Από μία λεπτή κλωστή...

Πόσο εύθραστη είναι τελικα η ψυχική υγεία; Πόσο ισχύει αυτο που λένε, η λεπτή κλωστή που χωρίζει την υγεία από τη νόσο;

Είμαι συγκλονισμένη...Ένας άνθρωπος, ωραίος άνθρωπος, ευγενής, χαρούμενος, χωρίς να τον ξέρω ιδιάίτερα καλά, μα ήξερα ότι είχε απώλειες στη ζωή του, τον συναντώ στο δρόμο, του μιλάω, γεμίζει δάκρυα, τον αγκαλιάζω. Έλα, πάμε για καφέ να μίλήσουμε. Όχι, σε ευχαριστώ, να΄σαι καλά.

Και μετά από δύο μέρες μαθαίνω τα άσχημα νέα. Στην απομόνωση της κλινικής, βίαια, με κίνδυνο και την απόλυση από την εργασία. Χωρίς κανέναν να υπάρχει για στήριγμα.

Θεέ μου! Γιατί κάποιοι άνθρωποι να βασανίζονται από απανωτά χτυπήματα; Πόσο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος; Και τι γίνεται αν δεν έχει κανέναν να στηριχθεί, ένα αποκούμπι; Το στιγμα μιας μικρής κοινωνίας; Η απόλυση;
Άραγε υπάρχει το καμπανάκι να χτυπήσει για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και να είμαστε εμείς οι ίδιοι σε θέση να ζητήσουμε βοήθεια; Όταν κανένας μπορεί να μην υπάρχει για μας εκεί;

Πολύ λυπηρό το γεγονός ανώνυμη......
Το καμπανάκι.....σε μένα δε χτύπησε....τυραννήθηκα αρκετά κ συγχρόνως ντρεπόμουν.
Νόμιζα ότι όλο αυτό το λούκι θολής σκέψης που μπήκα ήταν πραγματικό.Ότι αυτή η θολή όψη της ζωής ήταν πραγματική.Πως όντος δεν άξιζε να ζω κ.λ.π.Τα ψυχοσωματικά με ανάγκασαν να πάω σε νευρόλόγο(όχι ψυχίατρο!)αρχικά,νόμιζα πως είχα πρόβλημα με τα νεύρα μου απλά.Όπου διαγνώστηκε κατάθλιψη κ ξεκίνησα αντικαταθλιπτικά....
Δε νομίζω πως μπορούμε να ακούσουμε πάντα το καμπανάκι...μακάρι να μπορούσαμε....
Εαν δεν υπάρχει κ κανείς...τι να πω....δύσκολα τα πράγματα.....πολύ δύσκολα.

Άρσι μου...
κι εγώ αρνιόμουν ότι χρειαζόμουν βοήθεια. Πίστευα ότι η κατάληξη σε ειδικό θα είναι...κατάληξη. Βοήθεια=αδυναμία για μένα. Απορώ πως άντεξα μόνη μου τότε, χωρίς να μιλάω σε κανέναν για ότι περνούσα. Δε θεωρώ τον εαυτό μου δυνατό, μα τυχερό τότε. Τώρα δε θα μπορούσα να το ξανακάνω, όχι γιατί είμαι πιο αδύναμη - ίσως και να είμαι - αλλά γιατί το θεωρώ επικίνδυνο.

Οπότε πιστεύω το καμπανακι υπήρχε. Και σε μένα, και σε σένα. Σε όλους. Απλά το αρνιόμασταν. Ντρεπόμασταν. Οπότε μου φαίνεται αδιανόητο να μην υπήρχε και στον άνθρωπο αυτό.
Αχ καλή μου ο συγκεκριμένος άνθρωπος \"δυστυχώς\" μπήκε μέσα για πολύ πιο ακραίους λόγους. Και πονάω για αυτόν πραγματικά που θέλω να πάω να τον δω, αρκεί να μην αιστανθέι άσχημα...

