κατάθλιψη μετά από την τελευταία γέννα

Καλησπέρα.

Είμαι 28 χρονών. Έχω μία κόρη 2χρονών και έναν γιό 7 μηνών. Σταμάτησα την δουλειά όταν η κόρη μου έκλεισε 1 χρόνου για να μπορέσουμε να κάνουμε δεύτερο παιδί.

Μετά από την δεύτερη γέννα, σεξουαλικά έχω αδρανοποιηθεί. Περνάνε σκέψεις από το μυαλό μου τις οποίες όμως τις διώχνω αμέσως. Από καιρό ήθελα μια συμβουλή από κάποιον πιό ειδικό στο θέμα. Από το τελευταίο συμβάν με τον σύζυγό μου όμως το έχω πάρει απόφαση να κάνω κάτι!

Είμαι συνέχεια αγχωμένη, στρεσαρισμένη, και τελευταία το σκέφτομαι να σηκωθώ από το κρεβάτι το πρωί, κι ας κλαίει ο γιος μου στην κούνια. Το συχένομαι αυτό!

Liopi, καλως ήρθες:)

οπως ειδα απο τον τιτλο που εβαλες, θεωρεις οτι εχεις καταθλιψη. απο οσο ειμαι σιγουρη γνωριζεις ειναι πολυ συχνη η επιλοχειος καταθλιψη. οι λογοι μπορει να ναι πολλοι: σχετιζονται κ με ορμονικες διαταραχες, προηγουμενη καταθλιψη, δυσκολιες στο γαμο, ή αλλο στρεσσογονο γεγονος που μπορει να \"τρεχει\"....

Τί σκεφτεσαι να κανεις γι αυτο?εχεις μιλησει στον αντρα σου? ή με καποιον αλλο ανθρωπο? εχεις ζητησει βοηθεια? να ρωτησεις πώς σε βλεπουν αυτοι?

Με τον άντρα μου έχω πρόβλημα. Προσπαθώ να ανταπελξέθω, αλλά δεν μου είναι εύκολο. Κι εκείνος δεν το καταλαβαίνει, γιατί κι εγώ δεν ξέρω ακριβώς τί είναι αυτό και πώς να το αντιμετωπίσω. Είναι η πρώτη φορά που μιλάω για αυτό το θέμα. Δεν έχω μιλήσει σε κανέναν, πέρα από τον άντρα μου, όσο δηλαδή κι έγω μπορώ να το αντιλειφθώ.

Τοτε μπραβο σου που μιλας πιο ανοιχτα...:) Δεν ειναι κ το πιο ευκολο πραγμα του κοσμου να μιλας για κατι που νιωθεις να σε δυσκολευει τοσο....

Ο αντρας σου μπορει να μην θελει να μην καταλαβει, να μην μπορει, να μην ειναι ετοιμος ακομα...για πολλους λογους.

Εσυ σκεφτηκες την περιπτωση να βρεις εναν ειδικο? Να σου πει τη γνωμη του?

Ναι.... αλλά για αρχή πρωτίμησα από το internet... πιό εύκολα....είναι λίγο δύσκολο όπως είπες.
Δεν ξέρω κι εγώ πώς να το αντιμετωπίσω. Τώρα αρχίζω και ψάχνω σε βιβλία, site και βρήκα και αυτό το forum με την βοήθεια μιας φίλης.

σκεφτεσαι καποια στιγμη να ξαναρχισεις να εργαζεσαι η το εχεις αποκλεισει?

Liopi,

ναι ειναι μια καλη αρχη το φορουμ, αρκει να μην περιοριστεις μονο σ αυτην:)

Ειναι μια βοηθεια κ τα βιβλια κ μια συζητηση με μια φιλη/φιλο. Και η γυμναστικη βοηθαει, κ μια βολτα...ολα μπορουν να συμβαλουν εστω κ λιγο. Πολλες φορες βεβαια μπλοκαρουμε στο δρομο για την προσπαθεια, κι αυτο ειναι μεσα στο \"παιχνιδι\".

