Απώλεια γονεων

Ο πατερας ενός φίλου είναι νοσοκομείο ετοιμοθάνατος, η μάνα του με Αλτσχάιμερ πριν το προχωρημένο στάδιο αδυνατεί να κατανοήσει τα βασικά. Εκείνος πλέον στο διλημμα να την προσέχει ο ίδιος (μέχρι τώρα την προσεχε ο άντρας της), ή να την πάει σε ειδικευμενο κέντρο. Μέχρι μεγάλη ηλικία μένει μαζί τους και η ιδέα ξαφνικά να μείνει μόνος και από πατέρα και από μάνα του φαίνεται βουνό. Μένει και σε επαρχία που θεωρούν ντροπή να είναι κάποιος σε ίδρυμα. Εσείς τι πιστεύετε σε αυτές τις περιπτώσεις? Στεναχωριέμαι πολύ και δεν ξέρω τι να του πω για να απαλύνει την διπλή αυτή απώλεια.

Τίποτα δεν θα την απαλύνει δυστυχώς. Όλοι θα χάσουμε τους γονείς μας και τα παιδιά μας θα χάσουν εμάς. Η απώλεια μπορεί να είναι βίαιη (ξαφνικός θάνατος) ή σε μεγάλη ηλικία. Είναι από τα πικρά μαθήματα της ζωής. Παύεις να είσαι παιδί όταν χάνεις τους γονείς σου. Είναι τραύμα βαθύ που πρέπει να το περάσεις γιατί έτσι γίνεται στην ανθρώπινη ζωή. Μα πρέπει και να πας παρακάτω και να δημιουργήσεις και εσύ με τη σειρά σου. Οικονομικά ίσως επιβαρυνθεί, ψυχικά σίγουρα. Μπορείς, εφόσον είσαστε κοντά να τον επισκέπτεσαι συχνά ή να μιλάτε. Επειδή έχασα τον πατέρα μου η παρεα βοηθούσε πολύ. Φοβόμουν όταν ήμουν μόνος.

Quote:

---

Originally Posted by Geo88

Ο πατερας ενός φίλου είναι νοσοκομείο ετοιμοθάνατος, η μάνα του με Αλτσχάιμερ πριν το προχωρημένο στάδιο αδυνατεί να κατανοήσει τα βασικά. Εκείνος πλέον στο διλημμα να την προσέχει ο ίδιος (μέχρι τώρα την προσεχε ο άντρας της), ή να την πάει σε ειδικευμενο κέντρο. Μέχρι μεγάλη ηλικία μένει μαζί τους και η ιδέα ξαφνικά να μείνει μόνος και από πατέρα και από μάνα του φαίνεται βουνό. Μένει και σε επαρχία που θεωρούν ντροπή να είναι κάποιος σε ίδρυμα. Εσείς τι πιστεύετε σε αυτές τις περιπτώσεις? Στεναχωριέμαι πολύ και δεν ξέρω τι να του πω για να απαλύνει την διπλή αυτή απώλεια.

---

Καλησπέρα !

Σε τι φάση είναι η μητερα του ?
Το Αλτσχάιμερ έχει πολλά στάδια και τα αρχικά του αν είσαι κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους και λαμβάνουν τα φάρμακα τους δεν είναι δύσκολη η συμβίωση μαζί τους .
Αν βέβαια έχει περάσει σε άλλο στάδιο δυστηχως η φροντίδα τους είναι πάρα πολύ δύσκολη και θέλουν άτομο 24 ώρες το 24 Ώρο γιατί εκτός ότι δεν μπορούν να αυτό εξυπηρετηθούν,υπάρχει μεγάλος κίνδυνος και για την σωματική τους ακεραιότητα .

Είχαμε την πεθερά μου έτσι για πέντε χρόνια .
Αρχικά την είχαμε γυναίκα στο σπίτι αλλά όταν έπεσε στο κρεβάτι και άρχισαν τα πιο σοβαρά προβλήματα αναγκαστηκα μπήκε σε ειδική κλινική .

Θα καθήσει να σκεφτεί τι είναι καλύτερα και για τους δυο τους .
Ει άι δύσκολες περιπτώσεις αυτές και κυρίως για νέα άτομα που εργάζονται και έχουν υποχρεώσεις .
Ότι και να διαλέξει δεν πάει να πει ότι νοιάζεται ή αγαπάει λιγότερο την μητέρα του .

Να κλείσει τα αυτιά στο τι λέει ο κόσμος γιατί όταν θα ζοριζεται αυτός και οικονομικά και ψυχολογικά με όλο αυτό δεν θα είναι εκεί όλος αυτός ο κόσμος για να τον στηρίξει .

Και στην τελική οι άνθρωποι που είναι να πουν ότι και να κάνει πάλι κάτι θα βρουν να πουν και να μην τους δίνει σημασία ..

