προσπαθεια για αλλαγη...κολλημα με οικογενεια...

καλησπερα για αλλη μια φορα...
πριν λιγες βδομαδες ειχα φτασει σε κακη ψυχολογικη κατασταση (για μενα)...γιατι προσπαθω να παρω το πτυχιο μου και δεν τα καταφερνω, δεν εχω δικα μου χρηματα και εξαρτωμαι αποκλειστικα απο τους δικους μου, και φυσικα δεν μπορω να πω οτι εχω δικα μου χρηματα. μου την εχει δωσει το διαβασμα που ειναι μοναχα αυτο και δεν μπορω να συγκεντρωθω.

Αποφασισα λοιπον να ψαξω για δουλεια ημιαπασχολησης και μαλιστα ειχα ακουσει οτι γινεται και απο το σπιτι... βρηκα λοιπον μεσω ιντερνετ μια εταιρεια που κανει δικτυακο μαρκετινγκ.

Δεν ηθελα να το πω στους γονεις μου γιατι ηταν εντελως εναντια στη ιδεα να δουλεψω πριν να παρω πτυχιο...πριν απο καποιο καιρο, βλακωδως επαναπαβομουν πανω σε αυτο, αλλα εχω απηυδησει πλεον και θελω μια ριζικη αλλαγη και μαλιστα συντομα. Τελος παντων μετα απο σκεψη τους το ειπα και ενω με κοιταξαν περιεργα, το δεχτηκαν. Τους κακοπεσε επισης που δεν ειχε σχεση με το αντικειμενο που σπουδαζω, αλλα ηθελα να ξεφυγω λιγο και απο κει. να κανω κατι διαφορετικο, κατι που να μου ξαναφερει το ενδιαφερον για ολα που ειχα πριν.
Τελος παντων, για να ξεκινησω εδωσα καποιο ποσο επειδη ειναι εταιρεια και αποτελει επενδυση. Με το που τους το ειπα, αγριεψαν και καθε φορα που παω να τους αναφερω κατι για τη δουλεια, ενω στην αρχη με ακουνε, επειτα μου κανουν ψυχολογικο πολεμο, λεγοντας οτι αυτα δεν ειναι για μενα, οτι θα με εξαπατησουν, θα μου παρουν και αλλα λεφτα και γενικως οτι ειναι ικανο να με κανει να κανω πισω. Κοινως μου κανουν ψυχολογικο πολεμο. Εχω ξεκινησει ηδη να συνδυαζω εξεταστικη μαζι με δουλεια και τα καταφερνω, αλλα μου την δινει που δεν εχω την στηριξη που επιθυμω απο τους δικους μου. Μου πετανε συνεχεια σποντες (ειδικα η μητερα μου) και καταληγουμε στο τελος σε καβγα στο 99% των περιπτωσεων.

Επειδη ξεκινησα να διαβαζω στη βιβλιοθηκη (ειναι πιο ευκολο λογω του δεν εχω υπολογιστη, ραδιο και οτι αλλες βλακειες για να με αποσπασουν) ο πατερας μου το μονο που βρηκε να μου πει ειναι οτι ουσιαστικα το μονο που κανω ειναι να καταπιεζω τον εαυτο μου σε φασιστικο σημειο και οτι εχω ξεχασει την φιλοσοφια των πολεμικων τεχνων που εκανα παλιοτερα (φυσικα και τα εχω ξεχασει αφου εχω χρονια να παω....οτι αφηνεις σε αφηνει.. δε θελει και πολλη φιλοσοφια...)
Προσπαθω να ορθοποδησω καθαρα με δικες μου δυναμεις και μου δινουν την εντυπωση οτι εναντιωνονται σε αυτο....
καποιες φορες η μητερα μου ενω παει να δει το καλο της υποθεσης, καταληγει παλι στην στενομυαλη αποψη οτι πρεπει να προσεχω να μη μου παρουν αλλα χρηματα και τι θελουν απο μενα....
την πρωτοβουλια την πηρα μονη μου, τους ανθρωπους για να με προσλαβουν τους βρηκα μονη μου και ειμαι ετοιμη να υποστω τις συνεπειες των πραξεων μου αυτο ειναι σιγουρο....
ομως το να εχω τις γκρινιες και τον πολεμο των δικων με σκοτωνει ψυχολογικα και πιεζομαι παρα πολυ να κρατηθω πιστη και σταθερη στο στοχο μου. Θελω να κανω αλλη μια χρηματικη κινηση, με δικη μου ευθυνη φυσικα, και θελω να τους το κρυψω γιατι ειναι ετοιμοι να μου φωναξουν και να μου βγουν απο πανω, χωρις καν να ακουσουν τι θα γινει στην πορεια.

Γενικως τα τελευταια χρονια ενω επιζητω καπου καπου την αποδοχη, και το οτι επικροτουν μια κινηση μου, δεν την εχω. Αλλωστε ενας καλος λογος ειναι αυτος που σε βοηθαει να πηγαινεις ακομα πιο καλα (η κανω λαθος;) Πεισματικα μου λενε οτι αυτα τα εκαναν οταν ημουν μικρη και τωρα δεν μου χρειαζονται...και ερχομαστε στην αντιφαση, αφου πολλα πραγματα που πηγα να κανω, ειχαν να πουν κατι αρνητικο.

Πως αντιμετωπιζουμε αντιδραστικους γονεις που κοιτανε καχυποπτα οτι ΔΕΝ ειναι του δημοσιου, η οτι ΔΕΝ συμβαδιζει με αυτα που εχουν συνηθισει και εχουν βιωσει???

Τριελλα

Γενικως τα τελευταια χρονια ενω επιζητω καπου καπου την αποδοχη, και το οτι επικροτουν μια κινηση μου, δεν την εχω. Αλλωστε ενας καλος λογος ειναι αυτος που σε βοηθαει να πηγαινεις ακομα πιο καλα (η κανω λαθος;) Πεισματικα μου λενε οτι αυτα τα εκαναν οταν ημουν μικρη και τωρα δεν μου χρειαζονται...και ερχομαστε στην αντιφαση, αφου πολλα πραγματα που πηγα να κανω, ειχαν να πουν κατι αρνητικο.

Σου φαίνεται εφιτκό το να σταματήσεις να επιζητάς την αποδοχή τους και να τους ενημερώνεις για την κάθε σου κίνηση?


Απο τα γραφόμενά σου, μου φαίνεται ότι, απο τη μία χρειάζεσαι τον καλό λόγο για να πας μπροστά ( επικρότηση, , στήριξη), απο την άλλο, μόνο καλό λόγο δεν λαμβάνεις απο τους γονείς σου.

Και σαν να έχεις πελαγώσει, μπροστά στην δυσκολία που εμπεριέχει αυτή η αλλαγή...
Το να πας μπροστά, ολομόναχη, χωρίς την δική τους συναίνεση κσι συμπαράσταση...

Πραγματι weird ...ετσι ειναι. Παλαιοτερα επαιρνα πολλους επαινους για πραγματα τα οποια εκανα...και εν μερει ισως οι επαινοι ηταν ενας απο τους λογους που εβρισκα την ορεξη να συνεχισω. Σταδιακα αυτα σταματησαν. Τωρα ειναι μοναχα παραπονα και φροντιζουν να δειχνουν μοναχα ή κυριως τα μειονεκτηματα μου (τα οποια ξερω και δεν ειμαι περηφανη) και αισθανομαι χειροτερα....
Και το γεγονος με τη δουλεια ειναι κατι σαν κερασακι στην τουρτα. Ο λογος που εχω πεισμα ειναι γιατι οι ανθρωποι απο τη δουλεια μου εδωσαν ωθηση και μου ειπαν να προσπαθησω...ακουγεται φοβερα αντιφατικο...και αναποδο....


Πως αντιμετωπιζω λοιπον τον ψυχολογικο τους πολεμο?

Αγαπητή τριέλλα...η γνώμη μου είναι πως δίνεις μεγαλύτερη βαρύτητα απ\' όσο πρέπει στο άγχος των γονιών σου.
Όλα αυτά που μας περιγράφεις νομίζω πως είναι σήνηθη σε μια οικογένεια που οι γονείς είναι πιο προσταυτικοί απ\' όσο χρειάζεται.
Σίγουρα δεν τους καλοφαίνεται η δουλειά και έχουν δυο λόγους.
Ο πρώτος είναι πως φοβούνται μήπως έτσι πας πίσω στις σπουδές σου, ή ακόμη χειρότερα τις παρατήσεις.
Ο δεύτερος, (στον οποίο συμφωνώ μαζί τους), είναι πως μια επιχείρηση δεν χρηματοδοτείται από υπαλλήλους, οπότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά εκεί. Μάλιστα, πριν κάποιο διάστημα είχε γίνει χαμός σε μια εκπομπή για κάτι περίπου το ίδιο, όπου τελικά οι άνθρωποι ήταν απατεώνες και με αυτό το σύστημα καταχράστηκαν πολλά χρήματα από τους υπαλλήλους τους....Πρόσεχε λοιπόν....

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Αγαπητή τριέλλα...η γνώμη μου είναι πως δίνεις μεγαλύτερη βαρύτητα απ\' όσο πρέπει στο άγχος των γονιών σου.
Όλα αυτά που μας περιγράφεις νομίζω πως είναι σήνηθη σε μια οικογένεια που οι γονείς είναι πιο προσταυτικοί απ\' όσο χρειάζεται.
Σίγουρα δεν τους καλοφαίνεται η δουλειά και έχουν δυο λόγους.
Ο πρώτος είναι πως φοβούνται μήπως έτσι πας πίσω στις σπουδές σου, ή ακόμη χειρότερα τις παρατήσεις.
Ο δεύτερος, (στον οποίο συμφωνώ μαζί τους), είναι πως μια επιχείρηση δεν χρηματοδοτείται από υπαλλήλους, οπότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά εκεί. Μάλιστα, πριν κάποιο διάστημα είχε γίνει χαμός σε μια εκπομπή για κάτι περίπου το ίδιο, όπου τελικά οι άνθρωποι ήταν απατεώνες και με αυτό το σύστημα καταχράστηκαν πολλά χρήματα από τους υπαλλήλους τους....Πρόσεχε λοιπόν....

