Πως κρύβεις ότι δεν έχεις ζωή?

Ο τελευταίος φίλος που είχα IRL ήταν το 2004. Διαδικτυακά η τελευταία "φιλία" ήταν το 2013, οπότε και έπαψα να απαντώ.

Εδώ και 1 χρόνο έχω ξεκινήσει δουλειά και η καραντίνα μ'έχει βολέψει καθώς ζορίζομαι αρκετά ακόμα στη συναναστροφή.

Παλιά είχα ακραία κοινωνική φοβία, τώρα δεν ισχύει τόσο αλλά ακόμα με πιάνει τρόμος όταν κινδυνεύει να αποκαλυφθεί πόσο άδεια είναι η ζωή μου.

Πχ μ'έχουν ρωτήσει για τον στρατό και έχω πει ότι πήγα ενώ πήρα απαλλαγή.
Και κάθε φορά που πάει εκεί η συζήτηση πρέπει να σκαρφίζομαι πράγματα στην στιγμή (με τον κίνδυνο να πέσω σε αντιφάσεις).

Ή το άλλο, στην δουλειά όλοι έχουν linkedin με 10 δουλειές στο παρελθόν τους, ενώ εγώ είμαι 35 και έχω δουλέψει μόνο 2 χρόνια.
Συνεχώς στο πίσω μέρος του μυαλού μου είναι μη μπει κανείς στο προφίλ μου και δει ότι δεν έχω κάνει τίποτα και με ρωτήσει τι έκανα όλα αυτά τα χρόνια.

Πως γίνεται να κάνεις φίλους όταν πρέπει να λες ψέματα όλη την ώρα?
Στις συναντήσεις που όλοι σκάνε με τις κοπέλες/αγόρια τους ή έστω μ'εναν φίλο, εγώ θα πρέπει να πηγαίνω μόνος και όταν με ρωτάνε για την ζωή μου, να εφευρίσκω πράγματα.
Η μόνη αλήθεια που έχω πει είναι ότι δεν έχω κοπέλα (ποτέ δεν είχα αλλά δεν το ξέρουν) και επίσης ότι μένω με τους γονείς μου.

Βασικά η ερώτηση είναι: πως γίνεται να κάνεις φίλους ή έστω παρέα χωρίς να αποκαλυφθεί πόσο μεγάλος weirdo/loser είσαι?

Quote:

---

Originally Posted by masterridley

Ο τελευταίος φίλος που είχα IRL ήταν το 2004. Διαδικτυακά η τελευταία "φιλία" ήταν το 2013, οπότε και έπαψα να απαντώ.

Εδώ και 1 χρόνο έχω ξεκινήσει δουλειά και η καραντίνα μ'έχει βολέψει καθώς ζορίζομαι αρκετά ακόμα στη συναναστροφή.

Παλιά είχα ακραία κοινωνική φοβία, τώρα δεν ισχύει τόσο αλλά ακόμα με πιάνει τρόμος όταν κινδυνεύει να αποκαλυφθεί πόσο άδεια είναι η ζωή μου.

Πχ μ'έχουν ρωτήσει για τον στρατό και έχω πει ότι πήγα ενώ πήρα απαλλαγή.
Και κάθε φορά που πάει εκεί η συζήτηση πρέπει να σκαρφίζομαι πράγματα στην στιγμή (με τον κίνδυνο να πέσω σε αντιφάσεις).

Ή το άλλο, στην δουλειά όλοι έχουν linkedin με 10 δουλειές στο παρελθόν τους, ενώ εγώ είμαι 35 και έχω δουλέψει μόνο 2 χρόνια.
Συνεχώς στο πίσω μέρος του μυαλού μου είναι μη μπει κανείς στο προφίλ μου και δει ότι δεν έχω κάνει τίποτα και με ρωτήσει τι έκανα όλα αυτά τα χρόνια.

Πως γίνεται να κάνεις φίλους όταν πρέπει να λες ψέματα όλη την ώρα?
Στις συναντήσεις που όλοι σκάνε με τις κοπέλες/αγόρια τους ή έστω μ'εναν φίλο, εγώ θα πρέπει να πηγαίνω μόνος και όταν με ρωτάνε για την ζωή μου, να εφευρίσκω πράγματα.
Η μόνη αλήθεια που έχω πει είναι ότι δεν έχω κοπέλα (ποτέ δεν είχα αλλά δεν το ξέρουν) και επίσης ότι μένω με τους γονείς μου.

Βασικά η ερώτηση είναι: πως γίνεται να κάνεις φίλους ή έστω παρέα χωρίς να αποκαλυφθεί πόσο μεγάλος weirdo/loser είσαι?

---

Καλημέρα !

Εσύ τόσα χρόνια εφόσον δεν είσαι ικανοποιημένος με το τι έχεις καταφέρει μέχρι τώρα,τι έχεις κάνει για να το αλλάξεις ?

Αναγνωρίζεις βασικά σου πράγματα ,έπειτα πως συνεχίζεις πέραν από το κομμάτι τις δουλειάς που εκεί Ok δεν είναι και εύκολο να βρεις ειδικά αν ψάχνεις κάτι πολύ συγκεκριμένο και όχι το οτιδήποτε .

Σου αντιστρεφω εγώ τις ερωτήσεις .

Quote:

---

Originally Posted by masterridley

Βασικά η ερώτηση είναι: πως γίνεται να κάνεις φίλους ή έστω παρέα χωρίς να αποκαλυφθεί πόσο μεγάλος weirdo/loser είσαι?

---

Βασικά αν αισθάνεσαι ο ίδιος έτσι, αυτό περνάς και στους άλλους. Είναι λάθος να λες ψέματα ή να μιλάς για τον εαυτό σου ενοχικά, σαν να απολογείσαι. Να λες τα περιστατικά όπως είναι χωρίς να τα αιτιολογείς, δεν υπάρχει λόγος.

Quote:

---

Originally Posted by masterridley

Ο τελευταίος φίλος που είχα IRL ήταν το 2004. Διαδικτυακά η τελευταία "φιλία" ήταν το 2013, οπότε και έπαψα να απαντώ.

Εδώ και 1 χρόνο έχω ξεκινήσει δουλειά και η καραντίνα μ'έχει βολέψει καθώς ζορίζομαι αρκετά ακόμα στη συναναστροφή.

Παλιά είχα ακραία κοινωνική φοβία, τώρα δεν ισχύει τόσο αλλά ακόμα με πιάνει τρόμος όταν κινδυνεύει να αποκαλυφθεί πόσο άδεια είναι η ζωή μου.

