Καταθλιψη μετα τον χωρισμο

Καλημερα σας....

Ηθελα να σας πω την ιστορια μου και αν μπορειτε να μου δωσετε μερικες συμβουλες.

Εχω χωρισει μετα απο 2,5 χρονια σχεσης. Πριν χωρισω ομως δεν ενιοθα ικανοποιημενη με τον εαυτο μου , απο αποψη δουλειας, οικογενειας, σχεσης.. Νοιωθω πως τα χρονια περνανε και δεν εχω καταφερει τιποτα στη ζωη μου. Θα θελα να εχω οικογενεια , παιδια, συζυγο.. ολα αυτα τα πραγματα που εχουν τοσοι ανθρωποι.

Αντιθετα ενιωθα αχρηστη και αποτυχημενη. Με ολα αυτα ηρθε και ο χωρισμος μου απο την σχεση μου. Μεχρι τοτε δεν ειχα καταλαβει ποσα σημαινε για μενα. Ηρθε περιεργα στη ζωη μου , και νομιζα πως θα ειμαστε για πολυ καιρο μαζι.

Υστερα απο εναν χαζο καυγα μας του ειπα χωριζουμε, και την επομενη στιγμη το ειχα μετανοιωσει κιολας, γιατι το ειπα μες στα νευρα μου, και ζητησα και να με συγχωρεσει. Δεν με συγχωρεσε. Αντιθετα εγινε πολυ παγωμενος και δεν νοιαζοταν καθολου για εμενα. Εκλεγα συνεχεια, και ενιωθα πως βουλιαζα ολο και πιο πολυ στην μελαγχολια μου.

Εχουμε συναντηθει αλλες 3 φορες απο τοτε, εγω τον αγαπω αλλα δεν θελει σχεση. Και καθε φορα υστερα που τον βλεπω ειμαι χειροτερα, γιατι νιωθω πως ειναι μια μονομερης αγαπη.

Το αποκρυφωμα ηταν προχτες, γιατι με ειδε η μητερα μου να κλαιω για αυτον , και με εβαλε με το ζορι να κλεισω ραντεβου με ψυχολογο και πως δεν μπορει να συνεχιστει αλλο αυτη η κατασταση.

Με εχουν πιασει ημικρανιες, δεν εχω ορεξη να τρωω, ουτε να βγενω, και δεν εχω και ατομα να μιλησω. Αυτο μου λειπει πιο πολυ η παρεα και να εχω καποιο ατομο διπλα μου.

τι ηλικια εχεις?

32 ειμαι

mariap καλως ήρθες:)

νομιζω πώς σε πολλους απο μας συμβαινει το εξης: χρειαζομαστε ενα δυσαρεστο γεγονος που θα μας κανει να δουμε κ ολα τα υπολοιπα ασχημα που εχουν συμβει στη ζωη μας. Ενας χωρισμος, ενας θανατος, μια απωλεια εργασιας...κ δεν ξερω τί αλλο.

Απο οσα γραφεις, μου κανει εντυπωση πώς χρησιμοποιεις τη λεξη αποκορύφωμα για το οτι σε ειδε η μαμα σου κ σε αναγκασε να κλεισεις ραντεβου με τον ψυχολογο? Τί σε στεναχωρησε τοσο πολυ σ αυτο? Το οτι ειδε η μαμα σου ποσο πληγωμενη εισαι? Τό οτι σε αναγκασε να κανεις κατι που δεν θες?

Αν θελεις μου λες...:)

Γεια σου Σοφια...

Το οτι με ειδε η μητερα μου πληγωμενη, να κλαιω με λυγμους, και να μη ξερω τι να κανω για να ανταπεξελθω... ειλικρινα μερικες φορες σκλεφτομαι οτι ισως δεν αξιζω να ζω.

Απο οσα μας λες Μαρια, δεν εισαι ευχαριστημενη απο τη ζωη σου,τη δουλεια σου, την οικογενεια σου... επιπλεον ειχες κ εναν χωρισμο που σε \"εριξε\" ακομα παραπανω. Ολα αυτα, δεν ειναι λογικο να σε κανουν να αισθανεσαι οπως τωρα? Να σε φερνουν καποιες στιγμες σε απογνωση?

