Originally Posted by
janedoe2021
Χαιρετω το Φορουμ,
σας διαβαζω εδω και 2 χρονια , εχω και εγω θεματα ψυχικης υγειας και το φορουμ με βοηθησε να καταλαβω οτι δεν ειμαι η μονη.
Πριν απο 2 χρονια στα 40 μου, λογω πιεσης, αγχους, υπερκοπωσης επαθα βαρυ καταθλιπτικο επεισοδιο, μαλλον πρωτη φορα στη ζωη μου.
Παλιοτερα ξεσπουσα στο ποτο&τσιγαρο, αλλα λογω φορτου εργασιας και εξτρα σεμιναριων κτλ σταματησα τα μπαρ και τα ποτα. Τοτε καταλαβα οτι εχω θεμα με τα νευρα μου κτλ... τα οποια μαλλον με τις μπυρες και τις παρεες και τις ταβερνες το κουκουλωνα η βγηκαν τυπου στερητικα.
Δηλαδη σιγα σιγα αρχισα να κλαιω μετα τη δουλεια και στη συνεχεια εκλαιγα ολη μερα για μερες. Ειχα φοβερες ημικρανιες, ευαισθησια προς τους αλλους και δεν αντεχα τον κοσμο, τις φωνες, τα παιδια, το σουπερμαρκετ κτλ. Επισης ειχα θεματα με τα αυτια μου, σαν να ακουγεται εκρηξη απο το ενα αυτι, οταν πιεζομουν να δουλεψω. Καποιες φορες καβγαδιζα ή δεν μπορουσα να ελεγξω τα νευρα μου.
Για καιρο δεν μπορουσα να διαβασω και να ανοιξω τον υπολογιστη. Νομιζα οτι δεν θα μπορω να γραψω και να διαβασω ποτε ξανα. Πηγαινα για ντους και σκεφτομουν νεκρους συγγενεις και εκλαιγα.Μιλουσαν οι αλλοι και ειχα θλιψη, γιατι ο τοιχος ειχε γκρι χρωμα. Τραγουδια δεν μπορουσα να ακουσω, γιατι με στενοχωρουσαν.
Ετρεξα σε εναν οικονομικο ψυχολογο, βρισκομαι στο εξωτερικο και επρεπε να βρω στα ελληνικα. Ξεκινησα θεραπεια, δηλαδη η ψυχολογος με καθησυχαζε και με συμβουλευε να χαλαρωσω και να παιρνω αδειες απο τη δουλεια και να μην με πιεζω. Αρχικα πηρα φυτικα χαπια *σπαθοχορτο, δεν εγινε κατι. Αντιθετως υπηρξε ενα πρωινο που δεν μπορουσα να σηκωθω απο το κρεβατι και ακουσα σαν φωνη στο κεφαλι μου του τυπου , καλα να παθεις, θες να ξαπλωσεις, τωρα εγινε αυτο που ηθελες. Σαν |κατηγορια| επειδη χρειαζομουν διακοπες και πια δεν μπορουσα να παω στην τουαλετα. Ενιωθα οτι ο χρονος δεν φτανει, δεν μπορουσα να φαω, να πλυνω τα δοντια μου να βγω εξω. Στο τελος ξεκινησα με σερτραλιν, το οποιο με βοηθησε να ειμαι χαλαρη και πηγαινα μια φορα στις 3 εβδομαδες στην ψυχολογο που με στηριζε. Να πω οτι εδω στο εξωτερικο η παθολογος γραφει τα χαπια. Δηλαδη η ψυχολογος γραφει μια ουσια και η παθολογος τη συνταγογραφει, δεν χρειαζεται να πληρωσω ψυχιατρο κτλ.
Τωρα ειμαι καλυτερα, δηλαδη σχεδον τα εκοψα τα χαπια, δεν με πιεζω καθολου, κοιμαμαι 15 ωρες καποιες φορες και αποφευγω τοξικους ανθρωπους και καταστασεις. Αρχισα και να βγαινω εξω. Δηλαδη ειμαι καλυτερα, αλλα εχω μεσα μου μια σκοτεινια, σαν να εζησα το σκοταδι της μελαγχολιας και στην ψυχη μου υπαρχει ο πινακας της κραυγης του Μουνκ *νορβηγος ζωγραφος. Ημουν αισιοδοξη, αλλα πια ειμαι απαισιοδοξη και δεν πιστευω στην ανθρωποτητα πια. Η μελαγχολια ριζωσε μεσα μου, ασχετα εαν η ζωη μου παει καλυτερα.
Δεν πιστευα στην καταθλιψη ουτε στους ψυχολογους, αλλα επαθα και εμαθα...
Φυσικα τα 2 αυτα χρονια δεν ειμαι λειτουργικη και τωρα ξεκινησα λιγο να αναλαμβανω μικρες δουλειες στον υπολογιστη, γιατι δεν την παλευω για 8ωρα.
Υιοθετησα προσφατα και ενα σκυλακι 6 χρονων που δεν περπαταει καλα, αλλα μου δινει δυναμη και στιγμες χαρας, κοιμομαστε μαζι κτλ.
Θα ηθελα να δηλωσω συμπαρασταση σε οσους βασανιζονται απο παρομοια θεματα. Καποιοι απο εμας δεν εχουν υποστηρικτικο περιβαλλον και παλευουν στο σκοταδι και στον πανικο μονοι τους και χωρις λεφτα. Εγω εχω το συζυγο και με στηριξε σε ολα. Ειμαι σε πολη της Ευρωπης και ολοι παμε σε ψυχολογους και δεν ειναι ταμπου. Επισης δεν ειχα ασχημη παιδικη ηλικια ή τραγωδιες της ζωης, φυσικα η ελληνικη οικογενεια μας εκανε λιγο σαν τα μουτρα της....
Πραγματικα θαυμαζω τη δυναμη των ανθρωπων που επιβιωνουν απο τετοιες καταστασεις χωρις τη στηριξη της οικογενειας, με τοξικους συγγενεις, χωρις λεφτα, χωρις προσβαση σε \οικονομικο ψυχολογο/ψυχιατρο σε περιβαλλοντα που τους βλαπτουν και θαυμαζω και καποιους απο το φορουμ που αντιμετωπιζουν τετοιες καταστασεις απο μικρη ηλικια και δεν τα παρατανε.
Τελος μην ντρεπεστε και πηγαινετε σε γιατρο, δεν χρειαζεται να υποφερουμε στο σκοταδι, υπαρχει και αγωγη που βοηθαει βγαλουμε τη μερα, μεχρι να περασει η καταθλιψη καπως.
