Εργασιακή φοβία

Καλησπέρα στο φόρουμ.Ειχα πιάσει δουλειά με σύμβαση ορισμένου χρόνου και αγχώθηκα πάρα πολύ μόλις ξεκίνησε η καραντίνα τι θα γίνει μελλοντικά. Εν τέλει κατέληξα σύμφωνα με τον ψυχίατρο με κατάθλιψη. Δούλεψα άλλον έναν μήνα τον Δεκέμβριο και μετά σταμάτησα. Η αγωγή που παιρνω είναι 150mg venlaxin το πρωί και 45mg motofen το βράδυ. Να αναφέρω ότι όντας 27 με έπιασε μια κρίση καθώς δεν είναι τα πράγματα όπως τα θέλουμε. Ζω με τους γονείς μου και φοβάμαι να στείλω πλέον και βιογραφικό με έχει πιάσει η φοβία για το αν θα τα καταφέρω ότι αυτό που σπούδασα πάει στραφι γιατί δεν ασχολήθηκα πέρα από το να τελειώσω την σχολή και το μόνο που κάνω από τότε που σταμάτησα είναι πολλές ώρες κρεβάτι καμία βόλτα αρεα και που και 3 άκαρπες συνέντευξεις μέχρι στιγμής. Έχω μεγάλη άρνηση για δουλειά και ξέρω ότι είναι λάθος γιατί δεν θα ζήσω αλλιώς αλλά κάθε μέρα δεν βρίσκω τις δυνάμεις για μια δουλειά και είναι πολύ κακό γιατί δεν έχω καθόλου εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου. Ελπίζω για κάτι καλύτερο όπως όλοι μας το ολο θέμα με την καραντινα με έχει ρίξει παρά πολύ οι μόνοι που γνωρίζουν για την καταθλιψη είναι οι γονείς ο αδερφός μου και ένας πολύ καλός φίλος. Πολύ δύσκολο κάθε μέρα να ξυπνάς χωρίς αιτία και να νιώθεις ανήμπορος ότι δεν κάνεις για τίποτα. Αργότερα θα πρέπει να μάθουν και οι φίλοι και η κοπέλα μου ότι έχω κατάθλιψη και μου είναι πολύ δύσκολο να το αποκαλύψω. Φοβάμαι τις αντιδράσεις. Ευχαριστώ μόνο και που τα έβγαλα από μέσα μου

Είναι καλό να τα βγάζεις από μέσα σου,αλλά ενέχει και ένα ρίσκο...Το να συνηθίσεις στην κατάσταση του αρρώστου και να βαλτώσεις σε αυτήν...Πίστεψέ με το έχω πάθει πολλές φορές...Σου γίνεται δεύτερη φύση και δεν αποβάλλεται εύκολα.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι να σου πω για να σε παρηγορήσω,ίσως η διαβεβαίωση ότι είμαι και εγώ(όπως και πολλοί άνθρωποι) σε αντίστοιχη κατάσταση και καταλαβαίνω τι σημαίνει να ξυπνάς και να ζεις χωρίς πυξίδα και προορισμό,και πολυ χειρότερο ακόμα, να μην σου λένε τίποτα όλοι οι πιθανοί προορισμοί...φακ.
Νομίζω η δράση είναι η μόνη λύση στο βάλτωμα και όχι τα χάπια(είμαι παγιδευμένος χρόνια σε αυτά)...
Μπες στον χωρό και χόρεψε,φίλε μου...

Quote:

---

Originally Posted by Απρόθυμος

Καλησπέρα στο φόρουμ.Ειχα πιάσει δουλειά με σύμβαση ορισμένου χρόνου και αγχώθηκα πάρα πολύ μόλις ξεκίνησε η καραντίνα τι θα γίνει μελλοντικά. Εν τέλει κατέληξα σύμφωνα με τον ψυχίατρο με κατάθλιψη. Δούλεψα άλλον έναν μήνα τον Δεκέμβριο και μετά σταμάτησα. Η αγωγή που παιρνω είναι 150mg venlaxin το πρωί και 45mg motofen το βράδυ. Να αναφέρω ότι όντας 27 με έπιασε μια κρίση καθώς δεν είναι τα πράγματα όπως τα θέλουμε. Ζω με τους γονείς μου και φοβάμαι να στείλω πλέον και βιογραφικό με έχει πιάσει η φοβία για το αν θα τα καταφέρω ότι αυτό που σπούδασα πάει στραφι γιατί δεν ασχολήθηκα πέρα από το να τελειώσω την σχολή και το μόνο που κάνω από τότε που σταμάτησα είναι πολλές ώρες κρεβάτι καμία βόλτα αρεα και που και 3 άκαρπες συνέντευξεις μέχρι στιγμής. Έχω μεγάλη άρνηση για δουλειά και ξέρω ότι είναι λάθος γιατί δεν θα ζήσω αλλιώς αλλά κάθε μέρα δεν βρίσκω τις δυνάμεις για μια δουλειά και είναι πολύ κακό γιατί δεν έχω καθόλου εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου. Ελπίζω για κάτι καλύτερο όπως όλοι μας το ολο θέμα με την καραντινα με έχει ρίξει παρά πολύ οι μόνοι που γνωρίζουν για την καταθλιψη είναι οι γονείς ο αδερφός μου και ένας πολύ καλός φίλος. Πολύ δύσκολο κάθε μέρα να ξυπνάς χωρίς αιτία και να νιώθεις ανήμπορος ότι δεν κάνεις για τίποτα. Αργότερα θα πρέπει να μάθουν και οι φίλοι και η κοπέλα μου ότι έχω κατάθλιψη και μου είναι πολύ δύσκολο να το αποκαλύψω. Φοβάμαι τις αντιδράσεις. Ευχαριστώ μόνο και που τα έβγαλα από μέσα μου

---

Πιο δύσκολο είναι να το κρατάς μέσα σου. Όταν μοιράζεσαι κάτι αποκτά τις κανονικές του διαστάσεις. Όσο κρύβουμε κάτι μέσα μας μεγεθύνεται και μας κυριεύει. Τις περισσότερες φορές τα πράγματα εξελίσσονται καλύτερα από τα καταστροφολογικα σενάρια που πλάθουμε στο μυαλό μας. Μην προσπαθείς να βγάλεις συμπεράσματα για το μέλλον σου με βάση το πως αισθάνεσαι τώρα.

Και αν τώρα νιώθω έτσι που τα χρονικά περιθώρια στενεύουν και βαζω συνεχώς το δεν μπορώ μπροστά τι θα καταφέρω στη ζωή μου να είμαι ένα βάρος της κοινωνίας.!? Δεν ξέρω τον τρόπο να βοηθήσω τον εαυτό μου

Quote:

---

Originally Posted by Yoco Choco

Είναι καλό να τα βγάζεις από μέσα σου,αλλά ενέχει και ένα ρίσκο...Το να συνηθίσεις στην κατάσταση του αρρώστου και να βαλτώσεις σε αυτήν...Πίστεψέ με το έχω πάθει πολλές φορές...Σου γίνεται δεύτερη φύση και δεν αποβάλλεται εύκολα.
Ειλικρινά δεν ξέρω τι να σου πω για να σε παρηγορήσω,ίσως η διαβεβαίωση ότι είμαι και εγώ(όπως και πολλοί άνθρωποι) σε αντίστοιχη κατάσταση και καταλαβαίνω τι σημαίνει να ξυπνάς και να ζεις χωρίς πυξίδα και προορισμό,και πολυ χειρότερο ακόμα, να μην σου λένε τίποτα όλοι οι πιθανοί προορισμοί...φακ.
Νομίζω η δράση είναι η μόνη λύση στο βάλτωμα και όχι τα χάπια(είμαι παγιδευμένος χρόνια σε αυτά)...
Μπες στον χωρό και χόρεψε,φίλε μου...