Το οτι η μαμα σου, βλεπει οτι δεν εισαι καλα, δεν ειναι κακο. Δεν κανεις κακο σε κανεναν αλλο παρα μονο πρωτα στον εαυτο σου, με το να \"βαλτωνεις\"....Υποθετω πώς καπως ετσι νιωθει οποιος σε βλεπεις ετσι κ θελει να σε βοηθησει....

Εισαι πολυ σωστη Σοφια, εχεις και το ιδιο ονομα με την μητερα μου :)

Απλως αισθανομαι πως δεν μπορω να κανω κατι να βοηθησω τον εαυτο μου ή πως ειναι ενα πολυ μεγαλο φορτιο για εμενα ολα αυτα. ΙΙσως ειμαι και πολυ αδυναμη να βοηθηθω απο μονη μου.

μαρια καταλαβαινω απολυτα αυτο που περνας. το περναω και εγω και ισως χειροτερα. ποναω πολυ και δεν εχω ορεξη για τιποτα. τα κανω ολα μηχανικα και τη σκεφτομε συναιχεια. δεν με αγαπαει και ουτε ειναι ερωτευμενη μαζι μου. εγω την θελω πιο πολυ απο ολα. ξερω πως δεν θα την ξαναεχω και αυτο με κανει να υποφερω καθε μερα. περασα κατι παρομοιο πριν ενα χρονο και αυτη η κοπελα με εκανε να ξεπερασω την προηγουμενη αλλα και αυτη με αφησε τελικα. δεν εχω ξανανιωσει ποτε ετσι για καμια αλλη και ουτε προχωρισα τοσο πολυ με καποια αλλη. τωρα δεν αντεχω αλλο. εχει περασει ενας μηνας απο το χωρισμο και ποναω πιο πολυ απο ποτε. επεσα σε καταθλιψη και πηγα σε ψυχιατρο. μου εγραψε seroxat και τα περνω. ελπιζω να με βοηθησουν. στα γραφω ολα αυτα για να δεις οτι υπαρχουν και αλοι σαν και εσενα που υποφερουν. μεχρι και σε σκεψεις για αυτοκτονια εφτασα. πρεπει να βρουμε τη δυναμη ομως να προχωρισουμε. μακαρι να τα καταφερουμε.

agnostos σαν να ακουω τον εαυτο μου μεσα απο το μηνυμα σου. Αλλα ακριβως την ιδια κατασταση περναω και εγω.

Ειμαι σε διλημμα και ποια ιατρικη βοηθεια να προτιμησω, τον ψυχολογο ή τον ψυχιατρο. Ο ψυχιατρος ισως μπορει να με βοηθησει με φαρμακευτικη αγωγη ενω ο ψυχολογος μονο συμβουλευτικος μπορει να ειναι.

κοιτα εγω δεν εχω μονο αυτο το προβλημα αν και αυτη τη στιγμη υποφερω πολυ με αυτη τη κατασταση του χωρισμου. εχω εδω και χρονια κοινωνικη φοβια με κρισεις πανικου και τωρα επεσα σε καταθληψη με ολα αυτα. πηγα σε ψυχιατρο και μου εγραψε αντικαταθλιπτικα γιατι τα χρειαζομουνα. δεν πηγενε αλλο. ενιωθα και νιωθω απαισια. αυτο που μου ειπε ο γιατρος για το χωρισμο ειναι οτι ολα αυτα που περνας ειναι φυσιολογικη διαδικασια του πενθους και αναγκαστικα θα εισαι ετσι για ενα διαστημα μεχρι να ξεχασεις. μου ειπε οτι δεν ειναι αυτος ο κυριος λογος που σου δινω τα φαρμακα αλλα σιγουρα θα σου μειωσουν τον πονο που νιωθεις μετα απο αυτο το γεγονος. εγω θα σε συμβουλευα να πας σε εναν ψυχολογο. θα σταθει πιο πολυ στα συναισθηματα σου και στην αναληση αυτων παρα σε λυσεις πυροσβεστικες οπως τα φαρμακα. ο ψυχιατρος που πηγα δεν εδωσε και πολυ σημασια στο χωρισμο αλλα στα υπολοιπα. εγω αρχικα θα σου ελεγα σε ψυχολογο να πας. βεβαια αν νιωθεις τοσο ασχημα και δεν περναει με τιποτα τοτε πηγενε σε γιατρο. και επισης θελω να σου πω οτι ενας χωρισμος που σε πληγωνει πολυ ξεπερνιετε κατα μεσο ορο σε 6 μηνες. εγω στην πρωτη περιπτωση τοσο κρατησε. τωρα δεν ξερω ποσο θα κρατισει. ελπιζω οχι πολυ παντος. γραψε μου τι εκανες τελικα...

