παιδί στην εφηβεία και δεύτερος γάμος

Καλημέρα σε όλος σας! Είμαι μία μαμά 38 ετών χωρισμένη εδώ και 8 χρόνια και με έναν γιο 13 ετών που πηγαίνει στη Β Γυμνασίου. Εδώ και 5 χρόνια σχεδόν έχω στη ζωή μου έναν άνθρωπο που με αγαπάει πολύ (και ακόμα περισσότερο αγαπάει το παιδί μου). Είναι και εκείνος πολλά χρόνια χωρισμένος και έχει μία κόρη 10 ετών που δυστυχώς επειδή μένει μακριά την βλέπει σχεδόν μία φορά το μήνα. Σαν άνθρωπος είναι πολύ ευγενικός, δοτικός, με καλούς τρόπους και πολλά αποθέματα αγάπης. Πέρσι το καλοκαίρι αποφασίσαμε να συγκατοικήσουμε και να γνωριστούμε καλύτερα μεταξύ μας.....και εδώ ξεκινάνε όλα τα προβλήματα!!!! Να σημειώσω εδώ ότι εγώ και το παιδί μετά το διαζύγιο γυρίσαμε στο πατρικό μου στο χωριό. Το καινούριο σπίτι μας πλέον είναι σε μία κοντινή πόλη πολύ κοντά στο χωριό. Όταν με τον σύντροφο μου αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το βήμα συζήτησα το θέμα πρώτα από όλα με το παιδί. Η αλήθεια είναι ότι ήταν αρνητικός από την αρχή για τη μετακόμιση όχι όμως γιατί δεν ήθελε τον σύντροφό μου (σημ: πριν την μετακόμιση οι δύο τους είχαν πάρα πού καλή σχέση και ο μικρός έδειχνε να τον αγαπάει πολύ) αλλά για να μη φύγουμε από το χωρίο και χάσει του φίλους του. Αυτό ήταν το μόνο του πρόβλημα!!! Του εξήγησα οτι το νέο μας σπίτι είναι μόλις 15 λεπτά από το χωριό και ότι όποτε θέλει θα έρχεται να τους βλέπει και αντίστοιχα να έρχονται και αυτοί να τον βλέπουν. Επίσης του έδωσα και την εναλλακτική οτι θα μπορεί να μένει στη γιαγιά και το παππού το σαββατοκύριακο για να περνάει χρόνο μαζί τους. Επίσης του εξήγησα τα καλά της μετακόμισης.. Οτι δηλαδή θα έχει το δικό του δωμάτιο πλέον (μέχρι πριν κοιμόμασταν στο ίδιο δωμάτιο), θα έχει περισσότερες και καλύτερες επιλογές για σχολείο, για φροντιστήριο, για δραστηριότητες και την ευκαιρία να κάνει καινούριους φίλους και γνωριμίες. Και τον Αύγουστο του 2019 γίνεται η μετακόμιση...και αρχίζει η μάχη του Δράμαλη!!!!! Από τότε μόνιμα βρισιές, φασαρίες, τσακωμοί ιδιαίτερα με τον σύντροφό μου...Μαζί του τα έχει.. Θεωρεί οτι του έκλεψε τη μαμά του, τον πήρε από τους φίλους του και το χωριό, με λίγα λόγια έχει γίνει ο χειρότερος εχθρός του... Κάθε φορά που του κάνει κάποια παρατήρηση, του τύπου "μάζεψε τη τσάντα σου που είναι πεταμένη" ή "βάλε το πιάτο στο πλυντήριο", γίνεται έξαλλός ο μικρός.. και με μένα βέβαια έχει αυτή τη στάση...με το που θα του πεις κάτι αρχίζει.. και δε με θέλεις και δεν με αγαπάς και κάτι τέτοια χαζά...άσε το "στόλισμα" που πάει σύννεφο.. είμαστε καθημερινά μία εμπόλεμη ζώνη με εμένα στη μέση να προσπαθώ να κάνω το διαιτητή... Να ακούω τα παράπονα από το παιδί από την μια και από τον Π. από την άλλη. Να μου έρχεται να ανοίξω τη πόρτα και να εξαφανιστώ!! Αυτό που με τσαντίζει πραγματικά είναι ότι προσπαθώ να εξηγήσω στον Π. οτι πρέπει να κάνει υπομονή, θέλει χρόνο και πολύ κουβέντα για να μπορέσουμε να βρούμε τις ισορροπίες μας και εκείνος δεν το δέχεται.. τον εκνευρίζει που δεν σέβεται, που αντιμιλάει, που δεν εκτιμάει όσα κάνει για εκείνον, κτλ...κτλ.. δεν μπορεί να καταλάβει οτι έχει να κάνει με έναν έφηβο μόλις 13 ετών και όχι με κάποιον ενήλικα. Θεωρεί οτι πρέπει με την πρώτη να καταλαβαίνει και όχι να πρέπει να τα επαναλαμβάνουμε συνεχώς. Προφανώς είχε στο μυαλό του οτι θα ήταν εύκολο ( λόγω της καλής σχέσης που είχανε πριν) και τώρα απογοητεύεται που δεν είναι τα πράγματα όπως τα υπολόγιζε.

Καλημέρα.
Ο σύντροφός σου πιέζεται μόνο από τις αντιδράσεις του παιδιού ή έχει και διαφορετική άποψη από εσένα περί ορίων και διαπαιδαγώγησης;

Πιέζεται αρκετά από τη στάση του παιδιού γιατί θεωρεί ότι δεν τον σέβεται όπως θα έπρεπε και θεωρεί ότι και εγώ με το να προσπαθώ με τη συζήτηση και με το λάου λάου να του δώσω να καταλάβει κάποια πράγματα, κατά κάποιο τρόπο σιγοντάρω αυτή τη συμπεριφορά του μικρού. Είναι της άποψης οτι εφόσον δεν καταλαβαίνει με τα λόγια θα καταλάβει με τη τιμωρία ( δεν εννοώ ξύλο και τέτοια, το να του στερήσει το παιχνίδι στην αλάνα ή την προπόνηση) κάτι που εγώ βέβαια θεωρώ λάθος γιατί θα έχουμε αντίθετα αποτελέσματα. Ο μικρός είναι ένα πολύ καλό παιδί και φιλότιμο και ακριβώς εκεί προσπαθώ να τον χτυπήσω....στο φιλότιμο..