---

Τωρα εγω που βλεπω οτι ειναι και καποιος αλλος σαν και μενα και ανακουφιζει ειναι φυσιολογικο? Η μονη διαφορα ειναι οτι εχω πει οτι παιρνω χαπια εξω γενικα.. μιλαω ελευθερα για αυτο το θεμα... δεν ξερω εαν ειναι σωστο η οχι, δεν ξερω εαν μου στοιχισει αυτο μακροπροθεσμα.. βαρος στην κοινωνια ειμαι.. το να σε βλεπουν οτι εισαι ενα τιποτα του τιποτα και να βιωνεις αυτο το συναισθημα ειναι πολυ ασχημο.. οντως μονο η δραση ειναι λυση...

Η κατασταση μου εχει παγιωθει.. μονιμα μπροστα σε εναν υπολογιστη με ενα τσιγάρο στο χερι και οι σκεψεις να κανουν παρτι... η ψυχίατρος μου μου λεει οτι ειναι δυσκολο να αλλαξω.. εχω μαθει ετσι... με καθε ενα τσιγαρο να επιβαρυνω την υγεια μου και ο χρονος να περνα ανεκμεταλευτος, τι να πεις απο κει και περα! Τα λεω ολα αυτα να τα βγαλω απο μεσα μου, και για μα δειξω στο φιλο οτι υπαρχουν και χειροτερα...

Ηλια μπορεις να εκδοσεις βιβλια αυτοβοηθειας , εχουν πολυ περαση τελευταια , με πιασιαρικους τιτλους , οπως ' πως να χασετε σε 20 μερες 200 κιλα ' η ' πως να μετατρεψετε μια αλητοσυμμορια σε ομαδα μπασκετ, και ταναπαλιν ' .........

Χεσε μας ρε καραγκιοζη!

Λες ξαφνικα να αρχισα να σε ειρωνευομαι ? τα βιβλια αυτα ειρωνευομαι, που στην πραματικοτητα δεν βοηθανε κανεναν.....

Το θέμα δεν είναι τα χειρότερα προσπαθώ πολύ να δω αισιοδοξα τα πράγματα.! Όμως με ρίχνουν συνέχεια οι σκέψεις μου και ότι δεν έχω εμπιστοσύνη στον εαυτό μου. Αν επιτρέπεται πώς συντηρείς αυτή την κατάσταση?

Aν ρωτας εμενα , δεν εχω απαντησεις , με τυρανναει 15 χρονια η κτθλψη, και δεν καταλαβαινουν ολοι οτι μου συμβαινει κατι που δεν μπορω να ελεγκξω , μερικοι ναι, επειδη δουλευα μεχρι να παθω κτθλψη ............εχω δοκιμασει ολα , μα ολα ταντικαταθλιπτικα , με κανενα δεν ειδα αποτελεσμα .....μια απ τις χειροτερες συμβουλες που μπορεις να δωσεις σεναν κτθλπτκο ειναι ' δες τα πραματα αισιοδοξα ' , ειναι στην φυση της ασθενειας αυτης να μην μπορεις να δεις αισιοδοξα/θετικα τα πραματα ....

εμπιστοσυνη στον εαυτο μου εχω , στις θεραπειες για την ασθενεια αυτη δεν εχω .......

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

Λες ξαφνικα να αρχισα να σε ειρωνευομαι ? τα βιβλια αυτα ειρωνευομαι, που στην πραματικοτητα δεν βοηθανε κανεναν.....

---

Ενταξη σορρυ μακ, το πηρα ειρωνικα.. σε σεβομαι μιας και εισαι μεγαλυτερος μου..!

Quote:

---

Originally Posted by hlias1988

Ενταξη σορρυ μακ, το πηρα ειρωνικα.. σε σεβομαι μιας και εισαι μεγαλυτερος μου..!

---

δεν θα ειρωνευομουν ποτέ κανεναν, Ηλια , και ποσο μαλλον καποιον που εχει δηλωσει προβλημα .......δεν εγινε και τιποτα , συμβαινουν αυτα , ας το ξεχασουμε .......

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

δεν θα ειρωνευομουν ποτέ κανεναν, Ηλια , και ποσο μαλλον καποιον που εχει δηλωσει προβλημα .......δεν εγινε και τιποτα , συμβαινουν αυτα , ας το ξεχασουμε .......

---

Αντε καλημερα λοιπον!!

Καλησπερα και σε σενα .........

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

Καλησπερα και σε σενα .........

---

με ολα αυτα που περναω πραγματικα δεν ξερω... νομιζω οτι θα τρελαθω...
διαβασα και στο ιντερνετ μια ειδηση που ενας νεαρος σκοτωσε την γιαγια του και επερνε ψυχοφαρμακα και οι γιατροι λενε οτι δεν ηταν επικυνδινος και εχω αναστατωθει...

Quote:

---

Originally Posted by hlias1988

με ολα αυτα που περναω πραγματικα δεν ξερω... νομιζω οτι θα τρελαθω...
διαβασα και στο ιντερνετ μια ειδηση που ενας νεαρος σκοτωσε την γιαγια του και επερνε ψυχοφαρμακα και οι γιατροι λενε οτι δεν ηταν επικυνδινος και εχω αναστατωθει...

---

αλλο εχω μια διαταραχη διαθεσης , κι αλλο ειμαι επικινδυνος ........και αλλο τι λεει το ιντερνετ .....ανακριβειες γραφει....

ενταξη απλα μπορει να συμβει στον καθενα υποθετω... κατω απο της καταληλες συνθηκες ο ανθρωπος ειναι ζωο.....δεν ξερω εαν με καταλαβαινεις!

