Quote:
Originally posted by sabb
Entropy , καλώς όρισες..
Θα προσπαθήσω να προσεγγίσω τον προβληματισμό που έθεσες και από τις δύο πλευρές. Έχω υπάρξει παιδί (ναι, ναι δεν ξεφύτρωσα !!!) και εδώ και 14 χρόνια είμαι και γονιός (έχω δύο παιδιά, εκ των οποίων η κόρη μου είναι στην εφηβεία).
Να ξεκινήσω πρώτα απ\' όλα από ένα αξίωμα που ίσως δεν μπορείς να φανταστείς πως υπάρχει, μια και η ιδιότητα σου είναι προς το παρόν μονοσήμαντη. Υπάρχει μια εξ αντικειμένου διαφορά στην αγάπη που τα παιδιά τρέφουν προς τους γονείς και σ\' εκείνη των γονιών προς τα παιδιά τους. Η διαφορά αυτή έγκειται στο γεγονός πως τα παιδιά αγαπούν και σέβονται τους γονείς τους σαν προγόνους τους, αλλά παρ\'όλα αυτά έχοντας την ευθύνη μόνο του εαυτού τους (κι αυτή μέχρι του σημείου να μπορούν να διαχειρίζονται μόνα τους κάποιες καταστάσεις), η αγάπη των παιδιών πολλές φορές συγκρούεται με τις προσωπικές τους ανάγκες, κι αν θέλεις θα χαρακτήριζα την αγάπη των παιδιών προς τους γονείς, αγάπη υπό όρους και με εγωκεντρικά χαρακτηριστικά. Αντίθετα, η αγάπη των γονιών προς τα παιδιά, είναι αγάπη αγνή, προστατευτική (σε μερικές περιπτώσεις όμως αγγίζει τα όρια του νοσηρού υπερπροστατευτισμού) και ξεκάθαρη. Για ένα γονιό, δεν υπάρχει τίποτε πολυτιμότερο στο κόσμο από το παιδί του, ούτε κάν η ζωή του η ίδια. Αν θέλεις να κάνεις την αυτοκριτική σου, βάλε σε μια ζυγαριά κάποια θέλω σου με την αγάπη προς τους γονείς σου. Κάποιες φορές, μπορεί η ζυγαριά να κλίνει προς τα θέλω σου. Στον αντίποδα, η πλάστιγγα των γονιών δεν έχει αντίβαρο στην αγάπη τους για το παιδί τους.
Αυτό το χάσμα στα ποιοτικά χαρακτηριστικά της αγάπης του ενός προς τον άλλον είναι ένα αξίωμα, που αν θέλεις δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.
Φυσικά, δεν μπορεί να χαρακτηρίζει όλες τις οικογένειες και όλους τους τύπους των ανθρώπων. Υπάρχουν παιδιά που έχουν γίνει πατροκτόνοι και μητροκτόνοι κι υπάρχουν γονείς που έχουν φερθεί με το χειρότερο τρόπο στα παιδιά τους, και που δεν χωρά ο ανθρώπινος νους το τι έχει καταγραφεί στην καθημερινή ειδησεογραφία. Αυτές οι περιπτώσεις είναι ωστόσο η εξαίρεση στο κανόνα και απορρέουν κύρια από διαταραχές προσωπικότητας, εγγενή ή επίκτητα ψυχικά προβλήματα ή κοινωνική απομόνωση.
Sabb,
χαίρομαι που ένας γονιός (και εννοείται ταυτόχρονα παιδί) συμμετέχει στη συζήτηση αυτή και όχι μόνο εμείς, που έχουμε βιώσει τη θέση του να είσαι παιδί. Και ως γονιός φαντάζομαι από την παρουσία σου εδώ αλλά και γενικότερα στο φόρουμ ότι είσαι αρκετά συνειδητοποιημένος και υπέυθυνος ως προς το γονεϊκό σου ρόλο.
Συμφωνώ με το χάσμα που υπάρχει ως προς τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της αγάπης από γονέα προς παίδί αλλά και απο παιδί προς γονέα.
Ωστόσο θα ήθελα να θέσω το εξής:
Ποτέ η αγάπη ενός ανθρώπου (είτε πρόκειται για ερωτική σχέση, γονεϊκή σχέση, φιλική) δεν είναι απόλυτα αγνή και ξεκάθαρη.
Βέβαια, από όλες τις μορφές αγάπης, εκείνη που έχει τη δυνατότητα να φτάσει περισσότερο στο σημείο της αγνότητας ειναι η γονεϊκή.
Όταν κάποιος είναι αρκετά ολοκληρωμένος και συνειδητοποιημένος άνθρωπος, εκεί ναι η αγάπη μπορεί να φτάσει αρκετά στο να είναι αγνή αλλά ποτέ στην τέλεια μορφή της, αλλιώς θα άγγιζε αυτό που λένε οι πιστοί, θείο, τελειότητα.
Η αγάπη του παιδιού, όντας μη ολοκληρωμένος άνθρωπος, φυσικά και θα έχει άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά σε σχέση με του γονέα, ίσως πιο εγωκεντρικά.
Αυτό όμως αλλάζει με την ηλικία αλλά και την εσωτερική ωρίμανση του παιδιού.
Έχω δει όμως και πολλές περιπτώσεις, χωρίς να φτάνουμε σε ακραία παραδείγματα κακοποίησης, που το παιδί, ως ενήλικας, μπορεί να αγαπά πιο αγνά το γονιό του από εκείνον.
