ΕΡΩΤΗΣΗ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΟΡΙΑΚΗ

Γνωρίζετε αν μπορεί κάποιος/α να γίνει οριακός/ή μετέπειτα;

Quote:

---

Originally Posted by Insomnia96

Γνωρίζετε αν μπορεί κάποιος/α να γίνει οριακός/ή μετέπειτα;

---

μετεπειτα απο τι ?????

Quote:

---

Originally Posted by Insomnia96

Γνωρίζετε αν μπορεί κάποιος/α να γίνει οριακός/ή μετέπειτα;

---

πόσο μετέπειτα;

Γενικά στην οριακή κάποιοι υποστηρίζουν ότι κρίσιμος είναι ο πρώτος χρόνος. Μια δεύτερη άποψη λέει ότι είναι μέχρι τα 4-6 έτη. Γενικά μετά από την ηλικία αυτή δεν είναι δυνατό να παρουσιάσει κάποιος full οριακή αλλά μπορεί όμως να παρουσιάσει συμπεριφορά που να μοιάζει με οριακή. Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις μιλάμε για C-PTSD.

Quote:

---

Originally Posted by aeolus74

Γενικά στην οριακή κάποιοι υποστηρίζουν ότι κρίσιμος είναι ο πρώτος χρόνος. Μια δεύτερη άποψη λέει ότι είναι μέχρι τα 4-6 έτη. Γενικά μετά από την ηλικία αυτή δεν είναι δυνατό να παρουσιάσει κάποιος full οριακή αλλά μπορεί όμως να παρουσιάσει συμπεριφορά που να μοιάζει με οριακή. Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις μιλάμε για C-PTSD.

---

ζω με οριακη για πολλα πολλα πολλα χρονια πριν εχω μια διαγνωση . Μπορω να πω και απο εφηβικα χρονια αλλα και με χαρακτηριστικα διπολικης απο παιδικη ηλικια . Διαγνωση ειχα για την πρωτη γυρω στα 35 μου και για την αλλη μετα τα 40.Σιγουρα τα χαρακτηριστικα αλλαζουν αναλογα με τα εξωτερικα ερεθισματα αλλα και τις πιεσεις που δεχεσαι απο το περιβαλλον . Επισης μπορει να αρεις καποια απο αυτα με ψυχοθεραπεια .

Quote:

---

Originally Posted by VictoriaSkG

ζω με οριακη για πολλα πολλα πολλα χρονια πριν εχω μια διαγνωση . Μπορω να πω και απο εφηβικα χρονια αλλα και με χαρακτηριστικα διπολικης απο παιδικη ηλικια . Διαγνωση ειχα για την πρωτη γυρω στα 35 μου και για την αλλη μετα τα 40.Σιγουρα τα χαρακτηριστικα αλλαζουν αναλογα με τα εξωτερικα ερεθισματα αλλα και τις πιεσεις που δεχεσαι απο το περιβαλλον . Επισης μπορει να αρεις καποια απο αυτα με ψυχοθεραπεια .

---

Είναι πραγματικά κρίμα που στη περίπτωση της οριακής συχνά δεν γίνονται νωρίς διαγνώσεις ή και καθόλου. Εγώ πάντως αναφέρθηκα στο πότε διαμορφώνεται η διαταραχή, και όχι στο πότε γίνεται η διάγνωση που μπορεί να μη γίνει και ποτέ. Γενικά τα πρώτα χαρ/κά της BPD βγαίνουν στην εφηβεία. Πάντως από όσο γνωρίζω η bpd + διπολική είναι δύσκολη περίπτωση.

Καλησπέρα σας και πάλι. Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας. Ένας έφηβος όμως δεν μπορεί να εμφανίζει στοιχεία οριακής προσωπικότητας, διανύοντας την περίοδο της εφηβείας;
Κοιτάζοντας τα χαρακτηριστικά της οριακής προσωπικότητας, σίγουρα πολλοί εμπίπτουμε σε κάποια από αυτά. Ο λόγος όμως που ρωτάω είναι γιατί παρατηρώ κάποιες αλλαγές στον εαυτό μου (είμαι 19 ετών). Γενικά, πάντα είχα έντονα ξεσπάσματα θυμού, δηλαδή από μικρή ηλικία έμπλεκα σε καυγάδες με γονείς, φίλους, συμμαθητές και είχα επιθετική συμπεριφορά. Γινόμουν προσβλητική, πέταγα-έσπαγα πράγματα κλπ. Πλέον δεν είμαι τόσο επιθετική προς τους άλλους, αλλά γίνομαι προς εμένα. Όλα μου τα συναισθήματα τα βιώνω πολύ έντονα, με αποτέλεσμα να γίνομαι παρορμητική, πολλές φορές άθελα μου. Δηλαδή όταν είμαι πολλή στεναχωρημένη ή πολλή θυμωμένη μπορεί να αυτοτραυματιστώ, να φύγω και να απειλώ πως θα αυτοκτονήσω. Το τελευταίο το νιώθω έντονα σε τέτοιες στιγμές, αν και τώρα που το σκέφτομαι δεν νομίζω να είχα το θάρρος να κάνω κάτι τέτοιο. Επίσης, πάντα ένιωθα μπερδεμένη με την προσωπικότητα μου, όχι τόσο στο τι θέλω από τη ζωή μου, ποιοι είναι οι στόχοι μου ή οι αξίες μου, αλλά στο ποια είμαι. Δηλαδή, τη μια ήμουν η ήρεμη, η ντροπαλή, η εσωστρεφής, η σοβαρή, η ευγενική, η υπερευαίσθητη, η λιγομίλητη και γενικά είχα τα στοιχεία μιας χαμηλών τόνων προσωπικότητας και την άλλη ήμουν το άκρως αντίθετο: πολλή κοινωνική, με αυτοπεποίθηση, έντονη και παρορμητική, εξωστρεφής, εκρηκτική και νευρική. Αυτές οι δύο προσωπικότητες εναλλάσσονταν ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο βρισκόμουν ή με τα άτομα που σχετιζόμουν. Το θέμα είναι πως αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα και νιώθω πως δεν ξέρω ποια είμαι ακριβώς. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω μεγάλη αυτοπεποίθηση, μιλάω πάρα πολύ σε όλους, είμαι όλη μέρα έξω και όλο χαχαχα και χουχουχου και στιγμές που νιώθω λες και είμαι ένα τίποτα, κλείνομαι στον εαυτό μου και δεν θέλω κανέναν γύρω μου. Αυτό μπορεί να αλλάζει και σε σύντομα διαστήματα. Δεν καταλαβαίνω για παράδειγμα, γιατί ενώ πριν 3 ώρες ήμουν "η ψυχή της παρέας" τώρα νιώθω τελείως διαφορετικά και κατηγορώ τον εαυτό μου; Γιατί ξαφνικά θέλω να μείνω μόνη μου και κλαίω; Με πιάνει και το άλλο: τη μια νιώθω πως είμαι καλός άνθρωπος και ξαφνικά μπορεί να μου ρθει η ιδέα πως είμαι κακός άνθρωπος ή ότι τους ξεγέλασα όλους και δεν είμαι αυτό που φαίνομαι και πως προσποιούμαι. Τότε πέφτω σε έντονη θλίψη. Χαρακτηριστικά θυμάμαι τότε που γνώρισα ένα άτομο που λάτρεψα, το εξιδανίκευσα, ένιωθα πως έχουμε μια μαγική σύνδεση σε σημείο να μου πει πώς μοιάζουμε πάρα πολύ και το ίδιο άτομο, μέχρι που μετά από κάποιο διάστημα ήταν σαν να άλλαξα προσωπικότητα. Δεν ταιριάζαμε πια. Δεν ξέρω που ταιριάζω. Μια μέρα στο τηλέφωνο μου είπε πως δεν είμαι αυτή που γνώρισε, δεν ήξερα τι να πω. Εγώ πάλευα τότε με τη θλίψη μου, αλλά κυρίως φοβόμουν πως θα φύγει κι έτσι έγινε. Μοιραία έφυγε. Η εγκατάλειψη με κάνει να νιώθω κενή, το ίδιο και όποιο σημάδι λάβω ως απόρριψη ή εγκατάλειψη. πχ. η τάδε φίλη μου, μου είπε ψέματα, άρα είναι ψεύτρα, άρα δεν με αγαπάει, δεν με θέλει για φίλη της και σύντομα θα με εγκαταλείψει. Αυτό με θυμώνει και είναι ένας από τους κύριους λόγους που έχω αλλάξει πολλές παρέες κι έχω τσακωθεί με πολλά άτομα. Είμαι ιδιαίτερα κυκλοθυμική, με τις ώρες μου. Κατά καιρούς διανύω περιόδους μελαγχολίας και ούτε που ξέρω γιατί. Στα μάτια των άλλων ψάχνω την απόρριψη. Σαν να περιμένω να μου δείξουν πως δεν με αγαπάνε, ώστε να νιώσω πάλι σκατά. Βέβαια βιώνω και το αντίστροφο. Δηλαδή, με το παραμικρό σημάδι νοιαξίματος εξιδανικεύω το άλλο άτομο. Καταλήγω συναισθηματικά εξαρτημένη από αυτό. Αυτό με πονάει πάρα πολύ. Όταν το άτομο που έχω εξιδανικεύσει στρέψει τη προσοχή του αλλού ή δεν μου δώσει προσοχή, καταρρέει όλος μου ο κόσμος. Νιώθω πως δεν αξίζω τίποτα και τότε φεύγει και η αυτοεκτίμηση μου. Δεν παύω να το αγαπάω το ίδιο, δηλαδή εμένα μειώνω, γι' αυτό και προσπαθώ να καταλάβω αν νοιάζεται ακόμη. Αν νοιάζεται όσο εγώ. Για να το καταλάβω αυτό μπορεί να κάνω πως δεν νιώθω καλά (όντως δεν νιώθω καλά, αλλά το εκδραματίζω λίγο παραπάνω, έχοντας στο μυαλό μου αυτό που θέλω να γίνει: να με ρωτήσει πώς είμαι, να νοιαστεί). Είναι λίγο χειριστικό αυτό, αλλά δεν το κάνω με κακή πρόθεση. Πραγματικά νιώθω έτσι. Η αμφισβήτηση του εαυτού μου είναι μεγάλη, όσο και οι ενοχές. Σε αυτό πιστεύω φταίει πολύ και η ΙΨΔ. Τον τελευταίο χρόνο δεν νιώθω εγώ. Δεν ξέρω τι νιώθω. Νιώθω χαμένη. Παρατήρησα πως αμφισβητώ πλέον και τους στόχους μου. Τη μια μέρα νιώθω πχ. πως θέλω να ασχοληθώ με το μποξ και την άλλη με το τανγκό. Τη μια σκέφτομαι να γίνω το ένα και την άλλη το άλλο. Αυτό δεν το είχα πριν. Ήμουν πιο ξεκάθαρη στους στόχους μου και στα όνειρα μου. Με μπερδεύει αυτό που συμβαίνει. Το αξιοπερίεργο είναι όμως πως ταυτόχρονα είμαι αποφασιστική και πεισματάρα, κάτι που κάνει τους γύρω μου να με εμπιστεύονται και να με θεωρούν ως ένα σταθερό άτομο. Κι όμως ακόμη και τότε υπάρχουν στιγμές που νιώθω πως δεν με συμπαθούν, δεν με αγαπάνε, θα με αφήσουν κλπ. Αυτός είναι και ένας απ' τους λόγους που απομακρύνθηκα από παρέες επειδή εγώ προσωπικά θεωρούσα πως δεν είμαι αποδεκτή (πρόκειται για υπόθεση αυτό όχι για πραγματικότητα). Επίσης είμαι εύθικτη και δεν εμπιστεύομαι εύκολα, αλλά αν το κάνω η εμπιστοσύνη μου είναι τυφλή. Καταπιάνομαι με διάφορα πράγματα, ανάλογα με τις διαθέσεις μου...μπορεί να μου βαρέσει τη μια μέρα να γράψω ένα βιβλίο, να σκεφτώ την ιστορία, να έχω ιδέες, να αρχίσω να γράφω και μετά από 2 μέρες να μην έχω όρεξη να συνεχίσω ή να απορρίψω την ιδέα που πριν 2 μέρες θεωρούσα τέλεια, ως κακή. Μπορεί να μου βαρέσει πως θέλω να ακούσω μουσική στις 2 το βράδυ, να αμπελοφιλοσοφήσω ή να μου ρθει πως ντε και καλά θέλω να μαγειρέψω, εγώ, που σιχαίνομαι τη μαγειρική. Τέλος, η οικογένεια μου, μου έχει αναφέρει πως την μία τους φέρομαι πάρα πολύ καλά και την άλλη μπορεί να τους προσβάλλω ή να τους μειώσω, κάτι το οποίο δεν το αντιλαμβάνομαι εγώ ως άτομο, ούτε το κάνω επίτηδες. Αυτό δεν θα έλεγα πως ισχύει και για τις σχέσεις μου με άλλους ανθρώπους. Νιώθω πως κάτι πάει λάθος με εμένα, αλλά δεν ξέρω τι και αυτό με αγχώνει ακόμη περισσότερο. Δεν μπορώ την ανασφάλεια.
Επειδή πρόσφατα είχα και μια έκρηξη θυμού, όπου βγήκα εκτός ελέγχου και αυτοτραυματίστηκα, είπα στην ψυχίατρο το εξής περιστατικό και πως είμαι κυκλοθυμική και τη ρώτησα αν αυτό οφείλεται στην ΙΨΔ και μου είπε πως αυτό είναι θέμα προσωπικότητας. Μου συνέστησε μάλιστα μακροχρόνια ψυχοθεραπεία.
Προσπάθησα να αναφέρω όσα πιο πολλά στοιχεία μπορούσα, ώστε να σας εξηγήσω όσο μπορώ, πως βιώνω εγώ τον εαυτό μου. Συγνώμη που μακρηγόρησα (δυστυχώς το χω κι αυτό) και ευχαριστώ όσους/όσες φτάσατε μέχρι το τέλος του κειμένου. Δεν περιμένω να μου βγάλετε κάποια διάγνωση απλά θα ήθελα αν μπορείτε να μου πείτε πως εσείς-ως άτομα με οριακή- βιώνετε τον εαυτό σας και τις σχέσεις με τους γύρω σας. Αυτά που περιγράφω είναι ανησυχητικά, υποδεικνύουν κάποια διαταραχή προσωπικότητας ή θεωρείτε πως είναι της ηλικίας; Θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα της ΙΨΔ όλη αυτή η ανάλυση που κάνω στη συμπεριφορά μου, μιας και πριν κάποιο καιρό είχα μια ιδεοληψία πως έχω ΝΔΠ κάτι που με άγχωσε πολύ κι άρχισα να αναλύω τα πάντα. Δεν μπορώ να πω πως με αγχώνει η σκέψη του να έχω οριακή, απλά θέλω να ξέρω τι έχω, γιατί νιώθω έτσι; Συγνώμη αν σας κούρασα. Μην μου κάνετε μπαν χαχα:)
Φιλικά!

