Τελειωμένη σχέση

Καλησπέρα σας, εχω μια σχέση δύο χρόνων και αυτή τη στιγμή διανύω τον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης μου. Εξαρχής η σχέση μας ήταν αρκετά θυελλώδης μπορώ να πω αλλά ήμουν πολύ ερωτευμένη και είμαι και κάθε μέρα προσπαθώ για το καλύτερο.. να σημειωθεί σε αυτό το σημείο ότι ο άνθρωπος με τον οποίο έχω σχέση έχει άλλο ένα παιδάκι από μια σχέση 10 χρόνων που είχε. Το θέμα λοιπόν είναι πως κάθε μέρα που περνάει πλέον σε αυτή τη φάση που βρισκόμαστε νιώθω πως αντί να ερχόμαστε πιο κοντά απομακρυνόμαστε.. νιώθω πως ο σύντροφος μου δεν είχε ποτέ πραγματικά συναισθήματα για μένα και ότι απλά ξεγελουσε τον εαυτό του οσο εγώ εθελοτυφλουσα... Όλα αυτά διότι το ερωτικό ενδιαφέρον με ότι συμπεραίνω δεν υπάρχει και μάλλον ποτέ δεν υπήρξε, νευριάζει εύκολα μαζι μου και γενικότερα δεν νιώθω την αγάπη που θα έπρεπε να νιώθω.... Έχω φτάσει στο σημείο από καταστάσεις και συμπεριφορές να πιστεύω πως μάλλον αυτός ο άνθρωπος δε ξεπέρασε ποτέ την πρώην σχέση του και ότι ήμουν απλά ένα αποκουμπι για εκείνον και όσο περνάει ο καιρός το βλέπει εξού και η στάση του απέναντι μου... νιώθω απελπισμένη διότι πιστεύω πως και ευθέως να κάνω αυτή τη συζήτηση μαζί του λόγω εγωισμού δεν θα τα δεχτεί... Και αν κάνω λάθος τότε τι φταίει και πως θα καταφέρω να βγάλω αυτές τις σκέψεις απτό μυαλό μου;;; Και αν επιβεβαιωθω τότε πως θα το αντιμετωπίσω ενώ είμαι έγκυος στο παιδί μας;;;;

Οτι δεν εχει ξεπεράσει την πρώην του γιατι το λές? Τι εχεις δει, για πες παραδειγματα.

Quote:

---

Originally Posted by Anti1427

Καλησπέρα σας, εχω μια σχέση δύο χρόνων και αυτή τη στιγμή διανύω τον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης μου. Εξαρχής η σχέση μας ήταν αρκετά θυελλώδης μπορώ να πω αλλά ήμουν πολύ ερωτευμένη και είμαι και κάθε μέρα προσπαθώ για το καλύτερο.. να σημειωθεί σε αυτό το σημείο ότι ο άνθρωπος με τον οποίο έχω σχέση έχει άλλο ένα παιδάκι από μια σχέση 10 χρόνων που είχε. Το θέμα λοιπόν είναι πως κάθε μέρα που περνάει πλέον σε αυτή τη φάση που βρισκόμαστε νιώθω πως αντί να ερχόμαστε πιο κοντά απομακρυνόμαστε.. νιώθω πως ο σύντροφος μου δεν είχε ποτέ πραγματικά συναισθήματα για μένα και ότι απλά ξεγελουσε τον εαυτό του οσο εγώ εθελοτυφλουσα... Όλα αυτά διότι το ερωτικό ενδιαφέρον με ότι συμπεραίνω δεν υπάρχει και μάλλον ποτέ δεν υπήρξε, νευριάζει εύκολα μαζι μου και γενικότερα δεν νιώθω την αγάπη που θα έπρεπε να νιώθω.... Έχω φτάσει στο σημείο από καταστάσεις και συμπεριφορές να πιστεύω πως μάλλον αυτός ο άνθρωπος δε ξεπέρασε ποτέ την πρώην σχέση του και ότι ήμουν απλά ένα αποκουμπι για εκείνον και όσο περνάει ο καιρός το βλέπει εξού και η στάση του απέναντι μου... νιώθω απελπισμένη διότι πιστεύω πως και ευθέως να κάνω αυτή τη συζήτηση μαζί του λόγω εγωισμού δεν θα τα δεχτεί... Και αν κάνω λάθος τότε τι φταίει και πως θα καταφέρω να βγάλω αυτές τις σκέψεις απτό μυαλό μου;;; Και αν επιβεβαιωθω τότε πως θα το αντιμετωπίσω ενώ είμαι έγκυος στο παιδί μας;;;;

---

Καλησπέρα αντί. Αρχικά, θα κρατήσω το γεγονός ότι η σχέση σας εξαρχής είχε προβλήματα. Τα οποία θα έπρεπε ίσως να σε προβληματίσουν. Έχεις σκεφτεί μήπως αυτός ο άνθρωπος δεν έκανε για σένα, αλλά εμένες μαζί του, επειδή σε τύφλωνε ο έρωτας και σου θόλωνε τη κρίση?

Το δεύτερο ερώτημα μου είναι γιατί λες ότι απομακρύνεστε? Αν όντως ισχύει, θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολο να έρθετε ξανά κοντά. Ειδικά αν ισχύει αυτό που λες ότι ποτέ δεν ξεπέρασε την πρώην του ο σύντροφός σου. Είστε παντρεμένοι? Συζειτε? Τι ακριβώς?

Δεν θέλω να σε σοκαρω, αλλά αν μια σχέση έχει επηρεάσει βαθιά κάποιον, τότε πολλές φορές ψάχνει αποκουμπια, όπως κι εσύ το εθεσες. Το έχω δει πολλές φορές. Αλλά όσο και να μην θέλουμε να το παραδεχτούμε, το κόλλημα του η το απωθημένο του είναι ο πρώην σύντροφός. Εκεί όντως είναι δύσκολα τα πράγματα. Και όντως μη περιμένεις να δεχτεί τίποτα, γιατί τσάμπα θα κάνεις την συζήτηση. Ίσως και ο ίδιος να μην το έχει καταλάβει η αν μην θέλει να το καταλάβει. Χαμένος χρόνος και τσάμπα θα χαλάσουν οι καρδιές.

Δεν ξέρω τι στοιχεία έχεις για να στηρίξεις αυτά που λες, αλλά φαντάζομαι δεν είναι αμελητέα. Μήπως κάποια πράγματα δεν θες να τα παραδεχθείς, επειδή δεν θες να χάσεις αυτόν τον άνθρωπο από τη ζωή σου?

Ρωτάς και σωστά πως θα το αντιμετωπίσεις. Αν εννοείς οικονομικά, ίσως είναι δύσκολα. Δεν ξέρω αν δουλεύεις η την οικονομική σου δυνατότητα. Και δεν ξέρω αν θες να την μοιραστείς μαζί μας. Ανησυχείς για λόγους βιοπορισμού? Η πως θα μεγαλώσει το παιδί? Αν χωρίσετε, θα είναι όντως δύσκολα για το παιδί, αλλά πιστεύω ότι με την ανάλογη δουλειά εκ μέρους σου, θα είναι όλα καλά.

