Originally Posted by
ab1995
Έφτασε και η δική μου ώρα να πω κάπου τους πόνους μου, γιατί είναι και πολλοί.
Background: Πατέρας αλκοολικός, καθημερινοί καυγάδες για το παραμικρό, έλεγχος στα πάντα στην ζωή μου, από το τι ώρα θα φάω μέχρι τι όργανο θα μάθω, μια μάνα που ποτε δεν βρήκε το θάρρος να τον χωρίσει όταν έπρεπε, μικρό πέος, για το οποιο άκουσα την ατάκα "Που πας να γαμησεις με αυτό το πράγμα" την πρώτη φορά που πήγα να κάνω κάτι με κοπέλα.
Έχω φτάσει 3η λυκείου, έχω μια πολύ άσχημη ψυχολογία, το έχω ρίξει στο φαΐ, εννοείται κοπέλα ούτε καν στον ορίζοντα, λόγω του φόβου να μην ξανασυναντησω τέτοια αντίδραση , και ψέμματα. Πολλά ψέμματα. Ψέμματα στον πατέρα μου για να αποφύγω καυγάδες, στους γύρω μου ότι η σχολή που δήλωσα πρώτη εννοείται ότι ήταν κάτι που το ήθελα πολύ (όπως έχετε καταλάβει, απόφαση πατέρα και αυτή, άλλα πράγματα ήθελα εγώ, αλλά δεν έπαιζε και πολύ μεγάλη σημασία), ψέμματα ότι και καλά κάνω δίαιτα στους δικούς μου, ενώ τα πίτουρα έπεφταν βροχή. Βγαίνουν οι βάσεις, περνάω στην σχολή που δεν ήθελα, πακετάρω, φεύγω.
Εκεί έρχεται σιγά σιγά η πρώτη συνειδητοποίηση ότι η ζωή μου δεν θα είναι όπως την φανταζόμουν. Κάνω κάποιες παρέες οι οποίες με ξεγραφαν σιγά σιγά, τα ξέρετε, οι παρέες 1ου έτους που πέφτεις σε όποιον βρεις μπροστά σου. Αυτοπεποίθηση 0 συν τα κιλά που μάζεψα, άρα κίνηση σε κοπέλα με τίποτα. Περνάω τα περισσότερα βραδιά μόνος μου κλαίγοντας γιατί η μοναξιά είναι αφόρητη. Πρώτη εξεταστική κανένα μάθημα περασμένο, ουρλιαχτά από το τηλέφωνο ότι θα με μαζέψουν πίσω, ότι είμαι τεμπέλης, ότι τους τρώω τα λεφτά για να κάνω την τρελή ζωή οπότε από κει και πέρα πάλι ψεμματα, για να μην έχω καυγάδες.
Η ζωή μου ήταν λες και είμαι ζόμπι τα περισσότερα χρόνια. Κοιμόμουν στις 7 το πρωΐ, ξυπνούσα στις 10 το βράδυ, delivery και παιχνίδια στον υπολογιστή. Γνωρίζω μια κοπέλα, εξαιρετική φίλη, ήταν η πρώτη που μίλησα ποτέ για τα προβλήματά μου, η οποία έκανε τα πάντα για να με βγάλει από τον βούρκο μου. Εγώ όμως δεν ακουγα και πολύ. Άφηνα τα χρόνια να περνάνε έτσι και το μόνο που έκανα είναι να κάθομαι και να κλαίω.
Μια μέρα μαθαίνω ότι κάποιος έψαχνε άτομο για δουλειά και σκέφτομαι μέσα μου "Δεν πάω; Δεν έχω κάτι να χάσω." Που να 'ξερα. Τα λεφτά άθλια, οι ώρες άπειρες, οι ευθύνες πολλές, να μην σταματάω να δουλεύω, 15ωρα κάθε μέρα, να προσπαθώ μόνο και μόνο για να καταφέρω να ανεξαρτητοποιήθω από τον πατέρα μου και να κάνω αυτά που θέλω εγώ στην ζωή μου. Εννοείται απέτυχα παταγωδώς.