Quote:

---

Originally Posted by Insomnia96

Καλησπέρα σας και πάλι. Ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας. Ένας έφηβος όμως δεν μπορεί να εμφανίζει στοιχεία οριακής προσωπικότητας, διανύοντας την περίοδο της εφηβείας;
Κοιτάζοντας τα χαρακτηριστικά της οριακής προσωπικότητας, σίγουρα πολλοί εμπίπτουμε σε κάποια από αυτά. Ο λόγος όμως που ρωτάω είναι γιατί παρατηρώ κάποιες αλλαγές στον εαυτό μου (είμαι 19 ετών). Γενικά, πάντα είχα έντονα ξεσπάσματα θυμού, δηλαδή από μικρή ηλικία έμπλεκα σε καυγάδες με γονείς, φίλους, συμμαθητές και είχα επιθετική συμπεριφορά. Γινόμουν προσβλητική, πέταγα-έσπαγα πράγματα κλπ. Πλέον δεν είμαι τόσο επιθετική προς τους άλλους, αλλά γίνομαι προς εμένα. Όλα μου τα συναισθήματα τα βιώνω πολύ έντονα, με αποτέλεσμα να γίνομαι παρορμητική, πολλές φορές άθελα μου. Δηλαδή όταν είμαι πολλή στεναχωρημένη ή πολλή θυμωμένη μπορεί να αυτοτραυματιστώ, να φύγω και να απειλώ πως θα αυτοκτονήσω. Το τελευταίο το νιώθω έντονα σε τέτοιες στιγμές, αν και τώρα που το σκέφτομαι δεν νομίζω να είχα το θάρρος να κάνω κάτι τέτοιο. Επίσης, πάντα ένιωθα μπερδεμένη με την προσωπικότητα μου, όχι τόσο στο τι θέλω από τη ζωή μου, ποιοι είναι οι στόχοι μου ή οι αξίες μου, αλλά στο ποια είμαι. Δηλαδή, τη μια ήμουν η ήρεμη, η ντροπαλή, η εσωστρεφής, η σοβαρή, η ευγενική, η υπερευαίσθητη, η λιγομίλητη και γενικά είχα τα στοιχεία μιας χαμηλών τόνων προσωπικότητας και την άλλη ήμουν το άκρως αντίθετο: πολλή κοινωνική, με αυτοπεποίθηση, έντονη και παρορμητική, εξωστρεφής, εκρηκτική και νευρική. Αυτές οι δύο προσωπικότητες εναλλάσσονταν ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο βρισκόμουν ή με τα άτομα που σχετιζόμουν. Το θέμα είναι πως αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα και νιώθω πως δεν ξέρω ποια είμαι ακριβώς. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω μεγάλη αυτοπεποίθηση, μιλάω πάρα πολύ σε όλους, είμαι όλη μέρα έξω και όλο χαχαχα και χουχουχου και στιγμές που νιώθω λες και είμαι ένα τίποτα, κλείνομαι στον εαυτό μου και δεν θέλω κανέναν γύρω μου. Αυτό μπορεί να αλλάζει και σε σύντομα διαστήματα. Δεν καταλαβαίνω για παράδειγμα, γιατί ενώ πριν 3 ώρες ήμουν "η ψυχή της παρέας" τώρα νιώθω τελείως διαφορετικά και κατηγορώ τον εαυτό μου; Γιατί ξαφνικά θέλω να μείνω μόνη μου και κλαίω; Με πιάνει και το άλλο: τη μια νιώθω πως είμαι καλός άνθρωπος και ξαφνικά μπορεί να μου ρθει η ιδέα πως είμαι κακός άνθρωπος ή ότι τους ξεγέλασα όλους και δεν είμαι αυτό που φαίνομαι και πως προσποιούμαι. Τότε πέφτω σε έντονη θλίψη. Χαρακτηριστικά θυμάμαι τότε που γνώρισα ένα άτομο που λάτρεψα, το εξιδανίκευσα, ένιωθα πως έχουμε μια μαγική σύνδεση σε σημείο να μου πει πώς μοιάζουμε πάρα πολύ και το ίδιο άτομο, μέχρι που μετά από κάποιο διάστημα ήταν σαν να άλλαξα προσωπικότητα. Δεν ταιριάζαμε πια. Δεν ξέρω που ταιριάζω. Μια μέρα στο τηλέφωνο μου είπε πως δεν είμαι αυτή που γνώρισε, δεν ήξερα τι να πω. Εγώ πάλευα τότε με τη θλίψη μου, αλλά κυρίως φοβόμουν πως θα φύγει κι έτσι έγινε. Μοιραία έφυγε. Η εγκατάλειψη με κάνει να νιώθω κενή, το ίδιο και όποιο σημάδι λάβω ως απόρριψη ή εγκατάλειψη. πχ. η τάδε φίλη μου, μου είπε ψέματα, άρα είναι ψεύτρα, άρα δεν με αγαπάει, δεν με θέλει για φίλη της και σύντομα θα με εγκαταλείψει. Αυτό με θυμώνει και είναι ένας από τους κύριους λόγους που έχω αλλάξει πολλές παρέες κι έχω τσακωθεί με πολλά άτομα. Είμαι ιδιαίτερα κυκλοθυμική, με τις ώρες μου. Κατά καιρούς διανύω περιόδους μελαγχολίας και ούτε που ξέρω γιατί. Στα μάτια των άλλων ψάχνω την απόρριψη. Σαν να περιμένω να μου δείξουν πως δεν με αγαπάνε, ώστε να νιώσω πάλι σκατά. Βέβαια βιώνω και το αντίστροφο. Δηλαδή, με το παραμικρό σημάδι νοιαξίματος εξιδανικεύω το άλλο άτομο. Καταλήγω συναισθηματικά εξαρτημένη από αυτό. Αυτό με πονάει πάρα πολύ. Όταν το άτομο που έχω εξιδανικεύσει στρέψει τη προσοχή του αλλού ή δεν μου δώσει προσοχή, καταρρέει όλος μου ο κόσμος. Νιώθω πως δεν αξίζω τίποτα και τότε φεύγει και η αυτοεκτίμηση μου. Δεν παύω να το αγαπάω το ίδιο, δηλαδή εμένα μειώνω, γι' αυτό και προσπαθώ να καταλάβω αν νοιάζεται ακόμη. Αν νοιάζεται όσο εγώ. Για να το καταλάβω αυτό μπορεί να κάνω πως δεν νιώθω καλά (όντως δεν νιώθω καλά, αλλά το εκδραματίζω λίγο παραπάνω, έχοντας στο μυαλό μου αυτό που θέλω να γίνει: να με ρωτήσει πώς είμαι, να νοιαστεί). Είναι λίγο χειριστικό αυτό, αλλά δεν το κάνω με κακή πρόθεση. Πραγματικά νιώθω έτσι. Η αμφισβήτηση του εαυτού μου είναι μεγάλη, όσο και οι ενοχές. Σε αυτό πιστεύω φταίει πολύ και η ΙΨΔ. Τον τελευταίο χρόνο δεν νιώθω εγώ. Δεν ξέρω τι νιώθω. Νιώθω χαμένη. Παρατήρησα πως αμφισβητώ πλέον και τους στόχους μου. Τη μια μέρα νιώθω πχ. πως θέλω να ασχοληθώ με το μποξ και την άλλη με το τανγκό. Τη μια σκέφτομαι να γίνω το ένα και την άλλη το άλλο. Αυτό δεν το είχα πριν. Ήμουν πιο ξεκάθαρη στους στόχους μου και στα όνειρα μου. Με μπερδεύει αυτό που συμβαίνει. Το αξιοπερίεργο είναι όμως πως ταυτόχρονα είμαι αποφασιστική και πεισματάρα, κάτι που κάνει τους γύρω μου να με εμπιστεύονται και να με θεωρούν ως ένα σταθερό άτομο. Κι όμως ακόμη και τότε υπάρχουν στιγμές που νιώθω πως δεν με συμπαθούν, δεν με αγαπάνε, θα με αφήσουν κλπ. Αυτός είναι και ένας απ' τους λόγους που απομακρύνθηκα από παρέες επειδή εγώ προσωπικά θεωρούσα πως δεν είμαι αποδεκτή (πρόκειται για υπόθεση αυτό όχι για πραγματικότητα). Επίσης είμαι εύθικτη και δεν εμπιστεύομαι εύκολα, αλλά αν το κάνω η εμπιστοσύνη μου είναι τυφλή. Καταπιάνομαι με διάφορα πράγματα, ανάλογα με τις διαθέσεις μου...μπορεί να μου βαρέσει τη μια μέρα να γράψω ένα βιβλίο, να σκεφτώ την ιστορία, να έχω ιδέες, να αρχίσω να γράφω και μετά από 2 μέρες να μην έχω όρεξη να συνεχίσω ή να απορρίψω την ιδέα που πριν 2 μέρες θεωρούσα τέλεια, ως κακή. Μπορεί να μου βαρέσει πως θέλω να ακούσω μουσική στις 2 το βράδυ, να αμπελοφιλοσοφήσω ή να μου ρθει πως ντε και καλά θέλω να μαγειρέψω, εγώ, που σιχαίνομαι τη μαγειρική. Τέλος, η οικογένεια μου, μου έχει αναφέρει πως την μία τους φέρομαι πάρα πολύ καλά και την άλλη μπορεί να τους προσβάλλω ή να τους μειώσω, κάτι το οποίο δεν το αντιλαμβάνομαι εγώ ως άτομο, ούτε το κάνω επίτηδες. Αυτό δεν θα έλεγα πως ισχύει και για τις σχέσεις μου με άλλους ανθρώπους. Νιώθω πως κάτι πάει λάθος με εμένα, αλλά δεν ξέρω τι και αυτό με αγχώνει ακόμη περισσότερο. Δεν μπορώ την ανασφάλεια.
Επειδή πρόσφατα είχα και μια έκρηξη θυμού, όπου βγήκα εκτός ελέγχου και αυτοτραυματίστηκα, είπα στην ψυχίατρο το εξής περιστατικό και πως είμαι κυκλοθυμική και τη ρώτησα αν αυτό οφείλεται στην ΙΨΔ και μου είπε πως αυτό είναι θέμα προσωπικότητας. Μου συνέστησε μάλιστα μακροχρόνια ψυχοθεραπεία.
Προσπάθησα να αναφέρω όσα πιο πολλά στοιχεία μπορούσα, ώστε να σας εξηγήσω όσο μπορώ, πως βιώνω εγώ τον εαυτό μου. Συγνώμη που μακρηγόρησα (δυστυχώς το χω κι αυτό) και ευχαριστώ όσους/όσες φτάσατε μέχρι το τέλος του κειμένου. Δεν περιμένω να μου βγάλετε κάποια διάγνωση απλά θα ήθελα αν μπορείτε να μου πείτε πως εσείς-ως άτομα με οριακή- βιώνετε τον εαυτό σας και τις σχέσεις με τους γύρω σας. Αυτά που περιγράφω είναι ανησυχητικά, υποδεικνύουν κάποια διαταραχή προσωπικότητας ή θεωρείτε πως είναι της ηλικίας; Θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα της ΙΨΔ όλη αυτή η ανάλυση που κάνω στη συμπεριφορά μου, μιας και πριν κάποιο καιρό είχα μια ιδεοληψία πως έχω ΝΔΠ κάτι που με άγχωσε πολύ κι άρχισα να αναλύω τα πάντα. Δεν μπορώ να πω πως με αγχώνει η σκέψη του να έχω οριακή, απλά θέλω να ξέρω τι έχω, γιατί νιώθω έτσι; Συγνώμη αν σας κούρασα. Μην μου κάνετε μπαν χαχα:)
Φιλικά!