Θέλω μόνο αυτό να σκεφτείς. Είναι σωστότερο να μείνεις μαζί με έναν άνθρωπο που δεν σε αγαπά, δεν είναι εκεί για εσένα και είναι σκαμμένος με την πρώην της, για χάρη του παιδιού σου? Μήπως, αν μείνεις, κάποια στιγμή προκύψουν καυγάδες, συμπεριφορές και προβλήματα, που θα προκαλέσουν μεγαλύτερο πρόβλημα στο παιδί σου? Τουλάχιστον από άποψη ψυχολογίας? Κι αν αύριο μεθαύριο, του πει η πρώην του ματς ξαναβρούν κι εκείνος δεχτεί κανείς παρατήσει? Πράγμα διόλου απίθανο αν όντως τη θέλει ακόμα.

Όλα αυτά στα λέω για να σκεφτείς ότι αν χωρίσετε, ίσως να είναι και η καλύτερη λύση. Απ ότι καταλαβαίνω ο χωρισμός είναι αυτό που θα κάνεις αν όντως ειναι ακόμα κολλημένος με την άλλη. Αν όχι, συγχώρεσε με και πες μας στο σκέφτεσαι.

Συγγνώμη για τα πολλά ερωτήματα, απλά θεωρώ ότι αν απαντηθούν θα έχουμε μια καυτερή εικονα

Αρχικα, όλα λύνονται με ηρεμία.
Δεν χρειάζεται απελπισία για τίποτε.
Ό,τι αξίζει, αντέχει και μένει, όλα τα άλλα αργά ή γρήγορα φεύγουνε.
Γράφεις πως με τον σύντροφό σου δεν είστε κοντά αυτή την περίοδο και έχεις την αίσθηση ότι δεν σε θέλει.
Συμπεραίνω ότι αυτή η αίσθηση σου ήρθε καθώς στην καθημερινότητά σας ο σύντροφός σου δεν είναι τρυφερός μαζί σου αλλά ανυπόμονος και νευρικός.
Αυτό μπορεί να οφείλεται σε πολλούς λόγους, και η υπόθεση με την πρώην είναι κάτι που μπορεί να συμβαίνει.
Βέβαια μπορεί να συμβαίνουν και άλλα πράγματα.
Δηλαδή να αισθάνεται πίεση (έχοντας ήδη και άλλο ένα παιδί) ή να αισθάνεται άγχος, ή να νιώθει οικονομικό ή συναισθηματικό στρίμωγμα.
Η έλευση ενός παιδιού είναι αρκετά σημαντική και μπορεί να επηρέασει το ζευγάρι με ποικίλους τρόπους.
Δεν χρειάζεται και δεν ωφελεί να κάνεις υποθέσεις για το πως νιώθει χωρίς τον ίδιο να έχει πει ταα συγκεκριμένα λόγια γιατί πολλές φορές τείνουμε να πιστεύουμε τους χειρότερους μας φόβους.
Γι αυτό θεωρώ πολύ σημαντικό να συζητήσετε για το πώς νιώθετε μέσα σας και για το πώς νιώθετε για τον άλλον.
Όμως, το να του πεις, υποθέτω ότι είσαι κολλημένος με την πρώην σου είναι κάτι που ούτε το λες ούτε θα φέρει καλές συνέπειες. Θα ακουστεί σαν κατηγορία, σαν να του λες παίζεις μαζί μου, και πάντα έπαιζες μαζί μου.
Και να σου πω κάτι, δεν σε ενδιαφέρει η πρώην. Σε ενδιαφέρει μόνο πώς είναι απέναντί σου.
Αν είναι μονίμως ψυχρός, λίγη σημασία έχει αν θέλει άλλη, αν θέλει τη μοναξιά του, σημασία έχει ότι εσύ εκλαμβάνεις μονίμως κάτι που δεν σου αξίζει και δεν το θες.

Από την αλλη σκέφτομαι και το εξής.
Πιστεύεις ότι ποτέ δεν είχε συναισθήματα για εσένα, όμως έχετε σοβαρή σχέση και περιμένετε παιδί.
Γιατί ένας άνθρωπος να επιλέξει μια τόσο σοβαρή σχέση όταν δεν έχει καθόλου συνασθήματα και κουβαλάει ήδη υποχρεώσεις από την προηγούμενη σ΄χεση του;
Δεν μου βγάζει πολύ νόημα.
Γιατί να επιλέγει μια "συζυγική" ζωή με έναν άνθρωπο που δεν νιώθει τίποτα και πώς συντηρείς μια σχέση δύο χρόνων όταν δεν τη θες.
Μου φαίνεται ακραίο εκτός αν αυτός ο άνθρωπος φοβαται τόσο την μοναξιά που θα έκανε τα πάντα.

Επίσης, όταν είμαστε μικροί τείνουμε να τα νιώθουμε όλα πιο έντονα, στον έρωτα να πέφτουμε με τα μούτρα. μετά τα συναισθήματά μας υπάρχουν αλλά με άλλη μορφή, πιο ισορροπημένα και πιο ήρεμα

Όλα αυτά είναι τροφή για σκέψη.
Εαν είσαι σε σχέση και βιώνεις μοναξια και απόρριψη συνέχεια είναι σημαντικό να το συζητήσεις.
Είναι σημαντικό να σέβεσαι τον εαυτό σου και να βάζεις τα όριά σου.

Εάν θες μπορείς να μας πεις και αλλα πράγματα για τη συμπεριφορά του μπας και μας βοηθησεις στο πως κατέληξες σε αυτό το συμπέρασμα

Quote:

---

Originally Posted by Anti1427

Καλησπέρα σας, εχω μια σχέση δύο χρόνων και αυτή τη στιγμή διανύω τον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης μου. Εξαρχής η σχέση μας ήταν αρκετά θυελλώδης μπορώ να πω αλλά ήμουν πολύ ερωτευμένη και είμαι και κάθε μέρα προσπαθώ για το καλύτερο.. να σημειωθεί σε αυτό το σημείο ότι ο άνθρωπος με τον οποίο έχω σχέση έχει άλλο ένα παιδάκι από μια σχέση 10 χρόνων που είχε. Το θέμα λοιπόν είναι πως κάθε μέρα που περνάει πλέον σε αυτή τη φάση που βρισκόμαστε νιώθω πως αντί να ερχόμαστε πιο κοντά απομακρυνόμαστε.. νιώθω πως ο σύντροφος μου δεν είχε ποτέ πραγματικά συναισθήματα για μένα και ότι απλά ξεγελουσε τον εαυτό του οσο εγώ εθελοτυφλουσα... Όλα αυτά διότι το ερωτικό ενδιαφέρον με ότι συμπεραίνω δεν υπάρχει και μάλλον ποτέ δεν υπήρξε, νευριάζει εύκολα μαζι μου και γενικότερα δεν νιώθω την αγάπη που θα έπρεπε να νιώθω.... Έχω φτάσει στο σημείο από καταστάσεις και συμπεριφορές να πιστεύω πως μάλλον αυτός ο άνθρωπος δε ξεπέρασε ποτέ την πρώην σχέση του και ότι ήμουν απλά ένα αποκουμπι για εκείνον και όσο περνάει ο καιρός το βλέπει εξού και η στάση του απέναντι μου... νιώθω απελπισμένη διότι πιστεύω πως και ευθέως να κάνω αυτή τη συζήτηση μαζί του λόγω εγωισμού δεν θα τα δεχτεί... Και αν κάνω λάθος τότε τι φταίει και πως θα καταφέρω να βγάλω αυτές τις σκέψεις απτό μυαλό μου;;; Και αν επιβεβαιωθω τότε πως θα το αντιμετωπίσω ενώ είμαι έγκυος στο παιδί μας;;;;

---

καλημερα.
για να νοιωθεις ετσι, ετσι θα ειναι.
δεν γινεται να μπερδεψεις την αδιαφορια του, με ενδιαφερον..
το παιδι, πως προεκυψε;
ηταν ατυχημα, η αποφασισατε συνειδητα να κανετε ενα παιδι, μαζι;
τι εχετε συζητησει γι αυτο; σκοπευετε να παντρευτειτε, για παραδειγμα;; κι αν ναι, το θελατε ετσι κι αλλιως, η το αποφασισατε επειδη ερχεται το παιδι;
το αλλο παιδι του το ειχε μεσα σε γαμο, η εκτος γαμου; και για ποια πρωην του μιλας; γι αυτην που εχει το παιδι μαζι της;
γενικοτερα, με αυτην την πρωην που σε ανησυχει, για ποιον λογο χωρισε;

Quote:

---

Originally Posted by Art_Phil

...
Ό,τι αξίζει, αντέχει και μένει, όλα τα άλλα αργά ή γρήγορα φεύγουνε.
Γράφεις πως με τον σύντροφό σου δεν είστε κοντά αυτή την περίοδο και έχεις την αίσθηση ότι δεν σε θέλει.
Συμπεραίνω ότι αυτή η αίσθηση σου ήρθε καθώς στην καθημερινότητά σας ο σύντροφός σου δεν είναι τρυφερός μαζί σου αλλά ανυπόμονος και νευρικός.
Α.........

Από την αλλη σκέφτομαι και το εξής.
Πιστεύεις ότι ποτέ δεν είχε συναισθήματα για εσένα, όμως έχετε σοβαρή σχέση και περιμένετε παιδί.
Γιατί ένας άνθρωπος να επιλέξει μια τόσο σοβαρή σχέση όταν δεν έχει καθόλου συνασθήματα και κουβαλάει ήδη υποχρεώσεις από την προηγούμενη σ΄χεση του;
Δεν μου βγάζει πολύ νόημα.
Γιατί να επιλέγει μια "συζυγική" ζωή με έναν άνθρωπο που δεν νιώθει τίποτα και πώς συντηρείς μια σχέση δύο χρόνων όταν δεν τη θες.
Μου φαίνεται ακραίο εκτός αν αυτός ο άνθρωπος φοβαται τόσο την μοναξιά που θα έκανε τα πάντα.

.....
Εαν είσαι σε σχέση και βιώνεις μοναξια και απόρριψη συνέχεια είναι σημαντικό να το συζητήσεις.
Είναι σημαντικό να σέβεσαι τον εαυτό σου και να βάζεις τα όριά σου.

Εάν θες μπορείς να μας πεις και αλλα πράγματα για τη συμπεριφορά του μπας και μας βοηθησεις στο πως κατέληξες σε αυτό το συμπέρασμα

---

το να περασουν 2 χρονια, δεν σημαινει οτι μια σχεση ειναι "σοβαρη". σοβαρη την κανουν τα συναισθηματα και η κοινη επιθυμια για μια κοινη πορεία.
πολλω δε μαλλον, αν το παιδι δεν ηρθε συνειδητα, αλλα "ετυχε"... σε αυτην την περιπτωση, ο τυπος δεν "επελεξε" τπτ, κι ισως αυτο ειναι που του βγαζει νευρα. δεν ξερουμε πως εκανε και το αλλο παιδι του, που δεν προκυπτει οτι το εκανε μεσα σε γαμο. μπορει ο τυπος απλα να εχει κακες σχεσεις με την αντισυλληψη, χωρις να σκεφτεται τις συνεπειες, και τωρα να ξενερωσε που ερχεται και δευτερο παιδι, ετσι..

Quote:

---

Originally Posted by Anti1427

Καλησπέρα σας, εχω μια σχέση δύο χρόνων και αυτή τη στιγμή διανύω τον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης μου. Εξαρχής η σχέση μας ήταν αρκετά θυελλώδης μπορώ να πω αλλά ήμουν πολύ ερωτευμένη και είμαι και κάθε μέρα προσπαθώ για το καλύτερο.. να σημειωθεί σε αυτό το σημείο ότι ο άνθρωπος με τον οποίο έχω σχέση έχει άλλο ένα παιδάκι από μια σχέση 10 χρόνων που είχε. Το θέμα λοιπόν είναι πως κάθε μέρα που περνάει πλέον σε αυτή τη φάση που βρισκόμαστε νιώθω πως αντί να ερχόμαστε πιο κοντά απομακρυνόμαστε.. νιώθω πως ο σύντροφος μου δεν είχε ποτέ πραγματικά συναισθήματα για μένα και ότι απλά ξεγελουσε τον εαυτό του οσο εγώ εθελοτυφλουσα... Όλα αυτά διότι το ερωτικό ενδιαφέρον με ότι συμπεραίνω δεν υπάρχει και μάλλον ποτέ δεν υπήρξε, νευριάζει εύκολα μαζι μου και γενικότερα δεν νιώθω την αγάπη που θα έπρεπε να νιώθω.... Έχω φτάσει στο σημείο από καταστάσεις και συμπεριφορές να πιστεύω πως μάλλον αυτός ο άνθρωπος δε ξεπέρασε ποτέ την πρώην σχέση του και ότι ήμουν απλά ένα αποκουμπι για εκείνον και όσο περνάει ο καιρός το βλέπει εξού και η στάση του απέναντι μου... νιώθω απελπισμένη διότι πιστεύω πως και ευθέως να κάνω αυτή τη συζήτηση μαζί του λόγω εγωισμού δεν θα τα δεχτεί... Και αν κάνω λάθος τότε τι φταίει και πως θα καταφέρω να βγάλω αυτές τις σκέψεις απτό μυαλό μου;;; Και αν επιβεβαιωθω τότε πως θα το αντιμετωπίσω ενώ είμαι έγκυος στο παιδί μας;;;;