Πηγαινε να τον δεις ,χρειαζεται την συμπαρασταση σου.Αλλα κ αν αντιδρασει ασχημα βαθια μεσα του θα ξερει οτι υπαρχει ενας ανθρωπος που τον νοιαζεται.

Θα το κάνω Μαρία μου. Αν και φοβάμαι πάρα πολύ γιατί κι εγώ δεν είμαι τόσο δυνατή. Ελπίζω να το κάνω στο σωστό timing.

Το άλλο θέμα που με βασανίζει είναι ότι έμαθα για έναν άνθρωπο που σπάει σε χίλια κομμάτια από τη μια στιγμή στην άλλη. Αυτό με τρομάζει...Για μένα...

Ακολουθησε την διαισθηση σου κ μην φοβασαι .Ο φοβος ειναι δημιουργημα του μυαλου μας ,απο μας εξαρταται αν θα του δωσουμε τροφη κ λογο υπαρξης η αν θα τον διωξουμε μακρια.
Οι ισοροπιες ειναι πραγματι πολυ λεπτες κ ευθραστες ομως να σκεφτεσαι παντα οτι ο δρομος επιστροφης ειναι παντα ανοιχτος.Απο μας εξαρταται .

Σε μενα χτυπησε πολλες φορες. Δεν το ακουσα, με βοηθησαν αλλοι να το ακουσω. Οταν το ακουσα, ενιωσα πώς δεν ειχα πολλες επιλογες...Η ψυχοθεραπευτρια μου επεμενε πώς ειχα.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Πόσο εύθραστη είναι τελικα η ψυχική υγεία; Πόσο ισχύει αυτο που λένε, η λεπτή κλωστή που χωρίζει την υγεία από τη νόσο;

---

Μια λεπτή κλωστή, στην κυριολεξία, χωρίζει την τρέλα από την λογική..

Πρόσφατα άκουσα πως οι ψυχώσεις, οι νευρώσεις και οι καταθλίψεις θα είναι οι αρρώστιες του μέλλοντος. Το καμπανάκι το χτυπάνε...η μελλοντολογία είναι της μόδας και ο κόσμος προσπαθεί να ξυπνήσει όσο πιο γρήγορα μπορεί. Η ανακύκλωση της γνώσης καλά κρατεί..

Ελπίζω να πάνε όλα καλά με τον φίλο σου anwnimi.

Σοφια τωρα πιστευεις οτι η ψυχοθεραπευτρια σου ειχε δικιο η αδικο?

Quote:

---

Originally posted by Sofia
Σε μενα χτυπησε πολλες φορες. Δεν το ακουσα, με βοηθησαν αλλοι να το ακουσω. Οταν το ακουσα, ενιωσα πώς δεν ειχα πολλες επιλογες...Η ψυχοθεραπευτρια μου επεμενε πώς ειχα.

---

Ευτυχώς κάποιοι άνθρωποι έχουν ανθρώπους που να τους υπενθυμίζουν το καμπανάκι που είναι φανερό. Αν και δεν έιναι πάντα απλά τύχη το να έχεις ανθρώπους δίπλα σου αλλά δικό σου επίτευγμα.

Όταν όμως είναι πραγματικά ατυχία; Το να είσαι εντελώς μόνος; ΠΟΥ να ακουμπήσεις; ΠΟΥ να στηριχτείς;

Quote:

---

Originally posted by vince

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Πόσο εύθραστη είναι τελικα η ψυχική υγεία; Πόσο ισχύει αυτο που λένε, η λεπτή κλωστή που χωρίζει την υγεία από τη νόσο;

---

Μια λεπτή κλωστή, στην κυριολεξία, χωρίζει την τρέλα από την λογική..

Πρόσφατα άκουσα πως οι ψυχώσεις, οι νευρώσεις και οι καταθλίψεις θα είναι οι αρρώστιες του μέλλοντος. Το καμπανάκι το χτυπάνε...η μελλοντολογία είναι της μόδας και ο κόσμος προσπαθεί να ξυπνήσει όσο πιο γρήγορα μπορεί. Η ανακύκλωση της γνώσης καλά κρατεί..

Ελπίζω να πάνε όλα καλά με τον φίλο σου anwnimi.

