και να μην έχουμε όταν δεν θέλουμε. Και λέω ότι το ιδανικό είναι να εκτιμούμε και να ξέρουμε να δίνουμε ...οπως είπες και εσύ παρακάτω

Γειά σου Insomnia96.
Θα πω πως τα βλέπω εγώ τα πράγματα. Ταινίες, social media κτλ προβάλουν μία εικόνα ότι όλοι έχουν τις τζαμάτες παρέες και πολλούς καλούς φίλους που στέκονται δίπλα του από τα παιδικά τους χρόνια μέχρι τα γεράματα. Το αποτέλεσμα είναι όταν στην πραγματική ζωή τα πράγματα να είναι αλλιώς να θεωρούν μερικοί ότι είναι η εξαίρεση του κανόνα και από ανασφάλεια να επιδιώκουν να κάνουν φιλίες με το ζόρι ακόμα κι αν δεν βρίσκουν ανταπόκριση. Με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να απογοητευτούν εντελώς και να φτάσουν στο άλλο άκρο και να κάνουν σκέψεις ότι όλοι είναι σάπιοι, κανείς δεν εκτιμάει, φιλία δεν υπάρχει κτλ. Από την άλλη μεριά άλλοι θεωρούν ότι λίγο θάρρος να δώσεις, σου φορτώνονται όλοι στο σβέρκο και δεν βρίσκεις στιγμή ησυχίας. Η αλήθεια σε όλα τα πράγματα είναι κάπου στην μέση και είναι και θέμα ορίων.

Μην ξεχνάμε ότι τα παλιά χρόνια συχνά οι άνθρωποι μένανε στον τόπο που μεγάλωσαν, είχαν λίγο-πολύ τους ίδιους κύκλους, τις ίδιες εμπειρίες, τα ίδια ερεθίσματα. Άρα αν ταιριάζανε με κάποιον και παραμέναν στο ίδιο μήκος κύματος και στο ίδιο περιβάλλον, η φιλία ήταν πιο πιθανό να κρατήσει, έστω και με κάποιες διακυμάνσεις. Σήμερα που οι άνθρωποι βρίσκονται σε μεγαλύτερη κινητικότητα, στην πορεία της ζωής τους μπορεί να ζήσουν πολλές αλλαγές είτε περιβάλλοντος, είτε ψυχοσύνθεσης, είτε κοσμοθεωρίας, οι φιλίες και οι ανθρώπινες σχέσεις γενικότερα μπορεί να γίνουν πιο πολύπλοκες. Καμια φορά τυχαίνει ή βοηθάνε οι συνθήκες και κάποιος σου κάνει κλικ σαν άνθρωπος, έχετε κοινές εμπειρίες, μελλοντικά είστε κοντά και καταλήγετε να δημιουργήσετε και να διατηρήσετε μία υπέροχη μακροχρόνια φιλία. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς όμως, μπορεί αυτή η φιλία να μην καλύπτει απόλυτα και τους δύο και κάποιος άλλος να καλύπτει πλευρές που αυτή η φιλία δεν καλύπτει. Μπορεί π.χ. στην πορεία κάποιος να αναπτύξει ένα ενδιαφέρον και να έχει κάποιες εμπειρίες που ο άλλος δεν μπορεί να ακολουθήσει και να κατανοήσει καθώς έχει διαφορετικά βιώματα ή ενδιαφέροντα. Για αυτό συχνά οι φιλίες είναι ευέλικτες. Δεν μπορεί να τα απαιτείς όλα ή τίποτα. Αν π.χ. η κολλητή μου φίλη παρέμεινε στον τόπο καταγωγής μας κι εγώ στο μεταξύ ταξίδεψα για χρόνια στο εξωτερικό, είναι λογικό να μην μπορεί να μοιραστεί κοινές εμπειρίες ή αναμνήσεις που δεν υπάρχουν ή να κατανοήσει τι ακριβώς σημαίνουν για εμένα. Αν αυτή ανέπτυξε ένα ενδιαφέρον π.χ. στην φωτογραφία που εγώ δεν μοιράζομαι, δεν μπορεί να με τραβολογάει σώνει και καλά σε φωτογραφικές αποδράσεις ή να μου αναλύει με τις ώρες τα χαρακτηριστικά της τάδε μηχανής. Ούτε κι εγώ μπορώ να την τραβολογάω ας πούμε σε Ιρλανδικές πάμπ επειδή γουστάρω τις μπίρες και την ατμόσφαιρα αν αυτή δεν γουστάρει. Θα βρω άλλη παρέα να πάω στις παμπ κι εκείνη άλλες παρέες να πάει εκδρομή να φωτογραφίσει την φύση ή να πάει στην τάδε φωτογραφική έκθεση.

Δηλαδή οι φιλίες και οι παρέες μπορεί συχνά να μπαίνουν σε κουτάκια. Με άλλον να ταιριάζεις σε αυτό, με άλλον σε εκείνο. Με άλλον να μιλάς για τα ερωτικά σου, με άλλον να μοιράζεσαι εμπειρίες και ανησυχίες για την δουλειά σου, με άλλον να πηγαίνεις ταξίδια, με άλλον να κάνεις γιόγκα και με άλλον να βγαίνεις για ποτάρες. Με άλλον θα αισθάνεσαι πολύ πιο άνετα και κοντά, άλλον θα τον κάνεις παρέα ως ένα σημείο και με άλλον θα πηγαίνεις που και που μια βόλτα και δεν θα ανοίγεσαι σχεδόν καθόλου. Τα πράγματα δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Το σημείο-κλειδί σε αυτά που περιγράφεις όμως είναι να υπάρχει όντως κοινός τόπος και κάποιο ελάχιστο σημείο αναφοράς σαν βάση και με τον καιρό να έχετε θέσει τα όριά σας και οι δύο πλευρές.

