ΠΛΗΣΤΗΡΙΑΣΜΟΣ

Καλησπερα.

Καποια στιγμη της ζωης μου ανακαλυψα οτι εχω καποιο ψυχολογικο προβλημα. Επιδεικτικα το αγνοουσα και εκρυβα κατω απο το χαλι το προβλημα που βιωνα. Καποια στιγμη, εκει γυρω στα 23 μου αποφασισα να μιλησω στη μητερα μου και να της ζητησω να παμε σε Ψυχιατρο, ο οποιος συστεγαζοταν και συνεργαζοταν με εναν ψυχολογο. περασα και απο τους δυο. Η διαγνωση ηταν μειζον καταθλιψη. Αλλα ποια μεθοδο θα ακολουθησω? Τελικα η αποψη του ψυχιατρου υπερισχυσε και κατεφυγα στα φαρμακα (dagrilan). Τα αποτελεσματα εξαιρετικα. Αλλα αλλου θελω να το παω το θεμα.
Μετα αρχισα να κανω μεμονομενες επισκεψεις μονο στον ψυχολογο. Ο ψυχολογος κατηγορουσε τα φαρμακα. Ο ψυχιατρος τα υπερασπιζοταν. Θελοντας να ψαξω και να μαθω τι ακριβως ισχυει μεταξυ αυτων των τασεων, ανατρεξα σε sites, forums, βιβλια, αρθρα, κλπ.
Και εβγαλα το εξης συμπερασμα. Κανεις δεν κοιταει το καλο σου και κατ επεκταση το καλο ολων των ψ. ασθενων. Η καθε πλευρα προσπαθει να σε πεισει οτι αυτη ειναι η σωστη με τετοιο ζηλο που ειναι αξιοσημειωτος ομολογω. Αισθανομαι σαν να ειμαι σε πληστηριασμο. Και οχι μονο απο τις δυο τασεις που προανεφερα. Υπαρχουν οι ψυχιατροι που σου προσφερουν τα φαρμακα, και κατηγορουν τους ψυχολογους οτι σου πουλανε φουμαρα. Υπαρχoυν οι ψυχολογοι που σου προσφερουν - δεν ξερω τι ακριβως - και κατηγορουν λησαλεα του ψυχιατρους, οτι σου δινουν χουφτες τα φαρμακα χωρις λογο. Καπου αναμεσα υπαρχουν οι ψυχοθεραπευτες που με υφος 1000 καρδιναλιων σου λενε με προτεταμενο δακτυλο, οτι αυτοι και μονο αυτοι μπορουν πραγματικα να σε κανουν καλα. Σε μια γωνια υπαρχουν και οι ομοιοπαθητικοι. οι οποιοι σαν φτωχοι πλην τιμοιοι και πολλα υποσχομενοι συγγενεις, σου δηλωνουν οτι στο τελος σ αυτους θα πας και μονο τοτε θα γιατρεφτεις. Αποσπασματικα ακους και κατι ηλεκτοσοκ, βελονισμους και λοιπα μεταμοντερνα. Ολοι μα ολοι σε θελουν για πελατη. Ολοι υποσχονται. Και οσο περναει ο καιρος καθε παραταξη επεκτεινει την φαρετρα της με νεα οπλα.
Και εσυ κυριολεκτικα ΒΟΜΒΑΡΔΙΖΕΣΑΙ απο επιχειρηματα, γνωμες, αποψεις, προσωπικες μαρτυριες, ιδιοτελεις οδηγιες και καλεισαι να παρεις την αποφαση...


ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΑΤΡΕΦΤΩΩΩΩΩ....

Βρειτε τα μεταξυ σας για να ξερω κι εγω... ουφ........
Πουλαω και την ψυχη μου για να γινω καλα.... Ποιος την αγοραζει?