Πχ μ'έχουν ρωτήσει για τον στρατό και έχω πει ότι πήγα ενώ πήρα απαλλαγή.
Και κάθε φορά που πάει εκεί η συζήτηση πρέπει να σκαρφίζομαι πράγματα στην στιγμή (με τον κίνδυνο να πέσω σε αντιφάσεις).

Ή το άλλο, στην δουλειά όλοι έχουν linkedin με 10 δουλειές στο παρελθόν τους, ενώ εγώ είμαι 35 και έχω δουλέψει μόνο 2 χρόνια.
Συνεχώς στο πίσω μέρος του μυαλού μου είναι μη μπει κανείς στο προφίλ μου και δει ότι δεν έχω κάνει τίποτα και με ρωτήσει τι έκανα όλα αυτά τα χρόνια.

Πως γίνεται να κάνεις φίλους όταν πρέπει να λες ψέματα όλη την ώρα?
Στις συναντήσεις που όλοι σκάνε με τις κοπέλες/αγόρια τους ή έστω μ'εναν φίλο, εγώ θα πρέπει να πηγαίνω μόνος και όταν με ρωτάνε για την ζωή μου, να εφευρίσκω πράγματα.
Η μόνη αλήθεια που έχω πει είναι ότι δεν έχω κοπέλα (ποτέ δεν είχα αλλά δεν το ξέρουν) και επίσης ότι μένω με τους γονείς μου.

Βασικά η ερώτηση είναι: πως γίνεται να κάνεις φίλους ή έστω παρέα χωρίς να αποκαλυφθεί πόσο μεγάλος weirdo/loser είσαι?

---

καλησπερα.
εχεις δοκιμασει να συναναστραφεις ατομα με το ιδιο προβλημα; ισως εκει να νοιωθεις πιο ανετα και να μην αναγκαζεσαι να λες ψεματα.

συμφωνώ με την τελευταία ανάρτηση.
το να αναζητήσεις παρέες πρώτα με κοινές αναφορές με τα δικά σου βιώματα, είναι μια καλή αρχή. σκέψου ότι και για εκείνους είναι το ίδιο δύσκολο και πως θα είστε λίγο πολύ ο ένας του άλλου η πατερίτσα.
θέλω να πω, δεν είσαι εξαίρεση τέλος πάντων.
και το να καταλάβεις καλύτερα τον εσωτερικό σου κόσμο θα βοηθούσε. δηλαδή, τί σημασία έχει τί λένε οι άλλοι; χτίσε αυτοεκτίμηση. η ζωή σου είναι η ζωή σου.

Quote:

---

Originally Posted by masterridley

Ο τελευταίος φίλος που είχα IRL ήταν το 2004. Διαδικτυακά η τελευταία "φιλία" ήταν το 2013, οπότε και έπαψα να απαντώ.

Εδώ και 1 χρόνο έχω ξεκινήσει δουλειά και η καραντίνα μ'έχει βολέψει καθώς ζορίζομαι αρκετά ακόμα στη συναναστροφή.

Παλιά είχα ακραία κοινωνική φοβία, τώρα δεν ισχύει τόσο αλλά ακόμα με πιάνει τρόμος όταν κινδυνεύει να αποκαλυφθεί πόσο άδεια είναι η ζωή μου.

Πχ μ'έχουν ρωτήσει για τον στρατό και έχω πει ότι πήγα ενώ πήρα απαλλαγή.
Και κάθε φορά που πάει εκεί η συζήτηση πρέπει να σκαρφίζομαι πράγματα στην στιγμή (με τον κίνδυνο να πέσω σε αντιφάσεις).

Ή το άλλο, στην δουλειά όλοι έχουν linkedin με 10 δουλειές στο παρελθόν τους, ενώ εγώ είμαι 35 και έχω δουλέψει μόνο 2 χρόνια.
Συνεχώς στο πίσω μέρος του μυαλού μου είναι μη μπει κανείς στο προφίλ μου και δει ότι δεν έχω κάνει τίποτα και με ρωτήσει τι έκανα όλα αυτά τα χρόνια.

Πως γίνεται να κάνεις φίλους όταν πρέπει να λες ψέματα όλη την ώρα?
Στις συναντήσεις που όλοι σκάνε με τις κοπέλες/αγόρια τους ή έστω μ'εναν φίλο, εγώ θα πρέπει να πηγαίνω μόνος και όταν με ρωτάνε για την ζωή μου, να εφευρίσκω πράγματα.
Η μόνη αλήθεια που έχω πει είναι ότι δεν έχω κοπέλα (ποτέ δεν είχα αλλά δεν το ξέρουν) και επίσης ότι μένω με τους γονείς μου.

Βασικά η ερώτηση είναι: πως γίνεται να κάνεις φίλους ή έστω παρέα χωρίς να αποκαλυφθεί πόσο μεγάλος weirdo/loser είσαι?

---

Ξέρω ότι δεν ζητάς αυτό που θα σου πω αλλά αυτό που ζητάς το θεωρώ λάθος. Η γνώμη μου είναι ότι αυτό που θα σε λυτρώσει είναι να ανοιχτεις, να πεις την αλήθεια και ζήτα και συμβουλές από τους άλλους για το πώς θα βελτιωθείς σ'αυτό τον τομέα, αντί να ζητάς από μας να σου πούμε τρόπους να κρύψεις την άδεια ζωή σου. Το να μην κρυβόμαστε, να μην λέμε ψέματα, απομυθοποιεί, φέρνει το πρόβλημα στη σωστή διάσταση. Μπορεί να ανακαλύψεις κι άλλους που ζουν μοναχική ζωή. Νομίζεις ότι οι άλλοι δεν έχουν λόγους να ντρέπονται; Σκέψου και το ενδεχόμενο να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία σε γκρουπ, όχι για να κάνεις εκεί φίλους αλλά πιστεύω θα σε βοηθήσει. Αν αποδεχθεις τον εαυτό σου θα σε αποδεχθούν κι οι άλλοι.

Quote:

---

Originally Posted by masterridley

Βασικά η ερώτηση είναι: πως γίνεται να κάνεις φίλους ή έστω παρέα χωρίς να αποκαλυφθεί πόσο μεγάλος weirdo/loser είσαι?

---

Own it!...Μπορείς να βρεις και δυό-τρείς άλλους weirdos ή ακόμα και σχέση(αν και δύσκολο)και να διασκεδάζετε την λοξότητά σας.
Βασικά εμένα μέλημά μου είναι να ξεπεράσω την αγχώδη διαταραχή και κατάθλιψη και στα τέτοια μου για την άδεια ζωή...Θα την γεμίσω με τον τρόπο μου τότε.