---

θα συμφωνησω με τη θεοφανια..σιγουρα ο υπερπροστατευτισμος δεν κανει καλο..απο την αλλη ομως επειδη ζουμε σε πονηρες εποχες και δυσκολες οικονομικα καλο ειναι να προσεχεις πολυ

Τριέλλα μπορεί πράγματι οι γονείς σου να έχουν παραπάνω άγχος και διάθεση για προστασία και καταλαβαίνω ότι η έλλειψη αποδοχής και επιβράβευσης μπορεί να σε δυσκολεύει. Αν έχεις την επιθυμία να αυτονομηθείς, μαζί τη δύναμη να αναλαμβάνεις την ευθύνη των επιλογών σου, μπορείς να μαθαίνεις μεν από την εμπειρία τους, αλλά να προσπερνάς τις αντιρρήσεις και να θέτεις/υλοποιείς τους στόχους που σε εκφράζουν.

Όμως...μιας και ανέφερες την ημιαπασχόληση που έχεις επιλέξει, θα συμφωνήσω με τους προηγούμενους ότι έχουν κάθε δίκιο να την κοιτούν καχύποπτα. Είναι συνηθισμένο να εργάζεσαι εθελοντικά ή να κακοπληρώνεσαι, αλλά το να πληρώνεις είναι πολύ ύποπτο. Ο επιχειρηματίας μπορεί να σου ζητά να επενδύσεις αφιερώνοντας χρόνο και προσπάθεια, αλλά όχι χρήματα. Οι χρηματικές \'επενδύσεις\' δεν γίνονται με το καλημέρα σας από νεοπροσληφθέντες υπαλλήλους.

Quote:

---

Originally posted by Triella
Πραγματι weird ...ετσι ειναι. Παλαιοτερα επαιρνα πολλους επαινους για πραγματα τα οποια εκανα...και εν μερει ισως οι επαινοι ηταν ενας απο τους λογους που εβρισκα την ορεξη να συνεχισω. Σταδιακα αυτα σταματησαν. Τωρα ειναι μοναχα παραπονα και φροντιζουν να δειχνουν μοναχα ή κυριως τα μειονεκτηματα μου (τα οποια ξερω και δεν ειμαι περηφανη) και αισθανομαι χειροτερα....
Και το γεγονος με τη δουλεια ειναι κατι σαν κερασακι στην τουρτα. Ο λογος που εχω πεισμα ειναι γιατι οι ανθρωποι απο τη δουλεια μου εδωσαν ωθηση και μου ειπαν να προσπαθησω...ακουγεται φοβερα αντιφατικο...και αναποδο....


Πως αντιμετωπιζω λοιπον τον ψυχολογικο τους πολεμο?

---

Χμ... επομένως, έμαθες να λειτουργείς με την παρότρυνση και τον έπαινό τους.
Και αυτοί, το ξέρουν.
Τώρα μάλιστα, το χρησιμοποιούν κιόλας, για να σε κατευθύνουν εκεί που οι ίδιοι θέλουν.
Κι αυτό είναι που ονομάζεις ψυχολογικό πόλεμο?
Το να μην σε στηρίζουν, επαινώντας τις επιλογές σου? Δίνοντάς σου δύναμη και κουράγιο? Οντας δίπλα σου... ( όπως έκαναν παλιά)..

Φαίνεται σαν να βρήκες αναπληρωτές των παλιών \"καλών\" σου γονέων, τους ανθρώπους απο τη δουλειά, οι οποίοι σου έδωσαν ώθηση...

Ομως, νιώθω να υπάρχει ένα \"αλλά....\"
ποιό είναι αυτό?

καταρχην να σου πω πως οι συγκεκριμενες εταιρειες μαρκετινγκ ειναι λιγο απατεωνια,οποτε σε καμια περιπτωση ,επαναλαμβανω,σε καμια περιπτωση μη δωσεις αλλα λεφτα γιατι πιθανοτατα θα τα χασεις.αυτοι βεβαια θα σου πουν πως εχεις κανεις τα πρωτα βηματα και μπλα μπλα μπλα και πως ειναι απαραιτητο για να συνεχισεις και μπλα μπλα μπλα.Αν θελεις να βρεις μια κανονικη δουλιτσα καντο.Ο λογος που θελουν να περασεις τοσο στο δημοσιο ειναι οτι υπαρχει εξασφαλιση.και εσυ οταν περασεις απο χιλια κυματα,θα το καταλαβεις και θα ερθεις στα λογια τους.αλλα δεν ειναι τοσο ευκολο να μπεις οσο ηταν παλια ;) οποτε σε αυτο εχουν ενα δικιο.το μεγιστο κακο ειναι οτι αυτοι εχουν ζησει τις καταστασεις και ξερουν ενω εσυ οχι.και με το ζορι θελουν να σου περασουν τις εμπειριες τους.τα πραγματα δυστηχως για σενα ειναι αρκετα απλα.οσο εξαρτασαι απο αυτους δεν μπορεις να κανεις και πολλα....παρολα αυτα προσεξε μην αρχισεις να λειτουργεις εσυ αντιδραστικα και κανεις λαθος κινησεις.απο τη στιγμη που δεν θελεις να μαθουν οι γονεις σου κατι,συμβουλεψου αλλα ατομα με εμπειριες προτου παρεις αποφαση οικονομικης φυσης,υπαρχουν πολλοι αετονυχιδες εξω και ειναι κριμα να ξεκινησεις με αποτυχια,εκμεταλευσου την γνωση των αλλων.απλα κοιταξε να συμβουλευτεις ατομα που εχουν εμπειριες,τους θεωρεις οσο το δυνατον δικους σου και τους εχεις εμπιστοσυνη και εννοειται πως δεν εμπιστευεσαι τον εργοδοτη σου.θα τον εμπιστευτεις μετα απο 4-5 χρονια και αφου εχει αποδειξει πως πρατει για το καλο σου αλλα παντα για αυτον πανω απο ολα θα ιεναι η επιχειρηση του.ΠΡΟΣΟΧΗ λοιπον σε αυτον τον τομεα.
σκεψη μου ειναι να δεις τα πραγματα οσο το δυνατον πιο αντικειμενικα.τα πραγματα ειναι δυσκολα εξω.οσο περισοτερα εφοδια μαζεψεις τοσο καλυτερα,αλλα απο την αλλη θελεις και να ζησεις.αν δεν μπορεις να κανεις αλλο υπομονη,θα μπορουσες για καποιο χρονικο διαστημα να πας λιγο πισω με τη σχολη σου και να κανεις αυτο που εσυ θελεις.και μετα απο μισο η ενα χρονο επαναπροσδιοριζεις τους στοχους σου.οσο για τους γονεις σου,αν το παρεις εσυ αποφαση δεν μπορουν να κανουν και πολλα πραγματα.αλλα δεν ξερω κατα ποσο εισαι προετοιμασμενη να ξεφυγεις απο την γονικη ομπρελα.μπορει να εχεις την ψυχικη ικανοποιηση οτι δημιουργεις, αλλα αντικειμενικα η ποιοτητα της ζωης σου να χειροτερεψει.Αυτο βεβαια ειναι δικη σου αποφαση.Οτι και να αποφασισεις ειναι το σωστο και θα σου ανοιξει τις πορτες των εμπειριων.καλη επιτυχια σου ευχομαι ....

Ευχαριστω ολους για τα ενθαρρυντικα λογια και για τις αποψεις σας. Με φερνουν λιγο πιο κοντα στο να μπορεσω να αντικρισω τον εαυτο μου καταματα.
Υπαρχουν καποια πραγματα τα οποια δεν ανεφερα πριν γιατι δεν ηρθαν στη σκεψη μου. Τα καταθετω λοιπον τωρα.
Ειμαι ηδη αρκετα μεγαλο ετος στη σχολη μου, και κανονικα θα επρεπε να ειχα τελειωσει...ο λογος που δεν το εκανα δεν ειναι μονο ενας....ο πατερας μου στην αρχη που πρωτομπηκα, μου ελεγε τις δικες του φοιτητοιστοριες, στις οποιες κατεληξε να χρωσταει ενα καρο μαθηματα στα τελευταια ετη...ο μιμητισμος ειναι κλασσικο φαινομενο..επεσα λοιπον στην παγιδα του μιμητισμου....
ο δευτερος λογος ειναι οτι η σχολη μου ειναι δυσκολη: απο την αποψη οτι οι καθηγητες δεν μας παροτρυνουν ευκολα να συνεχισουμε...μαλιστα οι περισσοτεροι μας φανερωνουν ανοικτα την αντιδραση τους, τα κομπλεξ τους και δεν μας αντιμετωπιζουν σαν \"ακαδημαικους πολιτες\" αλλα σαν παιδια του λυκειου..μη σας πω και γυμνασιου. φρασεις οπως \"βαριεμαι να σου δειξω το γραπτο σου περνα αλλη μερα\", \"δεν σε αφηνω να τελειωσεις ευκολα γιατι εισαι πιθανη ανταγωνιστρια και θα μου παρεις τη θεση\"...ειναι κατι το συνηθισμενο. Υπαρχουν και οι καλοι φυσικα αλλα ειναι πολυ λιγοτεροι και η προσπαθεια που κανουν σχεδον δεν φαινεται. Και πολλες φορες ποδοπατιεται απο τους αντιδραστικους. Για να μη μιλησω για την παλη που γινεται με τα κομματα που συνεργαζονται με τους καθηγητες. Βλεποντας λοιπον την λιαν επιεικως σκατενια κατασταση στο πανεπιστημιο, μου κοπηκαν τα φτερα. Εν ολιγοις εχασα το δρομο για τον σκοπο μου...και ισως να εχασα και τον ιδιο τον σκοπο μου. Εχασα το κινητρο μου. Υπαρχουν πολλες φορες που αναρωτιεμαι γιατι διαβαζω, η γιατι να περασω εν τελει τα μαθηματα, και οποιαδηποτε δικαιολογια σκεφτομαι για να συγκεντρωθω απλα δε μου φαινεται αρκετη. Επρεπε να κανω κατι. Και εδω ερχεται η εν λογω εταιρεια. Βλεποντας τον τροπο δουλειας ο οποιος δεν εχει καμμια σχεση με τα συνηθισμενα (καθοτι ειναι παραρτημα ξενης εταιρειας η οποια λειτουργει με αυστηρους κανονες τους οποιους απο οτι καταλαβα τηρει ευλαβικα), και με το εξτρα εισοδημα που εχω αναγκη να βγαλω, ειπα οτι θα με βοηθησει να συγκεντρωνομαι να διαβασω. Κατεληξα να κανω εναν συνδυασμο σπουδων και δουλειας ετσι ωστε τα χρηματα που θα βγαλω να με βοηθησουν εκει για μεταπτυχιακο στο εξωτερικο το οποιο επιζητω σαν ονειρο ψυχης. Και μονο στην ιδεα αυτη ενθουσιαστηκα και ειπα να ξεκινησω. Τα ζυγισα βεβαια υπερ και κατα πολυ προσεκτικα εγω και η ιδια και ανελαβα ολη την ευθυνη των πραξεων μου.
Και επειτα ερχομαστε στο θεμα του ψυχολογικου....ερχεται τελευταιο σε σειρα γιατι απλουστατα υποβοηθαει μια αποφαση. Ισως και να την καθοριζει κιολας.

