Δεν ξέρω τι να κάνω?

Είμαι 36 και άνεργος. Δούλευα στο εξωτερικό προπερσυ αλλά έπαθα κρίση πανικού και γύρισα Ελλάδα. Τώρα δεν με θέλουν πίσω στην δουλειά γιατί δεν με εμπιστεύονται. Εδώ και δύο χρόνια παίρνω αντικαταθλιπτικά και 2,5 zyprexa. Δυστυχώς με ζουν οι δικοί μου.

Σαν να μην φτάνει αυτό, οι γονείς μου έχουν παρουσιάσει άνοια. Είμαι μοναχοπαίδι και δεν έχω υποστήριξη από πουθενά. Το μόνο μας έσοδο οι συντάξεις των γονέων μου.

Σήμερα μπήκε στο νοσοκομείο ο πατέρας μου με ίκτερο και ο γιατρός είπε ότι μπορεί να έχει και καρκίνο στη χολή. Μπορεί όμως να είναι και απλά πέτρες. Θα ξέρουμε αύριο.

Δεν ξέρω ρε παιδιά. Αισθάνομαι πολύ άσχημα που δεν εργάζομαι. Η ψυχίατρος μου μου είπε πως έχω μια φοβία με το θέμα δουλειά και πως δεν είμαι τεμπέλης αλλά το αποτέλεσμα το ίδιο.

Αν πάθουν κάτι οι δικοί μου τι θα απογινω? Κανείς δεν με καταλαβαίνει. Οι φίλοι με έχουν από καιρό ξεγράψει. Ο καθένας είναι στον κόσμο του. Μονή μου ελπίδα το εξωτερικό αλλά πώς να γυρίσω με τους γονείς μου με προβλήματα???

Παλεύω να παραμείνω ψύχραιμος. Έχω χάσει κάθε ιδέα για τον εαυτό μου. Είμαι 36 χρονών και ζω σαν παιδάκι. Τα έχω ξαναγράψει αυτά αλλά βλέποντας τον πατέρα μου να μην μπορεί καν να μιλήσει και να είναι κατάχλωμος, όχι μόνο μου έκαναν την καρδιά κομμάτια αλλά και με γέμισε ανασφάλεια. Φοβάμαι σας παρακαλώ πείτε μου κάτι να ηρεμήσω.

Μπαίνω και διαβάζω προσευχές. Θέλω αν με ακούει κάποιος εκεί πάνω να βοηθήσει τον πατέρα μου. Θέλω να γίνει καλά. Φοβάμαι.

Περαστικά στον πατέρα σου, ελπίζω να μην είναι κάτι σοβαρό.
Η ψυχίατρος σου σου είπε πως έχεις μια φοβία με το θέμα δουλειά και πως δεν είσαι τεμπέλης αλλά το αποτέλεσμα το ίδιο, αλλά απο εκεί και πέρα τι κάνεις/κάνετε για αυτό; Δεν πρέπει κάποτε να την αντιμετωπίσεις αυτή τη φοβία;

Πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο του καρκίνου σε οποιοδήποτε όργανο του σώματος νοσεί. Ο γιατρός έπρεπε να το πει κι αυτό.
Έχε θάρρος και ήλπιζε το καλύτερο, όχι το χειρότερο.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Περαστικά στον πατέρα σου, ελπίζω να μην είναι κάτι σοβαρό.
Η ψυχίατρος σου σου είπε πως έχεις μια φοβία με το θέμα δουλειά και πως δεν είσαι τεμπέλης αλλά το αποτέλεσμα το ίδιο, αλλά απο εκεί και πέρα τι κάνεις/κάνετε για αυτό; Δεν πρέπει κάποτε να την αντιμετωπίσεις αυτή τη φοβία;

---

Ναι πρέπει αν και πιστεύω είναι στο μυαλό μου. Στην πράξη δεν φοβάμαι τόσο. Είναι όταν μένω σε απραξία που συσσωρεύονται αυτά στο μυαλό μου. Στην παρούσα φάση θέλω να γίνει καλά ο μπαμπάς και βλέπουμε. Έχω και την μαμά με άνοια. Αν βρω δουλειά, πώς θα λείπω 8 ώρες από το σπίτι αφήνοντας αυτή την κατάσταση πίσω? Πόσο μάλλον αν γυρίσω στο εξωτερικό. Είναι λίγο δύσκολα τα πράγματα.

