Καλησπέρα παιδιά εδω και ενα χρονο παλεύω με το άγχος έχω αλλάξει 5 ψυχολογους και μονο με αυτον τωρα νιωθω οτι κανω δουλειά.ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ περνάνε τελικα αυτα τα πρόβληματα η θα τυρανιεμαι μια ζωη?
Printable View
Καλησπέρα παιδιά εδω και ενα χρονο παλεύω με το άγχος έχω αλλάξει 5 ψυχολογους και μονο με αυτον τωρα νιωθω οτι κανω δουλειά.ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ περνάνε τελικα αυτα τα πρόβληματα η θα τυρανιεμαι μια ζωη?
Εγω δεν ξερω κανέναν που να τα χει καταφέρει πάντως.Quote:
Originally Posted by Light1
Μπορείς όμως να κάνεις την ζωη σου ποιο υποφερτή ανάλογα με το τι σε ταλαιπωρεί.
Σε άλλους περνάνε σε άλλους όχι, σε άλλους μέση κατάσταση.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι θέλει δουλειά και σωστά βήματα. Κάνε την ψυχοθεραπεία σου, ακολούθησε τις εντολές του γιατρού σου και μακάρι να πάνε όλα καλά.
Γιατι αλλαζεις ψυχολογους ?Quote:
Originally Posted by Light1
Τι περιμενεις απο αυτους ?
Πόσο καιρό βλέπεις τον τελευταίο; Υπάρχει μια ταινία, το A beautiful mind, που περιγράφει ακριβώς την άποψη μου για το αν περνάνε ή όχι ψυχικής φύσεως προβλήματα. Αγχος μπορεί να έχεις μια ζωή αλλά να καταφέρεις να φτάσεις σε ένα σημείο ισορροπίας μέσα από τη σωστή διαχείριση του. Η ψυχοθεραπεία βοηθάει αλλά θέλει χρόνο.
Γιατί διαβάζω για μεθόδους θεραπείας κτλπ.και σε οσους πηγα μου ελεγα απλα πως ημουν καθε βδομάδα τιποτα δεν υπηρχε κατι ένιωθα οτι πεταω τα λεφτα δεν ακολουθούσαμε κατι.Μονο τωρα νιωθω οτι κατι κανω
7-8 συνεδρίες περίπουQuote:
Originally Posted by Niels
Το γεγονος οτι εκανες λαθος επιλογες το εχεις σκεφτει?Quote:
Originally Posted by Light1
Κανε μια καλη ερευνα αγορας και το κυριοτερο θα παρεις βοηθεια απο τον επαγγελματια που θα κουμπωσετε .Θα νοιωθεις οτι σε αντιλαμβανεται και σε βοηθαει να πας ενα βημα παρακατω την σκεψει σου ωστε να βρειτε παρεα την πηγη ολου αυτου που σου συμβαινει .
Δεν ειπε κανενανς οτι ειναι ευκολο .Θεληση και πολυ ορεξη για δουλεια χρειαζεται αυτο !
Ολα αλαζουν! Με προσωπική δουλειά και με ψυχοθεραπεία!! Επειδή σ μιλάει ανθρωπος που υποφέρει απο διαταραχές άγχους σε διαβεβαιώνω οτι δε θα πάθεις τίποτα!! Επίσης οσο αφορά τη φαρμακοθεραπεία καλή δουλειά στο άγχος κάνουν τα αντικαταθλιπτικά ssriQuote:
Originally Posted by Light1
Πόση δουλειά ακομα? έχω κουραστεί
Τι συμπτώματα έχεις συγκεκριμένα; Κι εγώ παίρνω κατά καιρούς φαρμακευτική αγωγή για το αγχος και κατάθλιψη, αϋπνία κλπ. Κάνω τέσσερα χρόνια ψυχοθεραπεία.
...................