Επειδη ειμαι μοναχοπαιδι, ειχα παντοτε την απολυτη προσοχη και προστασια (οχι απολυτη γιατι θα ειμαι ειλικρινης εχω ελευθεριες πολλε;)....τα συγχαρητηρια ηταν οταν εκανα μια καλη πραξη, ενα ωραιο σκιτσο, πηγαινα καλα στα μαθηματα κ.ο.κ.
Μεγαλωσα ομως και σταδιακα σταματησαν... οταν προκειται για μια σοβαρη αποφαση εκει περα δυσκολευουν τα πραματα. Δεν μου δειχνουν ουσιαστικη εμπιστοσυνη η τουλαχιστον αυτη που εγω επιθυμω και που θα με βοηθησει να συνεχισω με μεγαλυτερη αυτοπεποιθηση.
Ετσι λοιπον με το που ακουσα τους μελλοντικους συνεργατες μου να μου δειχνουν την \"εμπιστοσυνη\" που περιμενα, πηρα απο εκεινους το σπρωξιμο (ενω δεν θα επρεπε). Θα ειμαι για αλλη μια φορα ειλικρινης λεγοντας οτι ακομα αναρωτιεμαι τι παω να κανω γιατι πραγματι τα πραγματα στον ιδιωτικο τομεα ειναι περιεργα και οπως ειπατε επικινδυνα..αλλα και παλι ξερω οτι αν δεν παρω το ρισκο, αν δεν το προσπαθησω θα το μετανιωσω...θελω να βιωσω μια καινουρια εμπειρια ακομα και αν παει στραβα. Θα ξερω πως να το αντιμετωπισω.

@ εμπνευστη: τι εννοεις οτι μπορει να χειροτερεψει η ποιοτητα ζωης?

@ weird: ψυχολογικο πολεμο θεωρω να εχεις την γκρινια και τα αρνητικα επιχειρηματα της πραξης μου. αλλα μπορει εν τελει να ειναι και αυτο που λες περι κατευθυνσης εκει που θελουν.


Αναμενω απαντησεις σας. Μου ειναι σημαντικες και εκτιμω αφανταστα το χρονο που μου αφιερωνετε να διαβαζετε και να απαντατε στο προβλημα μου. Ευχαριστω.

Γιατί δεν θα έπρεπε να πάρεις απο τους συνεργάτες σου το σπρώξιμο?

Ξέρεις, μου ακούγεσαι άνθρωπος συνειδητοποιημένος με μάτια ανοιχτά και κρίση,
αλλά κάπου μπαίνει ένα \"αλλά\"...
σαν να χρειάζεσαι και κάτι έξω απο εσένα, για να βαδίζεις και να τα πηγαίνεις καλά.

Πραγματι....εχεις απολυτο δικιο....υπαρχει ενα \"αλλα\"...
ειναι το γεγονος οτι θεωρω οτι πρεπει να καθοδηγηθω λιγο ακομα...θα μου πεις εισαι 23 θα γινεις 24 για ονομα του θεου παρε λιγο τη ζωη στα χερια σου. Ειναι δυσκολο οταν εχει πεσει το προστατευτικο πεπλο των γονιων απο πανω σου.
Παλιοτερα στη σχολη του καρατε ειχα ενα χαρισματικο δασκαλο ο οποιος μας εδινε μαθηματα ζωης...ειναι ενας ανθρωπος ο οποιος ειχε ορεξη για τα παντα ηταν συγκεντρωμενος, με λιγα λογια ηταν ανωτερος απο μενα...τον θεωρουσα \"ο δασκαλος μου\" και επισης θεωρουσα οτι ημουν σαν \"apprentice\". Απο τοτε που σταματησα λογω λυκειου δεν μπορεσα να παω και να τον ξαναδω επειτα εφυγε και η καθοδηγηση του μου ελειψε...δεν ξαναπηγα και εχασα την αυτοπεποιθηση και το σπρωξιμο που εκεινος μου εδωσε. Επισης θεωρουσα οτι ηταν πιο πανω απο τον πατερα μου και τη μητερα μου (και ακομα το πιστευω) ισως επειδη δεν ηταν γονιος μου και μπορουσα να τον σεβαστω περισσοτερο. Πλεον πιο πολυ σεβεσαι εναν \"ξενο\" παρα ενα \"γνωστο\". Με ενεπνεε.
Μετα προσπαθησα να στραφω στους δικους μου αλλα οταν η συνηθεια γινεται ρουτινα...χανονται καποια πραγματα.. δεν λεω οτι δεν τους σεβομαι...ισα ισα που ανταποκρινομαι. Αλλα ηταν πολυ διαφορετικα. Ολον αυτον τον καιρο που εχανα σταδιακα το κινητρο μου, ειναι γιατι εχανα τον σεβασμο που ειχα σε καθηγητες, και συγγενεις. Κανεις τους δεν εφτανε τον δασκαλο που ειχα στο καρατε. Οταν λοιπον εφτασα στο σημειο να θελω δουλεια, για να απασχολησω και με κατι αλλο τον εαυτο μου και ειδα την αυτοπεποιθηση και τον ενθουσιασμο στην κοπελα που με εκπαιδευει, αυτοματα ξαναξυπνησε η ορεξη μεσα μου. Μου εδωσε η ιδια κουραγιο και μου λεει \"ξεχνα το θα...να λες εγινε, ή γινεται\". Μπορω να τη σεβαστω, νιωθω οτι ειναι ανωτερη μου και θελω και γω να φτασω ψηλα πνευματικα οσο εκεινη.

Θα σου πω χαρακτηριστικα, οτι καθηγητες που φιλοξενησαμε απο το εξωτερικο για κατι διαλεξεις στη σχολη μου, μου προκαλεσαν τρελη διαθεση για να σου δειξουν, να σε καθοδηγησουν, και ενεπνεαν το σεβασμο με την συμπεριφορα τους. Το συναισθημα αυτο κρατουσε λιγο γιατι μετα εφευγαν και ξαναπεφτα στα ιδια.

Οπως σου ειπα θελω λιγη ακομα καθοδηγηση ακομα και αν εχω φτασει στα 23, θελω λιγη ακομα. Απο καποιον που θεωρω ανωτερο απο μενα. Για να μπορω να τον σεβαστω.

Μιλάς πολύ ώριμα κατά τη γνώμη μου...
Η ανάγκη για έναν μέντορα, για καθοδήγηση... για κάποιον που νιώθεις οτι έχει να σου εμπνευσει πράγματα.
Ξέρεις, κι εγώ έχω συναντήσει τέτοιους ανθρώπους.. απο καθηγητές μέχρι την εργοδότη μου σε κάποια δουλειά μου... Νιώθεις οτι σε αντιλαμβάνονται, κι ότι βρίσκονται ένα σκαλί πιο πάνω απο εσένα.

Είναι σαν να δέχεσαι μια θετική επιρροή. Ενα σπρώξιμο, όπως ωραία το λες.

Ας παμε λίγο στους γονείς. Απο την αρνητική τους στάση απέναντι στις επιλογές σου, μάλλον έχεις αρχίσει να καταλαβαίνεις οτι δεν έχουν τη δική σου αντίληψη για τα πράγματα. Οτι τα αξιολογείτε διαφορετικά.

Κι ακόμα, διακρίνω κι ένα παράπονο, σαν να διαλύθηκε η ανωτερότητά τους που ένιωθες παλιά. Σαν κάποιες φορές να τους νιώθεις πιο κάτω απο εσένα.

Οι άνθρωποι απο τη δουλειά απο την άλλη, σε εμπνεουν και σε καθοδηγούν.

Υπάρχει κάποιο συναίσθημα σε σχέση με αυτό, και αν ναι, ποιό?


Τέλος, πιστεύεις οτι οι κολακείες των δικών σου, ενέτειναν αυτή την ανάγκη σου για κάποιον που θα σε σπρώχνει?
( γιατί άλλο η κολακεία και άλλο η καθοδήγηση απο κάποιον )

Τέλος, έχω την αίσθηση οτι αυτό που έχεις ανάγκη είναι να σε τοποθετήσεις μέσα σε ένα κατάλληλο περιβάλλον, για να εξελιχθείς με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Για να αυτονομηθείς και να λάμψεις με την δική σου λάμψη ( όχι πια σαν ετερόφωτη).