Η μαμά του αδυνατεί να καταλάβει ότι πεθαίνει ο άντρας της, ξέρει μόνο ότι κάποιος από δίπλα της λείπει και ώρες ώρες κλαίει. Κάνει ακατανόητα πράγματα και παίζει την ίδια κασέτα όλη μέρα. Ωστόσο έχει αναλαμπές αλλά πολύ προσορινες και ξυπνά πολλές φορές, τα υπνωτικά δεν την πιάνουν. Είναι δύσκολη κατάσταση.

ο ανθρωπος αυτος, τι ηλικα εχει, kai πως ειναι η προσωπικη του ζωη;
εχει σχεση, εργαζεται, σπουδαζει, εχει φιλους; πως ζει;
οικονομικα πως ειναι; εχει προσωπικο εισοδημα η ζειμε την συνταξη της μητερας;

Quote:

---

Originally Posted by Geo88

Η μαμά του αδυνατεί να καταλάβει ότι πεθαίνει ο άντρας της, ξέρει μόνο ότι κάποιος από δίπλα της λείπει και ώρες ώρες κλαίει. Κάνει ακατανόητα πράγματα και παίζει την ίδια κασέτα όλη μέρα. Ωστόσο έχει αναλαμπές αλλά πολύ προσορινες και ξυπνά πολλές φορές, τα υπνωτικά δεν την πιάνουν. Είναι δύσκολη κατάσταση.

---

Ναι είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση σε αυτή την φάση την οποία την ξέρω πολύ καλά ..
Να ξέρει ο φίλος σου ότι αυτή την στιγμή η μητέρα του νοιώθει και απεραντο φοβο για κάποια ατομα από την στιγμή που θα μπαίνουν σε όλη αυτή την πορεία .
Δενονται πολύ με το άτομο που είναι συνέχεια μαζί τους και δύσκολα εμπιστεύονται και αναγνωρίζουν άλλον ..


Έχουν πολύ συχνά αναλαμπές και αυτές οι αναλαμπές είναι επικυνδινες ειδικά αν μπορεί να σηκωθεί και να περπατήσει .
Πόσες φορές εμείς την προλάβαμε στην πόρτα να θέλει να πάει στην δουλειά ή να πάει να κάνει τα καθημερινά της ψώνια όπως μας έλεγε ...
Μια φορά δεν την πρόλαβε ο πεθερός μου γιατί έκανε μπάνιο και όταν βγήκε την βρήκε πεσμένη στις εξωτερικές σκάλες του σπιτιού μέσα στα αίματα ..
Τραγικές καταστάσεις δυστηχως ...
Αν έχουν χάσει και τον έλεγχο της τουαλέτας και είναι με πάνα ,άστο να μην το σκέφτεται καν για το σπίτι ..

Ούτε τα παιδιά της στο τέλος αναγνώριζε και στο βλέμμα της διακρινόταν ο φόβος καμιά φορά όταν πηγαίναμε να την αγκαλιάσουμε ή να την βοηθήσουμε να φάει .
Μόνο τον άντρα της ήθελε και την κοπέλα που την πρόσεχε ...

Και όταν έπεσε πλέον στο κρεβάτι ήταν πολύ δύσκολο να την έχουμε στο σπίτι γιατί μετά παλεύεις και με άλλα θέματα ...

Δυστηχως από ένα σημείο και μετά ούτε τα φάρμακα δεν τους πιάνουν και είναι αδύνατον να έχεις ένα τέτοιον άνθρωπο στο σπίτι όσο και να το θες .
Πρέπει να παρατήσεις τα πάντα και τους πάντες ..
Να μην έχεις ούτε προσωπική ούτε κοινωνική ζωή ,να κάνεις την νύχτα μέρα γιατί δεν κοιμούνται και συχνά φωνάζουν κιόλας και πολλά πολλά άλλα ...

Προσπάθησε όσο μπορείς να τον στηρίξεις και εσύ τον φίλο σου .
Για τα παιδιά είναι δύσκολο και ψυχοφθόρο να βλέπουν έτσι τους δικούς τους ...
Αυτή η αρρωστια δυστηχως σε ξεφτυλιζει καμία φορά ..
Όταν είχε κάποιες αναλαμπές και μπορούσε να πει καμία κουβέντα αυτά μας έλεγε και έκλαιγε .....
Πόσο δύσκολα αισθάνονται Παρ όλο που την είχαμε κυριολεκτικά με τα πάντα !

Πως λοιπόν να το διαχειριστεί ένας άνθρωπος όλο αυτό ?
Από την μια είχαμε την διαχείριση ώστε να έχει την καλύτερη περίθαλψη και από την άλλη έβλεπα και εγώ τον άντρα μου που Παρ όλο ότι έκανε το καλύτερο για εκείνη,είχε στο πίσω μέρος του μυαλού μια μικρή ενοχή για την κατάληξη της στην κλινική ..