Δηλαδή αν σου ζητάει ο τάδε εξόδους κι εσύ βαριέσαι μονίμως και βρίσκεις κουραστική την παρέα του ή αν έρχεται η άλλη μία στο τόσο να σε επισκεφτεί κι εσύ θες να την αποφύγεις, τελικά τι κοινό έχεις με αυτούς τους ανθρώπους; Όχι μόνο τι δίνεις, αλλά και τι παίρνεις από την όποια συναναστροφή μαζί τους; Έχεις σκεφτεί μήπως ήταν φίλοι παλιά αλλά τώρα άλλαξες κι αλλάξανε και δεν υφίσταται φιλία πλέον και πρέπει να κόψεις τα πολλά πολλά; Αν δεν είναι γνωριμίες από τα παλιά αλλά καινούριες, γιατί προβληματίζεσαι τόσο πολύ; Δεν σου κάνουν για φίλοι. Μπορεί να μην είσαι καν σε φάση να κάνεις φίλους αυτή τη στιγμή. Δεν είναι κακό. Ο καθένας περνάει διάφορες φάσεις στη ζωή του. Μπορεί να τη βρίσκεις με τον εαυτό σου και να έχεις τις κλειστές σου αυτή τη στιγμή. Απλά μην δίνεις στον άλλο που γνωρίζεις την εντύπωση ότι μπορεί να περιμένει κάτι περισσότερο από εσένα για να μην έχει απαιτήσεις μετά. Το πιθανότερο είναι ότι μπορεί να μην έχεις γνωρίσει τον κατάλληλο άνθρωπο να είσαι στο ίδιο μήκος κύματος και να σου κάνει κλικ. Όσο μεγαλώνουμε συνήθως γινόμαστε και πιο επιλεκτικοί στις παρέες, δεν είναι κακό ούτε αυτό.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Γειά σου Insomnia96.
Θα πω πως τα βλέπω εγώ τα πράγματα. Ταινίες, social media κτλ προβάλουν μία εικόνα ότι όλοι έχουν τις τζαμάτες παρέες και πολλούς καλούς φίλους που στέκονται δίπλα του από τα παιδικά τους χρόνια μέχρι τα γεράματα. Το αποτέλεσμα είναι όταν στην πραγματική ζωή τα πράγματα να είναι αλλιώς να θεωρούν μερικοί ότι είναι η εξαίρεση του κανόνα και από ανασφάλεια να επιδιώκουν να κάνουν φιλίες με το ζόρι ακόμα κι αν δεν βρίσκουν ανταπόκριση. Με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να απογοητευτούν εντελώς και να φτάσουν στο άλλο άκρο και να κάνουν σκέψεις ότι όλοι είναι σάπιοι, κανείς δεν εκτιμάει, φιλία δεν υπάρχει κτλ. Από την άλλη μεριά άλλοι θεωρούν ότι λίγο θάρρος να δώσεις, σου φορτώνονται όλοι στο σβέρκο και δεν βρίσκεις στιγμή ησυχίας. Η αλήθεια σε όλα τα πράγματα είναι κάπου στην μέση και είναι και θέμα ορίων.

Μην ξεχνάμε ότι τα παλιά χρόνια συχνά οι άνθρωποι μένανε στον τόπο που μεγάλωσαν, είχαν λίγο-πολύ τους ίδιους κύκλους, τις ίδιες εμπειρίες, τα ίδια ερεθίσματα. Άρα αν ταιριάζανε με κάποιον και παραμέναν στο ίδιο μήκος κύματος και στο ίδιο περιβάλλον, η φιλία ήταν πιο πιθανό να κρατήσει, έστω και με κάποιες διακυμάνσεις. Σήμερα που οι άνθρωποι βρίσκονται σε μεγαλύτερη κινητικότητα, στην πορεία της ζωής τους μπορεί να ζήσουν πολλές αλλαγές είτε περιβάλλοντος, είτε ψυχοσύνθεσης, είτε κοσμοθεωρίας, οι φιλίες και οι ανθρώπινες σχέσεις γενικότερα μπορεί να γίνουν πιο πολύπλοκες. Καμια φορά τυχαίνει ή βοηθάνε οι συνθήκες και κάποιος σου κάνει κλικ σαν άνθρωπος, έχετε κοινές εμπειρίες, μελλοντικά είστε κοντά και καταλήγετε να δημιουργήσετε και να διατηρήσετε μία υπέροχη μακροχρόνια φιλία. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς όμως, μπορεί αυτή η φιλία να μην καλύπτει απόλυτα και τους δύο και κάποιος άλλος να καλύπτει πλευρές που αυτή η φιλία δεν καλύπτει. Μπορεί π.χ. στην πορεία κάποιος να αναπτύξει ένα ενδιαφέρον και να έχει κάποιες εμπειρίες που ο άλλος δεν μπορεί να ακολουθήσει και να κατανοήσει καθώς έχει διαφορετικά βιώματα ή ενδιαφέροντα. Για αυτό συχνά οι φιλίες είναι ευέλικτες. Δεν μπορεί να τα απαιτείς όλα ή τίποτα. Αν π.χ. η κολλητή μου φίλη παρέμεινε στον τόπο καταγωγής μας κι εγώ στο μεταξύ ταξίδεψα για χρόνια στο εξωτερικό, είναι λογικό να μην μπορεί να μοιραστεί κοινές εμπειρίες ή αναμνήσεις που δεν υπάρχουν ή να κατανοήσει τι ακριβώς σημαίνουν για εμένα. Αν αυτή ανέπτυξε ένα ενδιαφέρον π.χ. στην φωτογραφία που εγώ δεν μοιράζομαι, δεν μπορεί να με τραβολογάει σώνει και καλά σε φωτογραφικές αποδράσεις ή να μου αναλύει με τις ώρες τα χαρακτηριστικά της τάδε μηχανής. Ούτε κι εγώ μπορώ να την τραβολογάω ας πούμε σε Ιρλανδικές πάμπ επειδή γουστάρω τις μπίρες και την ατμόσφαιρα αν αυτή δεν γουστάρει. Θα βρω άλλη παρέα να πάω στις παμπ κι εκείνη άλλες παρέες να πάει εκδρομή να φωτογραφίσει την φύση ή να πάει στην τάδε φωτογραφική έκθεση.