Αλλά, μπαίνει το \"κόλλημα\" που αναφέρεις στον τίτλο σου, στη μέση:)

το ρισκο μπορεις να το παρεις για κατι το οποιο εκ των πραγματων δεν ξερεις το αποτελεσμα.Γιατι δεν κανεις μια ερευνα αγορας να δεις αν υπαρχουν παλιοι υπαλληλοι στην εταιρεια που δουλευεις στο επιπεδο το δικο σου,οχι προισταμενοι.αν ειστε ολοι νεοι τοτε κατι δεν παει καλα,γιατι δεν υπαρχουν παλιοι;
λες πως σε εμπιστευονται.δεν ξερω ποσο καιρο δουλευεις αλλα εμπιστοσυνη σε εναν υπαλληλο εχεις μετα απο ενα χρονο η αν ειναι εξαιρετιικος σε μισο χρονο.εκτος αν η δουλεια ειναι πολυ ευκολη για να την μαθεις.και βασικος κανονας.για να κρατησεις εναν υπαλληλο βγαζεις τα λεφτα που ξοδευει μια εταιρεια για αυτον.στην περιπτωση σου ισχυει;αλλα εταιρεια να παιρνει λεφτα απο τους υπαλληλους;;;;κατι δεν παει καλα με την εταιρεια,αυτο στο υπογραφω.
λεω πως αν χρειαστει να μεινεις εντελως μονη,θα δυσκολευτεις και μπορει να αναγκαστεις να δουλευεις πολλες ωρες+την σχολη δηλαδη συνολικα να κουραζεσαι απραπανω απο το να εισαι στην θαλπωρη του σπιτιου σου.αυτο εννοω πως θα πεσει η ποιοτητα της ζωης σου,βεβαια θα εχεις την ησυχια σου,τουλαχιστον απο τους γονεις σου.
παρατηρω συνεχεια πως θελεις καποιον να σε επιβεβαιωνει.σαν να νοιωθεις μια ανασφαλεια για κατι που αποφασιζεις μονο εσυ.ισως φταινε οι γονεις σου σε αυτο γιατι δεν σε αφηναν να παρεις πρωτοβουλειες.και τωρα που δεν σε επιβεβαιωνουν οι γονεις σου για τις αποφασεις σου,παιρνεις τις αποφασεις που θελουν αυτοι που σε επιβεβαιωνουν(οι εργοδοτες σου).αναρωτιεμαι αν ειναι δικη σου η αποφαση η του εργοδοτη σου να παρεις το ρισκο.(η θελεις τοσο πολυ να επιβεβαιωθεις απο αυτον που κανεις αυτο που σου λεει,νομιζοντας πως παιρνεις εσυ την αποφαση.ουσιαστικα το μονο που κανεις ειναι να μην αφηνεις να την παρουν οι γονεις σου,κατι που ισχυε μεχρι τωρα και αυτο σε ικανοποιει αλλα παλι δεν ειναι δικη σου η αποφαση.παλι αλλος αποφασιζει).στο ξαναλεω,κανε μια ερευνα αγορας,δεν εισαι η πρωτη που της ζητηθηκαν λεφτα,και εγω ξερω αρκετα ατομα που εχασαν τα λεφτα τους με αυτο τον τροπο,και οι περισσοτεροι δεν θα σου το πουν γιατι ντρεπονται.Τελος προσεξε ποιοι σε καθοδηγουν.μην διαλεγεις αυτους που θα σου πουν αυτα που θελεις να ακουσεις.συνηθως τα πραγματα που πρεπει να κανουμε εχουν και ενα βαθμο δυσκολιας.Σκεψου,κρινε.ειν� �ι καιρος να αρχισεις να παιρνεις τις δικες σου αποφασεις.αλλα τεκμηριομενα.και μια συμβουλη.στις δυσκολες αποφασεις ζητα πιστωση χρονου.μην τις παιρνεις εκεινη τη στιγμη.παντα υπαρχει χρονος.εγω καληνυχτω για σημερα :)

Triella,

διαβαζοντας τα οσα γραφεις, ειδα πώς υπάρχει εντονη η αναγκη να περασουν οι ευθυνες που εχεις καπου αλλου: ας πουμε η καθυστερηση των σπουδων στο μιμητισμο, στο συστημα που υπολειτουργει κ δεν δινει κινητρα.

Αναφερεις συχνα την καθοδηγηση, την επιβραβευση. Σιγουρα ολοι θελουμε να ακουμε ενθαρρυντικα σχολια. Αλλα ακομα και αυτο εχει κ οριο. Κ εχει κ τροπο κ θεση. Με αλλο τροπο επιβραβευεις ενα παιδι, και αλλο βαρος εχει η επιβραβευση σε εναν ενηλικα. Δεν εισαι πλεον παιδι λοιπον. Εχεις τις δικες σου ευθυνες για την πορεια των σπουδων σου, για τη δουλεια σου και τα δικα σου χρηματα.

Νομιζω να σου πω, πώς ισως να χε καποια αξια μια σκεψη: γιατι ειναι τοσο απαραιτητη, τοσο αναγκαια η καθοδηγηση που επιζητας. Κ πώς την αποζητας, και την αποδεχεσαι απο ανθρωπους που γνωριζεις ελαχιστα (βλ συνεργατες).

Τελος σε οτι αφορα τα εργασιακα, θα συμφωνησω απολυτα με τον Εμπνευστη. Δεν ειναι δικη σου η δουλεια, εισαι υπάλληλος...οποτε απο που κ ως που τα χρηματα που ζητανε απο εναν υπάλληλο?

Φαινεσαι θετικος ανθρωπος, ωριμη και με καλες προδιαγραφες παιδι. Ειναι παρα πολυ καλο το οτι προσπαθεις να σταθεις μονη σου στα ποδια σου αν και ακομα σπουδαζεις και ειναι λογικο οτι παρα το οτι οι γονεις ειναι διατεθιμενοι να σε στηριξουν οικονομικα μεχρι να τελειωσεις, εσυ θελεις να αποκτησεις μια σχετικη οικονομικη ανεξαρτησια. Η δουλεια εκτος απο ανεξαρτησια, φτιαχνει και προσωπικοτητα, οποιαδηποτε δουλεια.
Επειδη εχω δουλεψει σε παρομοια εταιρεια και ειμαι και καμμια 15αρια χρονια μεγαλυτερη σου, θελεις να μου στειλεις ενα U2U να συζητησουμε περι τινος προκειται;
Ειναι αληθεια οτι καποιες απο αυτες λειτουργουν εις βαρος των υπαλληλων τους.
Εγω ξοδεψα χρηματα, πουλησα προϊοντα αλλα κουραστηκα με το συστημα τους και εγκατελειψα.
Το θεμα ειναι οτι ισως καποια στιγμη βρεθεις με τα προιοντα στο χερι χωρις να μπορεις να τα προωθησεις και εκει ειναι που μπαινεις μεσα οικονομικα.

@ εμπνευστης: οπως προειπα και σε προηγουμενο ποστ, τα συγχαρητηρια τα ειχα απο μικρη οταν εκανα σωστα πραγματα και ειχα καλες επιδοσεις....γλυκαθηκα λοιπον. Με το που μπηκα στο πανεπιστημιο και αρχισα να εχω τις δικες μου αποψεις (ταυτοχρονα να πεφτω με τις τραγικες ιστοριες της σχολης) ερχομουν συχνα σε ριξη με τους γονεις μου. οχι απαραιτητα καβγα αλλα μια τεταμενη ατμοσφαιρα υπηρχε. Καποια στιγμη ειπα στον πατερα μου οτι οταν παω να κανω κατι δεν εχω εστω και λιγο την υποστηριξη η την εμπιστοσυνη τους. Εκεινος ειπε και ισως να εχει δικιο οτι ο καιρος των συγχαρητηριων περασε και οτι τωρα πρεπει να αρχισω να παλευω μονη μου...Καλα μεχρι εδω. Τωρα που θελω να κανω μια αρχη να αρχισω να παλευω μονη μου τα αρνητικα σχολια πεφτουν με τη μορφη σποντας. Αυτο που μου λεει συνεχεια ειναι να παρω το πτυχιο μου οσο ειναι νωρις τωρα που εχουμε ακρες για να μπω στο δημοσιο....δηλαδη παλι θα μεσολαβησει, παλι θα βαλει ενα καλουπι στη ζωη μου. (δεν το κανει απο κακια φυσικα)....αλλα αυτη η αντιφαση που βλεπω με εχει κουρασει πολυ...επι ενα χρονο τους παρακαλουσα να μου δωσουν τη συγκαταθεση τους για να βρω δουλεια και ηταν και οι δυο αρνητικοι...τωρα τους εφερα προ τετελεσμενων για να μπορεσω να επεκταθω.

Πλεον εχω φτασει στο σημειο να κατηγορω και τον εαυτο μου για την αδυναμια μου τοσο καιρο να μην μπορω ξεφυγω απο το συναισθηματικο καλουπι στο οποιο ειμαι κλειδωμενη. Ντρεπομαι για αυτο, και εν τελει το παραδεχομαι....δε νιωθω αρκετα δυνατη για να συνεχισω. Εδω και αρκετο καιρο νιωθω ανικανη να κανω οτιδηποτε.....μου λενε μερικες φορες οτι ειμαι δυνατη και θα τα καταφερω ομως ΔΕΝ νιωθω και ετσι μου τη δινει. ετσι πρεπει κατι να κανω...ενα ρισκο, μια επικινδυνη κινηση (για τα δεδομενα μου) να αναλαβω ευθυνες. Συνδυασα σχολη και δουλεια για να απασχολουμαι συνεχεια και να προσπαθησω να δημιουργησω.

