Μηπως καποιος γνωριζει η εχει καποια εμπειρια η αποψη πανω στη σχεση της κληρονομικοτητας και της καταθλιψης
Printable View
Μηπως καποιος γνωριζει η εχει καποια εμπειρια η αποψη πανω στη σχεση της κληρονομικοτητας και της καταθλιψης
Κατά τη γνώμη μου αλλά και από προσωπική εμπειρία όσοι έχουν στον οικογενειακό κύκλο άτομα με κατάθλιψη κατά πάσα πιθανότητα υπάρχει η προδιάθεση. Αυτό δε σημαίνει αναγκαστικά ότι θα εκδηλώσουν κατάθλιψη. Απλά ότι έχουν μια προδιάθεση ίσως να την εκδηλώσουν πιο εύκολα σε σύγκριση με κάποιον άλλο που δεν έχει τη προδιάθεση, εφόσον βέβαια υπάρχουν κάποιοι παράγοντες στη ζωή τους που θα την πυροδοτήσουν...
Εχω ρωτησει αρκετους γιτρους για το θεμα αυτο.Ολοι μου εχουν πει οτι ολα τα ψυχικα νοσηματα εχουν σχεση με την κλιρονομηκοτητα απο γενια σε γενια.Βεβαια δεν ειναι απαραιτητο να εκδηλωθει κατι σιγουρα οπως εγραψε και η ανωνυμη.
ετσι οπως παει θα αρχισω να πιστευω, οτι οσοι εχουν καταθλιψη δεν πρεπει να κανουν παιδια.
Κατα ποσο ισχυει μια τετοια αποψη?
Εν ολιγεις αν ξερατε οτι θα κανετε παιδι και υπαρχει πιθανοτητα να περναγε τα ιδια με οτι περναει ενας καταθλιπτικος (η και σχιζοφρενεις) θα κανατε η οχι?
Η αιτιολογία της κατάθλιψης είναι πολυπαραγοντική.
Ενας παραγοντας ειναι ΚΑΙ η κληρονομικοτητα. αλλα οχι ο μονος ή απαραιτητα αναμεσα σ αυτους.
Εχω την αισθηση πώς σε οποια οικογενεια υπάρχουν συνεχεις κ εντονες συγκρουσεις, προβληματα επικοινωνιας, βια, λιγοτερη ή καθολου υποστηριξη στα μελη της και γενικοτερα δεν δινεται χρονος στα παιδια ναι, τοτε οι πιθανοτητες ειναι αυξημενες.
Ετσι κ αλλιως, καποια στιγμη ολοι περναμε απο δυσκολες καταστασεις. Αναλογα οπως αντιλαμβανεται ο καθενας μας τη δυσκολια. Νομιζω πώς το θεμα των γονιων, το να μην πονεσει το παιδι ειναι ενα αιτημα ανεφικτο. Εκτος αν θελει κανεις παιδια αναισθητα.....Οποτε για μενα το θεμα μετατοπιζεται στο πώς βοηθαμε εναν ανθρωπο να μεγαλωσει: ελευθερος, με εμπιστοσυνη στον εαυτο του, αναγνωριζοντας το δικαιωμα στο \"λαθος\" κ στην αδυναμια τοσο στον ιδιο οσο κ στο συνανθρωπο του. Τοτε ολα αντιμετωπιζονται απο άλλη σκοπια, κι εχουν αλλο τροπο να περάσουν...
Και εμένα με έχει ρωτήσει γιατρός άν έχει παρουσιάσει άλλος στην οικογένειά μου κατάθλιψη.Σίγουρα μπορεί να κουβαλάμε τα γονίδια αλλά παίζουν πολλά ρόλο για να εψφανίσει κάποιος κατάθλιψη.Το περιβάλλον που μεγαλώνει αν είναι καταθλιπτικό τις συνθήκες που ζεί, τα βιώματά του, υπάρχουν πολλοί παράγοντες που συνυπάρχουν.Οταν μίλησα στον γιατρό μου, είπε σίγουρα η οικογένειά σου έχει πολλά προβλήματα και απο ότι μου έδωσε να καταλάβω οι συνθήκες και τα προβληματα που είχα να αντιμετωπίσω έφεραν την κατάθλιψη
όπως είπε και η ανώνυμη κληρονομείται η προδιάθεση και αυτό πλέον είναι σίγουρο.
όσο για το ιστορικό έχει η γιαγιά μου και είχε και η μητέρα μου ελαφριάς μορφής..όμως δεν πιστεύω ότι μουν την κληρονόμησαν.το ότι εμφάνησα κατάθλιψη νομίζω φταίει το πεπιβάλλον περισσότερο..