Ταυτόχρονα όμως είναι και πολύ εγωιστής και ζηλιάρης.. Εγώ μπορώ να καταλάβω απόλυτα πως νιώθει το παιδί.. ξαφνικά πρέπει να αλλάξει σχολείο, φροντιστήριο, δραστηριότητα. Πρέπει να μοιράζεται τη μαμά του που μέχρι τότε την είχε αποκλειστικά.. που λέει αγάπη μου και μωρό μου έναν άλλον... όπως για όλα τα αγόρια στις μικρές ηλικίες, η μαμά είναι η γυναίκα που θα παντρευτούν!!! Ο Π. δεν μπορεί να το καταλάβει δυστυχώς...και όλη την ώρα λέει οτι αν δεν αλλάξει η συμπεριφορά του μικρού και η κατάσταση μέσα στο σπίτι, σύντομα θα το διαλύσουμε γιατί δεν έχει άλλη υπομόνη και έχει στερέψει από ιδέες για το πως θα τον πλησιάσει.

Η συζήτηση σαφέστατα και θα υπερισχύει και οι τιμωρίες πρέπει να αποφεύγονται.
Να σε ρωτήσω όμως κάτι σημαντικό. Θεωρείς ότι πολλά από αυτά που κάνει πραγματικά δεν καταλαβαίνει ότι είναι λάθος ή το καταλαβαίνει και συνεχίζει;
Για παράδειγμα ένα παιδί 13 ετών δεν το καταλαβαίνει ότι είναι λάθος να βρίζει ασύστολα; Δεν σου λέω να μου πεις το που οφείλεται αυτό, σου λέω αν καταλαβαίνει ότι η συγκεκριμένη συμπεριφορά είναι λάθος. Και τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση; Δηλαδή κάθε φορά που βρίζει κάθεσαι και του λες ότι δεν είναι καλό να βρίζουμε και έλα να το συζητήσουμε κι όταν το ξανακάνει το συζητάτε ξανά και ξανά; ΑΝ ξέρεις ότι το καταλαβαίνει αλλά ουσιαστικά δεν έχει επιπτώσεις, απλά θα σε παρασύρει σε συζήτηση κι αυτό είναι, πως περιμένεις να το αλλάξει αυτό; Αν έχει τις ελευθερίες και τα δικαιώματα που θα είχε ένα παιδί που συμπεριφερόταν καλά, χωρίς ζήλιες και φασαρίες, χωρίς άσχημες συμπεριφορές, τι κίνητρο έχει να αλλάξει; Αν σας αρχίζει τα καντήλια, του λες αυτό δεν είναι σωστό που κάνεις, κάνε με μία αγκαλιά και πήγαινε παίξε στην πλατεία τώρα, γιατί να καλυτερεύσει η συμπεριφορά του;

Θέλω να πω ότι οι άσχημες συμπεριφορές σαφώς και εξηγούνται, αλλά δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνονται και ανεκτές. Σαφέστατα και θα συζητήσεις ξανά και ξανά και ξανά και θα δώσεις στο παιδί πολύ αγάπη και θέλει χρόνο να εμπεδώσει κάποια πράγματα και να προσαρμοστεί. Όμως παράλληλα τα παιδιά συχνά είναι σκληρά, εγωκεντρικά και ενώ καταλαβαίνουν πολλά πράγματα υπερισχύει το θυμικό τους και με τον τρόπο τους χειρίζονται τους γονείς. Εκεί θέλει κάποιο όριο. Κάθε παιδί και κάθε γονιός είναι διαφορετικός και το τέλειο δεν υπάρχει. Κάποιος γονιός που έχει ζήσει αντίστοιχα πράγματα ή κάποιος πιο ειδικός θα σε συμβουλεύσει καλύτερα. Εγώ δεν έχω παιδιά, ωστόσο έχω κάποια παραδείγματα πολύ κοντινά μου που η υπερβολική διαλλακτικότητα και έλειψη ορίων δεν είχαν καλά αποτελέσματα. Μήπως ο σύντροφός σου βλέπει κάτι τέτοιο που εσύ δεν μπορείς να δεις, δηλαδή ότι σε παίζει ο μικρός στα δάχτυλα; Η αλήθεια είναι φυσικά κάπου στη μέση. Και ίσως να είναι ο σύντροφός σου ο υπερβολικός. Όμως θα πρέπει να έχετε μία ενιαία στάση για να βρείτε κάποιες ισορροπίες. Μήπως να συμβουλευόσασταν κάποιον ειδικό να σε κατευθύνει;

Η αλήθεια είναι οτι ο μικρός τόσα χρόνια είχε μάθει να τα έχει όλα δικά του και να του γίνονται όλα τα χατίρια, από όλους μας, παππού, γιαγιά, θείες... Άμα τον μάλωνε ή δεν του έκανε ένας το χατίρι θα πήγαινε στον άλλον.. πάντως τον σκοπό του θα τον πετύχαινε!! Βλέπεις πρώτο και μοναδικό εγγόνι - ανίψι.. αυτό έχει βέβαια σαν αποτέλεσμα να μας παίζει όλους στα δάχτυλα!!! Τώρα όμως όπως καταλαβαίνεις οι συνθήκες έχουν αλλάξει και αυτό του κακοφαίνεται. Όσον άφορά αυτό που με ρώτησες πιστεύω ότι κάποιες φορές ξέρει πολύ καλά τι λέει και σε ποιον τα λέει και κάποιες άλλες μπορεί να είναι τόσο θυμωμένος και θολωμένος επειδή δεν έγινε κάτι που ήθελε ή που μπορεί να τον έστειλα να ξαναδιαβάσει το μάθημα που κατά τι γνώμη του το είπε σωστά, που δεν ξέρει τι λέει.. και όταν ηρεμεί και του λέω γιατί αντέδρασες έτσι, μου λέει το είπα πάνω στα νεύρα μου και υπόσχεται οτι δεν θα ξαναγίνει.. βέβαια αυτό για λίγο, μέχρι να δει οτι το ξεχάσαμε και τον συγχωρέσαμε και άντε φτου και από την αρχή μετά. Αυτό που επίσης έχω καταλάβει είναι οτι πιστεύει πως με το να έχει αυτή τη κακή συμπεριφορά και να μαλώνει διαρκώς με τον Π. κάποια στιγμή θα καταφέρει να χωρίσουμε και να επιστρέψουμε στο χωριό. Τον πρώτο καιρό βέβαια μου το έλεγε στα ίσια οτι αυτό θέλει, να γυρίσουμε πίσω.

