Παιδέματα , Μπερδέματα και στιγμές καχυποψίας προς τον ψυχοθεραπευτη
Καλησπέρα, είμαι κοντά στα 24 . Δεν ξέρω απο που να ξεκινήσω . Νομίζω οτι πάντα είχα την τάση να δραματοποιώ καταστάσεις. Παραταύτα , δεν παύει το γεγονός οτι είχα βιώματα που με στιγμάτισαν ανεπανόρθωτα. Κυρίως καταστάσεις που βίωσα κατα την παιδική μου ηλικία στο πλαίσιο μιας κάτι παραπάνω απο δυσλειτουργικής οικογένειας. Νομίζω απο τότε -αν όχι εκ γεννετής- άρχισα να σκέφτομαι και να συμπεριφέρομαι παράξενα. Κάπως κύλησαν τα χρόνια χωρίς να παραδεχτώ ότι τρέχει κάτι το πολύ σοβαρό με μένα.{Να σημειωθεί οτι έκανα λογοθεραπεία απο τα 5 μέχρι τα 8 και οτι 2 χρόνια πριν τις πανελλήνιες μια ειδικός για μαθησιακές δυσκολίες αφού δεν μου βρήκε κάποια μαθησιακή δυσκολία συμβούλευσε τη μητερα μου να επισκεφτω καποιον ψυχολογο} Λίγους μήνες αφότου έγραψα παραδόξως πάνω απο 17 χιλ μόρια μπήκα σε μια σχολή στην Αθήνα. Λόγω του περίεργου ψυχισμού μου και των συσσωρευμένων απωθημένων κάτι έσπασε μέσα μου όταν κατάλαβα οτι παλιμπαιδίζω και οτι οι κόποι μου δεν είχαν κάποιο αντίκρυσμα . Έτσι μέσα απο κρίσεις ανασφάλειας , θλίψης , και ζηλοφθονίας μου γεννήθηκε μια εμμονή σχετικά με κάτι το μεταφυσικό (ο φοβος αυτος καθαυτος του θανατου) . Έκανα το σφάλμα και δεν μίλησα . Σε κανένα . Τουλάχιστον για ένα χρόνο. Κι όταν αποφάσισα να το κάνω , το έκανα θολωμένος μπροστά σε έναν ψυχίατρο. Διαγνωσμένος με ψύχωση , πήρα μια αγωγή για μερικούς μήνες . Είχα αρχίσει και ένιωθα καλύτερα και ένας ξαφνικός εγωισμός σε συνδυασμό την απώλεια μιας συνταγής και τα ελάχιστα χρήματα που είχα στη διάθεση μου . με έκαναν να την διακόψω απότομα για κάποσους μήνες. Για να μην φλυαρώ , ούτε τοτε μίλησα σε κανέναν . Ξαναπήγα στον συγκεκριμένο και ξαναπήρα τα φάρμακα. Οι γονείς μου -οι άμεσα ενδιαφερόμενοι δηλαδή για την υγεία μου- το έμαθαν δύο χρόνια εντελώς τυχαία. Να σημειωθεί ότι υπέστην στο διάστημα αυτό δύο καταγεγραμμένα ψυχωσικά επεισόδια λόγω κάνναβης.
Αφού λοιπόν , μαθεύτηκε , δεν υπήρξε σύμπνοια στο σπίτι ούτε τότε. Κάποιους μήνες μετά επισκέφτηκα με την μητερα μου άλλον γιατρό ο οποίος -φοβάμαι- είπε αυτά που ήθελα να ακούσω εγώ και ιδιαίτερα η μάνα μου χωρίς να εμβαθύνει στο ιστορικό μου. Κάπως έτσι συνέχισα να λαμβάνω την αγωγή (του προηγούμενου γιατρού) και να πηγαίνω για ψυχοθεραπεία σε εβδομαδιαία βάση πληρώνοντας 3 φορές πάνω απ την σύνηθη τιμή μιας συνεδρίας. Ένα ατύχημα είχε ως αποτέλεσμα την άμεση , πάλι , διακοπή της αγωγής με ευθύνη ενός καρδιολόγου . Συγκυριακά , περάτωσα επιτυχώς τις σπουδές μου και ήμουν έτοιμος για το μεγάλο βήμα. Το πρόβλημα ήταν οτι δεν ήξερα ποιο ήταν αλλα ούτε ήμουν και αντικειμενικά έτοιμος να κάνω κάτι. Σε αυτό συνέβαλλε κι ο κλιμακούμενος εθισμός με τυχερά παίγνια και μια μικρή κατάθλιψη με εκκολαπτόμενους ιδεοψυχαναγκασμούς. Το κακό και συνάμμα ύποπτο είναι οτι παρά τις συχνές συνεδρίες δεν εδόθη μεγάλη βάση σε αυτά τα εμφανή προβλήματα.