Δηλαδή οι φιλίες και οι παρέες μπορεί συχνά να μπαίνουν σε κουτάκια. Με άλλον να ταιριάζεις σε αυτό, με άλλον σε εκείνο. Με άλλον να μιλάς για τα ερωτικά σου, με άλλον να μοιράζεσαι εμπειρίες και ανησυχίες για την δουλειά σου, με άλλον να πηγαίνεις ταξίδια, με άλλον να κάνεις γιόγκα και με άλλον να βγαίνεις για ποτάρες. Με άλλον θα αισθάνεσαι πολύ πιο άνετα και κοντά, άλλον θα τον κάνεις παρέα ως ένα σημείο και με άλλον θα πηγαίνεις που και που μια βόλτα και δεν θα ανοίγεσαι σχεδόν καθόλου. Τα πράγματα δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Το σημείο-κλειδί σε αυτά που περιγράφεις όμως είναι να υπάρχει όντως κοινός τόπος και κάποιο ελάχιστο σημείο αναφοράς σαν βάση και με τον καιρό να έχετε θέσει τα όριά σας και οι δύο πλευρές.

Δηλαδή αν σου ζητάει ο τάδε εξόδους κι εσύ βαριέσαι μονίμως και βρίσκεις κουραστική την παρέα του ή αν έρχεται η άλλη μία στο τόσο να σε επισκεφτεί κι εσύ θες να την αποφύγεις, τελικά τι κοινό έχεις με αυτούς τους ανθρώπους; Όχι μόνο τι δίνεις, αλλά και τι παίρνεις από την όποια συναναστροφή μαζί τους; Έχεις σκεφτεί μήπως ήταν φίλοι παλιά αλλά τώρα άλλαξες κι αλλάξανε και δεν υφίσταται φιλία πλέον και πρέπει να κόψεις τα πολλά πολλά; Αν δεν είναι γνωριμίες από τα παλιά αλλά καινούριες, γιατί προβληματίζεσαι τόσο πολύ; Δεν σου κάνουν για φίλοι. Μπορεί να μην είσαι καν σε φάση να κάνεις φίλους αυτή τη στιγμή. Δεν είναι κακό. Ο καθένας περνάει διάφορες φάσεις στη ζωή του. Μπορεί να τη βρίσκεις με τον εαυτό σου και να έχεις τις κλειστές σου αυτή τη στιγμή. Απλά μην δίνεις στον άλλο που γνωρίζεις την εντύπωση ότι μπορεί να περιμένει κάτι περισσότερο από εσένα για να μην έχει απαιτήσεις μετά. Το πιθανότερο είναι ότι μπορεί να μην έχεις γνωρίσει τον κατάλληλο άνθρωπο να είσαι στο ίδιο μήκος κύματος και να σου κάνει κλικ. Όσο μεγαλώνουμε συνήθως γινόμαστε και πιο επιλεκτικοί στις παρέες, δεν είναι κακό ούτε αυτό.

---

Εδώ σου λέει ότι δεν θέλει κανέναν. Ότι όλοι οι φίλοι της κάνουν πρόταση και εκείνη αρνείται. Το θέμα είναι ότι για να της έχουν "σβερκωθει" έτσι, κάποια δικαιώματα τα έχει δώσει. Όταν πας και ανοίγεσαι και αφήνεις τον αλλον να πιστεύει ότι είναι φίλος σου, και τον πλησιάζεις και του λες διαφορα ότι τον υπολογίζεις και μπλα μπλα... αλλα μετά βγαίνεις μαζί του όταν γουστάρεις .....αυτη η στάση είναι καθαρά συμφεροντολογικη. Μπροστά του το παίζεις φίλη και από πίσω του απλώς τον βαριεσαι και θες να το βουλώσει και να σε αφήσει στην ησυχία σου. Αυτή ειναι τελείως χειριστικη στάση.

Δεν έχει να κάνει με όλα αυτά που λες ότι με άλλον πας εδώ και με άλλον εκεί. Αφού η θεματοθετρια δεν έχει έλλειψη φίλων. Παρεες έχει πολλές. Δεν γίνεται να μην υπάρχουν κάποια άτομα που να μην έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα με εκείνη, μέσα από τις παρέες που έχει, για να τα προτιμήσει.

Υπάρχουν και άτομα που είναι συμφεροντολογοι λόγω χαρακτήρα και χωρίς να έχουν επηρεαστεί από κάτι πολύ άσχημο για να αλλάξουν.
Όπως η θεματοθετρια.

Όταν είμαστε παιδιά όλοι μας είμαστε αθώοι και καλοί. Στη πορεία αλλάζουμε, άλλοι παραμένουμε καλοί και απονηρευτοι και άλλοι γινόμαστε λύκοι.

Φυσικά και έχουν σχέση αυτά που λέω, διότι λέει ότι κάποιους από αυτούς τους ξέρει χρόνια, αλλά συχνά πιάνει τον εαυτό της να βαριέται. Οι σχέσεις δεν μένουν στατικές. Επειδή κάποτε ταίριαζες για παρέα μαζί με κάποιον ή ήσουν πολύ φίλος, δεν σημαίνει αυτό ότι υπέγραψες συμβόλαιο να ταιριάζετε ή να είστε κολλητοί εφ όρου ζωής. Ούτε σημαίνει ότι αν απομακρυνθείς για ένα διάστημα δεν μπορεί στο μέλλον να ξαναέρθεις κοντά. Αν αυτές οι παρέες ή οι παλιοί φίλοι δεν της κάνουν και έχει ανάγκη από καινούριες γνωριμίες καλό θα είναι να ανοιχτεί να γνωρίσει καινούριο κόσμο. Από εκεί και πέρα αν στα λόγια ενθαρρύνει τον άλλον να πιστεύει άλλα από αυτά που νοιώθει, κακώς το κάνει, αλλά δεν είναι πάντα άσπρο ή μαύρο τα πράγματα. Ας πούμε η κοπέλα έχει πει σε αυτή τη "φίλη" της "γιατί δεν πας να βρεις και τους άλλους γνωστούς σου κι έρχεσαι μόνο σε εμένα;" Ή την έχει απορρίψει ευγενικά με κάποια δικαιολογία, ότι έχει να κάνει τις ασκήσεις της ή οτιδήποτε. Πρέπει κι εσύ με τον τρόπο σου να μην αφήνεις χώρο για παρεξηγήσεις, αλλά πρέπει λίγο να τα "πιάνει" και ο άλλος και να καταλαβαίνει ότι μπορεί να θες τον χώρο σου. Δηλαδή έχεις πει εσύ Mediτation στον άλλο στεγνά "Κοίτα, θα σου πω την αλήθεια. Βαριέμαι ελεεινά όταν είμαι μαζί σου, έρχεσαι κάθε λίγο και λιγάκι και μου μπαστακώνεσαι, άλλη δουλειά δεν έχεις να κάνεις;"