Quote:

---

Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ

Πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο του καρκίνου σε οποιοδήποτε όργανο του σώματος νοσεί. Ο γιατρός έπρεπε να το πει κι αυτό.
Έχε θάρρος και ήλπιζε το καλύτερο, όχι το χειρότερο.

---

Πάντα αρνούμαι να βάλω τα χειρότερα στο μυαλό μου. Μάλιστα σήμερα που τον επισκέφθηκα τον είδα καλύτερα. Νομίζω λίγες μέρες με ορό και αντιβίωση θα τον συνεφέρουν. Άσε μου κόλλησε και το άγχος που πέρασα μέσα από το τμήμα covid σαν ηλίθιος. Συνεχίζω να προσεύχομαι να βγούμε αλώβητοι από αυτό το πρόβλημα. Είναι και 82 χρονών άνθρωπος. Αργά ή γρήγορα θα παρουσιάσει προβλήματα ξέρω γω? Έχω κι εγώ λίγο ζάχαρο. Θα αρχίσω να προσέχω. Φοβήθηκα.

Έχω φοβερό θυμό με τον εαυτό μου. Φοβερό. Δεν σκέφτομαι το μετά. Δεν ξέρω να κανονίζω. Φοβάμαι την αποτυχία μην τα κάνω σκατα. Η αποτυχία είναι δεδομένη σε κάποιον χωρίς πολλές εμπειρίες αλλά όταν μιλάμε για θέματα ζωής και επιβίωσης πόση αποτυχία μπορεί να συγχωρεθεί?? Έχω τον φόβο όταν θα πέσει η διαχείριση του σπιτιού σε εμένα αφού οι δικοί μου όσο μεγαλώνουν θα είναι όλο και πιο αδύναμοι. Εν τω μεταξύ έχω να κοιτάξω και τη δική μου ζωή. Με τρώει η αγωνία. Κάποιες στιγμές ηρεμώ και βρίσκω δύναμη μέσα μου. Άλλες νιώθω αβοήθητος. Αύριο θα βγει κι η μαγνητική του πατέρα μου. Του είπα ότι κάτι έχει με την χολή αλλά δεν είπα άλλες λεπτομέρειες. Όλο αυτό το βάρος πέφτει σε μένα. Πώς θα ανακοινώσω κάποια ενδεχόμενη κακή είδηση? Φοβάμαι μην τον αγχώσω τσάμπα. Έχω και καιρό να πάω στην ψυχίατρο και όσο να είναι έχω πιεστεί. Βέβαια και το ότι τα λέω εδώ κάποια βοήθεια μου δίνει.

Φιλε μου σε βλεπω ψυχραιμο...περαστικα στον πατερα σου... τις ιδιες φοβιες εχω και εγω... ειμαι 32 χρονων παιρνω ζυπρεξα 15μγ ενα αντικαταθλιπτικο και ζαναξ..
αυτα τα παιρνω εδω και 8 με 9 χρονια.... δεν ξερω εαν θα βγω απο τα φαρμακα... αν και θα το ηθελα με ολη μου την ψυχη... εκανα αποπειρα να τα μειωσω μονος μου αλλα δεν γινετε...
οσων αφορα την δουλεια και εγω δεν δουλευω με ζουν οι δικοι μου... οκ το φαι μου το εχω τα τσιγαρα μου τα εχω.. αλλα για ποσο ακομα?
να επαναπαυτω και να πω εχει ο θεος? η να ξεκινησω να προλαβω το κακο και να δραστηριοποιηθω? σε αυτην την φαση ειμαι..
καποια εμπειρα θα εχεις δεκτη...

εντωμεταξυ οσο μενω απραγος σκεφτομαι μαλακιες... δουλεια δεν ειχε ο διαολος μαμουσε τα παιδια του....
και εμενα με φοβηζει η δουλεια... εχω κανει αποπειρες αλλα το παρατησα το θεμα.... ψαχνω και ο βλακας τις τελειες συνθηκες....

ολοι οι ανθρωποι ολος ο περιγυρος μου εχει την εξης πικρη αληθεια...
ΔΟΥΛΕΙΑ
εγω μαλλον δεν μπορω να το καταλαβω....η κρυβομαι πισω απο τις αδυναμιες μου....