Την προδιάθεση και την ευαισθησια ισως.
όσο για το θέμα το αν πρέπει να κάνουμε παιδια είναι σαν να λέμε ότι ούτε οι καρδιοπαθείς ή καρκινοπαθείς πρέπει να κάνουν..
Δεν είναι πολύ άδικο και απόλυτο;
φοβαμαι οτι υπάρχει μια συγχιση στο θεμα των ψυχικων και οχι μονο νοσηματων. Δεν ειναι ουτε ολες οι ασθενειες το ιδιο \"βαριες\" ουτε και χρονιες απαραιτητα. Μαλιστα στο θεμα των ψυχικων νοσων κ σε οτι αφορα την κατάθλιψη μπορει να γινει χρονια απο επιλογη καποιες φορες. Ασυνειδητα εστω. Σε οτι αφορα τον καρκινο δεν νομιζω οτι τιθεται θεμα τετοιο.
Μαλιστα και πάλι αναφορικα με την κατάθλιψη, ειχα διαβασει πώς ο καθε ανθρωπος στη ζωη του περναει τουλάχιστον μια φορα ενα καταθλιπτικο επεισοδιο. Ο καθενας το βιωνει διαφορετικα ομως. Διαφορετικα το αφηνει πισω του, διαφορετικα το νιωθει, διαφορετικα το ξεπερναει ή συμβιβάζεται μ αυτο...
και μιας κ το θεμα κατάθλιψη κ κληρονομικοτητα τιθεται απο γονιο, αναρωτιεμαι αν η ερωτηση εχει να κανει με : αναγκη ενημερωσης κ γνωσης? αποφυγη καταμερισμου προσωπικων ευθυνων? καταμερισμου ποσοστου ευθυνων?
ακομα δλδ κ να χει αποδεδειγμενα η κληρονομικοτητα συμβάλει στην καταθλιψη ενος νεου ανθρωπου, στην ψυχοθεραπεια δεν μενεις σε αυτο, αλλα σε γεγονοτα, συναισθηματα, οπτικες κλπ. ναι πολλα μπορει να παιζουν ρολο. και η κληρονομικοτητα επισης. Ομως δεν μπορεις να κανεις κατι μ αυτη. κληρωσε ετσι...οκ! αλλα δεν σταματαει εκει η ζωη. Ευτυχως!:)
Quote:
Originally posted by εσωτερική_σήψη
Δεν είναι πολύ άδικο και απόλυτο;
σαφεστατα και ειναι.
Ωστοσο ενας φιλος μου, ο πατερας του ηταν με ψυχιατρικα προβληματα - στο τελος αυτοκτονησε - και σημερα ο γιος του ειναι εγκλειστος.
Απο κει και περα κανω σκεψεις.....
Ποιος θα μπορούσε να εξαιρέσει τον εαυτό του από την πιθανότητα να συναντηθεί με την κατάθλιψη, την μελαγχολία?
Τίποτα δεν είναι αποδεδειγμένο απλά ενδείξεις και νούμερα να συναντάμε από γενιά σε γενιά καταθλιπτικούς ίσως.Quote:
Originally posted by mina31
Εχω ρωτησει αρκετους γιτρους για το θεμα αυτο.Ολοι μου εχουν πει οτι ολα τα ψυχικα νοσηματα εχουν σχεση με την κλιρονομηκοτητα απο γενια σε γενια.Βεβαια δεν ειναι απαραιτητο να εκδηλωθει κατι σιγουρα οπως εγραψε και η ανωνυμη.
Μήπως όμως και \'κληρονομική\' δεν είναι η συμπεριφορά και η φιλοσοφία κάθε οικογένειας,οπότε μπαίνουν σε φαύλο κύκλο συνθηκών πρόκλησης κατάθλιψης και τελικά μεταφράζεται απλά ότι η κατάθλιψη έχει σχέση με κληρονομικότητα?
Όλο το θέμα για μένα είναι να σπάσει ο κύκλος λειτουργίας μιας οικογένειας που μεταδίδεται σαν ίωση στην επόμενη γενιά και η κατάθλιψη......συνεχίζεται.
Α μπα...τα γονιδια παιζουν περισσοτερο ρολο παρα το οτι δεν ειναι καλος γονιος καποιος γιατι δεν ηταν σε αυτον!!!!!!!!!
Απλως στη δευτερη περιπτωση λεμε ειναι στο χερι μας και μπορει κατι να αλλαξει ενω στην πρωτη παιρνεις το πουλο γιατι δεν υπαρχει λυση.
