Σας ζητω να μου πειτε την γνωμη σας

Οπως σας έχω πει ο σύζυγος έρχεται σε 15 μερες και με απασχολεί πως θα τον κάνω να καταλάβει ότι τα πράγματα δεν είναι αστεία και έχω πρόβλημα.Ξέρει ότι η κατάθλιψη εμφανίστηκε πριν 10 χρονια μετά απο πολλά στρεσογόνα γεγονότα μετα από ψυχολογικό βιασμό με το αναγκάζομαι να κάνω όχι το σωστό αλλά αυτό που ήθελαν οι δικοί του,μετά απο απειλές μετά απο αρρώστειες και διάφορα άλλα.Εκανα τότε μια θεραπεία έγινα καλά και μετά 2 χρόνια αφού συνεχίζονταν τα προβλήματα ισως και χειρότερα υποτροπίασα.Απο τότε προσπαθω πίνοντας κάποια διαστήματα αντικαταθλιπτικά κάποια όχι, αλλά τα πράγματα χειροτέρεψαν τελευταία.Ισως πειδή βρίσκομαι και στην κλιμακτήριο, πάντως καταλαβαίνω ότι έχω καταθλιψάρα η οποία εμφανίζεται με αφόρητη αϋπνία μόνιμη κούραση και όλα τα γνωστα ,να μην θέλω να βγώ απο το σπίτι κ.λ.πΕτσι αποφάσισα να πάω σε σωστό γιατρό γιατί μέχρι και πριν ενα μήνα πήγαινα σε δημόσιο νοσοκομείο απλά για να μου γράφουν τα φάρμακα.Εχω κατά καιρούς μιλήσει και με ψυχολόγους έχω εκθέσει τις καταστάσεις παρουσία του άνδρα μου,και σκοπεύω να τον πάω και στον γιατρό τον οποιο και ο ίδιος εμπιστεύεται,σε αυτόν που πηγαίνω τώρα.Το θέμα είναι ότι στις συνεδρλιες μου το παίζει κακομοίρης λέει ότι προσπαθεί να βοηθήσει μέχρι να βγεί απο την δύσκολη θέση.Είναι δειλός σαν χαρακτήρας φυγόπονος και θέλει να εθελοτυφλεί.Του έχω μιλήσει πολλές φορές,του έχω πεί και στο τηλέφωνο πως δεν είμαι καλά΄.Δεν ξέρω πια τι λόγια να χρησιμοποιήσω για να τον κάνω έστω και λίγο να καταλάβει ότι θέλω συμπαράσταση.Ασχολείται με δευτερεύοντα θέματα και δεν θέλει να καταλάβει ποιες είναι οι προταιρεότητες.Δεν μπορεί να αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις όμως με κάποιο τρόπο πρέπει να ξυπνήσει και να μην ζει στον κόσμο του.Μπορείτε να μου πείτε τι μπορώ να του πω τι΄λόγια να χρησιμοποιήσω γιατί έχει σταματήσει το μυαλό μου.Εχουμε παιδιά ας είναι μεγάλα δυσκολεύομαι να κάνω τα απαραίτητα στο σπίτι, εγώ που κάποτε το ξεσήκωνα κάθε μέρα.Δυσκολεύομαι να σηκωθώ το πρωί απο το κρεβάτι αισθάνομαι τόση κούραση χωρίς να κάνω τίποτε.Το χειρότερο είναι πως μέχρι τώρα μπορούσα να κρυφτώ απο τα παιδιά μου,όμως αυτή τη φορά μου είναι αδυνατο και σίγουρα τα επηρεάζω. Οσο και αν προσπαθώ με έχουν ανακαλύψει και στενοχωριούνται ειδικά η κόρη μου προσπαθεί να με ζωντανέψει αλλά δεν έχω δυνάμεις και την απογοητεύω.Χθές για παράδειγμα μου ζήτησε η κόρη μου να πάμε στο Golden HALL.Δεν ήθελα, αλλά πήρα το αυτοκίνητο και πήγαμε ,εγώ σκεφτόμουν πότε να γυρίσουμε σπίτι.Πρώτη φορά είμαι τόσο πεσμένη πίνω ενα σωρό αντικαταθλιπτικά.Εκείνο που θέλω είναι να φύγω να με αφήσουν όλοι ήσυχη.Ειπα ότι θα του προτείνω ένα ταξίδι πείτε μου και σεις την γνώμη σας τι μπορεί να τον κάνει να ενεργοποιηθεί;τι άλλο να του πω; συγνώμη για την πολυλογία αλλά έχω φτάσει στα όριά μου.Δεν είναι κακός άνθρωπος δεν έχει μεγαλώσει με αγάπη αλλά το να εθελοτυφλείς δεν είναι λύση.