---

Είναι σα να περιγράφεις αυτό που περνάω 2-3 χρόνια. Μια το ένα μια το άλλο + κρίσεις πανικού + ΙΨΔ. Προφανώς δε σου λύνει το προβληματισμό το γεγονός ότι το παθαίνουν και άλλοι, ωστόσο ίσως σε καθησυχάσει κάπως. Εγώ επιπλέον πολλές φορές βλέπω ότι οι απέναντι μου νομίζουν ότι δεν έχω προσωπικότητα επειδή τα γούστα μου εναλάσσονται και πιστεύουν πως θέλω να συμβαδίζω με αυτούς. Ωστόσο, απλά τη μια μέρα μπορεί να έχω όρεξη να ακούσω active member και την άλλη Μαζωνάκη. Γενικά παρατηρείς και δυσκολία στο να διαλέγεις ανάμεσα σε πράγματα; Εγώ το παθαίνω και αυτό ΧD

Η συμπεριφορά που περιγράφεις δεν έχει να κάνει με ΙΨΔ αλλά με ζητήματα προσωπικότητας. Συμφωνώ με την ψυχίατρο που σου το είπε. Από αυτά που λες βλέπω ότι κομβικό σημείο της αφήγησης σου ειναι μία ασταθής εικόνα του εαυτού κάτι που πράγματι αποτελεί ένα από τα βασικά χαρ/της PBD. Επίσης, έντονα ξεσπάσματα θυμού ,παρορμητικότητα, αυτοτραυματισμοί, δυσκολία εμπιστοσύνης, αστάθεια στη συμπεριφορά, συχνές και απότομες εναλλαγές διάθεσης κ.α. Όλα αυτά αποτελούν χαρ/κά της BPD αλλά σαφώς δεν μπορούμε να μιλάμε απαραίτητα για διαταραχή προσωπικότητας.

Πάμε τώρα στα ευχάριστα.... Είσαι μόλις 19 ετών κι έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου. Το ότι ψάχνεσαι για το τι συμβαίνει είναι σημαντικό, οι περισσότεροι δεν το κάνουν. Ακόμα λοιπόν και να ισχύει αυτό που φοβάσαι, μη φοβάσαι γιατί αν ξεκινήσεις τώρα με ένα καλό θεραπευτή σε λίγο καιρό θα είσαι εντελώς διαφορετική. Καλό είναι να πάρεις μία γνώμη κάποιου ειδικού που να ασχολείται με διαταραχές προσωπικότητας.

Quote:

---

Originally Posted by erimitis44

Είναι σα να περιγράφεις αυτό που περνάω 2-3 χρόνια. Μια το ένα μια το άλλο + κρίσεις πανικού + ΙΨΔ. Προφανώς δε σου λύνει το προβληματισμό το γεγονός ότι το παθαίνουν και άλλοι, ωστόσο ίσως σε καθησυχάσει κάπως. Εγώ επιπλέον πολλές φορές βλέπω ότι οι απέναντι μου νομίζουν ότι δεν έχω προσωπικότητα επειδή τα γούστα μου εναλάσσονται και πιστεύουν πως θέλω να συμβαδίζω με αυτούς. Ωστόσο, απλά τη μια μέρα μπορεί να έχω όρεξη να ακούσω active member και την άλλη Μαζωνάκη. Γενικά παρατηρείς και δυσκολία στο να διαλέγεις ανάμεσα σε πράγματα; Εγώ το παθαίνω και αυτό ΧD

---

Το να βρίσκεις άτομα που νιώθουν κι αυτά το ίδιο, σίγουρα είναι ανακουφιστικό. Βέβαια, δεν παύει για τον καθένα μας αυτό το μπέρδεμα να βιώνεται με ξεχωριστό τρόπο σε προσωπικό επίπεδο. Ως άτομο μ' αρέσει να δοκιμάζω διάφορα πράγματα, αλλά όταν δεν νιώθω κάποια σταθερότητα κυριεύομαι από συνεχές άγχος. Δεν μπορώ να εξηγήσω τον εαυτό μου, γιατί ό,τι και να πω κατα κάποιο τρόπο καταλήγει σε αντίφαση: Μ' αρέσει η σταθερότητα, αλλά βαριέμαι τα ίδια πράγματα. Μ' αρέσουν οι αλλαγές, αλλά μ' αρέσει η σταθερότητα. Εγώ δεν θα έλεγα πως οι άλλοι πιστεύουν πως δεν έχω προσωπικότητα, ίσα-ίσα το αντίθετο. Είμαι άτομο που έχει άποψη για όλα και κάποιες φορές γίνομαι και απόλυτη σε αυτά που στηρίζω και εκφράζω. Απλά στη γνωριμία μου με άλλους ανθρώπους, μπορεί-ασυνείδητα-να παρουσιάσω έναν άλλον εαυτό (που όντως είμαι εγώ αλλά δεν ξέρω γιατί κάποιες φορές είμαι και το αντίθετο αυτού) , που θα ταιριάζει στο κάθε άτομο που έχω απέναντι μου, κάτι που κάνει συχνά τους άλλους να με συμπαθήσουν ή να νιώσουν πως έχουν μαζί μου χημεία. Δηλαδή, είναι πολλές οι φορές που άτομα μου έχουν πει: ταιριάζουμε, μου θυμίζεις εμένα, νιώθω πως σε γνωρίζω χρόνια, είμαστε ίδιοι...εεελα όμως που δεν είμαι πάντα έτσι και αν κάποιο από αυτά τα άτομα με πλησιάσει πιο πολύ θα δει κάτι τελείως διαφορετικό. Έχω φίλες που πιστεύουν πως μ' αρέσουν τα κλαμπ και να ξενυχτάω, επειδή έτυχε να με πετύχουν στις καλές μου και να τις πλησιάσω με τον τρόπο που ανέφερα παραπάνω, δείχνοντας τους αυτό ακριβώς, αλλά εγώ είμαι άτομο που του αρέσουν τα πιο ήσυχα και ρομαντικά μέρη. Κοινώς, ό,τι να ναι. Δεν ξέρω αν και κατά πόσο γίνομαι κατανοητή, αλήθεια. Τώρα, αυτό που λες δείχνει μια προσαρμοστικότητα. Βέβαια, αυτό που περιγράφω πως βιώνω, με κάνει απροσάρμοστη ως επί το πλείστον και με κάνει να νιώθω κάπως μπερδεμένη.
Στο να διαλέγω ανάμεσα σε πράγματα ναι, παρατηρώ μια δυσκολία, αλλά κυρίως σε πράγματα που δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Μπορεί να ρωτάω φίλες μου να αγοράσω αυτό ή το άλλο μπλουζάκι ή να τη μάνα μου να πάω τώρα για μπάνιο ή να φάω πρώτα και μετά...τέτοια ανούσια πράγματα...απλά ρωτάω για επιβεβαίωση, για να νιώσω ασφάλεια...πιστεύω ευθύνεται η ΙΨΔ για αυτό. Γενικά όμως σε άλλες αποφάσεις, πιο δύσκολες, δεν δυσκολεύομαι ιδιαίτερα στο να αποφασίσω κάτι, αλλά μπορεί καμιά φορά να πάρω και κάποιες γνώμες από άτομα που εμπιστεύομαι, βέβαια συνήθως κάνω του κεφαλιού μου, οπότε καταλαβαίνεις...
Εσύ, τι ηλικία έχεις; Κάνεις ψυχοθεραπεία;

Quote:

---

Originally Posted by aeolus74

Η συμπεριφορά που περιγράφεις δεν έχει να κάνει με ΙΨΔ αλλά με ζητήματα προσωπικότητας. Συμφωνώ με την ψυχίατρο που σου το είπε. Από αυτά που λες βλέπω ότι κομβικό σημείο της αφήγησης σου ειναι μία ασταθής εικόνα του εαυτού κάτι που πράγματι αποτελεί ένα από τα βασικά χαρ/της PBD. Επίσης, έντονα ξεσπάσματα θυμού ,παρορμητικότητα, αυτοτραυματισμοί, δυσκολία εμπιστοσύνης, αστάθεια στη συμπεριφορά, συχνές και απότομες εναλλαγές διάθεσης κ.α. Όλα αυτά αποτελούν χαρ/κά της BPD αλλά σαφώς δεν μπορούμε να μιλάμε απαραίτητα για διαταραχή προσωπικότητας.