---

Πόσο πραγματικά λεπτή είναι τελικά vince; Εθελοτυφλούμε όταν τη νομίζουμε τόσο λεπτή αφού υποτίθεται πως πάντα υπάρχει ένα καμπανάκι ή τελικά είναι όντως πολύ λεπτή και τελείως αναπάντεχο (ή γονιδιακό) το να σπάσει;

Σ\'ευχαριστώ για την ευχή σου, πραγματικά.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Άρσι μου...
κι εγώ αρνιόμουν ότι χρειαζόμουν βοήθεια. Πίστευα ότι η κατάληξη σε ειδικό θα είναι...κατάληξη.

---

Αχ!ανώνυμη το πρώτο βράδυ με τα κουτιά χάπια σπίτι(πριν τα πάρω)έβλεπα όλη νύχτα εφιάλτες....Απορώ πως τα πήρα την άλλη μέρα!!!!!!!

Κ γω λέω να πας ανώνυμη.Συμφωνώ με τη Μαρία.Όποια κ αν είναι η αντίδρασή του καταβάθος θα ξέρει πως κάποιος νιάζεται γι΄αυτόν.

Αυτό που λες πως είναι να βλέπεις κάποιον να σπάει σε χίλια κομμάτια...το έζησα κ εγώ σε φίλο του πρώην φίλου μου.Σοκ.Αυτό έχω να πω.Ένα παιδί πανέξυπνο,φιλοσοφημένο,κοι νωνικό,άψογο συζητητή(δεν τον ξεχνούσες εύκολα)κ μέσα σε ένα μήνα.....αυτό που έμαθα είναι ότι τρελάθηκε..
Τον είδα 5΄ λεπτά πριν φύγει για πάντα απ\'την πόλη(με τους γονείς του εννοείται)κ ήταν σαν να έβλεπα άλλον άνθρωπο στο ίδιο σώμα..κ τι άνθρωπο.....5 χρονο κ χωρίς επικοινωνία με το περιβάλλον.Τότε είχα σοκαριστεί για πάρα πολύ καιρό.
Η μάνα του δεν είχε επιλογή παραιτήθηκε απ΄τη δουλειά της κ ήταν μέρα νύχτα μαζί του.Ήθελαν να αποφύγουν τον εγκλεισμό του.Τελικά δεν ξέρω τι απέγινε.
Πάντως είναι σοκ.

Ο φίλος σου επικοινωνεί με το περιβάλλον?εννοείται αν θες απαντάς....

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Πόσο πραγματικά λεπτή είναι τελικά vince; Εθελοτυφλούμε όταν τη νομίζουμε τόσο λεπτή αφού υποτίθεται πως πάντα υπάρχει ένα καμπανάκι ή τελικά είναι όντως πολύ λεπτή και τελείως αναπάντεχο (ή γονιδιακό) το να σπάσει;

---

Είναι τόσο λεπτή όσο η γραμμή που χωρίζει την κοινωνία από το χάος. Ίσως να καταλαβαίνεις την συσχέτιση που κάνω..

Όσον αφορά την επόμενη ερώτηση σου...θα έλεγα πως όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά. Μπορεί ένας άνθρωπος να είναι πολύ ευαίσθητος αλλά να μην φτάσει στην μέγιστη παράνοια..όμως...υπάρχει και ένα όμως. Ας πάρω για παράδειγμα εμένα.

Όταν έπαθα ότι έπαθα ένιωθα πως βρισκόμουν σε ένα κομβικό σημείο στην ζωή μου. Θα μπορούσα να πω πως κάτι έγινε και μου συνέβη αυτό. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν επιλογή μου..αλίμονο αν το έλεγα αυτό... το πιστεύεις ότι αν θέλω μπορώ να τα θυμηθώ όλα...ακόμα και το αίσθημα της παράνοιας σαν να είναι βαθιά ριζωμένο στην κοσμογένεση..σαν να υπάρχει ένα όριο που έβαλε κάποιος/κάτι στον άνθρωπο..προτού εκείνος βεβηλώσει την πηγή της δημιουργίας του.