πρεπει να προσπαθησεις να εισαι πιο κοινωνικος.
ανοιξες ενα θεμα.
περασε μια μερα και δεν καταφερες να επικοινωνησεις με κανενα μελος του φορουμ που εδειξε ενδιαφερον

πρεπει και πρεπει,.........αν ηταν τοσο απλα θα τοκανες και μονος σου, εχεις κτθλψη ? τι εχεις ? κιεγω τα ιδια ειμαι.....εχω να κανω δεσμο απο το 20ο2 , με μια εξαιρεση τριων μηνων .....τι προεχει, το να εισαι καλα η τι εντυπωση θα δωσεις στους αλλους ?
θα συμφωνησω με την ρεμεντυ......

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Βασικά αν αισθάνεσαι ο ίδιος έτσι, αυτό περνάς και στους άλλους. Είναι λάθος να λες ψέματα ή να μιλάς για τον εαυτό σου ενοχικά, σαν να απολογείσαι. Να λες τα περιστατικά όπως είναι χωρίς να τα αιτιολογείς, δεν υπάρχει λόγος.

---

Ναι πιστεύω και γω ότι η μόνη λύτρωση είναι μέσα απ'την αλήθεια και θέλω να βρω την δύναμη να το κάνω.
Απλά φοβάμαι και την αντίδρασή τους, αν θα νιώθουν μετά άβολα μαζί μου ή θα μιλάνε πίσω απ'την πλάτη μου (α τον κακομοίρη κτλ)
Βασικά νιώθω ότι ένας άνθρωπος με 0 φίλους είναι κάτι εξωπραγματικό. Ακόμα και οι serial killers είχαν φίλους, γκόμενους-ες κλ

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

καλησπερα.
εχεις δοκιμασει να συναναστραφεις ατομα με το ιδιο προβλημα; ισως εκει να νοιωθεις πιο ανετα και να μην αναγκαζεσαι να λες ψεματα.

---

Έχω κάνει group therapy κτλ, επίσης όσο έμενα στην Αγγλία πήγαινα σε κάποια meetings με ομοιοπαθείς τα οποία όμως ήταν τέρμα awkward.
Γιατί όλοι μας είχαμε κοινωνική φοβία και 0 κοινωνικά skills. Βέβαια το να μιλάω ανοιχτά ήταν απίστευτα λυτρωτικό.

Quote:

---

Originally Posted by user

συμφωνώ με την τελευταία ανάρτηση.
το να αναζητήσεις παρέες πρώτα με κοινές αναφορές με τα δικά σου βιώματα, είναι μια καλή αρχή. σκέψου ότι και για εκείνους είναι το ίδιο δύσκολο και πως θα είστε λίγο πολύ ο ένας του άλλου η πατερίτσα.
θέλω να πω, δεν είσαι εξαίρεση τέλος πάντων.
και το να καταλάβεις καλύτερα τον εσωτερικό σου κόσμο θα βοηθούσε. δηλαδή, τί σημασία έχει τί λένε οι άλλοι; χτίσε αυτοεκτίμηση. η ζωή σου είναι η ζωή σου.

---

Δύσκολο να βρεις άτομα στην ίδια κατάσταση. Πάντως είχα φτιάξει ένα group στο meetup και στην μοναδική συνάντηση που
έστησα (προ κορωνοϊού) ήρθε μόνο ένα άτομο. Υποθέτω είναι αναμενόμενο όταν μιλάμε για κοινωνιοφοβικούς.

Quote:

---

Originally Posted by Niels

Ξέρω ότι δεν ζητάς αυτό που θα σου πω αλλά αυτό που ζητάς το θεωρώ λάθος. Η γνώμη μου είναι ότι αυτό που θα σε λυτρώσει είναι να ανοιχτεις, να πεις την αλήθεια και ζήτα και συμβουλές από τους άλλους για το πώς θα βελτιωθείς σ'αυτό τον τομέα, αντί να ζητάς από μας να σου πούμε τρόπους να κρύψεις την άδεια ζωή σου. Το να μην κρυβόμαστε, να μην λέμε ψέματα, απομυθοποιεί, φέρνει το πρόβλημα στη σωστή διάσταση. Μπορεί να ανακαλύψεις κι άλλους που ζουν μοναχική ζωή. Νομίζεις ότι οι άλλοι δεν έχουν λόγους να ντρέπονται; Σκέψου και το ενδεχόμενο να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία σε γκρουπ, όχι για να κάνεις εκεί φίλους αλλά πιστεύω θα σε βοηθήσει. Αν αποδεχθεις τον εαυτό σου θα σε αποδεχθούν κι οι άλλοι.

---

Και γω κάπως έτσι το φαντάζομαι το ευτυχές μονοπάτι. Ότι αν έχω το θάρρος να πω την αλήθεια χωρίς να ντρέπομαι,
μπορεί να βρεθούν και 1-2 άτομα επίσης μοναχικά που να θέλουν να κάνουν παρέα και να μην έχουν πρόβλημα μαζί μου.

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

πρεπει και πρεπει,.........αν ηταν τοσο απλα θα τοκανες και μονος σου, εχεις κτθλψη ? τι εχεις ? κιεγω τα ιδια ειμαι.....εχω να κανω δεσμο απο το 20ο2 , με μια εξαιρεση τριων μηνων .....τι προεχει, το να εισαι καλα η τι εντυπωση θα δωσεις στους αλλους ?
θα συμφωνησω με την ρεμεντυ......

---

Η αλήθεια είναι ότι αν ήμουνα καλά, πολύ απλά θα έκανα παρέα και θα λυνόταν το ζήτημα.
Πέρα απ'την μόνιμη μέτρια κατάθλιψη που έχω (λέω μέτρια γιατί έχω περάσει από ΠΟΛΥ βαριές καταστάσεις),
δεν έχω και κοινωνικές εμπειρίες αλλά καθόλου όμως. Έτσι ποτέ δεν έχω να προσφέρω κάτι στη συζήτηση.
Πχ οι άλλοι λένε για τα μέρη που έχουν πάει, τι κάνανε το σκ με τους φίλους τους κτλ και εγώ είμαι μονίμως
αγχωμένος που δεν έχω κάτι να πω. Αυτό κάποιες φορές είναι τόσο εμφανές που με ρωτάνε γιατί δεν μιλάω...

Quote:

---

Originally Posted by masterridley

Έχω κάνει group therapy κτλ, επίσης όσο έμενα στην Αγγλία πήγαινα σε κάποια meetings με ομοιοπαθείς τα οποία όμως ήταν τέρμα awkward.
Γιατί όλοι μας είχαμε κοινωνική φοβία και 0 κοινωνικά skills. Βέβαια το να μιλάω ανοιχτά ήταν απίστευτα λυτρωτικό.