Γιωτα μου μην προετοιμαζεις το τι θα του πεις.Μην ψαχνεις τις λεξεις..Αυτα ερχονατι μονα τους.Πολυ απλα ανοιξε την καρδια σου και πεστου ακριβως πως αισθανεσαι και πως αισθανοσουν αυτα τα χρονια.Μιλησε του ηρεμα και εξηγησε του οτι για την κατασταση σου μεγαλο ρολο εχει παιξει και η απουσια του οπως και η συμπεριφορα του τοσα χρονια.Ζητα του να πατε καπου οι δυο σας να ξεφυγεις κ εσυ λιγο και να ερθευτε πιο κοντα.Ολα θα πανε καλα θα δεις μην αγχωνεσαι.Σαγαπαει ειμαι σιγουρα απλα ισως δεν εχει καταλαβει τη σοβαροτητα της καταστασης και με ποιον τροπο θα μπορεσει να σε βοηθησει.Οτι και αν εγινε τα χρονια που περασαν τωρα δεν μπορεις να το αλλαξεις ,εγινε,Κοιτα απο δω και περα να μην κανεις αλλα λαθη για τον εαυτο σπου και σπαταλησε οσο χρονο και οσα χρηματα χρειαστουν για να γινεις καλα,.Το χρωστας στον εαυτο σου αφου επετρεψες στο παρελθον να του στερησεις τοσα πολλα.Βρες τη δυναμη και δρασε!!!!Μην καθεσαι σπιτι,πηγαινε για ψωνια ,βολτες οσο κα αν μην εχεις ορεξη.Μην βουλιαζεις αλλο μεσα σε αυτο.Σκεψου οτι το κανεις για τα παιδια σου.Τοσα χρονια για τα παιδια σου εκανες τοσα πραγματα κανε και κατι ακομα το οποιο θα οφελεισει πανω απο ολοα εσενα και μετα αυτα..

Quote:

---

Originally posted by giota


μετά απο πολλά στρεσογόνα γεγονότα μετα από ψυχολογικό βιασμό με το αναγκάζομαι να κάνω όχι το σωστό αλλά αυτό που ήθελαν οι δικοί του,μετά απο απειλές μετά απο αρρώστειες και διάφορα άλλα.

---

αυτα εχουν σταματησει???
εαν ναι εχουν αξιολογηθει???

Κατα τα αλλα, στην συνεχεια πιστευω και εγω οτι ενα ταξιδακι θα ηταν καλη σκεψη, αν και νομιζω για ενα ναυτικο (μιλωντας απο προσωπικη εμπειρια) το να ξεκουβαλαει με βαλιτσες παλι, ειναι το χειροτερο του. Ισως θα πρεπει να βρεις κατι διαφορετικο με την εννοια του διαφορετικου.
Εισαστε δυο διαφορετικες καταστασεις,
ο αντρας σου εχει πηξει στο ταξιδι και θα θελει να ξεκουραστει και να κινειται ελαχιστα, ενω εσυ εχεις πηξει μεσα στο σπιτι.
Μην κανεις υπερβολες απλα εκθειασε το προβλημα και ανοιξτε συζητηση για το πως θα αντιμετωπιστει.
Απο την αλλη προσεξε στο μεχρι που εισαι διαθετειμενη να υποχωρησεις γιατι οπως ειπα εισαστε σε διαφορετικες καταστασεις και ειναι σχεδον αδυνατο ο αντρας σου να καταλαβει την ψυχικη σου κατασταση.

Αυτά έχουν σταματήσει εδώ και ένα χρόνο \'επρεπε να πεθάνουν οι γονείς του για να ηρεμήσω απο αυτούς τουλάχιστον.Ομως όλα αυτά που περάσαμε επηρέασαν την σχέση μας γιατί ήταν στο χέρι του άνδρα μου να τους απομακρύνει και να προφυλάξει την οικπγένειά του.Ολα αυτά τα χρόνια μου έλεγε δίκιο έχεις αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτε μόνοι τους πέρνουν τα δικαιώματα τι να του πείς;ότι έγινε ζητιάνος για την αγάπη της μάνας του;ότι όλους τους συντηρούσε και αντι να τον κάνουν εικόνισμα προσπαθούσαν να του διαλύσουν το σπίτι;έβγαλε μαλλιά η γλώσσα μου γιατί είχα να υπερασπιστώ τα παιδιά μου αν ήμουν μόνη ήξερα τι να κάνω.Και εγω πιστεύω krino πως δεν μπορεί να με καταλάβει.Επίσης κατάλαβα ότι είχε χαμηλή αυτοεκτίμηση και δεν μπόρεσε να καταλάβει πως βρέθηκε ένας άνθρωπος να τον σεβαστεί, να γίνεται θυσία, να έχει και μια εμφανίσημη γυναίκα δεν μπορώ να μην το πω, ακόμη και τώρα μετά απο τόσα βάσανα δεν φαίνεται η ηλικία μου και για μένα προσπάθησε να με υποτιμήσει.Ηθελα και εγώ να ακούσω κάτι κολακευτικό όλοι έλεγαν εκτός τον άνδρα μου.Ποια γυναίκα δεν θέλει να δει λίγο ζήλεια εγώ ποτέ δεν είδα κάτι τέτοιο.Ακόμη και τηλεοπτικός αστέρας του είπε για την εμφάνισή μου.Δεν περιαυτολογώ αλλά τι να κάνω, ποτέ δεν το έπαιξα ωραία αλλά ειλικρινά πρώτη φορά το θίγω αυτό το θέμα γιατί έφτασα στο αμην.Το μόνο που μου έλεγε ήταν ότι η μάνα του με ζήλευε.Το αναφέρω γιατί πιστεύω ότι είναι άλλος ένας λόγος να προσέχει την γυναίκα του.