Quote:

---

Originally Posted by Απρόθυμος

Και αν τώρα νιώθω έτσι που τα χρονικά περιθώρια στενεύουν και βαζω συνεχώς το δεν μπορώ μπροστά τι θα καταφέρω στη ζωή μου να είμαι ένα βάρος της κοινωνίας.!? Δεν ξέρω τον τρόπο να βοηθήσω τον εαυτό μου

---

Μήπως να προσπαθήσεις να γράψεις σε ένα χαρτί τι θεωρείς ότι προκάλεσε την κατάθλιψη. Δες μετά αν είναι πράγματα που μπορείς μόνος σου να αντιμετωπίσεις. Ακόμη και μικρά βήματα μπορούν να χτίσουν αυτοπεποίθηση. Προσπάθησε να εστιάσεις στο τώρα κι όχι να σκέφτεσαι αόριστα το μέλλον το οποίο άλλωστε δεν μπορείς να ελέγξεις. Υπάρχει ένα πολύ καλό βιβλίο για την κατάθλιψη που δεν θεραπεύει από μόνο του φυσικά, αλλά σου δίνει να καταλάβεις ότι επαναλαμβανόμενα μοτίβα συμπεριφοράς μπορούν να σε οδηγήσουν σε αδιέξοδα και κατάθλιψη αλλά ταυτόχρονα συνειδητοποιείς ότι εφόσον παρέμβεις στα μοτίβα αυτά μπορείς να καλυτερευσεις την κατάσταση σου. Λέγεται Αισθανθείτε καλά του Ντέιβιντ Μπερνς. Δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη αλλά ούτε ο χαρακτήρας μας χτίστηκε γρήγορα. Αν υπάρχει κάτι βαθύτερο που η καραντίνα απλά το πυροδότησε σκέψου μήπως σε βοηθήσει να κάνεις συνεδρίες με ψυχολόγο. Γενικά βοηθάει μια ολιστική προσέγγιση, δηλαδή άσκηση (ακόμα και περπάτημα), διατροφή, ένα βιβλίο, τι σχέσεις έχουμε κλπ.

Quote:

---

Originally Posted by Niels

Μήπως να προσπαθήσεις να γράψεις σε ένα χαρτί τι θεωρείς ότι προκάλεσε την κατάθλιψη. Δες μετά αν είναι πράγματα που μπορείς μόνος σου να αντιμετωπίσεις. Ακόμη και μικρά βήματα μπορούν να χτίσουν αυτοπεποίθηση. Προσπάθησε να εστιάσεις στο τώρα κι όχι να σκέφτεσαι αόριστα το μέλλον το οποίο άλλωστε δεν μπορείς να ελέγξεις. Υπάρχει ένα πολύ καλό βιβλίο για την κατάθλιψη που δεν θεραπεύει από μόνο του φυσικά, αλλά σου δίνει να καταλάβεις ότι επαναλαμβανόμενα μοτίβα συμπεριφοράς μπορούν να σε οδηγήσουν σε αδιέξοδα και κατάθλιψη αλλά ταυτόχρονα συνειδητοποιείς ότι εφόσον παρέμβεις στα μοτίβα αυτά μπορείς να καλυτερευσεις την κατάσταση σου. Λέγεται Αισθανθείτε καλά του Ντέιβιντ Μπερνς. Δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη αλλά ούτε ο χαρακτήρας μας χτίστηκε γρήγορα. Αν υπάρχει κάτι βαθύτερο που η καραντίνα απλά το πυροδότησε σκέψου μήπως σε βοηθήσει να κάνεις συνεδρίες με ψυχολόγο. Γενικά βοηθάει μια ολιστική προσέγγιση, δηλαδή άσκηση (ακόμα και περπάτημα), διατροφή, ένα βιβλίο, τι σχέσεις έχουμε κλπ.

---

το περπατήμα βοηθάει σίγουρα στην καθημερινότητα μου είμαι πλήρως λειτουργικός μόνο το αίσθημα της πείνας δεν έχω. Απλά μόλις έρθει η ώρα για μια συνέντευξη με πιάνει άγχος και νιώθω ανήμπορος περιμένω μόνο να μου δείξει κάποιος και όταν πάω να κάνω κάτι εγώ από τις αμφιβολίες μου μπορεί να κάνω λάθος δεν μου είναι καθόλου εύκολο να μην φοβάμαι να κάνω λάθος. Το μόνο που ζητάω είναι μια απλή εργασία να είμαι λειτουργικός και να μην είμαι βάρος .

Quote:

---

Originally Posted by Απρόθυμος

το περπατήμα βοηθάει σίγουρα στην καθημερινότητα μου είμαι πλήρως λειτουργικός μόνο το αίσθημα της πείνας δεν έχω. Απλά μόλις έρθει η ώρα για μια συνέντευξη με πιάνει άγχος και νιώθω ανήμπορος περιμένω μόνο να μου δείξει κάποιος και όταν πάω να κάνω κάτι εγώ από τις αμφιβολίες μου μπορεί να κάνω λάθος δεν μου είναι καθόλου εύκολο να μην φοβάμαι να κάνω λάθος. Το μόνο που ζητάω είναι μια απλή εργασία να είμαι λειτουργικός και να μην είμαι βάρος .

---

Kαλησπερα μην απελπιζεσαι κι γω μια απο τα ιδια ειμαι με την διαφορα εισαι μικροτερος απο μενα η ζωη ειναι μπροστα σου συνεχισε να ψαχνεις για δουλεια με τον κορωνοιο για πολλους ειναι δυσκολο να βρουν δουλεια αυτη την εποχη.
Μην φοβασαι αν μαθουν οι φιλοι σου οτι εχεις καταθλιψη εφοσον τους φερεσαι καλα δεν θα εχεις κανενα προβλημα και σηκω απο το κρεβατι με την βοηθεια της αγωγης σου θα σταθεις στα ποδια σου και θα δεις τα πραγματα διαφορετικα. Μπραβο σου που πηγαινεις σε συνεντευξεις εγω τρεμω σαν το ψαρι οταν παω και τις σταματησα χρειαζεται ομως και λιγη τυχη οποτε να επιμενεις και κατι θα βρεθει!!φιλικα

Quote:

---

Originally Posted by Απρόθυμος

το περπατήμα βοηθάει σίγουρα στην καθημερινότητα μου είμαι πλήρως λειτουργικός μόνο το αίσθημα της πείνας δεν έχω. Απλά μόλις έρθει η ώρα για μια συνέντευξη με πιάνει άγχος και νιώθω ανήμπορος περιμένω μόνο να μου δείξει κάποιος και όταν πάω να κάνω κάτι εγώ από τις αμφιβολίες μου μπορεί να κάνω λάθος δεν μου είναι καθόλου εύκολο να μην φοβάμαι να κάνω λάθος. Το μόνο που ζητάω είναι μια απλή εργασία να είμαι λειτουργικός και να μην είμαι βάρος .

---

Κατάλαβα. Εντάξει, οι συνεντεύξεις είναι λογικό να προκαλέσουν αγχος στους υποψήφιους. Όλοι έχουν, μη νομίζεις ότι μόνο εσύ αγχώνεσαι. Προσπάθησε να τις προετοιμάσεις (ίσως μπροστά σε καθρέφτη για να βλέπεις τη στάση του σώματος και να αισθάνεσαι ότι σε βλέπουν ή με κάποιον φίλο σου για να υπάρχει ενός είδους προσομοίωση με στόχο την εξοικείωση σου με τη διαδικασία). Η αυτοπεποίθηση χτίζεται σιγά σιγά. Υπομονή.

Quote:

---

Originally Posted by Niels

Κατάλαβα. Εντάξει, οι συνεντεύξεις είναι λογικό να προκαλέσουν αγχος στους υποψήφιους. Όλοι έχουν, μη νομίζεις ότι μόνο εσύ αγχώνεσαι. Προσπάθησε να τις προετοιμάσεις (ίσως μπροστά σε καθρέφτη για να βλέπεις τη στάση του σώματος και να αισθάνεσαι ότι σε βλέπουν ή με κάποιον φίλο σου για να υπάρχει ενός είδους προσομοίωση με στόχο την εξοικείωση σου με τη διαδικασία). Η αυτοπεποίθηση χτίζεται σιγά σιγά. Υπομονή.