---

Αντί καλημέρα!Αρχικα όπως διάβασα και σε αλλά πόστ θα βοηθήσει να διευκρινίσεις εάν το παιδί ήρθε συνειδητά ή έτυχε και επίσης τι είχατε συζητήσει εσυ και ο σύντροφος σου πριν το παιδί μιλούσατε για παρακάτω;πως ήταν η σχέση σας;Επειδή έχω βιώσει μια κάπως «παρόμοια» κατάσταση με την δίκη σου όπως μπορείς να δεις και σε παλαιότερη δημοσίευση μου ελπίζω να σε βοηθήσω.Βέβαια εμάς ήταν από την αρχή ξεκάθαρα τα προβλήματα μας,οπότε εγώ για αρχή θα σου προτείνω να μιλήσεις μαζί του και να δεις ποιος ο λόγος που αντί να είναι κοντά σου να σε νοιάζεται κλπ σε αυτήν την κατάσταση αυτός απομακρύνεται!Επίσης αν συζητήσετε και σου πει ποιο είναι το θέμα δες την συμπεριφορά του και από εκεί και πέρα.Γενικά αν δεν δεις διαφορά αφού συζητήσετε από προσωπική μου εμπειρία μην περιμένεις να αλλάξει με τον ερχομό του μωρού γιατί με τις ευθύνες και όλα αυτά του μωρού υπάρχει σίγουρα περισσότερη ένταση.Θα το ξαναπώ για πολλοστή φορά και ας γίνομαι κουραστική το έχω ζήσει και ακόμη το ζω,έχοντας πια και το παιδί μου,δεν θέλω να φανεί σαν να σε προτρέπω να χωρίσεις αλλά όπως σωστά μου είπαν αρκετοί δεν χρειάζεται να είναι πάντα οι γονείς μαζί για να είναι ένα παιδί ευτυχισμένο!Ό,τι συμβαίνει μεταξύ σας να ξέρεις ότι θα το επηρεάζει.

Καλησπέρα σας και πάλι. Θα προσπαθήσω να σας δώσω όσες παραπάνω πληροφορίες με ρωτήσατε. Αρχικά η πρώην στην οποία αναφέρομαι είναι αυτή με την οποία έχουν το παιδί. Χωρίσανε μετά από 10 χρόνια σχέσης. Το παιδί τους αποσο γνωρίζω ήταν ατύχημα. Στη σχέση τους χώριζαν συνέχεια ανά διαστήματα και πιο συγκεκριμένα τον χώριζε εκείνη για να τον κάνει να αλλάξει κάποια πράγματα που δεν της άρεσαν παραπάνω λεπτομέρειες δε γνωρίζω. Ο σύντροφος μου τώρα ο οποίος αυτή τη στιγμή είναι 30 χρόνων, κατά την γνώμη μου λόγω του ότι εκείνη πριν από εμένα ήταν και η μοναδική του σχέση του έχει αφήσει κάποια σημάδια ή έναν ορισμένο τρόπο να λειτουργεί. Αυτό το πιστεύω γιατί έχει να κάνω και κάτι και να πιστεύει πως έχω συγκεκριμένο σκοπό επειδή έτσι έκανε αυτή ενώ εγώ απλά προσπαθώ είτε να συζητήσουμε είτε οτιδήποτε άλλο. Δεύτερον πιστεύω πως δεν την έχει ξεπεράσει καθώς απτην αρχή όσον αφορά το σεξουαλικό κομμάτι υπήρχε μια δυσλειτουργία απτή μεριά του η οποία συνεχίζεται. Αποφάσισα να τον πιέσω να πάμε σε ένα γιατρό με την ελπίδα να μας λύσει το γιατί συμβαίνει αυτό. Ο γιατρός ανέφερε πως είναι απλά θέμα κούρασης εγώ πάλι πιστεύω πως αφού σωματικά δεν υπάρχει πρόβλημα πως είναι ψυχολογικό το θέμα του. Ένας άλλος λόγος είναι πως πολλες φορές τον έχει εκβιάσει με το παιδί ότι δε θα το δει κτλ (λόγω του ότι πληγώνεται ο εγωισμός της καθώς στην αρχή της σχέσης μου μαζί του είχε κάνει άπειρες προσπαθείες για να ξαναειναι μαζί και κάθε φορά την γειώνε ξεκαθαρίζοντας της ότι ο μόνος λόγος που επικοινωνούν είναι το παιδί τους) και δεν έχει ποτέ την πυγμή να την βάλει στη θέση της κατά μία έννοια για να συνέλθει απλά θα την αγνοήσει η θα τη βρίσει. Πιστεύω πως δε θα ξαναηταν μαζί της όχι όμως γιατί δεν έχει αισθήματα αλλά γιατί μιλάμε για έναν άνθρωπο με τεράστιο εγωισμό που θα έφτανε για να μπορέσει να ζήσει έτσι. Τώρα όσο για μας το παιδί έτυχε και συζουμε εδώ και έναν χρόνο. Εξ αρχής μου είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν θέλει να παίζουμε και ότι θέλει κάτι σοβαρό οπότε για τις προθέσεις του δεν αμφέβαλλα ποτέ.Το γιατί απομακρυνόμαστε και τι του φταίει δε μπορώ να το καταλάβω πραγματικά γι'αυτό και καταλήγω σε αυτά τα συμπεράσματα. Από τη μεριά μου πάντα προσπαθώ να του δίνω το 200% και έρχονται ώρες που νιώθω πως δεν αρκεί.... Επίσης το οικονομικό κομμάτι έρχεται σε δεύτερη μοίρα για μένα τώρα καθώς εργάζομαι.. απλά δεν ξέρω πως να ανταπεξέλθω συναισθηματικα σε περίπτωση που πρέπει να δώσουμε ένα τέλος.....

Quote:

---

Originally Posted by Anti1427

Καλησπέρα σας και πάλι. Θα προσπαθήσω να σας δώσω όσες παραπάνω πληροφορίες με ρωτήσατε. Αρχικά η πρώην στην οποία αναφέρομαι είναι αυτή με την οποία έχουν το παιδί. Χωρίσανε μετά από 10 χρόνια σχέσης. Το παιδί τους αποσο γνωρίζω ήταν ατύχημα. Στη σχέση τους χώριζαν συνέχεια ανά διαστήματα και πιο συγκεκριμένα τον χώριζε εκείνη για να τον κάνει να αλλάξει κάποια πράγματα που δεν της άρεσαν παραπάνω λεπτομέρειες δε γνωρίζω. Ο σύντροφος μου τώρα ο οποίος αυτή τη στιγμή είναι 30 χρόνων, κατά την γνώμη μου λόγω του ότι εκείνη πριν από εμένα ήταν και η μοναδική του σχέση του έχει αφήσει κάποια σημάδια ή έναν ορισμένο τρόπο να λειτουργεί. Αυτό το πιστεύω γιατί έχει να κάνω και κάτι και να πιστεύει πως έχω συγκεκριμένο σκοπό επειδή έτσι έκανε αυτή ενώ εγώ απλά προσπαθώ είτε να συζητήσουμε είτε οτιδήποτε άλλο. Δεύτερον πιστεύω πως δεν την έχει ξεπεράσει καθώς απτην αρχή όσον αφορά το σεξουαλικό κομμάτι υπήρχε μια δυσλειτουργία απτή μεριά του η οποία συνεχίζεται. Αποφάσισα να τον πιέσω να πάμε σε ένα γιατρό με την ελπίδα να μας λύσει το γιατί συμβαίνει αυτό. Ο γιατρός ανέφερε πως είναι απλά θέμα κούρασης εγώ πάλι πιστεύω πως αφού σωματικά δεν υπάρχει πρόβλημα πως είναι ψυχολογικό το θέμα του. Ένας άλλος λόγος είναι πως πολλες φορές τον έχει εκβιάσει με το παιδί ότι δε θα το δει κτλ (λόγω του ότι πληγώνεται ο εγωισμός της καθώς στην αρχή της σχέσης μου μαζί του είχε κάνει άπειρες προσπαθείες για να ξαναειναι μαζί και κάθε φορά την γειώνε ξεκαθαρίζοντας της ότι ο μόνος λόγος που επικοινωνούν είναι το παιδί τους) και δεν έχει ποτέ την πυγμή να την βάλει στη θέση της κατά μία έννοια για να συνέλθει απλά θα την αγνοήσει η θα τη βρίσει. Πιστεύω πως δε θα ξαναηταν μαζί της όχι όμως γιατί δεν έχει αισθήματα αλλά γιατί μιλάμε για έναν άνθρωπο με τεράστιο εγωισμό που θα έφτανε για να μπορέσει να ζήσει έτσι. Τώρα όσο για μας το παιδί έτυχε και συζουμε εδώ και έναν χρόνο. Εξ αρχής μου είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν θέλει να παίζουμε και ότι θέλει κάτι σοβαρό οπότε για τις προθέσεις του δεν αμφέβαλλα ποτέ.Το γιατί απομακρυνόμαστε και τι του φταίει δε μπορώ να το καταλάβω πραγματικά γι'αυτό και καταλήγω σε αυτά τα συμπεράσματα. Από τη μεριά μου πάντα προσπαθώ να του δίνω το 200% και έρχονται ώρες που νιώθω πως δεν αρκεί.... Επίσης το οικονομικό κομμάτι έρχεται σε δεύτερη μοίρα για μένα τώρα καθώς εργάζομαι.. απλά δεν ξέρω πως να ανταπεξέλθω συναισθηματικα σε περίπτωση που πρέπει να δώσουμε ένα τέλος.....

---

επομενως, το παιδι ΚΑΙ στις δυο σχεσεις του, "ετυχε"...
δεν βλεπεις ενα μοτιβο, εδω;

και που το ξερεις οτι δεν ειχε δυσλειτουργιες και στην προηγουμενη σχεση του;

Εννοείς δυσλειτουργίες γενικά η όσον αφορά το σεξουαλικό κομμάτι;

Quote:

---

Originally Posted by Anti1427

Καλησπέρα σας και πάλι. Θα προσπαθήσω να σας δώσω όσες παραπάνω πληροφορίες με ρωτήσατε. Αρχικά η πρώην στην οποία αναφέρομαι είναι αυτή με την οποία έχουν το παιδί. Χωρίσανε μετά από 10 χρόνια σχέσης. Το παιδί τους αποσο γνωρίζω ήταν ατύχημα. Στη σχέση τους χώριζαν συνέχεια ανά διαστήματα και πιο συγκεκριμένα τον χώριζε εκείνη για να τον κάνει να αλλάξει κάποια πράγματα που δεν της άρεσαν παραπάνω λεπτομέρειες δε γνωρίζω. Ο σύντροφος μου τώρα ο οποίος αυτή τη στιγμή είναι 30 χρόνων, κατά την γνώμη μου λόγω του ότι εκείνη πριν από εμένα ήταν και η μοναδική του σχέση του έχει αφήσει κάποια σημάδια ή έναν ορισμένο τρόπο να λειτουργεί. Αυτό το πιστεύω γιατί έχει να κάνω και κάτι και να πιστεύει πως έχω συγκεκριμένο σκοπό επειδή έτσι έκανε αυτή ενώ εγώ απλά προσπαθώ είτε να συζητήσουμε είτε οτιδήποτε άλλο. Δεύτερον πιστεύω πως δεν την έχει ξεπεράσει καθώς απτην αρχή όσον αφορά το σεξουαλικό κομμάτι υπήρχε μια δυσλειτουργία απτή μεριά του η οποία συνεχίζεται. Αποφάσισα να τον πιέσω να πάμε σε ένα γιατρό με την ελπίδα να μας λύσει το γιατί συμβαίνει αυτό. Ο γιατρός ανέφερε πως είναι απλά θέμα κούρασης εγώ πάλι πιστεύω πως αφού σωματικά δεν υπάρχει πρόβλημα πως είναι ψυχολογικό το θέμα του. Ένας άλλος λόγος είναι πως πολλες φορές τον έχει εκβιάσει με το παιδί ότι δε θα το δει κτλ (λόγω του ότι πληγώνεται ο εγωισμός της καθώς στην αρχή της σχέσης μου μαζί του είχε κάνει άπειρες προσπαθείες για να ξαναειναι μαζί και κάθε φορά την γειώνε ξεκαθαρίζοντας της ότι ο μόνος λόγος που επικοινωνούν είναι το παιδί τους) και δεν έχει ποτέ την πυγμή να την βάλει στη θέση της κατά μία έννοια για να συνέλθει απλά θα την αγνοήσει η θα τη βρίσει. Πιστεύω πως δε θα ξαναηταν μαζί της όχι όμως γιατί δεν έχει αισθήματα αλλά γιατί μιλάμε για έναν άνθρωπο με τεράστιο εγωισμό που θα έφτανε για να μπορέσει να ζήσει έτσι. Τώρα όσο για μας το παιδί έτυχε και συζουμε εδώ και έναν χρόνο. Εξ αρχής μου είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν θέλει να παίζουμε και ότι θέλει κάτι σοβαρό οπότε για τις προθέσεις του δεν αμφέβαλλα ποτέ.Το γιατί απομακρυνόμαστε και τι του φταίει δε μπορώ να το καταλάβω πραγματικά γι'αυτό και καταλήγω σε αυτά τα συμπεράσματα. Από τη μεριά μου πάντα προσπαθώ να του δίνω το 200% και έρχονται ώρες που νιώθω πως δεν αρκεί.... Επίσης το οικονομικό κομμάτι έρχεται σε δεύτερη μοίρα για μένα τώρα καθώς εργάζομαι.. απλά δεν ξέρω πως να ανταπεξέλθω συναισθηματικα σε περίπτωση που πρέπει να δώσουμε ένα τέλος.....