Για όλα όσα μας αφορούν καλούμαστε να πάρουμε εμείς απόφαση. Ακόμα και για το ποιον θα αφήσουμε να μας πείσει και να μας επηρεάσει. Στην περίπτωσή σου λες ότι \"τελικά η άποψη του ψυχιάτρου υπερίσχυσε\". Δεν υπερίσχυσε βέβαια μόνη της, της επέτρεψες να υπερισχύσει γιατί προφανώς αυτό σε κάλυπτε εκείνη τη χρονική στιγμή. Μετά άρχισες να το ψάχνεις το πράγμα και να έχεις αμφιβολίες. Πάλι εσύ πρέπει να αποφασίσεις αν οι αμφιβολίες αυτές είναι τόσο βάσιμες για να αλλάξεις τρόπο θεραπείας. Καλοί και κακοί, ευσυνείδητοι και ασυνείδητοι επαγγελματίες υπάρχουν σε όλους τους χώρους, και κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο παρά να συνεχίσει να ψάχνει ώσπου να βρει αυτό ακριβώς που του ταιριάζει.
Γράφεις \"βρείτε τα μεταξύ σας για να ξέρω κι εγώ\". Μα γιατί να τα βρουν \"εκείνοι\" μεταξύ τους; Ουτοπικό δεν είναι; Εκείνοι μια χαρά είναι με τον εαυτό τους. Το θέμα είναι εσύ τι κάνεις...
Είχα πέσει κι εγώ κάποτε σε απαράδεκτο ψυχολόγο (και πανάκριβο μάλιστα). Όπως κι εσύ τώρα το ψάχνεις, έτσι κι εγώ όταν είδα ότι κάτι δεν μου πήγαινε καλά έκανα μια σχετική έρευνα και τον άλλαξα.
Πιστεύω πως το να ενεργοποιηθείς και να ψάξεις τι σου ταιριάζει έχει θεραπευτική αξία από μόνο του, είναι ένα βήμα προς την ίαση.

Συμφωνω πολυ με τον/την Νat. Ο καθενας μας μεσα του μπορει να ακουσει κ να αισθανθει που κ πώς νιωθει καλυτερα, ασφαλεστερα.

Κ κατι ακομα: ενας ψυχοθεραπευτης δεν θα μιλησει εναντια στη συμβολη του ψυχιατρου και αντιστροφα. Οταν ειναι σοβαρος επαγγελματιας! Μαλιστα ειτε ο ενας ειτε ο αλλος σε καποιες περιπτωσεις που το κρινουν απαραιτητο θα παραπεμψουν τον πελατη τους στον ενα ή τον αλλο αντιστοιχα για συμπληρωματικη βοηθεια.

Τελος επειδη ειδα να αναφερεις ξεχωριστα ψυχολογους κ ψυχοθεραπευτες, ενας ψυχολογος δεν μπορει να κανει ψυχοθεραπεια αν δεν εχει την αναλογη εκπαιδευση σε καποια προσεγγιση.

Ναι, υπάρχει λοιπον κ σχετικος βομβαρδισμος κ παραπληροφορηση. Στο χερι σου ομως ειναι να βρεις την ακρη κ να εμπιστευτεις τον εαυτο σου κ το μυαλο σου, χωρις να περιμενεις απο κανεναν να βγαλει τα καστανα απο τη φωτια για σενα.

Ολοι -οι θεραπευτες-εκφραζουν την \"αληθεια\" τους απο τη δικη τους οπτικη .Ολοι εχουν ...\"δικιο\" ολοι πλησιαζουν τη λυση με διαφορετικα κριτηρια . Νομιζω οτι τουλαχιστον πρεπει απο καπου να ξεκινησει καποιος και στη πορεια ,αν χρειαστει κανει τις \"διορθωσεις\" του. Να προσαρμοζει με αλλα λογια τη θεραπευτικη προσεγγιση στο δικο του ,ατομικο,προσωπικο μοντελο , στις αναγκες του. Χρειαζεται νομιζω πιστη,εμπνευση και μαλλον καλη τυχη.

Ευχομαι το καλλυτερο

Θα ηθελα να πω πως οχι: δεν εχουν ολοι δικιο. Αν υπαρχει ειτε ψυχιατρος ειτε ψυχολογος ειτε ο οποιος θεραπευτης που επικαλειται πως μπορει να γιατρεψει τον πελατη του, και μαλιστα αποκλειοντας την παρεμβαση αλλου επαγγελματια (οταν μαλιστα σε καποιες περιπτωσεις μπορει να κρινεται κ αναγκαια) τοτε μιλαμε για εναν ασυνειδητο επαγγελματια. Κ δυστυχως υπάρχουν κ αυτοι.

