Η ΖΩΗ ΠΡΟΧΩΡΑΕΙ...ΚΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΩ ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΠΡΩΤΟΠΩ. ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΜΕ ΠΝΙΓΟΥΝ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΩ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΥΤΑ. ΒΛΕΠΩ ΤΗΝ ΖΩΗ ΝΑ ΚΥΛΑΕΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΚΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΙΠΟΤΑ. ΟΥΤΕ ΝΑ ΔΟΥΛΕΨΩ, ΟΥΤΕ ΝΑ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΩ, ΟΥΤΕ ΝΑ ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΩ, ΟΥΤΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ.
ΝΙΩΘΩ ΝΑ ΜΕ ΠΝΙΓΕΙ Η ΙΔΙΑ ΜΟΥ Η ΖΩΗ. ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΛΕΠΩ ΣΑΝ ΧΤΑΠΟΔΙ...ΜΕ ΤΑ ΟΧΤΩ ΠΛΟΚΑΜΙΑ ΝΑ ΜΕ ΣΦΙΓΓΟΥΝ.
ΕΥΕΛΠΙΣΤΩ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΝΑ ΔΡΑΣΕΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΠΩ...

ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΣΑΦΗΣ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΜΠΕΡΕΔΕΜΕΝΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ...ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ.

μια χαρα σαφης εισαι, συνεχισε....
μονο γραφε με μικρα.

να συνεχισω...δεν ξερω τι να πω. δεν μπορω να τα βαλω σε ταξη μεσα μου. αυτο που ξερω ειναι οτι ενω θελω να χαμογελασω και να ζησω παντα εμφανιζεται μπροστα μου ενα γεγονος ή μια απλη σκεψη δικη μου που μου κλεβει το χαμογελο. απλα καθημερινα γεγονοτα και απλες καθημερινες σκεψεις

μαστα.....
τι θεραπεια κανεις?

Μπορεις να μιλησεις για αυτο με καποιες λεπτομεριες?

εχω 7 μερες που παιρνω cipralex. και φυσικα ψυχοθεραπεια. το ξερω δεν σε διαφωτιζω με αυτα που σου λεω και ετσι οπως σου τα λεω αλλα....

ο γιατρος μου διεγνωσε μειζων καταθλιψη με εντονη κυκλοθυμια και επιπλεγμενο πενθος.

καποιες καταστασεις που μου συμβαινουν εκ των πραγματων δεν μπορω να τις αλλαξω ( πχ οικονομικα ).
οι περισσοτερες ομως ειναι καταστασεις που αλλαζουν και παιρνουν κατα κυριο λογο απο το χερι μου. ομως για καποιες μενω απραγη γιατι δεν θελω να ερθω σε ριξη με τους δικους μου, και σε καποιες αλλες γιατι απλα φοβαμαι να εκφρασω ελευθερα αυτα που νιωθω και αυτα που με ενοχλουν.

οχι μια χαρα τα πας,




τι προκαλεσε την καταθλιψη και τα υπολοιπα που ειπε ο γιατρος?

Εντοπιζεις το κυριο προβλημα στις σχεσεις με τους δικους σου?

Συγνωμη για την καθυστερηση αλλα ειμαι στη δουλεια...

Η καταθλιψη δημιουργηθηκε σταδιακα. Ξεκινοντας ολα απο πριν ενα χρονο οπου εχασα τον πατερα μου και ταυτοχρονα συνεργατη σε δικια μας δουλεια. Αυτο ειχε σαν συνεπεια ολα τα βαρη ( οικονομικα, οικογενειακα, και τα σχετικα ) να πεσουν επανω μου. Φορτωμενη με ευθυνες που συνηθως ενας πατερας εχει σε μια οικογενεια. Με μια μανα σχετικα ρακος, εναν αδερφο σχεδον απραγο ( ασχετα που θελει να βοηθησει την κατασταση ) και εμενα εχοντας την ευθυνη της συντηρησης και διαβιωσης της δουλειας ( οικογενειακη επιχειρηση ), του σπιτιου και φυσικα των μελων της οικογενειας αφου εισοδημα ειναι μονο αυτο που αποφερω εγω. Και ολα αυτα ταυτοχρονα με το πενθος για τον πατερα μου του οποιου ειχα και ιδιαιτερη αδυναμια.

Επιπροσθετα σε ολα αυτα, υπηρχαν και υπαρχουν και προβληματα προσωπικης φυσης. Με σχεσεις, φιλιες.