Πάμε τώρα στα ευχάριστα.... Είσαι μόλις 19 ετών κι έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου. Το ότι ψάχνεσαι για το τι συμβαίνει είναι σημαντικό, οι περισσότεροι δεν το κάνουν. Ακόμα λοιπόν και να ισχύει αυτό που φοβάσαι, μη φοβάσαι γιατί αν ξεκινήσεις τώρα με ένα καλό θεραπευτή σε λίγο καιρό θα είσαι εντελώς διαφορετική. Καλό είναι να πάρεις μία γνώμη κάποιου ειδικού που να ασχολείται με διαταραχές προσωπικότητας.

---

Ευχαριστώ για την απάντηση σου. Θέλω να ψαχτώ, γιατί καταλαβαίνω πως πολλά από αυτά μου δημιουργούν προβλήματα, πρωτίστως βασανίζουν εμένα και δεν θέλω να ζω "στα χαμένα", θέλω να νιώσω ολοκληρωμένη και πιστεύω πως αυτή είναι η επιδίωξη όλων των ανθρώπων...αν όχι η επιδίωξη τότε η επιθυμία που δεν γίνεται πράξη.
Προσωπικά, δεν νομίζω να πληρώ όλα τα χαρακτηριστικά της οριακής ή τουλάχιστον όσα απαιτούνται για να γίνει μια διάγνωση, γιατί δεν τα έχω σε πάρα πολύ έντονο βαθμό...εννοώ διαβάζω άτομα στο φόρουμ που είναι διαγνωσμένα και οι απόπειρες αυτοκτονίας και οι αυτοτραυματισμοί είναι πιο συχνά και πιο έντονα φαινόμενα. Δηλαδή εγώ δεν μπορώ να πω πως αυτοτραυματίζομαι τόσο συχνά ή σε καθημερινό επίπεδο απειλώ πως θα αυτοκτονήσω. Τώρα δεν ξέρω αν ακόμη και να μην έχει κάποιος τον αυτοτραυματισμό, που έχω ακούσει πως είναι επίσης απ' τα κύρια χαρακτηριστικά της οριακής, μπορεί να διαγνωστεί ως οριακός. Και γενικά δεν ξέρω σε τι συχνότητα και ένταση θα πρέπει να υπάρχουν αυτά τα στοιχεία. Αν γνωρίζετε διαφωτίστε με, αν και σκοπεύω να πάρω και τη γνώμη κάποιου ψυχιάτρου. Ίσως απλά έχω κάποια στοιχεία της οριακής που υποθέτω πως λίγο-πολύ όλοι έχουμε...

Quote:

---

Originally Posted by Insomnia96

Το να βρίσκεις άτομα που νιώθουν κι αυτά το ίδιο, σίγουρα είναι ανακουφιστικό. Βέβαια, δεν παύει για τον καθένα μας αυτό το μπέρδεμα να βιώνεται με ξεχωριστό τρόπο σε προσωπικό επίπεδο. Ως άτομο μ' αρέσει να δοκιμάζω διάφορα πράγματα, αλλά όταν δεν νιώθω κάποια σταθερότητα κυριεύομαι από συνεχές άγχος. Δεν μπορώ να εξηγήσω τον εαυτό μου, γιατί ό,τι και να πω κατα κάποιο τρόπο καταλήγει σε αντίφαση: Μ' αρέσει η σταθερότητα, αλλά βαριέμαι τα ίδια πράγματα. Μ' αρέσουν οι αλλαγές, αλλά μ' αρέσει η σταθερότητα. Εγώ δεν θα έλεγα πως οι άλλοι πιστεύουν πως δεν έχω προσωπικότητα, ίσα-ίσα το αντίθετο. Είμαι άτομο που έχει άποψη για όλα και κάποιες φορές γίνομαι και απόλυτη σε αυτά που στηρίζω και εκφράζω. Απλά στη γνωριμία μου με άλλους ανθρώπους, μπορεί-ασυνείδητα-να παρουσιάσω έναν άλλον εαυτό (που όντως είμαι εγώ αλλά δεν ξέρω γιατί κάποιες φορές είμαι και το αντίθετο αυτού) , που θα ταιριάζει στο κάθε άτομο που έχω απέναντι μου, κάτι που κάνει συχνά τους άλλους να με συμπαθήσουν ή να νιώσουν πως έχουν μαζί μου χημεία. Δηλαδή, είναι πολλές οι φορές που άτομα μου έχουν πει: ταιριάζουμε, μου θυμίζεις εμένα, νιώθω πως σε γνωρίζω χρόνια, είμαστε ίδιοι...εεελα όμως που δεν είμαι πάντα έτσι και αν κάποιο από αυτά τα άτομα με πλησιάσει πιο πολύ θα δει κάτι τελείως διαφορετικό. Έχω φίλες που πιστεύουν πως μ' αρέσουν τα κλαμπ και να ξενυχτάω, επειδή έτυχε να με πετύχουν στις καλές μου και να τις πλησιάσω με τον τρόπο που ανέφερα παραπάνω, δείχνοντας τους αυτό ακριβώς, αλλά εγώ είμαι άτομο που του αρέσουν τα πιο ήσυχα και ρομαντικά μέρη. Κοινώς, ό,τι να ναι. Δεν ξέρω αν και κατά πόσο γίνομαι κατανοητή, αλήθεια. Τώρα, αυτό που λες δείχνει μια προσαρμοστικότητα. Βέβαια, αυτό που περιγράφω πως βιώνω, με κάνει απροσάρμοστη ως επί το πλείστον και με κάνει να νιώθω κάπως μπερδεμένη.
Στο να διαλέγω ανάμεσα σε πράγματα ναι, παρατηρώ μια δυσκολία, αλλά κυρίως σε πράγματα που δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Μπορεί να ρωτάω φίλες μου να αγοράσω αυτό ή το άλλο μπλουζάκι ή να τη μάνα μου να πάω τώρα για μπάνιο ή να φάω πρώτα και μετά...τέτοια ανούσια πράγματα...απλά ρωτάω για επιβεβαίωση, για να νιώσω ασφάλεια...πιστεύω ευθύνεται η ΙΨΔ για αυτό. Γενικά όμως σε άλλες αποφάσεις, πιο δύσκολες, δεν δυσκολεύομαι ιδιαίτερα στο να αποφασίσω κάτι, αλλά μπορεί καμιά φορά να πάρω και κάποιες γνώμες από άτομα που εμπιστεύομαι, βέβαια συνήθως κάνω του κεφαλιού μου, οπότε καταλαβαίνεις...
Εσύ, τι ηλικία έχεις; Κάνεις ψυχοθεραπεία;

---

Έμεινα στο «Έχω φίλες που πιστεύουν πως μ' αρέσουν τα κλαμπ και να ξενυχτάω, επειδή έτυχε να με πετύχουν στις καλές μου και να τις πλησιάσω με τον τρόπο που ανέφερα παραπάνω, δείχνοντας τους αυτό ακριβώς, αλλά εγώ είμαι άτομο που του αρέσουν τα πιο ήσυχα και ρομαντικά μέρη». Το παθαίνω 100% όπως το είπες αλλά και γενικά σαν κοσμοθεωρία. Μπορεί σήμερα να γίνομαι πιο basic προσωπικότητα και αύριο να είμαι φουλ εναλλακτικός.

20 χρονών είμαι...Ψυχοθεραπεία έκανα για 1.5 χρόνο λόγω κρίσεων πανικού, αλλά η αλήθεια είναι πως ενώ ήμουν πάντα έτσι (όπως περιγράφω και περιγράφεις), το ανακάλυψα διεξοδικότερα το τελευταίο διάστημα (είχα γράψει και ένα thread περί αυτού πριν λίγο καιρό). Υπάρχουν στιγμές που δε με ενοχλεί, αλλά και κάποιες άλλες που καταλαβαίνω ότι μου δημιουργεί προβλήματα. Πολλές φορές σκέφτομαι μήπως είναι και ζήτημα αυτοπεποίθησης και άμυνα στις αντιδράσεις των άλλων.

Υ.Γ Το ότι έχω βρει άτομο να παθαίνει ακριβώς τα ίδια μου φαίνεται φουλ περίεργο...

Quote:

---

Originally Posted by Insomnia96

Γνωρίζετε αν μπορεί κάποιος/α να γίνει οριακός/ή μετέπειτα;

---

Ανέφερες ότι ήδη σε παρακολουθεί ψυχίατρος. Νομίζω ότι σε αυτόν πρέπει να κάνεις αυτή την ερώτηση (αν έχεις οριακή ή κάτι άλλο). Εμείς εδώ έχουμε πολύ λίγα στοιχεία και κυρίως δεν είμαστε ψυχίατροι για να σου πούμε κάτι.

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι είσαι σε μια ηλικία (όχι ακόμη ενήλικας αλλά μετέφηβος) που ο χαρακτήρας σου ακόμη πλάθεται.
Κάποια στοιχεία που αναφέρεις είναι όντως "συμπτώματα" της ηλικίας.
Όμως υπάρχουν και σημαδια που θορυβούν. Ο αυτατρασματικός για παράδειγμα, η τα ξεσπάσματα.
Καλό θα ήταν να απευθυνθείς σε ένα ψυχοθεραπευτή και να μην το αναβάλλεις.
Είναι σπουδαία ωφέλιμο και σημαντικό το να έχεις μια καθοδήγηση σε μια τέτοια ηλικία.
Ο χαρακτήρας σου ακομη πλάθεται.
Φυσικά, χωρίς τη διαγνωση του ειδικού δεν μπορούμε να μιλήσουμε για διάγνωση.
Όμως η Διαλεκτική Ψυχοθεραπεία είναι ειδικά σχεδιασμένη για άτομα με οριακότητα.

Μα είπε ότι ήδη πηγαίνει σε ψυχίατρο.