Κάπως ασαφή τα όσα λέω...έμπαση περίπτωσή....αυτά συμβαίνουν. Δεν ξέρω αν φταίει το γονίδιο ή το περιβάλλον αλλά κάτι φταίει σίγουρα...

Βινς με προλαβες.Μολις θα σου ελεγα να μου εξηγησεις την τελευταια παραγραφο

Δεν ξέρω μάλλον με έπιασε instant paranoia και έγραψα μπούρδες..

Ίσως απλά η ανάγκη μου να βρω ένα νόημα σε όλη αυτή την τρέλα (και δεν εννοώ συγκεκριμένα μόνο εμένα) ακυρώνει την λογική που κανονικά θα με βοηθούσε στο να δώσω ένα ξεκάθαρο νόημα.

Άρσι μου δεν είναι καν φίλος μου, είναι γνωστός και συνάδελφος. Απλά με άγγιξε πολύ και η ιστορία του (πολλά κοινά), η επαφή μας μέσω δουλειάς (καθαρά φιλική) αλλά και η τελευταία συνάντηση. Σαν να είχε κάτι το μοιραίο, το μακάβρια μοιραίο αυτή η συνάντηση.

Vince πραγματικά πολύ χρήσιμα αυτά που γράφεις...Προσπαθώ να τα καταλάβω και είναι σαν να προσπαθώ να αποκωδικοποιώ το μυστήριο της λεπτής κλωστής. Αποκωδικοποιείται τελικά; :(

Quote:

---

Originally posted by mariafound82
Σοφια τωρα πιστευεις οτι η ψυχοθεραπευτρια σου ειχε δικιο η αδικο?

---

πιστευω εκ των υστερων πώς ειχε δικιο τελικα

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Προσπαθώ να τα καταλάβω και είναι σαν να προσπαθώ να αποκωδικοποιώ το μυστήριο της λεπτής κλωστής. Αποκωδικοποιείται τελικά; :(

---

Δεν ξέρω...εδώ ούτε οι ίδιοι οι ψυχίατροι δεν ξέρουν..εγώ θα βρω την απάντηση?

Νομιζω οτι δεν υπαρχει μια μονο εξηγηση που να ισχυει για ολα τα ατομα. Καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη.Πιστευω ομως χωρις να ειμαι ειδικος,οτι ενας απο τους κυριωτερους παραγοντες γιατην δημιουργια παρανοιας η κ ψυχικων νοσηματων ειναι οι εσωτερικες συγκρουσεις κ η ελλειψη αυτογνωσιας.

Quote:

---

Originally posted by vince

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Προσπαθώ να τα καταλάβω και είναι σαν να προσπαθώ να αποκωδικοποιώ το μυστήριο της λεπτής κλωστής. Αποκωδικοποιείται τελικά; :(

---

Δεν ξέρω...εδώ ούτε οι ίδιοι οι ψυχίατροι δεν ξέρουν..εγώ θα βρω την απάντηση?

---

Μα ακριβώς γι\'αυτό το λόγο δεν ξέρουν. Γιατί δεν το έχουν βιώσει. Μόνο θεωρητικά γνωρίζουν, όχι βιωματικά...
Ένας άλλος, ένας από εμάς, μπορεί να απαντήσει πολύ καλύτερα πόσο λεπτή τελικά είναι αυτή η κλωστή.

Quote:

---

Originally posted by mariafound82
Νομιζω οτι δεν υπαρχει μια μονο εξηγηση που να ισχυει για ολα τα ατομα. Καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη.Πιστευω ομως χωρις να ειμαι ειδικος,οτι ενας απο τους κυριωτερους παραγοντες γιατην δημιουργια παρανοιας η κ ψυχικων νοσηματων ειναι οι εσωτερικες συγκρουσεις κ η ελλειψη αυτογνωσιας.

---

Μαρια όντως το να βγάλουμε γενικά συμπεράσμαρα μόνο σε λάθη μπορεί να οδηγήσει. Έχεις δίκιο, κάθε άνθρωπος ειναι διαφορετικός. Όπως και η \"κλωστή\" του.