Quote:

---

Originally posted by mariap


Απλως αισθανομαι πως δεν μπορω να κανω κατι να βοηθησω τον εαυτο μου ή πως ειναι ενα πολυ μεγαλο φορτιο για εμενα ολα αυτα. ΙΙσως ειμαι και πολυ αδυναμη να βοηθηθω απο μονη μου.

---

Μαρακι, ακριβως επειδη αισθανεσαι πώς δεν μπορεις να βοηθησεις τον εαυτο σου, ή πώς ολα αυτα ειναι πολλα πια για σενα...ειναι μια καλη ιδεα να βοηθηθεις κ απο καποιον άλλο. Ισως αυτο να το διεκρινε η μαμα σου κ να σε παροτρυνε εστω κι ετσι να δεις εναν ειδικο. Ξερεις, τα λογια σου αυτα ηταν καποτε κ δικα μου. Ευτυχως βρεθηκαν ανθρωποι που ειδαν κ μου επεσημαναν ποσο χαλια φαινομουν κ μου προτειναν να κανω κατι κ για μενα...πιο δραστικο. Υπάρχουν φορες που δεν μπορουμε ή δεν αντεχουμε να ακουμε οτι θελουμε βοηθεια. Μπορει να ακουγεται κ προσβλητικο ή σχολιο μειονεκτικο. Δεν ειναι ομως...:) Ειναι νοιαξιμο ολο αυτο κ αληθινο ενδιαφερον....

Quote:

---

Originally posted by mariap
Ειμαι σε διλημμα και ποια ιατρικη βοηθεια να προτιμησω, τον ψυχολογο ή τον ψυχιατρο. Ο ψυχιατρος ισως μπορει να με βοηθησει με φαρμακευτικη αγωγη ενω ο ψυχολογος μονο συμβουλευτικος μπορει να ειναι.

---

Ισως χρειαστεις κ τα δύο. Εξαρταται την περιπτωση. Εγω θα σου προτεινα ανεξαρτητα απο το αν ακολουθησεις φαρμακευτικη αγωγη ή οχι, να δεις κ ψυχολογο. Δεν ειναι συμβουλετικος απλα. Ειναι μια δεσμευση στον εαυτο σου η ψυχοθεραπεια που αν θελεις θα σε ωριμασει.

Ξαναγραφω γιατι θελω να πω πραγματα που θελω να τα βγαλω απο μεσα μου. Συγχωρηστε με αν αργησα αλλα ειχα πολλα πραγματα να σκεφτω.

Η εξελιξη ειναι πως απο τοτε ηταν πολυ ψυχρος και αδιαφορος. Εχουμε βγει για καφε 3 φορες, ηταν στον καφε πολυ καλος, με φροντιζε, με φιλαγε, σαν να ημασταν ενα κανονικο ζευγαρι. Και οταν γυρνουσα σπιτι και μετα ηταν παλι ο ψυχρος και αδιαφορος. Εγω τον ηθελα και του το δειχνα αλλα μου ελεγε πως θελει να περασουμε καποιο διαστημα χαλαρα και αμα τα παμε τα ξαναφτιαχνουμε. Συμφωνησα, στην αρχη. Αλλα ηθελα και το κατι παραπανω. Να σας πω πως αυτος προτεινε ποτε να βγενουμε, αυτος με επερνε τηλ οποτε ηθελε γιατι μου ειπε να μην ειμαστε και τοσο κολλητα.. οτι δεν ειμαστε πλεον ζευγαρι και πρεπει να εχουμε καποια αποσταση. Εγω στεναχωριομουν , εκλεγα και αυτο συνεχιζοταν ολο αυτον καιρο.