Εχω ενα καλο βιβλιο που θα μπορουσε ισως να βοηθησει, μολις το βρω θα το γραψω. Κατι ακομα: προσπαθησε να μην απελπιζεσαι. Η κατασταση δεν ειναι μονιμη, εχει επιστροφη:)

έχω κάνει μία αρχή δειλά-δειλά, από το σπίτι, αλλά δεν το βλέπω να λειτουργεί ακόμη... είμαι γραφίστας, και η δουλειά αυτή θέλει τρέξημο, κατά συνέπεια και χρόνο τον οποίο όμως δεν τον έχω.
Όταν τα παιδιά πάνε σχολείο τότε ίσως πολύ πιό εύκολα να μπορώ να ασχοληθώ πιό σοβαρά, έστω και part-time.

νομιζω οτι θα σου κανει καλο θα ενισχυσει την αυτοεκτιμηση σου .. ειδικα αν μπορεις να εχεις καποιο δικο σου προσωπο να σε βοηθαει με τα παιδια..η σπιτικη ζωη ειδικα μετα απο μια περιοδο εξωστρεφειας και κινησης λογω δουλειας επηρεαζει την ψυχολογια μας..απο μενα αν κρινω ..οχι μαμα δεν ειμαι..... :).... αλλα υπηρξαν περιοδοι που δεν ειχα δουλεια και ενιωθα σαν θηριο στο κλουβι..

δυστυχώς η βοήθεια αυτή που θα χρειαζόμουν για να μπορώ να δουλέψω δεν μπορεί να δοθεί. έχω συννηδητοποιήσει ότι έχω μία έξαρση δημιουργική, που δεν μπορώ να βγάλω! κάθομαι και κάνω υποθετικές δουλειές στον υπολογιστή για να μπορέσω να εκτονωθώ κάπως! δεν ξέρω όμως εάν αυτό φτάνει. δεν σας κρύβω ότι ανυσηχώ όλο και πιό πολύ μέρα με την ημέρα.
δεν θέλω να φτάσω στο σημείο που να βγαίνει αυτό στα παιδιά μου με αρνητικές επιπτώσεις!

εμενα καλο μου ακουγεται η εξαρση της δημιουργικοτητας παντως..θα ανησυχουσα αν δεν ειχα τετοιες τασεις ...μην αγχωνεσαι η νιωθεις ενοχες για την μελαγχολια αυτη ..ειναι πολυ συνηθες φαινομενο τα baby blues ....κατι η αλλαγη στις συνθηκες ζωης..κατι τα ορμονολογικα μας κατι το αγχος λογω ευθυνων..θα βρεις πιστευω αρκετο σχετικο υλικο στο ιντερνετ .. παντως πιστευω καλο θα εκανε να μιλησεις σε καποιο πιο ειδικο αν υπαρχει η δυνατοτητα.. μικρουλα εισαι ακομα..εχεις ολο το χρονο μπροστα σου..ισως να ειναι καλυτερο να μεγαλωσουν λιγο τα μπεμπακια σου να τα χαρεις στα σταδια αυτα ... και μετα βλεπεις τι κανεις και με το θεμα δουλειας
ο αντρας σου οπως και καποιος τριτος που δεν το εχει περασει ισως να μην μπορει να καταλαβει πως ειναι..οχι οτι δεν εχει τετοια διαθεση απαραιτητα ..αλλα πρεπει εσυ τωρα να κανεις κατι για τον εαυτο σου και για τα μωρακια σου

προτείνεις να μιλήσω σε κάποιον ειδικό δηλαδή?

γιατί πιστεύω στα σίγουρα ότι δεν θα το καταλάβει ο άντρας μου αυτό

και εγώ είμαι δυστακτική δεν σου κρύβω

ναι εννοειται.. κυριως για να σε πεισει οτι δεν ειναι κατι το τοσο τρομακτικο..εδω μεχρι και διασημες σταρ :P παραδεχτηκαν οτι επαθαν επιλοχεια μελαγχολια.. και φυσικα θα σου πει και τροπους που θα μπορεις να βελτιωσεις τη διαθεση σου να αντιμετωπισεις τα γεγονοτα της ζωης σας

:mad:
και πού τον βρήσκουμε τώρα??

Καταρχήν Liopi μην παραιτείσαι από την προσπάθεια να μιλήσεις στον άντρα σου και σε άλλους δικούς σου ανθρώπους. Υπάρχουν γονείς, συγγενείς, ίσως φίλες που έχουν επίσης παιδάκια? Θα δεις ότι είναι κάτι πολύ συνηθισμένο αυτό που σου συμβαίνει, χρειάζεται όμως φροντίδα. Ίσως για τον άντρα σου να μην είναι εύκολο να καταλάβει, αλλά θα βοηθήσει αν εσύ πρώτα απ\' όλα ενημερωθείς και με τη βοήθεια ενός γιατρού ενημερώσεις και εκείνον. Γενικότερα η σχέση σας είναι καλή?