Σε αυτό το κρίσιμο διάστημα κάθαρσης του οργανισμού μου απο τις ψυχότροπες ουσίες εκδηλώθηκαν κάποια σύνδρομα στέρησης απ τα οποία σημαντικότερος ήταν ένας αυξανόμενος σε διάρκεια και σε ανάγκη ιδεοψυχαναγκασμός. Παρόλαυτα σε εκείνη τη φάση επείδη ήταν κατακαλόκαιρο , διακόπησαν οι συνεδρίες . Μια αλληλουχία ασήμαντων γεγονότων (αλλά εξωφρενικών για εμένα) είχαν ώς αποτέλεσμα να υποτροπιάσω σε κάτι που ο θεραπευτής μου δεν γνώριζε πλήρως αφού με είχε «παραλάβει» όταν ακόμα λάμβανα την φαρμακευτική αγωγή. Μέσα σ' όλα , αποφάσισα, δίχως πάλι ιδιαίτερη συζήτηση και ορθολογική προεργασία να κόψω την αναβολή της θητείας μου.
Έτσι κατέληξα , να δινω έναν αγώνα δρόμου για να παρουσιαστώ σε κάποιο βαθμο ψυχολογικά έτοιμος. Τα συμπτώματα ωστόσο δεν υποχωρούσαν και συν τοις άλλοις συνειδητοποίησα οτι ασυνείδητα έβγαζα κακία και μείωνα άτομα του στενού μου κύκλου. Προφανώς δεν έτυχα συγχώρεσης απ ΄όλους . Η ζημιά όμως έγινε. Πήρα κακην κακως την τελευταια στιγμη νεα αναβολή . Το πρώτο διάστημα δεν ήθελα να πάω στον γιατρό που με έβλεπε με τίποτα. Έπειτα απο παραινέσεις των οικείων μου όμως πήγα. Το ζήτημα είναι οτι έχουν περάσει πάνω απο 3 μηνες απο τότε και δεν βλέπω κάποια βελτιώση. Είναι φορές μάλιστα που νομίζω οτι έχω χειροτερεύσει. Δεν νιώθω βέβαια τον παροξυσμό που ένιωθα προηγουμένως αλλα είναι γεγονός οτι έχω αποκοπεί απο τα εγκόσμια. Κακές σκέψεις , δερματιλομανία στην κεφαλή και γενική σύγχηση λόγου και σκέψης συνθέτουν την καθημερινότητα μου. Ο μεγαλύτερος φόβος που τα συντειρεί ολα αυτα είναι -'ισως- η σκέψη οτι ο γιατρος του οποίου είμαι υπο την εποπτεία έβγαλε μια λάιτ διάγνωση για να καθησυχάσει το οικογενειακό περιβάλλον μου.
Ομολογώ ότι δεν θα έπρεπε να με απασχολεί το πρόβλημα άλλα η επίλυσή του. Όταν όμως έχουν περάσει τα κρίσιμα χρόνια απόκτησης εφοδίων και εμπειριών και ο μόνος που μπορεί να σε βοηθήσει είναι αυτός που δεν σου έλυσε ουτε κατ'ελάχιστον κάποια απ τα θέματα που είχες και ούτε λίγο ούτε πολύ πέταξε το μπαλάκι της απόφασης περί στρατού σε σένα , τότε , μα τα χίλια γένια, έχει νόημα η ακριβής διάγνωση.
Υπάρχουν περιπτώσεις που ψυχώσεις ιάθηκαν χωρίς αγωγή . Αλλα δεν ξερω κατα πόσο ωφελεί να περιμένω σε ένα θαύμα. Νεύρωση και Ψύχωση είναι δυο εκ διαμέτρου αντίθετες έννοιες με συνάμα πολύ λεπτά όρια διάκρισης. Τι να πω δεν ξέρω ... κάποιος που πάσχει απο μια μορφή νεύρωσης θα έκανε περίπου 4 ώρες να αποφασίσει κι έπειτα να γράψει αυτό το κείμενο? Να έχει αμφιβολίες για όσα έγραψε πιο πάνω ? Και απο εκεί που βγάζει σ αυτον που τον παρακολουθεί μια εικόνα ψείρα-ψυχαναγκαστικού και ντροπαλού ατόμου , να είναι κατα 99% σε διαρκή αφασία με εσωτερικευμενες εκρηξεις θυμού και κατακλυσμιαίες μεταπτώσεις στο άψε-σβήσε;