Μεχρι πριν καμια βδομαδα πριν σε ενα τηλεφωνο μας μου ειπε πανω στα αστεια οτι ειχε για καφε με πρωην του, εμενα δηλαδη και αυτο με εριξε πολυ ψυχολογικα. Αρχισα να κλαιω και του ειπα πως αυτος μπορει να με βλεπει σαν πρωην αλλα για εμενα ειναι ακομα η σχεση μου. Και πως δεν το αντεχω αλλο αυτο.

Τοτε μπενει μεσα στο δωματιο η μητερα μου και γινετε χαμος. Αρχισε να φωναζει να σταματησω να κλαιω και πως θελει να του μιλισει. Εγω της ειπα να φυγει και πως θα μιλησουμε μετα και εκλεισα το τηλεφωνο.

Την αλλη μερα ημουν παλι χαλια, του στελνω μηνυματα, τον περνω στο σταθερο και στο κινητο.. αλλα δεν μου μιλουσε ουτε μου απαντουσε. Και απο τοτε δεν μου εχει ξαναμιλησει. Με εχει πιασει καταθλιψη και το ξερω πως αυτη η σχεση εχει τελειοσει αλλα δεν μπορω να σταματησω να κλαιω.

Και το βραδυ ας ηξερε οτι δεν ημουν καλα, βγηκε εξω με φιλους του. Και το ξερω γιατι το κουβεντιαζαμε πριν μερες. Ουτε νοιαστηκε πως ειμαι, ουτε βεβαια μου εχει ξαναμιλησει.

Το ξερω πως εχει τελειοσει, στο μυαλο μου ομως δεν εχει τελειοσει ακομα, και ισως αυτο φταιει...

Συγνωμη για το μεγαλο μου μηνυμα. Ηθελα καπου να ξεσπασω και θελω να σταματησω να αισθανομαι τοσο ασχημα.

YΓ. Σημερα εκλεισα ενα ραντεβου με ψυχιατρο , ελπιζω να μου κανει καλο.. και ειναι ενα μικρο βημα

όσο και αν σε πονάει πρέπει να προχωρήσεις.
αυτός σε εκμεταλλεύεται.
Θέλουν πολύ χρόνο αυτά δυστυχώς αλλά δεν είναι και ακατόρθωτα!

Καλή τύχη στο πρώτο σου ραντεβού!

Quote:

---

Originally posted by εσωτερική_σήψη

αυτός σε εκμεταλλεύεται.

---

πως βγηκε παλι αυτο το αυθαιρετο συμπερασμα?

Εχω σταματησει να του τηλεφωνω και να τον ενοχλω παντως, τον εχω παρακαλεσει, τον εχω ικετεψει.. αλλα δεν δειχνει να νοιαζετε...

Δεν ξερω τι εχω κανει λαθος και μου συμπεριφερετε ετσι.. αλλα μου εχει μεινει ενα γιατι.

Σκεφτομαι και να παω απο το σπιτι του για να του μιλησω αλλα δεν ξερω αν ειναι καλη ιδεα.

Quote:

---

Originally posted by krino

Quote:

---

Originally posted by εσωτερική_σήψη

αυτός σε εκμεταλλεύεται.

---

πως βγηκε παλι αυτο το αυθαιρετο συμπερασμα?

---

αφου είναι ενταξει όταν βγαίνουν κ μετα τη γράφει.

Quote:

---

Originally posted by mariap
Το ξερω πως εχει τελειοσει, στο μυαλο μου ομως δεν εχει τελειοσει ακομα, και ισως αυτο φταιει...

Συγνωμη για το μεγαλο μου μηνυμα. Ηθελα καπου να ξεσπασω και θελω να σταματησω να αισθανομαι τοσο ασχημα.