Η απάντηση είναι μια αν θέλεις λοιπόν μια απάντηση από τη δική μου εμπειρία. Just do it. Δεν είμαι ίσως ο καλύτερος για να σου πω γιατί κι εγώ σκατα τα έχω κάνει και χρειάζομαι βοήθεια αλλά το just do it τώρα που κοιτάζω πίσω είναι η μόνη λύση. Όσο τα γυροφέρνουμε στο μυαλό μας τόσο το χειρότερο. Κι όταν χάνεται χρόνος παθαίνεις αυτό που έπαθα εγώ. Παύουν οι εργοδότες να σε εμπιστεύονται. Όταν έχεις κενά στο βιογραφικό σου, είναι immediate red flag. Αλλά ποιος μας τα είπε αυτά παλιότερα?? Προσωπικά εμένα κανείς!! Κι αυτό με θυμώνει απίστευτα. Η δική μου ας πούμε διαδικασία σκέψης δεν πήγαινε ως εκεί. Στην πορεία δυσκολεύτηκα να βρω αυτό που ήθελα και έτσι άφηνα τον χρόνο να περνάει. Μιλάς λες κι ακούω τον εαυτό μου. Μην ψάχνεις τις κατάλληλες συνθήκες γιατί δεν υπάρχουν. Κι η καλύτερη δουλειά του κόσμου έχει αρνητικά που δεν μπορείς να δεις όντας στην απέξω. Εγώ έχω πάψει να κοιτάζω τι κάνει ο διπλα μου. Ότι και να είναι. Όσο καλά κι αν φαίνεται ότι περνάει. Αυτά τα έκανα όσο ήμουν 20 και τώρα βλέπω πόσο λάθος έκανα.

Φοβάμαι για τον πατέρα μου μην κολλήσει covid μέσα στο νοσοκομείο. Και για μένα και την μητέρα μου που μπαινοβγαίνουμε στο νοσοκομείο. Θα τρελαθώ στο τέλος.

Πείτε ρε παιδιά κάτι.

Μετά από αυτό που περνάω με τον πατέρα μου, πέρα από ότι εύχομαι να γυρίσει σπίτι σώος, εύχομαι να μην ταλαιπωρείται κανένας άνθρωπος και η ζωή όλων να είναι ωραία. Οι άνθρωποι πρέπει να είμαστε ενωμένοι. Μια πνοή η ζωή. Τόσο απλό το να δίνει ο καθένας μια χείρα βοηθείας εκεί που χρειάζεται. Δεν μπορούμε να βοηθήσουμε όλο τον κόσμο αλλά αν κάνει ο καθένας ότι μπορεί στο άμεσο περιβάλλον του λίγο λίγο θα φτιάξει η κατάσταση. Μην αδιαφορείτε για τον πόνο του δίπλα σας γιατί το κακό μπορεί να χτυπήσει και την δική σας πόρτα.

Προσπαθησε να διαχιριστεις αυτη την δυσκολη φαση που βρισκεσε γιατι πρεπει να προστατεψεις και τον εαυτο σου...... Οτι και γινει με τον μπαμπα σου(ελπιζω να ειναι κατι περαστικο) εσυ δεν πρεπει να βγεις απο αυτο μισοτρελος..... γιατι εχεις μια ζωη μπροστα σου. Βαλτα με ηρεμια σε μια σειρα... Πρωτα δες τι θα γινει με τον μπαμπα σου.... Βοηθα την μητερα σου να ανταπεξελθει σε αυτη τη δυσκολια και βρες εστβ μια προσωρινη δουλεια..... Οτι ναναι ας μην σου πολυαρεσει να σταθεις στα ποδια σου να δεις αλλους ανθρωπους να πιασεις μια διαφορετικη κουβεντα να μην αναμασας συνεχεια τα προβληματα σου. Εχεις το περιθωριο να φτιαξεις την ζωη σου εισαι πολυ νεος ακομα. Δυστυχως ειναι δυσκολη η ζωη..... Αλλα αναντικαταστατη εστω και με τις πικρες της!