Ευτυχως ομως δεν ειναι μονο αυτοι. Κ ειμαστε κ εμεις να κρινουμε κ να αποφασιζουμε κ να αισθανομαστε.

To \"δικιο\" ειχε εισαγωγικα (\"\") sofia !!!

εχω μια ευαισθησια στο θεμα \"ειδικος\" κ μαλλον στα νευρα μου επανω, δεν ειδα τα εισαγωγικα....:)

Να παρω εγω την αποφαση. Με τι κριτηρια. Προσωπικα, κοινωνικα, επιστημονικα? Ποια να βαλω στο ζυγι?

Με τα φαρμακα, ενοιωθα υπεροχα. Παχυνα λιγο αλλα χαλαλι. Μετα απο καποιο διαστημα, η οικογενεια πιεζε να τα σταματησω. Δεν τους αρεσε που χαπακονομουν. Αλλα εγω ετσι αισθανομουν καλα. Η ψυχολογος που συνεχισα να την επισκεπτομαι ΚΑΘΕΤΗ. Μακρια απο τα χαπια. Η οικογενεια μου μαζι με την αυθαιρετη αποστροφη της προς τα φαρμακα ειχε τωρα και ενα επιπλεον χαρτι στη μαχη για να πειστω να τα κοψω. και μαλιστα ισχυρο. Μια επιστημονικη αποψη. Τους εκανα το χατηρι μιας και αυτοι ηξεραν παραπανω. Αλλα ρε γαμωτο, δεν μου βγαινουν τα κουκια. Κ ολο πεφτω και ολο πεφτω. Δεν ειχα κανενα σπουδαιο επιχειρημα... Την ψυχικη μου αναταση παρουσιαζα. \"Αλλα κατι θα ξερουν αυτοι\" ελεγα. Και ολο επεφτα και ολο επεφτα. Μα αφου παντου σχεδον ακουω οτι τα φαρμακα δεν σε κανουν καλα. Απλα απαλυνουν τα συμπτωματα. Με κατηγορουν οτι επιλεγω τον ευκολο δρομο. Λες? Λες ρε ψυχη μου να διαλεγουμαι τον ευκολο δρομο και να μην βλεπουμε ποιο απ ολα ειναι το καλο μας?
Και να σου η ψυχολος περηφανια που μ επεισε να σταματησω τα χαπια. Μια ακομα μαχη κερδισμενη απο τους ψυχολογους....

\"Και να σου η ψυχολος περηφανια που μ επεισε να σταματησω τα χαπια. Μια ακομα μαχη κερδισμενη απο τους ψυχολογους.... \"

Ελπίζω αυτή την πρόταση να την συζήτησες διεξοδικά με την ψυχολόγο σου. Κατά τα άλλα, αν και πλέον δεν εμπιστεύομαι/δεν θέλω να βασίζομαι σε αντικαταθλιπτικά, θεωρώ πως καθόλου δεν είναι ο εύκολος δρόμος. Ο εύκολος δρόμος πιστεύω πως είναι να μην έχεις βιώσει ποτέ τα συναισθήματα ή την απουσία τους που συνδέονται με τις ψυχικές διαταραχές και παρόλα αυτά να κρίνεις με βάση τα δικά σου βιώματα το πως αποφασίζουν οι παθώντες να διαχειριστούν την κρίση τους.