YΓ. Σημερα εκλεισα ενα ραντεβου με ψυχιατρο , ελπιζω να μου κανει καλο.. και ειναι ενα μικρο βημα

---

Ελπιζω να βοηθησε το φορουμ καπως κ να ξεσπασες:)

Διαβαζοντας το μνμ σου, ενιωσα πώς εισαι πολυ βυθισμενη στην οποια φαση περνας, σαν να μη γινεται τπτ αλλο στη ζωη σου, περα απο αυτο....κ σαν να εχεις επικεντρωθει εκει μονο.
Αν ειναι ετσι, ειναι λογικο να παιρνεις κ τοση απογοητευση....αν εχεις επενδυσει σε εναν τομεα στη ζωη σου τοσο πολυ. Που πιστεψε με καταλαβαινω ποσο σημαντικος ειναι...δεν παυει ομως να ειναι ενας.

Ευχομαι καλη αρχη στην προσπαθεια σου, αλλα αναρωτιεμαι γιατι ψυχιατρος? Περιμενουμε νεα σου....:)

Σοφια η αληθεια ειναι πως δουλευω παραλληλα, αλλα δεν το κανω με τοση χαρα ή με τοση απολαυση.. ειναι σαν να κανω καποια αγγαρεια και να περιμενω την ωρα να περασει.

Και η αληθεια ειναι πως ναι , ειχα στηριξει πολλα πανω σε αυτο το ατομο. Εκτος απο συντροφος μου ηταν και ο καλυτερος μου φιλος , ο ανδρας μου, ο συντροφος μου, αυτος που με στηριζε στις δυσκολιες. Για αυτο ειναι πιο δυσκολο να ξεκοζω τωρα και τοσο αποτομο, νοιωθω σαν να πεθανε καποιος δικος μου.

Εδω και καιρο δεν αισθανομουν καλα με τη ζωη μου, αλλα ενιωθα πως ειχα και καποιο στηριγμα. Τωρα νοιωθω σαν να ειμαι ολομοναχη μου.

Συγνωμη αν βγαζω τοση απελπισια... ισως ειναι δυσκολη η περιοδος που περναω :)

Quote:

---

Originally posted by εσωτερική_σήψη

αφου είναι ενταξει όταν βγαίνουν κ μετα τη γράφει.

---

Quote:

---

Originally posted by mariap

Η εξελιξη ειναι πως απο τοτε ηταν πολυ ψυχρος και αδιαφορος.

---

δεν βλεπω κανενα να ειναι ενταξει* ουτε πριν - ουτε μετα.




* το ενταξει το εβαλα με βαση το σκεπτικο που αναπτυσεις.

Quote:

---

Originally posted by mariap
Σοφια η αληθεια ειναι πως δουλευω παραλληλα, αλλα δεν το κανω με τοση χαρα ή με τοση απολαυση.. ειναι σαν να κανω καποια αγγαρεια και να περιμενω την ωρα να περασει.

Και η αληθεια ειναι πως ναι , ειχα στηριξει πολλα πανω σε αυτο το ατομο. Εκτος απο συντροφος μου ηταν και ο καλυτερος μου φιλος , ο ανδρας μου, ο συντροφος μου, αυτος που με στηριζε στις δυσκολιες. Για αυτο ειναι πιο δυσκολο να ξεκοζω τωρα και τοσο αποτομο, νοιωθω σαν να πεθανε καποιος δικος μου.

Εδω και καιρο δεν αισθανομουν καλα με τη ζωη μου, αλλα ενιωθα πως ειχα και καποιο στηριγμα. Τωρα νοιωθω σαν να ειμαι ολομοναχη μου.

Συγνωμη αν βγαζω τοση απελπισια... ισως ειναι δυσκολη η περιοδος που περναω :)

---

Ξεκιναω απο το τελος:) το συγγνωμη το βρισκω περιττο:)

Θα ηθελα να σε ρωτησω αν αυτη η σχεση σε καλυπτε....?

Μηπως ειχες εναποθεσει ολες σου τις ελπιδες κ προσδοκιες για μια καλυτερη ζωη μονο σ αυτον?

Μήπως ειχες αφεθει?

Ναι ειχα στηριχτει οχι μονο για μια σχεση αλλα και για κατι πιο σοβαρο οπως η οικογενεια.

Και ειχα αφεθει γιατι παρολο τα προβληματα που ειχαμε τετοια συμπεριφορα δεν περιμενα.