τελως παντων εστω και ετσι που πεθαναν οι γονεις του (λιγο μακαβριο ειναι για αυτο το λεω) δεν θα επρεπε να μπει μια καινουρια (αν ειναι σωστη η λεξη) αρχη?

για ποσο καιρο ακομα θα σερνετε το καρο?

Γιωτα...απ όλα τα ποστ που έχεις κάνει, βλέπω πως δεν έχεις κατάθλιψη, αλλά εμονή.
Μιλάς συνεχώς για τον άντρα σου και για τα όσα ΔΕΝ έκανε.
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πως θα ήταν η ζωή σου αν την πρώτη φορά που σε απέριψε για χάρη των γονιών του, τον έστελνες?
Λες συνέχεια πόσο λίγος είναι για σένα, πόσο καλή, ικανοποιητική και σωστή ήσουν εσύ και απ την άλλη μας ρωτας πως θα του πεις να πάτε ένα ταξίδι μετά από τοσα χρόνια γάμου.
Μήπως τελικά σε απέριψε σαν γυναίκα και όχι σαν άνθρωπο και αυτό είναι που κυνηγάς τόσα χρόνια?

Αγαπητή Γιώτα, πιστεύω ότι αυτό είναι το πιο κρίσιμο σημείο του γραπτού σου.
Στις συνεδρείες « το παίζει κακομοίρης» και «λέει ότι προσπαθεί να βοηθήσει».

Μα δεν είναι και λίγο κακομοίρης, αν είναι όντως δειλός και φυγόπονος όπως λες?
Δεν μπορεί να καταλάβει ποια είναι τα σημαντικά και ποια τα δευτερεύοντα ή κάνει ότι δεν καταλαβαίνει? Εθελοτυφλεί μήπως?
Από αυτά που γράφεις, έχω την αίσθηση, ότι ο σύζυγός σου δεν μπορεί να διαχειριστεί την δύσκολη κατάστασή σου και κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του.
Γιώτα, ακόμα κι αν του το φωνάζεις με ντουντούκα μέσα στο αυτί, ίσως ο άνθρωπος αυτός, να μην είναι διατεθειμένος να σε «δει», να σε «ακούσει» και να σου συμπαρασταθεί στο πρόβλημα. Ισως να μην μπορέσετε να επικοινωνήσετε, όποιες προσπάθειες κι αν καταβάλλεις. Αλήθεια, θεωρείς ότι οι μέχρι τώρα προσπάθειές σου, ήταν ότι καλύτερο μπορούσες να κάνεις?
Και εν πάσει περιπτώσει,είσαι διατεθειμένη να ψάξεις αλλού για συμπαράσταση?
Διακρίνω επίσης έναν μεγάλο θυμό. Το κατά ποιού στρέφεται, αφήνω να μου το πεις εσύ :)

θα απαντήσω και στις δυό σας.Οτι έχω κατάθλιψη δεν το συζητώ.Η εμμονή που λες πως έχω ισως οφείλεται στις προδοκίες που είχα απο αυτον τον άνθρωπο απο τα μεγάλα λόγια απο τις υποσχέσεις που μου έδινε απο τα εκατοντάδες γράμματα που μου έγραφε οπως και εγώ, χρόνια ολόκληρα οταν δεν υπήρχαν τα δορυφορικά τηλέφωνα με το να γράφει πόσο με αγαπάει και πως δεν θα επιτρέψει σε κανεναν απο τους δικούς του να με πειράξει γιατί΄είχαν αρχίσει τα προβλήματα.Ναι πιστεύω πως έκανα λάθος ισως λόγω της απειρίας των 20 χρόνων και της αυστηρης διαπαιδαγώγισής μου.Επρεπε να τον στείλω στην μάνα του αλλά δεν θέλω να επεκταθώ για άλλους λόγους.Ισως η εμμονή που λες οφείλεται στο ότι δεν έκανα αυτό που κάνουν πολλές γυναίκες ναυτικών.Ισως γιατί τον έβλεπα και σαν σύζυγο και αδελφό και όλα μαζί.Ισως γιατί περίμενα μήνες με ανυπομονησία να γυρίσει και μετά απο λίγο έφευγε για την μαμμα΄του.Ναι με έχει απορρίψει ως γυναίκα αλλά περισσότερο σαν άνθρωπο και δυστυχώς το έκανε και στα παιδιά του.Αφήνεις μόνη μια λεχώνα 10 ημερών μετά απο μια γέννα που λίγο έλλειψε να χάσω την ζωή μου;αφήνεις το παιδί σου 10 ημερών όταν υπάρχει πρόβλημα;Ναι είναι κακομοίρης γιατί κρύβεται πίσω απο το δάκτυλότου, γιατί όταν τα συζητάμε λέει πως είναι μ@@@@ς για την στάση του γιατί μαζί με αυτόν εθελοτυφλώ και εγώ αφού έχω ανάγκη λίγο ζεστασιά, γιατί έκανα ανδρικές δουλειές δεν επεκτείνομαι σε αυτό γιατί φωτογραφίζω τον εαυτό μου για να τα βρεί όλα έτοιμα.Οσο αφορά τον θυμό έχω μεγάλο και σ\'αυτό αλλά και σε μένα για αυτά που ανέχτηκα.Σίγουρα δεν μπορεί να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις και ισως έπρεπε μετά απο τόσα χρόνια να μην περιμένω τίποτε.Οι ανάγκες όμως για αγάπη για συντοφικότητα φεύγουν;Λυπάμαι αν σας κούρασα.