Δεν ξερω βεβαια ποια ειναι η αληθεια αλλα το δευτερο μου φαινεται καπως παραλογο.
το λες πολυ ομορφα κ πολυ παραστατικα....:)Quote:
Originally posted by Arsi
Μήπως όμως και \'κληρονομική\' δεν είναι η συμπεριφορά και η φιλοσοφία κάθε οικογένειας,οπότε μπαίνουν σε φαύλο κύκλο συνθηκών πρόκλησης κατάθλιψης και τελικά μεταφράζεται απλά ότι η κατάθλιψη έχει σχέση με κληρονομικότητα?
Όλο το θέμα για μένα είναι να σπάσει ο κύκλος λειτουργίας μιας οικογένειας που μεταδίδεται σαν ίωση στην επόμενη γενιά και η κατάθλιψη......συνεχίζεται.
σου φαινεται παραλογο να σε επηρεαζουν οι συνθηκες κ ο τροπος που σε μεγαλώνουν?Quote:
Originally posted by keep_walking
Α μπα...τα γονιδια παιζουν περισσοτερο ρολο παρα το οτι δεν ειναι καλος γονιος καποιος γιατι δεν ηταν σε αυτον!!!!!!!!!
Απλως στη δευτερη περιπτωση λεμε ειναι στο χερι μας και μπορει κατι να αλλαξει ενω στην πρωτη παιρνεις το πουλο γιατι δεν υπαρχει λυση.
Δεν ξερω βεβαια ποια ειναι η αληθεια αλλα το δευτερο μου φαινεται καπως παραλογο.
Σε ευχαριστώ Sofia:)Quote:
Originally posted by Sofia
το λες πολυ ομορφα κ πολυ παραστατικα....:)Quote:
Originally posted by Arsi
Μήπως όμως και \'κληρονομική\' δεν είναι η συμπεριφορά και η φιλοσοφία κάθε οικογένειας,οπότε μπαίνουν σε φαύλο κύκλο συνθηκών πρόκλησης κατάθλιψης και τελικά μεταφράζεται απλά ότι η κατάθλιψη έχει σχέση με κληρονομικότητα?
Όλο το θέμα για μένα είναι να σπάσει ο κύκλος λειτουργίας μιας οικογένειας που μεταδίδεται σαν ίωση στην επόμενη γενιά και η κατάθλιψη......συνεχίζεται.
Συμφωνω με την Σοφια.Οι συνθηκες ανατροφης κ διαβιωσης οπως κ τα εξωτερικα ερεθισματα που δεχομαστε παιζουν καθοριστικο ρολο στην εμφανιση της καταθλιψης
Συμφωνώ απόλυτα με ταν Σοφία πέρα απο τα γονίδια επηρεάζουν και το περιβάλλον που μεγαλώνεις και ατυχίες που μπορεί να φέρει η ζωή.Οταν ζεις κάτω απο ένα συνεχές στρες κάποτε θα καταρεύσεις.
Ειμαι σαφης νομιζω...μου φαινεται παραλογο να μη γινω καλος γονεας επειδη δεν ηταν κατα καποιο τροπο καλοι γονεις οι δικοι μου (και δεν μιλαμε για βαναυσες περιπτωσεις απλως οτι κανουν κατι αφηρημενο λαθος).
Απλως σε μερικους ανθρωπους αρεσει να χρυσωνουν το χαπι γιατι στα γονιδια δεν υπαρχει ελεγχος ακομα και ευτυχως ισως.
Εν πασει περιπτωση δεν ειναι ουτε τα γονιδια μονο γιατι οι καταθλιψεις εχουν παρει την ανιουσα παγκοσμιως.
Συμφωνώ με αυτό που λέει η Σοφία. Κλήρωσε έτσι για κάποιους ανθρώπους, όπως και για κάποιους άλλους κλήρωσε άλλαQuote:
originally posted by Sofia
ακομα δλδ κ να χει αποδεδειγμενα η κληρονομικοτητα συμβάλει στην καταθλιψη ενος νεου ανθρωπου, στην ψυχοθεραπεια δεν
μενεις σε αυτο, αλλα σε γεγονοτα, συναισθηματα, οπτικες κλπ. ναι πολλα μπορει να παιζουν ρολο. και η κληρονομικοτητα
επισης. Ομως δεν μπορεις να κανεις κατι μ αυτη. κληρωσε ετσι...οκ! αλλα δεν σταματαει εκει η ζωη. Ευτυχως!:)
γονίδια που μπορεί να έχουν σχέση με άλλες ασθένειες. Η σύγκριση με άλλους ανθρώπους που δεν έχουν κληροδοτήσει τα
γονίδια της κατάθλιψης ή άλλης ψυχικής νόσου δε βοηθά, πιο πολύ μειονεκτικά μας κάνει να νιώθουμε παρά καλά.