Η αλήθεια είναι ότι αν ήμουνα καλά, πολύ απλά θα έκανα παρέα και θα λυνόταν το ζήτημα.
Πέρα απ'την μόνιμη μέτρια κατάθλιψη που έχω (λέω μέτρια γιατί έχω περάσει από ΠΟΛΥ βαριές καταστάσεις),
δεν έχω και κοινωνικές εμπειρίες αλλά καθόλου όμως. Έτσι ποτέ δεν έχω να προσφέρω κάτι στη συζήτηση.
Πχ οι άλλοι λένε για τα μέρη που έχουν πάει, τι κάνανε το σκ με τους φίλους τους κτλ και εγώ είμαι μονίμως
αγχωμένος που δεν έχω κάτι να πω. Αυτό κάποιες φορές είναι τόσο εμφανές που με ρωτάνε γιατί δεν μιλάω...

---

κατ αρχας πρεπει να πω οτι συμφωνω με την ρεμεντυ, τα να βρεις ομοιοπαθεις , ειχα βρει 2-3 ατομα , γυναικες , μεσα απο το φορουμ, που δεν με θεωρουσαν περιεργο, ουτε κι εγω αυτες , εβγαινα , μιλουσαμε ανοιχτα , και επεστρεφα σπιτι με μια αισθηση ανακουφισης .......
στο δευτερο σημειο σου,ειμαι σε πληρη κοινωνικη αποσυρση απο το 2005 , ειχα μπλεξει κι το αλκοολ μαζι, με σωρεια τροχαιων ατυχηματων , μονο μια φορα εχω βγει εκτοτε με παρεα , με φιλους απο το σχολειο, η διαφορα μας ειναι οτι επαθα κτθλψη το 2002 ( λαιτ στην αρχη ) , ημουν τοτε 41 ετων , ειχα ηδη κανει πραματα στην ζωη μου , δουλειες δλδ. , συναναστροφες , αλλα δεν παυεις να αισθανεσαι ασχημα για την καταντια σου ..........δεν μενδιαφερει τι θα σκεφτουν οι αλλοι, δεν συγκρινω τον εαυτο μου με αλλους , μενδιαφερει πως εγω θα γινω καλα .....γι ναμαι ειλικρινης , αποφευγω τις πολλες επαφες με αλλους , ιδιως ανθρωπους που δεν γνωριζω , γιατι μενοχλει να λεω οτι τα τελευταια 16 χρονια δεν εχω κανει τιποτα , οποτε εκει ερχομαι σε δυσκολη θεση , αλλα κοιτω μονο μπροστα .....τι μπορω να κανω για να βγω απο αυτο το λουκι......εχω μετριου τυπου μειζονα κλινικη κτθλψη .....

το θεμα ειναι να μην συγκρινεις με το πως ησουνα , η το πως θα ησουν αν δεν ειχες κτθλψη ......εκει γινεται η ζημια στην ψυχολογια σου .......

κοινωνικη φοβια δεν εχω .......μονο αγχωδη κτθλψη ......

Σε μία πρώτη γνωριμία είναι εντελώς περίεργο και αμήχανο επειδή κάτι εσένα σε τρώει, να το παρακάνεις και να αρχίζεις τις λεπτομέρειες για τη ζωή σου που θα ερχόντουσαν αργότερα όταν το φέρει η συζήτηση και/ή γνωριστείς καλύτερα. Το ίδιο περίεργο είναι να κάνεις δεύτερες σκέψεις τη στιγμή που σου μιλάει κάποιος με αποτέλεσμα να αισθάνεται ο συνομιλιτής ότι δεν είσαι πραγματικά "εκεί" .

Η φάση που περιγράφεις δεν είναι τόσο σπάνια όσο νομίζεις αν δεις και εδώ μέσα, αλλά δεν νομίζω προσωπικά ότι θα σε βοηθήσει κι ιδιαίτερα να βρεις άτομα που να συζητάτε το τίποτα. Αυτό που δεν είναι καθόλου σπάνιο τη σήμερον ημέρα είναι να βρεις άτομα με απαλλαγή από το στρατό ή χωρίς εμπειρία στις σχέσεις ή χωρίς φίλους ή με ελάχιστη εργασιακή εμπειρία ή ακόμα περισσότερο που μένουν μαζί με τους γονείς τους. Άρα σίγουρα έχεις τουλάχιστον ένα κοινό σημείο σύνδεσης με ένα σωρό κόσμο. Οι παρέες θα ήταν εντελώς μα εντελώς βαρετές αν είχαν όλοι ακριβώς τις ίδιες εμπειρίες και τα ίδια χαρακτηριστικα. Από την άλλη είναι δύσκολο να δέσουν αν δεν έχεις ούτε ένα κοινό σημείο ή αν ο ένας κάθεται και σε κοιτάει αμίλητος και αισθάνεσαι λες και μιλάς με το ντουβάρι.

Από ότι λες ήδη έχεις κάνει βήματα σε σχέση με παλιά με την κοινωνικοποίηση. Συνέχισέ το, μίλα με κόσμο, τώρα που θα μπούμε σε μία κάποια κανονικότητα βρες δραστηριότητες που σε ενδιαφέρουν να εκτίθεσαι σταδιακά στον κόσμο και θα έρθουν και οι γνωριμίες.

Quote:

---

Originally Posted by masterridley

Ναι πιστεύω και γω ότι η μόνη λύτρωση είναι μέσα απ'την αλήθεια και θέλω να βρω την δύναμη να το κάνω.
Απλά φοβάμαι και την αντίδρασή τους, αν θα νιώθουν μετά άβολα μαζί μου ή θα μιλάνε πίσω απ'την πλάτη μου (α τον κακομοίρη κτλ)
Βασικά νιώθω ότι ένας άνθρωπος με 0 φίλους είναι κάτι εξωπραγματικό. Ακόμα και οι serial killers είχαν φίλους, γκόμενους-ες κλ



Έχω κάνει group therapy κτλ, επίσης όσο έμενα στην Αγγλία πήγαινα σε κάποια meetings με ομοιοπαθείς τα οποία όμως ήταν τέρμα awkward.
Γιατί όλοι μας είχαμε κοινωνική φοβία και 0 κοινωνικά skills. Βέβαια το να μιλάω ανοιχτά ήταν απίστευτα λυτρωτικό.