Αυτό που με προβλημάτισε πιο πολύ δεν είναι τα αίτια ακριβώς αλλά το πόσο εύκολα και γρήγορα μπορεί ένας άνθρωπος λόγω των αιτιών που υπάρχουν να μεταμορφωθεί από τη μια στιγμή στην άλλη, αυτό εννοώ μιλώντας για την περιβόητη εσωτερική μας κλωστή...

Δεν πιστευω οτι ολα αλλαζουν τοσο γρηγορα.Υπαρχουν προειδοποιησεις απο τον ιδιο τον εαυτο μας αρκετο καιρο πριν.Ομως δεν ειχαμε μαθει να δινουμε σημασια στα σηματα του κ στις εκκλησεις βοηθειας .Ο καθενας για διαφορετικους λογους πχ γιατι θα επρεπε να ερθει αντιμετωπος με τον ιδιο τον εαυτο του ,το οποιο ειναι επωδυνο στην αρχη.Καποιος αλλος γιατι πιστευε οτι ειναι ατρωτος...

Quote:

---

Originally posted by mariafound82
Δεν πιστευω οτι ολα αλλαζουν τοσο γρηγορα.Υπαρχουν προειδοποιησεις απο τον ιδιο τον εαυτο μας αρκετο καιρο πριν.Ομως δεν ειχαμε μαθει να δινουμε σημασια στα σηματα του κ στις εκκλησεις βοηθειας .Ο καθενας για διαφορετικους λογους πχ γιατι θα επρεπε να ερθει αντιμετωπος με τον ιδιο τον εαυτο του ,το οποιο ειναι επωδυνο στην αρχη.Καποιος αλλος γιατι πιστευε οτι ειναι ατρωτος...

---

συμφωνω απολυτα

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Πόσο εύθραστη είναι τελικα η ψυχική υγεία; Πόσο ισχύει αυτο που λένε, η λεπτή κλωστή που χωρίζει την υγεία από τη νόσο;

Είμαι συγκλονισμένη...Ένας άνθρωπος, ωραίος άνθρωπος, ευγενής, χαρούμενος, χωρίς να τον ξέρω ιδιάίτερα καλά, μα ήξερα ότι είχε απώλειες στη ζωή του, τον συναντώ στο δρόμο, του μιλάω, γεμίζει δάκρυα, τον αγκαλιάζω. Έλα, πάμε για καφέ να μίλήσουμε. Όχι, σε ευχαριστώ, να΄σαι καλά.

Και μετά από δύο μέρες μαθαίνω τα άσχημα νέα. Στην απομόνωση της κλινικής, βίαια, με κίνδυνο και την απόλυση από την εργασία. Χωρίς κανέναν να υπάρχει για στήριγμα.

Θεέ μου! Γιατί κάποιοι άνθρωποι να βασανίζονται από απανωτά χτυπήματα; Πόσο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος; Και τι γίνεται αν δεν έχει κανέναν να στηριχθεί, ένα αποκούμπι; Το στιγμα μιας μικρής κοινωνίας; Η απόλυση;
Άραγε υπάρχει το καμπανάκι να χτυπήσει για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και να είμαστε εμείς οι ίδιοι σε θέση να ζητήσουμε βοήθεια; Όταν κανένας μπορεί να μην υπάρχει για μας εκεί;

---

Πιστεύω οτι όντως, πρόκειται για μια λεπτή κλωστή, μου όμως, έχει την δύναμη της φλόγας του κεριού μέσα της...

Μπορεί να τρεμοπαίζει, αλλά καίει.

Θέλω να πω, οτι αυτή η κλωστή, ίσως και να κόβεται πιο αργά απο όσο νομίζουμε...

Πιστεύω οτι το να ζητά κανείς βοήθεια, αυτό, αν το καλοσκεφτέίς είναι κάτι που το κάνει ΠΑΝΤΑ μόνος του Ανώνυμη.

