Printable View
Χθες ήρθα σε επικοινωνία μαζί του και μου έφερε τα πράγματα μου από το κοινό μας σπίτι στην πόλη που σπουδάζουμε ,ο πόνος είναι αβάσταχτος δεν μπορώ να το αντέξω άλλο ,σκέφτομαι όλο και περισσότερο να αυτοκτονήσω μήπως και λυτρωθώ ,άκουσα τον ανθρώπο που αγαπάω όσο τίποτα να μου λέει πως πλέον δεν είναι ερωτευμένος μαζί μου ,έναν άνθρωπο που υπολόγισα πάνω του ,με εγκατέλειψε σαν να μην ήμουν ποτέ τίποτα για αυτόν και δεν παίρνει κανενα μερίδιο ευθύνης
Καλημέρα,
Κάθε χωρισμός ειδικά αν ήσασταν μαζί χρόνια είναι πολύ δύσκολος καί χρειάζεται τό χρόνο τού. Είναι πάρα πολύ φρέσκο καί λογικό νά είσαι χάλια. Τά στάδια μετά τό χωρισμό είναι σάν τά στάδια του πένθους που περνά κάποιος. Όμως οι άνθρωποι αντέχουμε, καί τά ξεπερναμε με τό χρόνο..
Είναι μία καλή ευκαιρία μετά από χωρισμό νά ξεκινήσει κάποιος ψυχοθεραπεία καί νά τό σκεφτείς σοβαρά αυτό.
Δεν θά λυτρωθεις Με αυτόν τόν τρόπο που λες αλλά θά επηρεάσεις καί τίς ζωές πολλών ατόμων που σέ νοιάζονται καί σέ αγαπούν.
Quote:
Originally Posted by Kopel
Τα συναισθήματα δεν εξαναγκάζονται, δεν υπάρχουν συμβόλαια σ'αυτά τα θέματα, ακόμη και οι γάμοι διαλύονται. Μπορεί να μας πονάει αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Ο πόνος θα περάσει με τον χρόνο. Δουλεύεις; Έχεις χόμπι; Ασχολησου με άλλα πράγματα.Quote:
Originally Posted by Kopel
Δεν νομιζω να αξιζεις ολο αυτο που σκεφτεσαι να κανεις στον ευατο σου .Quote:
Originally Posted by Kopel
Θελεις να μας πεις λιγακι πραγματα για τον ευτο σου ..Τι ειναι αυτο που σε ποναει περισσοτερο σε αυτο τον χωρισμο και κατα ποσο ειναι η πραγματικη του αντίληψη ?
Καμια φορα στην αρχη παλευουμε με την δυναμη της συνηθειας ,της τοτε αποδοχης και της μετεπειτα μετέωρης καταστασεις που μενουμε παρα με τα καθε αυτου συναισθηματα μας που νομιζουμε οτι ειναι ο ερωτας .
Λυπάμαι γι αυτό που σου συνέβη. Λάθος του να σε κάνει να τον ερωτευτείς ενώ εξαρχής μέσα του δεν ήσουν αυτό που πραγματικά ήθελε. Αυτό που μόλις είπα το αναιρώ αν η συγκατοίκηση έδειξε πολύ αντίθετους χαρακτήρες ή αν εσύ του έκανες τη ζωή ποδήλατο με θέλω και ιδιοτροπίες (αν και δεν βλέπω να ισχύει κάτι τέτοιο).
Δουλεύω ,πάω γυμναστήριο ,βγαίνω όσο περισσότερο μπορώ αλλα δεν θελω να κάνω τίποτα από αυτά ,θελω απλά να πεθάνω με την ελπίδα πως θα ηρεμήσω .
Γιατι ?Quote:
Originally Posted by Kopel
Μηπως ολα αυτα τα κανατε μαζι και σου λειπει αυτη η συνηθεια που σου ειπα ?
