Φόβος αλλαγης

Προσωπικά φοβάμαι την αλλαγή. Πολύ. Οποιαδήποτε κι αν είναι. Ιδιαίτερα αλλαγή εργασιακού περιβάλλοντος. Αυτό είναι το μόνιμο άγχος μου. Τουλάχιστον μέχρι να κατασταλαξω κάπου. Ξέρω ότι οι περισσότεροι φοβούνται, όμως άτομα σαν και μένα με περίσσιο άγχος, τους είναι 2 και 3 φορές πιο δύσκολο.
Δεν μπορώ να έχω και αυτό το άγχος.
Το ξαναειπα τα πράγματα είναι μπερδεμενα στο μυαλό μου. Τη μία θέλω να έχω κύρος στη δουλειά και την άλλη μου αρκεί η δουλίτσα που έχω τώρα. Τη μία με πνίγει να ξαπαω πίσω στα λογιστικά την άλλη σκέφτομαι ότι πετάω το πτυχίο. Ισως επειδή δεν είμαι παντρεμενος ούτε παιδιά εχω, δεν με νοιάζει μου φτάνουν αυτά που βγάζω. Και πόσα περισσότερα να βγάζω δηλ. Τώρα έχουν γίνει όλα τα ίδια.
Μία φορά είχα δοκιμάσει να ανοίξω φροντιστήριο λογιστικής αλλά όταν έπρεπε να κάτσω να διαβάσω για να προετοιμάστω χάθηκα, αγχώθηκα, φοβήθηκα κουράστηκα και από το συνεχές διαβιασμα. Και τα παράτησα. Έβγαλα και διαφημιστικά φυλλαδια και όταν άρχισαν να μου τηλεφωνούν δεν απαντούσα. Τοσο πολύ φοβήθηκα.
Έχω και τις αδελφές μου που κάθε που συμβαίνει κάτι "τι έγινε αγχωθηκες παλι;" αυτό με αγχώνει περισσότερο και με θυμώνει και με εκνευρίζει.
Δηλ ας κοιτάξει ο καθένας τη ζωή του. Εγώ δεν μπλέκομαι στη δική τους. Ούτε πιέζω.
Δεν θέλω να πιέζομαι. Θέλω όταν νιώσω έτοιμος να αλλάξω εργασια χωρίς πίεση από οικογενεια. Όμως έτσι είναι οι πλείστες ελληνικές οικογένειες αυτό δε μου αρέσει.
Μακάρι να ειμουν σαν τους άλλους που δεν φοβούνται. Που έχουν ένα φυσιολογικό άγχος.
.

Απλώς τα γράφω για να τα βγάλω από μέσα μου. Δεν θα ήθελα να κριθω αυστηρά σε περίπτωση που κάποιος απαντήσει. Δεν είμαι μικρός πανω από 30 κάτω από 35.

Quote:

---

Originally Posted by Savvas

Απλώς τα γράφω για να τα βγάλω από μέσα μου. Δεν θα ήθελα να κριθω αυστηρά σε περίπτωση που κάποιος απαντήσει. Δεν είμαι μικρός πανω από 30 κάτω από 35.

---

Δεν είμαστε εδώ να σε κρίνουμε. Αυτό με την φοβία και εγώ το έχω αλλά το έχω γενικά με την δουλειά, έχω κάνει 5 δουλειές στην ζωή μου οι περισσότερες είχαν τραυματική εμπειρία για εμένα και δεν θέλω να ακούω για δουλειά. Αν θες μπορείς να επισκεφτείς έναν ψυχολόγο να αρχίσεις ψυχοθεραπεία και εύχομαι να βρεις την δύναμη να ανοίξεις το γραφείο που ήθελες, τόσο διάβασμα έριξες κρίμα είναι να πάει χαμένο. Όσο για της αδερφέ σου δεν ξέρω την σχέση σας αλλά μήπως στο λένε επειδή νοιάζονται; Αυτά δεν ξέρω τι άλλο να σου πω!!