Ξεκινά απο την εσωτερική παραδοχή οτι κάτι δεν πάει καλά,
συνεχίζει απο το να στραφείς σε κάποιον εξωτερικά για να σε βοηθήσει...

Είναι θέμα απόφασης προσωπικής, το να έχει κανείς την δύναμη να βλέπει τα προσωπικά του όρια.
ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ>
για το πιοπ πέρα, μάλλον χρειάζομαι βοήθεια.

Κάτι που προαπαιτεί να απορρίψεις το - υποσυνείδητο έστω- αίσθημα παντοδυναμίας....

Ελπίζω (και όχι μόνο ελπίζω αλλά βαθιά πολύ βαθιά μέσα μου πέρα από το φόβο που μου προκάλεσε αυτό το γεγονός) ότι έτσι είναι καλή μου. Έχουμε κι εμείς ένα προσωπικό μερίδιο και δύναμη επιλογής...
Ακόμα κι αν η κλωστή αυτή σπάσει μια φορά, μπορεί με τη δική μας υπεύθυνη αλλαγή και επιλογή, να μην αφήσουμε να ξανασπάσει...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Πόσο εύθραστη είναι τελικα η ψυχική υγεία; Πόσο ισχύει αυτο που λένε, η λεπτή κλωστή που χωρίζει την υγεία από τη νόσο;

Είμαι συγκλονισμένη...Ένας άνθρωπος, ωραίος άνθρωπος, ευγενής, χαρούμενος, χωρίς να τον ξέρω ιδιάίτερα καλά, μα ήξερα ότι είχε απώλειες στη ζωή του, τον συναντώ στο δρόμο, του μιλάω, γεμίζει δάκρυα, τον αγκαλιάζω. Έλα, πάμε για καφέ να μίλήσουμε. Όχι, σε ευχαριστώ, να΄σαι καλά.

Και μετά από δύο μέρες μαθαίνω τα άσχημα νέα. Στην απομόνωση της κλινικής, βίαια, με κίνδυνο και την απόλυση από την εργασία. Χωρίς κανέναν να υπάρχει για στήριγμα.

Θεέ μου! Γιατί κάποιοι άνθρωποι να βασανίζονται από απανωτά χτυπήματα; Πόσο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος; Και τι γίνεται αν δεν έχει κανέναν να στηριχθεί, ένα αποκούμπι; Το στιγμα μιας μικρής κοινωνίας; Η απόλυση;
Άραγε υπάρχει το καμπανάκι να χτυπήσει για να προστατεύσουμε τον εαυτό μας και να είμαστε εμείς οι ίδιοι σε θέση να ζητήσουμε βοήθεια; Όταν κανένας μπορεί να μην υπάρχει για μας εκεί;

---

Μμμμμ.....ούτε παραγγελία να το είχα αυτό το θέμα.
Πριν μια εβδομάδα μια φίλη της μαμάς μου έχασε τον άντρα της με πολύ άσχημο τρόπο μόλις 52 χρονών. Είχαν προηγηθεί η μαμά μου, (μοναδική της φίλη), μετά η μητέρα της και τώρα αυτό. Όλα αυτά σε διάστημα 3,5 χρόνων. Να σημειώσω πως δεν έχει παιδιά και ούτε άμεσο συγγενικό περιββάλον.
Την πρώτη μέρα μου έλεγαν όλοι πως δεν μπορεί, δεν θα το αντέξει, δεν έχει τίποτα πια, μούτζα απ\' το σύπμαν και τέτοια.
Δεν είναι καλά, αλλά θα τα καταφέρει γιατί είναι πολύ δυνατή.
Τι θέλω να πω με αυτό; Όλα είναι θέμα ψυχικής αντοχής που αλλάζει ανάμεσα σε ανθρώπους, προσωπικότητες και ψυχισμούς. Κάτι που εμένα θα με καταρακώσει, ένας άνθρωπος θα το περάσει πιο εύκολα. Το παν είναι οι άμυνες και το μπακ ράουντ της ζωής μας.