---

Συνεχίζω δειλά δειλά να στέλνω αιτήσεις σε εταιρίες στον τομέα μου αν και δεν έχω καθόλου εμπιστοσύνη στις ελάχιστες γνώσεις μου. Πιστεύω ότι κάπου μπορεί να ταιριαξω με την κατάλληλη καθοδήγηση. Κάποιες μέρες είναι πολύ δύσκολο να βγω και από το σπίτι αλλά δεν το βάζω κάτω!

Νομίζω πως αυτό που λείπει στη ζωή σου είναι λίγο χιούμορ.
Παίρνεις τόσο σοβαρά το λάθος, την αποτυχία ή την απόρριψη που έχεις μπλοκάρει.
Κανείς δεν θα σου πάρει το κεφάλι άμα αποτύχεις.
Τίποτα τραγικό δεν θα συμβεί στη ζωή σου αν αποτύχεις.
Το πολύ πολύ να ψάξεις για νέα εργασία.
Δεν κινδυνεύεις από κάποια σοβαρή συνέπεια.
Γι αυτό δεν χρειάζεται τόσος τρόμος.
Κανείς δεν γεννήθηκε έτοιμος για όλα.
Σε όποια δουλειά και να πας είσαι το μαθητούδι.
Ο νέος υπάλληλος που προσαρμόζεται και μαθαίνεις.
Και χρόνια να δουλεύεις αν πας σε άλλη δουλειά που δεν είναι ιδια με την προηγούμενη έτσι θα νιώθεις.
Στην δουλειά που θα πας θα σου πούνε τι θέλουνε από σένα.
Θα σου δείξουν.
Επίσης πιθανώς να χρειαστεί να διαβάσεις εκ νέου πραγματα γιατί είναι απολυτα λογικό να μην θυμάσαι γρι ότι έμαθες στη σχολή.
Και είναι λογικό.
Ούτε εγώ θυμάμαι τι λέγαμε στη σχολή.

Σκέψου τον εαυτό σου σαν έναν πρωταγωνιστή που γράφει τη δική του ιστορία.
Να γελάς με τις ιστορίες και να μην φοβάσαι τα λάθη.

Quote:

---

Originally Posted by Art_Phil

Νομίζω πως αυτό που λείπει στη ζωή σου είναι λίγο χιούμορ.
Παίρνεις τόσο σοβαρά το λάθος, την αποτυχία ή την απόρριψη που έχεις μπλοκάρει.
Κανείς δεν θα σου πάρει το κεφάλι άμα αποτύχεις.
Τίποτα τραγικό δεν θα συμβεί στη ζωή σου αν αποτύχεις.
Το πολύ πολύ να ψάξεις για νέα εργασία.
Δεν κινδυνεύεις από κάποια σοβαρή συνέπεια.
Γι αυτό δεν χρειάζεται τόσος τρόμος.
Κανείς δεν γεννήθηκε έτοιμος για όλα.
Σε όποια δουλειά και να πας είσαι το μαθητούδι.
Ο νέος υπάλληλος που προσαρμόζεται και μαθαίνεις.
Και χρόνια να δουλεύεις αν πας σε άλλη δουλειά που δεν είναι ιδια με την προηγούμενη έτσι θα νιώθεις.
Στην δουλειά που θα πας θα σου πούνε τι θέλουνε από σένα.
Θα σου δείξουν.
Επίσης πιθανώς να χρειαστεί να διαβάσεις εκ νέου πραγματα γιατί είναι απολυτα λογικό να μην θυμάσαι γρι ότι έμαθες στη σχολή.
Και είναι λογικό.
Ούτε εγώ θυμάμαι τι λέγαμε στη σχολή.

Σκέψου τον εαυτό σου σαν έναν πρωταγωνιστή που γράφει τη δική του ιστορία.
Να γελάς με τις ιστορίες και να μην φοβάσαι τα λάθη.

---

Πέρασα στην 2η φάση από 2 εταιρίες με πολύ πολύ άγχος προσπαθώ να το κοντρολαρω αλλά φαντάζει δύσκολο ότι και να γίνει θα το παλέψω απλά νιώθω ότι δεν μπορώ να συγκεντρωθω ούτε για 5 λεπτά να μελετήσω κάτι. Κάθε πρόταση δεκτή

Quote:

---

Originally Posted by Απρόθυμος

Πέρασα στην 2η φάση από 2 εταιρίες με πολύ πολύ άγχος προσπαθώ να το κοντρολαρω αλλά φαντάζει δύσκολο ότι και να γίνει θα το παλέψω απλά νιώθω ότι δεν μπορώ να συγκεντρωθω ούτε για 5 λεπτά να μελετήσω κάτι. Κάθε πρόταση δεκτή

---

Δεν μπορείς να συγκεντρωθείς λόγω άγχους; Εγώ θυμάμαι ότι είχα πρόβλημα συγκέντρωσης όταν είχα κατάθλιψη. Η αγωγή δεν βοηθάει στο αγχος; Καλή επιτυχία

Quote:

---

Originally Posted by Απρόθυμος

Καλησπέρα στο φόρουμ.Ειχα πιάσει δουλειά με σύμβαση ορισμένου χρόνου και αγχώθηκα πάρα πολύ μόλις ξεκίνησε η καραντίνα τι θα γίνει μελλοντικά. Εν τέλει κατέληξα σύμφωνα με τον ψυχίατρο με κατάθλιψη. Δούλεψα άλλον έναν μήνα τον Δεκέμβριο και μετά σταμάτησα. Η αγωγή που παιρνω είναι 150mg venlaxin το πρωί και 45mg motofen το βράδυ. Να αναφέρω ότι όντας 27 με έπιασε μια κρίση καθώς δεν είναι τα πράγματα όπως τα θέλουμε. Ζω με τους γονείς μου και φοβάμαι να στείλω πλέον και βιογραφικό με έχει πιάσει η φοβία για το αν θα τα καταφέρω ότι αυτό που σπούδασα πάει στραφι γιατί δεν ασχολήθηκα πέρα από το να τελειώσω την σχολή και το μόνο που κάνω από τότε που σταμάτησα είναι πολλές ώρες κρεβάτι καμία βόλτα αρεα και που και 3 άκαρπες συνέντευξεις μέχρι στιγμής. Έχω μεγάλη άρνηση για δουλειά και ξέρω ότι είναι λάθος γιατί δεν θα ζήσω αλλιώς αλλά κάθε μέρα δεν βρίσκω τις δυνάμεις για μια δουλειά και είναι πολύ κακό γιατί δεν έχω καθόλου εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου. Ελπίζω για κάτι καλύτερο όπως όλοι μας το ολο θέμα με την καραντινα με έχει ρίξει παρά πολύ οι μόνοι που γνωρίζουν για την καταθλιψη είναι οι γονείς ο αδερφός μου και ένας πολύ καλός φίλος. Πολύ δύσκολο κάθε μέρα να ξυπνάς χωρίς αιτία και να νιώθεις ανήμπορος ότι δεν κάνεις για τίποτα. Αργότερα θα πρέπει να μάθουν και οι φίλοι και η κοπέλα μου ότι έχω κατάθλιψη και μου είναι πολύ δύσκολο να το αποκαλύψω. Φοβάμαι τις αντιδράσεις. Ευχαριστώ μόνο και που τα έβγαλα από μέσα μου

---

Καλησπέρα φιλε μου..η κατάθλιψη ηρθε μετα το φοβο για εργασια η πριν???
Τι ειναι ακριβώς αυτο που σε φοβηζει και δεν μπορεις να δουλεψεις??
Απο ποτε φοβασαι να εργαστεις???
Επειδη ειχα παρομοιο προβλημα οχι με κατάθλιψη βεβαια αλλα με εργασιακη φοβια μηπως μπορεσω να σε βοηθήσω..