Quote:

---

Originally Posted by Savvas

Προσωπικά φοβάμαι την αλλαγή. Πολύ. Οποιαδήποτε κι αν είναι. Ιδιαίτερα αλλαγή εργασιακού περιβάλλοντος. Αυτό είναι το μόνιμο άγχος μου. Τουλάχιστον μέχρι να κατασταλαξω κάπου. Ξέρω ότι οι περισσότεροι φοβούνται, όμως άτομα σαν και μένα με περίσσιο άγχος, τους είναι 2 και 3 φορές πιο δύσκολο.
Δεν μπορώ να έχω και αυτό το άγχος.
Το ξαναειπα τα πράγματα είναι μπερδεμενα στο μυαλό μου. Τη μία θέλω να έχω κύρος στη δουλειά και την άλλη μου αρκεί η δουλίτσα που έχω τώρα. Τη μία με πνίγει να ξαπαω πίσω στα λογιστικά την άλλη σκέφτομαι ότι πετάω το πτυχίο. Ισως επειδή δεν είμαι παντρεμενος ούτε παιδιά εχω, δεν με νοιάζει μου φτάνουν αυτά που βγάζω. Και πόσα περισσότερα να βγάζω δηλ. Τώρα έχουν γίνει όλα τα ίδια.
Μία φορά είχα δοκιμάσει να ανοίξω φροντιστήριο λογιστικής αλλά όταν έπρεπε να κάτσω να διαβάσω για να προετοιμάστω χάθηκα, αγχώθηκα, φοβήθηκα κουράστηκα και από το συνεχές διαβιασμα. Και τα παράτησα. Έβγαλα και διαφημιστικά φυλλαδια και όταν άρχισαν να μου τηλεφωνούν δεν απαντούσα. Τοσο πολύ φοβήθηκα.
Έχω και τις αδελφές μου που κάθε που συμβαίνει κάτι "τι έγινε αγχωθηκες παλι;" αυτό με αγχώνει περισσότερο και με θυμώνει και με εκνευρίζει.
Δηλ ας κοιτάξει ο καθένας τη ζωή του. Εγώ δεν μπλέκομαι στη δική τους. Ούτε πιέζω.
Δεν θέλω να πιέζομαι. Θέλω όταν νιώσω έτοιμος να αλλάξω εργασια χωρίς πίεση από οικογενεια. Όμως έτσι είναι οι πλείστες ελληνικές οικογένειες αυτό δε μου αρέσει.
Μακάρι να ειμουν σαν τους άλλους που δεν φοβούνται. Που έχουν ένα φυσιολογικό άγχος.
.

---

το άγνωστο είναι κίνδυνος στο μυαλό οπότε μεταφράζεται σε φόβο. φυσιολογικά πράγματα.
εφ όσον αναγνωρίζεις το άγχος σου ολο αυτόν τον καιρό τί έκανες να το αλλάξεις;
ενέταξες στη ζωή σου υγιεινές συνήθειες, άθληση, κλπ; νομίζω πως θα σε βοηθούσε.
τους άλλους που σε κρίνουν δεν έχεις υποχρέωση να τους ακούς. δε θα παρεξηγηθούν κι όλας.
αν απωθήσεις το άγχος με αργούς ρυθμούς, ίσως την επόμενη φορά να είναι πιο εύκολο.

Quote:

---

Originally Posted by user

το άγνωστο είναι κίνδυνος στο μυαλό οπότε μεταφράζεται σε φόβο. φυσιολογικά πράγματα.
εφ όσον αναγνωρίζεις το άγχος σου ολο αυτόν τον καιρό τί έκανες να το αλλάξεις;
ενέταξες στη ζωή σου υγιεινές συνήθειες, άθληση, κλπ; νομίζω πως θα σε βοηθούσε.
τους άλλους που σε κρίνουν δεν έχεις υποχρέωση να τους ακούς. δε θα παρεξηγηθούν κι όλας.
αν απωθήσεις το άγχος με αργούς ρυθμούς, ίσως την επόμενη φορά να είναι πιο εύκολο.