Quote:

---

Originally Posted by Sotiria

Ταυτόχρονα όμως είναι και πολύ εγωιστής και ζηλιάρης.. Εγώ μπορώ να καταλάβω απόλυτα πως νιώθει το παιδί.. ξαφνικά πρέπει να αλλάξει σχολείο, φροντιστήριο, δραστηριότητα. Πρέπει να μοιράζεται τη μαμά του που μέχρι τότε την είχε αποκλειστικά.. που λέει αγάπη μου και μωρό μου έναν άλλον... όπως για όλα τα αγόρια στις μικρές ηλικίες, η μαμά είναι η γυναίκα που θα παντρευτούν!!! Ο Π. δεν μπορεί να το καταλάβει δυστυχώς...και όλη την ώρα λέει οτι αν δεν αλλάξει η συμπεριφορά του μικρού και η κατάσταση μέσα στο σπίτι, σύντομα θα το διαλύσουμε γιατί δεν έχει άλλη υπομόνη και έχει στερέψει από ιδέες για το πως θα τον πλησιάσει.

---

Καλησπέρα!

Εδώ τα λες όλα νομίζω και έχεις καταλάβει απόλυτα τι συμβαίνει με τον γιο σου.
Έχοντας ένα γιο πολύ λίγο μεγαλύτερο από τον δικό σου θα σου πω ότι εσύ το μόνο που μπορείς να κάνεις στη περίπτωσή σας όπως είπες είναι ο διαιτητής ...

Ο σύντροφό σου δεν υπάρχει περίπτωση να δικαιολογήσει την συμπεριφορά του γιατί δεν μπορεί να καταλάβει τι δέσιμο έχετε εσείς μεταξύ σας και νομίζει ότι όλο αυτό είναι καθαρά θέμα αδικαιολόγητης αντίδρασης του ...

Γνωρίζεις πιστεύω πολύ καλά ότι τα αγόρια με τις μητερες τους έχουν ένα άλλο είδους δέσιμο ...
Πολύ διαφορετικό από ότι έχει μια μητέρα με την κόρη της ...
Ένα περισσότερο σε εσάς που τόσα χρόνια είσασταν οι δύο σας ...
Που μπορεί και άθελά σου ,αλλά για εμένα απολύτως δικαιολογημένα να τον έχεις" κακομαθει " και λίγο θέλοντας να είσαι εκεί μόνο για εκείνων ...
Δυστηχως ο σύντροφό σου δεν μπορεί να καταλάβει ότι ο γιος σου αντιδράει έτσι γιατί νιώθει να απειλειται από εκείνων ..
Νιώθει ότι θα χάσει την αποκλειστικότητα της μαμά του , ότι έχει μπει ανάμεσα σας οπότε σε διεκδικει με τον τρόπο που του ορίζει η εφηβεία του πλέον....

Είναι πολύ δύσκολη η εφηβεία ,τα αγόρια βγάζουν πολύ έντονες αντιδράσεις ...Πολλες φορές αυτές οι αντιδράσεις είναι παρατραβηγμενες γιατί θέλουν να δοκιμάσουν τα όρια τους ..
Να δούνε μέχρι που τους παίρνει ...Είναι πλέον πολύ ετοιμόλογα και ευεξαπτα..
Ειδικά όταν αρχίζει και αλλάζει και η χροιά της φωνής τους και αντιλαμβάνονται ότι πλέον έχουν περάσει στο ανδρικό στάδιο τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα ...
Και φυσικά η τιμωρία δεν έχει καμία θέση στην ζωή τους από εδώ και πέρα ..
Μόνο η συζήτηση και τα όρια ...Πολύ συζήτηση και συνεχής και φυσικά όσο γίνεται με ηρεμία πράγμα που γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν είναι και τόσο εύκολο,ειδικά όταν δεν συμφωνείς μαζί τους ...
Και φυσικά όρια ....του τύπου, ότι ειδικά μέσα στο σπίτι όλα λύνονται όχι όμως με βρισιές ,φωνές και τσαμπουκαδες ..
Αυτά δεν έχουν θέση στο δικό σας σπίτι ....

Εδώ νομίζω ότι πρέπει άμεσα να ζητήσεις την βοήθεια ειδικού ..Αν δεν το έχεις καταλάβει είσαι ανάμεσα σε δύο άντρες που ο καθένας σε διεκδικεί για τους δικούς του λόγους .

Πως μπορείς να διαχειριστείς εσύ μια τέτοια κατάσταση ...ποιανού το μέρος να υποστηρίξεις αφού ο καθένας από την πλευρά του έχει δίκιο...
Οποία σχέση και να είχαν πριν ήταν για λίγες ώρες ..
Τώρα ζείτε στο ίδιο σπίτι ...Ακόμα και η απλή φράση που μπορεί να του λέει να μαζέψει την τσάντα του είναι σαφέστατα αιτία καυγά ..
Γιατί πολύ απλά δεν ανέχεται κάποιον εκτός από εσένα να του βάζει κανόνες και όρια ...

Έχετε καθήσει ποτέ μαζί οι δύο σας τώρα που γίνονται όλα αυτά να του δώσεις να καταλάβει πως η δική σας η σχέση δεν υπάρχει περίπτωση να αλλοιωθεί από κανέναν και τίποτε ?
Άλλο το κομμάτι του συντρόφου και άλλο το δικό σας ?

Ξέρεις πολύ καλά ότι θέλει να φύγει ...Του έχεις εξηγήσει πως αν γίνει κάτι τέτοιο αυτό το γεγονός εσένα θα σε πληγώσει?
Δεν νομίζω να θέλει να σε βλέπει να είσαι στεναχωρημένη γιατί ξέρω πολύ καλά ότι τα αγόρια από ένα σημείο και μετά δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους για την μαμά τους ..


Είναι πολύ δύσκολη πάντως η όλη κατάσταση και δεν μπορείς να την διαχειριστείς μόνη σου ,θέλεις βοήθεια ενός ειδικού που θα παίζει τον ρόλο του διαμεσολαβητή ...
Το θέμα είναι καθαρά δικό τους ,εσύ είσαι στη μέση αυτή την στιγμή ..