Quote:

---

Originally Posted by hlias1988

Τωρα εγω που βλεπω οτι ειναι και καποιος αλλος σαν και μενα και ανακουφιζει ειναι φυσιολογικο? Η μονη διαφορα ειναι οτι εχω πει οτι παιρνω χαπια εξω γενικα.. μιλαω ελευθερα για αυτο το θεμα... δεν ξερω εαν ειναι σωστο η οχι, δεν ξερω εαν μου στοιχισει αυτο μακροπροθεσμα.. βαρος στην κοινωνια ειμαι.. το να σε βλεπουν οτι εισαι ενα τιποτα του τιποτα και να βιωνεις αυτο το συναισθημα ειναι πολυ ασχημο.. οντως μονο η δραση ειναι λυση...

---

Και εγώ αποφεύγω την δουλειά, βέβαια το ξέρω ότι είναι λάθος. Επίσης Ηλία είναι λάθος που μιλάς ελεύθερα για το πρόβλημα σου!!

Quote:

---

Originally Posted by hlias1988

Η κατασταση μου εχει παγιωθει.. μονιμα μπροστα σε εναν υπολογιστη με ενα τσιγάρο στο χερι και οι σκεψεις να κανουν παρτι... η ψυχίατρος μου μου λεει οτι ειναι δυσκολο να αλλαξω.. εχω μαθει ετσι... με καθε ενα τσιγαρο να επιβαρυνω την υγεια μου και ο χρονος να περνα ανεκμεταλευτος, τι να πεις απο κει και περα! Τα λεω ολα αυτα να τα βγαλω απο μεσα μου, και για μα δειξω στο φιλο οτι υπαρχουν και χειροτερα...

---

Και εγώ είμαι μπροστά σε μια τηλεόραση και σε έναν υπολογιστή, τσιγάρο όχι ευτυχώς. Έχω εγκαταλείψει τον εαυτό μου στην μοίρα του, τρώω ασυστολα ότι βρω. Τώρα έχω δίπλα μου κάτι Σοκολάτες θα της τσακίσω αύριο. Δεν μου δίνει τίποτα ευχαρίστηση ζω την εβδομάδα της μαρμότας ότι κάνω κάθε μέρα ολόκληρη την εβδομάδα επαναλαμβάνεται.

Quote:

---

Originally Posted by angel99

Kαλησπερα μην απελπιζεσαι κι γω μια απο τα ιδια ειμαι με την διαφορα εισαι μικροτερος απο μενα η ζωη ειναι μπροστα σου συνεχισε να ψαχνεις για δουλεια με τον κορωνοιο για πολλους ειναι δυσκολο να βρουν δουλεια αυτη την εποχη.
Μην φοβασαι αν μαθουν οι φιλοι σου οτι εχεις καταθλιψη εφοσον τους φερεσαι καλα δεν θα εχεις κανενα προβλημα και σηκω απο το κρεβατι με την βοηθεια της αγωγης σου θα σταθεις στα ποδια σου και θα δεις τα πραγματα διαφορετικα. Μπραβο σου που πηγαινεις σε συνεντευξεις εγω τρεμω σαν το ψαρι οταν παω και τις σταματησα χρειαζεται ομως και λιγη τυχη οποτε να επιμενεις και κατι θα βρεθει!!φιλικα

---

Δουλειά, μακριά από εμένα!! Εγώ είμαι βάρος στην κοινωνία σε όλους!! Είμαι ένα γαϊδούρι που κλείνει τα 35 το καλοκαίρι και δεν κάνει τίποτα στην ζωή του. Δηλαδή καλύτερα να κοιμόμουν σε κανένα παγκάκι και να περνά συσσίτιο από την εκκλησία!! Παλαιότερα βγήκα στην πιάτσα πρώτη φορά για δουλειά στα 19 με 20, είχα άσχημη εμπειρία με αποτέλεσμα το αφεντικό θέλοντας να με ξεφορτωθεί, πήγε στην σχολή και είπε ότι δεν πήγαινα για δουλειά ψέματα, αλλά δεν με χάλασε. Μετά από λίγους μήνες πάω σε μια δεύτερη δουλειά πάλι μέσω τις σχολής και εκεί πάλι δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω, υπήρχαν άτομα που μου την λέγανε, και για όλα αυτά έφταιγα εγώ που μπλοκαρα, μπλόκαρε το μυαλό μου δεν έπαιρνε στροφές, άγχος πολύ εάν τα καταφέρω σήμερα είχα φτάσει σε σημείο να κρύβομαι για να μην δουλέψω, εάν κρυβωμουν θα έβαζαν αλλά παιδιά και εγώ θα την αραζα!! Σούπερ Μάρκετ μετά μέσω σεμιναρίων και εκεί στο άγχος. Και είδα ότι είδα και από τότε όσο γίνεται μακριά από δουλειές, ακόμα και δουλειές σπιτιού που δεν είναι κανείς να μου την πει δεν έχω όρεξη να την κάνω. Η δουλειά για εμένα είναι όπως το νερό για την γάτα. Γι'αυτό λέω βάρος είμαι και στην τελική καταντά κουραστικό όλο αυτό δεν πάω να δουλέψω λόγο φοβίας, εγώ πιστεύω είναι και τεμπελιάς. Είμαι ένας άχρηστος, ανίκανος και τεμπελοσκυλο!!