Παλεύουν σύγχρονος με πολλά και αυτοί ... με τύψεις που δεν μπορούν να τους βοηθησουν πλέον στο σπίτι ,με το αν η κλινική που διάλεξαν είναι η καλύτερη ,αν τους φροντίζουν εκεί μέσα γιατί πλέον δεν μπορούν και τα ίδια τα άτομα να σου πουν τι γίνεται και πως τους φέρονται όταν δεν είσαι εκεί και πολλά πολλά ..

Είναι όμως καλύτερα για όλους αυτές οι περιπτώσεις να παρακολουθούνται σε κλινική όσο δύσκολο και να είναι πίστεψέ με .
Αυτό να το πεις στον φίλο σου !
Το κακό είναι ότι και αυτές οι κλινικές κοστίζουν ακριβά αλλά και το να έχεις μονιμα στο σπίτι ένα άτομο να την προσέχει αλλά συνάμα και γιατρό και φυσιοθεραπευτη που απαιτείται .όταν είναι καθηλωμένη ώστε να την σηκώνει για να μην ανοίξει χρειάζεται εξίσου ένα καλό μηνιαίο ποσό ...

Καλύτερα εκεί μέσα χίλιες φορές και φυσικά να το κάνει αδιαφορώντας για όλους και για όλα ..
Πιέζεται ήδη ψυχολογικά δεν θα έχει και αυτό να διαχειριστεί...

Quote:

---

Originally Posted by Marilou

Ναι είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση σε αυτή την φάση την οποία την ξέρω πολύ καλά ..
Να ξέρει ο φίλος σου ότι αυτή την στιγμή η μητέρα του νοιώθει και απεραντο φοβο για κάποια ατομα από την στιγμή που θα μπαίνουν σε όλη αυτή την πορεία .
Δενονται πολύ με το άτομο που είναι συνέχεια μαζί τους και δύσκολα εμπιστεύονται και αναγνωρίζουν άλλον ..


Έχουν πολύ συχνά αναλαμπές και αυτές οι αναλαμπές είναι επικυνδινες ειδικά αν μπορεί να σηκωθεί και να περπατήσει .
Πόσες φορές εμείς την προλάβαμε στην πόρτα να θέλει να πάει στην δουλειά ή να πάει να κάνει τα καθημερινά της ψώνια όπως μας έλεγε ...
Μια φορά δεν την πρόλαβε ο πεθερός μου γιατί έκανε μπάνιο και όταν βγήκε την βρήκε πεσμένη στις εξωτερικές σκάλες του σπιτιού μέσα στα αίματα ..
Τραγικές καταστάσεις δυστηχως ...
Αν έχουν χάσει και τον έλεγχο της τουαλέτας και είναι με πάνα ,άστο να μην το σκέφτεται καν για το σπίτι ..

Ούτε τα παιδιά της στο τέλος αναγνώριζε και στο βλέμμα της διακρινόταν ο φόβος καμιά φορά όταν πηγαίναμε να την αγκαλιάσουμε ή να την βοηθήσουμε να φάει .
Μόνο τον άντρα της ήθελε και την κοπέλα που την πρόσεχε ...

Και όταν έπεσε πλέον στο κρεβάτι ήταν πολύ δύσκολο να την έχουμε στο σπίτι γιατί μετά παλεύεις και με άλλα θέματα ...

Δυστηχως από ένα σημείο και μετά ούτε τα φάρμακα δεν τους πιάνουν και είναι αδύνατον να έχεις ένα τέτοιον άνθρωπο στο σπίτι όσο και να το θες .
Πρέπει να παρατήσεις τα πάντα και τους πάντες ..
Να μην έχεις ούτε προσωπική ούτε κοινωνική ζωή ,να κάνεις την νύχτα μέρα γιατί δεν κοιμούνται και συχνά φωνάζουν κιόλας και πολλά πολλά άλλα ...

Προσπάθησε όσο μπορείς να τον στηρίξεις και εσύ τον φίλο σου .
Για τα παιδιά είναι δύσκολο και ψυχοφθόρο να βλέπουν έτσι τους δικούς τους ...
Αυτή η αρρωστια δυστηχως σε ξεφτυλιζει καμία φορά ..
Όταν είχε κάποιες αναλαμπές και μπορούσε να πει καμία κουβέντα αυτά μας έλεγε και έκλαιγε .....
Πόσο δύσκολα αισθάνονται Παρ όλο που την είχαμε κυριολεκτικά με τα πάντα !