Ξέρω ότι μπορεί να σκέφτεσαι ήδη το τέλος αυτής της σχέσης γιατί πιστεύω μια μάνα στην δική σου περίπτωση το παιδί της πάνω απ' όλα θα ήθελε να είναι καλά ..
Πρέπει όμως να καταλάβει και εκείνος πως το κομμάτι της μαμάς είναι τελείως διαφορετικό κομμάτι από της γυναίκας ..
Η μαμά θα είναι εκεί μόνο για εκείνων και δεν πρόκειται να την μοιραστεί με κανέναν γιατί απλά δεν μοιράζεται ..
Το κομμάτι της γυναίκας όμως δεν του ανήκει ..είναι καθαρά δικό σου και πρέπει να σεβαστεί την επιλογή σου αν θέλει να σε βλέπει ευτυχισμένη ...

Μίλησε του όπως θα μιλούσες σε ένα ενήλικα.
Τα παιδιά μας θέλουν να μας βλέπουν καλά !

Μην διστάσεις να ζητήσεις βοήθεια για να σε κατευθύνει και στο πως θα διαχειριστείς σε πρώτη φάση τις εκρηκτικές αντιδράσεις της εφηβείας και έπειτα την μεταξύ τους σχέση .
Πρώτα ηρεμία όμως νομίζω από εκεί πρέπει να ξεκινήσεις .

Εγώ το βλέπω πολύ διαφορετικά. Ένας άνθρωπος 13 ετών δεν είναι παιδί, αλλά έφηβος. Η εφηβεία φέρνει συγκρούσεις, ακόμα και με τους βιολογικούς γονείς, πόσο μάλλον με έναν θετό μπαμπά. Ο συγκεκριμένος έφηβος, δυστυχώς, είναι και κακομαθημένος από το οικογενειακό του περιβάλλον. Δύσκολη περίπτωση. Δεν αδικώ τον σύντροφό σου που δυσανασχετεί, επειδή μετά από όλα όσα σας πρόσφερε αντιμετωπίζει φωνές, βρισιές και ανυπακοή. Βασικά παραξενεύομαι που δεν έχει φύγει ακόμα, βλέποντας την αναποφάσιστη και ασθενική συμπεριφορά σου. Θα τον χάσεις. Και σε 5 χρόνια θα χάσεις και τον γιο σου που θα φύγει για σπουδές, μετά θα φτιάξει δική του οικογένεια κι εσύ θα αναρωτιέσαι πώς τα κατάφερες να μείνεις μόνη σου στη ζωή. Ναι, χρειάζεσαι άμεσα τη βοήθεια ενός ειδικού, για να σου πει τρόπους να θέσεις όρια στον γιο σου, διαφορετικά όχι μόνο μόνη θα μείνεις, αλλά και ο γιος σου θα αντιμετωπίσει δυσκολίες στη ζωή του, καθώς πουθενά αλλού δε θα βρει ανθρώπους να του κάνουν όλα τα χατήρια.

Παιδί ή έφηβος, πάντα πρέπει να υπάρχουν όρια.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Παιδί ή έφηβος, πάντα πρέπει να υπάρχουν όρια.

---

Άλλο λέω εγώ. Ένας έφηβος είναι πιο αντιδραστικός από ένα παιδί. Επίσης, ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Όταν λέμε είναι απλά ένα παιδί, είναι σαν να δικαιολογούμε την κάθε αταξία που κάνει. Όπου εδώ δεν πρόκειται απλά για αταξία, αλλά για κακομαθημένη συμπεριφορά ενός χειριστικού εφήβου. Αν βάζουμε όρια σε ένα παιδί μία φορά, σε έναν έφηβο θα τα βάλουμε εκατό φορές.

Βέβαια, το είπα και πιο πάνω, οι άσχημες συμπεριφορές εξηγούνται, αλλά δεν πρέπει να γίνονται ανεκτές. Τα όρια είναι απαραίτητα.
Ούτε σε ένα παιδί δικαιολογείς κάθε αταξία που κάνει αν είσαι σωστός γονιός εδώ που τα λέμε, ούτε ισχύει ότι ένα παιδί δεν καταλαβαίνει.
Αλλά έτσι κι αλλιώς μιλάμε για 13 χρονών, είτε έφηβο είτε παιδί είτε στην προ-εφηβεία τον πεις, δεν είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνει ότι να βρίζεις και να χτυπιέσαι και να αυθαδιάζεις και να θες πάντα να γίνεται το δικό σου κτλ κτλ κτλ είναι λάθος. Βρίσκει και τα κάνει.

Καλημέρα !

Όσο εύκολο είναι να βάλεις σε ένα παιδί τιμωρία -οριο αλλά τόσο δύσκολο είναι να βάλεις όριο σε ένα καταβαθος ακόμα παιδί που προσπαθεί να περάσει στο επόμενο στάδιο και να γίνει έφηβος .

Όλοι περάσαμε από αυτή την μετάβαση και γνωρίζουμε πολύ καλά τι πάλη γίνεται μέσα μας και φυσικά όλοι μας δοκιμάσαμε τις αντοχές των γονιών μας .
Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να μην ξεχνάμε πως ειμασταν εμείς τότε ...

Όπως επίσης το κυριότερο, ένας έφηβος παραδειγματιζεται και υιοθετεί συμπεριφορές και από το οικογενειακό του περιβάλλον αλλά τώρα και από το φιλικό του που καλύπτει πλέον μεγάλο κομμάτι της ζωής του .


Πέρα από τα όρια σε ένα έφηβο υπάρχει και κάτι άλλο που λέγεται φιλότιμο.
Όλα τα παιδιά μας έχουν φιλότιμο και ευαισθισια ,από εκεί πρέπει να ξεκινάνε όλα .
Είναι συνέχεια τις παιδικής ηλικίας τους και βάση αυτων τα όρια θα γίνονται πιο εύκολα διαχειρισιμα από εκεινα.

Η φράση βρίσκει και τα κάνει είναι πολύ εύκολη να τη λέμε αλλά στην πράξη διαφέρει παρά πολύ .