Με τον γιατρο μια φορα συναντηθηκα οπου βγηκε και η διαγνωση. Κατι που ηξερα και καταλαβαινα απλα μου το επιβεβαιωσε επιστημονικα.

οποτε εχεις φαει αρκετες πιεσεις και ανακαταξεις μπορει κανεις να πει.

Οι τελευταιες σχεσεις σου πως πανε?

ναι ειχα. και εχω ακομα.
οι σχεσεις μου γενικα πλεον με τους ανθρωπους εχουν γινει περιεργες. Μπορω ευκολα να κανω τον καραγκιοζη στην δουλεια και να ειμαι παντα με το χαμογελο και ολοιο να λενε τι ευχαριστο κοριτσι. Δεν συμβαινει ομως το ιδιο στην προσωπικη μου ζωη. ΖΕκει δεν μπορω να κρυψω την θλιψη μου. Μου βγαινει και η πιεση απο το καραγκιοζιλικι ολης της ημερας. Αυτο εχει συνεπεια να ειμαι συνεχεια σιωπηλη ή σκεπτικη. Εκτος τοπου και χρονου κοινως. Αυτο γινεται αντιληπτο απο τους γυρω μου. Απο φιλους γνωστους και τη σχεση μου φυσικα. Γενικα θελω να απομονωνομαι απο τη μια και απο την αλλη θελω να ειμαι με κοσμο κι ας ειμαι σιωπηλη. Δεν ξερω τι γινεται. Υπαρχουν φορες που με πιανουν τα κλαματα στα καλα καθοπυμενα. Απο την αλλη πλεον δεν περιποιουμαι τον εαυτο μου καθολου πλεον. Ποτε δεν ημουν του μακιγιαζ και του κυριλε και τετοια αλλα ημουν περιποιημενη. Τωρα τιποτα, δεν εχω διαθεση να το κανω.
Κατα συνεπεια μου λειπουν τα ομορφα λογια που ακουγα καποτε για την εμφανιση μου απο φιλους . Ακομα και απο τον συντροφο μου.

δειχνεις μια παραιτηση αυτο ειναι εμφανες.

Σε ολα αυτα, ο συντροφος σου, τι συμμετοχη εχει στα προβληματα σου?
Τι συζητησεις εχετε ανοιξει και ποσο εχετε εμβαθυνει?

γνωριζει για τις πιεσεις που δεχομαι απο δουλεια και οικογενειακο περιβαλλον και συζηταμε αρκετα. εκφερει την γνωμη του αλλα αφηνει αποφασεις επανω μου. Μερος ομως απο την ολη κατασταση μου φερει και ο ιδιος καθως ανα διαστηματα υπαρχουν διαφορες διενεξεις και προβληματακια, τα οποια σε συνδυασμο με ολα τα αλλα μου στοιχιζουν αρκετα.
Για την κατασταση μου ( απο ιατρικης αποψης ) και την θεραπεια μου δεν γνωριζει τιποτα.

σε δικα σου ζητηματα, οι αποφασεις ασφαλως ειναι δικες σου.
Εννοεις οτι ισχυει το ιδιο για κοινα σας ζητηματα??


Διενεξεις σε ενα ζευγαρι ειναι φυσικο να υπαρχουν,
αν ειστε και σε σταδιο γνωριμιας, πιθανον να εκλειψουν στη συνεχεια.


Οσο για το ιατρικο θεμα,
μηπως θα επρεπε να το συζητησεις περαιτερω και πιο αναλυτικα με το συντροφο σου η θεωρεις οτι δεν θα βρεις κατανοηση?

οχι, γνωριζομστε πολλα χρονια και εχουμε 2 χρονια σχεση. απλα η συμπερφορα του αλλαζει ανα διαστηματα βαζοντας με σε περιεργες διαδικασιες.

Δεν το εχω συζητησει μαζι του και δεν θελω ακομα να το κανω γιατι μεριδιο ευθυνης για την κατασταση μου εχει κι αυτος. Αθελα του βεβαια, απλα πολλες φορες εγω μεσα στο δικο μου παραλυριμα τα μικρα γεγονοτα μου φαινοταν μεγαλα. Τεραστια. Τα σημαδια ομως μενουν.

πιστευω οτι εφοσον λες οτι εχει μεριδιο ευθυνης,
θα πρεπει να συμμετεχει σε ολο αυτο, παιρνωντας ο καθενας το κομματι που του αναλογει.


Ο/Η ψυχιατρος που πας τι λεει?