Πως λοιπόν να το διαχειριστεί ένας άνθρωπος όλο αυτό ?
Από την μια είχαμε την διαχείριση ώστε να έχει την καλύτερη περίθαλψη και από την άλλη έβλεπα και εγώ τον άντρα μου που Παρ όλο ότι έκανε το καλύτερο για εκείνη,είχε στο πίσω μέρος του μυαλού μια μικρή ενοχή για την κατάληξη της στην κλινική ..

Παλεύουν σύγχρονος με πολλά και αυτοί ... με τύψεις που δεν μπορούν να τους βοηθησουν πλέον στο σπίτι ,με το αν η κλινική που διάλεξαν είναι η καλύτερη ,αν τους φροντίζουν εκεί μέσα γιατί πλέον δεν μπορούν και τα ίδια τα άτομα να σου πουν τι γίνεται και πως τους φέρονται όταν δεν είσαι εκεί και πολλά πολλά ..

Είναι όμως καλύτερα για όλους αυτές οι περιπτώσεις να παρακολουθούνται σε κλινική όσο δύσκολο και να είναι πίστεψέ με .
Αυτό να το πεις στον φίλο σου !
Το κακό είναι ότι και αυτές οι κλινικές κοστίζουν ακριβά αλλά και το να έχεις μονιμα στο σπίτι ένα άτομο να την προσέχει αλλά συνάμα και γιατρό και φυσιοθεραπευτη που απαιτείται .όταν είναι καθηλωμένη ώστε να την σηκώνει για να μην ανοίξει χρειάζεται εξίσου ένα καλό μηνιαίο ποσό ...

Καλύτερα εκεί μέσα χίλιες φορές και φυσικά να το κάνει αδιαφορώντας για όλους και για όλα ..
Πιέζεται ήδη ψυχολογικά δεν θα έχει και αυτό να διαχειριστεί...

---

Δεν θα ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες καθώς θα ειναι κουτσομπολιό, πρόκειται όμως για έναν άνθρωπο στα 40 με καλή δουλειά εργένη. Δεν ζει από τους γονείς δηλαδή παρόλο που είναι δίπλα. Διστάζει και φοβάται ότι το ίδρυμα είναι σαν να την πετα κάπου.

Quote:

---

Originally Posted by Geo88

Δεν θα ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες καθώς θα ειναι κουτσομπολιό, πρόκειται όμως για έναν άνθρωπο στα 40 με καλή δουλειά εργένη. Δεν ζει από τους γονείς δηλαδή παρόλο που είναι δίπλα. Διστάζει και φοβάται ότι το ίδρυμα είναι σαν να την πετα κάπου.

---

Δεν ζήτησε κανένας λεπτομέρειες και δεν χρειάζεται να μπεις .
Απλά σου είπα οτι το κόστος είναι μεγάλο δυστηχως και δουλειά να έχεις για τα σημερινά δεδομένα αν θέλεις να πας κάπου που όντως θα έχει την περιποίηση που θες εσύ σαν παιδί για τον γονιό σου ...

Αλλιώς ιδρύματα υπάρχουν πολλά και με πολύ λιγότερα χρήματα αλλά καλύτερα να μην πατήσεις εκεί μέσα ..
Τους ανθρώπους τους έχουν λερωμενους και παρατημένος και παίρνουν μόνο τα χρήματα δυστηχως ...

Σου είπα είναι λογικό όλο αυτό και εμείς τα περάσαμε .
Να ξέρεις ότι σε αυτές τις κλινικές υπάρχουν και ψυχολόγοι οι οποίοι μιλάνε μαζί σου .
Ει άι αυτοί που στην αρχή θα σε ηρεμήσουν από όλα αυτά που αισθάνεσαι και να ξέρεις πως δεν είναι μόνο ο φίλος σου έτσι .
Όσοι πάνε τους ανθρώπους τους εκεί κάπως έτσι αισθάνονται ..

Να του πεις να μιλήσει με τους ανθρώπους της κλινικής και εκείνοι θα τον ηρεμήσουν και θα τον διαβεβαιώσουν για πολλά .
Να κάνει μια έρευνα αγοράς όμως που θα την πάει ...

Άλλωστε θα πηγαίνει να την βλέπει όποτε θέλει αν είναι εμβολιασμενος ,τα πράγματα ευτυχώς επανήλθαν πλέον με αυτό το θέμα .
Δεν θα την βάλει εκεί μέσα και τέλος την ξεγραψε .

Και εμείς πηγαίναμε κάποια απογεύματα και καθόμασταν εκεί και ας μην είχε και πολύ επαφή με την πραγματικότητα .
Για εμάς πηγαίναμε για να μην αισθανόμαστε ότι την παρατήσαμε αν και εγώ νομίζω ότι κάποιες φορές μπορεί να μας καταλάβαινε γιατί απλά έτρεχαν δάκρυα από τα μάτια της οταν τα άνοιγε και μας έβλεπε ...
Μιλούσαμε και με τους γιατρούς και με τον ψυχολόγο και ηρεμουσαμε κάπως ... θα δεις ότι με τον καιρό θα του φύγει όλο αυτό .
Η αρχή είναι δύσκολη .