Μόνο μια μητέρα που μεγαλώνει μόνη της ή αντίστοιχα ένας πατέρας μπορεί να καταλάβει πόσο δύσκολο είναι όλο αυτό.Αυτη η δυσκολία κρύβει και πολλές αδυναμίες αλλά και πολλά λάθη.
Έχουμε πει πως το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να είσαι γονιός.
Άνετα λέμε θεωρείς που σίγουρα είναι οι σωστές αλλά η θεωρία από την πράξη απέχει πάρα πολύ και σίγουρα επηρεάζεται από πολλούς παράγοντες που μπορεί να προκειπτουν στην πορεία τους ..

Είναι πολύ δύσκολο μια γυναίκα να μεγαλώνει ένα παιδί μόνη της λόγο απώλειας συζύγου η ακόμα και λόγο κακοποίησης ....

Όρια ,φιλότιμο , συζήτηση και το κυριότερο ηρεμία αυτό είναι το βασικό για εμένα .
Είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστούμε μια κατάσταση όταν μέσα στο σπίτι υπάρχει ένταση από όπου και να προέρχεται αυτή ...

Δηλαδή λες ότι καλά τα λέτε αλλά επειδή είναι δύσκολο μην τα λέτε ή προσπαθώ να το ρίξω στο φιλότιμο και στην ευαισθησία και δεν λειτουργεί τίποτα, οπότε δεν ψάχνω άλλες λύσεις, επιμένω πεισματικά σε κάτι που δεν λειτουργεί με την ελπίδα να λειτουργήσει και στο μεταξύ το παιδί οργιάζει και δεν καταλαβαίνει από όρια;

Οχι Σονια δεν λεω αυτο ή ακριβως αυτο.

Λεω οτι η θεωρεία απο την πραξη απεχει παρα πολύ .Ολα τα παιδια δεν ειναι το ιδιο ,δεν υπαρχει κανενα απολυτως συγκεκριμενος τροπος που να μπορεσεις να διαχειρηστεις τις αντιδρασεις ενος εφηβου,δεν υπαρχει αυτο που λεω εγω manual.....
Οποιο ψυχολογο και να ρωτησεις θα σου πει μην ψαχνεις συγκεκριμενες φόρμουλες .
Καθε εφηβος ειναι μια μοναδα ξεχωριστή και ετσι πρεπει να το βλεπεις και να το αντιμετωπιζεις .

δεν σημαινει οτι επειδη εσυ μεγαλωσες με ενα συνγκεκριμενο τροπο απο τους γονεις σου και καταφερες και πέτυχες στην ζωη σου αυτα που ηθελες, οτι αργοτερα θα κανεις το ιδιο και στα παιδια σου και θα πετυχεις να εχεις το αναλογα αποτέλεσμα ..

Αυτο λεω καθαρα και απο προσωπικη εμπειρια ,δυο παιδια απο τους ιδιους γονείς ,ακριβως την ιδια μεταχείριση στα παντα και στα υλικα αγαθα και στα συναισθηματα ,ομως με δυο τελειως διαφορετικες εφηβιες .Ναι μεν μπορει να μοιαζουν αρκετα στο χαρακτηρα μεταξυ τους ,αλλα εχουν καποια μικρα χαρακτηριστικα που τα κανει τελειως διαφορετικα το ενα με το αλλο.
Εκει ακριβως ειναι η ολη δυσκολια ,σε αυτα τα μικρά ....μοτιβα που ακολουθησα στο πρωτο και εχω το αποτελεσμα προς το παρον που για τα δικα μου ματια και μονο (αυτο με ενδιαφέρει)ειναι αποδεκτό ,τωρα που ηρθε η σειρα να ξαναπερασω αλλα μια εφηβια ,σε καποια θεματα δεν μου βγαινουν αυτα που εμαθα πλεον να κανω......πρεπει να τα προσαρμόσω ή ακομα να ακολουθησω τελειως διαφορετικα πραγματα ....

Πρεπει να αλλαξω οχι μονο εγω αλλα και ο πατερας του καποια πραγματακια για να μην ξεφυγει η κατασταση ..
Γιατι στη διαμορφωση ενος χαρακτηρα ξερεις πολυ καλα οτι συμβαλουν και οι δυο γονεις και οχι μονο ο ενας ..


Σκεψου τωρα τι επιρροες δεχεται ενας εφηβος που η μητερα του ειναι αναγκασμένη να τρέχει απο το πρωι μεχρι το βραδυ γιατι τον μεγαλωνει μονη της και πρεπει να εχει βοηθεια απο τον παππού και την γιαγια ..
Οσο καλο παιδι και να ειναι γιατι για εμενα κακο παιδι δεν υπαρχει,σε αυτο ειμαι κατηγορηματικη ,μονο κακες συμπαιριφορες γονεων,δεν μπορει να μην επηρεαστει..


Ποσες φορες στα χρονια που δουλευα με παιδιά ελεγα ,"παναγια μου τι παιδια ειναι αυτα εγω ποτε δεν θα αφησω τα δικα μου να γινουν ετσι" και οταν ηρθε η ωρα να αντιμετωπισω καποιες συμπεριφορες που εμφάνισαν τα δικα μου, ειπα οτι ποτε ξανα στην ζωη μου δεν θα πω ,εγω αυτο δεν θα το κανω ή τα δικα μου τα παιδια δεν θα γινουν ετσι ....

Πραγματικά νιώθω πολύ απογοητευμένη...δεν ξέρω τι να κάνω.. πως πρέπει να αντιδράσω.. αυτή τη στιγμή στο σπίτι είμαστε δυο διαφορετικές οικογένειες... εγώ και ο Π. & εγώ και ο γιος μου.. και να σας πω την αλήθεια λυπάμαι πάρα πολύ τον σύντροφό μου. Ο κακομοίρης όλη την ώρα μου λέει, μα γιατί, τι του έχω κάνει και αξίζω τέτοια συμπεριφορά? Προσπαθώ να μην του λείψει τίποτα (συναισθηματικά και υλικά), να είμαι δίπλα του σε ότι χρειαστεί.. να παίξουμε μαζί, να κουβεντιάσουμε, να τον συμβουλέψω, του προσφέρω όσα θα πρόσφερα στη κόρη μου και ακόμα περισσότερα... Δεν του ζητάω να με πει μπαμπά ούτε να με δει σαν πατέρα αλλά σαν ένα καλό φίλο που μόνο το καλό του θέλει...Γιατί όλα αυτά??? Αντε πείτε μου εσείς μετά τι να απαντήσω εγώ? Όσον αφορά τον αν έχω μιλήσει μαζί του, άπειρες φόρες... του έχω εξηγήσει οτι με άλλο τρόπο αγαπάω εκείνον και με άλλο τρόπο τον Π. και οτι αγαπάω και τους δύο εξίσου πολύ απλά με διαφορετικό τρόπο. Οπως επίσης του είπα με πολύ αυστηρό τόνο ότι αν τα κάνει όλα αυτά μόνο και μόνο γιατί νομίζει οτι με τον να δημιουργεί φασαρίες όλη την ώρα θα καταφέρει να μας χωρίσει, να το βγάλει από το μυαλό του γιατί αυτό δε πρόκειται να γίνει.. Γιατί περνάω καλά, τον αγαπάω και με αγαπάει και δεν θα τα χάσω όλα αυτά μόνο και μόνο για ένα πείσμα δικό του. Γιατί περί πείσματος και ζήλιας πρόκειται..