dodeka
Θέλω να σου πω οτι το θέμα επιλογής κάποιου ειδικού δεν είναι εύκολη υπόθεση είναι όμως υπόθεση δική σου στο που θα πας να εμπιστευτείς αυτά που νοιώθεις.(εξάλλου αυτό στο είπαν και οι υπόλοιποι)
Ο καθένας μπορεί να λέει τα δικά του και αυτό που τον βολέυει καλύτερα, όμως από ότι βλέπω έχεις την κρίση να καταλάβεις ποιόσ σε κοροιδέυει και ποιός όχι άλλωστε ποιος ο λόγος να γράψεισ αυτό το ποστ.
Απλά δες ποιός μπορεί και έχει την ικανότητα να σε κάνει να αισθάνεσαι όμορφα όταν είσαι εκεί και να σου δείχνει οτι σου έχει εμπιστοσύνη να μπορεί να ακούει αυτά που του λες.
Εγ\'ω μπορώ να πω ότι αισθάνομαι από τισ τυχερες γιατί δεν χρειάστηκε να πηγαίνω να τρέχω να ψάχνω ποιός είναι ο καλύτερος. Το μόνο που άλλαξα ήταν ο ψυχίατρος γιατί αν και γνωστό όνομα και πολύ ακριβός φυσικα αλλά πολύ κρύος μαζί μου. Σε αυτό όμως εμπιστεύτικα την ψυχολόγο μου και μόνο. Αυτό που τησ είπα το άκουσε και ας δούλευε και για λογαριασμό του.
Θα ήθελα όμωσ να αναλύσεις λίγο τι διαφορά έχει ένα Ψυχίατρος από έναν ψυχολόγο και να δεις για ποιό σκοπό υπάρχει ο ένασ και για ποιό ο άλλος. Αυτό στο λέω γιατι είπες ότι κάποια στιγμή κατάλαβες ότι έχεις ψυχολογικό πρόβλημα και ζήτησες βοήθεια ενόσ Ψυχιάτρου, δεν είναι λίγο αντιφατικό? γιατί ασ πούμε να μην ήταν ψυχολόγος η πρώτη σου επαφή? Δε λέω ίσως και να χρειάζοσουν και Ψυχίατρο αλλά ύστερα από πολλή συζήτηση και καλή ενημέρωση με τον ψυχολόγο να έκρινε αυτός αν θα πήγαινες κάπου αλλού.
Δε κρίνω τις κίνήσεις σου αλλά θα ήθελα να ξεμπερδευτείς από αυτό που λες παραπάνω.
Είμαι σίγουρη όμωσ οτι θα τι βρεισ την άκρη για το λόγο του ότι άρχισες να αναρωτιέσαι και αυτό είναι ένα βήμα.
Σας φιλώ και θα ξαναέρθω σύντομα!!!

Quote:

---

Originally posted by dodeka
Να παρω εγω την αποφαση. Με τι κριτηρια. Προσωπικα, κοινωνικα, επιστημονικα? Ποια να βαλω στο ζυγι?

---

προσωπικα. δλδ πώς αλλιως? ολοι οι υπολοιποι που επιλεξαμε καποιον ειδικο, δεν εχουμε διδακτορικο στην ψυχολογια...προσωπικα πριν να ξεκινισω ψυχοθεραπεια, δεν ειχα ιδεα ουτε για το τί ειναι αυτο, ουτε ποσο κραταει, ουτε τί εχω...τπτ!!!!!!!!!

θυμαμαι που ελεγα: αν μ αρεσει αυτη θα συνεχισω....αλλιως θα δοκιμασω αλλου. τί ειχα? μονο το ενστικτο μου, τις αισθησεις μου κ αυτες οχι κ πληρως ενεργοποιημενες....εμπιστευ σου ομως την εσωτερικη φωνη σου...!

Επισης διαβαζοντας τα οσα γραφεις, μου δημιουργηθηκαν καποιες αποριες

Τα φαρμακα δεν τα επαιρνες με συνταγη ψυχιατρου? Ο ψυχιατρος τί σου σύστησε σχετικα με τα φαρμακα? Θεωρουσε πώς τα εχεις αναγκη ή εγινε μια τυπικη συνταγογραφηση μετα απο δικο σου αιτημα?

Η ψυχοθεραπευτρια (?) πώς σε απετρεπε τοσο εντονα για την αποχη απο τα χαπια? Εκανες ταυτοχρονα κ ψυχοθεραπεια? Αυτο θεωρεις οτι σε βοηθησε καπως?