χικα στα πρωτα σου μηνυματα ενιωθα οτι εγραφα εγω... οι ιστοριες μας και ο λογος που σημερα ειμαστε με καταθλιψη ειναι τελειως διαφορετικα.. αλλα το αποτελεσμα και το πως νιωθουμε σημερα νομιζω οτι ειναι κοινα...ο,τι γραφεις, το αισθανομαι και εγω...

Εγω στο συντροφο μου( 7 χρονια σχεση ) οταν ειπα οτι εχω οντως καταθλιψη και θα ξεκινησω φαρμακα, ενα μικρο σοκ το επαθε, αλλα ηταν πολυ υποστηρικτικος και σημερα βλεπει οτι εχει βελτιωθει η κατασταση μου.. πολυ μικρη βελτιωση βεβαια,αλλα σε σχεση με το πως ημουν πριν, αρκετα σημαντικη.
Και στη δικη μου κατασταση μεριδιο ευθυνης εχει και εκεινος....
Πιστευω ομως οτι απο τη στιγμη που ειναι ο ανθρωπος σου,δε βοηθαει στη διαδιασια θεραπειας σου να μη γνωριζει τι ακριβως εχεις και πως ακριβως εχουν τα πραγματα. Νομιζω οτι σε παει λιγο πισω αυτο.. εμενα με βοηθαει παρα πολυ που ο συντροφος μου γνωριζει..
Σκεψου το...

χίκα....σε καταλαβαίνω πάρα πολύ....έχασα και γω τη μαμά μου εδώ και 3,5 χρόνια και έχω περάσει από πάρα πολλά στάδια. Αυτό που καταλαβαίνω είναι πως τη ζωή σου έχει σκεπάσει μια απέραντη μαυρίλα που δεν ξέρεις από που να αρχίσεις να τη χρωματίζεις όταν όλα σου πάνε στραβά.
Θα σου πω μερικά πράγματα και ελπίζω να σε βοηθήσουν:

Ότι μα ότι και αν κάνεις τα δεδομένα δεν αλλάζουν. Εννοώ τον θάνατο. Όσο χάλια και να γίνεις, όσο και αν παραιτηθείς, όσο και αν κλάψεις, ότι και αν κάνεις η απώλεια θα παραμείνει η ίδια.
Στα υπόλοιπα, υπάρχει εξέλιξη και αυτή θα είναι πάντα χειρότερη αν δεν πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου.
Ούτε η μαμά σου θα αλλάξει, ούτε ο αδελφός σου γιατί έτσι έχουν μεγαλώσει και έτσι διαχειρίζονται τις καταστάσεις.
Η δουλειά δεν θα πάει καλύτερα όσα χάπια και αν πάρεις, αν δεν πάρεις την κατασταση στα χέρια σου και δεν την πας μπροστά με στόχο φυσικά το κέρδος.
Πέρασα και γω από το στάδιο της εγκατάλειψης του εαυτού μου και αυτό σε πληροφορώ με έκανε για ένα διάστημα να νιώθω εκατό φορές χειρότερα. Σίγουρα είναι το τελευταίο που σε ενδιαφέρει αλλά κάποτε θα με θυμηθείς.
Όσον αφορά τη σχέση σου νομίζω πως είναι το τελευταίο πρόβλημα σου αυτή τη στιγμη, αλλά η μιζέρια και η μαυρίλα μόνο προς το τέλος μπορεί να την οδηγήσουν.

Έχω ακούσει πως τα σιπραλέξ θέλουν ένα χρονικό διάστημα ενός μήνα για να αρχίσουν να λειτουργούν. Σκέψου αντί να κλαις και πάρε αποφάσεις αντί να βουτάς στο κενό της απελπισίας σου....

Θεοφανια το ξερω οτι δεν μπορω να αλλαξω κατι οσον αφορα τον θανατο του πατερα μου. Κι εχω συμβιβστει με αυτο. Απλα η απωλεια του μου μεταβιβασε πολλες ευθυνες και αρμοδιοτητες σε πολλα επιπεδα με αποτελεσμα την σημερινη μου κατασταση. Ετσι και η απωλεια γινεται πιο αισθητη αναγκαστικα. Προσπαθω να βλεπω τα πραγματα οσο πιο αισιοδξα γινεται αλλα πολλες φορες μου φανταζει αδυνατο. Δεν βλεπω πουθενα φως.

koutavaki διαβασα προσεκτικα αυτα που εγραψες και ισως να εχεις δικιο. Ακομα ειμαι ομως επιφυλακτικη στο να το συζητησω με τον συντροφο μου. Βαθια μεσα μου ισως φοβαμαι και μηπως δει την ολη κατασταση \" περιεργη \" και απομακρυνθει. Δεν ξερω.... Αν και δεν ειναι τετοιος χαρακτηρας.
Ισως σε λιγο καιρο να ξεκινησω καποια κουβεντα. Θεωρω κι εγω ομως οτι θα ειναι καλυτερα αν γνωριζει απο καθε αποψη.