Εννοω οτι μου το εδειχνε οτι με αγαπουσε και με νοιαζοταν, δεν περιμενα τετοιο τελος.

μαριαπ ....θα σου δώσω μια συμβουλή: όσο τον παρακαλάς και όσο σε βλέπει αξιοθρήνητη, τόσο χάνεσαι σα γυναίκα απ΄τα μάτια του, ανεβαίνει ο εγωισμός του και πέφτεις όλο και πιο χαμηλά. Αν φτάσει η σχέση στο παρακαλετό και τη λύπηση, είναι χαμένη υπόθεση. Πάρε τα πάνω σου και κοίτα να συνέλθεις γιατί και θα τον χάσεις εντελώς και κακό κάνεις στον εαυτό σου.
Απ\' την άλλη γιατί ψυχίατρος όντως? Άν πηγαίναμε στον ψυχίατρο για το παραμικρό, (όπως θεωρώ πωας είναι μια ερωτική απογοήτευση), την έχουμε χάσει τη μπάλα. Δηλαδή αν -χτυπα ξύλο- περάσεις κανένα θάνατο στην οικογένεια σου, που θα πας;
Εγώ πιστεύω πως σε έχει πιάσει κρίση ηλικίας. Θεωρούσες πως ο τύπος είναι ο άντρας που θα παντρευόσουν και θα έκανες οικογένεια και τώρα έχεις πελαγοδρομήσει γιατί πρέπει να ξεκινήσεις φτου και απ\' την αρχή και θεωρείς τον εαυτό σου μεγάλο. Κάνω λάθος?

Quote:

---

Originally posted by mariap
Και η αληθεια ειναι πως ναι , ειχα στηρίξει πολλα πανω σε αυτο το ατομο. Εκτος απο συντροφος μου ηταν και ο καλυτερος μου φιλος , ο ανδρας μου, ο συντροφος μου, αυτος που με στηριζε στις δυσκολιες. Για αυτο ειναι πιο δυσκολο να ξεκοζω τωρα και τοσο αποτομο, νοιωθω σαν να πεθανε καποιος δικος μου.

Εδω και καιρο δεν αισθανομουν καλα με τη ζωη μου, αλλα ενιωθα πως ειχα και καποιο στηριγμα. Τωρα νοιωθω σαν να ειμαι ολομοναχη μου.

Συγνωμη αν βγαζω τοση απελπισια... ισως ειναι δυσκολη η περιοδος που περναω :)

---

Έχεις σκεφτεί ότι και τα \"στηρίγματα\" κουράζονται κάποτε; Ίσως ο σύντροφός σου να προτιμούσε να σε βλέπει να στηρίζεσαι και λίγο στον εαυτό σου. Ε, του έδωσες και την ευκαιρία λέγοντάς του \"χωρίζουμε\" πάνω στον καβγά... Αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι σε κορόιδευε ούτε ότι δεν ένιωθε τίποτα για σένα... Αλλά άμα κρέμεσαι κυριολεκτικά από τον άλλον, κι εκείνος αρχίζει να σε βλέπει σαν βάρος, βράστα! Μπαίνει και η μαμά στη μέση και θέλει να του μιλήσει... Σου λέει, πού έμπλεξα τώρα...

Συμφωνω πολυ με τον/την Nat. Τα στηριγματα καποια στιγμη κ κουραζονται κ εχουν αναγκη κ τα ιδια να παρουν δυναμη απο καπου.

Μπορει να μην το περιμενες αυτο το ξεσπασμα, αλλα σιγουρα δεν ηρθε απο το πουθενα.

Αληθεια μιλουσατε για το πως τον εβλεπες, πώς σε εβλεπε αυτος?

Κατι ακομα, η μαμα σου φαινεται να παρεμβαινει αποφασιστικα οπως με το να πας στον ψυχιατρο, να μιλησει στον φιλο σου...θεωρεις πώς παρεμβαινει γενικοτερα στη ζωη σου? Καταλαβαινω οτι ενδιαφερεται, αλλα ποσο σωστο σου φαινεται να αναλαμβανει εκεινη να μιλησει για τη σχεση σου με τον πρωην σου? Κ ποσο την αφηνεις να σε βλεπει ακομα σαν απροστατευτο παιδι?