Τελος αναφερεις κ τους γονεις σου: προσωπικη μου αποψη ειναι πώς δεν εχεις την υποχρεωση να αναφερεις την πορεια της θεραπειας σου. αλλα οι ιδιοι πώς ειναι τοσο αρνητικοι με τα χαπια? κ πώς θεωρεις την ψυχικη σου αναταση κατι το δευτερευον, σε σχεση με την αποψη των δικων σου?

Κ γω είχα τέτοιες απορίες, για το αν θέλω φαρμακα κ ψυχοθεραπεία μαζι, ή χωριστά ή τίποτα...
Αλλά με τα φάρμακα μέσα σε ένα μήνα έγινα σχεδόν καλά, κι ας είναι να τα παίρνω σ όλη μου τη ζωή, δε με νοιάζει

Τα σταμάτησα 2-3 μήνες με συνεργασία με το γιατρό, αλλά το επεισόδιο που μουρθε μετά ήταν τόσο δυνατό που άλλαξα αρδην όλη μου τη φιλοσοφία για όλα αυτά

Αν τα σταμάτησες, κακώς, και δυστυχώς θα το δεις στην πορεία
Αν τα σταμάτησες χωρίς τη συνεργασία του γιατρού, πολύ πολύ κακώς.

Ψυχοθεραπεία δεν έχω κάνει, ο γιατρός μου βέβαια είναι ψυχίατρος-ψυχαναλυτής, αλλά κρίνει ότι δε χρειάζομαι, αν κ εγώ επιμένω, μου λέει πως αν χρειαζόταν θα μου το έλεγε ο ίδιος πρώτα.Οπότε δε μπορώ να εκφέρω γνώμη, για το τι είναι καλύτερο, αυτό που ξέρω είναι πως τα φάρμακα βοηθούν, αλλά πρέπει να έχεις και θέληση να γίνεις καλά, δηλαδή \"συν Αθηνά και χειρα κινει\".

Ελπίζω να βοήθησα κάπως

Δεν παω πλεον ουτε σε ψυχολογο ουτε σε ψυχιατρο... Δεν το χωραει ο νους τους οτι ειμαι ψ. αρρωστος. τα φαρμακα τα εκοψα εκει που πηγαινα να τα κανω 2 την μια ημερα και 1 την αλλη απο 2 την ημερα. Λιγο το μπουρου μπουρου λιγο οτι εγω ενοιωθα καλα τα εκοψα. χωρις ενημερωση του γιατρου χωρις τιποτα. εντελως μονος. αλλα στο 3μηνο επανω υποτροπιασα.
eimai_poli_kala δεν καταλαβα που ειναι το αντιφατικο. Δηλαδη πρεπει απαραιτητα να παω πρωτα σε Ψυχολογο? δεν νομιζω...
Τα φαρμακα βεβαιως τα επαιρνα με συνταγη γιατρου. και με παρακολουθηση, μαλιστα. Αλλα στο επομενο ραντεβου ( σε 6 μηνες μετα την τελευταια επισκεψη) δεν πηγα. Δεν αιτηθηκα φαρμακα μονος μου. εκανα την επισκεψη για να δω τι εχω και να γινω καλα. χωρις να ξερω τη τυφλα μου. ουτε φαρμακα ηξερα ουτε τιποτα. μου εδωσε στην αρχη 1 dagrilan την ημερα. στην επομενη επισκεψη και αφου επεφτα μου τα διπλασιασε. ΠΟΤΕ δεν απαιτησα φαρμακα. τωρα απαιτω που εχω μια \"Α\" εμπειρια. Η ψυχολογος δεν ξερω γιατι αλλα με απετρεπε. ισχυριζοταν οτι μονο με ψυχοθεραπεια θα γινομουν καλα.
Οσο για τους γονεις μου δεν μπορουν να κατανοησουν την εννοια ψ. αρρωστος. δεν το χωραει το μυαλο τους. και ας κανω μπαμ οτι δεν ειμαι καλα. ολο δικαιολογιες βρισκουν για να το δικαιολογησουν. Κι ας εχουν παραδεχτει και αναγνωρισει οτι με τα φαρμακα ημουν αλλος ανθρωπος.
Πως να τους πω οτι χρειαζομαι γιατρο, οταν μου λενε οτι θα μου περασει? πως να τους πω οτι δεν ειμαι καλα και τα εχω αναγκη οταν μου λενε οτι λογω συγκυριων νοιωθω ετσι. (ανεργια).
Μου ερχεται ωρες ωρες να τους κατσω κατω, και να τους το πω ξεκαθαρα. χρειαζομαι φαρμακα ρεεεεε..... δεν ειμαι καλα ρεεεεε.... κι ολο χειροτερευω....