Νιωθω απορριψη απο ολους. Δεν με καταλαβαινει κανεις. Θελω να φυγω μακρια να μην με ξερει κανενας και να μην ξερω κανεναν. Αυτο θελω

Μολις βρηκες καποιον με την ιδια ακριβως σκεψη.

πώς από εκεί που είμαστε δυνατοί αρκεί μία στιγμή για να χάσουμε τα πάντα.
νιώθω να φεύγουν όλες μου οι δυνάμεις και είμαι ανίκανη να αντιμετωπίσω το αύριο!
ναι μια φύγη σε τετοιες στιγμές θα ήταν ότι καλύτερο..

ειχα μερες να γραψω γιατι περασα μια πολυ περιεργη φαση. διαβαζα συνεχως στο φορουμ και εβαζ ατα κλαματα.
νομιζω οτι τωρα ειμαι καλυτερα ομως. αν και ειμαι καινουρια στι φορουμ νιζω οτι με βοηθατε πολυ ολοι. ειτε απαντωντας σε δικα μου μηνυματα ειτε απλα διαβαζοντας σας σε διαφορα θεματα.

ειπα στον γιατρο μου οτι εχω τασεις φυγης και μου ειπε οτι πρεπει να προσεχω. τον ρωτησα τι εννοει και μου ειπε οτι θα καταλαβω αργοτερα...

εγω νιωθω αδυναμη παντως να καταλαβω το οτιδηποτε

Η ψυχολογια ειναι το παν,απο εκει ξεκινανε και αρχιζουν ολα,απο το πιο μικρο μεχρι το πιο μεγαλο πραγμα,πολλες φορες λενε οτι την ψυχολογια την φτιαχνουμε μονοι μας ,οτι ολα ειναι απλα στο μυαλο. Θεωρητικα ισως να ισχυει αυτο,στην πραξη ομως δεν ειναι τοσο ευκολα τα πραγματα,ειδικα αν εισαι αδυναμος χαρακτηρας και με το παραμικρο απογοητευεσαι και πεφτεις ψυχολογικα.

Δεν μπορω αλλο...νομιζω οτι δεν υπαρχει λογος που ξυπναω, δουλευω, μιλαω με τους ανθρωπους. Νομιζω οτι κανενας δεν μου δινει σημασια και οτι..δεν ξερω.

Μαλλον μονο εσεις με καταλαβαινετε

Quote:

---

Originally posted by xika
Δεν μπορω αλλο...νομιζω οτι δεν υπαρχει λογος που ξυπναω, δουλευω, μιλαω με τους ανθρωπους. Νομιζω οτι κανενας δεν μου δινει σημασια και οτι..δεν ξερω.

Μαλλον μονο εσεις με καταλαβαινετε

---

Για σου!Κοιτα και γω σε μια τετοια φαση ειμαι εχω και καταθλιψη και ο μονος λογος που με κραταει ειναι οιανθρωποι που αγαπαω και θελω να τους ξανακανω χαρουμενους και αυτα που μου εδιναν χαρα κοι θελω να τα επαναλαβω!!!Εσυ σιγουρα δεν εχεις κανεναν??Πολοι σε νοιαζοντε αλα οντος λιγοι σε καταλαβαινουν εγω ειμαι αντρας δεν προκειτε ποτε να καταλαυω μι γυνναικα που ειναι εγκυος ποσο μαλον το πως ποναει κατα τη γεννα,και θα ηταν παραλογο να το καταλαβαινο η ακομα πιο παραλογο να μου ζηταγαν να το καταλαβω ετσι ειναι τα παντα στη ζωη εμπιρειες καλεσ ηα ασχημες σαν αυτη εδω που περνας καλυτερα να μην καταλαβει κανεις τη περνας και απλα εσυ να βγεις πιο δυνατη απο αυτη τη φαση!!!!!Δηναμη και μην απελπιζεσαι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Παντα υπαρχει καποιος που νοιαζεται για μας ,κοιτα γυρο σου καπου κοντα θα ειναι