Να μην ψυχιατροποιούμε τα πάντα στις συμπεριφορές μας ? Μια γυναίκα στην (μετ)εφηβεία μπορεί να είναι μία διαταραχή από μόνη της.
Αυτό που (μάλλον) κάνει την διαφορά στις διαταραχές είναι η διάρκεια και η ένταση. Συμπεριφορές (που κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει κάπια στιγμή στη ζωή του), συμπεριφορές που εμποδίζουν την ανάπτυξη και διατήρηση υγειών σχέσεων και λειτουργικής καθημερινότητας. Αυτές εμφανίζονται με μεγάλη συχνότητα, σε μεγάλα χρονικά διαστήματα, σε διαφορετικά περιβάλλοντα και με διαφορετικούς ανθρώπους.

Για την οριακή συγκεκριμένα, παραθέτω τα εξής, αντιγραμμένα και λίγο βιωματικά :

1) Συχνά να καταφεύγει κανείς στο splitting σαν άμυνα. Αλλιώς, τους ίδιους ανθρώπους που για κάποιο λόγο έχεις στη ζωή σου είτε υποχρεωτικά (οικογένεια) είτε από επιλογή (φίλους, συντρόφους) να τους βλέπεις τη μία σαν πολύ καλούς και την άλλη σαν πολύ κακούς με τα αντίστοιχα παρατράγουδα στο πως τους φέρεσαι, τους μιλάς …..
2) Την έλειψη ικανότητας να βλέπεις και να διατηρείς την εικόνα του ευατού σου και των άλλων με σταθερό, δομημένο και ρεαλιστικό τρόπο.
3) Να είσαι συναισθηματικά <απορρυθμισμένος/η> χωρίς να υπάρχει κάποια άλλη αιτία πχ κατάθλιψη
4) Να έχεις σοβαρό θέμα φόβου εγκατάληψης ή φόβου να σε απορροφήσουν οι συναισθηματικές ανάγκες κάποιου άλλου, σημαντικού στη ζωή σου.
5) Να υπάρχει σοβαρό θέμα οργάνωσης, τάξης, προτεραιοτήτων της καθημερινότητας ώστε να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της <ενήλικης> ζωής.
6) Να αισθάνεσαι σαν παιδί σε σώμα μεγάλου.
7) Να βγαίνει μία (βαριά/αφόρητη) αίσθηση κενού και δυσφορίας όταν είσαι μόνος/μόνη
8) Να χρησιμοποιείς <νοσηρούς> μηχανισμούς για να μπορείς να ισορροπήσεις το χάος των συναισθημάτων μέσα σου, ναρκωτικά, αλκοόλ, σεξ, αυτοτραυματισμούς, επιθετικότητα/ξύλο, βουλιμία, αδρεναλίνη…..

Το ύπουλο σε αυτές τις συμπεριφορές είναι ότι φυτεύονται βαθιά στον εγκέφαλο και τελικά καθορίζουν το τι είμαστε.
Μπορεί να υπάρχουν χίλιες δικαιολογίες για να τις απωθήσει κανείς ή να μην τις επεξεργαστεί καν, είχα δίκιο αυτός/αυτή έφταιγε, είμαι αυθεντικός, είμαι διαφορετικός, μου αξίζει κάτι καλύτερο, ζω έξω από την μικροαστίλα σας βαρετά ανθρωπάκια, έχω περάσει πολλά, θα ζήσω όπως θέλω, μια ζωή την έχουμε και αν δεν την γλεντήσουμε, άπονα σε λεηλάτησαν καρδιά μου οι τόσες οι αγάπες, μια γαρδένια η καρδιά μου και όμως άντεξε κλπ κλπ

Παραδείγματα μπορείς να πάρεις από άλλους ανθρώπους, αλλά δεν εκδηλώνονται όλα με τον ίδιο τρόπο σε όλους, είναι πολυπαραγοντικό το ζήτημα γιατί οι (ενδεχόμενες) διαταραχές προσωπικότητας χτίζονται πάνω στην προσωπικότητα, την διαφορετική του καθενός.
Το ότι επεξεργάζεσαι κάποια πράγματα είναι πολύ θετικό, κάποια από αυτά που αναφέρεις βαράνε <καμπανάκια>
Εγώ πχ είχα από μικρός πρόβλημα με το αλκοόλ. Είχα πέσει λιπόθυμος κάποιες φορές, είχα πάει μόνος μου στα επείγοντα με ταξί από δηλητηρίαση αλκοόλ με σοκολάτα, έλεγα εντάξει δικαιούμαι στα 20 κάτι μου να τεζάρω και να πειραματίζομαι. Μεγαλώνοντας όμως το να μη μπορώ να ξυπνήσω να πάω στη δουλειά, ή να πηγαίνω και να φεύγω, ή να κλείνομαι στην τουαλέτα και να ξερνάω ή να έχω διάρροιες από το πολύ ποτό και να λερώνω τα παντελόνια μου εκτός από τα εσώρουχα ή να μη θέλω να θυμηθώ τις μαλακίες που έκανα και είπα το προηγούμενο βράδυ , δείχνουν έναν άνθρωπο που εμφανώς κάτι δεν πάει καλά με αυτόν, μιλώντας για την ένταση και την συχνότητα των συμπεριφορών.

Το να μάθει κανείς να αναγνωρίζει αυτές τις συμπεριφορές πριν ξεσπάσουν, θέλει δουλειά και είναι βασικό για την βελτίωση.
Για παράδειγμα, το συγκρουσιακό με τους γονείς είναι μάλλον αναπόφευκτο σε κάθε οικογένεια.
Το να τους επιτίθεσαι όμως συχνά (χωρίς να ξέρω ότι συμβαίνει αυτό), με μεγάλη ένταση, φωνές , χαρακτηρισμούς, βρισιές, να εξαφανίζεσαι και να μην τους μιλάς και άλλα τέτοια ωραία, είναι και αυτό καμπανάκι.
Αν μπορέσεις να τους αναγνωρίσεις, μετά από δουλειά και συζήτηση με κάποιον ειδικό, ότι άνθρωποι είναι και αυτοί , με τα καλά τους και τα κακά τους, που προσπάθησαν να προσφέρουν (όπως και αν προσπάθησαν) σε ένα κόσμο στον οποίο γίνονται τεκτονικές αλλαγές και ότι και εσύ δεν τα κάνεις όλα τέλεια, ούτε όλα χάλια, μπορεί να κάνει την σχέση σου μαζί τους πολύ διαφορετική.

Έχει κανείς γνώση για το πώς εξελίσσεται η συγκεκριμένη διαταραχή μετά τη μέση ηλικία του ανθρώπου? Εξακολουθεί να τον βασανίζεις σε όλη τη διάρκεια της Ζωής η μετριάζεται με τη πάροδο του χρόνου? Εξασθενούν έστω ποτέ τα συμπτώματα?

Λένε ότι εξασθενούν με την πάροδο του χρόνου. Εγώ εμπειρικά δεν έχω διαπιστώσει κάτι τέτοιο. Μάλλον έχει σχέση και με το πόσο το παλεύει ο καθένας. Δεν είναι ίδιες όλες οι περιπτώσεις, σίγουρα. Αλλά η δική μου γνώμη είναι ότι δεν παλεύονται, ακόμα και μεγάλοι. Όπως εχω διαβάσει "αν θες να τους κρατήσεις πρέπει να είσαι με το ένα πόδι έξω από τη σχέση".

Quote:

---

Originally Posted by Epsilon

Λένε ότι εξασθενούν με την πάροδο του χρόνου. Εγώ εμπειρικά δεν έχω διαπιστώσει κάτι τέτοιο. Μάλλον έχει σχέση και με το πόσο το παλεύει ο καθένας. Δεν είναι ίδιες όλες οι περιπτώσεις, σίγουρα. Αλλά η δική μου γνώμη είναι ότι δεν παλεύονται, ακόμα και μεγάλοι. Όπως εχω διαβάσει "αν θες να τους κρατήσεις πρέπει να είσαι με το ένα πόδι έξω από τη σχέση".

---

Να το νιώθουν αυτό το έξω από τη σχέση ή να το έχεις μέσα σου?
Από αυτά που έχω καταλάβει χρειάζονται και ασφάλεια.

Kαλή ερώτηση. Χρειάζονται ασφάλεια, αλλά αν γίνεσαι και χαλί να σε πατήσουν, σε πατάνε. Είναι σαν παιδιά που σε δοκιμάζουν για να δουν τα όριά σου. Εσύ που έχεις παιδιά 10 και 11 ετών, να θυμάσαι ότι κι εκείνη συναισθηματικά δεν είναι μεγαλύτερη από τα παιδιά σας. Όπως φέρεσαι στα παιδιά πρέπει να φερθείς και στην ίδια, πιστεύω.

Quote:

---

Originally Posted by erimitis44

Έμεινα στο «Έχω φίλες που πιστεύουν πως μ' αρέσουν τα κλαμπ και να ξενυχτάω, επειδή έτυχε να με πετύχουν στις καλές μου και να τις πλησιάσω με τον τρόπο που ανέφερα παραπάνω, δείχνοντας τους αυτό ακριβώς, αλλά εγώ είμαι άτομο που του αρέσουν τα πιο ήσυχα και ρομαντικά μέρη». Το παθαίνω 100% όπως το είπες αλλά και γενικά σαν κοσμοθεωρία. Μπορεί σήμερα να γίνομαι πιο basic προσωπικότητα και αύριο να είμαι φουλ εναλλακτικός.

20 χρονών είμαι...Ψυχοθεραπεία έκανα για 1.5 χρόνο λόγω κρίσεων πανικού, αλλά η αλήθεια είναι πως ενώ ήμουν πάντα έτσι (όπως περιγράφω και περιγράφεις), το ανακάλυψα διεξοδικότερα το τελευταίο διάστημα (είχα γράψει και ένα thread περί αυτού πριν λίγο καιρό). Υπάρχουν στιγμές που δε με ενοχλεί, αλλά και κάποιες άλλες που καταλαβαίνω ότι μου δημιουργεί προβλήματα. Πολλές φορές σκέφτομαι μήπως είναι και ζήτημα αυτοπεποίθησης και άμυνα στις αντιδράσεις των άλλων.

Υ.Γ Το ότι έχω βρει άτομο να παθαίνει ακριβώς τα ίδια μου φαίνεται φουλ περίεργο...