Εγώ βλέπω ότι υπάρχει πρόβλημα επικοινωνίας κι απο τις δυο πλευρές με τους ανθρώπους που περιγράφει η θεματοθέτρια.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Φυσικά και έχουν σχέση αυτά που λέω, διότι λέει ότι κάποιους από αυτούς τους ξέρει χρόνια, αλλά συχνά πιάνει τον εαυτό της να βαριέται. Οι σχέσεις δεν μένουν στατικές. Επειδή κάποτε ταίριαζες για παρέα μαζί με κάποιον ή ήσουν πολύ φίλος, δεν σημαίνει αυτό ότι υπέγραψες συμβόλαιο να ταιριάζετε ή να είστε κολλητοί εφ όρου ζωής. Ούτε σημαίνει ότι αν απομακρυνθείς για ένα διάστημα δεν μπορεί στο μέλλον να ξαναέρθεις κοντά. Αν αυτές οι παρέες ή οι παλιοί φίλοι δεν της κάνουν και έχει ανάγκη από καινούριες γνωριμίες καλό θα είναι να ανοιχτεί να γνωρίσει καινούριο κόσμο. Από εκεί και πέρα αν στα λόγια ενθαρρύνει τον άλλον να πιστεύει άλλα από αυτά που νοιώθει, κακώς το κάνει, αλλά δεν είναι πάντα άσπρο ή μαύρο τα πράγματα. Ας πούμε η κοπέλα έχει πει σε αυτή τη "φίλη" της "γιατί δεν πας να βρεις και τους άλλους γνωστούς σου κι έρχεσαι μόνο σε εμένα;" Ή την έχει απορρίψει ευγενικά με κάποια δικαιολογία, ότι έχει να κάνει τις ασκήσεις της ή οτιδήποτε. Πρέπει κι εσύ με τον τρόπο σου να μην αφήνεις χώρο για παρεξηγήσεις, αλλά πρέπει λίγο να τα "πιάνει" και ο άλλος και να καταλαβαίνει ότι μπορεί να θες τον χώρο σου. Δηλαδή έχεις πει εσύ Mediτation στον άλλο στεγνά "Κοίτα, θα σου πω την αλήθεια. Βαριέμαι ελεεινά όταν είμαι μαζί σου, έρχεσαι κάθε λίγο και λιγάκι και μου μπαστακώνεσαι, άλλη δουλειά δεν έχεις να κάνεις;"

Εγώ βλέπω ότι υπάρχει πρόβλημα επικοινωνίας κι απο τις δυο πλευρές με τους ανθρώπους που περιγράφει η θεματοθέτρια.

---

Ε καλά δεν μπορείς να του το πεις στα μουτρα το " δεν σε θέλω".

Αλλά νομίζω το θέμα εδώ δεν είναι οι φίλοι της θεματοθετριας...όσο η ίδια. Γιατί αυτό συμβαίνει με όλους τους φίλους της και όχι με έναν ή δύο. Είναι ο τρόπος που η ιδια ταυτίζεται και από εκείνη ξεκιναει η κατάσταση. Λέει ότι δεν μπορεί να δεθεί με κανένα και όλους τους βαριέται. Οι παρεες που έχει φαίνεται να είναι πολύ επιφανειακές, εφοσον οσοι θέλουν χάνονται και οπότε θέλουν επιστρέφουν.συμφωνα με αυτά που λέει.

Αλλά και τις φίλες της που τη θεωρούν κολλητή τους και που θα μπορούσε να έχει μια πιο ποιοτική σχέση μαζί τους, δεν τις θέλει. Δεν πιστεύω ότι όλοι είναι βαρετοί γύρω της και ότι εκείνη έχει την ωριμότητα να σχετιστεί σωστά. Αλλά ακόμα και αν ισχύει αυτό τότε ας ξεκόψει από όλους όσους βαριέται και ας κάνει νέους φίλους. Αν και νομίζω ότι το θέμα είναι βαθύτερο.

Quote:

---

Αλλά ακόμα και αν ισχύει αυτό τότε ας ξεκόψει από όλους όσους βαριέται και ας κάνει νέους φίλους.

---

Ε, αυτό λέω κι εγώ.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Ε, αυτό λέω κι εγώ.

---

Ναι τεσπα... εγώ ουσιαστικά είπα ότι το πρόβλημα είναι δικό της και ότι και νέους φίλους να βρει ....πιθανώς θα έχει την ίδια στάση απέναντι τους. Γιατί αυτό δε συμβαίνει με έναν ή δυο φίλους της. Συναναστρεφεται με τουλάχιστον 20 άτομα, από όσα λέει. Δεν γίνεται να μην υπάρχει έστω και ένας που να μην της κάνει ....και που να μη θέλει πιο πολλά πάρε δώσε μαζί του. Εφόσον είναι και πάλιες φιλίες της αρα έχει και μια παραπανω οικειότητα.

Έχει πρόβλημα στο τρόπο που σχετίζεται, δεν ξέρει να δενεται; να μοιραζεται; έχει μπλοκάρει; ας το βρει με κάποιον ειδικό. Με τόσα άτομα γύρω σου και να μη θες κανέναν, από σένα ξεκινάει.
Εάν θέλει να είναι απόμακρη και να κάνει φίλους χωρίς πολλά πολλά και είναι ευχαριστημένη έτσι δικαίωμα της.εαν θέλει να το αλλάξει ας βρει ειδικό ή αν σκεφτεί τον τρόπο που θέλει να σχετίζεται και ας το πράξει.