Εγώ σχολίασα πάνω σε αυτό που είπες ότι πιστεύεις ότι θέλει πολύ συζήτηση για να καταλάβει (και ποιός λέει το αντίθετο) αλλά μετά λες ότι πολλές φορές ενώ ήδη καταλαβαίνει, κάνει ότι δεν καταλαβαίνει. Κι ότι ο άντρας σου λέει ότι πρέπει εκεί να μπαίνει κάποια τιμωρία κι εσύ διαφωνείς σε αυτό. Εκείνες τις φορές ποια είναι η αντιμετώπιση ρωτάω, πως μπαίνουν όρια και πως προσπαθείς να τον κάνεις να τα σέβεται; Αν βλέπεις ότι η συζήτηση δεν πιάνει και ότι σε χειρίζεται μια χαρά τότε τι κάνεις;

Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές και δεν μπορεί να σου πει τι θα κάνεις ένα φόρουμ, ακόμα κι ένας ειδικός θα χρειαστεί καιρό να καταλάβει τα μοτίβα συμπεριφοράς, τον χαρακτήρα του καθενός κτλ. Απλά ο καθένας λέει μία γνώμη από αυτά που διαβάζει και εγώ σαν απέξω νομίζω ότι κάπου εκεί το χάνετε. Όταν ξέρεις ότι καταλαβαίνει πολύ καλά τι κάνει, η λύση δεν είναι να του εξηγείς αυτά που καταλαβαίνει ήδη. Η λύση είναι να δει ότι δεν του περνάει και τέτοιες συμπεριφορές δεν θα γίνονται δεκτές και θα έχουν επιπτώσεις. Το ποια επίπτωση θα είναι αυτή, πως θα του δείξεις ότι αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι ανεκτές, δεν μπορώ να σου το πω εγώ, ένας ειδικός θα σε κατευθύνει. Το πιο απλό είναι το "Μην κάνεις τον χαζό, καταλαβαίνεις πολύ καλά ότι έχεις άδικο/φέρεσαι άσχημα, δεν θα το συζητήσουμε για 100η φορά γιατί ξέρω ότι καταλαβαίνεις." "Η συμπεριφορά σου ξεπερνάει τα όρια και το ξέρεις, κόφτο" . Το ένα δεν αναιρεί το άλλο, το να του βάζεις όρια και να του κόβεις τον αέρα όταν παραφέρεται δεν σημαίνει ότι δεν θα τον συζητάς όταν πρέπει, δεν θα του δείχνεις συνεχώς αγάπη και δεν θα του δίνεις επιβράβευση εκεί που πρέπει. Άλλο το ένα κι άλλο το άλλο.
Συμβουλεύσου κάποιον άνθρωπο ειδικό να σας κατευθύνει.

Quote:

---

Originally Posted by Sotiria

Πραγματικά νιώθω πολύ απογοητευμένη...δεν ξέρω τι να κάνω.. πως πρέπει να αντιδράσω.. αυτή τη στιγμή στο σπίτι είμαστε δυο διαφορετικές οικογένειες... εγώ και ο Π. & εγώ και ο γιος μου.. και να σας πω την αλήθεια λυπάμαι πάρα πολύ τον σύντροφό μου. Ο κακομοίρης όλη την ώρα μου λέει, μα γιατί, τι του έχω κάνει και αξίζω τέτοια συμπεριφορά? Προσπαθώ να μην του λείψει τίποτα (συναισθηματικά και υλικά), να είμαι δίπλα του σε ότι χρειαστεί.. να παίξουμε μαζί, να κουβεντιάσουμε, να τον συμβουλέψω, του προσφέρω όσα θα πρόσφερα στη κόρη μου και ακόμα περισσότερα... Δεν του ζητάω να με πει μπαμπά ούτε να με δει σαν πατέρα αλλά σαν ένα καλό φίλο που μόνο το καλό του θέλει...Γιατί όλα αυτά??? Αντε πείτε μου εσείς μετά τι να απαντήσω εγώ? Όσον αφορά τον αν έχω μιλήσει μαζί του, άπειρες φόρες... του έχω εξηγήσει οτι με άλλο τρόπο αγαπάω εκείνον και με άλλο τρόπο τον Π. και οτι αγαπάω και τους δύο εξίσου πολύ απλά με διαφορετικό τρόπο. Οπως επίσης του είπα με πολύ αυστηρό τόνο ότι αν τα κάνει όλα αυτά μόνο και μόνο γιατί νομίζει οτι με τον να δημιουργεί φασαρίες όλη την ώρα θα καταφέρει να μας χωρίσει, να το βγάλει από το μυαλό του γιατί αυτό δε πρόκειται να γίνει.. Γιατί περνάω καλά, τον αγαπάω και με αγαπάει και δεν θα τα χάσω όλα αυτά μόνο και μόνο για ένα πείσμα δικό του. Γιατί περί πείσματος και ζήλιας πρόκειται..

---

Πείσμα ,ζήλεια και εφηβεία .
Συνδιασμός που σκοτώνει αλλά προς το παρόν σκοτώνει την δική σου υπομονή και την δική σου αντοχή σε όλη αυτή την κατάσταση .
Προσπάθησε όμως να αντέξεις και να μην χαλάσεις την σχέση σου με τον άντρα σου .
Σε ένα χρόνο το πολύ το πρόγραμμα του θα είναι τόσο φορτωμένο που στο σπίτι θα έρχεται μόνο για φαγητό και ύπνο και θα δεις δεν θα έχει χρόνο ούτε να τον δείτε, όχι να μαλώσετε και τότε η κατάσταση θα ηρεμήσει κάπως ..