Δύσκολο να βρεις άτομα στην ίδια κατάσταση. Πάντως είχα φτιάξει ένα group στο meetup και στην μοναδική συνάντηση που
έστησα (προ κορωνοϊού) ήρθε μόνο ένα άτομο. Υποθέτω είναι αναμενόμενο όταν μιλάμε για κοινωνιοφοβικούς.



Και γω κάπως έτσι το φαντάζομαι το ευτυχές μονοπάτι. Ότι αν έχω το θάρρος να πω την αλήθεια χωρίς να ντρέπομαι,
μπορεί να βρεθούν και 1-2 άτομα επίσης μοναχικά που να θέλουν να κάνουν παρέα και να μην έχουν πρόβλημα μαζί μου.



Η αλήθεια είναι ότι αν ήμουνα καλά, πολύ απλά θα έκανα παρέα και θα λυνόταν το ζήτημα.
Πέρα απ'την μόνιμη μέτρια κατάθλιψη που έχω (λέω μέτρια γιατί έχω περάσει από ΠΟΛΥ βαριές καταστάσεις),
δεν έχω και κοινωνικές εμπειρίες αλλά καθόλου όμως. Έτσι ποτέ δεν έχω να προσφέρω κάτι στη συζήτηση.
Πχ οι άλλοι λένε για τα μέρη που έχουν πάει, τι κάνανε το σκ με τους φίλους τους κτλ και εγώ είμαι μονίμως
αγχωμένος που δεν έχω κάτι να πω. Αυτό κάποιες φορές είναι τόσο εμφανές που με ρωτάνε γιατί δεν μιλάω...

---

απο αυτες τις συναντησεις, δεν επεδιωξες να κρατησεις επικοινωνια με καποιους;
πως δεν εχεις να πεις για εμπειριες, επειδη δεν πας πουθενα; αφου λες οτι ησουν αγγλια. δεν ειναι εμπειρια αυτο; σιγουρα θα εχεις να πεις πραγματα για την ζωη σου.

σχεση ερωτικη δεν ειχες ποτε; ουτε περιστασιακες ερωτικες εμπειριες; τι ηλικια εχεις τωρα;

στο γκρουπ που λες οτι εφτιαξες τί ανταπόκριση υπήρξε;
εσύ βρήκες έυκολα ένα γκρουπ να ενταχθεις;
η δυσκολία είναι ίδια για όλους όσοι βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, το αντιλαμβάνομαι.
μην απογοητεύεσαι, δες την αλήθεια όπως είναι και δράσε.
το ότι ήρθε ένα άτομο εγώ το βρίσκω θετικό πχ

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

απο αυτες τις συναντησεις, δεν επεδιωξες να κρατησεις επικοινωνια με καποιους;
πως δεν εχεις να πεις για εμπειριες, επειδη δεν πας πουθενα; αφου λες οτι ησουν αγγλια. δεν ειναι εμπειρια αυτο; σιγουρα θα εχεις να πεις πραγματα για την ζωη σου.

σχεση ερωτικη δεν ειχες ποτε; ουτε περιστασιακες ερωτικες εμπειριες; τι ηλικια εχεις τωρα;

---

Όχι δεν κράτησα ποτέ επαφή με κάποιον γιατί το μόνο που μας ένωνε είναι η φοβία. Στην πράξη είμαι ένα πολύ καταθλιπτικό
άτομο που δεν θα ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο στην παρέα. Γι'αυτό και αποφεύγω καταστάσεις. Αλλά δεν μπορείς να βγεις απ'την
κατάθλιψη αν δεν μπεις σ'αυτές τις καταστάσεις. Οπότε είναι catch-22 για μένα.

Σχέση δεν είχα ποτέ, με τις κοπέλες ήμουνα εξαιρετικά ντροπαλός και πριν αποκτήσω την κοινωνική φοβία. Ούτε έχω πάει με
γυναίκα ποτέ και είμαι 35 χρονών. Οπότε αυτό είναι άλλο ένα σημείο που φοβάμαι, όταν πάει η κουβέντα στα προσωπικά.

Quote:

---

Originally Posted by user

στο γκρουπ που λες οτι εφτιαξες τί ανταπόκριση υπήρξε;
εσύ βρήκες έυκολα ένα γκρουπ να ενταχθεις;
η δυσκολία είναι ίδια για όλους όσοι βρίσκονται στην ίδια κατάσταση, το αντιλαμβάνομαι.
μην απογοητεύεσαι, δες την αλήθεια όπως είναι και δράσε.
το ότι ήρθε ένα άτομο εγώ το βρίσκω θετικό πχ

---

Η ανταπόκριση ήταν μηδενική και ένιωσα τόσο άβολα στο ένας με έναν που το παράτησα αμέσως. Αυτά προ κορωνοϊού.
Είναι τόσο διαφορετικά στην Αγγλία που πάει πολύς κόσμος (5-10 άτομα τη φορά) γιατί ακόμα και αν πας και κολλήσεις
και δεν μιλάς καθόλου, τουλάχιστον άλλοι κρατάνε την συζήτηση ζωντανή. Δεν ξέρω πως να το οργανώσω ώστε να πείσω
να ρθούν περισσότερα άτομα

Έχω παρόμοια θέματα . Από τις λίγες συναναστροφές μου , έχω καταλάβει ότι δεν είμαι λιγότερο ομιλητική από τους άλλους , τουλάχιστον αν δεν είναι πολλά άτομα και όταν το θέμα της συζήτησης είναι ασφαλές . Όταν η συζήτηση πήγαινε σε θέματα που θα μπορούσα να εκτεθώ για τα προσωπικά μου σταματούσα να μιλάω. Αλλά για να έρθεις κοντά με κάποιον και να κάνετε παρέα πρέπει να μιλήσεις και για τη ζωή σου και για προσωπικά σου σε ένα βαθμό , αλλιώς μένει μια περιστασιακή παρέα που σε κουράζει , όταν είσαι συνέχεια κάτω από ένα φόβο μη μάθουν για σένα.

Δεν είμαι από Αθήνα , αλλά και να ήμουν θα προτιμούσα να βγω με ένα άτομο που είχαμε μια ιντερνετική φιλία πρώτα παρά να βρεθώ σε μια παρέα με αγνώστους , μου φαίνεται πιο δύσκολο. Μήπως το βλέπουν έτσι και άλλοι και δεν έρχεται κανείς .

Quote:

---

Originally Posted by masterridley

Όχι δεν κράτησα ποτέ επαφή με κάποιον γιατί το μόνο που μας ένωνε είναι η φοβία. Στην πράξη είμαι ένα πολύ καταθλιπτικό
άτομο που δεν θα ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο στην παρέα. Γι'αυτό και αποφεύγω καταστάσεις. Αλλά δεν μπορείς να βγεις απ'την
κατάθλιψη αν δεν μπεις σ'αυτές τις καταστάσεις. Οπότε είναι catch-22 για μένα.