Η αληθεια ειναι πως εδω και καιρο δεν νοιωθω καλα με τον εααυτο μου, νοιωθω λιγο αχρηστη και πως δεν εχω καταφερει τιποτα στη ζωη μου.. ισως βλεπω πως η ζωη περναει και δεν εχω καταφερει τιποτα στη ζωη μου, απο πλευρας οικογενειας... δουλειας.. σχεσης...

Και ολα αυτα με εχουν ριξει πολυ.

Και αυτος ο χωρισμος ειναι το κερασακι στην τουρτα, σαν να με αποτελειωσε.

Ισως ειμαι υπερβολικη, ισως ειχα στηριξει πολλα ονειρα και ελπιδες πανω του, αλλα φανταστειτε πως εδω και 2,5 χρονια μονο μαζι του εβγενα....

Και θελω να παω στον ψυχιατρο για ολα τα παραπανω καθως και οτι κραταω πολλα πραγματα μεσα μου και με στεναχαρουν ολα αυτα.

μαλλον την αληθεια λεει η σηψη ακριβως μα ακριβως ομως την ιδια ιστορια ειχα και εγω πριν χρονια μετα απο αυτο που του ειπα αυτος εκανε οτι ηθελε την μια ελεγε σχεση την αλλη ελεγε να μαστε λιγο πιο φλου μου πηρε χρονια να καταλαβω οτι εκμεταλλευτηκε την φαση αυτη μαζι με μενα εκεινη την ωρα δεν τα καταλαβαινεις αυτα πετας γιατι θες να σαι μαζι με τον αλλο και δεν βλεπεις ΤΙΠΟΤΑ καλα δεν λεω?η αληθεια ειναι πως ο αλλος αμα θελει να ναι μαζι σου ΕΙΝΑΙ.ακου γομαι χαλια αλλα το χω περασει ασχμα σας το ξαναλεω ..

μαρια θα θελα πολυ να σου δωσω μια σωστη συμβουλη εστω λιγο να σκεφτεις ψυχραιμα γιατι να ηρεμησεις εντελως δεν γινεται ΕΝΑ θα σου πω οχι οτι θα πετυχει σιγουρα αλλα αν ειναι να πευχει κατι ΜΗΝ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΛΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ.ακομα και να γινεται χαλασχμος κυριου κα να λιωνεις εσυ χαλαρη αν λεμε τωρα χλωμο το καταφερεις και υπαρχει ακομα κατινα στεριωσε αυτη η σχεση ακτι μπορει να γινει αλλιως ο χρονος γλυκεια μ τα γιατρευει ολα τραγικο τωρα αλλα ετσι ειναι.....κοιτα να σταθεις στα ποδια σου και για τα αα θεματα οχι μονο για αυτον και οι αντρες βρισκονται και που ξερεις ισως να βρεις εναν πριγκηπα που οτι και να του λες εκεινος θα ναι εκει για ΠΑΝΤΑ ΟΠΩς ΤΟΝ ΒΡΗΚΑ και εγω μετα απο το περιστατικο μου και ηρεμησε η ψυχη μου...

ηταν αδερφος σου αντρας σου ολα.....χμμμμμ ξερω τι λες..εκει ακριβως ειναι ολο το κακο εκτος απο τον χωρισμο ..μαζεψε τα κομματια σου μαρια....ειμαι σιγουρη οτι ενα χρονο απο τωρα θα τον θυμασαι με μια γλυκεια νοσταλγεια και μονο...

Εχω σταματησει να τον παρακαλαω, ξερω οτι γνωριζει ποσο χαλια ειμαι, και ξερω οτι δεν τον ενδιαφερει πλεον πως νοιωθω.

Δεν εχει νοημα εξαλλου να τον παρακαλαω αν δεν θελει, μια σχεση θελει 2 ατομα.

Πηγα στον ψυχιατρο προχτες, μιλησαμε αρκετα, μου εδωσε και καποιες συμβουλες... μου ειπε πως θα εχω τα up μου και τα down μου, να προσπαθησω να βγενω, να βρω καινουργια ενδιαφεροντα και φιλους.. και να προσπαθησω να προσχωρησω την ζωη μου..

