Originally Posted by
Sonia
Προσωπικά έχω μείνει με άγνωστους. Πρώτα στη σχολή στα 17-18 μου, μετά στα 18 με 23-24 κάθε καλοκαίρι ύπο την ομπρέλα της δουλειάς μου που μας έβρισκε τα σπίτια και αργότερα κάποιες φορές στη ζωή μου είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό κανονίζοντας το εντελώς από μόνη μου.
Η διαφορά εδώ είναι ότι ακούγεσαι να έχεις πολύ ζήλεια και θυμό για άλλους ανθρώπους, χαμηλή αυτοπεποίθηση, απειρία σε ένα σωρό πράγματα και καμία σταθερά για αυτό το βημα που θες να κάνεις. Εγώ είμαι υπέρ του όπου γης και πατρίς και θα σου κάνει καλό να απομακρυνθείς από το σπίτι. Πρέπει όμως να έχεις έστω και κάτι μικρό να πιαστείς για να κάνεις μία αρχή και λίγο να ισορροπήσεις. Το κάτι μικρό δεν είναι ένας άγνωστος συγκάτοικος όταν δεν υπάρχει τίποτε άλλο, ούτε καν μία δουλειά. Γιατί αντί να κάνεις ένα βήμα εμπρός ψυχολογικά μπορεί να πας δύο βήματα πίσω. Άποψή μου.