Όταν το φαγητό σε ελέγχει...
Καλησπέρα σας! Είμαι καινούργια εδώ και η ιστορία μου δεν διαφέρει πολύ από όσες έχω διαβάσει στο συγκεκριμένο topic...Από μικρή μου έμαθαν ότι η δίαιτα είναι απαραίτητη, τα λίγα επιπλέον κιλά βραχνάς και τα γλυκά απαγορευμένη τροφή. Μαντέψτε... Μερικά χρόνια αργότερα ως ενήλικη πλέον, έχω ξεχάσει τη σημαίνει να τρώω φυσιολογικά και τα ξεσπάσματα μου αφορούν αποκλειστικά <<απαγορευμένες τροφές>>= γλυκά κλπ..Βρίσκομαι διαρκώς σε <<διατροφή>>-δίαιτα-υπερφαγικά..Ένα φεγγάρι πέρασα και νευρική ανορεξία, η οποία ήταν και η αρχή ενός κύκλου διατροφικών διαταραχών στην ζωή μου..Μετά την ανορεξία ήρθε η υπερφαγία που την εξισσοροπούσα με γυμναστική και αυστηρή δίαιτα..Δεν κατάφερα ποτέ ως τώρα να έχω μια νορμάλ διατροφική συμπεριφορά και μια υγιής σχέση με το σώμα μου.. Τα τελευταία 4 χρόνια είναι για εμένα αρκετά δύσκολα ψυχολογικά, μου συνέβησαν διάφορα που επιδείνωσαν την τάση μου για υπερφαγία..Το φαγητό πλέον για εμένε καλύπτει τα <<κενά>>, ανακουφίζει τον πόνο και μου κρατάει συντροφιά τις δύσκολες μέρες, όπως αυτές της καραντίνας. Βέβαια ανά διαστήματα περνώ φάσεις που η δίαιτα δουλεύει ρολόι με πολύ προσπάθεια και σε συνδυασμό με γυμναστική καταφέρνω να χάνω μερικά κιλά, τα οποία βέβαια αργότερα επιστρέφουν με τα υπερφαγικά...Σήμερα βρίσκομαι στην εξής κατάσταση: είχα καταφέρει μετά το 1ο λοκντάουν να χάσω αρκετά κιλά, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια έφτασα να έχω ένα σώμα που κάπως με ικανοποιούσε χωρίς βέβαια να έχω καταφέρει να λύσω το πρόβλημα μου με τα υπερφαγικά, τα απέφευγα με πολύ κόπο...όταν ήρθε το 2ο λοκντάουν κατέρρευσε το σύμπαν για εμένα, δεν άντεχα να περάσουμε πάλι το ίδιο..τίποτα δεν φαινόταν να μου πηγαίνει καλά και κάπως έτσι το φαγητό έγινε πάλι η παρηγοριά μου, οπότε πλέον βρίσκομαι με όλα τα κιλά πίσω..Φανερά απογοητευμένη, ενοχική, ντρέπομαι για το σώμα μου, νιώθω ότι οι γύρω μου που είχαν δει την αλλαγή τώρα με σχολιάζουν που πήρα κιλά και γενικά συχαίνομαι την εικόνα μου... Αισθάνομαι εγκλωβισμένη και αβοήθητη..