Ομολογω οτι αυτα τα ειχα ξανακουσει, και προσπαθω να τα κανω, αν και μου φαινονται πολυ δυσκολα.

Ακομα μου ειπε πως μπορει να μου δωσει καποια θεραπεια( αγχωλυτικα και αντικαταθλιπτικα) αλλα δεν μπορει να μου τα δωσει αμεσως. Ειναι και η πρωτη φορα που πηγα να τον δω. Και μου ειπε να ξαναπαω και να κανουμε πιο συχνα συνεδριες και αναλογα θα μου δωσει και την αγωγη.

γνωμη μου ειναι να αποφυγεις τον ψυχιατρο και να απευθυνθεις σε ψυχολογο ο οποιος θα ακολουθει μια σχολη ψυχοθεραπειας η οποια θα κρινεις οτι θα σε βοηθησει. (θελει ψαξιμο αυτο)

Εν ολιγεις,
αποφυγε τα φαρμακα, πιστευω οτι μπορεις να λυσεις τα προβληματα σου και χωρις αυτα.

Mariap,

σε ρωτησα σε προηγουμενο μνμ γιατι ψυχιατρος, γιατι δεν καταλαβαινω πώς μπορεις να βοηθηθεις μεσω αντικαταθλιπτικων....Εννοω πώς ναι τα συμπτωματα, θα καταπολεμηθουν αλλα η αισθηση του ανικανοποιητου, του κενου? Μοιαζει με οσα μας λες να χεις προβληματα που μπορουν να αναλυθουν κ να τα δεις εσυ η ιδια μεσα απο μια αλλη σκοπια που θα σε βοηθησει να προχωρησεις καλυτερα στην πορεια που θες εσυ....

Συγνωμη που αργησα.. ημουν εξω για κατι δουλιες...


Σοφια επειδη νοιωθω μια εντονη θλιψη, σαν να εχει πεθανει ενας πολυ αγαπημενος μου ανθρωπος και δεν μπορω να το κατανοησω. Δηλαδη μπορει να κλαιω περιεργες στιγμες, και νιοθω οτι δεν μπορω να το ελεγξω. Ισως ειμαι υπερβολικη και αλλοι ανθρωποι ειναι πιο δυνατοι απο εμενα, αλλα ετσι ακριβως αισθανομαι.

Και ενας φιλος μου μου ειπε πως ειχε παει σε ψυχιατρο και τον βοηθησε πολυ, οτι ειχε καταθλιψη σε εμενα.

πως γινεται ρε γαμωτο ενας γκομενος/μια γκομενα να μας φτανουν σε τετοιο σημειο? οι ιδιοι ανθρωποι που μας απογειωσαν τωρα να μας γειωνουν ασχημα?γιατι να υπαρχει ο ερωτας? σιχαθηκα την ζωη μου δε θελω να ξαναερωτευτω ποτε.

ποσες φορες εχω σκεφτει τα ιδια...και λεω "δεν θα κανω το ενα, δεν θα κανω το αλλο" κ μετα απο λιγο καιρο αλλαζω αποψη κ παθαινω τα ιδια κ τ ιδια....ετσι εχει η ζωη....βρισκεις εναν ανθρωπο, εισαι στην απολυτη ευτυχια, σε καταστρεφει ο ερωτας, γκρεμιζεσαι κ φτου κ απ την αρχη..ενας φαυλος κυκλος..

maria mou k gw molis xwrisa...meta apo 3,5 xronia!!prwth m sxesh k 8ewritika k pantotinh!!!thelw na s pw oti o ka8e an8rwpos antidra diaforetika,dn kserw ti egine st sxesh akrivws k xwrisate,egw pantws xwrisa k meta eimoun sunexeia eksw gia n mhn skeftomai!!!xoreua k edeixna xaroumenh!!k ontws pernaga kala oso m efeuge apo t mualo!dn kserw n deinw sumboules,apal katse k hremise k ka8iste na milisete sovara k na deite thn pleura t allou k oi duo k ta 8elw sas!!!kai an mporesete na sumbibasteite exei kalos..