Η γνώση βεβαίως πάντα καλό κάνει. Όπως κάποιος πχ που ξέρει ότι κάποια άτομα έχουν στο οικογενειακό περιβάλλον του
διαβήτη αντιλαμβάνεται την ανάγκη ότι θα πρέπει να φροντίζει περισσότερο τον εαυτό του και τη διατροφή του γιατί
έχει την προδιάθεση του διαβήτη - και όχι τη σιγουριά ότι θα το εμφανίσει- έτσι και κάποιος άλλος άνθρωπος που
συμβαίνει κάτι αντίστοιχο στο περιβάλλον του πρεπει να το γνωρίζει για να φροντίζει τον εαυτό του καλύτερα.
Και όταν λέω θωράκιση δεν εννοώ υπερπροστασία, αποφυγή πόνου, φυγοπονία ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Η ζωή μας είναι
απρόβλεπτη. Ο πόνος και η χαρά είναι μέσα σε διαρκείς εναλλαγές. Δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε, για το λόγο ότι
δεν μπορούμε να αποφύγουμε την ίδια τη ζωή. Το θέμα ειναι πως μάθαμε να διαχειριζόμαστε τόσο τον πόνο όσο και τη
χαρά, πως θα \"ξεμάθουμε\" αν μάθαμε να το κάνουμε αυτό με τρόπο που δε μας ωφελεί αλλά και πως να διεκδικούμε το
μερίδιο της χαράς και της ευτυχίας που ολοι μας αξίζουμε να το έχουμε.
Κρίνο πολύ εύλογη η ερώτησή σου. Υπήρξε και υπάρχει ακόμα ένα αγωνιώδες ερωτηματικό μου. Που κάπως, λίγο πολύ, του δίνω μια απάντηση. Την απάντηση μου την είχε δώσει ο Νίκος κάποτε, θα ανατρέξω να σου τη βρω. Πάντως το θέμα είναι ότι η ζωή δε σταματά πουθενά και πρέπει να παλεύουμε για τη ζωή μας, όσες αντιξοότητες κληροδοτήσαμε ή μας εμφανίζονται...Quote:
originally posted by krino
ετσι οπως παει θα αρχισω να πιστευω, οτι οσοι εχουν καταθλιψη δεν πρεπει να κανουν παιδια.
Κατα ποσο ισχυει μια τετοια αποψη?
Εν ολιγεις αν ξερατε οτι θα κανετε παιδι και υπαρχει πιθανοτητα να περναγε τα ιδια με οτι περναει ενας καταθλιπτικος (η και σχιζοφρενεις) θα κανατε η οχι?
Quote:
Originally posted by NikosD.
Anwnimi,
................................................
Σε γενικές γραμμές, με τις μέχρι τώρα έρευνες, η κληρονομικότητα φαίνεται να παίζει ένα κάποιο ρόλο. Συγκεκριμένα, όταν υπάρχει ιστορικό μιας ψυχικής πάθησης, τότε υπάρχει πιθανότητα οι απόγονοι να αναπτύξουν μια ψυχική διαταραχή, ΟΧΙ όμως απαραίτητα την ίδια.
anwnimi, καμιά εξέταση δε θα μπορέσει να σε βεβαιώσει ότι τα παιδιά σου θα βγουν ψυχικά υγιή. Οτιδήποτε κι αν υπάρχει σε γονιδιακό επίπεδο, ΜΠΟΡΕΙ να ανατραπεί από τον παράγοντα περιβάλλον.
Αν θέλεις τη γνώμη μου -και ενδεχομένως κάποιοι να διαφωνούν-,
άδικα θα μπεις σε μια διαδικασία εξετάσεων για κάτι που η επιστημονική κοινότητα, δεν μπορεί ακόμη να δώσει απαντήσεις. Η μία έρευνα, αναιρεί την άλλη.
Ας υποθέσουμε ότι μαθαίνεις τώρα πως το παιδί σου, έχει 10% πιθανότητες να αποκτήσει μια ψύχωση ή μια συναισθηματική διαταραχή ή μια αγχώδη διαταραχή.
