Νομίζω έπιασα το όνειρο μου, μπήκα στη σχολή που ήθελα
Καλησπέρα σε όλους. Ελπίζω να γράφω στο σωστό section. Θα ήθελα να συζητήσω κάτι, δεν θα κάνω ακριβώς ερώτηση. Κατάφερα να μπω επιτέλους στην ιατρική. Ήταν το μεγαλύτερο όνειρο μου. Όμως είμαι 29 χρονών και έχω 3 χρόνια ακόμα μπροστά μου. Υπάρχουν κάποιες σκέψεις που με στεναχωρούν. Ότι είμαι οριακά πολύ μεγάλος για να ξεκινήσω τώρα, ότι χαίρομαι για ένα κατόρθωμα που άλλοι το κατάφεραν στα 18 τους. Δεν ξέρα αν είχα επιμονή ή εμμονή. Με αγχώνει λίγο η ιδέα ότι θα κάνω ειδικότητα και θα με περνάνε για μπάρμπα. Από την άλλη όλα αυτά τα χρόνια δεν καθόμουν, εχω πάρει πτυχίο, μεταπτυχιακό και διδακτορικό και έχω δουλέψει δεν με συντηρούσε η οικογένεια μου αλλά οικονομικά δεν είμαι άνετος. Στα θετικά τώρα. Η ιατρική είναι το όνειρο μου και αυτή τη στιγμή το ζω. Υπήρχαν στιγμές που έλεγα δεν θα το καταφέρω ποτέ, ότι απλά δεν ήταν το τυχερό μου. Αλλά είχα πολύ πείσμα. Καταλάβαινα ότι τίποτα λίγοτερο από το να είμαι γιατρός δεν θα με γέμιζε. Μαρέσει πολύ η ιδέα να βοηθάω έναν ασθενή για αυτό και θα ήθελα μια μάχιμη ειδικότητα. Όλα αυτά τα πράγματα που μαθαίνω με κάνουν χαρούμενο. Και νιώθω ευγνώμων για όλο αυτό. Είχα μια πάρα πολύ δύσκολη χρονιά πέρσι. Μεγάλη ιστορία το γιατί. Αλλά είπα κανείς δεν θα με λυπηθεί, τίποτα δεν θα αλλάξει και ας είμαι "δικαιολογημένος" να μην έχω κουράγιο να διαβάσω. Και παρότι δεν είχα κουράγιο έλεγα στον ευατό μου είναι το όνειρο σου. Και τις εξετάσεις τις φοβόμουν γιατί είναι πολύ άδικες οι συγκεκριμένες. έλεγα όμως δεν με νοιάζει εγώ θα κάνω την καλύτερη μου προσπάθεια. Και όταν μπήκα δικαιώθηκα. Δεν είμαι ιδιαίτερα θρήσκος (πολλές φορές το αντίθετο) όμως προσευχόμουν (αυτό δεν το χω πει σε κανέναν). Έλεγα Θεέ μου βοήθησε με και αν μπω θα είμαι θεραπεύω (εννοώντας ότι θα ασχολούμαι με ανθρώπους που χρειάζονται ιατρική βοήθεια όταν κινδυνεύει η ζωή τους και δεν θα ασχοληθώ με αισθητική ιατρική και αποτριχώσεις). Δεν έχω ιδέα πως το έχει νιώσει ο περίγυρος μου, αλλά ήταν ο μεγαλύτερος αγώνας που έχω δώσει.