xika μπορω να φανταστω πως ειναι αυτο που περιγραφεις απλα εγω βλεπω οτι τωρα επικοινωνω με εναν ανθρωπο υπευθυνο,αξιολογο και σκεπτομενο πολυ.Το μονο που μου βγαινει να σου πω ειναι συνχαρητηρια!!Για την εξοχη δουλεια το\'τσαγανο\'και την απολυτα και δικαιολογημενη αντιδραση σου σε ολα!Δεν ειναι ειρωνικο ειναι απλα ο θαυμασμος μου σε εναν ανθρωπο που μαχεται...να θυμασαι οτι τα σημαδια ειναι αυτα που μας κανουν πολεμιστες....καλη συνεχεια!

Quote:

---

Originally posted by apaleftos

Παντα υπαρχει καποιος που νοιαζεται για μας ,κοιτα γυρο σου καπου κοντα θα ειναι

---

Γιατί είναι σίγουρο ότι πάντα υπάρχει κάποιος γύρω μας που να μας νοιάζεται? Δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να είμαστε όντως μόνοι μας? Νομίζω ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται ο καθένας μας την μοναξιά είναι διαφορετικός.

Quote:

---

Originally posted by aretiva

Quote:

---

Originally posted by apaleftos

Παντα υπαρχει καποιος που νοιαζεται για μας ,κοιτα γυρο σου καπου κοντα θα ειναι

---

Γιατί είναι σίγουρο ότι πάντα υπάρχει κάποιος γύρω μας που να μας νοιάζεται? Δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να είμαστε όντως μόνοι μας? Νομίζω ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται ο καθένας μας την μοναξιά είναι διαφορετικός.

---

Καλησπερα η γη εχει καπου στα εξι δισεκατομυρια κατικους νομιζω ειναι λιγο δυσκολο να εινε ολοι για τη παρτη τους

Quote:

---

Originally posted by xika
Νιωθω απορριψη απο ολους. Δεν με καταλαβαινει κανεις. Θελω να φυγω μακρια να μην με ξερει κανενας και να μην ξερω κανεναν. Αυτο θελω

---

Καλησπέρα,
Εχω ζήσει μια ίδια κατάσταση πριν απο οχτώ χρόνια όταν έχασα τον πατέρα μου και ανέλαβα την οικογενειακη επιχείρηση, όπως εσυ.Ο αδερφός μου δεν με βοήθουσε ιδιαίτερα, μάλιστα έφυγε για ενα διάστημα χωρίς να ξέρει κανείς που είχε πάει και είχαμε τρελαθεί οικογενειακώς. Η μητέρα μου άντεξε για περίπου τέσσερις πέντε μήνες μετά δεν σηκωνόταν από το κρεβάτι και εγω στα είκοσι μου, όταν οι φίλες μου έβγαιναν εξω και διασκεδάζανε, όταν είχαν τους γονείς τους που τους πλήρωναν όλους τους λογαριασμούς,όταν βγαίνανε για ψώνια, για καφέ, εγω επρεπε να κουβαλίσω ενα τεράστιο φορτίο και δεν είχα ιδέα πως να το κάνω. Το αποτέλεσμα ήταν η συμπεριφορά μου να αλλάξει,να θεωρώ ότι όλοι είναι εχθροί μου και ότι όλοι θέλουν με κάποιο τρόπο να μου κάνουν κακο. Όταν προσπαθούσαν να με πλησιάσουν μια φωνή μέσα μου έλεγε να μην υποκύψω,να κλείσω τα αυτιά μου και να μην ακούω ούτε τα παρακαλέτα τους ούτε τις γλυκιές τους κουβέντες που με έκοβαν σαν ξυράφι, γιατί μου υπενθύμιζαν συνεχώς πως δεν είμαι φυσιολογική, πως κάτι πάει στραβά με μενα και πως θα περάσω το υπόλοιπο της ζωή μου με ενα ευατό που απεχθάνομαι. Όσο περνουσε ο καιρος γινομουν όλο και πιο εχθρική, ήθελα να μου κάνω κακό για να φύγω και έτσι να απαλλάξω τους ανθρώπους γύρω μου από την άχρηστη και άσκοπη παρουσία μου.Θυμάμαι την πρωτη φορά που η αδερφή μου με πήγε με το ζόρι σε ψυχολόγο. Όταν πήγα στο γραφείο του και με ρώτησε τι έχω του απάντησε τίποτα, είμαι μια χαρά,εσυ έχεις πρόβλημα οχι εγω και δεν ξαναπήγα, μου έδωσε ladose το οποιο δεν το πηρα ποτέ.Ζήτησα για πρώτη φορά βοήθεια πριν απο τέσσερα χρόνια,όταν μετά από μια λογομαχία με την μητέρα μου μου πέταξε στα μούτρα ότι είμαι ενα καμένο χαρτί και τίποτα παραπάνω.Δεν θα το ξεχασω ποτέ αυτό.Τότε είπα οτι έπρεπε κάτι να αλλάξει,έπρεπε με κάποιο τρόπο να κερδίσω πίσω τις φιλοδοξίες μου τα όνειρα μου, την φαντασία μου.