Ξέρεις πόσα -άπειρα- ακόμη πράγματα έχει το παιδί σου 10% πιθανότητες να αποκτήσει, άλλα καλά, άλλα κακά, άλλα όμορφα, άλλα άσχημα?
Και μπορείς άραγε να ξέρεις ποιο αλληλεπιδρά με ποιο, ποιο μπορεί να εξουδετερώσει το άλλο και ποιο μπορεί να ενισχύσει κάτι άλλο?
Θα μπεις σε μια χαοτική κατάσταση, anwnimi όπου η μία έγνοια θα φέρνει την άλλη και στο τέλος θα χαθείς μέσα σε όλα αυτά τα σενάρια.
Προσωπικα μιλησα για πολλους παράγοντες που συμβάλλουν κ εντεινουν την αναπτυξη της κατάθλιψης. Δεν πιστεύω πώς ειναι τα γονιδια απο μονα τους. Αλλα αναμεσα στους αλλους παραγοντες ειναι ΚΑΙ αυτος. Το περιβάλλον κ οι συνθηκες πυροδοτουν ή κατευναζουν τους παραγοντες που υπάρχουν.
Δεν θεωρω αλλωστε περιεργο να ρθουμε αντιμετωποι με μια ισχυρη δυσκολια στη ζωη μας, μια ματαιωση, μια αποτυχια..κλπ. Γι αυτο κ δεν θεωρω πώς ερχεται το τελος του κοσμου με την κατάθλιψη. Ακομα κ αν νιωθουμε ετσι οταν πασχουμε.
Σε οτι αφορα το πώς μας επηρεάζουν οι γονεις στον τροπο που θα μεγαλωσουμε κι εμεις τα παιδια μας...θεωρω πολυ φυσιολογικη την επιδραση τους σε πραγματα που πολλες φορες δεν θελουμε να παραδεχτουμε. αλλα εχουμε τη δυναμη κ να σπασουμε τον κυκλο, και να δρασουμε διαφορετικα και καλυτερα. εξαρταται απο το ποσο καθαρα θελουμε κ μπορουμε να δουμε τον εαυτο μας.
Παντως ενας συνειδητοποιημενος και ελευθερος ανθρωπος, μπορει με πολυ μεγαλυτερες πιθανοτητες να δωσει ελευθερια κ συνειδηση σε εναν αλλο ανθρωπο που μεγαλωνει μαζι του....
Keep μου
πως μπορείς να εξηγήσεις το γεγονός ότι όλα τα αδέρφια μιας οικογένειας δεν έμφανίζουν τις ίδιες ασθένειες, σωματικές ή ψυχικές;
Πόσο μάλλον και τα δίδυμα αδέρφια που μοιράζονται το ίδιο γενετικό υλικό;
Άρα ο παράγοντας περιβάλλον δεν παίζει σημαντικό ρόλο; Ούτε στη συνέχεια η δική μας προσπάθεια και αγώνας;
θα πω που εχω καταληξει εγω προσωπικα..γιατι και λογω ηλικιας υπαρχει ενας γενικοτερος <προβληματισμος >για το θεμα οικογενεια-γαμος-παιδια-αν οχι απο εμενα..απο το ευρυτερο περιβαλλον
οχι και παλι οχι...κανεις δε μπορει να με διαβεβαιωσει οτι δεν θα αρρωστησει καποια στιγμη..αν και στην οικογενεια μου κανεις δεν ηταν καταθλιπτικος απο οσο γνωριζω γιατι να παιξω με τις πιθανοτητες να μεταβιβασω <προβληματικο>γενετικ� � υλικο?απλα για να ικανοποιησω τη ματαιοδοξια μου η για να καλυψω την αναγκη να γινω μητερα?στο κατω κατω αν καποιος θελει και αγαπαει τοσο πολυ τα παιδια υπαρχουν και αλλοι τροποι να εκφρασει τη αγαπη του να βοηθησει παιδια που δεν εχουν γονεις για αλλους λογους..ορφανεια,εγκαταλει� �η,κοκ
συμφωνω στο κομματι της υιοθεσιας. διαφωνω σε κατι άλλο: και ποιος σε διαβεβαιωνει οτι το παιδι που θα μεγαλωσεις και θα υιοθετησεις δεν θα παθει καταθλιψη?Quote:
Originally posted by Helena
στο κατω κατω αν καποιος θελει και αγαπαει τοσο πολυ τα παιδια υπαρχουν και αλλοι τροποι να εκφρασει τη αγαπη του να βοηθησει παιδια που δεν εχουν γονεις για αλλους λογους..ορφανεια,εγκαταλει� �η,κοκ
Και κατι ακομα: ο ανθρωπος που εχει κατάθλιψη ειναι προβληματικος?