παρεπιπτοντως φυσικα και υπαρχουν παλιοτεροι απο μενα με υπηρεσια 3 και 4 χρονων και ειναι αυτοι που με εκπαιδευουν.

@ Sofia: περιττο να σου πω οτι η ορεξη που ειχα στο γυμνασιο, στο λυκειο, και οι επιδοσεις μου, οφειλοταν στην μετεπειτα επιβραβευση...ηξερα οτι θα ανταμοιβομουν για τον κοπο μου καποια στιγμη..οτι θα το εκτιμουσαν. Τωρα φυσικα αλλαξαν τα πραγματα...οταν συνηθιζεις κατι για πολυ καιρο μετα σου κακοφαινεται...χαχα. εχω παραιτηθει απο πολλα πραγματα. Και μαλλον τελικα φταιω εγω. Αποδεικνυεται οτι δεν ειμαι αρκετα δυνατη οσο πιστευα η οσο πιστευαν οι αλλοι για μενα. Για αυτο πηρα πρωτοβουλια τωρα με οποιες συνεπειες και να ειναι αυτη.

@ Weird: επιζητω ενα περιβαλλον στο οποιο οχι μονο να ταιριαξω, αλλα να αναδειξω τις ικανοτητες που ειχα και εχω και ΚΥΡΙΩΣ να εκτιμηθουν. αυτη ειναι η ουσιαστικη ωθηση για μενα την οποια δεν μπορω να ζητησω απο τους δικους μου. Ειναι μια ευκαιρια να αποδειξω οτι αξιζω και οτι μπορω να τα καταφερω σε καποιον τομεα. Στην εν λογω δουλεια η παροτρυνση των ανωτερων μου ηταν αρκετη για να παρω την αποφαση να συνεχισω.

Quote:

---

Originally posted by Triella
@ εμπνευστης: οπως προειπα και σε προηγουμενο ποστ, τα συγχαρητηρια τα ειχα απο μικρη οταν εκανα σωστα πραγματα και ειχα καλες επιδοσεις....γλυκαθηκα λοιπον. Με το που μπηκα στο πανεπιστημιο και αρχισα να εχω τις δικες μου αποψεις (ταυτοχρονα να πεφτω με τις τραγικες ιστοριες της σχολης) ερχομουν συχνα σε ριξη με τους γονεις μου. οχι απαραιτητα καβγα αλλα μια τεταμενη ατμοσφαιρα υπηρχε. Καποια στιγμη ειπα στον πατερα μου οτι οταν παω να κανω κατι δεν εχω εστω και λιγο την υποστηριξη η την εμπιστοσυνη τους. Εκεινος ειπε και ισως να εχει δικιο οτι ο καιρος των συγχαρητηριων περασε και οτι τωρα πρεπει να αρχισω να παλευω μονη μου...Καλα μεχρι εδω. Τωρα που θελω να κανω μια αρχη να αρχισω να παλευω μονη μου τα αρνητικα σχολια πεφτουν με τη μορφη σποντας. Αυτο που μου λεει συνεχεια ειναι να παρω το πτυχιο μου οσο ειναι νωρις τωρα που εχουμε ακρες για να μπω στο δημοσιο....δηλαδη παλι θα μεσολαβησει, παλι θα βαλει ενα καλουπι στη ζωη μου. (δεν το κανει απο κακια φυσικα)....αλλα αυτη η αντιφαση που βλεπω με εχει κουρασει πολυ...επι ενα χρονο τους παρακαλουσα να μου δωσουν τη συγκαταθεση τους για να βρω δουλεια και ηταν και οι δυο αρνητικοι...τωρα τους εφερα προ τετελεσμενων για να μπορεσω να επεκταθω.

Πλεον εχω φτασει στο σημειο να κατηγορω και τον εαυτο μου για την αδυναμια μου τοσο καιρο να μην μπορω ξεφυγω απο το συναισθηματικο καλουπι στο οποιο ειμαι κλειδωμενη. Ντρεπομαι για αυτο, και εν τελει το παραδεχομαι....δε νιωθω αρκετα δυνατη για να συνεχισω. Εδω και αρκετο καιρο νιωθω ανικανη να κανω οτιδηποτε.....μου λενε μερικες φορες οτι ειμαι δυνατη και θα τα καταφερω ομως ΔΕΝ νιωθω και ετσι μου τη δινει. ετσι πρεπει κατι να κανω...ενα ρισκο, μια επικινδυνη κινηση (για τα δεδομενα μου) να αναλαβω ευθυνες. Συνδυασα σχολη και δουλεια για να απασχολουμαι συνεχεια και να προσπαθησω να δημιουργησω.

παρεπιπτοντως φυσικα και υπαρχουν παλιοτεροι απο μενα με υπηρεσια 3 και 4 χρονων και ειναι αυτοι που με εκπαιδευουν.

@ Sofia: περιττο να σου πω οτι η ορεξη που ειχα στο γυμνασιο, στο λυκειο, και οι επιδοσεις μου, οφειλοταν στην μετεπειτα επιβραβευση...ηξερα οτι θα ανταμοιβομουν για τον κοπο μου καποια στιγμη..οτι θα το εκτιμουσαν. Τωρα φυσικα αλλαξαν τα πραγματα...οταν συνηθιζεις κατι για πολυ καιρο μετα σου κακοφαινεται...χαχα. εχω παραιτηθει απο πολλα πραγματα. Και μαλλον τελικα φταιω εγω. Αποδεικνυεται οτι δεν ειμαι αρκετα δυνατη οσο πιστευα η οσο πιστευαν οι αλλοι για μενα. Για αυτο πηρα πρωτοβουλια τωρα με οποιες συνεπειες και να ειναι αυτη.

@ Weird: επιζητω ενα περιβαλλον στο οποιο οχι μονο να ταιριαξω, αλλα να αναδειξω τις ικανοτητες που ειχα και εχω και ΚΥΡΙΩΣ να εκτιμηθουν. αυτη ειναι η ουσιαστικη ωθηση για μενα την οποια δεν μπορω να ζητησω απο τους δικους μου. Ειναι μια ευκαιρια να αποδειξω οτι αξιζω και οτι μπορω να τα καταφερω σε καποιον τομεα. Στην εν λογω δουλεια η παροτρυνση των ανωτερων μου ηταν αρκετη για να παρω την αποφαση να συνεχισω.

---

Με το που άρχισες να έχεις τις δικές σου απόψεις, ελαττώθηκαν και οι έπαινοι ε.
Αλήθεια, οι απόψεις αυτές έρχονταν σε αντίθεση με των δικών σου?
Είναι εύκολο να γινόμαστε αρεστοί ή συμπαθείς ή να αποσπούμε επαίνους, όταν πηγαίνουμε με τα νερά κάποιου, όταν είμαστε «καλά παιδιά»…

Διακρίνω αντιφατικότητα στα λεγάμενα των γονιών. Από την μία σου περνούν το μνμ ότι έφτασε η ώρα να κοπούν οι έπαινοι και να ανεξαρτητοποιηθείς, από την άλλη, σου λέει να μεσολαβήσει για να σε βάλει το Δημόσιο.
Αλήθεια, έχεις κάνει κάποια συζήτηση μαζί τους, να δεις, τι εννοούν αυτοί ως ανεξαρτησία και πως το εκλαμβάνουν το να σε βοηθήσουν να μπεις στο Δημόσιο. Μοιράσου τα αυτά μαζί τους..

Γράφεις
μου λενε μερικες φορες οτι ειμαι δυνατη και θα τα καταφερω ομως ΔΕΝ νιωθω και ετσι μου τη δινει. ετσι πρεπει κατι να κανω...ενα ρισκο, μια επικινδυνη κινηση (για τα δεδομενα μου) να αναλαβω ευθυνες. Συνδυασα σχολη και δουλεια για να απασχολουμαι συνεχεια και να προσπαθησω να δημιουργησω.




Καταλαβαίνω ότι όταν νιώθεις αδύναμη, χρειάζεται να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι δεν είναι έτσι. Ωστόσο, έχω να σου πω το εξής. Το ότι νιώθεις, δεν σημαίνει ότι εισαι και αδύναμη.
Δεύτερον, καλό είναι η ανεξαρτητοποίηση να γίνεται σιγά και σταδιακά κι όχι απότομα, με σπασμωδικές κινήσεις.
Τρίτον, το ρίσκο εμπεριέχει μέσα του τον κίνδυνο αλλά και κάθε κίνδυνος, είναι ένα ρίσκο. Στη θέση σου θα προσανατολιζόμουν σε ρίσκα – κινδύνους κι όχι σε κινδύνους – ρίσκα, αν με πιάνεις.

Γλυκιά μου, ΜΕΓΑΛΩΝΕΙΣ! Κι είναι τόσο όμορφο όσο και δύσκολο!
Εμπιστεύσου τον εαυτό σου, μην σε λογοκρίνεις για τις στιγμές αδυναμίας, κι αυτές, μέσα στο πρόγραμμα είναι !
: )))
υγ. θα έχεις άπειρες ευκαιρίες γύρω σου να αρπάξεις για να αποδείξεις οτι αξίζεις στον επαγελματικό τομέα( αλήθεια σε εσένα ή τους γονείς?)

πρόσεχε, ποιές ευκαιρίες θα αρπάξεις, γιατί νομίζω οτι κάπου μέσα σου, έχεις επισημάνει κι εσύ τον κίνδυνο να σε γλυκάνει η παρότρυνση που τόσο επιθυμείς και το κλίμα που υπάρχει σε αυτή τη δουλειά, που να σε οδηγήσει σε εσπευσμένες αποφάσεις.

