πως νιωθετε οταν σας κοιταν στα ματια? Τους αφηνετε? Εγω προσωπικα νευριαζω... κυριως σε αγνωστους. Ο γνωστος παει κι ερχετε..
Printable View
πως νιωθετε οταν σας κοιταν στα ματια? Τους αφηνετε? Εγω προσωπικα νευριαζω... κυριως σε αγνωστους. Ο γνωστος παει κι ερχετε..
Ανάλογα το κοίταγμα.. πχ εγώ ως οδοντίατρος έχω διαρκώς μάτια ασθενών καρφωμένα πάνω μου. Κοίταγμα μπορεί να είναι φλερτ επίσης. Νευριάζεις αν κάποιος σε κοιτάει περίεργα.
Οχι μιλαω κυριως απο τελειως αγνώστους.
Πολλές φορές κοιτάμε τον οδοντίατρο στα μάτια γιατί έτσι μόνο μπορούμε να επικοινωνήσουμε κατά την διάρκεια της θεραπείας μας .
Όταν κάνει μια εργασία και σε ρωτάει αν πονάς αν αισθάνεσαι κάτι και γενικά ερωτήσεις που θα πρέπει να απαντηθούν μόνο με νεύμα δεν γίνεται όλο αυτό ?
Είναι ένα είδος επικοινωνίας που το συναντάς πάρα πολύ συχνά στην συγκεκριμένη ειδικότητα ...
Το να κοιτάς έναν άνθρωπο στα μάτια είναι η καλύτερη απόδειξη της ντομπροσυνης σε ότι αφορά μια γενική συζήτηση .
Όσο αφορά το ερωτικό κομμάτι είναι καθαρά η αίσθηση αυτοπεποίθησης που έχει αυτός που καρφώνει τον άλλον ώστε να πάρει αυτό που πραγματικά θέλει.
Εγω κοιτώ στα μάτια γνωστούς και αγνώστους, οποτε δεν με ενοχλεί. Το βλέμμα σου πρεπει να ναι δυνατό.
Θυμάμαι μια συμβουλή από μια παλαιότερη οδοντίατρο σε εμένα όταν την ρώτησα πως θα καταλαβαίνω ότι ο ασθενής πονάει (γιατί θα πει κάποιος "πόσο μυαλό θέλει" αλλά πολλοί ασθενείς κάνουν στα ψέματα ότι πονάνε γιατί θεωρούν ότι θα αλλάξει κάτι). Μου λέει φαίνεται στα μάτια ο πόνος. Επίσης φαίνεται και ο φόβος στα μάτια αλλά και αν νιώθει καλά. Γενικά η οπτική επαφή θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό. Για μένα ο ασθενής συνεργάζεται με εμένα όταν κοιτιόμαστε, να ξέρει ότι είμαι εκεί και είναι όλα υπό έλεγχο.
Θεωρώ ότι είναι μια πολύ ιδιαίτερη σχεσή αυτή με τον οδοντίατρο. Γιατί η οδοντιατρική είναι μια μορφή χειρουργικής με ξύπνιο ασθενή. Επίσης νιώθουμε αρκετά ευάλωτοι με ανοικτό στόμα. Οπότε ο γιατρός κάπως πρέπει να νιώθει. Για αυτό κάτι μεγαλογιατρούς με ξινισμένη φάτσα που θεωρούν ότι πρέπει να ναι στριφνοί τους θεωρώ αποτυχημένους (από ιατρικής όχι οικονομικής άποψης). Ο κολλητός μου που φοβάται ήθελε να μου κρατάει το χέρι και του έλεγα δεν μπορώ να δουλέχω με ένα χέρι και όλο μου κράταγε το γόνατο.
Επίσης λίγο άσχετο, αλλά σαν οδοντίατρος μαθαίνεις να λες το μέλλον. Μπαίνει πρώτη φορά στο ιατρείο κάποιος και ξέρεις επιτόπου ότι δεν θα πάει καλά μαζί του :P
Δεν εννοώ τη φάτσα, εννοώ το όλο attitude το ψυχρό και απρόσιτο. Που δεν βοηθάει τον άλλον να λυθεί. Το ακόμα χειρότερο είναι το υφάκι "αχ γιατί δεν πρόσεχες τα δόντια του" και η κριτική στάση. Η ειλικρίνεια βοηθάει γενικά. Πχ άτομα με βουλιμία έχουν κάποιες συγκεκριμένες διαβρώσεις, αν το αντιληφθεί ο οδοντίατρος και μιλήσει με τον ασθενή θα μπορούσε να τον κατευθύνει σε ειδικό. Αν υπάρχει κονδύλωμα στο στόμα να μιλήσει για κάποια πιο λεπτά θέματα σεξουαλικής υγείας. Και να υπάρχει οικειότητα (σε ορισμένα πλαίσια) για να μπορέσει να πάρει τηλέφωνο σε λίγο πιο παράξενη ώρα και να πει γιατρέ εχω πρηστεί δεν μπορώ να κοιμηθώ κτλ.