Καλησπέρα και από την ίδια τη θεματοθέτρια!
Λοιπόν, καταρχάς θα ήθελα να απολογηθώ για την καθυστέρηση της απάντησης μου, καθώς προέκυψαν κάποιες υποχρεώσεις τις οποίες έπρεπε να βγάλω εις πέρας.
Πίσω στο θέμα...Είδα πως ήδη καλώς έχετε κάνει τις υποθέσεις σας και σαφώς ευχαριστώ για τον χρόνο που διαθέσατε να ασχοληθείτε με το θέμα μου. Στο παρακάτω εκτενές κείμενο θα προσπαθήσω να εξηγήσω περισσότερο τον εαυτό μου και τις σκέψεις μου, διότι ίσως κάποια από τα λεγόμενα μου να έχουν (δικαίως) παρερμηνευτεί:
Πρωτίστως θέλω να επισημάνω πως σίγουρα το πρόβλημα έχει βαθύτερες ρίζες και ξεκινάει από εμένα, όπως λέτε κι εσείς, γι' αυτό και θέλω να το διερευνήσω. Όπως αναφέρω στο θέμα που έθεσα , αδυνατώ να δεθώ συναισθηματικά με τους φίλους μου, έχω τύψεις και κατηγορώ τον εαυτό μου γι' αυτό ,ιδίως όταν βλέπω πώς με βλέπουν. Νιώθω πως δεν αξίζω αυτή την πρόσκληση για sleepover, αυτή την αγκαλιά, τα φιλικά λόγια της εμπιστοσύνης και της αγάπης, γιατί πολύ απλά δεν μπορώ να τα ανταποδώσω και δεν τα ανταποδίδω γιατί δεν τα νιώθω. ΑΛΛΑ ,υπάρχει ένα μεγάλο ΑΛΛΑ εδώ: Η συνειδητοποίηση ότι δεν μπορώ να δεθώ με τους ανθρώπους που γνωρίζω(και μάλιστα ανθρώπους που γνωρίζω χρόνια) έγινε μετά την λήξη μιας κολλητής φιλίας. Είμαι 18 χρονών. Πρόσφατα διαγνώστηκα με ΙΨΔΠ και αγχώδη διαταραχή, ίσως αυτό να εξηγεί και τις άμυνες που συχνά προβάλλω. Ήμουν παιδί που προσανατολιζόταν στους στόχους (αυτούς έβαζα σε προτεραιότητα) και φυσικά αυτό μου έδινε επαίνους, βραβεία, μετάλλια, αριστεία αλλά και υπέρμετρο άγχος, είχα μια σταθερή παρέα(παιδιά που γνώριζα από τη γειτονιά μου), έκρυβα πάντα τα συναισθήματα μου και ούτε μπορούσα ποτέ να τα διαχειριστώ, έξω φαινόμουν απόμακρη, ντροπαλή, ψυχρή και κυρίως το συναίσθημα που εξέφραζα ήταν ο θυμός. Δεν είπα ποτέ στην μαμά μου πως φοβάμαι το σκοτάδι αλλά πάντα απαιτούσα με θυμό να κοιμηθώ μαζί της. Όπως καταλαβαίνετε μου είναι δύσκολο να ανοιχτώ και να εκφράσω τα συναισθήματα μου. Πριν 6 χρόνια περίπου γνώρισα την κολλητή μου(έτυχε να είμαστε στην ίδια τάξη), όσο πέρναγαν τα χρόνια ανέπτυξα μια πρωτόγνωρη σχέση μαζί της η οποία με ωρίμασε αρκετά. Ήταν μια βαθύτερη συναισθηματική σχέση, ήξερα πως καταλάβαινε τι νιώθω ακόμη κι όταν δεν το έδειχνα, τελοσπάντων εγώ δέθηκα μαζί της τόσο που φοβόμουν μην την χάσω, όταν τσακωνόμασταν έκλαιγα και ακόμη κι αν είχε κάπου άδικο ζήταγα συγγνώμη, της έδειχνα πάντα αγάπη, πίστη και θαυμασμό. Η φιλία έγινε τοξική, άρχισε να ζηλεύει, γινόταν κτητική, με απομάκρυνε από άλλες φιλίες και με εκμεταλλευόταν ως κάτι το σταθερό(ήμουν το καλό παιδί το οποίο θα καθόταν να ακούσει μέχρι το πρωί τα προβλήματα της και να βρει λύσεις) και αυτή φυσικά θα έτρεχε πίσω από άλλα άτομα πιο δημοφιλή από μένα γιατί αυτά είχαν ευρύτερο κοινωνικό κύκλο. Εγώ κατάλαβα την εκμετάλλευση και κάποτε σε έναν τσακωμό παραδέχτηκε πως ποτέ δεν με αγάπησε πραγματικά αλλά της άρεσε η προσοχή που της έδινα. Τα λόγια της με πλήγωσαν βαθιά γιατί νόμιζα πως η φιλία μας ήταν αληθινή, όπως και η αγάπη αλλά βρήκα την δύναμη και εξαφανίστηκα μια για πάντα, σήκωσα άμυνες και κλείστηκα πολύ καιρό στον εαυτό μου, βίωσα μοναξιά αλλά προσπάθησα να γνωρίσω νέες παρέες. Στο μεταξύ έγινα και πιο κοινωνική, παρέμενα δε συναισθηματικά απόμακρη. Και μετά από αυτό φθάνω στην κατάσταση που περιέγραψα στο θέμα μου: Πάνε περίπου 4 χρόνια από τότε που άρχισα να απομακρύνομαι, εγώ έχω συγχωρέσει την κολλητή μου (τα απέδωσα όλα στην ανασφάλεια της), έκανα μια νέα αρχή, έχω έναν μεγάλο- θα έλεγα -κοινωνικό κύκλο, μιλάω με πολλά άτομα αλλά δεν έχω δεθεί έκτοτε με κανέναν. Δεν έχω τον φόβο μην χάσω κανέναν, αλλά νιώθω πως μου λείπει η συναισθηματική πληρότητα που μπορεί να σου προσφέρει μια φιλία, μια σταθερότητα, δεν νιώθω πως έχω αυτή τη σταθερότητα.
Τώρα σε ό,τι αφορά το γεγονός πως μου έχουν "σβερκωθεί" κάποιοι και κάποιες φίλες πράγματι ίσως έχω δώσει κάποια δικαιώματα. Είμαι αρκετά επικοινωνιακή. Όταν γνώρισα αυτά τα άτομα στην αρχή υπήρξε ενθουσιασμός (ο οποίος γρήγορα έφυγε), οπότε αυτοί είδαν μια εικόνα μου ,που δεν είναι εγώ στην πραγματικότητα. Είδαν ένα άτομο χαρούμενο, συνήθως είμαι "ο κλόουν" της παρέας, ένα άτομο με αυτοπεποίθηση, κοινωνικό, οπότε όλα αυτά τους έδωσαν το έναυσμα να με κάνουν παρέα. Ποιος θα πλησίαζε ένα αρνητικό άτομο άλλωστε; Στην πραγματικότητα όμως αυτό που ξέρουν αυτοί ως τον εαυτό μου είναι αυτό που εγώ βγάζω έξω γιατί θέλω να είμαι τέλεια. Δεν μπορώ πχ. να βγω μαζί τους και να μην τους κάνω να γελάσουν ακόμη κι αν πριν εγώ έκλαιγα. Δεν ξέρουν για το άγχος, τους φόβους, τις έμμονες ιδέες, τις αυπνίες, τις κρίσεις πανικού. Μάλλον έχω ταλέντο στο να τους ξεγελάω...