Πολύ άγχος που μς βαράει με ασχημα με ψυχωσωματικα αναγουλα ολη μέρα ,εμετοί σφυξιμο στο στηθος
Να γράψω με λίγα λόγια την δική μου ιστορία..Quote:
Originally Posted by Light1
Παλεύω χρόνια, ίσως σε όλη μου την ζωή. Θυμάμαι στο δημοτικό να κοιτάζω τους συμμαθητές που που έπαιζαν και ελεγα "μα καλα πως καταφέρνουν να είναι χαρούμενοι"? Δεν είχα συνειδητοποιήσει τι μου συμβαίνει μέχρι που στα 24 μου με έπιασαν σοβαρά ψυχοσωματικά. Σε σημείο που μου έδινε η μαμα μου να πιω νερό με καλαμάκι γιατί το ποτήρι ήταν πολύ βαρύ για να το κρατήσω. Ξεκίνησα ψυχοθεραπείες και μου έδωσαν αγωγή. Το χάπι με έπιασε αμέσως, από την πρώτη εβδομάδα όχι απλά έφυγαν όλα τα ψυχοσωματικά, αλλά ένιωθα άλλος άνθρωπος. Κοιμόμουν καλά και ξυπνούσα χωρίς ταχυκαρδίες. Περνούσε η μέρα χωρίς να φοβάμαι οτι θα πεθάνω ή οτι κάτι τραγικό θα μου συμβεί. Βέβαια αυτό δεν κράτησε πολύ γιατί το χάπι απλά κουκουλώνει το πρόβλημα, ρυθμίζει και λιγο τους νευροδιαβιβαστες. Το κλειδί είναι στην ψυχοθεραπεία.
Βρες λοιπόν έναν καλό ψυχοθεραπευτή. Και μην περιμένεις άμεσα και θεαματικά αποτελέσματα. Δεν είναι αντιβίωση να την πάρεις και σε δυο μέρες να είσαι περδίκι. Η ψυχοθεραπεία δυστυχώς θέλει πολύ χρόνο και χρήμα...
Έχουν περάσει 8 χρόνια από τότε. Έχω πολλά σκαμπανεβάσματα, έχω υπάρξει τέλεια, έχω υπάρξει και στα πατώματα. Το παλέυω όμως ακόμα και νομίζω θα το παλέυω σε όλη μου την ζωή. Ποτέ όμως δεν έφτασα πάλι στο σημείο πριν ξεκινήσω τις θεραπείες όπου όλα ήταν μαύρα και η ζωή για μένα ήταν απλά ένα μαρτύριο. Θέλει ΥΠΟΜΟΝΗ! Μπορεί να μην περάσει ποτέ 100%, θα δεις όμως οτι τα πράγματα θα φτιάξουν κατά πολύ και πως οι άσχημες μέρες θα είναι λίγες, I promise!
Εντωμεταξύ κάτι που ξεκίνησα πρόσφατα, επειδή έκοψα το χάπι, είναι ο διαλογισμός, διατροφή με ολιστική διατροφολόγο και το μασαζ για χαλάρωση. Με έχουν βοηθήσει αρκετά! Οι γιατροί συνέχεια μου προτείνουν να ξεκινήσω άσκηση, δεν το έχω κάνει ακόμα, δεν έχω κουράγιο πολλές φορές, όμως το έχω βάλει στόχο. Ψάξε να δεις τι μπορεί να δουλέψει σε εσένα και μην ανησυχείς, όλα με τον καιρό μπαίνουν στον δρόμο που πρέπει.
Σε ευχαριστώ πολυ για τον χρόνο σου καταρχην και τα λογια σ με ενθαρρύνουν αρκετα ευχαριστώ πολύ.Προσπαθω προσπαθώ πολυ απλα οταν δεν τα καταφέρνω η ξαναπεφτω στα ιδια με ριχνει πολυ ζηλευω τα πιο απλα πραγματα απο τους αλλους πλεονQuote:
Originally Posted by ElVa
Το να συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλους είναι λάθος. Δεν ξεκινούμε όλοι από την ίδια αφετηρία. Με την ψυχοθεραπεία σιγά σιγά θα μάθεις να κοιτάς μόνο τη δική σου εξέλιξη και θα ελέγξεις καλύτερα τα συναισθήματα σου και τη ζήλια που νιώθεις για τους άλλους.
Εγώ νομίζω άλλαξα 4 ψυχολόγους ψυχιάτρους...είχα πάρει κάποτε μια αγωγή μόνο για 2-3 μήνες...και πλέον μετά από 6 χρόνια μπορώ να σου πω ότι ναι περνάνε....ναι σχεδόν έχουν φύγει όλα...οι πανικού είναι πάρα πολύ μικροί...τα προβλήματα που μου έχουν μείνει είναι μία ελαφρύα ταχυκαρδία ..μόνιμα έχω 90-95 σφυγμούς....αλλά ναι τελειώνουν όλα....να είσαι αισιόδοξος και όλα θα πάνε καλά ..