---

Καλησπέρα Ερημίτη! Αρχικά ζητώ συγνώμη για τις μέρες αναμονής...έλειπα σε διακοπές και είχα να τακτοποιήσω κάποιες προσωπικές υποχρεώσεις, οπότε δεν είχα ιδιαίτερο χρόνο. Αυτές τις αλλαγές που περιγράφεις τις βιώνεις και με τις απόψεις σου ή με τα γούστα σου στα φαγητά ή με τη σεξουαλικότητα σου; Γιατί εγώ νιώθω πως έχω μέσα μου δύο αντίθετες προσωπικότητες οι οποίες εναλλάσσονται ανάλογα με το περιβάλλον, τη διάθεση, το κλίμα και τα βαιμπς που μου δίνουν οι άλλοι. Βέβαια δεν αλλάζω όλες μου τις απόψεις, αλλά ορισμένες, ανάλογα με το ποια προσωπικότητα βρίσκεται στο προσκήνιο εκείνη τη στιγμή. Την μια νιώθω και φέρομαι σαν wild child, ανυπότακτη, εκρηκτική, δυναμική, αντιδραστική, ελεύθερο πνεύμα και την άλλη είμαι ορθολογική, υποτάσσομαι και μ' αρέσει ο έλεγχος. Έχω παρατηρήσει πως αλλάζω συνεχώς εκ διαμέτρου την άποψη μου για τον γάμο. Την μια σκέφτομαι πως θέλω να παντρευτώ με παραδοσιακό γάμο, να κάνω οικογένεια και να ζήσω κάπου σταθερά και την άλλη πιστεύω πως ο γάμος είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα που έχει πατριαρχικές ρίζες και πλέον έχει καταντήσει "πασαρέλα". Την μια θέλω να ζήσω σύμφωνα με το Δυτικό πρότυπο που μας πλασάρει, βασικά ούτε καν πλασάρει-επιβάλλει καλύτερα ας πω-η κοινωνία και την άλλη θέλω να τα παρατήσω όλα, να πάρω ένα σακίδιο και να πάω να ζήσω σε καμιά ζούγκλα ξερωγω. Απο φαγητά, έχω παρατηρήσει πως την μια μ'αρέσουν οι πατάτες με αυγά, ενώ την άλλη το σιχαίνομαι αυτό το πιάτο, λέω πως μ'αρέσει η φέτα, αλλά δεν μ'αρέσει κάθε φέτα, μόνο μια μάρκα, λέω πως δεν μ'αρέσει το μέλι, αλλά αν είναι μαζί με ψωμί και βιταμ το λατρεύω. Όσον αφορά την σεξουαλικότητα την μια νιώθω στρειτ, φλερτάρω με άντρες, φαντασιώνομαι άντρες και σχέση με άντρα και την άλλη μέρα ξαφνικά νιώθω πως δεν μ' αρέσουν οι άντρες αλλά οι γυναίκες. Α και έχω και πολλές ιδιοτροπίες, εμμονές πες το όπως θες...με εκνευρίζουν διάφοροι ήχοι (το μάσημα της τροφής, η τριβή ανάμεσα σε μαχαιροπίρουνα, οι βαθιές ανάσες), οσμές (ο καπνός του τσιγάρου, κάποιες κολόνιες, η χλωρίνη) και άλλες λεπτομέρειες, ακόμη και λέξεις που μπορεί να χρησιμοποιήσουν άτομα της οικογένειας μου (πχ. νευριάζω να λένε την ισιωτική μαλλιών, ισιωτήρι. Γενικά φάσκω και αντιφάσκω, πολλές εξαιρέσεις, πολλές ιδιοτροπίες. Ούτε εγώ με μπορώ κάποιες στιγμές αν και όπως λες εσύ κάποιες φορές νιώθω ωραία και καλά με όλο αυτό, το διασκεδάζω και άλλες φορές νιώθω μπερδεμένη και πως έχω πρόβλημα να εκφράσω την προσωπικότητα μου.

Έχεις ρωτήσει ποτέ τον/την ψυχολόγο σου σχετικά με αυτο;

Quote:

---

Originally Posted by Epsilon

Ανέφερες ότι ήδη σε παρακολουθεί ψυχίατρος. Νομίζω ότι σε αυτόν πρέπει να κάνεις αυτή την ερώτηση (αν έχεις οριακή ή κάτι άλλο). Εμείς εδώ έχουμε πολύ λίγα στοιχεία και κυρίως δεν είμαστε ψυχίατροι για να σου πούμε κάτι.

---

Γεια σου Ε. Έχεις δίκιο σε αυτά που λες...η ψυχίατρος μου ρυθμίζει την αγωγή ως επι το πλείστον, δεν κάνουμε πολύωρη συζήτηση. Της έχω αναφέρει μόνο κάποια σκηνικά, πχ. τότε που αυτοτραυματίστηκα και που είχα συχνά ξεσπάσματα θυμού (τα πιο σοβαρά ας πούμε) και μου είπε αυτό που σας γράφω παραπάνω (πως είναι θέμα προσωπικότητας, δεν σχετίζεται με την ΙΨΔ και να κάνω μακρόχρονη ψυχοθεραπεία για τον έλεγχο αυτών των συμπεριφορών). Προς το παρόν ψάχνω να βρω άλλη ψυχίατρο. Να την ρωτήσω αν έχω οριακή δεν ξέρω αν θα πάρω και κάποια σίγουρη απάντηση να σου πω την αλήθεια, μιας και πρόκειται για μια διαταραχή που αφενός έχει πολλές μορφές και βαθμούς έντασης, αφετέρου είναι δύσκολο να διαγνωσθεί. Πιστεύω πως απαιτεί αρκετό χρόνο και μια καλή σχέση μεταξύ ψυχοθεραπευτή και θεραπευόμενου. Άλλωστε, τόσοι εδώ μέσα που ψυχοψάχνονται χρόνια και μάλιστα σε μεγαλύτερες ηλικίες, έχουν λάβει τόσες λανθασμένες διαγνώσεις, ενώ ήταν οριακοί ας πούμε. Ακόμη και μένα όταν πρωτοπήγα στην ψυχίατρο (σε άλλη είχα πάει την 1η φορά), μου είπε πως έχω ΙΨΔΠ που συνυπάρχει με αγχώδη διαταραχή. Με στέλνει για ψυχοθεραπεία, μαθαίνω από την ψυχολόγο πως έχω ΙΨΔ, ζητάει επαναξιολόγηση από άλλη ψυχίατρο, η οποία μου αναιρεί την ΙΨΔΠ που μου είχε διαγνώσει η άλλη (είχα εκφράσει κιολας την καχυποψία μου πάνω στην διάγνωση της) και μου λέει, έχεις μόνο ΙΨΔ. Τώρα η ίδια μου λέει πως θα χρειαστώ μακροχρόνια ψυχοθεραπεία.

Quote:

---

Originally Posted by Art_Phil

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι είσαι σε μια ηλικία (όχι ακόμη ενήλικας αλλά μετέφηβος) που ο χαρακτήρας σου ακόμη πλάθεται.
Κάποια στοιχεία που αναφέρεις είναι όντως "συμπτώματα" της ηλικίας.
Όμως υπάρχουν και σημαδια που θορυβούν. Ο αυτατρασματικός για παράδειγμα, η τα ξεσπάσματα.
Καλό θα ήταν να απευθυνθείς σε ένα ψυχοθεραπευτή και να μην το αναβάλλεις.
Είναι σπουδαία ωφέλιμο και σημαντικό το να έχεις μια καθοδήγηση σε μια τέτοια ηλικία.
Ο χαρακτήρας σου ακομη πλάθεται.
Φυσικά, χωρίς τη διαγνωση του ειδικού δεν μπορούμε να μιλήσουμε για διάγνωση.
Όμως η Διαλεκτική Ψυχοθεραπεία είναι ειδικά σχεδιασμένη για άτομα με οριακότητα.

---

Σε ευχαριστώ που παρέθεσες το όνομα της ψυχοθεραπείας. Σκεφτόμουν να ακολουθήσω μια άλλη μέθοδο είναι η αλήθεια. Θα ψάξω την συγκεκριμένη τώρα που το λες...
Σίγουρα, ο χαρακτήρας μου πλάθεται, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί κι εγώ η ίδια νιώθω τώρα πιο χαμένη κ' πιο μπερδεμένη από ποτέ. Παλιότερα έχω την εντύπωση πως ήμουν πιο βέβαιη για μένα και την προσωπικότητα μου. Τα 5 τελευταία χρόνια δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Γνωρίζεις μετά από ποια ηλικία διαπλάθεται η προσωπικότητα και πλέον μπορούμε να ανησυχούμε για πιθανά σημάδια κάποιας υποβόσκουσας διαταραχής; Ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Quote:

---

Originally Posted by Insomnia96

Γεια σου Ε. Έχεις δίκιο σε αυτά που λες...η ψυχίατρος μου ρυθμίζει την αγωγή ως επι το πλείστον, δεν κάνουμε πολύωρη συζήτηση. Της έχω αναφέρει μόνο κάποια σκηνικά, πχ. τότε που αυτοτραυματίστηκα και που είχα συχνά ξεσπάσματα θυμού (τα πιο σοβαρά ας πούμε) και μου είπε αυτό που σας γράφω παραπάνω (πως είναι θέμα προσωπικότητας, δεν σχετίζεται με την ΙΨΔ και να κάνω μακρόχρονη ψυχοθεραπεία για τον έλεγχο αυτών των συμπεριφορών). Προς το παρόν ψάχνω να βρω άλλη ψυχίατρο. Να την ρωτήσω αν έχω οριακή δεν ξέρω αν θα πάρω και κάποια σίγουρη απάντηση να σου πω την αλήθεια, μιας και πρόκειται για μια διαταραχή που αφενός έχει πολλές μορφές και βαθμούς έντασης, αφετέρου είναι δύσκολο να διαγνωσθεί. Πιστεύω πως απαιτεί αρκετό χρόνο και μια καλή σχέση μεταξύ ψυχοθεραπευτή και θεραπευόμενου. Άλλωστε, τόσοι εδώ μέσα που ψυχοψάχνονται χρόνια και μάλιστα σε μεγαλύτερες ηλικίες, έχουν λάβει τόσες λανθασμένες διαγνώσεις, ενώ ήταν οριακοί ας πούμε. Ακόμη και μένα όταν πρωτοπήγα στην ψυχίατρο (σε άλλη είχα πάει την 1η φορά), μου είπε πως έχω ΙΨΔΠ που συνυπάρχει με αγχώδη διαταραχή. Με στέλνει για ψυχοθεραπεία, μαθαίνω από την ψυχολόγο πως έχω ΙΨΔ, ζητάει επαναξιολόγηση από άλλη ψυχίατρο, η οποία μου αναιρεί την ΙΨΔΠ που μου είχε διαγνώσει η άλλη (είχα εκφράσει κιολας την καχυποψία μου πάνω στην διάγνωση της) και μου λέει, έχεις μόνο ΙΨΔ. Τώρα η ίδια μου λέει πως θα χρειαστώ μακροχρόνια ψυχοθεραπεία.