Quote:

---

Originally Posted by tzimani

Μετά από αυτό που περνάω με τον πατέρα μου, πέρα από ότι εύχομαι να γυρίσει σπίτι σώος, εύχομαι να μην ταλαιπωρείται κανένας άνθρωπος και η ζωή όλων να είναι ωραία. Οι άνθρωποι πρέπει να είμαστε ενωμένοι. Μια πνοή η ζωή. Τόσο απλό το να δίνει ο καθένας μια χείρα βοηθείας εκεί που χρειάζεται. Δεν μπορούμε να βοηθήσουμε όλο τον κόσμο αλλά αν κάνει ο καθένας ότι μπορεί στο άμεσο περιβάλλον του λίγο λίγο θα φτιάξει η κατάσταση. Μην αδιαφορείτε για τον πόνο του δίπλα σας γιατί το κακό μπορεί να χτυπήσει και την δική σας πόρτα.

---

δυστυχως σε εναν κοσμο που κοιταει ο καθενας την παρτυ του δεν γινετε δουλεια ετσι... πρεπει να ειμαστε ενωμενοι αλλα οταν ολοι κοιτανε το προσωπικο οφελος τι γινετε? αυτη ειναι η κατασταση δυστυχως.... ευχομαι να αλλαξει......

Βέβαια είναι βασικό να είσαι ανοιχτός και σε βοήθεια όσο γίνεται, είτε πρακτική, είτε οικονομική, είτε ψυχολογική , είτε οτιδήποτε.
Κάποιες φορές διώχνουμε κι εμείς από κοντά μας ανθρώπους που προσπαθούν να μας προσεγγίσουν κι έχουν τη διάθεση να μας βοηθήσουν, μην το ξεχνάμε κι αυτό.

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας μου δίνουν δύναμη σε αυτή τη δυσκολία.

tzinani, hlias 1988 θα προστεθω σαν τρίτος στην παρέα όσο αφορά το θέμα δουλειά, πλήρεις αδράνεια και αδιαφορία, έχω κάνει 5 δουλειές μερικής απασχόλησης μέσω σχολών και σεμιναρίων, μέσα στις 5 η 4 ήταν κακή εμπειρία για εμένα ώστε
ακόμα και στην λέξη δουλειά να με πιάνει άγχος, φόβος, ταχυκαρδία! Από την άλλη έχω τα ψυχολογικά μου και θέλω να ξαπλώνω συνέχεια, από μικρός φοβόμουν τον κόσμο τα παιδιά που με πείραζαν, το κόσμο στο εργασιακό περιβάλλον που δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω και βέβαια όπως ήταν φυσικό είχαν την απαίτηση από εμένα να κάνω το σωστά την δουλειά μου αλλά το εγώ δεν μπορούσα, άγχος πολύ. Δεν έχω όρεξη ούτε να δραστηριοποιηθω να κάνω απλά πράγματα, μόνος μου χωρίς πίεση, όπως τζοκιν παράδειγμα, και εμένα hlia μου έχει πει η ψυχολόγος ότι δεν είμαι τεμπέλης, αλλά εγώ νιώθω, πιστεύω ότι είμαι. Μου είπε ότι ζω στο φόβο!!

Quote:

---

Originally Posted by andreas86

tzinani, hlias 1988 θα προστεθω σαν τρίτος στην παρέα όσο αφορά το θέμα δουλειά, πλήρεις αδράνεια και αδιαφορία, έχω κάνει 5 δουλειές μερικής απασχόλησης μέσω σχολών και σεμιναρίων, μέσα στις 5 η 4 ήταν κακή εμπειρία για εμένα ώστε
ακόμα και στην λέξη δουλειά να με πιάνει άγχος, φόβος, ταχυκαρδία! Από την άλλη έχω τα ψυχολογικά μου και θέλω να ξαπλώνω συνέχεια, από μικρός φοβόμουν τον κόσμο τα παιδιά που με πείραζαν, το κόσμο στο εργασιακό περιβάλλον που δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω και βέβαια όπως ήταν φυσικό είχαν την απαίτηση από εμένα να κάνω το σωστά την δουλειά μου αλλά το εγώ δεν μπορούσα, άγχος πολύ. Δεν έχω όρεξη ούτε να δραστηριοποιηθω να κάνω απλά πράγματα, μόνος μου χωρίς πίεση, όπως τζοκιν παράδειγμα, και εμένα hlia μου έχει πει η ψυχολόγος ότι δεν είμαι τεμπέλης, αλλά εγώ νιώθω, πιστεύω ότι είμαι. Μου είπε ότι ζω στο φόβο!!