και τα κερδισες?καλωσορισες!!!

xika
δεν ξερω αν σε παρηγορει αυτο, αλλα βλεπω οτι ο χρονος που συνεβησαν ολα αυτα τα πιεστικα στην ζωη σου, ειναι πολυ προσφατος κι οτι για τα βαρη που κουβαλας και πολυ συγκροτημενη εισαι και αν και ζοριζεσαι πολυ,δεν εχεις εγκαταλειψει,ανταποκρινεσ� �ι, εισαι λειτουργικη...
αυτο που λεω, ειναι οτι ελπιζω οτι περνωντας ενα λογικο διαστημα απο το πενθος σου και αν χρειαστει με την βοηθεια του γιατρου, θα μπορεσεις παλι να νοιωθεις συχνοτερα καλα...
προς το παρον,
προσπαθησε να πασαρεις καποιααντικειμενικα σου βαρη σε αλλους,οπως, βοηθησε τον αδερφο σου αφου θελει αλλα δεν τα καταφερνει, να τα καταφερει να βοηθησει...
η αν γινεται, συμμαζεψε τις υποχρεωσεις σου, κλεισε την δουλεια και κανε κατι τελειως διαφορετικο που σε ικανοποιει...
σου ευχομαι να νοιωσεις συντομα ηρεμοτερη και πιο χαρουμενη...

Καλως σας βρήκα,
\'Ηθελα να πω κάτι σε αυτή την κοπέλα γιατί είδα αρκετά κοινά πράγματα, ο θάνατος ενος πολύ κοντινου σου ανθρώπου, οι τεράστιες ευθύνες, η επιβίωση. Το πιο σημαντικό πραγμα που έμαθα απο όλο αυτό ήταν ότι δεν μπορούσα με τίποτα να δώσω λύση στο πρόβλημα μου μόνη μου χωρίς να εχω την βοήθεια κάποιου. Είναι σαν να ρωτάς και να απαντάς η ίδια, ενω έχεις τις ερωτήσεις δεν έχεις τις απαντήσεις και έτσι δημιουργούνται και άλλα ερωτήματα και άλλα και άλλα. Είχε δημιουργηθεί ενα μαύρο τέραστιο κουβάρι μέσα στο μυαλό μου και δεν μπορούσα με τίποτα να βρω την άκρη του. Και όσο πιο μεγάλο γινόταν τόσο ο εαυτός μου άλλαζε και με έπνιγε μέχρι που έσκασα, μπορεί σε κάποιους αυτό να ακουστεί αστείο, αλλά έτσι ένιωσα λες και ημουν σε ενα δωμάτιο κλεισμένη με ενα ελέφαντα, πνιγόμουν.Πέρασαν τέσσερα χρόνια σκληρης δουλειάς με μια γιατρό που της είχα εμπιστοσύνη και κατάφερα να το ξεπεράσω και το κυριότερο κατάλαβα τι το προκάλεσε όλο αυτό.

nina202,

καλως ήρθες:)

πολυ ελπιδοφορο το μνμ σου!

Θα χαρώ πάρα πολύ αν καταφέρω εστω και λίγο να βοηθήσω και αισθάνομαι πολύ καλά με τον ευατό μου που μπορώ να μοιράζομαι όλο αυτό χωρίς να ντρέπομαι που κάποτε το είχα.Η λέξη ντροπή δεν σημαίνει στην προκειμένη περίπτωση ενοχή, αλλά όταν τους έλεγα για κουβάρια, για γυάλινα κλουβιά, για μαστιγώματα και για την κομμένη γραμμή που ενώνει το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον, με κοιτάγανε λες και ημουν εξωγήινος.Μακάρι να είχα ανακαλύψει αυτο το forum όταν είχαν το πρόβλημα μου και μπορούσα να μιλήσω με κάποιο που μπορεί να μην με έβλεπε αλλά με κατάλαβαινε περισσότερο απο οποιοδήποτε.