Ευχαριστω weird....η αντιφατικοτητα αυτη στα λογια τους ολο και μεγαλωνει και ιδιαιτερα στη μητερα μου...δεν ξερω αν φταιει το γηρας, η κλιμακτηριος και το χασμα γενεων το οποιο ειναι σαν απατο ρηγμα, αλλα η συνεννοηση μαζι της σε βασικα θεματα ειναι πλεον τρομερα δυσκολη.
Τρανο σημερινο παραδειγμα: σχεδιαζουμε να φυγουμε το σαββατοκυριακο και η φιλη της στα Τρικαλα προσφερθηκε να με φιλοξενησει και να παω το σαββατο το βραδυ να συναντησω τους γονεις μου μαζι με εκεινη και τις κορες της. Στην ουσια θα με φιλοξενουσε για να ειμαστε μαζι με τα κοριτσια της με τα οποια κανουμε πολυ καλη παρεα και υπαρχει μια καλη επικοινωνια.

Το μειονεκτημα: καθε φορα που κανουμε ταξιδι, κουβαλαμε ενα σωρο πραγματα μπρος και πισω και στο κουβαλημα και ξεκουβαλημα υπαρχει μια μικρη ταλαιπωρια. Ο παραγοντας λοιπον εκεινος αρχικα δεν περασε απο το μυαλο μου και της προτεινα την ιδεα να μεινω σπιτι της φιλης της.

Αμεσως υψωσε τον τονο της φωνης λεεγοντας πως θελει βοηθεια με το κουβαλημα και δεν θα ειμαι εκει. Της ειπα λοιπον οτι επρεπε να μου το πει γιατι δεν μπορω να ειμαι στο μυαλο της καθε φορα και να ξερω τι σκεφτεται και τι θελει. Επισης οταν μου εχει ζητησει βοηθεια, δεν εχω πει ποτε οχι (ισως αυτη να ειναι και η μαλακια που κανω...δε λεω και ποτε οχι).
Αγριεψε και μου ειπε οτι πρεπει να ειμαι μεσα στα πραγματα και οτι δεν ειχε καμμια υποχρεωση να μου πει. Με λιγα λογια να διαβαζω τη σκεψη της πριν μου πει κατι. Ε συγνωμη αυτο το θεωρω αδυνατο γιατι ουτε αινσταιν ειμαι αλλα ουτε και σε καμμια ηλικια για να εχω εκπαιδευτει αρκετα για να το κανω με ευκολια.

(Παρενθεση): Συνηθως αυτο που κανει ειναι να μην μιλαει πολυ και μερικες φορες προσφερει εκει που βλεπει οτι θελει να προσφερει και μεχρι εκει που μπορει. Λοιπον αυτο περιπου κανω και γω..εκει που θελω προσφερω. Αλλα οταν μου ζητησει καποιος βοηθεια δεν θα την αρνηθω. Αλλα επειδη εχω και δικα μου πραγματα να ασχοληθω δεν μπορω να καταλαβω τι σκεφτεται ο αλλος...Το ιδιο ισχυει και για την μητερα μου. (κλεινει η παρενθεση).

Τελικα εκλεισα με την εξης συζητηση:

Εγω: Λοιπον επειδη αλλα λες και αλλα κανεις και δεν μπορω να ειμαι μεσα στο μυαλο σου, τελειωσαμε απλα θα ερθω μαζι σου. Τελειωσε...
Μαμα: Φυγε και να πας να γαμηθεις...
Εγω: Ωραιες ευχες δινεις μπραβο σου....
Μαμα: Για να μαθεις να μη μιλας ετσι...

Δεν θυμαμαι να την εβρισα...το μονο που ηθελα ηταν να κλεισω τη ρημαδα τη συζητηση. Σε γενικες γραμμες η επικοινωνια εχει γινει αβιωτη. Ηθελε με το ζορι να μαθει τις προαλλες για την επιχειρηση αυτη και δεν της ειπα γιατι στο κατω κατω δεν θεωρω οτι της πεφτει λογος. Μουτρωσε περισσοτερο. Πραγματικα δεν ξερω πως να αντιδρασω. Υπαρχουν φορες που πιστευω οτι προσπαθει να με προσγειωσει μοναχα στα περι βοηθειας της οικογενειας...ουτε με αφηνει να συγκεντρωθω να διαβασω. Σημερα το πρωι με αποσυντονισε 3 φορες.

Με τον πατερα μου δεν εχω κανει καποια σοβαρη συζητηση αυτες τις μερες για να ξερω τι κλιμα επικρατει αλλα δεν επιχειρω να ανοιξω σοβαρη κουβεντα γιατι φοβαμαι οτι παλι κατι θα πει για να μου κοψει τα φτερα...δεν αντεχω αλλο εχω φτασει στα ορια μου.
Ο μονος ανθρωπος που με στηριζει πραγματικα ειναι μια φιλη μου που ειναι περιπου 4 χρονια μεγαλυτερη μου και γενικα ειναι ανοιχτομυαλος ανθρωπος.
Τελικα εκλεισα ραντεβου στις 9 Ιουνιου με ψυχολογο σε ενα κεντρο ψυχικης υγειας. Δεν ξερω που θα με βγαλει αλλα ηδη νιωθω πολυ \"βαρια\".

Μεχρι τις 9 αν υπαρξει καμμι συμβουλη προς ψυχραιμη αντιμετωπιση ειναι ευπροσδεκτη και παρακαλω πολυ οποια και να ειναι η αποψη σας πειτε της καθαρα και ψυχρα. Την χρειαζομαι.

Και παλι ευχαριστω για το χρονο σας.

Καλημερα Τριελλα,

Μολις σημερα ειδα το μηνυμα σου.
Λυπαμαι πολυ για την λανθανουσα επικοινωνια που εχετε με τους γονεις σου.
Επειδη και εγω εχω παιδια, αλλα και επειδη θυμαμαι την επικοινωνια που ειχα με τους γονεις μου (το λεω γιατι καμμια φορα οταν γινομαστε γονεις, ξεχναμε απο που ξεκινησαμε)
θα ηθελα πολυ να μπορουσε να σε βοηθησω να αλλαξεις το κλιμα που επικρατει στο σπιτι σου, περισσοτερο για να ηρεμησεις, γιατι απο οτι καταλαβαινω καθε μερα εισαι στην τσιτα, γιατι ξερεις οτι απο καπου θα σκασει προβλημα, και ετσι βρισκεσαι σε διαρκη αμυνα (ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗ ΣΟΥ ΥΓΕΙΑ)
Δεν ξερω, πηγες στον ψυχολογο ή θα πας;

ΣΥΓΜΩΜΗ ΔΕΝ ΤΟ ΠΡΟΣΕΞΑ ΟΤΙ ΕΓΡΑΨΕΣ ΠΩΣ ΕΧΕΙΣ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΙΣ 9 ΙΟΥΝΙΟΥ.

Quote:

---

Originally posted by Triella
Ευχαριστω weird....η αντιφατικοτητα αυτη στα λογια τους ολο και μεγαλωνει και ιδιαιτερα στη μητερα μου...δεν ξερω αν φταιει το γηρας, η κλιμακτηριος και το χασμα γενεων το οποιο ειναι σαν απατο ρηγμα, αλλα η συνεννοηση μαζι της σε βασικα θεματα ειναι πλεον τρομερα δυσκολη.


Τρανο σημερινο παραδειγμα: σχεδιαζουμε να φυγουμε το σαββατοκυριακο και η φιλη της στα Τρικαλα προσφερθηκε να με φιλοξενησει και να παω το σαββατο το βραδυ να συναντησω τους γονεις μου μαζι με εκεινη και τις κορες της. Στην ουσια θα με φιλοξενουσε για να ειμαστε μαζι με τα κοριτσια της με τα οποια κανουμε πολυ καλη παρεα και υπαρχει μια καλη επικοινωνια.

Το μειονεκτημα: καθε φορα που κανουμε ταξιδι, κουβαλαμε ενα σωρο πραγματα μπρος και πισω και στο κουβαλημα και ξεκουβαλημα υπαρχει μια μικρη ταλαιπωρια. Ο παραγοντας λοιπον εκεινος αρχικα δεν περασε απο το μυαλο μου και της προτεινα την ιδεα να μεινω σπιτι της φιλης της.

Αυθαίρτετα η μαμά σου θεώρησε πως το οτι δεν το σκέφτηκες = δεν την σκέφτηκες = αδιαφορείς!!! Κάνει σαν να είναι αυτή το παιδί κι εσύ η μάνα... μήπως έχουν αντιστραφεί λίγο οι ρόλοι σας? Πολλή ανασφάλεια μου βγάζει η μητέρα σου, χωρίς να μπορώ να είμαι βέβαιη και με κάθε δυνατή επιφύλαξη, σου λεω απλά τι εντύπωση σχηματίζω εγώ.

Αμεσως υψωσε τον τονο της φωνης λεεγοντας πως θελει βοηθεια με το κουβαλημα και δεν θα ειμαι εκει. Της ειπα λοιπον οτι επρεπε να μου το πει γιατι δεν μπορω να ειμαι στο μυαλο της καθε φορα και να ξερω τι σκεφτεται και τι θελει. Επισης οταν μου εχει ζητησει βοηθεια, δεν εχω πει ποτε οχι (ισως αυτη να ειναι και η μαλακια που κανω...δε λεω και ποτε οχι).
Αγριεψε και μου ειπε οτι πρεπει να ειμαι μεσα στα πραγματα και οτι δεν ειχε καμμια υποχρεωση να μου πει.
Εμένα αυτό μου ακούγεται σαν = πρέπει να φέρεσαι σαν τέλεια μητέρα, που μπορεί και κατανοεί όλες μου τις ανάγκες, χωρίς καν να της το ζητήσω!

Με λιγα λογια να διαβαζω τη σκεψη της πριν μου πει κατι. Ε συγνωμη αυτο το θεωρω αδυνατο γιατι ουτε αινσταιν ειμαι αλλα ουτε και σε καμμια ηλικια για να εχω εκπαιδευτει αρκετα για να το κανω με ευκολια.