Συγγνώμη για το "σεντόνι"!

Meditation,ναι έχεις δίκιο σε ένα προηγούμενο θέμα μίλαγα για κάποια για την οποία τρέφω συναισθήματα σε ερωτικό επίπεδο. Ωστόσο πρόκειται για μονόπλευρη αγάπη δυστυχώς και τελικά αποφάσισα να την αφήσω...δεν έχει και νόημα να παλεύω για κάτι που δεν πρόκειται να έχω. Ερωτεύομαι δύσκολα, έχω δυσκολία στο να δείχνω την αγάπη μου και συνήθως εξιδανικεύω το υποκείμενο του πόθου , σε σημείο να παθαίνω εμμονή με αυτό και να αδυνατώ να πάω παρακάτω.

Quote:

---

Originally Posted by Insomnia96

Meditation,ναι έχεις δίκιο σε ένα προηγούμενο θέμα μίλαγα για κάποια για την οποία τρέφω συναισθήματα σε ερωτικό επίπεδο. Ωστόσο πρόκειται για μονόπλευρη αγάπη δυστυχώς και τελικά αποφάσισα να την αφήσω...δεν έχει και νόημα να παλεύω για κάτι που δεν πρόκειται να έχω. Ερωτεύομαι δύσκολα, έχω δυσκολία στο να δείχνω την αγάπη μου και συνήθως εξιδανικεύω το υποκείμενο του πόθου , σε σημείο να παθαίνω εμμονή με αυτό και να αδυνατώ να πάω παρακάτω.

---

Από αυτά που γράφεις φαίνεται ότι η εμπειρία με τη πρώτη σου κολλητή σε επηρέασε ώστε να μην ανοίγεσαι. Έβαλες άμυνες και κλείστηκες στο καβούκι σου. Το ότι όμως είχαμε μια αρνητική εμπειρία και μια σχέση μη αμοιβαία ..δεν σημαίνει ότι δεν αξίζουμε την αγάπη και τη φιλια των άλλων. Ούτε ότι δεν μπορούμε να τη βρούμε. Από τη στιγμή που σε ενοχλεί το γεγονός οτι δεν μπορείς να ανταποκριθείς στα φιλικά αισθήματα των γύρω σου τότε προσπάθησε να κάνεις θεραπεία με κάποιον ειδικό. Η θα καταφέρεις να αλλάξεις .....είτε θα αγκαλιάσεις τον εαυτο σου όπως είναι.

Μπορεί να παίζει κάποιο ρόλο το πρόβλημα της ΙΔΨ που λες. Και το ότι το ενδιαφέρον σου έχει στραφεί προς την επίτευξη στόχων οπότε θεωρείς την φιλία ως κάτι δευτερευον από το οποίο δεν μπορεις να επωφεληθείς. Μπορεί να μην έχεις καν ανάγκη να έχεις φίλους. Αλλά να σε νοιάζει μόνο η κοινωνική αποδοχή. Για αυτό το λόγο επικοινωνεις με τους άλλους. Δεν επικοινωνείς με σκοπό να τους κάνεις φίλους αλλα με σκοπό να σε θαυμάζουν να είσαι η καλύτερη, να ξεχωρίζεις, να σε θέλουν, όμως αυτά τα κίνητρα σου είναι τελείως επιφανειακά .

Λογικά θα έχεις δίπλα σου ειδικούς με τους όποιους συνεργάζεσαι. Εφόσον το θέμα σε απασχολεί αναζήτησε σε αυτούς βοήθεια, ξέρουν να σε καθοδηγήσουν καλύτερα.

Με προβλημάτισε αυτό γιατί συνειδητά έχω ξεπεράσει όλο αυτό που είχε γίνει με την κολλητή μου. Αλλά απ' ότι φαίνεται καταβάθος έχω ακόμη άμυνες. Κι εγώ αυτό σκεφτόμουν, να ζητήσω την βοήθεια από κάποιον ειδικο.

Αδερφε καμια γυναικα δεν αντιστεκετε στην αληθινη αγαπη καμια οι γυναικεσ ζουν γι αυτη τη στιγμη

Quote:

---

Originally Posted by Insomnia96

Με προβλημάτισε αυτό γιατί συνειδητά έχω ξεπεράσει όλο αυτό που είχε γίνει με την κολλητή μου. Αλλά απ' ότι φαίνεται καταβάθος έχω ακόμη άμυνες. Κι εγώ αυτό σκεφτόμουν, να ζητήσω την βοήθεια από κάποιον ειδικο.

---

Μπορεί να μην είναι και αυτό. Μπορεί εσύ να το αποδιδεις στο τέλος της φιλίας σου αλλα οι λόγοι να είναι άλλοι....ο ψυχολόγος θα σε βοηθήσει.