Ποιος ανθρωπος μπορει να ειναι σιγουρος οτι δεν θα νοσησει πχ απο κατάθλιψη?
Προσωπικα εχω την αισθηση πως αναπτυσεται καποιο ειδος ρατσισμου κ μοδας συναμα: του ακαμπτου ανθρωπου!
Helena
όπως κανείς δεν μπορεί να σε διαβεβαιώσει ότι δε θα νοσήσει από κατάθλιψη έτσι κανείς δεν μπορεί να σε διαβεβαιώσει ότι θα νοσήσει.
Αν κάποιος αισθάνεται ότι έχει κάνει πολύ δουλειά με τον εαυτό του, νιώθει αρκετά ολοκληρωμένος, αρκετά ολοκληρωμένη και τη σχέση με το σύντροφό του και νιώθει την επιθυμία να γίνει γονιός, για μένα μπορεί πολύ πιθανώς να γίνει καλύτερος γονιός αφού η κατάθλιψη μπορεί να γίνει και τεράστιο μάθημα ζωής για εκείνον...
Και όχι μόνο η κατάθλιψη αλλά και οποιαδήποτε άλλη ψυχική νόσος.
Quote:
Originally posted by anwnimi
Κρίνο πολύ εύλογη η ερώτησή σου. Υπήρξε και υπάρχει ακόμα ένα αγωνιώδες ερωτηματικό μου. Που κάπως, λίγο πολύ, του δίνω μια απάντηση. Την απάντηση μου την είχε δώσει ο Νίκος κάποτε, θα ανατρέξω να σου τη βρω. Πάντως το θέμα είναι ότι η ζωή δε σταματά πουθενά και πρέπει να παλεύουμε για τη ζωή μας, όσες αντιξοότητες κληροδοτήσαμε ή μας εμφανίζονται...
εγω τεινω να απαντησω οτι αμα ο ιδιος εχεις αποθεμα ψυχικων δυναμεων μπορεις να αντιμετωπισεις ολα τα προβληματα (κληρονομικα η οχι).
Οταν δεν εχεις ομως, πως μπορεις να αντιμετωπισεις προβληματα αλλων οταν δεν μπορεις να φερεις βολτα τα δικα σου?
Depression is the leading cause of disability as measured by YLDs and the 4th leading contributor to the global burden of disease (DALYs) in 2000. By the year 2020, depression is projected to reach 2nd place of the ranking of DALYs calcuated for all ages, both sexes. Today, depression is already the 2nd cause of DALYs in the age category 15-44 years for both sexes combined.
και για οσουν νομιζουν οτι ειναι μονοι τους στο λουκι το παραπανω κειμενο...αυξανεστε και πλυθυνεστε.
Οσον αφορα το αρχικο ερωτημα του θεματοθετη δεν ξερω εαν επηρεασει η γνωση περι κληρονομικοτητας (που υπαρχει στατιστικως αποδεδειγμενο) την ιατρικη αγωγη ή μεταχειρηση...αν οχι δεν εχει νοημα να ψαχνεις τετοιες απαντησεις.Σιγουρα φανταζομαι επηρεαζει και ειναι και νομιζω απο τις πρωτες ερωτησεις που κανουν οι επιστημονες του χωρου.
Το περιβαλλον δεν αρνειται κανεις οτι παιζει ρολο αλλα ειναι κατι το αφηρημενο το αλλο ειναι μαθηματικα εξακριβωμενο οτι ισχυει.Τωρα αν θελει καποιος να πει οτι επειδη εισαι καταθλιπτικος σημαινει οτι δεν κανεις καλα την δουλεια σου ως γονεας και βγαινουν και τα παιδια καταθλιπτικα...παω πασσο (α ξεχασα ειναι στο χερι μας εχουμε τον απολυτο ελεγχο και οι στατιστικες δεν μετρανε για μας).
Ναι βεβαια φανταζομαι αν εισαι \"σαν\" διανοητικα καθυστερημενος\" δεν κανεις για γονεας πολλες φορες αλλα μην ξεχναμε οτι υπαρχουν τα μαγικα χαπακια πλεον.
Oσο για τα διδυμα κλπ.μπορειτε να διαβασετε στατιστικες εγω τις εχω μελετησει δεν τις ξανακοιτω.
Για μένα, το περιβάλλον στο οποίο θα μεγαλώσει ένα παιδί παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη διάπλασή του, πέρα από οποιαδήποτε γονίδια που επίσης παίζουν σημαντικό ρόλο αλλά το περιβάλλον είναι αυτό που θα τα \"ενεργοποιήσει\" ή όχι...