Να σου πω κάτι?
Πες τον άντρα σου να κάνει λιγάκι ένα βήμα πίσω ως προς το να σταματήσει να του δίνει αφορμές για την αδικαιολόγητη αυτή συμπεριφορά του γιου σου .
Φυσικά όλο αυτό αποσκοπεί στο να έχει μια καλή σχέση μαζί του αλλά στην δεδομένη χρονική στιγμή είναι αδύνατο και όσο πιέζει καταστάσεις θα λαμβάνει μεγαλύτερη αντίδραση ..

Του έχει καρφωθεί έτσι στο μυαλό τώρα και ότι και να πει, ότι και να κάνει δεν πρόκειται να τον δει διαφορετικά ο μικρός.Απο την στιγμή που του έχεις ξεκαθαρισει την όλη κατάσταση και έχεις διαχωρίσει
καθαρα την θέση συντρόφου με μητέρας ,εντάξει δεν είναι μωρό για να μην μπορεί να το καταλάβει..

Όλο αυτό είναι καθαρά θέμα αντίδρασης και πείσματος .
Δειξτου καθαρά ότι εδώ σταματάει πλέον να μπορεί να παρεμβαίνει στο δικό σου κομμάτι το γυναικειο και στο κομμάτι μητέρα θα δεχτεί τις συνέπειες των πράξεών του .

Όρια όχι όμως αυστηρά γιατί καμιά φορά έχουν και αντίθετα αποτελέσματα .

Θα δεις ότι κάποια στιγμή όταν σε δει και δεν υποκύπτεις και είσαι κάθετη σε αυτό το κομμάτι θα φωνάξει θα ξεσπάσει και στο τέλος θα δει ότι δεν βγάζει πουθενά όλο αυτό και θα σταματήσει .
Όσο σε βλέπει να επηρεάζεσαι τόσο θα σου πηγαίνει κόντρα ..
Ξέρεις πολύ καλά ότι οι κοντρες είναι κυρίαρχο στοιχείο της ηλικίας τους και γενικά ένα στοιχείο που τα αγόρια μεχρι να ωριμάσουν και σαν άντρες τους αρέσει να το καλλιεργούν .

Άλλωστε αυτές οι εναλλαγές των συμπεριφορών τους σε αυτή την ηλικία σε τρελλενουν πραγματικά ..
Εκεί που είναι ώριμα συνεργάσιμα ξαφνικά αντιδρούν σε όλα ,ανεβάζουν τον τόνο της φωνής τους και μετά μόλις αντιλαμβάνονται από την στάση σου ότι δεν περνάει αυτή η συμπεριφορά ξαναεπανερχονται .

Πεσμου κάτι ακόμα όμως που παίζει πολύ σημαντικό ρόλο σε όλο αυτό.

Ο πατέρας του παιδιού υπάρχει στην ζωή του?Έχει επαφές ?
Μήπως κρύβεται και πίσω από αυτό κάτι το οποίο να δικαιολογεί την όλη αυτή συμπεριφορά του?

Quote:

---

Originally Posted by Sotiria

Καλημέρα σε όλος σας! Είμαι μία μαμά 38 ετών χωρισμένη εδώ και 8 χρόνια και με έναν γιο 13 ετών που πηγαίνει στη Β Γυμνασίου. Εδώ και 5 χρόνια σχεδόν έχω στη ζωή μου έναν άνθρωπο που με αγαπάει πολύ (και ακόμα περισσότερο αγαπάει το παιδί μου). Είναι και εκείνος πολλά χρόνια χωρισμένος και έχει μία κόρη 10 ετών που δυστυχώς επειδή μένει μακριά την βλέπει σχεδόν μία φορά το μήνα. Σαν άνθρωπος είναι πολύ ευγενικός, δοτικός, με καλούς τρόπους και πολλά αποθέματα αγάπης. Πέρσι το καλοκαίρι αποφασίσαμε να συγκατοικήσουμε και να γνωριστούμε καλύτερα μεταξύ μας.....και εδώ ξεκινάνε όλα τα προβλήματα!!!! Να σημειώσω εδώ ότι εγώ και το παιδί μετά το διαζύγιο γυρίσαμε στο πατρικό μου στο χωριό. Το καινούριο σπίτι μας πλέον είναι σε μία κοντινή πόλη πολύ κοντά στο χωριό. Όταν με τον σύντροφο μου αποφασίσαμε να κάνουμε αυτό το βήμα συζήτησα το θέμα πρώτα από όλα με το παιδί. Η αλήθεια είναι ότι ήταν αρνητικός από την αρχή για τη μετακόμιση όχι όμως γιατί δεν ήθελε τον σύντροφό μου (σημ: πριν την μετακόμιση οι δύο τους είχαν πάρα πού καλή σχέση και ο μικρός έδειχνε να τον αγαπάει πολύ) αλλά για να μη φύγουμε από το χωρίο και χάσει του φίλους του. Αυτό ήταν το μόνο του πρόβλημα!!! Του εξήγησα οτι το νέο μας σπίτι είναι μόλις 15 λεπτά από το χωριό και ότι όποτε θέλει θα έρχεται να τους βλέπει και αντίστοιχα να έρχονται και αυτοί να τον βλέπουν. Επίσης του έδωσα και την εναλλακτική οτι θα μπορεί να μένει στη γιαγιά και το παππού το σαββατοκύριακο για να περνάει χρόνο μαζί τους. Επίσης του εξήγησα τα καλά της μετακόμισης.. Οτι δηλαδή θα έχει το δικό του δωμάτιο πλέον (μέχρι πριν κοιμόμασταν στο ίδιο δωμάτιο), θα έχει περισσότερες και καλύτερες επιλογές για σχολείο, για φροντιστήριο, για δραστηριότητες και την ευκαιρία να κάνει καινούριους φίλους και γνωριμίες. Και τον Αύγουστο του 2019 γίνεται η μετακόμιση...και αρχίζει η μάχη του Δράμαλη!!!!! Από τότε μόνιμα βρισιές, φασαρίες, τσακωμοί ιδιαίτερα με τον σύντροφό μου...Μαζί του τα έχει.. Θεωρεί οτι του έκλεψε τη μαμά του, τον πήρε από τους φίλους του και το χωριό, με λίγα λόγια έχει γίνει ο χειρότερος εχθρός του... Κάθε φορά που του κάνει κάποια παρατήρηση, του τύπου "μάζεψε τη τσάντα σου που είναι πεταμένη" ή "βάλε το πιάτο στο πλυντήριο", γίνεται έξαλλός ο μικρός.. και με μένα βέβαια έχει αυτή τη στάση...με το που θα του πεις κάτι αρχίζει.. και δε με θέλεις και δεν με αγαπάς και κάτι τέτοια χαζά...άσε το "στόλισμα" που πάει σύννεφο.. είμαστε καθημερινά μία εμπόλεμη ζώνη με εμένα στη μέση να προσπαθώ να κάνω το διαιτητή... Να ακούω τα παράπονα από το παιδί από την μια και από τον Π. από την άλλη. Να μου έρχεται να ανοίξω τη πόρτα και να εξαφανιστώ!! Αυτό που με τσαντίζει πραγματικά είναι ότι προσπαθώ να εξηγήσω στον Π. οτι πρέπει να κάνει υπομονή, θέλει χρόνο και πολύ κουβέντα για να μπορέσουμε να βρούμε τις ισορροπίες μας και εκείνος δεν το δέχεται.. τον εκνευρίζει που δεν σέβεται, που αντιμιλάει, που δεν εκτιμάει όσα κάνει για εκείνον, κτλ...κτλ.. δεν μπορεί να καταλάβει οτι έχει να κάνει με έναν έφηβο μόλις 13 ετών και όχι με κάποιον ενήλικα. Θεωρεί οτι πρέπει με την πρώτη να καταλαβαίνει και όχι να πρέπει να τα επαναλαμβάνουμε συνεχώς. Προφανώς είχε στο μυαλό του οτι θα ήταν εύκολο ( λόγω της καλής σχέσης που είχανε πριν) και τώρα απογοητεύεται που δεν είναι τα πράγματα όπως τα υπολόγιζε.