Ζήλεια με την έννοια οτι ευχαριστιόνται στιγμές ενώ εγω τιποτα
Το κατάλαβα πώς το εννοείς αλλά όταν αρχίσεις να νιώθεις καλύτερα θα σταματήσεις να ασχολείσαι με τους άλλους. Το οποίο δεν μας βοηθάει έτσι κι αλλιώς, σε όποια ψυχολογική κατάσταση κι αν βρισκόμαστε. Βέβαια δεν είμαστε τέλειοι, κι εγώ το νιώθω και φαντάζομαι πάρα πολλοί αλλά έχει σημασία να το ελέγξουμε σε κάποιο βαθμό.
συμφωνω δεν περνανε... απλα γινετε και υποφερτη οπως λες....Quote:
Originally Posted by JimNirou
Μαλλον κανω λαθος ονειρα τα οποια δεν θα γινουν ποτε... και εγω δεινοπαθω και νομιζω οτι θα περασει... αλλα δεν θα περασει.. πρεπει να βρω τροπους να το διαχειριζομαι...
ειπες ολη την αληθεια!
εμενα ο καημος μου ειναι να βγω απο τα φαρμακα...
Όταν παθαίνεις 10 -20 πανικους την ημέρα και φτάνεις να παθαίνεις 1 την εβδομάδα και να μπορείς να τον ελέγχεις ...τότε ξέρεις οκ ότι όλα περνάνε...όλα έχουν τελειώσει...γιατί απλά κανένας ποτέ δεν μπορεί να έχει το τέλειο...Quote:
Originally Posted by hlias1988
Η ευα πωσ τι λενε πρεπει να παρει συμπληρωματα διατροφησ ο θεματοθετησ για να αλλαζει ψυχολογουσ τοσο ευκολα σημαινει οτι εχει προβλημα με το πωσ σχετιζεται με τον κοσμο ο ψυχολογοσ για να σε βοηθησει πρεπει να δει πραγματα απο σενα να πατησει πανω για να χτισει σχεση εμπιστοσυνησ κ ασφαλειασ εσυ δε δειχνεισ τιποτα
Αυτα απο το μετωπο
Elva αυτά που έγραψες. Τα είχα και γω περίπου σαν συμπτώματα.Quote:
Originally Posted by ElVa
Την πρώτη φορά την πρώτη χρονιά των σπουδών. Με πιεζε η μαμά μου (ευτυχως)να φάω γιατί είχα χάσει κιλά από το άγχος. Ένιωθα μεγάλη αδυναμία.
Ταχυκαρδιες τρελές.Ξυπνούσα με αυτές.
Τη δεύτερη φορά με λιγότερα ψυχοσωματικα θέματα όταν απολύθηκα απο τη δουλεα μου και ένιωθα χαμένη.
Δεν πίστευα ότι έχει άτομα σαν εμενα. Ένιωθα άχρηστη που σκεφτόμουνα ότι είμαι η μόνη στο κόσμο που νιώθει έτσι.
Meli-Meli δεν εισαι μονη. Και εγω ετσι πιστευα επειδη δεν γνωριζα καποιον που να τα εχει περασει.
Τα περνανε πολλοι απλα δεν τα λενε ολοι γιατι ακομα θεωρειται ταμπου.
Προ κοβιντ ειχαμε μαζευτει μια παρεα 20 ατομα σε ενα σπιτι και ξεκινησαμε δειλα την κουβεντα για ψυχολογια, ψυχοθεραπεια κλπ. Απο τα 20 ατομα μονο οι 2 δεν πηγαιναν σε ψυχολογο. Οι υπολοιποι ειχαν κρισεις πανικου, ψυχοσωματικα, καταθλιψη, αγχωδη διαταραχη κλπ. Οταν μαθαμε ο ενας για τον αλλον παθαμε σοκ, αλλο το ειναι και αλλο το φαινεσθαι τελικα. Και αυτο με εκανε να "χαρω" οταν καταλαβα οτι δεν ειμαι μονη, ο καθενας εχει το δικο του φορτιο και ομως αυτα τα ατομα, μαζι και εγω, μπορουμε και περναμε καλα! Με προσπαθεια ολα βελτιωνονται
Quote:
Originally Posted by ElVa
Ετσι οπως τα λες ειναι.Κι εγω απ οταν αρχισα να το συζητάω βρήκα πολλούς να έχουν τα ιδια θέματα.Εγω για να ειμαι ειλικρινης θεωρω οτι υπάρχει και κάποιο γονιδιακό υπόβαθρο πίσω από όλα αυτά.Γι αυτό και οχι...δε θεωρω οτι περνάνε οριστικά ολα αυτά.Μπορούν όμως να σε αφήσουν ησυχο για πολύ καιρό.Εγω για 10 χρόνια ημουν μια χαρά...τα ειχα αφήσει όλα πίσω.Ο κορονοιός και η καραντίνα δυστυχώς με πισωγύρισε.
