Καλησπέρα, εδώ και κάμποσο καιρό υποφέρω απο αγχώδη διαταραχή (σύμφωνα με την ψυχοθεραπεύτρια μου και διάφορους ψυχιάτρους). Το κακό της υπόθεσης είναι ότι ποτέ δεν είχα «μπλέξει» με αυτά τα θέματα (ψυχικής φύσεως). Ήμουν γενικά νευρικός σαν άνθρωπος, μπορεί να είχα το κλασικό άγχος που λένε όλοι, αλλά ποτέ αυτό το πράγμα: έναν μόνιμο τρόμο για τα πάντα, όπου τίποτα δε με ευχαριστεί-καθυσηχάζει και μονίμως σε λειτουργία πτήσης (flight mode), δηλαδή ταχυκαρδίες, να ξεροκαταπίνω, αίσθημα ότι δε με χωράει ο χώρος (θέλω να αποδράσω), κόμπος στο στομάχι κλπ. Σε όλα αυτά ήρθε και έδεσε ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (σύμφωνα με την ψυχίατρο) για διάφορες αρνητικές σκέψεις που κάνω και προσπαθώ απεγνωσμένα να βρω απαντήσεις σε ερωτήματα (τύπου «αυτός αυτοκτόνησε, γιατί αυτοκτόνησε, τι σε φτάνει σε αυτό το σημείο, λες να το πάθω κι εγώ; κλπ...).
Έχω ξανά γράψει στο forum σε άρθρο για την κατάθλιψη διότι ο 1ος ψυχίατρος που πήγα διέγνωσε κατάθλιψη (μέσα σε 20’, ενώ η ψυχοθεραπεύτρια που με βλέπει 2 μήνες τώρα και 3 άλλοι ψυχίατροι ανέφεραν αγχώδη διαταραχή) μου έγραψε αντικαταθλιπτικά (cymbalta) τα οποία τα πήρα για 3 βδομάδες και μετά την 2η βδομάδα μπορώ να πω ότι ένιωθα χειρότερα από πριν. Η ψυχίατρος που πηγαίνω τώρα, με την οποία κόψαμε μαζί τα cymbalta, μου έδωσε xanax και είπαμε να δούμε πως θα πάει. Όταν χρειάστηκε να το πάρω, κοιμήθηκα σαν πουλάκι, ένιωσα βασιλιάς και όλα ήταν όμορφα. Όταν το ξανά πήρα σε μικρότερη δόση, μετά τον ύπνο, άρχισα πάλι να έχω αυτές τις σκέψεις, σε μεγαλύτερο βαθμό, πιο έντονες κλπ.
Γενικότερα δηλαδή σε αυτό που περνάω παρατηρώ μεγάλα σκαμπανεβάσματα. Την μία θα είμαι οκ, ο εαυτός μου, κανονικά όλα μια χαρά, την άλλη απ’ το τόσο άγχος θα λέω ότι δε μπορώ άλλο αυτή τη ζωή, την άλλη έντονα καταθλιπτικά συναισθήματα (αίσθημα ότι θέλω να κλάψω), την άλλη πολύ νευρικός κι ότι θέλω να τσακωθώ, την άλλη απίστευτα έντονη ταχυκαρδία. Ένα πραγματικό rollercoaster συναισθημάτων.
Με την ψυχοθεραπεία δε θα έλεγα ότι έχω δει αποτελέσματα. Νομίζω ότι είμαστε στο μηδέν. Όποτε πάω συζητάμε για το παρελθόν κλπ, θέλει να με μάθει, να πάμε σε βαθιά μονοπάτια (φαντάζομαι) και γενικά να με ψυχογραφήσει. Αλλά αυτό δε με βοηθάει με την καθημερινότητα μου, υποφέρω και το αίσθημα ότι κανείς δε μπορεί να με βοηθήσει επιδεινώνεται.
Καταλήγοντας, θέλω να ρωτήσω, όποιος έχει περάσει αγχώδη διαταραχή ή κατάθλιψη ή κάτι παρόμοιο με αυτό που έχω τεσπα, το έχει ξεπεράσει; Είναι καλά τώρα; Γιατί ρε παιδιά εδώ στο φόρουμ μόνο απαισιοδοξία βλέπω. Οι περισσότεροι αναφέρουν ότι ακόμα βασανίζονται. Είμαστε δηλαδή καταδικασμένοι;;; Ειλικρινά θα ήθελα να μου απαντήσει μονάχα κάποιος που θα μου πει «ναι ρε φιλε, είναι παλούκι, είναι εφιάλτης, αλλά το ξεπέρασα το ******** και είμαι καλά!!».