Οικονομικά συμφέρει ξεκάθαρα το ίδρυμα. Δεν μπορεί ένας μέσος άνθρωπος να στηρίξει τόσες γυναίκες σε βάρδιες να δουλεύει παράλληλα και να είναι μόνος. Φαντάσου έναν άνθρωπο χωρίς οικογένεια να έχει μόνο γονεις ξαφνικά να μην έχει κανέναν. Και ο ένας να είναι επιλογή να τον στείλει μακριά. Τεσπά, όλοι θα τα περάσουμε κάποια στιγμή αυτά. Είναι ίσως ότι πιο φυσικό στον κόσμο.

Φυσικά όλοι θα τα περάσουμε και εγώ πλέον λέω μακάρι να περνάνε όλοι οι γονείς από αυτή την σειρά ..

Ο καθένας μας θα κάνει το καλύτερο ,εγώ αυτό πιστεύω και αυτό λέω .
Οποιο είναι αυτό .Άλλωστε ότι αντέχει το κάθε παιδί .
Αν κάποιος δεν αντέχει ούτε οικονομικά ούτε ψυχικά να προσφέρει κάποια πράγματα παραπάνω αυτό αυτόματα δεν τον καθιστά "κακό" παιδί η οτι αγαπάει λιγότερο τους γονείς του..

Απλά θέλει ιδιαίτερη μεταχείριση όλο αυτό .
Σίγουρα ένα παιδί που χάνει τον ένα μόνο γονιό δεν νιώθει το ίδιο με ένα παιδί που χάνει και τους δύο ..

Έχει να διαχειριστή και ένα άλλο συναίσθημα παράλληλα .Την ορφανια και πραγματικά είναι πολύ περίεργο να νιώθεις κάπως μετέωρος όσο χρόνων και να είσαι ..

Όσο μπορείς στήριξε τον εσύ και από εκεί και πέρα ο χρόνος θα του δείξει πολλά !

Η γυναίκα αν θα βρει πρέπει να είναι μια και αυτή μόνιμα μέσα στο σπίτι .
Δεν μπορούν να αντέξουν τις εναλλαγές των προσώπων εύκολα δυστηχως .
Άλλωστε και στην κλινική που ειμασταν εμείς οι νοσοκόμες ήταν σταθερές και δεν άλλαζαν στην πτέρυγα των συγκεκριμένων ανθρώπων .
Δεν ήταν τυχαίο ολο αυτό ...

Quote:

---

Originally Posted by Geo88

Δεν θα ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες καθώς θα ειναι κουτσομπολιό, πρόκειται όμως για έναν άνθρωπο στα 40 με καλή δουλειά εργένη. Δεν ζει από τους γονείς δηλαδή παρόλο που είναι δίπλα. Διστάζει και φοβάται ότι το ίδρυμα είναι σαν να την πετα κάπου.

---

κακως τα λες ιδρυματα.
αυτες οι δομες ειναι πλεον πολυ εξελιγμενες, εχουν μεσα γιατρους και νοσηλευτες και ωραιο περιβαλλον. στο σταδιο που ειναι η μανα του, αφενος δεν θα αξιοποιει την θυσια του να μενει μαζι της για να μην την εμπιστευθει καπου, αφετερου θελει συνεχη φροντιδα. επομενως, θα τη αφηνει συνεχως σε καποιους αλλους εφοσον εργαζεται. το ιδιο θα κανει και σ το κεντρο φροντιδας ηλικιωμενων. οσο θα την εβλεπε σπιτι της, μπορει να την βλεπει κι εκει και θα χει και ησυχο το κεφαλι του, οτι θα παθει κατι οσο λειπει.
στην πραγματικοτητα, το βασικο προβλημα ειναι τα χρηματα σε αυτες τις περιπτωσεις, γιατι τα κεντρα αυτα, και φθηνα δεν τα λες, αλλα ειναι μακραν η καλυτερη λυση, ειδικα για άνοια που ειναι μια ανεξελεγκτη κατασταση...
εφοσονε χει χρηματα, δεν εχιε κανενα προβλημα.
να του πεις, να παρει την αποφαση του σκεπτομενος την δικη του ζωη και την φροντιδα που θα εχει η μανα του στην μια καισ την αλλη περιπτωση. το μονο που ΔΕΝ πρεπει να σκεφτει, ειναι οι συχωριανοι... ελεος με τους συχωριανους !!! 2021 εχουμε!!!