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Όλα είναι θέμα ψυχικής αντοχής που αλλάζει ανάμεσα σε ανθρώπους, προσωπικότητες και ψυχισμούς. Κάτι που εμένα θα με καταρακώσει, ένας άνθρωπος θα το περάσει πιο εύκολα. Το παν είναι οι άμυνες και το μπακ ράουντ της ζωής μας.

---

Σύμφωνοι, το κάθε ερέθισμα, ο καθένας το βιώνει σε σχέση με τα προσωπικά όρια αντοχής του ( που επηρεάζονται απο το περιβάλλον μεσα στο οποίο και τον τρόπο με τον οποίο ζει).

Ωστόσο, δεδομένου οτι τα όρια αυτά μεταβάλλονται ανα περιοχές και ανα εποχές, η φύση τους δηλαδή είναι πολυδιάστατη και ρευστή, καλό είναι να έχουμε στο νου, οτι κι εμείς κι ο καθένας, ως άνθρωποι, έχουμε την αχίλλειο πτέρνα μας.

Τώρα το πού την έχει ο καθένας, αυτό είναι μια άλλη υπόθεση.Αλλά το εξαιρετικό είναι επίσης οτι τα όρια αντοχής μας αποκαλύπτονται, μόνο αφού πεσουμε στα βαθιά..

Θεοφανία μου, εύχομαι η φίλη της μαμάκας σου να το διαχειριστεί όσο πιο καλά αντέχει.
Μια εβδομάδα, ακόμα και 3 - 4 χρόνια.. είναι λίγος καιρός για να κατανοήσει κανείς τί έχει συμβεί ή για να πάρει μορφή αυτό που έχει συμβεί μέσα στον ψυχισμό του...

Εδώ άλλοι πενθούν στα κρυφά, χρόνια ολόκληρα...

Quote:

---

Originally posted by weird
Σύμφωνοι, το κάθε ερέθισμα, ο καθένας το βιώνει σε σχέση με τα προσωπικά όρια αντοχής του ( που επηρεάζονται απο το περιβάλλον μεσα στο οποίο και τον τρόπο με τον οποίο ζει).

Ακριβώς αυτό λέω. Ένας άνθρωπος που έχει μεγαλώσει παροπλισμένος απ\' την οικογενεια του, θεωρώ πως μπορεί να είναι πιο δυνατός σε σχέση με έναν άλλο που σε όλη του τη ζωή ταλαιπωρείται ψυχικά, (διαζυγιο, κακοποίηση, αδιαφορία στην οικογένεια). Φυσικά αυτό είναι σχετικό, μιλάω για το μεγαλύτερο ποσοστό.



Τώρα το πού την έχει ο καθένας, αυτό είναι μια άλλη υπόθεση.Αλλά το εξαιρετικό είναι επίσης οτι τα όρια αντοχής μας αποκαλύπτονται, μόνο αφού πεσουμε στα βαθιά..


Αυτό ακριβώς έχει συμβεί και σε μένα και στη φίλη της μαμάς μου, που το συζητούσαμε μόλις χτες. Αν σκεφτόμασταν πριν 3,5 χρονια πως θα γινόντουσαν όλα αυτά και μεις θα ζούσαμε \"φυσιολογικά\" θα μας φαινόταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Και εκεί λέγαμε για το \"Να μη σου δώσει ο Θεός αυτά που αντέχεις\"...

Θεοφανία μου, εύχομαι η φίλη της μαμάκας σου να το διαχειριστεί όσο πιο καλά αντέχει.
Μια εβδομάδα, ακόμα και 3 - 4 χρόνια.. είναι λίγος καιρός για να κατανοήσει κανείς τί έχει συμβεί ή για να πάρει μορφή αυτό που έχει συμβεί μέσα στον ψυχισμό του...

Αυτό είναι σίγουρο και το έχω δει και μέσα από μένα. Εγώ τόνισα το θέμα με την ανώνυμη, που ο συνάδελφος της δεν άντεξε και μπήκε σε κλινική, ενώ η φίλη της μαμάς μου είναι όρθια και αντιστέκεται στην τρέλα που σου φέρνει μια τέτοια κατάστση.

---