---

Μου φαίνεται πως ακυρώνεις τους ψυχιάτρους πριν ακόμα πας και όταν πας δεν τους δίνεις επαρκεις πληροφορίες. Φοβάσαι τη διάγνωση; Τους θεωρείς άχρηστους; Πιστεύεις πως εσύ, μόνη σου, θα επιλέξεις και θα εφαρμόσεις μια θεραπεία;

Quote:

---

Originally Posted by mantelas nelson

Για την οριακή συγκεκριμένα, παραθέτω τα εξής, αντιγραμμένα και λίγο βιωματικά :

1) Συχνά να καταφεύγει κανείς στο splitting σαν άμυνα. Αλλιώς, τους ίδιους ανθρώπους που για κάποιο λόγο έχεις στη ζωή σου είτε υποχρεωτικά (οικογένεια) είτε από επιλογή (φίλους, συντρόφους) να τους βλέπεις τη μία σαν πολύ καλούς και την άλλη σαν πολύ κακούς με τα αντίστοιχα παρατράγουδα στο πως τους φέρεσαι, τους μιλάς …..
2) Την έλειψη ικανότητας να βλέπεις και να διατηρείς την εικόνα του ευατού σου και των άλλων με σταθερό, δομημένο και ρεαλιστικό τρόπο.
3) Να είσαι συναισθηματικά <απορρυθμισμένος/η> χωρίς να υπάρχει κάποια άλλη αιτία πχ κατάθλιψη
4) Να έχεις σοβαρό θέμα φόβου εγκατάληψης ή φόβου να σε απορροφήσουν οι συναισθηματικές ανάγκες κάποιου άλλου, σημαντικού στη ζωή σου.
5) Να υπάρχει σοβαρό θέμα οργάνωσης, τάξης, προτεραιοτήτων της καθημερινότητας ώστε να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της <ενήλικης> ζωής.
6) Να αισθάνεσαι σαν παιδί σε σώμα μεγάλου.
7) Να βγαίνει μία (βαριά/αφόρητη) αίσθηση κενού και δυσφορίας όταν είσαι μόνος/μόνη
8) Να χρησιμοποιείς <νοσηρούς> μηχανισμούς για να μπορείς να ισορροπήσεις το χάος των συναισθημάτων μέσα σου, ναρκωτικά, αλκοόλ, σεξ, αυτοτραυματισμούς, επιθετικότητα/ξύλο, βουλιμία, αδρεναλίνη…..

---

Παρατηρώ 5/8 συμπεριφορές μου. Αυτά που με θορυβούν περισσότερο είναι τα εξής:
1. άτομα μπορεί να με χαρακτηρίσουν κάπως ας πούμε "είσαι πολύ ήρεμος άνθρωπος", ενώ άλλα άτομα μπορεί να μου πουν το αντίθετο "είσαι πολλή εκρηκτική προσωπικότητα". Εγώ νιώθω πως μπορώ να είμαι και τα δύο, το να μην μπορώ όμως να διατηρήσω μια σταθερή και ξεκάθαρη προσωπικότητα είναι κάτι που με προβληματίζει. Αναρωτιέμαι συνεχώς γιατί και μπερδεύομαι.
2. Οι γονείς μου μου λένε πως μια την μια είμαι πολύ καλή μαζί τους, δοτική, εύθυμη κλπ και την άλλη είμαι το αντίθετο, γίνομαι προσβλητική, καχύποπτη
3. Δένομαι συναισθηματικά πολύ εύκολα σε κάθε άτομο που θα μου επιδείξει φροντίδα, προσοχή και θα με κάνει να νιώσω ασφάλεια. Έτσι γίνομαι χαλί να με πατήσουν και αγχώνομαι μην με εγκαταλείψουν.
4. Όταν φίλοι μου δεν μου δείξουν πως με νοιάζονται ή με αγαπάνε, αποστασιοποιούμαι, πληγώνομαι, αμφιβάλλω για μένα, γι' αυτούς, γίνομαι καχύποπτη και απογοητεύομαι
5. Έχω ξεσπάσματα θυμού κατα καιρούς, νιώθω πως θέλω να μου κάνω κακό, μπορεί να απειλήσω για αυτοκτονία (αν και συνήθως το κάνω για λόγους χειριστικότητας ή απλά το λέω πάνω στα νεύρα μου)
6. Επηρεάζομαι πολύ από τα συναισθήματα μου και των άλλων. Εάν νιώσω πως κάποιος δικός μου άνθρωπος δεν νιώθει τόσο καλά, νιώθω κι εγώ άβολα
7. Όταν δένομαι με κάποιο άτομο καταλήγω εξαρτημένη σε αυτό και θέλω να μου λένε τι να κάνω. Αν τους χάσω, χάνω εμένα
8. Έχω ασταθής εικόνα εαυτού: τη μια με βλέπω ως σημαντική και την άλλη νιώθω σκατά
9. Περνάω φάσεις όπου νιώθω είτε μοναξιά, είτε μια μελαγχολία, είτε ένα κενό, χωρίς λόγο. Απλά έτσι νιώθω και περιμένω να περάσει.
10. Είμαι κυκλοθυμική. Τώρα νιώθω κουρασμένη, άδεια και θλιμμένη και μετά από κανα 2ωρο μπορεί να πεταω απ'τη χαρά μου και να προσγειωθώ πάλι απότομα...
11. Έχω αλλάξει αρκετές παρέες. Ενώ έχω ανάγκη από σταθερότητα δεν την έχω βρει πουθενά. Οι σχέσεις μου με τους άλλους έχουν υπάρξει αρκετά εκρηκτικές
12. Προσποιούμαι κάποιες φορές πως δεν με νοιάζει τίποτα, ως άμυνα
13. Όταν αγαπάω κάποιο άτομο, το οποίο νιώσω έστω για μια στιγμή πως απομακρύνεται, νιώθω τον κόσμο μου να καταρρέει και γίνομαι χειριστική: συνήθως κάνω το εξής: κατεβάζω μούτρα, δείχνω ότι δεν νιώθω καλά για να δω αν θα νοιαστεί για μένα.
14. Ψάχνω συνέχεια κάποιον να με σώσει

Όχι, καμία σχέση. Πάω ήδη σε ψυχίατρο, απλά η σχέση μας είναι τέτοια που δεν έχω καταφέρει να εμβαθύνω σε πολλές λεπτομέρειες. Ως προς τις διαγνώσεις είμαι λίγο καχύποπτη με την έννοια του ότι θεωρώ πως για να πραγματοποιηθεί σε κάποιο άτομο μια έγκυρη διάγνωση σίγουρα απαιτείται μεγάλο χρονικό διάστημα με ώρες συζητήσεων και αναλύσεων. Η πρώτη ψυχίατρος που είχα πάει με το καλημέρα με διέγνωσε με ΙΨΔΠ. Πως να μην θεωρήσω την στάση της επιπόλαια;

Quote:

---

Originally Posted by Insomnia96

Όχι, καμία σχέση. Πάω ήδη σε ψυχίατρο, απλά η σχέση μας είναι τέτοια που δεν έχω καταφέρει να εμβαθύνω σε πολλές λεπτομέρειες. Ως προς τις διαγνώσεις είμαι λίγο καχύποπτη με την έννοια του ότι θεωρώ πως για να πραγματοποιηθεί σε κάποιο άτομο μια έγκυρη διάγνωση σίγουρα απαιτείται μεγάλο χρονικό διάστημα με ώρες συζητήσεων και αναλύσεων. Η πρώτη ψυχίατρος που είχα πάει με το καλημέρα με διέγνωσε με ΙΨΔΠ. Πως να μην θεωρήσω την στάση της επιπόλαια;

---

Αν δεν εμβαθύνεις στον ψυχίατρό σου, τότε σε ποιόν άνθρωπο θα εμβαθύνεις;

Quote:

---

Originally Posted by Insomnia96

Παρατηρώ 5/8 συμπεριφορές μου. Αυτά που με θορυβούν περισσότερο είναι τα εξής:
1. άτομα μπορεί να με χαρακτηρίσουν κάπως ας πούμε "είσαι πολύ ήρεμος άνθρωπος", ενώ άλλα άτομα μπορεί να μου πουν το αντίθετο "είσαι πολλή εκρηκτική προσωπικότητα". Εγώ νιώθω πως μπορώ να είμαι και τα δύο, το να μην μπορώ όμως να διατηρήσω μια σταθερή και ξεκάθαρη προσωπικότητα είναι κάτι που με προβληματίζει. Αναρωτιέμαι συνεχώς γιατί και μπερδεύομαι.
2. Οι γονείς μου μου λένε πως μια την μια είμαι πολύ καλή μαζί τους, δοτική, εύθυμη κλπ και την άλλη είμαι το αντίθετο, γίνομαι προσβλητική, καχύποπτη
3. Δένομαι συναισθηματικά πολύ εύκολα σε κάθε άτομο που θα μου επιδείξει φροντίδα, προσοχή και θα με κάνει να νιώσω ασφάλεια. Έτσι γίνομαι χαλί να με πατήσουν και αγχώνομαι μην με εγκαταλείψουν.
4. Όταν φίλοι μου δεν μου δείξουν πως με νοιάζονται ή με αγαπάνε, αποστασιοποιούμαι, πληγώνομαι, αμφιβάλλω για μένα, γι' αυτούς, γίνομαι καχύποπτη και απογοητεύομαι
5. Έχω ξεσπάσματα θυμού κατα καιρούς, νιώθω πως θέλω να μου κάνω κακό, μπορεί να απειλήσω για αυτοκτονία (αν και συνήθως το κάνω για λόγους χειριστικότητας ή απλά το λέω πάνω στα νεύρα μου)
6. Επηρεάζομαι πολύ από τα συναισθήματα μου και των άλλων. Εάν νιώσω πως κάποιος δικός μου άνθρωπος δεν νιώθει τόσο καλά, νιώθω κι εγώ άβολα
7. Όταν δένομαι με κάποιο άτομο καταλήγω εξαρτημένη σε αυτό και θέλω να μου λένε τι να κάνω. Αν τους χάσω, χάνω εμένα
8. Έχω ασταθής εικόνα εαυτού: τη μια με βλέπω ως σημαντική και την άλλη νιώθω σκατά
9. Περνάω φάσεις όπου νιώθω είτε μοναξιά, είτε μια μελαγχολία, είτε ένα κενό, χωρίς λόγο. Απλά έτσι νιώθω και περιμένω να περάσει.
10. Είμαι κυκλοθυμική. Τώρα νιώθω κουρασμένη, άδεια και θλιμμένη και μετά από κανα 2ωρο μπορεί να πεταω απ'τη χαρά μου και να προσγειωθώ πάλι απότομα...
11. Έχω αλλάξει αρκετές παρέες. Ενώ έχω ανάγκη από σταθερότητα δεν την έχω βρει πουθενά. Οι σχέσεις μου με τους άλλους έχουν υπάρξει αρκετά εκρηκτικές
12. Προσποιούμαι κάποιες φορές πως δεν με νοιάζει τίποτα, ως άμυνα
13. Όταν αγαπάω κάποιο άτομο, το οποίο νιώσω έστω για μια στιγμή πως απομακρύνεται, νιώθω τον κόσμο μου να καταρρέει και γίνομαι χειριστική: συνήθως κάνω το εξής: κατεβάζω μούτρα, δείχνω ότι δεν νιώθω καλά για να δω αν θα νοιαστεί για μένα.
14. Ψάχνω συνέχεια κάποιον να με σώσει

---

Για 19 ετών κοπέλα, εγώ μια χαρά σε βρίσκω! Οκ τα παραπάνω που γράφεις σαφώς σηκώνουν διερεύνηση, αλλά ειναι πολύ δύσκολο σε αυτή την ηλικία και με αυτά που γράφεις να προκύψει διάγνωση οριακής. Γενικά να ξέρεις διάγνωση οριακής ή ναρκισσιστικής (γενικά πλέγμα Β) δεν γίνεται εύκολα στην εφηβεία, γιατί όλοι οι έφηβοι λειτουργούν ναρκισιστικά και φέρονται συχνά σαν οριακές προσωπικότητες.