---

Αντί καλησπέρα. Διάβασα με προσοχή το ποστ σου και έχω ακόμα κάποιες απορίες. Με την άλλη ήταν παντρεμένοι? Με εσένα είναι? Αν ήταν παντρεμένοι, πως τον εκβιάζει? Δεν είμαι δικηγόρος, αλλά ξέρω ότι είναι υποχρεωμένη η άλλη να τον αφήνει να βλέπει το παιδι.
Μήπως φάσκεις και αντιφάσκεις λίγο? Στην αρχή μας λες ότι φοβάσαι ότι δεν έχει ξεπεράσει την πρώην του, ενώ εδώ μας λες ότι του έχει αφήσει κάποια σημάδια η σχέση του. Είναι διαφορετικό.

Επίσης, πόσο καιρό μετά τον χωρισμό του, έμπλεξε μαζί σου?
Νομίζω ότι αυτός ο άνθρωπος κάνει προβολές πάνω σου των προβλημάτων που είχε η πρώην του. Πρόσεξε το αυτο, γιατί κι εγώ το πέρασα σε μια πρόσφατη σχέση μου και είναι πραγματικά πολύ ψυχοφθόρο. Και σε αφηνει μόνιμα με ένα αίσθημα αδικίας. Πρέπει να απολογείσαι για πράγματα που έχει κάνει κάποιος άλλος, το οποίο δεν γίνεται κιόλας. Μην μπεις σε αυτό το τρυπάνι γιατί θα ζοριστεις τρέλα. Σου μιλάω εκ πείρας.

Εντάξει, αν ήταν από τα είκοσι μαζί μέχρι τα τριάντα είναι πολλά χρόνια. Ήταν και η πρώτη του, δικαιολογείται άκρα κάποιον τρόπο. Όμως, όσα κι αν εχει περάσει κάποιος, δεν διακιολογειται να φέρεται άσχημα η προβληματικά σε επόμενες σχέσεις του. Πρώτα πρέπει να λύσει μόνος τα θέματα του και μετά να προχωράει σε επόμενη σχέση. Πάλι εκ πείρας σου μιλάω, γιατί με μια πρώην κοπέλα μου βλέπω πολλά μοτίβα με τον σύντροφό σου.

Για την σεξουαλική δυσλειτουργία δεν έχω να πω κάτι, εφόσον τα είπε και ο γιατρός. Αν και μπορεί να είναι και ψυχολογικό.

Κοίτα επειδή όπως σου είπα, διακρίνω πολλά ίδια με την τελευταία σχέση μου και επειδή απ' ότι βλέπω κι εσύ κάνεις τα ίδια με εμένα, θα σου έλεγα να αναλογιστείς τι ψυχικά αποθέματα έχεις. Για να μπορέσεις να ανταποκριθείς σε τέτοια κατάσταση, θα πρέπει να έχεις τεράστια ψυχικά αποθέματα. Το οποίο δεν βλέπω από τον τρόπο που γράφεις. Μπορεί να κάνω και λάθος βέβαια, αλλά βλέπω ας να μπεις σε αυτό το τρυπάνι. Αλλά αν δεν αντέχεις, καλο ειναι να βγεις όσο πιο γρήγορα γίνεται. Βλέπω είσια ακριβώς στην ίδια φάση με εμενα. χαρακτηριστικά, το δίνω το διακόσια τοις εκατό είναι έκφραση ακριβώς που έχω χρησιμοποιήσει σε φίλους μου για να περιγράψω την κατάσταση. Φαντάσου, χρησιμοποιούμε και τις ίδιες εκφράσεις.

Ωστόσο, στην δική μου περίπτωση δεν υπήρχε ένα παιδί. Ευτυχώς, γιατί αυτό περιπλέκει τα πράγματα. Μπορείς να το μεγαλώσεις μόνη, αν αποφασίσεις να χωρίσετε? Οικονομικά, μπορείς να αντεπεξέλθεις? Να βρεις πχ ένα σπίτι να νοικιάσεις μόνη σου? Φαντάζομαι θα δίνει κι εκείνος λεφτά για την ανατροφή του.

Κλεινοντας, θα σου πω ότι μου κάνει λίγο ανώριμη η στάση του. Δύο παιδιά που κάθε δεν είναι too much? Δεν τα έχει βρει νομιζω με τον ευατο του ο δικός σου.
Συγγνώμη για το μεγάλο ποστ και ελπίζω να βοηθησα

Σε ευχαριστώ για την απάντηση σου... Εξ αρχής αυτό έλεγα στον εαυτό μου αν μπορώ ψυχικά να αντέξω όλο αυτό και πάντα απαντούσα με σιγουριά ναι ότι μπορώ να ανταπεξέλθω... Σε αυτό το σημείο όμως δε ξέρω πραγματικά γιατί προσπαθώ να τα βάλω κάτω και να δω τι είναι αυτό που πραγματικά φταίει αν δεν την έχει ξεπεράσει η αν δεν έχει ξεπεράσει τα σημάδια που του έχει αφήσει η σχέση του... Δεν ήταν παντρεμένοι... Όσο για το σημείο που αναφέρεις ότι κάνει προβολές των προβλημάτων της δε θα μπορούσες να το περιγράψεις καλύτερα τουλάχιστον σε σχέση με το πώς νιώθω εγώ... δεν μπορώ να καταλάβω αν όλα αυτά που σκέφτομαι και εκφράζω αυτή τη στιγμή είναι σωστά η έαν σε τελική ανάλυση αυτός ο άνθρωπος ξέρει μόνο έτσι να προσφέρει αγάπη .... Τουλάχιστον στη δεύτερη περίπτωση ίσως να έχουμε περιθώρια προσπάθειας για καλυτέρευση των πραγμάτων εφόσον περιμένουμε και ένα παιδί....

Quote:

---

Originally Posted by Anti1427

Σε ευχαριστώ για την απάντηση σου... Εξ αρχής αυτό έλεγα στον εαυτό μου αν μπορώ ψυχικά να αντέξω όλο αυτό και πάντα απαντούσα με σιγουριά ναι ότι μπορώ να ανταπεξέλθω... Σε αυτό το σημείο όμως δε ξέρω πραγματικά γιατί προσπαθώ να τα βάλω κάτω και να δω τι είναι αυτό που πραγματικά φταίει αν δεν την έχει ξεπεράσει η αν δεν έχει ξεπεράσει τα σημάδια που του έχει αφήσει η σχέση του... Δεν ήταν παντρεμένοι... Όσο για το σημείο που αναφέρεις ότι κάνει προβολές των προβλημάτων της δε θα μπορούσες να το περιγράψεις καλύτερα τουλάχιστον σε σχέση με το πώς νιώθω εγώ... δεν μπορώ να καταλάβω αν όλα αυτά που σκέφτομαι και εκφράζω αυτή τη στιγμή είναι σωστά η έαν σε τελική ανάλυση αυτός ο άνθρωπος ξέρει μόνο έτσι να προσφέρει αγάπη .... Τουλάχιστον στη δεύτερη περίπτωση ίσως να έχουμε περιθώρια προσπάθειας για καλυτέρευση των πραγμάτων εφόσον περιμένουμε και ένα παιδί....