---

Δεν ξερω αν βοηθα η αθληση ομως σχεδον καθε μερα πηγαινω περπατημα μιση ωρα σαραντα λεπτα με τον σκυλο μου. Δεν βοηθα ισα ισα που ενω περπατω το μυαλο παρασκεφτεται.
Παντως μετα απο ενα πολυ εντονο καυγα τωρα πια δεν ασχολουνται πολυ. Ευτυχως τουλαχιστον το καταλαβαν.

Παντως η δουλεια στο σουπερμαρκετ με εκανε καπως πιο κοινωνικο. Και ενω τωρα δεν εχω προβλημα να επικοινωνω με αγνωστους (εννοω δεν ντρεπομαι εχω ξεπερασει αρκετα κομπλεξ) εντουτις στο θεμα της δουλειας με φοβιζει η επαφη με αγνωστους τουλαχιστον στην αρχη.

Quote:

---

Originally Posted by Savvas

Προσωπικά φοβάμαι την αλλαγή. Πολύ. Οποιαδήποτε κι αν είναι. Ιδιαίτερα αλλαγή εργασιακού περιβάλλοντος. Αυτό είναι το μόνιμο άγχος μου. Τουλάχιστον μέχρι να κατασταλαξω κάπου. Ξέρω ότι οι περισσότεροι φοβούνται, όμως άτομα σαν και μένα με περίσσιο άγχος, τους είναι 2 και 3 φορές πιο δύσκολο.
Δεν μπορώ να έχω και αυτό το άγχος.
Το ξαναειπα τα πράγματα είναι μπερδεμενα στο μυαλό μου. Τη μία θέλω να έχω κύρος στη δουλειά και την άλλη μου αρκεί η δουλίτσα που έχω τώρα. Τη μία με πνίγει να ξαπαω πίσω στα λογιστικά την άλλη σκέφτομαι ότι πετάω το πτυχίο. Ισως επειδή δεν είμαι παντρεμενος ούτε παιδιά εχω, δεν με νοιάζει μου φτάνουν αυτά που βγάζω. Και πόσα περισσότερα να βγάζω δηλ. Τώρα έχουν γίνει όλα τα ίδια.
Μία φορά είχα δοκιμάσει να ανοίξω φροντιστήριο λογιστικής αλλά όταν έπρεπε να κάτσω να διαβάσω για να προετοιμάστω χάθηκα, αγχώθηκα, φοβήθηκα κουράστηκα και από το συνεχές διαβιασμα. Και τα παράτησα. Έβγαλα και διαφημιστικά φυλλαδια και όταν άρχισαν να μου τηλεφωνούν δεν απαντούσα. Τοσο πολύ φοβήθηκα.
Έχω και τις αδελφές μου που κάθε που συμβαίνει κάτι "τι έγινε αγχωθηκες παλι;" αυτό με αγχώνει περισσότερο και με θυμώνει και με εκνευρίζει.
Δηλ ας κοιτάξει ο καθένας τη ζωή του. Εγώ δεν μπλέκομαι στη δική τους. Ούτε πιέζω.
Δεν θέλω να πιέζομαι. Θέλω όταν νιώσω έτοιμος να αλλάξω εργασια χωρίς πίεση από οικογενεια. Όμως έτσι είναι οι πλείστες ελληνικές οικογένειες αυτό δε μου αρέσει.
Μακάρι να ειμουν σαν τους άλλους που δεν φοβούνται. Που έχουν ένα φυσιολογικό άγχος.
.

---

εχεις προσπαθήσει να συζητήσεις ολα αυτα με εναν ψυχολόγο?

Quote:

---

Originally Posted by pain

εχεις προσπαθήσει να συζητήσεις ολα αυτα με εναν ψυχολόγο?

---

Οχι, εδω που μενω δεν εχει πολλους ειναι και μικρη πολη ολοι καπου θα βρεθουμε. Και οσους εχει και κοιταξα λιγο το βιογραφικο τους εχουν ναι μεν δικο τους γραφειο αλλα πιο πριν δεν εχει κατι αλλο. Δεν ξερω κατα ποσο μπορουν να με βοηθησουν. Καποιος που βοηθηκε θα ηθελα να ξερω. Προσπαθω μεσες ακρες να τα συζητησω με γνωστους φιλους για να καταλαβω πως ενιωθαν οι ιδιοι μετα απο αλλαγη δουλειας. Καποιους δεν τους επηρεασε και καποιοι αλλοι μεχρι να φτασουν στο γραφειο εκλαιγαν.