Έχεις διαβάσει σχετικές πληροφορίες για την επιλόχειο κατάθλιψη? Όσο για το πού θα βρεις έναν ειδικό...πού μένεις? Αλλά καλό θα ήταν να ξεκινήσεις μιλώντας στο γυναικολόγο σου ή/και ζήτα πληροφορίες από το μαιευτήριο που γέννησες.

Με τον άντρα μου έχουμε πολύ καλή σχέση. Πληροφορίες για την επιλόχια κατάθλιψη δεν έχω διαβάσει.
Για τον γυναικολόγο δεν το είχα σκεφτεί να τον ρωτήσω. Θα το επιχειρήσω αυτό.
Ευχαριστώ πολύ.

Λιοπη γλυκεια μου...συγκινήθηκα πολύ από αυτά που γράφεις....Ξέρεις γιατί?
Μια απ τις φίλες μου όταν γέννησε το κοριτσάκι της και μετά από λίγο καιρό της κόπηκε το γάλα ήθελε να αυτοκτονήσει!!!!
Δεν μπορούσαμε να τη συνεφέρουμε. Πήγε στο γιατρό και όπως σου είπε και η Μαρίνα είχε επιλόχειο κατάθλιψη. Συμβαίνει σε πολλές γυναίκες και όπως σωστά σου είπε η Μαρίνα πρέπει να το συζητήσεις με το γυναικολόγο σου.....Θα περάσει φτάνει να καταλάβεις πως ειναι φυσιολογικό...

Συνηθως μετα την γεννα ακολου8ει αυτη η καταθλιψη.εμενα μ κρατησε 2 μηνες σε αλλες μπορει περισσοτερο.
αλλα ειναι υπεροχο πραγμα να φερεις 2η ζωη με εναν αν8ρωπο π σαγαπαει και τα παε καλα.προσπαθησε να ασχολησε με τα μωρα και να μην σκευτεσαι ασχημα πραγματα.εγω οταν νιωθω περιεργα ασχολουμε με τον γιο μου,τον κανω μπανακι τον βοηθαω να ζωγραφισει και πολες φορες κανουμε φωλιτσες με κουβερτες και μπενουμε μεσα.μο δινει μεγαλη χαρα ο μικρος και ειμαστε πολυ δεμενοι.υπομονη ,εχεις μια υπεροχη εικογενια προσπαθησε να την κρατησεις και ασχολοησου με τα μωρακια.αχουτα!!

Σας υχαριστώ πολύ όλες που μου δείχνεται μια άλλη εικόνα. Είμαι σίγουρη ότι είναι κάτι παροδικό. Αλλά δύσκολο. π.χ. το πρωί που ξυπνήσαμε μέχρι και πριν από λίγο που παίζαμε και κάναμε διάφορα ήμουν μια χαρά. Τώρα που κοιμούνται και εγώ κάθομαι εδώ έχω πάρει την κάτω βόλτα πάλι. Οι αυξομειώσεις των συναισθημάτων από την χαρά στην θλίψη και αντίστροφα είναι κατακόρυφες!

Liopi, συμφωνω πώς ειναι κατι παροδικο. Αυτο ομως δεν σημαινει πώς οπως λες ειναι κ κατι απλο. Πολλες φορες υποτιμωντας ενα προβλημα, ταυτοχρονως το αφηνουμε να διογκωνεται.

λες όταν η διάθεσή μου φτιάχνει να είναι κάτι επιφανειακό? και ουσιαστικά είναι ψευδαίσθηση?

Liopi, πραγματικα δεν μπορω να ξερω. Μπορει να ειναι κ ουσιαστικη χαρα. Δεν μπορω να ξερω... Υποθετω μονο με βαση αυτα που λεμε κ απο προσωπικα βιωματα. Επιπλεον πιστεύω πώς κανεις δεν μπορει να δωσει απαντησεις σε αυτο σου το ερωτημα παρα μονο ο ιδιος σου ο εαυτος.

Οι κρισεις (και οχι μονο), τα ολα οσα γραφεις εδω μου δειχνουν εναν ανθρωπο που ανησυχει, που προβληματιζεται για οτι συμβαινει στο σπιτι του. Κ κυριως μεσα του. Δλδ σαν κατι βασικο να μην πηγαινει καλα. Δεν λεω πώς για οτι συμβαινει φταις εσυ, αλλα σιγουρα καπως δεν λειτουργεις οπως θα θελες.