Σχέση δεν είχα ποτέ, με τις κοπέλες ήμουνα εξαιρετικά ντροπαλός και πριν αποκτήσω την κοινωνική φοβία. Ούτε έχω πάει με
γυναίκα ποτέ και είμαι 35 χρονών. Οπότε αυτό είναι άλλο ένα σημείο που φοβάμαι, όταν πάει η κουβέντα στα προσωπικά.
.......

---

ή ετσι νομιζεις εσυ...

βλεπω, οτι διαδικτυακα εκφραζεσαι μια χαρα, ομως. μηπως σε τετοια επικοινωνια εισαι πιο ανετος και δεν ισχυει η εκει η κοινωνιοφοβια σου;

υπαρχουν πααααρα πολλες γυναικες, ειδικα στις μερες μας, που κανουν εκεινες το πρωτο βημα και διεκδικουν την παρεα σου. δεν σου εχει τυχει ποτε;;
δεν ισχυουν πλεον τα στερεοτυπα του "ανδρα κυνηγου", σε ολους/ες. θα μπορουσες να προσανατολιστεις σε τετοιας νοοτροπιας γυναικες. αλλα για να γινει αυτο, πρεπει να κοινωνικοποιηθεις, εστω διαδικτυακα. δεν χρειαζεται να φοβασαι την απειρια σου, ουτε και χρειαζεται να δινεις λογαριασμο στις γνωριμιες σου τι εχεις κανει και τι δεν εχεις κανει. υπαρχουν πααααρα πολλες κοπελες που ειναι πανω απο 20-25 και δεν ειχαν ποτε εμπειριες. δεν ειναι τοσο σπανιο το φαινομενο. απλα δεν το γραφει στο μετωπο τους..

μην το προσπαθήσεις πολύ.
σκέψου εσύ πώς θα ήθελες να σε προσεγγίσουν.

συμφωνώ με λεντ επίσης, αν είστε τελείως άγνωστοι και πρώτη φορά θα μιλήσετε ξερω γω σε ένα μίτινγκ; πολύ άβολο.

Μια έγνοια για το τι θα πουν οι άλλοι, λίγο ή πολύ όλοι την έχουμε.
Μας ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων, μπορεί να μας στενοχωρήσει μια αρνητική κριτική και να μας κάνει χαρούμενους μια θετική αξιολόγηση.
Είναι πολύ φυσιολογικό και ανθρώπινο.

Ωστόσο, οι άνθρωποι τείνουν να συμπαθούν αυτούς που πιστεύουν ότι κάνουν καλές σκέψεις για αυτούς.
Και δίνουν σημασία σε αυτούς που τους δίνουν σημασία.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αμα αναζητάς την φιλία και τη θετική κοινωνικοποίηση, πιο μεγάλη σημασία έχει το ενδιαφέρον που θα δώσεις εσύ στον συνομιλητή σου παρά το εάν εσύ βγήκες το Σ/Κ, έχεις ζωή ή αν έχεις φίλους.
Αυτό είναι καθαρά δικό σου θέμα.
Ο άλλος κοιτάζει μόνο αυτό που του δίνεις, εάν όταν είστε μαζί του δίνεις αξία.

Αυτό πιστεύω ότι είναι και το βασικότερο λάαθος των κοινωνικοφοβικών.
Εστιάζουν τόσο πολύ στην εικόνα τους, στο αν πληρούν κάποια κριτήρια που θέτουν οι ίδιοι και αν θα πούνε κάτι έξυπνο και καλό που δεν δίνουν σημασία στον συνομιλητή ή δεν συνδέονται.

Ο άλλος που θα μιλήσει μαζί σου θα χαρεί πολύ εάν του δείξεις εκτίμηση και αυτό φτάνει - δεν θα κάτσει να ασχοληθεί με το εάν εσύ έχεις λίγους φίλους ή αρκετούς ή καθόλου.

Ξέρω ότι θέλεις να δείχνεις μια καλή εικόνα προς τα έξω αλλά τι είναι καλή εικόνα;
Μια καλή εκδοχή του εαυτού σου ή μια ψεύτικη εικόνα που δεν είσαι καν εσύ;
Εαν συνέχεια παρουσιάζεις εναν άλλο ανθρωπο τότε τι νόημα έχει να αλληλεπιδράς με κόσμο;
Αλληλεπιδράς με κόσμο ΓΙΑ ΣΕΝΑ,ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΚΑΛΑ.
Ότι κάνεις το κάνεις για σένα.
Για να καλύψεις τις ανάγκες σου.

Όμως όταν λες ψέματα για το ποιος είσαι όχι μόνο δεν έχεις πιθανότητες να καλύψεις τις ανάγκες σου αλλά ούτε συνδέεσαι πραγματικά, ούτε εξασκείσαι στο να είσαι ο εαυτός σου ούτε γυρνάς χαρούμενος στο σπίτι.

Επισης, δεν χρειάζεται με το που γνωρίσεις κάποιον να του πεις τα εσώψυχά σου.
Ούτε τα προβλήματά σου.
Ούτε χρειάζεται να μάθει για τη ζωή σου ο καθένας εάν εσύ δεν νιώθεις άνετα και οικεία να μοιραστείς κάποια πράγματα.
Είναι δικαίωμα σου να μιλήσεις για τη ζωή όποτε και εάν το νιώθεις.
Κανείς δεν θα σε κρίνει για αυτό.
Μπορείς φυσικά να μιλήσεις για ένα χόμπι, για το τι σου αρέσει, για το τι ταινίες βλέπεις, τι μουσική ακούς, εάν πιστεύεις στο θεό, τα πολιτικά, την κοσμοθεωρία, τι εκτιμάς στους άλλους, αστείες ιστορίες από το σχολείο.
Χίλια δύο πράγματα μπορείς να πεις που ακόμη και ένας φυλακισμένος στο σπίτι θα μπορούσε να αναπτύξει.
Έχεις εαυτό, γνώμη, άποψη για παρα πολλά πράγματα και μπορείς να προσφέρεις στη συζητηση.
Απλά μου φαίνεται πως κολλάς τόσο στο κοινωνικό που δεν βλέπεις πως πέρα από μια δυσκολία είσαι ένας φυσιολογικότατος άνθρωπος σαν όλους τους άλλους.