---

εμενα η ψυχιατρος μου λεει γενικως να μην μενω στασιμος... μου ριχνει χαστουκια... δεν ξερω εαν ειναι σωστο αυτο.... θυμωνω εσωτερικα μαζι της..αλλα εχει δικιο... προτιμω να ζω σε εναν κοσμο που μου λενε την πικρη αληθεια παρα σε ενα κοσμο ψευτικο.. τεσπα...
ασχετως αν το κανω εγω η οχι...
και εμενα με ποιανει φοβος γενικα με δουλειες... αλλα νομιζω οτι καταληγω στο συμπερασμα οτι δεν ειμαι ετοιμος...
δεν μπορω να βλαπτω τον ευατο μου ολη μερα με αρνητικες σκεψεις... γιατι στο τελος δεν θα παω και για δουλεια που ειναι το ζητουμενο... αυτη ειναι η οπτικη μου..
το εχω ξανα πει αυτο... μου εχουν πει οτι φασκω και αντιφασκω.. τι να πω..!!

Quote:

---

Originally Posted by hlias1988

εμενα η ψυχιατρος μου λεει γενικως να μην μενω στασιμος... μου ριχνει χαστουκια... δεν ξερω εαν ειναι σωστο αυτο.... θυμωνω εσωτερικα μαζι της..αλλα εχει δικιο... προτιμω να ζω σε εναν κοσμο που μου λενε την πικρη αληθεια παρα σε ενα κοσμο ψευτικο.. τεσπα...
ασχετως αν το κανω εγω η οχι...
και εμενα με ποιανει φοβος γενικα με δουλειες... αλλα νομιζω οτι καταληγω στο συμπερασμα οτι δεν ειμαι ετοιμος...
δεν μπορω να βλαπτω τον ευατο μου ολη μερα με αρνητικες σκεψεις... γιατι στο τελος δεν θα παω και για δουλεια που ειναι το ζητουμενο... αυτη ειναι η οπτικη μου..
το εχω ξανα πει αυτο... μου εχουν πει οτι φασκω και αντιφασκω.. τι να πω..!!

---

Το σωστό μας λένε, η αλήθεια είναι ότι δεν πρέπει να μένουμε αδρανής, αλλά αυτοί εάν ήταν στην θέση μας τι θα λέγανε, θα το πρακτανε εύκολα αυτά που λένε; τα οποία τονίζω είναι σωστά!

Quote:

---

Originally Posted by andreas86

Το σωστό μας λένε, η αλήθεια είναι ότι δεν πρέπει να μένουμε αδρανής, αλλά αυτοί εάν ήταν στην θέση μας τι θα λέγανε, θα το πρακτανε εύκολα αυτά που λένε; τα οποία τονίζω είναι σωστά!

---

ειναι αυτο που λενε "πολλα λογια εξω απο το χορο λενε" !!!!!!!!!!

Ο πατέρας μου είναι καλύτερα σήμερα. Ευτυχώς με άφησαν τον είδα.

Θεέ μου κάνε να γίνει καλά κι εγώ θα διορθώσω όλα μου τα λάθη. Προσεύχομαι για όλο τον κόσμο. Να βγει από τις φουρτούνες. Θεέ μου έχε μας όλους καλά σε παρακαλώ.

Πώς είναι δυνατόν να έχω υπάρξει τόσο ηλίθιος στη ζωή μου? Να βρίσκω κάθε δικαιολογία για να μην εργαστώ. Ότι παθαίνω μου αξίζει για την βλακεία που κουβαλούσα ή κουβαλάω ακόμα δυστυχώς τραβάω κι άλλους μαζί μου. Τόσο ηλίθιος. Τόσο. Ότι και να πω είναι λίγο.

Βρίστε με κοροϊδέψετε με γιατί μου αξίζει. Είμαι ηλίθιος. Ο πατέρας μου είχε κιτρινίσει ολόκληρος κι εγώ χαζοπαζαρευα. Φθάσαμε να λιποθυμήσει κι έτσι πήγαμε στο νοσοκομείο. Εύχομαι να με λυπηθεί ο Θεός γιατί είμαι καλός άνθρωπος αλλά είμαι και ηλίθιος μέσα σε όλα.

Ηρεμησε φιλαρακι!! θα περασει θα δεις... θα βρεις ξανα την δυναμη οπως ολοι μας!!

Ευχαριστώ πολύ μακάρι. Εδώ και μέρες κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα. Μεγάλο βασανιστήριο η φάση μου.