τι να πω... το απολυτο αδιεξοδο.

Quote:

---

Originally posted by dodeka
Δεν παω πλεον ουτε σε ψυχολογο ουτε σε ψυχιατρο... Δεν το χωραει ο νους τους οτι ειμαι ψ. αρρωστος.


Οσο για τους γονεις μου δεν μπορουν να κατανοησουν την εννοια ψ. αρρωστος. δεν το χωραει το μυαλο τους. και ας κανω μπαμ οτι δεν ειμαι καλα. ολο δικαιολογιες βρισκουν για να το δικαιολογησουν. Κι ας εχουν παραδεχτει και αναγνωρισει οτι με τα φαρμακα ημουν αλλος ανθρωπος.
Πως να τους πω οτι χρειαζομαι γιατρο, οταν μου λενε οτι θα μου περασει? πως να τους πω οτι δεν ειμαι καλα και τα εχω αναγκη οταν μου λενε οτι λογω συγκυριων νοιωθω ετσι. (ανεργια).
Μου ερχεται ωρες ωρες να τους κατσω κατω, και να τους το πω ξεκαθαρα. χρειαζομαι φαρμακα ρεεεεε..... δεν ειμαι καλα ρεεεεε.... κι ολο χειροτερευω....

τι να πω... το απολυτο αδιεξοδο.

---

dodeka, γιατι ειναι τοσο σημαντικο για σενα να δουν οι γονεις σου οτι χρειαζεσαι θεραπεια? εισαι διατεθειμενος να εισαι ετσι μια ζωη, επειδη οι γονεις σου δεν αντεχουν να δουν οτι δεν εισαι καλα?

Αγαπημένε μου Dodeka

Χαίρομαι πολύ που έχεις τη δύναμη αυτή να αντικρούεις τις όποιες απόψεις που λέγονται εδώ και χαίρομαι ακόμα περισσότερο που κανεις το ίδιο με τη δική μου άποψη...αυτό σημαίνει δύναμη!!

Σκέψου ότι πριν από 8 μήνες δεν είχα τη δυναμη να κάνω ούτε καν αυτό. Συμφωνούσα με όλους, δεν αντιδρούσα σε κανέναν,είχα παραιτηθεί εντελώς από τη ζωή μου...ήμουν ζωντανή αλλά με στοιχεία νεκρού και αυτό δεν το άντεχα.

Θέλω όμωσ να τονίσω κάτι που μάλλον δεν έγινε κατανοητό και το λέω σαν δική μου απόψη βγαλμένη πάντα από τι δική μου εμπειρία.

Ο ψυχολόγος που ξεκίνησα να βλέπω από την αρχή μου σήστησε ότι είναι απαραίτητη μια θεραπεία με φάρμακα.Στην αρχη για 6 μήνες αρνιόμουν πεισματικά και έλεγα όχι εγώ δε θα πάρω φάρμακα θα το ξεπεράσω μόνη μου και ώσπου έφτασα σε σημείο να του ζητήσω από μόνη μου να πάω σε κάποιο Ψυχίατρο να πάρω φάρμακα. Και μετά από 6 μήνες φυσικά κατάλαβα για ποιό λόγο έβλεπα τον ψυχολόγο μου!!!Η απελπισία μου ήταν τόσο έντονη που δεν ήξερα γιατί πηγαίνω, γιατί κάνω τισ συναντήσεις με τον Ψυχολόγο.