Quote:

---

Originally Posted by andreas86

Δουλειά, μακριά από εμένα!! Εγώ είμαι βάρος στην κοινωνία σε όλους!! Είμαι ένα γαϊδούρι που κλείνει τα 35 το καλοκαίρι και δεν κάνει τίποτα στην ζωή του. Δηλαδή καλύτερα να κοιμόμουν σε κανένα παγκάκι και να περνά συσσίτιο από την εκκλησία!! Παλαιότερα βγήκα στην πιάτσα πρώτη φορά για δουλειά στα 19 με 20, είχα άσχημη εμπειρία με αποτέλεσμα το αφεντικό θέλοντας να με ξεφορτωθεί, πήγε στην σχολή και είπε ότι δεν πήγαινα για δουλειά ψέματα, αλλά δεν με χάλασε. Μετά από λίγους μήνες πάω σε μια δεύτερη δουλειά πάλι μέσω τις σχολής και εκεί πάλι δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω, υπήρχαν άτομα που μου την λέγανε, και για όλα αυτά έφταιγα εγώ που μπλοκαρα, μπλόκαρε το μυαλό μου δεν έπαιρνε στροφές, άγχος πολύ εάν τα καταφέρω σήμερα είχα φτάσει σε σημείο να κρύβομαι για να μην δουλέψω, εάν κρυβωμουν θα έβαζαν αλλά παιδιά και εγώ θα την αραζα!! Σούπερ Μάρκετ μετά μέσω σεμιναρίων και εκεί στο άγχος. Και είδα ότι είδα και από τότε όσο γίνεται μακριά από δουλειές, ακόμα και δουλειές σπιτιού που δεν είναι κανείς να μου την πει δεν έχω όρεξη να την κάνω. Η δουλειά για εμένα είναι όπως το νερό για την γάτα. Γι'αυτό λέω βάρος είμαι και στην τελική καταντά κουραστικό όλο αυτό δεν πάω να δουλέψω λόγο φοβίας, εγώ πιστεύω είναι και τεμπελιάς. Είμαι ένας άχρηστος, ανίκανος και τεμπελοσκυλο!!

---

Αλλά το καλό είναι ότι αγαπώ την ζωή μου γιατί η ζωή σου δίνει και χαρές, απλός δεν είναι σωστός ο τρόπος ζωής για έναν άνθρωπο σε τέτοια ηλικία που πρέπει να είναι αυτόνομος!!

Quote:

---

Originally Posted by giorgos35

Καλησπέρα φιλε μου..η κατάθλιψη ηρθε μετα το φοβο για εργασια η πριν???
Τι ειναι ακριβώς αυτο που σε φοβηζει και δεν μπορεις να δουλεψεις??
Απο ποτε φοβασαι να εργαστεις???
Επειδη ειχα παρομοιο προβλημα οχι με κατάθλιψη βεβαια αλλα με εργασιακη φοβια μηπως μπορεσω να σε βοηθήσω..

---

Φοβάμαι λαθανσμενα ότι θα αποτύχω ότι και να κάνω βέβαια κανείς δεν πήγε για δουλειά και έμαθε από την πρώτη ημέρα. Πλέον στην κατάσταση μου δυσκολεύομαι να συγκεντρώθω πολύ και δεν μπορώ ούτε 5 λεπτά να διαβάσω κάτι. Βέβαια είμαι λειτουργίκος οδηγάω περπατάω χωρίς πρόβλημα ίσως τελικά πιστεύω ότι είμαι απλά τεμπέλης και κρύβομαι πίσω από μια καταθλιψη. Δεν θέλω να πιστεύω ότι θα συνεχίσω να είμαι έτσι και ότι θα μου περάσει κάποια στιγμή γιατί μέ το να αφηνομαι μόνο κακό κάνω σε εμένα. Δέχθηκα και bullying και έφυγα αρων αρων. Η φυγή βέβαια δεν λύνει το προβλήμα κατέθεσα απλά τα όπλα αντί να παλέψω για να αποδείξω ότι αξίζω εκεί. Μια κακή παρένθεση ήταν θέλω να συνεχίσω να προσπαθώ αλλά ο φόβος μου ότι είμαι άχρηστος η ανίκανος η θα πάω και θα είμαι ένα κινούμενο πρόβλημα δεν βοηθάει ιδιαίτερα

Quote:

---

Originally Posted by andreas86

Αλλά το καλό είναι ότι αγαπώ την ζωή μου γιατί η ζωή σου δίνει και χαρές, απλός δεν είναι σωστός ο τρόπος ζωής για έναν άνθρωπο σε τέτοια ηλικία που πρέπει να είναι αυτόνομος!!

---

Είμαι 27 τώρα ουσιαστικά ξεκινάω την επαγγελματική μου καριέρα καλως η κακώς. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα περνάει ο καιρός έτσι γιατί πάντα ήμουν βολεμενος και είναι καιρός να αλλάξει αυτό. Φοβαμαι πολύ χωρίς τους δικούς μου ανθρώπους και αν κάνω έτσι που είμαι 27 όταν μεγαλώσω κιαλλο και δεν θα είναι εδώ δηλαδή στις κανονικές συνθήκες τι θα γίνει? Το σκέφτεσαι καθόλου αυτό Αντρέα δηλαδή όταν θα πρέπει να έχεις ένα εισόδημα για τα βασικά τι θα κάνουμε θα φουνταρουμε μια ώρα νωρίτερα?

Το θέμα δεν είναι να μην φοβάσαι. Το θέμα είναι να προχωράς παρά τον φόβο. Και ο φόβος ανάλογα την περίσταση χάνεται ή μειώνεται σταδιακά ή ακόμα κι αν είναι πάντα εκεί, εσύ προχωράς και συνεχίζεις την ζωή σου.
Θεωρώ ότι τα περισσότερα νέα παιδιά που μένουν έτσι βαλτωμένα, δεν έχουν κίνητρα συγκεκριμένα. Δεν θέλουν κάτι τόσο πολύ ώστε να το παλέψουν για αυτό και βολεύονται.
Δεν βοηθάει το περιβάλλον και ο τρόπος που μας μεγαλώνουν σε αυτή τη χώρα βέβαια. Αν πάει ένα νήπιο και κουτουλήσει στο τραπέζι, θα πάει η μαμά να κάνει ντα το τραπεζάκι. Αν πάει να πιάσει δουλειά ένας φοιτητής και δεν υπάρχει σοβαρό βιοποριστικό πρόβλημα, θα του πει ο πατέρας άστο, δουλειά σου είναι να διαβάζεις, όχι να κάνεις τον καφετζή, καθαρίζω εγώ. Αν δεν βρει δουλειά στο αντικείμενό του ή καμια μουράτη ο τριαντάρης θα του πουν είναι δύσκολες οι εποχές, τι να κάνουμε, μην σκας, κάτι θα βρεθεί. Αν δεν φύγει μόνο του το "παιδί" από το σπίτι, το θεωρούν φυσιολογικό να μένει μαζί τους μέχρι την 3η ηλικία.

Παρόλα αυτά, όποιος έχει σταθερές πεποιθήσεις και θέλω στη ζωή του θα παλέψει για αυτά. Θα την βρει την άκρη του. Το θέμα είναι να κάτσει λίγο και να σκεφτεί και να χωνέψει πραγματικά τι θέλει και να ξέρει ότι δεν έρχονται ουρανοκατέβατα όσα επιθυμούμε. Αν λοιπόν κάποιος έχει στόχο π.χ. να γίνει ανεξάρτητος, να αγοράσει με δικά του λεφτά το τάδε, να πάει ταξίδι, να προοδεύσει στον τομέα του, να αισθάνεται δημιουργικός ή οτιδήποτε άλλο, όσα σκ@τα κι αν φάει κι όσο κι αν φοβάται, θα τολμήσει και θα το παλέψει και θα την βρει την άκρη του. Είναι αυτό το "δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω" το οποίο εκεί που κάποιες φορές το χρησιμοποιούσαμε πολύ στο παρελθόν για να είμαστε ανελαστικοί και να κρίνουμε αυστηρά τους άλλους και τον εαυτό μας, διαπιστώνω ότι τελευταία τείνουμε να το απαξιώνουμε και να βρίσκουμε παντού δυσκολίες και να πετάμε το μπαλάκι αλλού για δικές μας ελλείψεις. Αν το θες αρκετά, μπορείς. Σε πολύ μεγάλο βαθμό. Το έχω δει να συμβαίνει και το πιστεύω.