Θέλει και τη δική μας προσπάθεια οπως λες ...να κανουμε πραγματα ακόμα και με το ζόρι ώστε να μένουμε λειτουργικοί και να μην κλεινόμαστε.
Παιδιά να κανονίσουμε καφεδακι να λέμε για τα συμπτώματα μας !!!
Σίγουρα είναι πολλά, κάποια προδιάθεση, τα παιδικά βιώματα, ακόμα και θυρεοειδή ή πολυκυστικές να έχεις κάποια στιγμή μπορεί να εμφανίσεις πανικό, κατάθλιψη, αγχώδης διαταραχες κλπ. Σίγουρα οι εποχές που ζούμε δεν βοηθάνε αλλά πως γίνεται βρε παιδιά οι γονείς μας να μεγάλωσαν τόσο ευτυχισμένοι ενώ δεν είχαν ούτε ένα ζευγάρι παπούτσια και εμείς από παιδιά ακόμα μέσα στα πούπουλα να περνούσαμε καταθλιψάρες? Και να είμαστε τόσοι πολλοί αυτοί που υποφέρουμε?
Το κατά πόσο περνάν ή όχι τα ψυχολογικά είναι υποκειμενικό.
Ξεκίνησα να εχω κατάθλιψη και άγχος από τα έντεκα. Από τότε ανά δυο χρόνια έρχεται ένα καταθλιπτικό επεισόδιο, φέτος η πρώτη χρονιά που ξεκίνησα ψυχοθεραπεία και τώρα έχω τέσσερις-πέντε μήνες παίρνω φάρμακα και ώρες ώρες και αγχολυτικά όταν χρειάζεται. Προσωπικά έχω αποδεχθεί ότι πολλές φορές θα έχω τα κάτω μου και δε θα μπορώ να κάνω ΤΙΠΟΤΑ.
Είναι σαν το μυαλό μου να με εγκαταλείπει.
Το θέμα με τους ψυχοθεραπευτές είναι να είναι οι κατάλληλοι για σενα. Προσωπικά ήμουν τυχερή σ αυτό. Κανε μια καλή έρευνα και πέρασε από όσους χρειάζεται μέχρι να βρεις αυτόν που σε βοηθάει
Εμένα κι οι γονείς μου είχαν ανά περιόδους κατάθλιψη (λόγω οικονομικών προβλημάτων, ιδιοσυγκρασίας και πένθους). Εγώ πιστεύω είναι πολυπαραγοντικό, δηλαδή μπορεί να ευθύνεται ο χαρακτήρας, ο τρόπος δηλαδή που σκεφτόμαστε και δρουμε, γονίδια αλλά κι ο σύγχρονος τρόπος ζωής, η ατομικότητα, ο καταναλωτισμός σαν ιδανικό κλπ.Quote:
Originally Posted by ElVa
Εμένα ο ένας γονιός είχε παρόμοια θέματα σε νεαρη ηλικια.Παρότι δεν τον ειχα ζησει εγω ετσι για να επηρεαστω...ουτε καν το γνωριζα ως γεγονός...ωστόσο κι εγω εβγαλα τα ίδια.Άτιμη κληρονομικότητα...Quote:
Originally Posted by ElVa
Ναι, και μενα η οικογένεια μου είναι αγχωδης. Ακόμα και το παιδί της ξαδέλφης μου που είναι 6 έχει φοβιες και άγχος για τα πάντα. Πχ αν πάνε κάπου και είναι μακριά, ή που δεν έχουν ξαναπάει φοβάται.
Επίσης και το σχολείο παίζει ρόλο γιατί έχει τιμωρητικο και ανταγωνιστικό χαρακτήρα πάρα διδακτικό. (Απουσιες,αποβολες,φοβο για χαμηλη βαθμολογια, παρατηρήσεις για διάφορους λόγους όπως καθυστέρηση στο να φτάσεις, παπαγαλία, αυτός έγραψε καλύτερα.) Αυτά όλα μαζεύονται.
Κι εγώ από μικρός είχα φοβίες για πολλά πράγματα, χρειαζομουν βοήθεια αλλά εκείνες τις εποχές δεν υπήρχε δυνατότητα.Quote:
Originally Posted by Meli-meli