Giota εκφράσου ελεύθερα, δεν κούρασες..

Το θέμα είναι οτι μπορείς να βρεις έναν κατάλληλο τρόπο να ικανοποιήσεις τις ανάγκες σου για αγάπη και συντροφικότητα, με τη βοήθεια κάποιου ειδικού. Ισως, αυτος ο τρόπος, να μην εμπεριέχει τον άντρα σου, ίσως να πρέπει να κάνεις κάποια άλλα βήματα. Αυτό θα το κρίνεις εσύ.

Καταλαβαίνω τον θυμό που στρέφεται κατά του εαυτού σου.

Καταλαβαίνω τον θυμό κατά του συντρόφου σου,
έχε ωστόσο στο νου, πως, όπως φαίνεται να αναγνωρίζεις, τα λάθη σε μια σχέση, γίνονται πάντα εις διπλούν.

Επικεντρώσου σε εσένα και την θεραπεία σου, αυτή είναι η άποψή μου και άσε για λίγο στην άκρη το τι κάνει ή δεν κάνει ο σύζυγος.

Δούλεψε με τον δικό σου θυμό και κάνε εσύ πράγματα για εσένα.

Giota,

νομιζω πώς η αναγκη για αγαπη δεν φευγει ποτε. Κ αλοιμονο δλδ.....

Μπορει να φταιει ο τροπος που εμαθες ποιο ειναι \"σωστο\" κ ποιο οχι, μπορει η αναγκη σου να σαι αγαπητη βεβαια κ αποδεκτη με ΚΑΘΕ κοστος κ τίμημα, να σ εκαναν να ζεις μια ζωη που τελικα σε πιεζε.Μπορει να φαινεται περιεργο, αλλα αυτη η πιεση κ αυτη η καταθλιψη σου μπορει να σου δινει εκτος απο τα προφανη (στεναχωρια, απελπισια κλπ) και κατι άλλο: μια δικαιωση. Πως δλδ:\" να τωρα υπάρχει κ η πιο τρανη αποδειξη πώς υποφερω: εχω καταθλιψη. Προσεξε με!Δεν πάω άλλο\"

Καταλαβαινω την απολυτη αναγκη σου να σε καταλαβει ο αντρας σου: αυτος στον οποιο βλεπεις μια σειρα λαθων στον τροπο που σε αντιμετωπισε, σαν να σε προσπερνουσε....κ σαν να μην το αντεξες αλλο. Οπως λες, εκανες οτι καλυτερο μπορουσες, οτι περισσοτερο. Καλυπτες τα κενα του αντρα σου κ προσπαθουσες πολυ γι αυτο. Ομως οσο κ αν δεν ακουγε κ δεν εβλεπε....ηξερε οτι εσυ θα εκανες το καλυτερο δυνατο. Γι αυτο κ σ αφηνε....αν του εκανες σαφες με πραξεις μεχρι που ΔΕΝ εισαι διατεθειμενη να πραξεις, δεν νομιζω να συνεχιζε στους ιδιους ρυθμους \"αδιαφοριας\".

Ετσι πχ τί εκανες εσυ οταν σε αφηνε μονη τη στιγμη που τον ειχες αναγκη? τί ελεγες? πώς αντιδρουσες οταν εβλεπες να αδιαφορει για τα παιδια? Εννοειται πώς οι ερωτησεις ειναι για να σκεφτεις αν υπάρχει λογος κατι εκει....Δλδ δεν σε ρωταω απο προσωπικη περιεργεια.