Quote:

---

Originally Posted by Απρόθυμος

Φοβάμαι λαθανσμενα ότι θα αποτύχω ότι και να κάνω βέβαια κανείς δεν πήγε για δουλειά και έμαθε από την πρώτη ημέρα. Πλέον στην κατάσταση μου δυσκολεύομαι να συγκεντρώθω πολύ και δεν μπορώ ούτε 5 λεπτά να διαβάσω κάτι. Βέβαια είμαι λειτουργίκος οδηγάω περπατάω χωρίς πρόβλημα ίσως τελικά πιστεύω ότι είμαι απλά τεμπέλης και κρύβομαι πίσω από μια καταθλιψη. Δεν θέλω να πιστεύω ότι θα συνεχίσω να είμαι έτσι και ότι θα μου περάσει κάποια στιγμή γιατί μέ το να αφηνομαι μόνο κακό κάνω σε εμένα. Δέχθηκα και bullying και έφυγα αρων αρων. Η φυγή βέβαια δεν λύνει το προβλήμα κατέθεσα απλά τα όπλα αντί να παλέψω για να αποδείξω ότι αξίζω εκεί. Μια κακή παρένθεση ήταν θέλω να συνεχίσω να προσπαθώ αλλά ο φόβος μου ότι είμαι άχρηστος η ανίκανος η θα πάω και θα είμαι ένα κινούμενο πρόβλημα δεν βοηθάει ιδιαίτερα

---

Γιατι μου καρφωθηκε απτη πρωτη στιγμη οτι δενεχεις κατάθλιψη??? τέλος παντων..
Φιλε μου αυτό πρέπει να το δουλέψεις μεσα σου..
Λες οτι φοβασαι τυχον αποτυχία..και εγω αυτο ακριβώς φοβομουν..αντε και αποτυχες και τι νομιζεις οτι θα γινει και φοβασαι??τιποτα..η θα σου αλλαξουν ποστο..η θα σου κανουν οαρατηρηση και τελος..το χειρότερο σεναριο αντε να σε διωξουν και??κλαιν μαιν..δεν υπάρχει ανθρωπος που δεν εχει φαει απόλυση..
Το θεμα δεν ειναι αυτο..απλα σε διακατεχει το αγχος και δεν μπορεις να το κερδίσεις.το αγχος σε κανει να σκέφτεσε ετσι...

Δεν υπάρχει κανενας λόγος να ντρέπεσαι να το πεις στους γύρω σου . Ίσα ίσα βοηθάει να καταλάβουν κ αυτοί εσένα . Εγ. Θα σου πρότεινα ψυχοθεραπεία . Βοηθά πάρα πολύ ! Κ αγωγή εννοείται αν στο προτείνει ειδικός ! Αν για οποιοδήποτε λόγο δε μπορείς να κάνεις κάτι απ' αυτά. Μη μένεις άπραγος . Εμένα δλδ όταν δε κάνω κάτι γίνεται μεγάλος ο φόβος πάλι για το τι θα κάνω στη ζωή μου . Πώς θα περάσωσυντευξη . Δε είμαι καλή κτλ. Κ άλλη μια συμβουλή . Να σκέφτεσαι όχι πολύ μακριά στο μέλλον . Μια μέρα τη φορά .

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Το θέμα δεν είναι να μην φοβάσαι. Το θέμα είναι να προχωράς παρά τον φόβο. Και ο φόβος ανάλογα την περίσταση χάνεται ή μειώνεται σταδιακά ή ακόμα κι αν είναι πάντα εκεί, εσύ προχωράς και συνεχίζεις την ζωή σου.
Θεωρώ ότι τα περισσότερα νέα παιδιά που μένουν έτσι βαλτωμένα, δεν έχουν κίνητρα συγκεκριμένα. Δεν θέλουν κάτι τόσο πολύ ώστε να το παλέψουν για αυτό και βολεύονται.
Δεν βοηθάει το περιβάλλον και ο τρόπος που μας μεγαλώνουν σε αυτή τη χώρα βέβαια. Αν πάει ένα νήπιο και κουτουλήσει στο τραπέζι, θα πάει η μαμά να κάνει ντα το τραπεζάκι. Αν πάει να πιάσει δουλειά ένας φοιτητής και δεν υπάρχει σοβαρό βιοποριστικό πρόβλημα, θα του πει ο πατέρας άστο, δουλειά σου είναι να διαβάζεις, όχι να κάνεις τον καφετζή, καθαρίζω εγώ. Αν δεν βρει δουλειά στο αντικείμενό του ή καμια μουράτη ο τριαντάρης θα του πουν είναι δύσκολες οι εποχές, τι να κάνουμε, μην σκας, κάτι θα βρεθεί. Αν δεν φύγει μόνο του το "παιδί" από το σπίτι, το θεωρούν φυσιολογικό να μένει μαζί τους μέχρι την 3η ηλικία.

Παρόλα αυτά, όποιος έχει σταθερές πεποιθήσεις και θέλω στη ζωή του θα παλέψει για αυτά. Θα την βρει την άκρη του. Το θέμα είναι να κάτσει λίγο και να σκεφτεί και να χωνέψει πραγματικά τι θέλει και να ξέρει ότι δεν έρχονται ουρανοκατέβατα όσα επιθυμούμε. Αν λοιπόν κάποιος έχει στόχο π.χ. να γίνει ανεξάρτητος, να αγοράσει με δικά του λεφτά το τάδε, να πάει ταξίδι, να προοδεύσει στον τομέα του, να αισθάνεται δημιουργικός ή οτιδήποτε άλλο, όσα σκ@τα κι αν φάει κι όσο κι αν φοβάται, θα τολμήσει και θα το παλέψει και θα την βρει την άκρη του. Είναι αυτό το "δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δεν θέλω" το οποίο εκεί που κάποιες φορές το χρησιμοποιούσαμε πολύ στο παρελθόν για να είμαστε ανελαστικοί και να κρίνουμε αυστηρά τους άλλους και τον εαυτό μας, διαπιστώνω ότι τελευταία τείνουμε να το απαξιώνουμε και να βρίσκουμε παντού δυσκολίες και να πετάμε το μπαλάκι αλλού για δικές μας ελλείψεις. Αν το θες αρκετά, μπορείς. Σε πολύ μεγάλο βαθμό. Το έχω δει να συμβαίνει και το πιστεύω.