---

Αρχικά, μην ευχαριστείς.

Εξ αρχής έλεγες στον εαυτό σου ότι αντέχεις. Κι εγώ το ίδιο έκανα. Όμως, αυτό ίσχυε πραγματικά? Όντως αντέχεις? Η μόνο το έλεγες? Από την πείρα μου κατάλαβα εκ των υστέρων ότι δεν άντεχα, απλά παραμυθιαζες τον ευατο μου ότι θα αντέξω. Δεν ίσχυε όμως. Πρόσεξε αυτό το σημείο, γιατί είναι σημαντικό.

Το να κάνει προβολές των δικών της προβλημάτων πανω σου είναι ένα τεράστιο πρόβλημα. Κατά τη γνώμη μου, ξεχωριστό κιόλας από το αν την έχει ξεπεράσει η όχι. Εσύ μπορείς να συνεχίσεις έτσι? Να κατηγορεισαι για πράγματα για τα οποία ουδέποτε έφτιαξες? Επίσης, το γεγονός ότι εσύ δίνεις πολλά για αυτόν δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει καν. Αδιαφορεί δηλαδή, για την πραγματικότητα η δεν την βλέπει. Κατά την άποψη μου, αυτό δείχνει ότι όντως έχει ακόμα αισθήματα για την πρώην του. Θα μου πεις, μα δεν γύρισε σε αυτήν. Μπορεί να μην γύρισε για λόγους εγωισμού, θυμού και πολλά άλλα.

Αν προσφέρει έτσι αγάπη, άστα να πάνε. Βρες κανέναν να σε μισεί καλύτερα. Επίσης, το γεγονς οτι είστε δύο χρόνια μαζί και συνεχίζουν να ισχύουν αυτά τα μοτίβα συμπεριφοράς, μου κάνει πολύ προβληματικό. Δύο χρόνια είναι πολύς καιρός και αν δεν εχει δείξει σημάδια βελτίωσης σε ένα τόσο ικανό χρονικό διάστημα, νομίζω ποτέ δεν θα δείξει. Χωρίς να θέλω να σε απογοητεύσω, το λέω με καλοσύνη.

Αυτό που γράφεις στην τελευταία σου πρόταση είναι τεράστιο λάθος για εμένα. Και είναι και κάτι που πρέπει να προσέξεις για την ψυχική υγεία τη δική σου αλλά και του αγέννητου παιδιού σου. Το παιδί δεν είναι ένας τρόπος να κρατηθεί μια τελειωμένη σχέση. Ούτε να μείνει από υποχρέωση ένας άνθρωπος ο οποίος δεν μπορεί να είναι με τον άλλον. Δεν πρόκειται να το κάνει. Και σε παρακαλώ, να μην κάνεις ποτέ αυτό το πείραμα, γιατί μπορεί να προκαλέσεις σοβαρά προβλήματα στο παιδί σου. Φαντάζεσαι αυτήν την κατάσταση για τρία τέσσερα χρόνια? Αντέχεις? Μήπως η όλη κατάσταση γίνει τοξική και επηρεάσει μια το παιδί σας? Μήπως αποκτήσει θέματα, ενώ δε φταίει το κακόμοιρο? Γιατί κακά τα ψέματα, αν αντέχεις ακόμα αυτήν την κατάσταση, δεν νομίζω ότι θα απευθυνοσουν στο φόρουμ.

Συγγνώμη αν ακούγονται σκληρά αυτά που λέω, αλλά τα λέω για να δεις τα πράγματα λογικά και όχι συναισθηματικά. Μέχρι τώρα κυριαρχεί το συναίσθημα. Αν τα δεις λογικά, νομίζω θα φύγει τρέχοντας. Και δεν στα λέω αυτά για να σε κατηγορήσω. Στα λέω επειδή σε καταλαβαίνω και έκανα τα ίδια κι εγώ. Με αποτέλεσμα να φάω άσχημα τα μούτρα μου.

Quote:

---

Originally Posted by Anti1427

Σε ευχαριστώ για την απάντηση σου... Εξ αρχής αυτό έλεγα στον εαυτό μου αν μπορώ ψυχικά να αντέξω όλο αυτό και πάντα απαντούσα με σιγουριά ναι ότι μπορώ να ανταπεξέλθω... Σε αυτό το σημείο όμως δε ξέρω πραγματικά γιατί προσπαθώ να τα βάλω κάτω και να δω τι είναι αυτό που πραγματικά φταίει αν δεν την έχει ξεπεράσει η αν δεν έχει ξεπεράσει τα σημάδια που του έχει αφήσει η σχέση του... Δεν ήταν παντρεμένοι... Όσο για το σημείο που αναφέρεις ότι κάνει προβολές των προβλημάτων της δε θα μπορούσες να το περιγράψεις καλύτερα τουλάχιστον σε σχέση με το πώς νιώθω εγώ... δεν μπορώ να καταλάβω αν όλα αυτά που σκέφτομαι και εκφράζω αυτή τη στιγμή είναι σωστά η έαν σε τελική ανάλυση αυτός ο άνθρωπος ξέρει μόνο έτσι να προσφέρει αγάπη .... Τουλάχιστον στη δεύτερη περίπτωση ίσως να έχουμε περιθώρια προσπάθειας για καλυτέρευση των πραγμάτων εφόσον περιμένουμε και ένα παιδί....

---

Το θέμα όμως κοπέλα μου είναι ο τρόπος αυτός εσένα σε καλύπτει;Αν έτσι προσφέρει αυτός ο άνθρωπος αγάπη;Στη φάση που είσαι τώρα να ξέρεις επειδή τέτοιο καιρό πέρυσι ήμουν και εγώ και δεν το έζησα προέχει να είσαι ήρεμη και να δίνεις αγάπη και ηρεμία και στο πλάσμα που κουβαλάς μέσα σου!!Εγω δεν μπόρεσα να το κάνω με όλα αυτά και είναι κάτι που μετάνιωσα πολύ!Συζητησε το θέμα σου μαζί του και αν δεις ότι είναι ένας άνθρωπος που δεν οδηγεί πουθενά,δεν βρίσκεις λύση φύγε!Το θέμα είναι να είμαστε ευτυχισμένοι εμείς για να είναι και τα παιδιά μας

Νομίζω πως σε αυτό το σημείο μέχρι να πάρω μια οριστική απόφαση θα πρέπει να ανοίξω την συζήτηση και να του πω όλα αυτά που με απασχολούν και να δω τι θα πει και πως θα φερθεί.... Αν πάλι δε βγει άκρη τότε μάλλον θα έχει ξεκαθαρίσει και η κατάσταση....