(Παρενθεση): Συνηθως αυτο που κανει ειναι να μην μιλαει πολυ και μερικες φορες προσφερει εκει που βλεπει οτι θελει να προσφερει και μεχρι εκει που μπορει. Λοιπον αυτο περιπου κανω και γω..εκει που θελω προσφερω. Αλλα οταν μου ζητησει καποιος βοηθεια δεν θα την αρνηθω. Αλλα επειδη εχω και δικα μου πραγματα να ασχοληθω δεν μπορω να καταλαβω τι σκεφτεται ο αλλος...Το ιδιο ισχυει και για την μητερα μου. (κλεινει η παρενθεση).

Είναι λογικό να έχετε κοινές συμπεριφορές. Αρα κι αυτή λειτουργεί έτσι ακριβώς, αλλά δεν μπόρεσε να το δει λογικά στην περίπτωση αυτή.

Τελικα εκλεισα με την εξης συζητηση:

Εγω: Λοιπον επειδη αλλα λες και αλλα κανεις και δεν μπορω να ειμαι μεσα στο μυαλο σου, τελειωσαμε απλα θα ερθω μαζι σου. Τελειωσε...
Μαμα: Φυγε και να πας να γαμηθεις...
Εγω: Ωραιες ευχες δινεις μπραβο σου....
Μαμα: Για να μαθεις να μη μιλας ετσι...

Δεν θυμαμαι να την εβρισα...το μονο που ηθελα ηταν να κλεισω τη ρημαδα τη συζητηση. Σε γενικες γραμμες η επικοινωνια εχει γινει αβιωτη. Ηθελε με το ζορι να μαθει τις προαλλες για την επιχειρηση αυτη και δεν της ειπα γιατι στο κατω κατω δεν θεωρω οτι της πεφτει λογος. Μουτρωσε περισσοτερο.
Σαν μωρό παιδί!

Πραγματικα δεν ξερω πως να αντιδρασω. Υπαρχουν φορες που πιστευω οτι προσπαθει να με προσγειωσει μοναχα στα περι βοηθειας της οικογενειας...ουτε με αφηνει να συγκεντρωθω να διαβασω. Σημερα το πρωι με αποσυντονισε 3 φορες.

Χρειάζεσαι τον χώρο σου που να μπορείς να αναπνέεις μέσα του ελεύθερα μου φαίνεται...

Με τον πατερα μου δεν εχω κανει καποια σοβαρη συζητηση αυτες τις μερες για να ξερω τι κλιμα επικρατει αλλα δεν επιχειρω να ανοιξω σοβαρη κουβεντα γιατι φοβαμαι οτι παλι κατι θα πει για να μου κοψει τα φτερα...δεν αντεχω αλλο εχω φτασει στα ορια μου.
Ο μονος ανθρωπος που με στηριζει πραγματικα ειναι μια φιλη μου που ειναι περιπου 4 χρονια μεγαλυτερη μου και γενικα ειναι ανοιχτομυαλος ανθρωπος.

Είσαι τυχερή που κάποιος σε καταλαβάινει ακι σε στηρίζει κορίτσι μου.
Τελικα εκλεισα ραντεβου στις 9 Ιουνιου με ψυχολογο σε ενα κεντρο ψυχικης υγειας. Δεν ξερω που θα με βγαλει αλλα ηδη νιωθω πολυ \"βαρια\".

Μεχρι τις 9 αν υπαρξει καμμι συμβουλη προς ψυχραιμη αντιμετωπιση ειναι ευπροσδεκτη και παρακαλω πολυ οποια και να ειναι η αποψη σας πειτε της καθαρα και ψυχρα. Την χρειαζομαι.

Και παλι ευχαριστω για το χρονο σας.

---

Μπράβο σου. πολύ καλά έκανες.
Πιστεύω οτι ένας ειδικός θα σε βοηθήσει, αφενός να προστατευτείς απο το κλίμα που επικρατεί στο σπίτι και αφετέρου να βάλεις τα θέλω σου σε μια σειρά και να αρχίσεις να παλεύεις όλο και πιο σθεναρά και ισορροπημένα και συνειδητοποιημένα για αυτά!

Καλή αρχη :)

@ boubourina: καλη μου πραγματικα διατηρω μια γαιδουρινη υπομονη πλεον...το προβλημα ουσιαστικα το αντιμετωπιζω κυριως με την μητερα μου.
Τον τελευταιο καιρο δε με πρηζουν για γαμο και παιδια (κοροιδευτικα...στα αστεια) και φανταζομαι τον εαυτο μου να εχω οικογενεια....ε λοιπον εχω αποβαλει απο το μυαλο μου αυτη την ιδεα για τον απλουστατο λογο οτι ΔΕΝ θελω να καταληξω με τετοια προβληματικη επικοινωνια και τετοια συμπεριφορα...με απωθει πλεον η ιδεα της οικογενειας και των παιδιων, συν το οτι, το γεγονος οτι φιλοι και συγγενεις μου πετανε σποντες για γαμο μου τη δινει οσο δεν παει. Ολοι περιμενουν απο εμενα αυτα που σκεφτονται εγω ομως δεν περιμενω τπτ απο τον εαυτο μου σε σχεση με το δικο τους σκεπτικο.
Εχτες ηρθαμε στο εξοχικο μας για να χαλαρωσουμε λιγο και σημερα το πρωι παλι ηταν ελαχιστα τεταμενα τα πραγματα...

Η πλακα ειναι οτι πριν απο χρονια μου ελεγε οτι αν καταληξω σαν την μανα της (τη γιαγια μου) να της το πω και να την κοροιδευω...και επειδη σχεδον κατεληξε εκει της το λεω και εμμεσως για να μην γινουμε ρεντικολο και καταληγουμε σε χειροτερο καυγα και φυσικα φταιω παντα εγω...

Λιγο ακομα υπομονη λοιπον να τα συζητησω και με εναν ειδικο, βρηκα να παω δωρεαν τελικα αφου ειναι δημοσια υπηρεσια. Ελπιζω να κανουν καλη δουλεια. Και αυτο θα παραμεινει μυστικο. Σε ευχαριστω πολυ για τα λογια σου.

@ weird: οι εξηγησεις στις αντιδρασεις της μητερας μου με εβαλαν σε σκεψεις καθοτι φαινονται πολυ ψαγμενες και εν τελει μου φαινονται απολυτως λογικες (οι εξηγησεις). Γενικα τα τελευταια χρονια βγαζει αυθαιρετα συμπερασματα και οταν κανει λαθος δεν το παραδεχεται. Και στο τελος φωναζει και απο πανω.
Συνηθως κατανοει πιο ευκολα τις αναγκες των φιλων και αλλων συγγενων παρα τις δικες μας. Δυστυχως ομως ουτε ο πατερας μου κατανοει τις δικες της αναγκες. Ειναι λιγο.....βαρεμενος...μονιμως με ενα βιβλιο στο χερι και απο καναπε σε κρεβατι και κρεβατι σε καναπε μετα τη δουλεια. Φερνει πραγματα σπιτι σαν δωρα αλλα παραπανω δεν κανει. Της λειπουν πολλα απο τον πατερα μου και μαλλον τελικα ξεσπαει απανω μου.
Καποια πραγματα δεν μπορει να τα δει λογικα καθολου. Πιστευω κιολας οτι διανυει ακομα την κλιμακτηριο και για αυτο υπαρχει εκνευρισμος. Οταν της το λεω γινεται τουρμπο. Εμενα ομως μου τα ριχνει οταν περιμενω περιοδο και κραταω τα νευρα μου με τα χιλια ζορια για να μην ξεσπασω αδικα.

Ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις σας πραγματικα με βοηθουν πολυ!! Το εκτιμω αφανταστα.

Τριελα ...συγνώμη, δεν θυμάμαι αν το ανέφερες...πόσο χρονών είσαι?

Θεοφανια πραγματι δεν το ανεφερα (νομιζω)...ειμαι 23...τον αυγουστο κλεινω τα 24!!

Ξέρεις γιατί σε ρωτώ?
Γράφεις τα γεγονότα με τοςυ δικούς σου και αναφέρεις πως ακόμη και τα ΣΚ τα περνάς μαζί τους. Μήπως είσαι υπερβολικά προσκολημένη στην οικογένεια;
Ξέρεις γιατί στο λέω? Η αδελφή μιας φίλης μου μένει με τους γονείς της, δεν έχει φίλους και ασχολείται συνέχεια με το τι θα πει η μαμά της, τι θα πει ο μπαμπάς της, τι στραβό θα γίνει στην οικογένεια κλπ. Όλα αυτά τα υπερθεματίζει γιατί δεν έχει με τι άλλο να ασχοληθεί. Οι δικοί της έχωσαν τη μουσούδα τους και στη σχέση της και η κοπέλα χώρισε. Πρόσεχε: Και έχει φτάσει σχεδόν 30....

οχι καλε...ισα ισα που και τις εξοδους μου εχω και τα ξενυχτια μου κανω και τη ζωη μου κανω οσο μου επιτρεπει το χαρτζιλικι που παιρνω απο τον πατερα μου. Για αυτο ξεκινησα δουλεια και τους εχει κακοκατσει...επειδη θελουν να παρω πρωτα το πτυχιο και μετα ολα τα αλλα...ελα ομως που οταν εχεις κατσει τοσο καιρο και σου εχουν κοπει τα φτερα δεν συνεχιζεις ευκολα αν δεν κανεις κατι καινουριο να σου δωσει δυναμη...

το σκ που πηγαμε μαζι, ηταν συμπτωματικο. κανονικα θα πηγαινα μονη μου αλλα επειδη ηθελαν και εκεινοι να ερθουν απλα γλιτωσα το εισιτηριο του τραινου...τπτ το ιδιαιτερο...δεν τους αφηνω ουτως η αλλως να μπλεξουν σε θεματα σχεσης ουτε και σε θεματα φιλιας...ουτε και εκεινοι μπλεκονται σε τετοια...με αφηνουν να παθω...