νινα καλως ηρθες :) πιο πολυ απο ολα χαιρομαι που εχεις την δυναμη να βοηθησεις και να μεταδωσεις αυτο που εμαθες.σιγουρα εγινε πολυ καλη δουλεια ολα αυτα τα χρονια και το εχεις καταλαβει και εσυ.καλως ηρθες στην παρεα μας :)

Είναι πολύ σημαντικό που υπάρχουν άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να σε βοηθήσουν με όσα ξέρουν και οσα έχουν ζήσει και εχουν δει και ακόμη πιο σημαντικό είναι να καταφέρεις να πατήσεις τα κουμπιά στο πληκτρολόγιο και να μπορέσεις να πεις εστω και λίγα απο αυτά που σε βαραίνουν, ξέρω ότι δεν είναι καθόλου εύκολο και ξέρω ότι εγω δεν θα μπορούσα με τίποτα να βρω την δύναμη να το κάνω τότε. Οι λέξεις δεν κολλάνε μεταξύ τους, πηδάς απο το ενα θέμα στο άλλο γιατί νομίζεις ότι θα τα λύσεις όλα γρήγορα, γιατί θέλεις να τα λύσεις όλα γρήγορα γιατί πρέπει.

γειά σε όλους!!!
είμαι καινούργια εδώ...
εδώ και 11 μήνες κάνω θεραπεία κατά μίας \"μέτριας \" κατά τη γιατρό μου μορφής κατάθλιψης με xeristar 60 mg
ενώ τα σωματικά συμπτώματα έχουν υποχωρήσει αισθητά και οι \" μαύρες\" σκέψεις επίσης κάτι δεν πάει καλά....
δεν ζώ...
πάω και έρχομαι στη δουλειά,στο σπίτι ,στις διακοπές...
όλα άδεια,κενά...
κανένα ενδιαφέρων...
δεν μπορώ να διαβάσω,να παίξω τέννις ,να ευχαριστηθώ κάτι..
τι συνβαίνει? ξέρεις κανείς?

Καλως ηρθατε κι απο μενα!

ειναι δυσκολες καταστασεις και ημουν και ειμαι σιγουρη οτι τις περνανε κι αλλοι εκτος απο εμενα. Φυσικα η καθε κατασταση εχει τις δικες της ιδιαιτεροτητες. Προσωπικα ξερω τι πρεπει να κανω θεωρητικα παντα μιλωντας. Το δυσκολο ειναι η πραξη...δυστυχως. Και διαιωνιζει συμπεριφορες και καταστασεις εις γνωση μου. Καταστασεις που λειτουγουν εις βαρος μου και με διαλυουν.

Δεν εχω βρει τη δυναμη ακομα να κανω πραξη εστω και καποια απο τα θεωρητικα βηματα που ξερω οτι ειναι σωστα.

Η βοηθει ατου γιατρου πλεον μου φαινεται περιττη αφου ανακυκλωνομε τα ιδια και τα ιδια... ισως να κανω λαθος, δεν ξερω.

Απλα νιωθω τοσο κουρασμενη και τοσο εξαντλημενη που δεν ξερω που θα με βγαλει..

Xika
Καλησπέρα και πάλι, καταρχην θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι, εγω δεν είχα την ασθένεια που έχεις εσυ, γιατί περί ασθένειας πρόκειται, είχα δυσθυμία που είναι ενα είδος κατάθλιψης απ\'οτι ξέρω, απλά και στις δυο περιπτώσεις ο θάνατος ενος κοντινου ανθρώπου το προκάλεσε όλο αυτό. Μπορώ να καταλάβω από τα λεγόμενα σου, πως ακόμη με τον γιατρό δεν έχετε κάνει κάποια πρόοδο όμως είναι πολύ νωρίς , δώσε άλλη μια ευκαιρία και μην φοβάσαι να πεις πράγματα, ο γιατρος δεν είναι εκεί για να σε κρίνει, ότι φοβασαι να πεις στους ανθρωπους που αγαπας για να μην τους πληγωσεις πες το στο γιατρο, αν δεν τα λες όλα, δεν θα μπορέσει να σε καθοδηγήσει σωστά. Ξέρω ότι είναι ενα φορτίο τεράστιο που πρέπει να το κουβαλάς κάθε μέρα ότι και αν κάνεις γιατί κανείς δεν σε στέλνει διακοπές όταν εχεις κατάθλιψη. Αν έχεις οποιαδήποτε απορία μην διστάσεις να με ρωτήσεις.