---

καλημερα.
κατα την γνωμη μου, ο συντροφος σου εχει το σφαλμα και πρεπει να το ξανασκεφτει ψυχραιμα και να αλλαξει συμπεριφορα.
το οτι ειχανε καλες (ας πουμε φιλικες) σχεσεις πριν, δεν του δινει το δικιαωμα μολις μπειτε σε κοινο σπιτι να κανει παρατηρησεις στο παιδι!
ξεκαθαριζεις καπου παρακατω, οτι φιλος του θελει να ειναι, οχι να του παραστησει τον πατερα, κι ομως, αυτα που κανει παραπεμπουν στο οτι του παριστανει τον πατερα, και μαλιστα χωρις να εχουν την απαραιτητη εξοικειωση και συνδεση.

ΜΟΝΟ ΕΣΥ μπορεις να κανεις παρατηρησεις στο παιδι και μαλιστα επιτακτικες του τυπου "μαζεψε το πιατο σου, συμμαζεψε" κλπ. εκεινος απο που κι ως που;;; επειδη συγκατοικειτε;
μεγα λαθος.
παρατηρησεις στα παιδια κανουν μονο οι κηδεμονες τους. εκεινος ειναι συντροφος της μαμας .
ΑΑΑΑΝ πηγαιναν καλα ολα μεταξυ τους (που δεν πηγαινουν), ΑΑΑΝ πραγματικα εξοικειωθουν και του δειξει αποδοχη και εμπιστοσυνη, και με πολλη προσοχη, ΘΑΑΑ μπορουσε να ξεκινησει να του προτεινει πραγματα για να βελτιωθει. οχι με το καλημερα ομως και οχι επιτακτικα.
ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.

απ την αλλη το παιδι, εδειξε εμπιστοσυνη στο να κανετε αυτην την αλλαγη, κι ο ανδρας σου αντι να τον παρει με το μαλακο, μπηκε στον ρολο του κηδεμονα του με το καλημερα. ΔΕΝ ειναι κηδεμονας του. δικος σου συντροφος ειναι.
δεν ταυτιζονται αυτα.
αν θες να βελτιωθουν τα πραγματα, πρεπει να τον πεισεις να σταματησει εντελως τις παρατηρησεις και να συμπεριφερεται στο παιδι σαν να ειναι το παιδι καποιων φιλων του. ΟΧΙ ΔΙΚΟ ΤΟΥ.
αν περασει καποιο διαστημα χωρις καθολου δικη του αναμιξη στην διαπαιδαγωγηση του, και δειξει εμπιστοσυνη το παιδι οτι σταματησε να τον κυνηγαει, αν προσαρμοστει το παιδι στο νεο σπιτι, στις νεες συνθηκες, αν δει κι απ την μανα του να του δινει δικαιο (γιατι δικαιο εχει), τοτε ισως φιαξουν τα πραγματα μεταξυ τους.
προσεξε ομως.
δεν λεω οτι το παιδι πρεπει να το αφησεις ανεξελεγκτο. το παιδι πρεπει να εχει σαφη ορια.
ΑΛΛΑ ΝΑ ΤΟΥ ΤΑ ΒΑΖΕΙΣ ΕΣΥ. ο καλος σου συντροφος ας βαλει ορια στα δικα του παιδια.
κι αν εχει τετοια παραπονα απο το παιδι που θιγεται προσωπικα και δεν μπορει να ζησει εκει, ας τα λεει σε σενα να τα διευθετησεις, οχι να του κανει παρατηρησεις.
αυτα που λεει σε εσενα ο μικρος, ειναι χειριστικα, και εννοειται οτι δεν γινεται να του κανεις παντα το χατηρι. θα του βαλεις τα ορια του. αλλα αν σταματησει να τον κυνηγαει ο συντροφος σου, μπορει τον δικο σου τον λογο να τον σεβαστει.
τωρα νοιωθει οτι κανατε κομα και ειστε και οι δυο εναντιον του. αγαπιεστε μεταξυ σας, κι εκεινον τον κυνηγατε.
αν σταματησει να τον κυνηγαει ο Π. τοτε μπορει και να στραφει μονο του το παιδι προς αυτον , φιλικα.

αληθεια, ο βιολογικος πατερας που βρισκεται; εχουν σχεσεις με το παιδι;