Αυτό συμβαίνει αν το παιδί ίσως είναι πιο ολοκληρωμένο σε κάποια κομμάτια από το γονέα του.
Σκοπός στη συζήτηση αυτή δεν είναι πιστεύω να διακηρύξουμε την απαίτησή μας οι γονείς να είναι τέλειοι, δεν γίνεται αυτό άλλωστε.
Ούτε και να τους δικάσουμε για κάθε τι αρνητικό που μας προξένησαν, αν και η δίκη είναι απαραίτητο να γίνει, για να επέλθει η συγχώρεση.
Εγώ προσωπικά θεωρώ μεγάλο πλεονέκτημα ενός γονιού να βλέπει τα λάθη του, να τα αναγνωρίζει και μάλιστα ανοιχτά και να αναπροσαρμόζεται, μαθαίνοντας από αυτά.
Κανένας γονιός δεν έχει δώσει/περάσει μόνο θετικά ή μόνο αρνητικά στοιχεία στο παιδί του. Αυτό είναι γεγονός. Το που κλίνει η ζυγαριά βεβαια αλλάζει από οικογένεια σε οικογένεια και ειναι το στοιχείο αξιολόγησής της.
Πολλές φορές ακόμα και τα λάθη των γονιών μας, αργότερα, βλέποντάς τα, καταννοώντας τα, με αρκετή δύναμη και αγώνα, μπορούν να μας πάνε μπροστά αντί για πίσω.
Η αλλαγή είναι εφικτή.
Στην ουσία του προβληματισμού σου τώρα, πέρα από τη διαφορά με την οποία ή καθε μία πλευρά αντιμετωπίζει την άλλη και ξεκινώντας από τη προσωπική σου κατάθεση, ανατριχιάζω μόνο και μόνο στην εικόνα ενός γονιού να κυνηγάει το παιδί του με το ζωνάρι!! Προφανώς μια τέτοια συμπεριφορά δεν μπορεί να μην επηρρεάζει τον ψυχισμό ενός παιδιού και κατά πάσα πιθανότητα είναι η έκφραση παρόμοιων βιωματικών καταστάσεων του πατέρα σου από τον δικό του πατέρα. Το πρόβλημα είναι πως ασυνείδητα αυτά τα βιώματα μπορούν να αποτελέσουν και προοίμιο μελλοντικών συμπεριφορών από το ίδιο το παιδί που την εισπράτει , προς τα δικά του παιδιά. Όσον αφορά την δική σου περίπτωση, είμαι σίγουρος πως όχι, αν κρίνω από τη συγκρότηση με την οποία αντιμετωπίζεις τις καταστάσεις.
Το παιδί εξαρτάται από τους γονείς. Το γονεικό πρότυπο μαζί με το περιβάλλον που ζει και κινείται το παιδί , είναι οι κύριοι παράγοντες για τη διάπλαση του χαρακτήρα και την υιοθέτηση κάποιων παρόμοιων συμπεριφορών. Τα κληρονομικά χαρακτηριστικά δεν είναι άμοιρα ευθυνών το ίδιο - σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες της γενετικής.
Η αγάπη χωρίς ή με όρια που θέτεις σαν εφαλτήριο για την απομυθοποίηση των γονεικών προτύπων, σύμφωνα με την αρχική μου τοποθέτηση , δεν είναι κανόνας απλούστατα γιατί η αγάπη των παιδιών προς τους γονείς - έστω κι αν κάποιοι βρεθούν να διαφωνήσουν κάθετα μαζί μου - στην ουσία έχει όρια και μάλιστα διακριτά. Το θέμα είναι πως σε οικογένειες χωρίς προβλήματα , τα παιδιά εισπράτουν θετικά γονεικά πρότυπα και σε εκείνες με προβλήματα συμπεριφοράς, αρνητικά .
Θα σε ρωτούσα λοιπόν, για ποιο λόγο να αρνηθεί κάποιος το γονεικό πρότυπο, αν οι γονείς συμπεριφέρονται με αγάπη, τρυφερότητα, στοργή προς τα παιδιά τους και εν γένει τηρούν μια στάση ζωής υποδειγματική ακόμη και στον ιδεολογικό τομέα , αν π.χ. έχουν κοινωνικές ευαισθησίες, οικολογικές ανησυχίες, είναι αλληλέγγυοι στην ανθρώπινη μιζέρια και αντιμετωπίζουν τα κακώς κείμενα του συστήματος με αντίδραση και όχι απάθεια.
Η απομυθοποίηση λοιπόν που ζητάς, κατά την άποψη μου έχει νόημα αν ο μύθος είναι εφιάλτης...
Αν είναι ένα όμορφο όνειρο που συντροφεύει την παιδική κι εφηβική ζωή, δεν βλέπω το λόγο να θέλει κάποιος να ξυπνήσει απότομα...
Η ζωή η ίδια μπορεί να του δείξει το δρόμο....
Όχι εκεί φυσικά και δε θα πρέπει να αρνηθεί το πρότυπο του γονέα.
Αν και νομίζω, ειδικά στη φάση της εφηβείας, που το παιδί έχει έντονη την ανάγκη να αυτοπροσδιοριστεί, μπορεί να συμβεί να αρνηθεί προσωρινά ένα πολύ καλό γονεϊκό πρότυπο.
Γιατί απλά έτσι ίσως πρέπει να γίνει, ώστε να το υιοθετήσει στη συνέχεια, από δική του επιλογή, ικανοποιώντας και την ανάγκη του για αυτοπροσδιορισμό.