δεν ειναι κακο να ειμαστε και λιγο υπευθυνοι στη ζωη μας σε καποια φαση νομιζω ..ακριβως αυτο λεω και εγω ανωνυμη.παιχνιδι με τις πιθανοτητες. προσωπικα δεν το θεωρω αστειο να υπαρχει προδιαθεση εστω και ενα τις εκατο να παθει κατι.αλλος θα το κανει ελαφρια τη καρδια η θα πει ενταξει μωρε τωρα ειμαι οκ σιγα και τι εγινε τοσοι γινονται γονεις.ο καθενας με την οπτικη του
σοφια μη κολλαμε στις λεξεις..
Η καταθλιψη δεν ειναι κληρονομικη ουτε μεταβιβαζεται.Οταν ομως οι συνθηκες που την δημιουργησαν υπαρχουν κ μεταφερονται απο γενια σε γενια τοτε η καταθλιψη διαιωνιζεται.Απο αυτη την οπτικη θα μπορουσαμε να πουμε οτι ειναι κληρονομικη
keep δεν μπορω να τα δω ολα μεσα απο μαθηματικα. Αλοιμονο αν μπορουσα να αισθανθω κατι ως αληθινο, μονο μεσα απο μαθηματικη αποδειξη.
Το περιβάλλον δεν ειναι αφηρημενο: γινεται πολυ συγκεκριμενο για οποιον καταλαβαινει τί σημαινει προβληματικο οικογενειακο περιβαλλον.
Τωρα παιζει περισσοτερο ρολο το περιβαλλον απο παλια,γιατι αποκλειεται να χαλασε αποτομα το γονιδιακο υλικο...να μου πειτε αυτο να πω ενταξει.
Τα γονιδια παντως παιζουν ρολο.
υπαρχει καμια ερευνα που το εχει αποδειξει μαρια?οχι οτι βρηκαμε τον πατερα αλλα λεμε τωρα :P:PQuote:
Originally posted by mariafound82
Η καταθλιψη δεν ειναι κληρονομικη ουτε μεταβιβαζεται.Οταν ομως οι συνθηκες που την δημιουργησαν υπαρχουν κ μεταφερονται απο γενια σε γενια τοτε η καταθλιψη διαιωνιζεται.Απο αυτη την οπτικη θα μπορουσαμε να πουμε οτι ειναι κληρονομικη
Μπορειτε τελος παντων να μου παραθεσετε εστω και ενα κειμενο μου που λεω οτι το περιβαλλον δεν παιζει ρολο?
Εσεις αντιθετως λετε οτι με \"καταθλιπτικους γονεις\" μεγαλωνουν καταθλιπτικα παιδια γιατι δεν τα ανατρεφουν σωστα στατιστικως αποδεδειγμενο με λιγα λογια αλλα οτι ειναι στο χερι μας να το αλλαξουμε...οχι εγω αυτο το βρισκω φρικτο.
ποτε δεν μπορεις να εχεις ουτε το 100%, ουτε να εχεις τον απολυτο ελεγχο.οτι και αν κανεις, μα οτι κ αν κανεις....Quote:
Originally posted by Helena
. προσωπικα δεν το θεωρω αστειο να υπαρχει προδιαθεση εστω και ενα τις εκατο να παθει κατι.
δεν παιζω με τις λεξεις, γραφω με τα συναισθηματα μου κ οτι εχω νιωσει μεχρι σημερα.
Σε οτι αφορα το αν ειναι ανευθυνοτητα ή οχι θα σου πω το εξης: εχω περασει ενα καταθλιπτικο επεισοδιο. Απο οσο γνωριζω ολοι μας περναμε απο ενα τετοιο επεισοδιο μια φορα τουλαχιστον στη ζωη μας. Και μπορω να σου πω με καθε ειλικρινια, πως ευτυχως που το επαθα. Γιατι με εκανε να ανασυνταχθω κ να δω οτι εχω δυναμεις ή και να βρω τοσες που παλιοτερα σε καμια περιπτωση δεν υπολογιζα οτι εχω. Μπορω να σου πω οτι προσγειωθηκα επισης. Οτι ειδα πώς οι ικανοτητες μου δεν ειναι απειρες, ουτε η υπομονη μου. Αρα καλο μου εκανε....Κ μου εμαθε πώς μπορω να χανω κ να μαι αποδεκτη εξισου.