Θα πω κλεινοντας για να μην κουραζω πώς ναι εχει σιγουρα ευθυνες. Το να τις δει αυτες ολες τις ευθυνες του κ τα λαθη του ειναι δικη του ευθυνη. Εσυ μπορεις να εκφραστεις, να πεις ολα οσα θες κ νιωθεις να σε πνιγουν. Αλλα για να νιωσεις καλυτερα, πιο ελευθερη, πιο ανακουφισμενη. Ο ιδιος θα ακουσει αναλογα με το ποσο μπορει κ θελει να δει.

Συμφωνω κ με την weird πώς ειναι πολυ ωφελιμο να δεις εσυ που κ πώς μπλοκαρισες κ εκανες τα δικα σου λαθη που σε εφεραν στο οριακο σημειο που βρισκεσαι τωρα. Κ η αποδοχη των αλλων χωρις ορια, ειναι λαθος Giota...

Γιωτα,
νομιζω οτι μεγαλη πηγη των προβληματων ειναι το επαγγελμα του αντρα σου.

Ωστοσο δεν μπορω να μην αναρωτηθω,
αν αυτο το ειχες υποψη σου οταν εισασταν σε προ γαμου κατασταση.

Παντρευτήκαμε αφού είχε υποσχεθεί να σταματήσει τα ταξίδια.Εδω θέλω να πω ότι προσπάθησε πολύ και ενα μεγάλο μέρος των προβλημάτων μας ήταν ότι ενω προσπαθούσε, δεν θα πω ψέματα γινόντουσαν διάφορα ατυχη γεγονότα και αναγκαζόταν να φύγει πάλι.Δεν μπορώ να επεκταθώ σε αυτό περισσότερο αλλά επειδή σε αυτόν τον τομέα προσπάθησε, ειλικρινά δεν με επηρέασε τόσο όσο άλλα γεγονότα.Είχα γράψει πως οι ωκεανοί δεν μας χώριζαν όσο άλλα.Σίγουρα το επάγγελμα επηρέασε γιατί θα είχε κάνει πιο σωστές επιλογές αν ζούσε μαζί μας.

Giota, καταλαβαινω οτι στεναχωριεσαι πολυ...ομως πραγματικα δεν ωφελει να σκεφτεσαι με το \"αν\"....

Κατι ακομα, λες οτι προσπαθησε κ το ξερεις. Κ αυτο σαν να κατευναζει τον θυμο σου. Αλλα νομιζω για λιγο. Αν κοιταξεις το παραπανω μηνυμα σου, νομιζω θα καταλαβεις τί εννοω.

Σοφία δυστυχως δεν έδειξα με πράξεις μέχρι που μπορώ να βοηθήσω, προκειμένου να τον βοηθήσω ή να ακούσω καμμιά γλυκιά κουβέντα ανέλαβα πολλά και έχω εισπράξει απο ανθρώπους που γνωρίζουν το παράσημο ανοιχτής παλάμης, Ξεπερνούσα τα όρια της σωματικής και ψυχικής αντοχής μου.Καταλογίζω ευθύνες στον εαυτό μου γιατί ήξερε ότι θα κάνω ότι μπορώ να τα καταφέρω.Και όντως αφού δεν αγάπησα και δεν πρόσεξα τον εαυτό μου αφού και εγώ δεν του έβαλα όρια; Οταν με άφηνε μόνη προσπαθούσα να τον πείσω να μην φύγει γιατί τον είχα ανάγκη για;τί πληγωνονταν τα παιδιά και δεν θα ξεχάσω πως κάθε φορά που έφευγε με κοιτούσαν τα παιδιά λυπημένα,αφού δεν είχαν αναπτύξει τέτοιες σχέσεις με τον πατέρα τους ώστε να του μιλήσουν για το πόσο τα πλήγωνε.Ομως εγώ του το έλεγα πως αισθάνονται τι μου λένε και να προσέχει να μην απομακρύνει τα παιδιά του.Δεν μπορώ να επεκταθώ περισσότερο για να καταλάβετε.

σου βαζω ερωτηματα,
γιατι σκεφτομαι οτι θα πρεπει να κοιταξεις και στην απεναντι οχθη.
Ξερεις η ζωη δεν ειναι μονο θελω να εχω αλλα και πρεπει να κανω....

Αυτό που γενικώς παρατηρώ είναι ότι συνήθως πίσω από μια κατάθλιψη κρύβεται ένας ακατάλληλος ή απλώς \"λίγος\" σύντροφος.
Θέλω να πω-αν μου επιτρέπεις-πως αλλιώς περνάμε μια κατάθλιψη με την υποστήριξη του συντρόφου και αλλιώς χωρίς αυτήν.
Είναι θετικό που δέχεται να συμμετέχει στις συνεδρίες αλλά εφόσον όπως ισχυρίζεσαι \"υποκρίνεται\" δείχνει πως δεν έχει καταλάβει το πρόβλημα και μεταξύ μας, μάλλον δεν τον ενδιαφέρει και να το καταλάβει.