Lina 94 αυτός είναι και ο λόγος που το συζητάω... Ξέρω πως αυτή τη στιγμή το μόνο που θα έπρεπε να νιώθω είναι ευτυχία και πρακτικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει για μένα ... Τι αντίθετο θα έλεγα κάθε βράδυ κοιμάμαι και ξυπνάω με όλες αυτές τις αρνητικές σκέψεις και νιώθοντας τύψεις γιατί μπορεί να κάνω κακό στο παιδί μου....

Quote:

---

Originally Posted by Anti1427

Lina 94 αυτός είναι και ο λόγος που το συζητάω... Ξέρω πως αυτή τη στιγμή το μόνο που θα έπρεπε να νιώθω είναι ευτυχία και πρακτικά κάτι τέτοιο δεν ισχύει για μένα ... Τι αντίθετο θα έλεγα κάθε βράδυ κοιμάμαι και ξυπνάω με όλες αυτές τις αρνητικές σκέψεις και νιώθοντας τύψεις γιατί μπορεί να κάνω κακό στο παιδί μου....

---

Σε καταλαβαίνω απόλυτα!Ακριβως έτσι το έζησα και εγώ και είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα που μπορεί να περάσει γυναίκα.Αυτός πως συμπεριφέρεται τώρα που είσαι έγκυος;Χάρηκε;Οι δικοι σου;Οι δικοι του;έχετε πει ότι θα κάνετε κάτι όπως ένα σύμφωνο ή πολιτικό γάμο;

Αντί, δεν ξέρω αν θα βοηθήσει η συζήτηση. Αν δεν τα έχει καταλάβει όλα αυτά, τι θα συζητησετε? Επίσης, αν ακόμα γουστάρει την πρώην του, περιμένεις να στο πει στα ίσα? ενώ είσαι έγκυος? Μα αν ήταν να στο πει, δεν θα ήσασταν μαζί βρε θεματοθετρια

Με άλλα λόγια, πιστεύω ότι το θέμα δεν είναι εκείνος, αλλά ΕΣΥ. Όπως ισχύει στις περισσοτερες παρόμοιες περιπτώσεις. Εσύ έχεις την αντοχή να το περάσεις όλο αυτό? Εσένα σε καλύπτει αυτού του είδους η σχέση? Αντέχεις και άλλο αυτήν την συμπεριφορά? Μήπως αν ήσουν μόνη θα ήσουν πιο ήρεμη? Έστω και αν τον πρώτο καιρό περνούσες λίγο πιο δύσκολα λόγω χωρισμού?

Χάρηκε νταξει δε μπορώ να πω και σε κάθε εξέταση θέλει να είναι παρόν... Δεν του αρέσει ο γάμος σαν τελετή αλλά επειδή εγώ του έχω εκφράσει ότι θα ήθελα δεν το έχουμε αποκλείσει αλλά ούτε και στα άμεσα σχέδια μας είναι...

Yugi δε μπορώ αύριο το πρωί να σηκωθώ και να πω τελειώσαμε χωρίς να ξέρω ότι έχω κάνει την τελευταία μου προσπάθεια... Θέλω αν φύγω να φύγω με το κεφάλι ψηλά γνωρίζοντας πως έχω εξαντλήσει κάθε πιθανότητα και ότι δε θα μπορέσω ποτέ να μου πει ότι τον παρατησα κι έφυγα χωρίς λόγο και αιτία...

Quote:

---

Originally Posted by Anti1427

Yugi δε μπορώ αύριο το πρωί να σηκωθώ και να πω τελειώσαμε χωρίς να ξέρω ότι έχω κάνει την τελευταία μου προσπάθεια... Θέλω αν φύγω να φύγω με το κεφάλι ψηλά γνωρίζοντας πως έχω εξαντλήσει κάθε πιθανότητα και ότι δε θα μπορέσω ποτέ να μου πει ότι τον παρατησα κι έφυγα χωρίς λόγο και αιτία...

---

Σαν να ακούω τον ευατο μου. Ειλικρινά. Βλέπω και σε εκείνον συμπεριφορές της δικής μου, και σε εσένα αυτά που έλεγα εγώ για να λέω ότι οι, το πάλεψα, έκανα τα πάντα και τα λοιπα. Μόνο που δυστυχώς το αν θα κάνεις τα πάντα για κάποιον η κάποια, συνήθως δεν είναι αυτό που θα τον πείσει να μείνει μαζί σου. Όσα και να κάνεις, αν έχει φάει σκάλωμα με την άλλη, θα μείνει η θα αλλάξει επειδή θα του δώσεις πολλά? Μα ήδη μας έχεις πει ότι δίνεις το διακόσια τοις εκατό.

Σου ξαναλεω, το θέμα δεν είναι ο σύντροφός σου αλλά εσύ. Να κάτσεις, να χαλαρώσεις και να απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Είσαι καλά μαζί του? Και να το προσεγγίσεις κάι με λογική, όχι μόνο με συναίσθημα. Μήπως μόνη θα περνούσες καλύτερα? Μήπως σε κρατάει πίσω και σε άλλους τομείς της ζωής σου? Μπορείς να το αντέξεις όλο αυτό? Αυτά εσύ τα ξέρεις. Δεν μπορούμε εμείς να τα γνωρίζουμε. Αλλά επειδή έφτασες ως εδώ νομίζω ότι τα ψυχικά σου αποθέματα εξαντλούνται εντελώς.

Προσωπικά, το γεγονός ότι δύο χρόνια ειστε σε μια τέτοια στάσιμη κατάσταση μου προκαλεί σκέψεις όχι καλές. Είναι μεγάλο διάστημα.

Καλά αυτό ότι θέλει να είναι παρών στις εξετάσεις σου δεν λέει και πολλά. Κατά τη γνώμη μου τουλάχιστον. Παιδί του είναι, να μην θέλει να είναι παρόν? Απλά αυτό δεν λέει κάτι για την περίπτωση σας. Έτσι πιστεύω εγώ δηλαδη

Τι εννοείς λέγοντας "Εξαρχής η σχέση μας ήταν αρκετά θυελλώδης" ;

Quote:

---

Originally Posted by Anti1427

Εννοείς δυσλειτουργίες γενικά η όσον αφορά το σεξουαλικό κομμάτι;

---

μα, στο σεξουαλικο!
αυτο που ειχες σχολιασει οτι εχει σεξουαλικες δυσλειτουργιες μαζι σου.
που το ξερεις οτι δεν τις ειχε και με την πρωην;
και, πως αντεδρασε οταν του ειπες οτι εισαι εγκυος;
εσυ, που ησουν σχεδον απο την αρχη επιφυλακτικη, γιατι δεν προσεχες την αντισυλληψη σου;