το προβλημα μου ειναι στο γεγονος οτι δεν τους αρεσει η δουλεια που διαλεξα και προσπαθουν να με \"προσγειωσουν\"....ειδικα η μητερα μου....και γενικα τον τελευταιο καιρο αυτο γινεται..προσπαθω να το αποδεχτω και να προχωρησω παραπερα γιατι να μενεις μονος με τους δικους σου και να εισαι και μοναχοπαιδι ειναι δυσκολο...το μονο καλο που εχει βγει ειναι οτι εχω μαθει στη μοναξια και δεν τη φοβαμαι οπως συμβαινει με ανθρωπους οι οποιοι εχουν μαθει με αδελφια. Διαφορετικα...τωρα δεν περιμενουν μοναχα εκεινοι απο εμενα, περιμενουν και οι φιλοι τους και οι υπολοιποι συγγενεις....βαρος πανω στο βαρος...σχεδον δεν αντεχω πλεον...

\"Διαφορετικα...τωρα δεν περιμενουν μοναχα εκεινοι απο εμενα, περιμενουν και οι φιλοι τους και οι υπολοιποι συγγενεις....βαρος πανω στο βαρος...σχεδον δεν αντεχω πλεον... \"


Καταλαβαίνω αγαπητή μου το βάρος που αισθάνεσαι.
Ξέρεις, κάποτε γύρισα στον πατέρα μου, όταν σε κύκλο γωνστών μας προδιέγραφε το μέλλον μου με στομφώδη λόγια και φανερή ικανοποίηση και του είπα
\" προσδοκίες γονέων βαραίνουσι τέκνα?\"
Γέλασε, δεν μου απάντησε.

Εχεις λοιπόν καταλάβει, ότι \"Της λειπουν πολλα απο τον πατερα μου και μαλλον τελικα ξεσπαει απανω μου.\"

Απο τη στιγμή που το έχεις αντιληφθεί, είναι στην δική σου σφαίρα ευθύνης το κατα πόσο ανέχεσαι να είσαι ο σάκος του μποξ για την μητέρα σου.
Τον τρόπο για να βγεις απο τον ρόλο που θέλει να σου αναθέσει, θα τον βρεις εσύ :)

Quote:

---

Originally posted by weird
\" προσδοκίες γονέων βαραίνουσι τέκνα?\"

---

Οι προσδοκίες και τα πρότυπα συμπεριφοράς είναι περισσότερο κληρονομικά απο τα ίδια τα γονίδια...κάπως έτσι θα απαντούσα αν είχα παιδί.

Quote:

---

Originally posted by weird
\" προσδοκίες γονέων βαραίνουσι τέκνα?\"

---

χαχα ...εξαιρετικο:)!

Quote:

---

Originally posted by Sofia

Quote:

---

Originally posted by weird
\" προσδοκίες γονέων βαραίνουσι τέκνα?\"

---

χαχα ...εξαιρετικο:)!

---

Και μη εξαιρετέο...;)

Τriella
όντας μοναχοπαίδι
ξέρω πόσο προσκολλημένο μπορεί να είναι ένα παιδί στους γονείς του - ενώ φαινομενικά δεν είναι - και το πόσο προσκολλημένοι μπορεί να είναι οι γονείς στο παιδί - ακόμα κι αν αυτό δε φαίνεται άμεσα.

Σαν κι εσένα κι εγώ εισέπραττα πολλά μπράβο στα μαθητικά μου χρόνια. Κι ένιωθα δυνατή.
Τα μπράβο και την αναγνώριση τα εισέπραττα γιατί εκεί τα θέλω τους και τα θέλω μου συνέπιπταν.

Αυτά αλλάξανε με το που άρχισε η φοιτητική ζωή. Από τα πιο απλά (που θα μείνω ακριβώς και με ποιον ακριβώς) μέχρι τα πιο σύνθετα (η συμπεριφορά μου, ο χαρακτήρας μου) τα θέλω μας έγιναν συγκρουόμενα.
Κι εκεί, επειδή είχα την ανάγκη να ανεξαρτητοποιηθώ, ίσως και για να αντιδράσω κάποιες φορές μόνο για να αντιδράσω γιατί είχα την ανάγκη να αυτοπροσδιοριστώ, τα μπράβο κόπηκαν βίαια.

Και αυτό είχε τεράστιες επιπτώσεις στον ψυχισμό μου. Ίσως γιατί ήταν τόσο απότομο και εντελώς αντιφατικό.
Παρένθεση θεωρώ απαράδεκτο τον τρόπο που σου μιλά η μαμά σου. Σεβάσου τον εαυτό σου και να βάζεις τα όριά σου καλή μου.

Αυτό που θα σου πω είναι ότι είναι πολύ θετικό το ότι νιώθεις ότι τώρα πρέπει να κάνεις και κάποια πράγματα μόνη σου. Από την άλλη πρόσεχε, γιατί κάποιες φορές η αντίδραση μόνο για την αντίδραση οδηγεί σε αρνητικές επιπτώσεις (όπως με το θέμα της συγκεκριμένης δουλειάς - όχι γενικά της οποιαδήποτε εργασίας - που είναι αρκετά ύποπτη).

Κάνε την επανάστασή σου καλή μου, αυτοπροσδιορίσου, βρες μια πιο ασφαλή δουλειά μερικής απασχόλησης για να μην αφήσεις τις σπουδές σου, άρχισε θεραπεία, απέδειξε στον εαυτό σου και πες του εσύ το μπράβο που πραγματικα το αξίζει, ακόμα και σαν προσπάθεια.

Έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου!
Καλή τύχη.

@ weird: ωραια φραση και πολυ ψαγμενη....
οσο για την μητερα μου...πραγματι ειναι στο χερι μου απο εδω και περα...αλλα..προσπαθω να μαζεψω τα κομματια του εαυτου μου και να τα βαλω στη θεση τους. Μετα απο 2μιση χρονια συνεχους σαπιλας και ψυχολογικης αποσυνθεσης, δεν μου ειναι ευκολο να νοιαστω για τη μητερα μου (στο πως θα τη χειριστω) ενω δεν μπορω καλα καλα να συνετισω τον εαυτο μου.

@ anonimi: επομενως δεν ειμαι η μονη που εχω βιωσει αυτη την κατασταση...πραγματικα νιωθω καλυτερα. απλουστατα γιατι τελικα υπαρχουν και αλλοι ανθρωποι που βιωνουν τα ιδια πραγματα και εν τελει μπορω να ταυτιστω μαζι τους και να καταλαβω και τις δικες τους δυσκολιες.
Πραγματι οφειλω να ομολογησω οτι η δουλεια ηταν μια ελαχιστα βεβιασμενη κινηση, πανω στην αναγκη μου να αρχισω να ξεφυγω...και παλι ομως, την αποφαση την πηρα μονη μου με πολλη σκεψη, οι ανθρωποι αυτης της δουλειας μου εξηγησαν, και γνωριζοντας τα υπερ και τα κατα πηρα το ρισκο. Ειμαι διατεθειμενη να παρω την ευθυνη, αρκει να κανω μια φορα κατι αντιθετο απο αυτο που μου λενε και τις σποντες που μου πετανε..περιττο να σας πω οτι ο πολεμος και το μποικοταζ συνεχιζεται γιατι απλα δεν θελουν να πιστεψουν οτι μπορω να εχω αποτελεσματα κανοντας αυτη τη δουλεια. Η παλη γινεται περισσοτερο με τη μητερα μου παρα με τον πατερα μου. Στο τελος της ειπα οτι δεν χρειαζομαι τη βοηθεια της σε \"προφορικα\" θεματα και οτι μπορω να μαθω οτι ειναι να μαθω μονη μου...(αλλωστε παντα μονοι μας μαθαινουμε)...ισως να το εκανα αποτομα αλλα τελικα νιωθω οτι μονο ετσι θα βρω τον εαυτο μου.
η δουλεια αρχιζει να κυλαει προς το καλο, με λιγο πεισμα, παραδοξως αρχιζω και παταω στο αμφιθεατρο να δωσω μαθηματα (και το πιο περιεργο τα περναω), κατι που πριν απο μερικους μηνες ουτε να το φανταστω. Διαβαζα μια και δυ βδομαδες και στο τελος απο φοβο δεν εμπαινα να γραψω...
Ενω εχω αρχισει και..ανεβαινω ας το πουμε, εξακολουθω να νιωθω ενα βαρος...το οποιο μετα απο μια κουβεντα με τον πατερα μου εγινε αρκετα μεγαλο.
Επιθυμω να ανταπεξελθω και στα δυο. Προσπαθω να βρω τη δυναμη να συνεχισω, αλλα πιεζομαι πολυ. Μεχρι να παω στον ψυχολογο να τα συζητησω αυτα και να βρω λυσεις, θα μου καθεται λιγο στο λαιμο η ολη κατασταση....

@vince: ειδικα τα προτυπα συμπεριφορας, δεν πιστευω οτι μεταφερονται γονιδιακα εξ ολοκληρου, αλλα και με τις εικονες που βλεπει το παιδι κατα τη διαρκεια της συμβιωσης του με τους γονεις του. Για παραδειγμα, μπορει κληρονομικα, να υπαρχει η ταση για βια, αλλα οι οικογενειακες συνθηκες να ειναι τετοιες (καλες) που να μην εξωτερικευσει το παιδι τη βια αυτη.
Οσον αφορα τις προσδοκιες...αυτα πιστευω οτι φαινονται καθαρα κατα την αναπτυξη του παιδιου και εξαρτωνται καθαρα απο τα πλαισια της μικρης κοινωνιας (οικογενειακου, συγγενικο και φιλικο περιβαλλον) που περιβαλλει το ατομο.