Δεν ξέρω τις καλές σας στιγμές ως ζευγάρι ούτε θα σου προτείνω να μην κοιτάς τί κάνει και τί δεν κάνει ο σύντροφός σου διότι υπό συνθήκες κατάθλιψης μια-ούτως ή άλλως-σημαντική απουσία ή υπεκφυγή, μεγενθύνεται ακόμη περισσότερο.

Θα σου πρότεινα μόνο να φύγεις από κοντά του ένα διάστημα. Δεν έχει νόημα να περνάς την κατάθλιψη, να περνάς και την αδιαφορία του δηλαδή δυο φορές κατάθλιψη.
Δεν ξέρω που μπορείς να πας αλλά φαντάζομαι κάποια άκρη θα μπορέσεις να την βρεις.
Ίσως μ αυτόν τον τρόπο καταλάβει και ο σύντροφός σου το μέγεθος του προβλήματος χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα το κάνεις για να καταλάβει εκείνος. Η ουσία είναι να το ξεπεράσεις εσύ και για να το ξεπεράσεις πρέπει να έχεις ένα όσο το δυνατόν πιο υγιές και υποστηρικτικό περιβάλλον.

Υπήρξε μια περ\'ιοδος 4 χρόνων που θυμάμαι σαν τα καλύτερά μας χρόνια.Ηταν μια απο τις φορές που προσπάθησε να σταματήσει τα ταξίδια και μείναμε εκτός Αθηνων οπότε δεν επηρεαζόταν απο κανέναν.Παρ\'όλες τις αντίξοες συνθήκες είμαστε πολύ αγαπημένοι αισθανόμουν συναισθηματικά πλήρης.Το θυμάμαι σαν όνειρο έχουν περάσει πάνω απο 15 χρόνια.Εαν μπορούσε να διαχειριστεί καταστάσεις δεν θα είχα φτάσει σε αυτό το σημείο.Ακουγα κατάθλιψη και δεν μπορούσα να φανταστώ οτι μπαίνεις σε ενα τουνελ.Υπήρχαν και τότε προβλήματα οικονομικά, αρρώστειες με τα παιδιά αλλά είμαστε μαζί και αισθανόμουν δυνατή,φυσικά και πιο νέα.Εκανα και αυτό που λες έφυγα ήλθα στο σπίτι μου αλλά δεν καταλαβαίνει.Η ουσία είναι πως όταν τελείωνα την θεραπεία,άρχιζαν άσχημες καταστάσεις με τους δικούς του μετά έφευγε και εγώ όχι δεν είχα ξεκουραστεί και ηρεμήσει,αλλά μου άφηνε επι πλέον εκκρεμότητες.Τόσα χρόνια δεν υπήρξε μια φορά να ξεμπαρκάρει και να πάμε λίγες μέρες κάπου,μόλις ερχόταν άρχιζαν τα όργανα.Ξέρεις πως τον περίμεναν τα κοράκια να του τα φάνε;Φυσικά και χρειάζομαι ένα υποστηρικτικό περιβάλλον αυτό ζητάω τόσα χρόνια.Γι\' αυτό και έχω υποτροπιάσει χειρότερα απο κάθε φορά.Χτύπαγε το καμπανάκι με διάφορα συμπτώματα αλλά δεν έδινα σημασία.Παιδιά για να αγαπησουμε πρέπει να είμαστε γεμάτοι αγάπη και ο άνδρας μου δεν γνώρισε ποτέ την αγάπη απο το σπίτι του.Δεν μπορεί να καταλάβει ότι η αγάπη είναι ζωή, γι\'αυτό και είναι και αυτός ένας δυστυχισμένος άνθρωπος.Η ικανότητα να αγαπας είναι προσφορά.Αγάπη είναι το ενεργητικό ενδιαφέρον για την ζωή και την ανάπτυξη αυτού που αγαπάμε.Η αγάπη περιέχει τα στοιχεία της φροντίδας,της ευθύνης,του σεβασμού αλλά και της γνώσης.Και όπου δεν υπάρχουν αυτά δυστυχως δεν υπάρχει αγάπη.Τα έμαθα δυστυχως αργά,μακάρι να μπορούσε να καταλάβει και ο ίδιος τι έχασε τόσα χρόνια.