Πιο πανω γραφει η Μαρινα χρειαζεται φροντιδα μια τετοια κατασταση. Πολυ πετυχημενα ειχε γραψει κ ενα αλλο μελος οτι η καταθλιψη (εγω θεωρω και αλλες νοσοι) ειναι σημα για αλλαγη πορειας. Συμφωνω κ με τους δυο πολυ....

Λιοπη καταρχας καλως ηρθες!

Οπως σου ειπαν και οι αλλες κοπελες ειναι πολυ συχνο φαινομενο αυτο που νιωθεις και σιγουρα με λιγη θεληση θα περασει γρηγορα.
Εγω γεννησα πριν 15 μηνες το πρωτο μου παιδι.
Στην εγκυμοσυνη πηρα 33 κιλα! και νομιζα πως με το που θα γεννουσα θα γυριζα απο το μαιευτηριο αδυνατη ως δια μαγειας.
Με επιασε καταθλιψη και δεν ηθελα να περναω απο καθρεπτη.
Να μην στα πολυλογω, εφτασα να πινω ενα ποτηρι γαλα ολη μερα, σκεφτομουν το φαγητο και ετρεχα για εμετο.
Αποτελεσμα, μου κοπηκε το γαλα, εχασα 23 κιλα μεσα σε 2 μηνες.
Το δευτερο θεμα με την σεξουαλικοτητα ηταν το πιο ενοχλητικο.
Ο αντρας μου απο την στιγμη που εγινα μανα με αντιμετωπιζε διαφορετικα και εγω αρνιομουν οτι τωρα πια δεν θα με εβλεπε ωσ γυναικα.
Τελικα του μιλησα ( εγω ειχα παρει φορα και μεχρι διζυγιο ηθελα!!!!!!!!) και αυτος ο κακομοιρος επεσε απο τα συνεφα γιατι δεν καταλαβαινε πως ειχα κανει ολες αυτες τις σκεψεις.
Μιλα στον συζυγο σου. Μπορει να σε εκπληξει με τον τροπο που θα σε αντιμετωπισει και να σε κανει να νιωσεις καλυτερα.
Ο συζυγος τι δουλεια κανει;
Εαν ειναι ελευθερος επαγγελματιας ισως θα μπορουσες να δουλεψεις διπλα του λιγες ωρες για να ξεδινεις και εσυ.

ο άντρας μου δεν είναι ελεύθερος επαγγελματίας. αλλά θα προσπαθήσω να του μιλήσω, αν και δεν είναι η κατάλληλη στιγμή γιατί θα φύγει για επαγγελματικό λόγω εκτός Αττικής για 5 μήνες και δεν θα ήθελα να τον ανησυχήσω.

Μετά από πολύ καιρό μπήκα στο φόρουμ και η αλήθεια είναι ότι από τότε που έγραψα το τελευταίο μύνημα έχουν αλλάξει πολλά πράγματα!
Εν συντομία, το όλο θέμα της κατάθλιψης έχει ξεπεραστεί! Βρήκα το θάρρος και μίλησα με τον άντρα μου και τους γονείς μου, που από την πρώτη ημέρα με βοήθησαν πάρα πολύ! Με την βοήθεια της παιδιάτρου επισκεύτηκα ψυχολόγο-ψυχίατρο και πραγματικά με βοήθησε πάρα πολύ!
Έκανα έρευνα από μόνη μου παράλληλα και πολύ μα πολύ δουλειά με τον εαυτό μου! Πλέον χαίρομαι την ζωή, την κάθε ημέρα με τα παιδιά μου και τον σύζυγό μου!
Μάλιστα έκανα μία ομάδα κατά της επιλόχειας κατάθλιψης\' στο facebook και έτσι θέλω να πιστεύω ότι βοηθάω και άλλες γυναίκες που περνάνε από αυτή την φάση της ζωής τους ή βρήσκουν το θάρρος άλλες που έχουν ξεπεράσει αυτό το στάδιο να μιλήσουν και να βοηθήσουν με την σειρά τους άλλες γυναίκες.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο εάν το θέλουμε! Όσο το πιστεύουμε θα γίνει πραγματικότητα. Ευχαριστώ πολύ!