Δομές, εστω. Εγώ δεν έχω τέτοιο ταμπού. Στο εξωτερικό μαζεύουν λεφτά και πάνε μόνοι τους οι άνθρωποι. Εδώ καλώς η κακώς, είμαστε πολυ δεμένοι και δύσκολα διαχειριζόμαστε τετοιες καταστάσεις. Φυσικά και η κοινωνία δεν πρέπει να μας νοιάζει τι λέει, αλλά μπορεί άνετα έναν άνθρωπο ευάλωτο να τον γεμίσει τύψεις που είναι ότι χειρότερο. Όσο και να λες δεν με νοιάζει τι λένε οι άλλοι, αν ακούς συνέχεια τη φράση "πέταξες τη μάνα σου" μπορεί να διαλυθείς. Και επειδή όλοι απέξω πολλά λένε, πηγα μια βόλτα χτες και είναι πολύ δύσκολο. Εκεί που λέει ασυναρτησιες τρώει φλασιες και λες ότι ακόμα καταλαβαίνει ας την ζησουμε λίγο ακόμα αλλά χτες πήγα βόλτα από κει, παιδιά είναι τόσο ψυχοφθόρο. Εγώ ξένος και δεν άντεξα.

Καλησπερα και απο μενα που περασα απο αυτη τη φαση επι 4 . Γονεις και δυο θειες . Λοιπον αφηνω στην ακρη το γεγονος οτι εγω δεν ειχα καλη σχεση μαζι τους , διοτι η αγαπη που ενοιωθα δεν ειχε να κανει με το πως μου φερθηκαν εκεινοι . Ο πατερας μου υπεφερε απο αλζχαιμερ , η μητερα μου τοτε δεν ηθελε να τον βαλουμε καπου ή ακομα να παρουμε και μια γυναικα για διευκολυνση στο σπιτι . Για μενα εκανε το μεγαλυτερο της λαθος , καθως ο ανθρωπος δεν ειχε τις φροντιδες , ουτε τις ιατρικες , ουτε τις υγειονομικες που θα απολαμβανε σε ενα ιδρυμα , στο οποιο πληρωνονται για να κρατουν υγιη και καθαρο τον ασθενη και ανθρωπο μας . Εκεινη ηταν κλειστομυαλη και φοβοταν τι θα πει ο μαλακας ο κοσμος . Εγω ειχα τοτε , δυο μωρα παιδια και μου ηταν αδυνατον να τη βοηθησω περισσοτερο . Περα απο το να καθησω καμια φορα σπιτι ωστε να βγει χωρις αγχος να παει να ψωνισει απο το σουπερ ή σε κανα γιαατρο ή να της παω λιγο φαγητο , δεν μπορουσα να κανω και πολλα , οχι οτι με αφηνε κιολας . Ταλαιπωρηθηκε για 2-3 χρονια αδυσωπητα και ο πατερας δεν μπορουσε να εχει την φροντιδα που επρεπε , ιδιαιτερα την ιατρικη , ισως να ηταν και καλυτερη η προγνωση του αμα τον παρακολουθουσε ενας νευρολογος σε καθημερινη βαση . Εφυγε το 2010 επειτα απο ουρολοιμωξη . Λιγα χρονια αργοτερα η μαμα μου επαθε εμβολικα επεισοδια λογω μαρμαρυγης , στον εγκεφαλο . Ως εκ τουτου νεκρωσε ενα σημειο του και οδηγηθηκε σταδιακα σε ανοια .Ελεγε οτι βλακεια κατεβασει ο νους , εβαζε σουτιεν στο ψυγειο , το σπιτι της ειχε καταντησει ενα αχουρι αδυσωπητης βρωμιας με κατσαριδες να περπατουν παντου . Παροτι μου ειχε παρει τα κλειδια (με λατρευε εκεινη την περιοδο και δεν ηταν απο την ανοια της , ηταΝ ΑΠΟ τη μανια της εναντιον μου) μια μερα που παρολιγο να τη χασουμε καθοτι ζαλιστηκε και δεν μπορουσε κανεις μας να μπει μεσα , τα καταφεραμε παντως , την αρπαξα και αφου νοσηλευτηκε σε κλινικη για 10 μερες , κατεληξα πως θα ηταν καλθτερα σε καποιο ιδρυμα παρα ολομοναχη μεσα σε ενα σπιτι και μια γυναικα που δεν ηθελε καν να εχει , την οποια πιθανοτατα να εδιωχνε κιολας λογω του σταθερου του χαρακτηρα της . Και ετσι εγινε . Στην αρχη δεν της αρεσε , σιγα σιγα ομως , και ενω ελαβε αγωγη που της εκανε παρα πολυ καλο , ξεκινησε να συνερχεται καπως. Συνηθησε μεσα εκει , της αρεσε . Καποια στιγμη οταν την εβλεπα να ειναι καλα και εχοντας καταφερει να φτιαξουμε τις σχεσεις μας , της προτεινα να την παρω σπιτι μου , να εχει το δωματιο της , την ησυχια της κτλ , αρνηθηκε λεγοντας πως θα δουμε , και κατσε να περασουν λιγες μερες ακομα να δουμε πως θα παω . Λιγο καιρο μετα εμφανισε πνευμονικη ανεπαρκεια και η χορηγηση οξυγονου συνεχως ηταν μονοδρομος . Τη χασαμε καποιους μηνες αργοτερα . Μπορει να εφυγε μεσα στο ιδρυμα , κλινικη γηροκομειο ηταν , απο τα πιο κυριλε της Θεσσαλονικης , εγω την χαρηκα περισσοτερο απο ποτε . Οσο ηταν σχετικα καλα την επαιρνα μια φορα σπιτι καθε βδομαδα και ετρωγε με μενα και τα παιδια , πηγαινα αλλες 2 φορες και την εβλεπα . Συζητουσαμε , βγαλαμε τα εσωψυχα μας και εκεινη φαινοταν ηρεμη . Πριν απο τη μαμα η αδελφη του πατερα μου , μεγαλη και εκεινη , κατερευσε λογω λευχαιμιας . Επειτα απο 15ημερη νοσηλεια σε κλινικη , η ιδια ζητησε να μεταφερθει σε κεντρο αποκαταστασης στο οποιο εμεινε 4 μηνες. Καθως επεστρεψε , εμεινε σπιτι της με 2 γυναικες , αλλα η ιδια ηθελε να παει σε γηροκομειο που θα ηταν και κλινικη διοτι ενοιωθε μεγαλυτερη ασφαλεια . Εφυγε 20 μερες μετα που επεστρεψε στο σπιτι απο μια ιωση . Τελος η αδελφη της μητερας μου , οταν αρρωστησε ζητησε η ιδια να την παω σε γηροκομειο . Και εκεινη εφυγε 10 μηνες αργοτερα απο ανοια . Για μενα αμα με ρωτας , δεν αντιμετωπιζω σαν ταμπου το θεμα αυτο . Δεν δειχνεις την αγαπη σου με το αν θα παει σε καποιο ιδρυμα , δεν σημαινει οτι αγαπας περισσοτερο τον ανθρωπο σου αμα τον κρατησεις σονι και ντε στο σπιτι . Ναι θα το ζητουσα και εγω απο τα παιδια μου ,διοτι σημασια εχει να υπαρχει ισορροποια στο σπιτι τους και να δημιουργηθει ενα ακομα προβλημα . Δεν λεω αμα δεν υπαρχει προβλημα υγειας , αλλα αμα ειναι μια κατασταση που δεν μπορει να εξυπηρετηθει στο σπιτι . Ειναι κριμα να ταλαιπωρουνται αμφοτεροι για χαζες προκαταληψεις και αγκυλωσεις .