Επιπλέον, μπορείς αντί για ψέματα να λες κάτι γενικό και αόριστο σε θέματα που φοβάσαι.
πχ γνωρίζεις μία κοπέλα και σε ρωτάει για το παρελθόν σου το ερωτικό, αν δεν θες να πεις κάτι πες απλά "Το παρελθόν είναι παρελθόν και το τώρα τώρα, Πάντως θα ήθελα στη ζωή μου όμορφη σχέση και είμαι εδώ γιατι θέλω πολύ να σε γνωρίσω". Η άμα θες πες μια ιστορία από το δημοτικό για να κάνεις και τη συζητήση πιο χιουμοριστική, εάν είχες κάποια κοπέλα ή την πρώτη σου χιλόπιτα στο δημοτικό και αλλάζεις θέμα.
Και εγώ προσωπικά ποτε δεν λέω τι έκανα στο ερωτικό παρελθόν. Λέω ότι το παρελθόν είνα παρελθόν ακι δεν μαρεσεί να μιλάω γι αυτό.


Δεν είσαι υποχρεωμένος να δώσεις αναφορά σε κανέναν για το τι κάνεις ή δεν κάνεις.
Εάν η συζητήση το φέρει έτσι και ο άλλος σε ρωτήσει σχετικά με φίλους μπορείς να πεις απλά
"Με τους φίλους μου έχω χαθεί" (χωρίς να μπεις σε λεπτομέρειες που και ποτέ, εάν ήταν ιντερνετικές οι γνωριμίες ή οτιδήποτε) και ότι αυτό τον καιρό κάνω βόλτες μόνος.
Εάν σε ρωτήσουν γιατί πες κάτι γενικό ότι υποχρεώσεις, απόσταση, κάτι που να ισχύει μεν αλλά δεν δίνεις λεπτομερειες που δεν θες.
Αυτός ο τρόπος είναι πολύ καλύτερος από το να λες ψέματα.

Πολύ εύστοχη τοποθέτηση Art Phil. Μπράβο!

Thread: Πως κρύβεις ότι δεν έχεις ζωή?

Βασικα δεν κρυβεται, κυριως απο συγγενεις και φιλους.... Το κρυβεις μονο απο.... διαδικτυακους "φιλους" που δεν ξερουν πως πραγματικα ζεις την ζωη σου...

Ουτε εγω δεν εχω...σημεια των καιρων
με αφραγκιες ζωες δεν γινονται

Bασικα,δεν μπορεις να το κρυψεις αυτο ευκολα και μεχρι ποτε θα το κρυβεις δηλαδη απο τους γυρω σου,δεν ειμαι σε σχεση,δεν εχω φιλιες παρα ελαχιστες,δεν μπορω να παω διακοπες το καλοκαιρι γιατι ειμαι μονος μου,βγαινω για 1 καφε το μηνα με 1-2 ατομα,δεν εχω χρονο για χομπυ η δραστηριοτητες που θα μου εδιναν καποια ευχαριστηση,με πιανουν τα ψυχολογικα μου,οι μοναξιες μου,η διαταραχη αγχους κατα διαστηματα,δεν εχω καν σοσιαλ μιντια,τιποτε,μηδεν.

Τι να κρυψεις,τα καταλαβαινει ολα ο περιγυρος,μπορεις να καλυψεις μερικως απλα την προσωπικη ζωη,οπως αναφερθηκε πιο πανω,δεν χρειαζεται να δινεις αναφορα η να γνωριζουν ολοι τι κανεις η τι δεν κανεις στην καθημερινοτητα και οκ λες και κανενα ψεμα που και που,"πηγα με κατι φιλους 4-5 μερες 2ο ποδι χαλκιδικη για μπανια..." και ας ησουν απλα σπιτι να ακους μουσικη πινοντας νες καφε.

Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται, αυτοσωτηρία ΔΕΝ υπάρχει, πουθενά στο σύμπαν εκτός και εάν είσαι Θεός. Πρέπει να σου κάτσει το κατάλληλο άτομο που θα σε βοηθήσει να ξεμπλοκαρεις, αλλιώς ΔΕΝ θα αλλάξει τίποτα. Δυστυχώς βέβαια στην εποχή μας, παρόλο που έχουμε χιλιάδες τρόπους επικοινωνίας και social media, αυτά δεν βοηθούν ΚΑΘΌΛΟΥ για τόν απλό λόγο ότι είναι γεμάτα υποκρισία και ψέμα.

Γενικά,όταν βλέπεις πως οι γύρω σου,γνωστοί,φίλοι(αν υπάρχουν),έχουν προσωπική,ατομική,οικονομι κή εξέλιξη και εσύ απλά βαλτώνεις σε όλα τα επίπεδα,τότε η απογοήτευση είναι ακόμη μεγαλύτερη,η αίσθηση αποτυχίας πιο έντονη.

Η στασιμότητα σε τραβάει πίσω,είναι σαν να προσπαθείς να αναρρηχηθεις και να σε τραβάνε κάτω πάλι στην αφετηρία για να ξεκινήσεις από την αρχή.

Όταν οι φίλοι/γνωστοί έχουν προσωπική ζωή και κοινωνική,εσύ δεν έχεις,όταν έχουν ανέβει επαγγελματικά,εσύ έχεις μείνει στα ίδια,όταν δεν έχουν να αντιμετωπίσουν ψυχικές διαταραχες,ενώ εσύ παλεύεις χωρίς να βρίσκεις λύσεις.

Quote:

---

Originally Posted by Vaggg

Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται, αυτοσωτηρία ΔΕΝ υπάρχει, πουθενά στο σύμπαν εκτός και εάν είσαι Θεός. Πρέπει να σου κάτσει το κατάλληλο άτομο που θα σε βοηθήσει να ξεμπλοκαρεις, αλλιώς ΔΕΝ θα αλλάξει τίποτα. Δυστυχώς βέβαια στην εποχή μας, παρόλο που έχουμε χιλιάδες τρόπους επικοινωνίας και social media, αυτά δεν βοηθούν ΚΑΘΌΛΟΥ για τόν απλό λόγο ότι είναι γεμάτα υποκρισία και ψέμα.

---

https://gifsec.com/wp-content/upload...ause-gif-2.gif

δε καναμε κατι κακο να το κρύβουμε εξαλου δε αφορά κανεναν .αν τοσο μας νοιαζοντε ας έλθουν να γινουν φιλοι μας και να μας βοηθήσουν να κάνουμε μιαν νεα αρχη στη ζωη μας .

Quote:

---

Originally Posted by asperger39

δε καναμε κατι κακο να το κρύβουμε εξαλου δε αφορά κανεναν .αν τοσο μας νοιαζοντε ας έλθουν να γινουν φιλοι μας και να μας βοηθήσουν να κάνουμε μιαν νεα αρχη στη ζωη μας .

