Έλλειψη κινήτρων, απάθεια, κενό
Δεν ξέρω αν είναι η κατάλληλη κατηγορία για αυτό το θέμα αλλά μιας και απ'όσο το'χω ψάξει η κοντινότερη περιγραφή για την περίπτωσή μου είναι σχιζοειδής προσωπικότητα (και ενδεχομένως διαταραχή) το βάζω εδώ.
Είμαι σχεδόν 30, και απ'όσο σχεδόν θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν διαφορετικός απ'τους γύρω μου σε κάποια θέματα, τα οποία με τα χρόνια γίνονται όλο και πιο εμφανή. Πάντα είχα μοναχικές τάσεις, δεν ένιωθα την ανάγκη να είμαι μέλος κάποιου συνόλου στο σχολείο και αργότερα, και οι φιλίες μου όλα αυτά τα χρόνια είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Όσο για το άλλο φύλο, εκτός από μια πρόσφατη σχέση έχω σχεδόν ανύπαρκτη εμπειρία. Ο βασικός λόγος δεν είναι ανασφάλεια ή ντροπή όπως συμβαίνει συνήθως αλλά έλλειψη επιθυμίας και αδιαφορία. Δεν με απωθεί κατά κανόνα η επαφή ούτε θεωρώ τον εαυτό μου μισάνθρωπο, απλά φαίνεται πως δεν εισπράττω ό,τι θετικό εισπράττουν συνήθως οι φυσιολογικοί άνθρωποι από τις σχέσεις τους και επομένως δεν έχω κίνητρο να τις κυνηγήσω και (κυρίως) να καταβάλλω προσπάθεια για τη διατηρήσή τους.
Δεν είναι η έλλειψη σχέσεων όμως αυτό που με έκανε να το ψάξω και να ενδιαφερθώ για ενδεχόμενη βοήθεια από κάποιο ειδικό. Η αδιαφορία για κοινωνική ζωή φαίνεται να είναι μέρος μιας γενικότερης απάθειας και απόσυρσης απ'τη ζωή. Ενώ πάντα ήμουν καλός με ότι ασχολούμουν, τα τελευταία χρόνια η πτώση της παραγωγικότητας, συγκέντρωσης, πρωτοβουλίας και επιμονής μου δημιουργεί ήδη πρακτικά προβλήματα σε σπουδές και δουλειά. Το όποια λίγα ενδιαφέροντα είχα κινδυνεύουν να εκλείψουν, όπως και η επιθυμία για νέες γνώσεις και εμπειρίες. Τα περισσότερα συναισθήματα - θετικά και αρνητικά - έχουν ατροφήσει, χαθεί ή απλά δεν υπήρχαν ποτέ. Πάθος, ενθουσιασμός, όνειρα, φιλοδοξίες είναι έννοιες άγνωστες ή ξεχασμένες.
Το μόνο συναίσθημα - αν πρόκειται για συναίσθημα - είναι μια συνεχής, ακατανίκητη βαρεμάρα, ένα κενό χωρίς αρχή και τέλος. Νιώθω σαν ζωντανός νεκρός, σαν θεατής της ζωής και του εαυτού μου. Κάνω ό,τι κάνω επειδή πρέπει ή για να σκοτώσω κάπως την ώρα μου, για να απασχολήσω το μυαλό μου απ'το να μην σκέφτεται την έλλειψη οποιουδήποτε νοήματος. Καμιά δραστηριότητα δε μου προκαλεί πραγματική ικανοποίηση, στην καλύτερη περίπτωση είναι κάποια στιγμιαία απόλαυση (π.χ. φαί ή σεξ). Η πιο συχνή μου σκέψη για οτιδήποτε είναι "ε και;". Βλέπω τους φυσιολογικούς ανθρώπους να ζουν τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της.. απ'τη μια τους λυπάμαι κι απ'την άλλη τους ζηλεύω που χαίρονται ή λυπούνται πραγματικά για πράματα τόσο μικρά και τιποτένια (για μένα), και αναρωτιέμαι μήπως παίζουν κι αυτοί θέατρο όπως εγώ για να μοιάζουν σχετικά φυσιολογικοί. Αν και δε σκέφτομαι σοβαρά την αυτοκτονία (κυρίως λόγω δειλίας και του πόνου που θα προκαλέσει σε 1-2 κοντινά μου πρόσωπα), θα προτιμούσα να μην είχα καν γεννηθεί.. πολύ κακό για το τίποτα.
Δεν ξέρω αν είναι σχιζοειδής διαταραχή, κατάθλιψη, φιλοσοφικός μηδενισμός ή τίποτα άλλο αλλά ξέρω ότι αν δεν αλλάξει κάτι ο κατήφορος προς την πλήρη απάθεια θα συνεχιστεί. Αν έχει κανείς εμπειρία με παρόμοια κατάσταση ή προτάσεις ας γράψει..
Αυτό που λείπει είναι αυτό που σκοτώθηκε απο τις επιλογές μας.
Όλα αυτά που αισθάνομαι και αισθάνεσαι έχουν να κάνουν με την γαλούχηση και γενικά την οικογένεια την αποδοχή του εαυτού σου απο εσένα και την οικογένειά σου και την κατάκριση. Με την εσωτερική εμμονή της τελειότητας. Επειδή λοιπόν το τέλειο είναι άπιαστο, υπάρχει παραίτηση απο πρίν ξεκινήσει κάν μιά πράξη.Τα συναισθήματα αυτά κατα την διάρκεια της ημέρας υποχωρούν μα εμφανίζονται όλο και πιό ισχυρά κατόπιν και κάνουν το άτομο ανίκανο να αντιδράσει και να εκφράσει οποιαδήποτε αντήρηση σε κάποιο θέμα κτλ κτλ. Μειώνει την κοινωνικότητα κλπ κλπ. Το θέμα είναι οτι δέν υποχωρεί! Και μόνο που έχεις το κουράγιο και αναλύεις τόσο διεξοδικά τα συναισθήματά σου πάντως είναι θετικό. Προφανώς Μιά πολύ μεγάλη αλήθεια σου έχει σκοτωθεί κατα την διάρκεια των εμπειριών σου και αυτός είναι ο λόγος κατα την γνώμη μου που αισθάνεσαι έτσι. Αναζητώντας λοιπόν κάτι που έχεις πείσει τον εαυτό σου οτι δέν υπάρχει, θλίβεσαι και η αυτολύπηση είναι μόνο η αρχή. Ελπίζω να μήν κούρασα... Θα έγραφα σελίδες αλλά σέβομαι το φόρουμ και δέν ξέρω πώς εκλαμβάνονται αυτά που λέω. Αυτό που σου λείπει υπάρχει.