Προσεύχομαι συνεχώς και προσπαθώ να είμαι αισιόδοξος.

Σε καταλαβαίνω. Είμαι 35 και σε λίγο θα κλείσουν τρία χρόνια από τον ξαφνικό θάνατο του μπαμπά μου. Είμαι μόνη μαζί με τη μαμά μου και είμαι άνεργη χρόνια. Έχω ανάλογες φοβίες στο τι θα απογίνω, γιατί η αλήθεια είναι πως όταν κανείς εργάζεται νιώθει δυναμικός και μπορεί να ανταπεξέλθει στις αντιξοότητες της ζωής. Στήριξη δεν έχω από πουθενά και εύχομαι να είναι γερή και δυνατή η μαμά μου. Φοβάμαι πολύ και γω. Όσο και να με στηρίζει και να τη στηρίζω, πάλι νιώθω ένα κενό, μια ανασφάλεια. Αιτήσεις για δουλειά πολλές χωρίς απάντηση. Μου είπαν πλέον από τον Απρίλη θα χρειαστούν σε ένα μαγαζί μια κοπέλα και θα με έχουν υπόψιν. Πόσο όμως να είμαι ήσυχη ότι όντως θα με πάρουν; Κοιτάζω καθημερινά τις αγγελίες στο τόπο μου που είναι επαρχιακός και οι αγγελίες είναι πλέον μηδενικές. Ζητούν πολλοί εργασία, παρά υπάρχει προσφορά. Μόνη μου σε ένα δωμάτιο και περισσότερο κλαίω. Θέλω να ελπίζω πως όλα θα αλλάξουν. Δεν είσαι οπότε ο μόνος που έχεις ανασφάλειες και φοβίες όπως και απογοητεύσεις. Εύχομαι να γίνει καλά ο μπαμπάς σου...

Σε ευχαριστώ πολύ και εύχομαι σύντομα να φτιάξει η κατάσταση σου. Ειλικρινά και για όλο τον κόσμο. Δεν είναι ζωή αυτή.

Εγώ φταίω για όλα. Εγώ φταίω που αρρώστησαν οι δικοί μου. Είχα αδιαφορήσει και νόμιζα ότι όλα είναι καλά και στον αυτόματο. Και να τα τώρα. Και οι δύο με άνοια. Ο μπαμπάς στο νοσοκομείο και η μαμά στα χαμένα. Εγώ φταίω. Και για το δικό μου κατάντημα και για τα προβλήματα των δικών μου. Κρίμα. Και τώρα δεν ξέρω τι να κάνω. Από χρόνια έπρεπε να έχω αναλάβει την ευθύνη τους. Ο Θεός ας μας λυπηθεί δεν βλέπω φως από αλλού. Τι κρίμα που έβγαλαν έναν γιο άχρηστο. Αναίσθητο. Χριστέ και Παναγιά μου τώρα συνειδητοποιώ τις ευθύνες μου. Η μητέρα μου έκοψε το χάπι του θυρεοειδή και αυτό της έκανε άνοια. Αν όμως της το έδινα εγώ από παλιά όπως κάνω τώρα θα είχαμε αποφύγει το πρόβλημα. Όσο για τον πατέρα μου είχε κιτρινίσει από μέρες και εγώ δεν έκανα τίποτα αλλά δεν πήγαινε το μυαλό μου σε πρόβλημα. Ειλικρινά. Ας γίνει καλά Παναγία μου και δεν θα τους αφήσω ούτε ρούπι ποτέ.

Quote:

---

Originally Posted by broken heart 1985

Σε καταλαβαίνω. Είμαι 35 και σε λίγο θα κλείσουν τρία χρόνια από τον ξαφνικό θάνατο του μπαμπά μου. Είμαι μόνη μαζί με τη μαμά μου και είμαι άνεργη χρόνια. Έχω ανάλογες φοβίες στο τι θα απογίνω, γιατί η αλήθεια είναι πως όταν κανείς εργάζεται νιώθει δυναμικός και μπορεί να ανταπεξέλθει στις αντιξοότητες της ζωής. Στήριξη δεν έχω από πουθενά και εύχομαι να είναι γερή και δυνατή η μαμά μου. Φοβάμαι πολύ και γω. Όσο και να με στηρίζει και να τη στηρίζω, πάλι νιώθω ένα κενό, μια ανασφάλεια. Αιτήσεις για δουλειά πολλές χωρίς απάντηση. Μου είπαν πλέον από τον Απρίλη θα χρειαστούν σε ένα μαγαζί μια κοπέλα και θα με έχουν υπόψιν. Πόσο όμως να είμαι ήσυχη ότι όντως θα με πάρουν; Κοιτάζω καθημερινά τις αγγελίες στο τόπο μου που είναι επαρχιακός και οι αγγελίες είναι πλέον μηδενικές. Ζητούν πολλοί εργασία, παρά υπάρχει προσφορά. Μόνη μου σε ένα δωμάτιο και περισσότερο κλαίω. Θέλω να ελπίζω πως όλα θα αλλάξουν. Δεν είσαι οπότε ο μόνος που έχεις ανασφάλειες και φοβίες όπως και απογοητεύσεις. Εύχομαι να γίνει καλά ο μπαμπάς σου...

---

κοπελια μαζι σου και εγω....!

Πολύ λυπηρό... Το θέμα της broken heart. Ο Θεός είναι μεγάλος παιδιά. Δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω. Να πάρει και να σηκώσει πρέπει να είμαστε δυνατοί. Υπομονή, πίστη, δουλειά και στρατηγική.

Καλημέρα. Ξύπνησα κάπως καλύτερα. Θέλω να πάω να δω τον πατέρα μου αλλά φοβάμαι και το επισκεπτήριο. Φοβάμαι και για αυτόν μην κολλήσει τίποτα εκεί μέσα.

Ο μπαμπάς βγήκε από το νοσοκομείο αλλά θα πάει σε διπλανή πόλη να του σπάσουν την πέτρα στη χολή. Δεν ακούγεται σοβαρό και ελπίζω δεν είναι αλλά όσο να ναι και με τον κορωνοιο φοβάσαι λίγο παραπάνω.

Περαστικά εύχομαι στον πατέρα σου και γρήγορη ανάρρωση!!

Μην στεναχωριέσαι άδικα όλα καλά θα πάνε γιατί είναι μια επέμβαση ρουτίνας πλέον ...

Ότι έγινε έγινε ,μεζεψε ψυχικές δυνάμεις και είναι ώρα πλέον να δείξεις όλα αυτά που θες σε εκείνους.
Φρόντισε τους όσο θες και μπορείς και μέσα από αυτό θα νιώσεις καλύτερα και θα φύγουν τα πάντα από οποίες τύψεις μπορείς να νιώθεις .

Βάλε στη άκρη τον ιό ,πρόσεχε όσο μπορείς και ότι είναι να γίνει θα γίνει.
Με το να αγχώνεσαι μόνο κακό σου κάνει και δεν το χρειάζεσαι στην παρούσα φάση .

Καλή δύναμη !

Ευχαριστώ πολύ

Πώς βρίσκουν δύναμη οι άνθρωποι σε αυτή τη ζωή? Πραγματικά. Ο μέσος άνθρωπος είναι μέσα στην πονηριά. Εγώ πάντα αδιαφορία σε αυτά τα θέματα. Έλεγα δεν είναι για μένα αυτά. Εγώ είμαι ανώτερος άνθρωπος. Αλλά βλέπω να έρχονται πάνω μου όλες οι δυσκολίες με χίλια χιλιόμετρα την ώρα. Απλά δεν το έχω. Έχω μάθει να με προσέχουν. Με βλέπω σε λίγα χρόνια να τρώω απ'τα σκουπίδια. Ηλίθιος είμαι το έχω ξαναπεί και το πιστεύω. Αυτό που λέμε χαζός. Εγώ που επειδή ήμουν καλός στα μαθήματα θεωρούσα πως είμαι έξυπνος.

Δεν είμαι απλά άχρηστος. Είμαι επικίνδυνος. Επικίνδυνα βλαμμένος. Εγώ που έλεγα ότι είμαι μορφωμένος. Ότι είμαι άξιος, κατέληξα να τρέμω σαν το ψάρι. Βέβαια κάνω αυτά που πρέπει αλλά αυτό της ανεργίας μου τα γ@€ι όλα. Είναι το μεγαλύτερο μου πρόβλημα. Και δεν ξέρω τι στο καλό θα γίνει. Με πιάνει απερίγραπτος πανικός.