---

Υπαρχουν αυτοι που θελουν και εχουν αναγκη να εκθετουν/προβαλουν την ζωη/καθημερινοτητα τους,κυριως μεσω των social media,υπαρχουν και αυτοι,οπως μερικοι απο εμας που δεν θελουμε να δινουμε στον καθενα αναφορα,αν πηγαμε διακοπες και που,αν εχουμε συντροφο η οχι,που διασκεδαζουμε και ποια μπορει να ειναι τα στεκια μας,δηλαδη δεν θα το κανεις επειδη εχεις κανει κατι κακο για να κρυψεις,αλλα επειδη θελεις κυριως να αποφυγεις σχολιασμο κυριως κακεντρεχη,"ααα ,πηγε εκει και περασε καλα,ε και τι μας το ανεβαζει,για να ζηλεψουμε...?"

σωστα τα λες φιλαρακι μου !! εγω ειμαι ατομο μοναχικο δε το κρυβω και δε μπορω να το κρύψω γιατι φενετε. μονη μου παντα ειμαι καθε μερα αυτο δε κρυβεται αρα τι θα ντρεπομαι για αυτο ??? ουτε φυσικα χριαζετε να τα λεμε στο νετ σε αγνωστα ατομα ειν επικινδυνο αυτο .

Γεια σας παιδιά,
Σχετικά με το θέμα, ηθελα να πω ότι η σύγκριση με τους άλλους, το τι θα πουν οι άλλοι για τη ζωή μας, τι έκαναν, τι δεν κάναμε κλπ, δεν είναι παρά ένα μεγάλο εμπόδιο που βάζουμε εμείς οι ίδιοι στους εαυτούς μας για να μην χαιρόμαστε τη ζωή τη δική μας τη ΜΟΝΑΔΙΚΗ που δε συγκρίνεται με κανενός άλλου στον κόσμο.
Σχετικά με το πώς κάνει κάποιος φιλους, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, από το πώς ορίζει κανείς τη φιλία και το τι θέλει, από τη φάση της ζωής που βρίσκεται, από το αν έχει εσωστρεφή ή εξωστρεφή χαρακτήρα κλπ.
Για κάποιον πχ 1 η 2 φίλους να έχει και βγαίνει αραιά για καφέ, μπορεί να είναι αρκετό και να μπορεί να περνάει και μόνος του καλά. Γιατί να τα βάλουμε τα πράγματα σε συγκρίσιμα κουτάκια...
Δεν ξέρω, εγώ νομίζω χρειάζεται να διαγράφουμε τη δική μας πορεία με τα βήματα που κάθε φορά μπορούμε, με αγάπη και σεβασμό στον εαυτό μας. Μια ψυχολογική υποστηριξη ενίοτε βοηθάει αν υπάρχουν έντονα στοιχεία κοινωνική φοβίας, αλλά είναι κυρίως το ποσό αποφασίζεις προσωπικά να κάνεις κάποια βήματα παραπέρα και να ρισκάρεις φυσικά, στο δρόμο σου θα συναντήσεις διάφορους ανθρώπους, καλοπροαίρετους και μη, δε θα γίνεις φίλος με όλους.
Και έχω καταλήξει και στο συμπέρασμα ότι ναι μεν οι δραστηριότητες, χόμπι κλπ αυξάνουν λίγο τις πιθανότητες να γνωρίσεις κόσμο και πιθανούς νέους φίλους, βασικό ρόλο όμως παίζει το ποσό ανοιχτός/η είσαι να δοκιμάσεις μια νέα γνωριμία, ασχέτως που μπορεί να έχεις συναντήσει ένα άτομο. Έχω κάνει λίγους καλούς φίλους και από το διαδίκτυο, πάντα με μια έξτρα προσοχή βέβαια, γνωρίζεις κάποιον συνομιλωντας σιγά σιγά και σε βάθος χρόνου μπορεί να προχωρήσει η φιλία και στην έξω ζωή.

Γενικά πάντως όσο πιο καλά αισθάνεσαι με τον εαυτό σου, τον αληθινό εαυτό σου με τα καλά του και τα στραβά του όχι έναν καμουφλαρισμένο..., οσο γεμίζεις τη μέρα σου δημιουργικά και αποβάλλεις τις μίζερες σκέψεις, τόσο
πιο πιθανό είναι να σε προσεγγίζουν και οι άλλοι γιατί θα θέλουν την παρέα σου, θα εκτιμούν αυτό που είσαι, ούτε θα τους νοιάζει πόσους άλλους φίλους έχεις, τι δουλειές έκανες και γενικα όλο το βιογραφικό σου ;)

Και εγώ πάσχω από κοινωνική φοβία και δεν έχω πολλές εμπειρίες (ήμουν λίγο τυχερός γιατί ο ετεροζυγωτικός δίδυμος αδελφός μου με έσερνε παντού μαζί του). Και εγώ λέω ψέματα και κάποιες φορές το έχουν καταλάβει. Δεν έχω πάει με γυναίκα ποτέ και φαίνεται. Μια κοπέλα στη δουλειά με ρώτησε ευθέως αν έχω πάει ποτέ με γυναίκα και ένιωσα πολύ άσχημα. Μετά με ψαρευαν συνέχεια για το ίδιο θέμα και απαντούσα με χιούμορ. Αλλά εντέλει χέστηκα κι αν δεν με πίστεψαν. Στην τελική δεν μπορεί ο άλλος να είναι ποτέ σίγουρος τι έχεις και τι δεν έχεις κάνει. Έτυχε να μου αρέσει μια κοπέλα πριν λίγο καιρό και αρχικά πήγε καλά αλλά μετά τα έκανα μαντάρα και φάνηκε πόσο weirdo ήμουν. Χαθήκαμε. Το θέμα είναι ότι τα άτομα που με γνωρίζουν τώρα έχουν καλύτερη άποψη για μένα από εκείνη την κοπέλα και τους προηγούμενους γνωστούς μου γιατί βελτιώθηκα και είμαι λιγότερο weirdo. Επίσης κάποιες φορές που κατάφερα να βγω με άτομα για καφέ βαρέθηκα λίγο γιατί δεν ταιριάζαμε. Ίσως αν βγεις με άτομα με κοινά γούστα (μουσική, σειρές) να μην φανείς τόσο weirdo. Μπορείς να διαβάσεις και άρθρα στο διαδίκτυο για να βελτιώσεις τις κοινωνικές δεξιότητες σου ή το ποια πράγματα να αποφύγεις όταν είσαι ανάμεσα σε κόσμο.