Quote:

---

Originally Posted by Geo88

Δομές, εστω. Εγώ δεν έχω τέτοιο ταμπού. Στο εξωτερικό μαζεύουν λεφτά και πάνε μόνοι τους οι άνθρωποι. Εδώ καλώς η κακώς, είμαστε πολυ δεμένοι και δύσκολα διαχειριζόμαστε τετοιες καταστάσεις. Φυσικά και η κοινωνία δεν πρέπει να μας νοιάζει τι λέει, αλλά μπορεί άνετα έναν άνθρωπο ευάλωτο να τον γεμίσει τύψεις που είναι ότι χειρότερο. Όσο και να λες δεν με νοιάζει τι λένε οι άλλοι, αν ακούς συνέχεια τη φράση "πέταξες τη μάνα σου" μπορεί να διαλυθείς. Και επειδή όλοι απέξω πολλά λένε, πηγα μια βόλτα χτες και είναι πολύ δύσκολο. Εκεί που λέει ασυναρτησιες τρώει φλασιες και λες ότι ακόμα καταλαβαίνει ας την ζησουμε λίγο ακόμα αλλά χτες πήγα βόλτα από κει, παιδιά είναι τόσο ψυχοφθόρο. Εγώ ξένος και δεν άντεξα.

---

Δυστηχως όταν αρχίζουν οι αυτοτραυματισμοι ακομα και στην προσπάθεια τους να φάνε ή να πάνε τουαλέτα ,όταν πρεπει να μην αφήνεις ξεκλείδωτα ακόμα και μια μπαλκονόπορτα για να μην βγει και φύγει ή πέσει απο πουθενά ή όταν όλη νύχτα φωνάζει, κλαίει ,διαμαρτύρεται ή ακόμα προσπαθεί να φύγει γιατί ίσως δεν την πιάνουν τα φάρμακα , πως μπορείς να κρατήσεις ένα τέτοιο άνθρωπο στο σπίτι ?