Ολη αυτη τη γνωση θα θελα να την δωσω ετοιμη στα παιδια μου. Αλλα ξερω πώς δεν γινεται....Εκτος αν μιλαμε για ζωη αβιωτη.
Μπορω ομως να μαι διπλα, να μην επικρινω, να μαθω να αποδεχομαι το ΜΗ τελειο και να αγαπω τον άλλο οπως ειναι κ οχι οπως θα θελα εγω με τα ΑΤΟΜΙΚΑ μου κ πολυ εγωιστικα μου κριτηρια να ειναι.
Εχω μαθει πώς υπάρχει η χαρα κ η λυπη. Κ πώς και η λυπη εχει κ την αιτια της κ τον λογο υπαρξης της.
Πώς περιμενουμε να εξοριστει απο τη ζωη μας, απο μεσα μας ντε κ καλα, λες κ ειναι κατι ξεχωριστο απο τη φυση μας? Λες κ ειναι ντροπη να νιωθουμε θλιμενοι?
Θα θελα να εχω παιδια που να νιωθουν ελευθερα να νιωθουν...αυτο.
Μιλαω απο προσωπικη εμπειρια Ελενα.Δεν πιστευω στις ερευνες,ειναι για να καταρριπτονται απο τις επομενες κ παει λεγοντας.
Κηπ ποιο θεωρεις φρικτο?Εγω θα το ελεγα αισιοδοξο.
Αισιοδοξο ειναι αν νομιζεις οτι εισαι \"σπεσιαλ\" και οτι ισχυει για τον απλο λαουτζικο δεν ισχυει για σενα.
Np και εγω αισθανομαι \"σπεσιαλ\" αλλα πρεπει να βλεπουμε τα γεγονοτα.
Οχι δεν το δεχομαι οτι οι καταθλιπτικοι ειναι κακοι γονεις πως να το κανουμε.Αλλωστε υπαρχουν και τα φαρμακα και στεκονται μια χαρα στα ποδια τους.
Το οτι βγαινουν κατι ερευνες αφηρημενες μου θυμιζουν κατι θρησκειες που σκοπος τους ειναι να σε γεμισουν τυψεις για τα παντα \"ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΚΑΛΟΣ\".
Οχι δεν θα παρω.
Helena
αν συμβεί για κάποιον άνθρωπο αυτό που έγραψα δηλαδή ότι
\"Αν κάποιος αισθάνεται ότι έχει κάνει πολύ δουλειά με τον εαυτό του, νιώθει αρκετά ολοκληρωμένος, αρκετά ολοκληρωμένη και τη σχέση με το σύντροφό του και νιώθει την επιθυμία να γίνει γονιός, για μένα μπορεί πολύ πιθανώς να γίνει καλύτερος γονιός αφού η κατάθλιψη μπορεί να γίνει και τεράστιο μάθημα ζωής για εκείνον...\"
Δεν το θεωρώ ότι θα κάνει οικογένεια ελαφρά τη καρδία αλλά πολύ συνειδητοποιημένα. Ίσως και πιο συνειδητοποιημένα από πολλούς άλλους που απλά κάνουν οικογένεια επειδή έτσι \"πρέπει\" κι όχι επειδή πραγματικά το νιώθουν.
Όπως επίσης μου αρέσει όταν βλέπω ανθρώπους που επιλέγουν να μην κάνουν οικογένεια (άσχετα από κληρονομικές νόσους) γιατί δεν το νιώθουν και πάνε κοντρα στα κοινωνικά πρέπει επειδή θέλουν να νιώθουν καλά με τον εαυτό τους...
Λυπάμαι, γιατι μεσα απο αυτες τις ερωτησεις εχω την αισθηση πώς υπάρχει καποιου ειδους ρατσισμος.
Ανθρωποι που νοσησαν, ειχα την αισθηση πώς εχουν μεγαλυτερη ευαισθησια στο θεμα αυτο. Αλλα αν οι ιδιοι οι ανθρωποι που νοσησαν δειχνουν τοση απεχθεια σε κομματι του εαυτου τους που υπεφερε ή υποφερει, τοτε πώς περιμενουμε μεγαλυτερη ευαισθησια στο προβλημα μας απο ανθρωπους του περιβαλλοντος μας που δεν περασαν ποτε κατι αναλογο?
Και για να το πάω κ λιγο παραπερα, αν εμεις οι ιδιοι δεν στρεφομαστε με αγαπη στον ιδιο μας τον εαυτο που νοσησε κ δεν του φερθουμε με φροντιδα κ αγαπη, απο που κ ως που περιμενουμε να το κανει κ κάποιος αλλος?