Quote:

---

Originally Posted by aeolus74

Για 19 ετών κοπέλα, εγώ μια χαρά σε βρίσκω! Οκ τα παραπάνω που γράφεις σαφώς σηκώνουν διερεύνηση, αλλά ειναι πολύ δύσκολο σε αυτή την ηλικία και με αυτά που γράφεις να προκύψει διάγνωση οριακής. Γενικά να ξέρεις διάγνωση οριακής ή ναρκισσιστικής (γενικά πλέγμα Β) δεν γίνεται εύκολα στην εφηβεία, γιατί όλοι οι έφηβοι λειτουργούν ναρκισιστικά και φέρονται συχνά σαν οριακές προσωπικότητες.

---

Άρα, αν συνεχίσω να δρω και να νιώθω έτσι να το διερευνήσω;

Quote:

---

Originally Posted by Epsilon

Αν δεν εμβαθύνεις στον ψυχίατρό σου, τότε σε ποιόν άνθρωπο θα εμβαθύνεις;

---

Πήγαινα σε ψυχολόγο με την οποία έκανα ψυχοθεραπεία, συγκεκριμένα CBT για την ΙΨΔ και μετά από κάποιους μήνες, η ψυχολόγος με παρέπεμψε και σε ψυχίατρο η οποία μου χορήγησε αντικαταθλιπτικά. Επομένως, με την ψυχολόγο γινόταν η ψυχοθεραπεία, η οποία εστιαζόταν κυρίως στο θέμα της ΙΨΔ και στη ψυχίατρο πήγαινα μόνο για να μου ρυθμίσει την αγωγή. Εκτός αυτού, πρόσφατα μετακόμισα, οπότε βρίσκομαι σε διαδικασία αναζήτησης άλλης ψυχολόγου-ψυχοθεραπεύτριας. Μήπως τώρα έγινα κατανοητή;;

Quote:

---

Originally Posted by Insomnia96

Άρα, αν συνεχίσω να δρω και να νιώθω έτσι να το διερευνήσω;

---

Η διερεύνηση της συμπεριφοράς μας και γενικά του εαυτού μας θεωρώ ότι δεν πρέπει να περιορίζεται στο εάν έχουμε ή όχι κάποια διαταραχή. Είναι κάτι που όλοι μας θα έπρεπε να τ κάνουμε. Από αυτη τη διαδικασία μόνο να κερδίσεις έχεις.

Quote:

---

Originally Posted by aeolus74

Η διερεύνηση της συμπεριφοράς μας και γενικά του εαυτού μας θεωρώ ότι δεν πρέπει να περιορίζεται στο εάν έχουμε ή όχι κάποια διαταραχή. Είναι κάτι που όλοι μας θα έπρεπε να τ κάνουμε. Από αυτη τη διαδικασία μόνο να κερδίσεις έχεις.

---

Αυτό εξυπακούεται. Εγώ μιλούσα συγκεκριμένα για την δική μου παρούσα ανησυχία σχετικά με την οριακή. Δηλαδή αναφέρομαι συγκεκριμένα σε αυτό το κομμάτι δράσης και συμπεριφοράς

Quote:

---

Originally Posted by Insomnia96

Πήγαινα σε ψυχολόγο με την οποία έκανα ψυχοθεραπεία, συγκεκριμένα CBT για την ΙΨΔ και μετά από κάποιους μήνες, η ψυχολόγος με παρέπεμψε και σε ψυχίατρο η οποία μου χορήγησε αντικαταθλιπτικά. Επομένως, με την ψυχολόγο γινόταν η ψυχοθεραπεία, η οποία εστιαζόταν κυρίως στο θέμα της ΙΨΔ και στη ψυχίατρο πήγαινα μόνο για να μου ρυθμίσει την αγωγή. Εκτός αυτού, πρόσφατα μετακόμισα, οπότε βρίσκομαι σε διαδικασία αναζήτησης άλλης ψυχολόγου-ψυχοθεραπεύτριας. Μήπως τώρα έγινα κατανοητή;;

---

Μάλλον εστίασες στη λέξη ψυχίατρος. Και η ψυχολόγος μπορεί να διαγνώσει την οριακή. Εφόσον κάνεις ψυχοθεραπεία τόσο καιρό, πιστεύω αν υπήρχε θέμα οριακής κάτι θα σου έλεγε. Γιατί δεν της λες αυτή την ανησυχία σου και να το συζητήσετε;

Quote:

---

Originally Posted by Epsilon

Μάλλον εστίασες στη λέξη ψυχίατρος. Και η ψυχολόγος μπορεί να διαγνώσει την οριακή. Εφόσον κάνεις ψυχοθεραπεία τόσο καιρό, πιστεύω αν υπήρχε θέμα οριακής κάτι θα σου έλεγε. Γιατί δεν της λες αυτή την ανησυχία σου και να το συζητήσετε;

---

Εστίασα στη λέξη ψυχίατρος, γιατί εκεί εστίαζε η ερώτηση που θέσατε παραπάνω. Η ψυχολόγος αν και μπορεί να αναγνωρίσει πιθανά καμπανάκια ας πουμε για οποιαδήποτε διαταραχή, διάγνωση και πάλι δε μπορεί να κάνει. Επίσης, επαναλαμβάνω πως η ψυχοθεραπεία μας (CBT) εστιάζεται στο κομμάτι της ΙΨΔ, επομένως οι συζητήσεις μας οριοθετούνται από μέρους της. Αλλά και πάλι, πριν λίγο καιρό διέκοψα τις συνεδρίες μας.

Quote:

---

Originally Posted by Insomnia96

Εστίασα στη λέξη ψυχίατρος, γιατί εκεί εστίαζε η ερώτηση που θέσατε παραπάνω. Η ψυχολόγος αν και μπορεί να αναγνωρίσει πιθανά καμπανάκια ας πουμε για οποιαδήποτε διαταραχή, διάγνωση και πάλι δε μπορεί να κάνει. Επίσης, επαναλαμβάνω πως η ψυχοθεραπεία μας (CBT) εστιάζεται στο κομμάτι της ΙΨΔ, επομένως οι συζητήσεις μας οριοθετούνται από μέρους της. Αλλά και πάλι, πριν λίγο καιρό διέκοψα τις συνεδρίες μας.

---

Είναι εντυπωσιακή η δυσπιστία που έχεις, τόσο προς τους ψυχίατρους, όσο και προς τους ψυχολόγους. Δυσκολεύεσαι γενικά να εμπιστευτείς τους ανθρώπους;

Quote:

---

Originally Posted by Insomnia96

Καλησπέρα Ερημίτη! Αρχικά ζητώ συγνώμη για τις μέρες αναμονής...έλειπα σε διακοπές και είχα να τακτοποιήσω κάποιες προσωπικές υποχρεώσεις, οπότε δεν είχα ιδιαίτερο χρόνο. Αυτές τις αλλαγές που περιγράφεις τις βιώνεις και με τις απόψεις σου ή με τα γούστα σου στα φαγητά ή με τη σεξουαλικότητα σου; Γιατί εγώ νιώθω πως έχω μέσα μου δύο αντίθετες προσωπικότητες οι οποίες εναλλάσσονται ανάλογα με το περιβάλλον, τη διάθεση, το κλίμα και τα βαιμπς που μου δίνουν οι άλλοι. Βέβαια δεν αλλάζω όλες μου τις απόψεις, αλλά ορισμένες, ανάλογα με το ποια προσωπικότητα βρίσκεται στο προσκήνιο εκείνη τη στιγμή. Την μια νιώθω και φέρομαι σαν wild child, ανυπότακτη, εκρηκτική, δυναμική, αντιδραστική, ελεύθερο πνεύμα και την άλλη είμαι ορθολογική, υποτάσσομαι και μ' αρέσει ο έλεγχος. Έχω παρατηρήσει πως αλλάζω συνεχώς εκ διαμέτρου την άποψη μου για τον γάμο. Την μια σκέφτομαι πως θέλω να παντρευτώ με παραδοσιακό γάμο, να κάνω οικογένεια και να ζήσω κάπου σταθερά και την άλλη πιστεύω πως ο γάμος είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα που έχει πατριαρχικές ρίζες και πλέον έχει καταντήσει "πασαρέλα". Την μια θέλω να ζήσω σύμφωνα με το Δυτικό πρότυπο που μας πλασάρει, βασικά ούτε καν πλασάρει-επιβάλλει καλύτερα ας πω-η κοινωνία και την άλλη θέλω να τα παρατήσω όλα, να πάρω ένα σακίδιο και να πάω να ζήσω σε καμιά ζούγκλα ξερωγω. Απο φαγητά, έχω παρατηρήσει πως την μια μ'αρέσουν οι πατάτες με αυγά, ενώ την άλλη το σιχαίνομαι αυτό το πιάτο, λέω πως μ'αρέσει η φέτα, αλλά δεν μ'αρέσει κάθε φέτα, μόνο μια μάρκα, λέω πως δεν μ'αρέσει το μέλι, αλλά αν είναι μαζί με ψωμί και βιταμ το λατρεύω. Όσον αφορά την σεξουαλικότητα την μια νιώθω στρειτ, φλερτάρω με άντρες, φαντασιώνομαι άντρες και σχέση με άντρα και την άλλη μέρα ξαφνικά νιώθω πως δεν μ' αρέσουν οι άντρες αλλά οι γυναίκες. Α και έχω και πολλές ιδιοτροπίες, εμμονές πες το όπως θες...με εκνευρίζουν διάφοροι ήχοι (το μάσημα της τροφής, η τριβή ανάμεσα σε μαχαιροπίρουνα, οι βαθιές ανάσες), οσμές (ο καπνός του τσιγάρου, κάποιες κολόνιες, η χλωρίνη) και άλλες λεπτομέρειες, ακόμη και λέξεις που μπορεί να χρησιμοποιήσουν άτομα της οικογένειας μου (πχ. νευριάζω να λένε την ισιωτική μαλλιών, ισιωτήρι. Γενικά φάσκω και αντιφάσκω, πολλές εξαιρέσεις, πολλές ιδιοτροπίες. Ούτε εγώ με μπορώ κάποιες στιγμές αν και όπως λες εσύ κάποιες φορές νιώθω ωραία και καλά με όλο αυτό, το διασκεδάζω και άλλες φορές νιώθω μπερδεμένη και πως έχω πρόβλημα να εκφράσω την προσωπικότητα μου.

Έχεις ρωτήσει ποτέ τον/την ψυχολόγο σου σχετικά με αυτο;

---

Προχθές συνάντησα την ψυχολόγο μου μετά από περίπου 1 χρόνο γιατί είχα διάφορες ιδεοληψίες που με άγχωναν σε μεγάλο βαθμό...Μέσω της συνεδρίας, μου επισήμανε ότι απ' ότι φαίνεται, έχω μια γενικότερη αγχώδης δομή με αποτέλεσμα να χρειάζεται να οργανώσω τους διάφορους τομείς της ζωής μου (να βρω δουλειά, σχέση, να βάλω δραστηριότητες στο πρόγραμμα), ώστε να μην έχω κρίσεις άγχους.

Μέσω αυτού, κατάλαβα ότι πιθανότατα το άγχος ευθύνεται για τις διαφορετικές πτυχές του χαρακτήρα και ουσιαστικά με έχει μπερδέψει με αποτέλεσμα να μην ξέρω τι μου γίνεται...Εσένα τί σου έχουν πει;