Savva, ούτε εγώ εμπιστεύομαι τους ανθρώπους, αγνώστους ιδιαίτερα πολύ δύσκολα. Μπορεί στο θέμα της δουλειάς να εντείνεται το άγχος σου και να υποβοηθά σ' αυτό και το περιβάλλον.

Quote:

---

Originally Posted by Savvas

Παντως η δουλεια στο σουπερμαρκετ με εκανε καπως πιο κοινωνικο. Και ενω τωρα δεν εχω προβλημα να επικοινωνω με αγνωστους (εννοω δεν ντρεπομαι εχω ξεπερασει αρκετα κομπλεξ) εντουτις στο θεμα της δουλειας με φοβιζει η επαφη με αγνωστους τουλαχιστον στην αρχη.

---

Quote:

---

Οχι, εδω που μενω δεν εχει πολλους ειναι και μικρη πολη ολοι καπου θα βρεθουμε.

---

Άρα δεν θα έχεις να κάνεις με αγνώστους. Όλοι λίγο πολύ γνωρίζεστε μεταξύ σας, έστω και εξ όψεως. Αυτούς που βλέπεις στο super market θα βλέπεις και στο γραφείο.

Δεν το εννοουσα με αυτη την εννοια. Εννοω οτι αν παω σε ψυχολογο και τυχει να με δει καπου θα σχολιασει με τους γνωστους της/του και με τη σειρα τους θα κανουν το ιδιο μεχρι να μαθευτει και σε γνωστους δικους μου Δεν θα το μαθουν ολοι δεν ειναι τοσο μικρη. Μικρη εννοω οχι Αθηνα. Τις Ιδιες φατσες θα δω στα cafe ξερεις εκει παντα βρισκεις γνωστους. Δεν θα φανταστεις πραγματα που εμαθα για παιδια που ενω δεν τα ξερω προσωπικα μπορει να τα ξερουν φιλοι μου και ετσι να περασαν και σε μενα.

Αυτο με το αγχος το ειχα απο το σχολειο. Καθε που ξεκινουσε η χρονια ενω ηξερα με ποιους θα εχω να κανω παλι αρρωσταινα. Και τωρα βλεπω οτι το παιδακι του Ξαδελφου μου που ειναι 6 αντιμετωπιζει το ιδιο. Οχι μονο το σχολειο αλλα και οπουδηποτε δεν εχει ξαναπαει. Μαλλον ειναι και κληρονομικο.
Δεν ξερω εχει καποιον που βοηθηκε με τον ψυχολογο, που βρηκαν τη ριζα του "κακου"και τον βοηθησαν. Καταρχας δεν ξερω αν αυτο ξεπερνιεται. Ή απλα μαθαινεις να ζεις με αυτο.;

Ναι, κατάλαβα τι εννοείς, απλά εγώ στο γύρισα για να σου πω ότι αν έχεις θέμα με άγνωστο κόσμο, π.χ. φοβάσαι μην τυχόν ο τάδε πελάτης είναι οξύθυμος ή ο τάδε κακοπληρωτής ή ο παρατάδε έχει την τάση να το ρίχνει στις κομπίνες, σε ένα μικρό μέρος μπορείς να σχηματίσεις εικόνα με τον τρόπο ακριβώς που περιέγραψες. Και να ξέρεις τι θα αντιμετωπίσεις και να είσαι προετοιμασμένος ή ακόμα και να αποφασίσεις αν θες συνεργασία ή όχι. Οπότε δεν είναι ότι μπαίνεις σε εντελώς αχαρτογράφητα νερά.