Γιώτα μου, και μένα ο φίλος μου μετά από 6 χρόνια σχέσης, δε με καταλάβαινε...
Όταν έπαθα πρόσφατα επισόδειο, τα βάλε μαζί μου...
Επίσης, όταν τσακωνόμαστε, με έλεγε τρελή και να πάω να αυτοκτονήσω ή να κλειστώ σε ίδρυμα, να γλιτώσουν όλοι από μένα...
Κ εγώ, αντί να βάλω τις φωνές κ να τον αρχίσω στα μπινελίκια (που δε μπορώ κ να το κάνω), του ζήταγα υπομονή και κατανόηση...
Και φυσικά χειροτέρευα με τη στάση του...
Στο τέλος, του μίλησα ανοιχτα:ότι εγώ είμαι άρρωστη, αυτός με χειροτερεύει, και αν σκοπεύει να μείνει μαζί μου καλά θα κάνει να αποδεχτεί και την κατάθλιψη, και τα χάπια, και τη συμπεριφορά μου,)η οποία σημειωτέον ήταν η καλύτερη δυνατή) και να να αποδεχτεί εμπράκτως, όχι στα λόγια...
Για κάποιο διάστημα δεν ήθελα ούτε να τον βλέπω, σα να με προστατευε ο εαυτός μου από αρνητικές καταστάσεις.
Πήγα στους γονείς μου, βγήκα με φίλους, έγινα καλά, και αποφάσισα πως πρέπει να κρατ\'ησω δίπλα μου ανθρώπους που μ ανεβάζουν και με καταλαβαίνουν...
Κι αν ο \"ανθρωπός μου\" δε μπορούσε, δεν είχε νόημα...
Ακόμα είμαστε μαζί, δε χωρίσαμε...
Αλλά πλέον δεν του επιτρέπω ούτε να με ρίχνει, ούτε να μειώνει...
Αντιδρώ άμεσα, και έχει βελτιωθεί πάρα πολύ και η δική του στάση

Και να θυμόμαστε ότι αν δε βοηθήσουμε εμείς πρώτα τον εαυτό μας, δε θα το κάνει κανείς αλλός για μας.
Και πάνω απ όλα, να τον σεβόμαστε, ώστε να απαιτήσουμε προσοχή και σεβασμό από τους τρίτους

Δεν ξέρω αν σε βοήθησα, αλλά να ξέρεις πως δεν είσαι μόνη σου!

Εχεις απόλυτο δίκιο εκεί φταίω και εγώ.Και εγώ αυτό θέλω βοήθεια και συμπαράσταση αλλά μέχρι τώρα δεν την είδα.Ακριβώς τα ίδια έχω ακούσει και εγώ ότι είμαι τρελλή αν και δεν θα ήταν καθόλου περίεργο με τόσα που έχω περάσει.Δυστυχώς άργησα να πάρω μπροστά και να σκεφτώ ότι άν δεν βοηθήσω μόνη μου τον εαυτό μου δεν θα το κάνει κανείς.Αφού στέκομαι στα πόδια μου είναι θαύμα δεν έίχα πρόβλημα αλλά και μηχανή να ήμουν θα είχα πάθει ζημιά.Φταίω γιατί έπρεπε να προστατεύσω την υγεία μου και έδωσα και απο τα απωθέματα ξεπέρασα τις δυνάμεις μου.

εφη μιλας πολυ σωστα και μου κανει εντυπωση που χειριστηκες τοσο ωριμα την περιπτωση σου.
Ευχης εργον και αλλοι ανθρωποι να φεροντουσαν ετσι στον εαυτο τους....

Ευχαριστώ Κρινο, αλλά την κατάσταση δε τη χειρίστηκα εγώ αλλά ο γιατρός μου, που είδε ξαφνικά, εκεί που πήγαινε καλά η θεραπεία, εγώ να ξανακυλάω μόλις μου πε μια κουβέντα άσχημη ο φίλος μου.
Δηλαδή, όσο ήμουν μια βδομάδα μακρυά του, κάθε μέρα γινόμουν και καλύτερα.Μόλις βγήκαμε για έναν καφε, το ίδιο βράδυ πάλι τα συμπτώματα...
Κάτι μου χε πει, \"ότι μουχε βάλει προθεσμία να γίνω καλά και ήμουν εντός\"!!!!
Αν είναι δυνατόν...
Κι εγώ η χαζή χαμογέλασα, αντί να τον βρίσω...και μετά επανήλθαν τα συμπτώματα.
Τότε ήταν που το πα στο γιατρό και μου έβαλε αυτός τις φωνές, που κάθομαι παθητικά και ανέχομαι τέτοιες καταστάσεις και \"προθεσμίες\".
Και όταν μου πε πως δεν ξανακύλισα λόγω της πάθησης αλλά λόγω του φίλου μου, εκεί επαναστάτησα κανονικά:είχα να παλέψω με την αρρώστια, θα έχω και τη βλακεία των άλλων να με κρατάει πίσω???
Δε το δέχτηκα, όφειλα στον εαυτό μου να αντιδράσω, σε ότι με γύριζε πίσω στην κόλαση απ την οποία προσταθούσα να βγω

Και σήμερα, πάλι τσακωθήκαμε με το φίλο μου, γιατί αντέδρασα στις παράλογες φωνές του, και, μη μπορώντας αυτός να δεχτεί το ότι διαφωνώ μαζί του, έφυγε απ το σπίτι
Στην αρχή έβαλα τα κλάμματα...μετά θύμωσα γιατί θυμήθηκα πως έχω αξιοπρέπεια και κανένας δε μπορεί να την ποδοπατάει, με φωνές, βρισιές και απειλές για χωρισμούς κλπ, ειδικά όταν έχει άδικο, καθώς δε μπορεί να δεχτεί τον αντίλογο.
Συνειδητοποίησα πως το πρόβλημα δεν είναι δικό μου, αλλά δικό του, και πως, ακόμα κι αν χωρίσουμε, αυτός στο τέλος θα βγει χαμένος...
Μπορεί να ακούγεται εγωιστικό αυτό που λέω, αλλά εχω δώσει μάχη να μπορώ να καταλαβαίνω τους ανθρώπους και να δέχομαι τη διαφορετικότητά τους και όποιος δε μπορεί να το κάνει, εγκλωβιζόμενος στις παρωπίδες και το δογματισμό του, μόνο χαμένος βγαίνει.