Πόσο συχνά βγαίνεις με τους φίλους σου;; βγαίνεις κάθε δύο βδομάδες πχ; και όταν δεν βγαίνεις μαζί τους τι κάνεις; ασχολείσαι με αλλα πράγματα που σου αρέσουν ή με υποχρεώσεις που έχεις; Επιπλέον η ΙΨΔ είναι και μια διαταραχή που σε κάνει να έχεις κάποιες σκέψεις με τις οποίες σπαταλάς ένα σημαντικό μέρος του χρόνου σου σε τελετουργικά κτλ. Μήπως αυτό έχει παίξει ένα κομμάτι στο να μη θες να βγεις;

Προσωπικά χωρίς να είμαι κατά των ψυχολόγων, ίσα ίσα πολλές φορές προτρέπω ανθρώπους να ζητήσουν την βοήθειά τους, βλέπω κι ότι συχνά πετάμε λίγο το μπαλάκι σε αυτούς πλέον. Βλέπω ότι κάποια πράγματα τα έχεις επισημάνει ήδη, αλλά τι έχεις κάνει για να τα αλλάξεις; Το έχεις προσπαθήσει πραγματικά και αν ναι, τι νομίζεις ότι δούλεψε σωστά και τι όχι;
Θεωρώ ότι μπορεί να παίζει ρόλο και το σκηνικό με την φίλη σου, θεωρώ ότι πρέπει να κάτσεις να σκεφτείς καλύτερα το πως συμπεριφέρεσαι σε νέες γνωριμίες και να προσπαθήσεις να είσαι ο εαυτός σου, αλλά επίσης θεωρώ ότι μπορεί να μην σου έχουν κάνει κλικ κανείς από αυτούς που περιγράφεις. Είναι συνδυασμός παραγόντων και δεν βλέπω κάτι το τόσο περίεργο ή τραγικό σε αυτά που λες. Κάποιοι είναι πιο κλειστοί στην εφηβεία και/ή έχουν άλλα ενδιαφέροντα και βαριούνται τους συνομήλικους με τους οποίους κυρίως συναναστρέφονται. Είναι και θέμα ηλικίας/εμπειρίας βέβαια, αλλά κι αυτοί τι σόι φίλοι είναι αν δεν συναισθάνονται ότι κάτι τρέχει όσο κι αν προσπαθείς να το κρύψεις; Είσαι στη Γ' Λυκείου ή σπουδάζεις πρώτο έτος ή σε τι φάση βρίσκεσαι;

Αν έχεις ΙΔΨ και άλλα θέματα, η κατάσταση περιπλέκεται, οπότε ίσως ένας ειδικός να σε βοηθήσει. Πάντως πρώτα θα κοιτούσα να το δουλέψω λίγο κι από μόνη μου αυτό το θέμα αν ήμουν στη θέση σου.

Δεν έχω ΙΨΔ, εχω ΙΨΔΠ(Ιδεοψυχαναγκατικη διαταραχή προσωπικότητας), είναι διαφορετικά αυτά τα δύο, με ενυπαρχουσα αγχώδη διαταραχή.
Sonia, ναι σπουδάζω πρώτο έτος

Μόνη μου εχω προσπαθήσει να καταλάβω τι συμβαίνει, να πχ.μετα απο την λήξη της φιλίας έκανα νέες γνωριμίες και ακόμη κάνω, μέσα από δραστηριότητες ,από φίλους φίλων , από σχολή ,γενικά δεν είναι αυτό το θέμα μου. Απλα δεν με γεμίζει κανεις!Σόνια οχι δεν έχουν καταλάβει κάτι, ίσα ίσα νομίζουν πως εγώ τα έχω όλα λυμένα...φταίω κι εγώ όμως σε αυτο.

καλημερα κι απο εμενα , λοιπον η συμφορμιτησσα , η μικρη μας Insomnia96 ζει ενα πολυ δυσκολο προβλημα ! μια ψυχικη ασθενεια οπου οι πιο πολλοι απο εμας που την κρινουμε λες και δινει εξετασεις κοινωνικης ηθικης σε ιερα εξεταση θα ειμασταν πολυ χαλια στη θεση της.
Θα πρεπει να εχεις εναν καλο γιατρο, να ακολουθεις με ψυχαναγκαστικο τροπο τα οσα σου λεει! δλδ να φερεσαι στην θεραπεια σου βαση της ασθενιας σου, ειναι τα υπερ ,ετσι ειναι εξαλου ολη η ζωη μας !! πρεπει ακομα και απο τα προβληματα ,μεσα απο τις αντιξοες συνθηκες να ψσχνουμε στ "συντριμια" της ζωης μας και να κανουμε "εργαλια υπερ μας" καθε τι που υπαρχει γυρο μας! Αν παιρνεις φαρμακα να εισαι σχολαστικη! αν ου εχει πει καποια γνωστικιστικη θεραπεια ν την κανεις σωστα!
Η ασθενια οπου λες οτι εχεις σε κανει να αναζητας συνεχως την τελειοτητα σε οτι κανεις, σε οτι υποχρεωση εχεις! Ειτε ειναι διαβασμα και εξετασεις της σχολης, ειτε ειναι μια βολτα με την παρεα , δυστυχως το υπερβολικο αγχος δεν αφηνει ν χαρει οπως αρμωΖει στην περισταση της παρεας για παραδηγμα, οπου μια νεα κοπελα θα πρεπει να την κυριευει το αισθημα της ανεμελιας και του χαβαλε και οχι του στρες και της συνεχωμενης επιβλεψεις να γινει σωστα! Αυτα, που γραφω ευχομαι να τα διαβασουν ολοι εδω! ολοι οσοι με ανεση σε κρινουν για την κοινωνικη σου συμπριφορα! ειναι πολυ δυσκολο αυτο που περνας, απλα το οτι εσυ εισαι με θεμελιες ηθικες αρχες σωστες και με ζηλευτη ψυχικη δυναμη δεν αφηνει την ασθενια να δειξει το προσωπο της . Αλλα αυτο ισως ειναι ενα δωρεαν μαθημα που ζεις, να καταλαβεις δυστυχως οτι οι ανθρωποι θα σε κρινουν βαση αυτων που βλεπουν η βαση της οποιας εικονας ζωγραφιζετε εμπρος τους απο τα οσα λες,κι γινοντε.Δεν ψαχνουν την αιτεια,την γεννιση του προβληματος αλλα κοιτουν το αποτελλεσμα διοτις ειναι πιο ευκολα να βγει το πορισμα και ο χαρακτηρισμος! Δεν το λεω μονο για εδω μεσα, ετσι ειμαστε οι ανθρωποι ,ετσι ειναι η ζωη δυστυχως μικρη μου.
Το θεμα ειναι οτι η ασθενια σου και ο χαρακτηρας σου μας εξηγει το πως γινεται να συμβαινει οτι συμβαινει με τους φιλους κι παρεα σου.
Παρα το ότι τα ατομα με ΙΨΔΠ συνηθως κι λογο της αδυναμίας τους να αναγνωρίσουν τη συμπεριφορά ως προβληματική και να λάβουν θεραπεία, οι διαπροσωπικές τους σχέσεις είναι κατά κανόνα συγκρουσιακές και δυσλειτουργικές τόσο στο εργασιακό όσο και στο κοινωνικό και οικογενειακό τους περιβάλλον αφου δεν εχουν απετησει μονο απο τον εαυτο τους να τα κανον ολα σωστα και προβλεπομενα αλλα κι απο τους αλλους.Ομως οπως ολες οι ψυχικες ασθενειες ετσι και αυτη επιρεαζεται απο τον χαρακτηρα του παθωντος και την ηλικα εν προκειμενου. η φιλη μας λογο του χαρακτηρος της μαλον μασαει την γλωσσα της! και δεν λεει τυποτα ! Αποτελλεσμα? να την θελουν ολοι γυρο τους! Επισης ειναι κι κατι αλλο παραξενο που διαβασα στο νετ για τα ατομα με ΙΨΔΠ, οτι συνηθως ειναι καληγραμα σωματικα και ομορφης εμανισης. Ετσι αν ειναι και ομορφη η Ινσομνια θα είναι άλλος ενας λογος να την θελει η παρεα!