Με ποιο ψυχικό και σωματικό κόστος θα γίνει όλο αυτό ?

Ακριβώς αυτό. Προσπαθώ να του περάσω ότι ποτέ δεν θα είμαστε έτοιμοι για κανέναν αποχωρισμό αλλά κάποια πράγματα απλά πρέπει να γίνουν.

Ο καθένας χρωστάει και από έναν θάνατο.
Μπορεί να γεννηθηκαμε και για αυτόν τον λόγο. Για να πεθάνουμε.
Οι γονείς του θα υπάρχουν στη σκέψη του η και στον ύπνο του. Όσο τους θυμάται θα υπάρχουν.
Επίσης,σε κάποιες περιπτώσεις ο θάνατος είναι η καλύτερη λύση. Μην είμαστε εγωιστές. Να ζουν άλλοι γιατί εμείς δεν μπορούμε να συνεχίσουμε την ύπαρξη μας δίχως εκείνοι να ζουν μιαν άθλια ζωή. Ας μην είμαστε εγωιστές.
Τέλος, δεν υφίσταται θάνατος. Ανασχηματισμός υφίσταται. Ένας φυσικός νόμος.
Εγώ αυτά σκεφτόμουν όσες φορές βίωσα θάνατο δικού μου ανθρώπου. Και αυτές οι σκέψεις με έκαναν να νιώθω πιο καλά.

Αν δει το συμφερον της μητερας του και μονον, περα απο ενοχες και την κριτικη των απεξω, θα κατανοησει οτι η ειδικη βοηθεια απο ενα κεντρο ειναι πιο χρησιμη. Αρκει βεβαια αυτη να ειναι πραγματι ειδικη κι οχι απλα ενας οικος ευγηριας. Διαφορετικα στο σπιτι που ζουν μαζι μια κυρια θα ειναι χρησιμη και για το μαγειρεμα , τη φροντιδα του σπιτιου και της μητερας του. Οικονομικα , επειδη τα εχω δοκιμασει και τα 2 η εσωτερικη γυναικα συμφερει, τα γηροκομεια ειναι πιο ακριβα, απλα δεν εχεις την "εννοια" του αρρωστου. Διαλεγει και πραττει.
Εμενα ομως μου φαινεται οτι μεγαλυτερος ειναι ο φοβος του οτι θα μεινει μονος, χωρις τη φροντιδα των γονιων. Αλλα κι αυτο με το χρονο θα ξεπεραστει.

Quote:

---

Originally Posted by Noctis

Τίποτα δεν θα την απαλύνει δυστυχώς. Όλοι θα χάσουμε τους γονείς μας και τα παιδιά μας θα χάσουν εμάς. Η απώλεια μπορεί να είναι βίαιη (ξαφνικός θάνατος) ή σε μεγάλη ηλικία. Είναι από τα πικρά μαθήματα της ζωής. Παύεις να είσαι παιδί όταν χάνεις τους γονείς σου. Είναι τραύμα βαθύ που πρέπει να το περάσεις γιατί έτσι γίνεται στην ανθρώπινη ζωή. Μα πρέπει και να πας παρακάτω και να δημιουργήσεις και εσύ με τη σειρά σου. Οικονομικά ίσως επιβαρυνθεί, ψυχικά σίγουρα. Μπορείς, εφόσον είσαστε κοντά να τον επισκέπτεσαι συχνά ή να μιλάτε. Επειδή έχασα τον πατέρα μου η παρεα βοηθούσε πολύ. Φοβόμουν όταν ήμουν μόνος.

---

Μεγάλες αλήθειες. Είναι δύσκολα διαχειρίσιμες καταστάσεις γενικά. Το μόνο που μπορείς είναι να προσφερθείς να βοηθάς τον φίλο σου, ακόμη και σε μικρά καθημερινά πράγματα, αν χρειάζεται να πας ένα φαρμακείο ή κάτι να πάρεις από ψώνια, ένα μαγείρεμα, γιατί σίγουρα έχει φορτωθεί πολλά. Για το ψυχολογικό μέρος, ένα "είμαι εδώ για σένα", είναι αρκετό, αυτό το αίσθημα της μοναχικότητας του πόνου μαλακώνει όταν ξέρεις ότι κάποιος βρίσκεται εκεί για σένα. Και τίποτε να μην κάνει και μόνο που θα το γνωρίζει, θα τον βοηθήσει πιστεύω. Να μπορεί να γκρινιάξει, να μπορεί να ξεσπάσει χωρίς να φοβάται πως θα τον παρεξηγήσεις, να είναι ελεύθερος να πει κουράστηκα, να βγάλει και την πίκρα του, όχι πάνω σου, αλλά μαζί σου.