Για το άλλο που λες, άρα δεν είναι ο φόβος του άγνωστου, αλλά γενικότερα ότι σε βγάζει λιγάκι εκτός συνηθισμένων συναναστροφών με τους πολύ οικείους κτλ. Να σου πω ότι μικρή είχα το ίδιο θέμα και ξεπεράστηκε όταν χρειάστηκε να βγω εκεί έξω και να ζήσω. Είχα όμως και πείσμα και κίνητρα ότι ήθελα να κάνω κάποια πράγματα και αυτά τα πράγματα δεν θα μπορούσα να τα κάνω αν δεν έβγαινα από το comfort zone μου. Όχι να λες γενικά κι αόριστα "Αχ τι καλά να έφευγα από το πατρικό, να έκανα ταξίδια, να πετύχαινα επαγγελματικά, να είχα παρέες" ή ξέρω 'γω τι, αλλά πραγματικά να το θες και να είσαι πρόθυμος να παλέψεις για αυτό.

Αισθανόμουν πάρα πολύ άβολα με νέες γνωριμίες, δεν το είχα με τον κόσμο δυσκολευόμουν να πάρω ένα τηλέφωνο να κάνω μία παραγγελία ή να ζητήσω μία πληροφορία ας πούμε κτλ. Όταν όμως δεν έχεις κάποιον άλλο να στα κάνει αυτά, όταν θες να πας για μία δουλειά άρα πρέπει να πας σε μία και δύο και πέντε και δεκαπέντε συνεντεύξεις ή βρίσκεις δουλειά και μετακομίζεις σε άγνωστο μέρος μόνος ανάμεσα σε αγνώστους, ποιος θα μιλήσει για εσένα; Ποιος θα σου κάνει τις δουλειές σου; Τι θα κάνεις; Αν θες να πας ένα ταξίδι στο εξωτερικό και βρεθείς στο αεροδρόμιο και θες να ρωτήσεις πως θα πας στο κέντρο της πόλης, ποιος θα ρωτήσει για εσένα; Ακόμα και τώρα με το ίντερνετ κτλ, πάλι κάποια στιγμή θα πρέπει να έρθεις σε επαφή με κόσμο. Θα αναγκαστείς να κάνεις τόσο κι άλλα τόσο θες δεν θες, άρα κάποια στιγμή τα απομυθοποιείς και ξεπερνάς τα κολλήματά σου. Γνώμη μου είναι να το τολμήσεις και να μην τα παρατήσεις ακόμα κι αν κάποιες φορές σου έρχονται κρίσεις πανικού ή αισθάνεσαι ότι δεν το έχεις. Με τον καιρό θα δεις ότι ήταν πιο εύκολο από όσο νομίζεις.

Quote:

---

Originally Posted by Savvas

Οχι, εδω που μενω δεν εχει πολλους ειναι και μικρη πολη ολοι καπου θα βρεθουμε. Και οσους εχει και κοιταξα λιγο το βιογραφικο τους εχουν ναι μεν δικο τους γραφειο αλλα πιο πριν δεν εχει κατι αλλο. Δεν ξερω κατα ποσο μπορουν να με βοηθησουν. Καποιος που βοηθηκε θα ηθελα να ξερω. Προσπαθω μεσες ακρες να τα συζητησω με γνωστους φιλους για να καταλαβω πως ενιωθαν οι ιδιοι μετα απο αλλαγη δουλειας. Καποιους δεν τους επηρεασε και καποιοι αλλοι μεχρι να φτασουν στο γραφειο εκλαιγαν.

---

Υπαρχουν ψυχολογοι που μπορεις να μιλησεις Online και να ειναι απο οπουδηποτε αρα υπαρχουν λυσεις
με μια απλη αναζητηση μπορεις να βρεις πολλους και οι περισσοτεροι σε ικανοποιητικες τιμες !

Quote:

---

Originally Posted by Savvas

Δεν ξερω αν βοηθα η αθληση ομως σχεδον καθε μερα πηγαινω περπατημα μιση ωρα σαραντα λεπτα με τον σκυλο μου. Δεν βοηθα ισα ισα που ενω περπατω το μυαλο παρασκεφτεται.
Παντως μετα απο ενα πολυ εντονο καυγα τωρα πια δεν ασχολουνται πολυ. Ευτυχως τουλαχιστον το καταλαβαν.

---

δοκίμασε να αλλάξεις διαδρομή κάθε φορά.