Ευχομαι να καταλαβουν τα παιδια εδω μεσα οτι ειναι αναποδα το θεμα! οτι εσυ εισαι το θυμα! οτι εσυ δυστυχως επειδη εισαι υπερβολικα δοτικη λογο της ασθενειας κι λογο του καλου χαρακτηρα σου σε εκμεταλευοντε καποια ατομα προς οφελος τους! Αυτο ομως δεν πρεπει να σε πικρανει! δεν πρεπει να νιωσεις οτι δεν εχεις ποιοτικο υποβαθρο ως προσωπικοτητα! μην αφηνεις τετοιες βλακωδεις σκεψεις ουτε καν να περναν εξω απο το μυαλο σου! δεν ειναι κριτιριο η αποψη των γυρο σου για την ποιοτητα του χαρακτηρα σου! κριτηριο για αυτο θα ειναι το αλλο σου μισο μεθαυριο που θα βρεις και θα σε αγαπα! κριτηριο ειναι οι γονεις σου! ειναι η αγαπη απο καποιο ζωακι που μπορει να αποκτησεις καποια μερα! κι πανω απο ολα ειναι ΕΣΥ μικρη. Οταν καταφερεις να αγαπησεις την ΙΝΣΟΜΝΙΑ! οταν αρχησουν οι πραξεις του παρελθωντος να σου προσφερουν ευχαριστηση στο μελον! εκεινη την στιγμη θα μπορεις να κρινεις τον εαυτο σου! Μην αφησεις κανενα να σε χψαρακτηρισει και πιο πολυ μην τον αφησεις να σε πισει οτι εχει δικιο!

Εγώ δεν έκρινα αρνητικά την θεματοθέτρια Γιώργο. Δεν το θεωρώ δεδομένο ότι αν γνωρίσεις ένα σωρό ανθρώπους σημαίνει ότι σώνει και καλά θα δεθείς με κάποιον. Σίγουρα αυξάνονται οι πιθανότητες και η κοπέλα καλά θα κάνει να επιδιώκει γνωριμίες, όχι ψυχαναγκαστικά, αλλά όσο αισθάνεται άνετα, ωστόσο να φροντίσει να πειραματίζεται και με καινούρια περιβάλλοντα και να κάνει διαφορετικά πράγματα. Να σου πω ένα παράδειγμα, στην σχολή όπου έμενα και μέσα, σίγουρα είχα αρκετές παρέες και διαφορετικό βαθμό οικειότητας με τον καθένα τους, αλλά εκτός από ένα παιδί που έγινε αργότερα και κολλητός μου και φίλος ζωής και με τον οποίο όμως δουλέψαμε πολλές φορές στο ίδιο μέρος και αργότερα ζήσαμε και σε διαφορετικά μέρη μαζί, δηλαδή είχαμε "κολλήσει" σαν άτομα, στενούς μου φίλους θεωρούσα τότε μόνο κάποιους από τον τόπο καταγωγής μου και κάποιους εκτός σχολής. Με τους περισσότερους στη σχολή βεβαίως και είχαμε αρκετά κοινά, αλλά σαν χαρακτήρες δεν πολυταιριάζαμε. Τους είχε κολλήσει τότε και βγαίνανε συνεχώς και σε μέρη που εμένα δεν μου πολυταίριαζαν, συν του ότι κάποια στιγμή είχε πρωτοβγεί το Big Brother τότε και μαζευόντουσαν και βλέπαν όλη την ώρα σαν χαζοί. Συζητήσεις κάναμε διάφορες αλλά τις περισσότερες φορές με τους περισσότερους από αυτούς είχαμε άλλα ενδιαφέροντα, άλλα βιώματα και άλλο τρόπο σκέψης και κάποιοι δυσκολεύονταν πολύ να δουν έξω από το μικρόκοσμό τους. Εννοείται ότι με πολλούς από αυτους βαριόμουν τη ζωή μου και ποτέ δεν κάθισα να δω αυτή τη μαλακία (εκτός απο κάνα ποδόσφαιρο σπάνια βλέπω τηλεόραση γενικά) και συχνά απεύφευγα να πηγαίνω μαζί τους στο τάδε μέρος και αντίθετα άραζα στο δωμάτιό μου ή κανόνιζα κάτι με άλλους φίλους εκτός σχολής σε άλλη περιοχή, πιο κοντά στα γούστα μου. Όμως και αυτούς τους άλλους που ταιριάζαμε πιο πολύ, από κάπου θα τους γνώρισα και κάπως θα τους επέλεξα, ειδικά μετά το πρώτο έτος που πλέον ήξερες λίγο πιο πολύ που πατάς και που βρίσκεσαι. Αν απλά κλείνεσαι στον εαυτό σου ή ψυχαναγκάζεσαι με παρέες που δεν σου ταιριάζουν και δεν είσαι καν αυθόρμητος, λογικό να μην δένεσαι με κόσμο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα δεθείς με κάποιον που θα ταιριάξεις περισσότερο στο μέλλον, αυτό λέω.