Γνωρίζω μια κοπέλα μέσα σε μια παρέα που είχα σχηματίσει, πρώτη φορά στην ζωή μου που αισθάνομαι ότι ίσως να μετράω σαν άντρας, σαν άνθρωπος, φαίνεται να υπάρχει ενδιαφέρον από την άλλη πλευρά. Παράλληλα ξεκινάω και γυμναστήριο, μπας και χασω τα κιλά μου. Εντωμεταξύ τα ψυχολογικά μου να ουρλιάζουν μέσα μου και να μου λένε ότι "Δεν αξίζεις εσύ, γιατί να κάτσει να ασχοληθεί μια κοπέλα μαζί σου; Τι να σε κάνει; Αυτή θέλει να σε παίξει. Και να μην θέλει να σε παίξει, θα σε παρατήσει για κάποιον καλύτερο. Ποια κοπέλα θα κάτσει να ασχοληθεί μαζί σου;" Το ενδιαφέρον από την άλλη πλευρά να γίνεται όλο και πιο έντονο, οπότε σκέφτομαι μέσα μου "Δεν το ρισκάρω; Τι έχω να χάσω;" Που να 'ξερα. Ο, τι και να έκανα ήταν λάθος, πήγαινα να την πάρω αγκαλιά τραβιόταν "Μην κάνεις τέτοια, θα μας σχολιάζουν", μια εβδομάδα μετά "Έχω ξενερώσει μαζί σου, δεν με κυνηγησες σαν άντρας που είσαι, εδώ το χέρι δεν μου έπιασες ούτε μια φορά". Με πίεσε τόσο πολύ που άρχισα να βγάζω πολύ κακο εαυτό. Σε έναν καυγά που είχαμε "Πόσο σε λυπάμαι που δεν θα βρεις ποτέ καμία να σε ανεχτεί", "Είχες ποτέ καμία σοβαρή σχέση; Γιατί συμπεριφέρεσαι σαν παιδάκι, όχι σαν άντρας", μου χτυπούσε έναν έναν όλους τους φόβους που είχα. Μέχρι και σήμερα έχουμε πάντα σκαμπανεβάσματα, μια μαλώνουμε, μια μου κάνει τα γλυκά τα μάτια αλλά ποτέ δεν δέχεται κάτι παραπάνω, μένουμε μόνο εκεί, προφανώς γιατί η σχέση που έμαθα ότι έχει, την έχει γραμμένη, την κερατωνει και θέλει κάπως και αυτή να επιβεβαιώθει σαν γυναίκα. Άλλη μια αποτυχία στην ζωή μου.
Πλέον η καθημερινότητα μου είναι αβάσταχτη. Περπατάω για να πάω στην δουλειά και βλέπω ζευγάρια και σκέφτομαι "Κοίτα τους γιατί εσύ δεν πρόκειται να το ζήσεις ποτέ". Το ίδιο και στο σουπερμάρκετ, στο μετρό, παντού. Δουλεύω και δεν πληρώνομαι και όσο και να προσπάθησα, δεν έχω βρει κάτι καλύτερο. Έρχονται οι λογαριασμοί και παθαίνω κρίσεις πανικού. Προσπάθησα να πάω σε ψυχολόγο, σε κέντρο ψυχικής υγείας αλλά δεν με βοήθησε καθόλου. Λεφτά για έξω, δεν έχω.
Κάθομαι και σκέφτομαι πόσο πολύ χάλια έχει γίνει η ζωή μου. Δεν έχω γυρίσει ποτέ στο σπίτι και να έχω κάποιον να με περιμένει, δεν έχω βγει ένα ραντεβού, δεν έχω ακούσει ποτέ σε θέλω, είσαι όμορφος, έστω έναν καλό λόγο. Και όσο και να λέω ότι πρέπει κάποια στιγμή να το συνειδητοποιήσω ότι θα είμαι μόνος μου μια ζωή, η άλλη μου δίνει ψίχουλα, και εγώ τα τσιμπάω και μετά με κάνει όλο και χειρότερα.
Εν κατακλείδι: Έχω φτάσει στα 25 μου, είμαι μόνος μου, παρθένος, με μικρό πουλί, με μια δουλειά που δεν με πληρώνει, σε μια σχολή που δεν θέλω να την τελειώσω, με έναν πατέρα που αν μπορούσα δεν θα του ξαναμιλουσα ποτέ, με μια κοπέλα που με σκίζει καθημερινά, που με κοροϊδεύει μπροστά στα μάτια μου και εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτά. Αισθάνομαι άχρηστος σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Ντρέπομαι για τον εαυτό μου. Και το χειρότερο είναι ότι δεν βλέπω φως στο τούνελ.