Ουφ!Τα πα και ξεθύμανα...
Συγνώμη Γιώτα μου αν καταχράζομαι το χώρο για να εκφράσω μια δική μου εμπειρία, αλλά ελπίζω πως ίσως κάπως να σου έδωσα μια άλλη οπτική, μακάρι να ναι και χρήσιμη!
Καλημέρα σας!

efi 26,

αν εχω καταλαβει η παθηση ειναι η καταθλιψη. Ποσο ομως νομιζεις πώς ειναι ξεχωρη η καταθλιψη απο τις σχεσεις μας? Σε ρωταω γιατι αναφερεις πως ο γιατρος σου σου ειπε πώς ξανακυλισες λογω του φιλου σου κ οχι λογω της παθησης....Μα η παθηση δεν ερχεται μονη της, ουτε φευγει ετσι....Πιστευω πώς ολα συσχετιζονται μεταξυ τους, ειναι αδυνατον να ειναι διαφορετικα.

Νομιζω πώς η σχεση σου με τον φιλο σου, και οτι αλλο ενεργοποιει τα συμπτωματα, μπορει να σου δειξει τί σε μπλοκαρει μεσα σου, τι σε στεναχωρει κ σου δημιουργει ολο αυτο το προβλημα. Οπως κ τί σε κραταει στη σχεση αυτη, που φαινεται η επικοινωνια να χωλαινει....

Οπως τα γραψες, φανηκε οντως σαν να θελες πολυ να τα πεις καπου:) Δεν καταχραζεσαι εναν χωρο, που ετσι κ αλλιως ειναι κοινος!:) Οι διαφορετικες οπτικες ειναι οντως χρησιμες, συμφωνω απολυτα...

Καλη σου μερα:)

Σοφάκι, βάσικά ιδεοψυχαναγκαστική έχω, που μου κάνει κατάθλιψη όταν την αφήσω \"ακάλυπτη φαρμακευτικά\"
Γι αυτό έπαθα επεισόδιο, γιατί πήγα η χαζή κ έκοψα τα φάρμακα...
Αλλά όχι και να χειροτερέψω από τρίτους, αυτό δε το διαπραγματεύομαι, δε το επιτρέπω στον εαυτό μου:)

Με το φίλο μου, ειλικρινά, δεν είχα καταλάβει προβλήματα στα 6 χρόνια, καθώς, προκειμένου να αποφύγω καυγάδες, συμφωνούσα μαζί του...(ντροπή μου, το παραδέχομαι)!!!
Αλλά όχι πια!
Τώρα, και τη γνώμη μου θα πω, και θα αντιδράσω, και θα φωνάξω και αν του αρέσει...

Και νομίζω πως \"μαθαίνει\" σιγά-σιγά.Πχ, σήμερα με πήρε τηλέφωνο, μετά το χθεσικό καυγά, κάτι που δεν είχε ξανακάνει ποτέ στο παρελθόν, γιατί έπαιρνα πάντα εγώ πρώτη να ζητήσω συγνώμη, κι ας μην έφταιγα!!!
Αλλά αυτή τη φορά ήμουν αποφασισμένη να μην πάρω, για λόγους αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης

Τελικά, αυτό που κατάλαβα, είναι πως αν αρχίσουμε εμείς να υπολογίζουμε περισσότερο τον εαυτό μας, θα μας υπολογίζουν και οι άλλοι!!!

ΥΓ: Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον!

Μπράβο Εφη να τα ακούω και εγώ μην επιτρέψεις σε κανένα να σε κάνει να χάνεις την αξιοπρέπειά σου και τον αυτοσεβασμό σου.Αγάπα την Εφη για να σε αγαπήσουν και οι άλλοι.Δυστυχώς τα εμπέδωσα πολύ αργά.Πρέπει να θέτουμε όρια.Οποιος σ\'αγαπάει θα σε υπολογίσει διαφορετικά δεν σου αξίζει.

Αυτό μου είπε κ ο γιατρός σήμερα...
Ότι με το να μην αντιδρώ, δεν προστατεύω τον εαυτό μου από τυχόν στεναχώριες, αντίθετα τα καταπίνω και συσσωρεύονται...
Και ακριβώς ως προς τα όρια, πάντα βγαίνουν σε καλό σε μια σχέση

Επίσης, ότι αντιδρώντας, θα χρειαστώ λιγότερα φάρμακα στη ζωή μου!!!