---

Ναι οτι τωρα φταινε τα ατομα που πασχουν απο φοβιες??
Η οτι μια χαρα τους εκατσε αυτο με τη φοβια και τους βολεψε για να μην δουλεύουν???
Ξερεις τι σημενει εργασιακη φοβια???
Πρεπει να πας στη δουλειά και εισαι μεσα στο αγχος σε βαθμο που η καρδια σου αισθάνεσαι οτι θα παθεις έμφραγμα.
Αρχιζουν τα καρδιοχτυπια...εισαι συνεχεια στη τσιτα..
Και κατι απλο να σε πουνε πχ παρε τη σκιυπα και σκουπισε και εκει ακομα αγχώνεσαι..ειναι τοσο εντονο το αγχος αυτο
Που δεν μπορείς να το διαχειριστης με τίποτα...
Μετα αρχίζουν οι σκεψεις οπως ειπε ο θεματοθετης οτι δεν θα τα καφερει..οτι ολα θα πανε στραβα...μεσα του θα πατακαλαει να φυγει αοτη δουλεια μονο και μονο για να ησηχαση απο ολα αυτα οχιαπο τεμπελιά..αλλα απτα αισθηματα άγχους και της φοβιες του..
Δεν ειναι τεμπελια..ΕΙΝΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΑ..και οπως ολες οι ασθένειες δεν την επιλεγεις αλλα σε επιλέγει.

Quote:

---

Originally Posted by giorgos35

Γιατι μου καρφωθηκε απτη πρωτη στιγμη οτι δενεχεις κατάθλιψη??? τέλος παντων..
Φιλε μου αυτό πρέπει να το δουλέψεις μεσα σου..
Λες οτι φοβασαι τυχον αποτυχία..και εγω αυτο ακριβώς φοβομουν..αντε και αποτυχες και τι νομιζεις οτι θα γινει και φοβασαι??τιποτα..η θα σου αλλαξουν ποστο..η θα σου κανουν οαρατηρηση και τελος..το χειρότερο σεναριο αντε να σε διωξουν και??κλαιν μαιν..δεν υπάρχει ανθρωπος που δεν εχει φαει απόλυση..
Το θεμα δεν ειναι αυτο..απλα σε διακατεχει το αγχος και δεν μπορεις να το κερδίσεις.το αγχος σε κανει να σκέφτεσε ετσι...

---

Και δεν εισαι καθόλου τεμπέλης...
Εγω οταν το ειχα αυτο..αναρωτιομουν πως γίνεται να ειμαι τεμπελης οταν δουκεευω αοτα 14 μου??
Τα εβαζα κατω τα ζυγιζα δεν μου εβγενε με τίποτα ο λογαριασμός..ελεγα θελω να δουλεψω??
Ναι θελω..
Ψαχνω δουλεια βρισκω??
Ναι ψαχνω βρισκω...
Μολις πιανω δουλειά γιατι με διακατέχει αυτο αισθημα του φοβου και της ανασφαλειας και το αγχος?? Απο κει και περα τα εχανα..
Και εμενα απο το περιβάλλον μου με ελεγαν μηπως αρχισες να τεμπελιαζης με εξαιρεση τη γυναικα μου φυσικά.που παντα ηξερε τι ειναι ο Γιώργος..
Μεσα μου και εγω ηξερα οτι δεν είμαι τεμπέλης αλλα δεν μπορουσα να βρω γιατι δεν μπορω να κατσω σε δουλειές.

Quote:

---

Originally Posted by Απρόθυμος

Είμαι 27 τώρα ουσιαστικά ξεκινάω την επαγγελματική μου καριέρα καλως η κακώς. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι θα περνάει ο καιρός έτσι γιατί πάντα ήμουν βολεμενος και είναι καιρός να αλλάξει αυτό. Φοβαμαι πολύ χωρίς τους δικούς μου ανθρώπους και αν κάνω έτσι που είμαι 27 όταν μεγαλώσω κιαλλο και δεν θα είναι εδώ δηλαδή στις κανονικές συνθήκες τι θα γίνει? Το σκέφτεσαι καθόλου αυτό Αντρέα δηλαδή όταν θα πρέπει να έχεις ένα εισόδημα για τα βασικά τι θα κάνουμε θα φουνταρουμε μια ώρα νωρίτερα?

---

Και εισαι εσύ τεμπέλης??με τίποτα

Quote:

---

Originally Posted by giorgos35

Ναι οτι τωρα φταινε τα ατομα που πασχουν απο φοβιες??
Η οτι μια χαρα τους εκατσε αυτο με τη φοβια και τους βολεψε για να μην δουλεύουν???
Ξερεις τι σημενει εργασιακη φοβια???
Πρεπει να πας στη δουλειά και εισαι μεσα στο αγχος σε βαθμο που η καρδια σου αισθάνεσαι οτι θα παθεις έμφραγμα.
Αρχιζουν τα καρδιοχτυπια...εισαι συνεχεια στη τσιτα..
Και κατι απλο να σε πουνε πχ παρε τη σκιυπα και σκουπισε και εκει ακομα αγχώνεσαι..ειναι τοσο εντονο το αγχος αυτο
Που δεν μπορείς να το διαχειριστης με τίποτα...
Μετα αρχίζουν οι σκεψεις οπως ειπε ο θεματοθετης οτι δεν θα τα καφερει..οτι ολα θα πανε στραβα...μεσα του θα πατακαλαει να φυγει αοτη δουλεια μονο και μονο για να ησηχαση απο ολα αυτα οχιαπο τεμπελιά..αλλα απτα αισθηματα άγχους και της φοβιες του..
Δεν ειναι τεμπελια..ΕΙΝΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΑ..και οπως ολες οι ασθένειες δεν την επιλεγεις αλλα σε επιλέγει.

---

Ξέρω Γιώργο. Ξέρω ότι από αυτά που διαβάζω εδώ μέσα, μάλλον είχα κοινωνική φοβία, εργασιοφοβία κι ένα σωρό άλλα πράγματα. Αλλά δεν ήθελα να φτάσω 100 χρονών και να μην έχω ζήσει ρε γαμώτο. Το θεωρούσα γελοίο να φτάσω 30 χρονών και να με ζουν οι γονείς και να μην έχω δοκιμάσει πράγματα, να μην έχω γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό μου και τις ικανότητες και τα όριά μου, να μην έχω ταξιδέψει, να μην έχω ζήσει. Οπότε και με καρδιοχτύπια και με πανικό και με φόβους και με ντροπές και με ζαλάδες, δεν το έβαζα στα πόδια. Και με τον καιρό μειωθήκανε όλα αυτά.

Εσύ ο ίδιος λες και θυμάμαι και άλλα θέματά σου, ότι δουλεύεις μια ζωή. Απο ανάγκη θες; Από ανάγκη. Αλλά δουλεύεις όμως. Και θυμάμαι ότι σου την έδωσε πλέον κι αν ζορίζεσαι απο δουλειές με άσχημες συνθήκες σηκώνεσαι και φεύγεις. Καλά κάνεις. Γιατί πλέον έχεις δοκιμαστεί και ξέρεις τι θες και τι αντέχεις και τι όχι. Κι όταν δουλεύεις χρόνια έχεις δικαίωμα να πάρεις και μία ανάσα και να κάνεις επιλογές. Αυτό είναι άλλο πράγμα από το να βάζουν ταμπέλες ότι έχουν θέματα τα νέα παιδιά και να μην ζορίζουν και λίγο τον εαυτό τους. Δεν λέω ότι είναι εύκολο. Αλλά ποιος είπε ότι η ζωή είναι εύκολη;