Για να μη σε ζαλίζω αυτό που θέλω να πω ότι παίρνοντας την αγωγή αισθάνθηκα σαφώς πολύ καλύτερα σωματικά και ΛΙΓΟ ψυχικά και το τονίζω αυτό. Ήταν τόσο λίγο για μένα αλλά συνάμα αρκετό για τον Ψυχολόγο μου να βρει την αιτία που ένοιωθα χάλια.
Έμαθα επιτέλους τι είναι αυτά που με κάνουν να νιώθω άσχημα, πράγμα το οποίο δεν το κάνει ένας Ψυχίατρος .
Η άποψη μου είναι ότι ο Ψυχίατρος είναι ένας γιατρός ο οποίος κάνει διάγνωση και σου δίνει αγωγή δεν κάνει κάτι άλλο.

Ο Ψυχολόγος είναι αυτός που μπορεί να βρεί \"τη ρίζα του κακού\" δλδ μπορεί να βρει τι με κάνει να νοιώθω καλά και τι όχι, αλλά χρειάζεται υπομονή και επιμονή. Τα φάρμακα δεν είναι αυτά που θα με κάνουν να καταλάβω γιατί δεν είμαι καλά, απλά με αυτά νοιώθω καλά. Η ουσία όμως για μένα είναι να βρω γιατί δεν είμαι καλά.

Το να βλέπει κανείς Ψυχολόγο ή Ψυχίατρο δεν είναι ψυχική αρρώστια απαραίτητα, για μένα είναι μια προσπάθεια του εαυτού μου να τον γνωρίσω καλύτερα!!!!

Ξεκόλλα με τους γονείς σου πια...

Στο λέω γιατί τα χω περάσει, και με γονείς και με σχέση.
Ο πατέρας μου να λέει ότι όσο παίρνω φάρμακα αυτός είναι δυστυχισμένος, ο φίλος μου να λέει ότι μου τα δίνει ο γιατρός γιατί παίρνει ποσοστά απ τις φαρμακευτικές, κάτι φίλοι ανίδεοι να μου λένε ότι δεν έχω τίποτα και είναι επειδή κάθομαι (ανεργία επίσης), κάνεις απ αυτούς να μην παρεδέχεται την κατάθλιψη και την ιδψ σαν αρρώστια και εν γένει την ψυχιατρική σαν επιστήμη (και έχω και αδελφό που πάει για ψυχίατρος)...και γω που φαινόμουν καλά και ήμουν για 3 χρόνια, πήγα κ ζήτησα απ το γιατρό να τα κόψω...

Και το επεισόδιο που έπαθα μετά ήταν τόσο δυνατό, που όλοι τρόμαξαν και κανείς δεν τόλμησε να μου πει τίποτα για τα φάρμακα, αφού πρώτα είδαν ότι το ξεπέρασα χάρις αυτά. Και φυσικά, ακόμα κ μετά απ αυτό κανείς δεν παραδέχεται ότι έχω μια χρόνια πάθηση, γονιδιακής προέλευσης, και πρέπει να με παρακολουθεί γιατρός και να παίρνω χάπια για πάντα.

Το αποδέχονται μεν, αλλά αρνούνται να το πιστέψουν...

Και να σου πώ κάτι?
Ειλικρινά πλέον δε με νοίαζει καθόλου,ούτε και θέλω να αποδείξω τίποτα σε κανέναν...
Αυτό που πέρασα δε συγκρίνεται με καμία σωματική αρρώστεια, οπότε και δε μπορούν να καταλάβουν.

Αλλά αποφάσισα ότι εκείνη η κόλαση δε μου ταιριάζει, ότι θέλω να ζήσω και να κάνω πράγματα, και ας παίρνω φάρμακα για πάντα.

Αν το περάσει κάποιος απ΄τους \"διαφωνούντες\" και το αντέξει,ας μην πάρει.

Εγώ πάντως δε το άντεξα και είμαι περ\'ηφανη που βρίκα το θάρρος και ζήτησα βοήθεια απ το γιατρό μου

Σου συνιστώ να κάνεις το ίδιο ακριβώς. Όσο πιο νωρίς αρχίσεις θεραπεία, τόσο πιο σύντομα θα γίνεις καλά και μάλιστα θα προλάβεις να χαρείς και το καλοκαιράκι, και ούτε που θα θυμάσαι την τωρινή κατάσταση!

ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ!!!