Καλησπέρα
Συγνώμη αν στο τελευταίο μου μήνυμα φάνηκα κάπως αυστηρή, δεν έπρεπε ξέρω πως είναι να θες να κάνεις πολλά πράγματα και στην θεωρία να φαίνονται σχετικα εύκολα αλλα στην πράξη να φαίνονται βουνό. Προσπαθείς να δώσεις δύναμη στον ευατό σου αλλά και αυτή η δύναμη διαρκεί πολύ λίγο, οχι γιατί δεν την έχεις απλά γιατί δεν μπορείς ακόμη.Στα λόγια μου θυμήθηκα τα λόγια των ανθρώπων που με αγαπούσαν και που μου έλεγαν να μην τα παρατήσω να προσπαθήσω και άλλο και άλλο.Όμως τα λόγια δεν παούν να είναι λόγια όταν δεν έχεις παραδείγματα και εικόνες για να τα στηρίξεις για να μπορέσει να λειτουργήσει η λογική και όχι το συναίσθημα. Είσαι ψυχολογικά φορτισμένη κάτι απολύτως δικαιολογημένο.Όταν λέω λογική θα καταλάβεις τι εννοώ, λέγοντας την δική μου ιστορία. Έζησα μια πολύ όμορφη παιδική ηλικία, η οικογένεια μου δεν ήταν ευκατάσταση αλλά οι γονείς μου εργάστηκαν πολύ σκληρά για να μας λειψει ποτέ τίποτα.Θυμάμαι τα γέλια μας, τις γιορτές , τις χαρές,τα ταξίδια δεν θυμάμαι κακές στιγμές ειλικρινά.Όταν πεθανε ο πατέρας μου,εκτός απο το τεράστιο κενό που άφησε πίσω του πέθανε και η όμορφή ζωή που ζούσα μέχρι τότε, όλα είχαν αλλάξει και αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Δεν ήθελα η ζωή μου να αλλάξει, δεν ήθελα να αναλάβω όλες αυτές τις ευθυνες, όλες αυτές τις υποχρεώσεις. Το παρελθόν έγινε παρόν και το μέλλον με άφηνε παγερά αδιάφορη με αποτέλεσμα να μην ζω το παρόν και να αδιαφορω για το μέλλον παραμελώντας τον ευατό μου και υιοθετώντας μια συμπεριφορά βίαιη και αλλοπρόσαλη.Ειχα την εντύπωση ότι όλοι γύρω μου ήθελαν να μου κάνουν κακό, να με μειώσουν, να με εξευτελίσουν που ήμουν σε αυτή την κατάσταση. Μια φωνή μέσα μου έλεγε πως δεν έπρεπε να τους μιλήσω, να ανοιχτώ. Ο χρόνος περνούσε και εγω γινόμουν χειρότερα, δεν μπορούσα να χαμογέλασω, να περάσω όμορφα να αισθανθώ οποιοδήποτε συναίσθημα ήμουν ενα άδειο σακί.Ειχα τέτοια εμμονή με το παρελθόν που δεν ήθελα σε καμια περίπτωση να αντικρύσω τον πραγματικο κόσμο, όμως δυστυχως αυτά τα δυο δεν μπορουν να συμβαδίσουν.Ετσι μεσα στο μυαλό μου έφτιαξα ενα κλουβί, γυάλινο και κλείστηκα εκεί μεσα για να μπορώ να είμαι μόνη μου και το κυριότερο να χτίσω ενα τοιχο τόσο συμπαγη και απορθυτο για να μη μπορεί κανείς να με πλησιάσει.Νομίζω ο Σοπενάουερ είχε πει πως το παρελθόν είναι σαν μια πηγή νερο, κάθε φορά που το χρειάζεσαι πρέπει να μην γεμίζεις όλο το ποτήρι, κάθε φορά όλο και πιο λίγο και να παίρνεις μκρές ρουφηξιές οχι μεγαλες. Αυτό το γυάλινο κλουβί ήταν η δικιά μου φυλάκη που έχτισα για να ζω με αυτά που ήξερα και να μην αντικρίζω αυτά που θα έρθουν.Όμως όταν όλα γύρω σου προχωρουν και εξελίσσονται και εσυ μένεις στασιμος μετά αισθάνεσαι ενοχές και μετά τις ενοχές έρχεται η τιμωρία και η τιμωρια του ευατου σου ειναι η χειροτερη απο ολες.