Με πονάει που με έβγαλε πολύ εύκολα από την ζωή του ,μου φέρθηκε πολύ επιθετικά σαν να εκανα εγώ κάτι .Ήταν το πρώτο αγόρι που είχαμε ερωτική επαφή γιατί είμαι πολύ κλειστή σε αυτό το θέμα και ένιωσα πως με χρησιμοποιήουσε μόνο για αυτό στο τέλος .Εχω τόσα συναισθήματα για αυτόν και όταν τα πρώτο φτιάξαμε μόλις είχα χάσει τον πατέρα μου και με βοήθησε πολύ σε αυτό και δέθηκα παρα πολύ μαζί του και αυτός επίσης ,σχεδιάζαμε σπουδάσουμε στην ίδια περιοχή όπως και έγινε ! Να μείνουμε μαζί που έγινε και ο ίδιος έλεγε πολλά πράγματα ,να παντρευτούμε να κάνουμε οικογένεια σε λίγα χρόνια και ξαφνικά μια μέρα κατάλαβε πως πιέζεται σε μια σχέση και με άφησε να παλεύω μόνη μ πλέον και με κοροϊδευε ,με πέταξε σαν σκουπίδι και εγώ συνεχίζω να τον αγαπώ ! Εχω βιώσει έναν άσχημο χωρισμό με τους γονείς μου και μετά έχασα τον πατέρα μου .παλεύω χρόνια με την κατάθλιψη και στηρίχτηκα σε αυτόν γιατί με έκανε να νιώθω καλύτερα .Quote:
Originally Posted by Marilou
Σίγουρα εκανα και εγώ κάτι λάθος για να οδηγηθούμε εδώ ,αλλά ούτε τι εκανα λάθος και ενοχλήθηκε δεν μου εξήγησε ,εξαφανίστηκε απλά χωρίς να τον νοιάζει πια ,γενικά δεν είμαι μια κοπέλα που ούτε γκρινιάζει ,ούτε ζηλεύει .Θα παραπονεθώ μόνο όταν υπάρχει όντως λόγος .Ούτε του απαγόρευσα ποτέ να βγει με τους φίλους ή να μην κάνει κάτι που θέλει ,αλλά σύμφωνα με αυτόν Επειση ειναι 20 χρόνων θέλει να ειναι ελεύθερος .Quote:
Originally Posted by ioannis2
Τίποτα από αυτά δεν κάναμε μαζί ,το γυμναστήριο το ξεκίνησα εδώ και ένα μήνα που χωρίσαμε για να μπορώ να ξεχαστώ έστω και λίγο και την δουλειά επίσης ,καθώς λόγω σχολής δεν μπορούσα να δουλέψω μέχρι αρχές Ιουλίου και μετά έτυχε να νοσήσω με κοβιντ κάτι που δεν μου επέτρεπε να εργαστώ … Αλλά να αναφέρω πως δεν είμασταν συνέχεια μαζί ,γιατί έχουμε σχέση απόστασης (μικρής ναι μεν αλλά είναι ) εγώ μένω στην πόλη κει αυτός σε ένα χωριό λίγο πιο μακριά ,δεν βρισκόμασταν ούτε σι άλλως κάθε μέρα ,πηγαινα σπίτι του 3-4 μέρεςQuote:
Originally Posted by Marilou
θελεις να μου πεις λιγακι πως φτασατε στην αποφαση του χωρισμου ?Quote:
Originally Posted by Kopel
Δεν θελω ομως να πιεστεις ,πες οτι εχεις μια φιλη σου και κανετε μια συζητηση και δεν προκειται να σε κρινει για τιποτα παρα μονο θελει να σε ακουσει :)
Πραγματικά δεν ξέρω ,είμασταν μαζί 3 χρόνια και ένα μήνα ,κάποια στιγμή λόγω ότι κόλλησα κοβιντ δεν μπορούσαμε να έρθουμε σε επαφή ,βρισκόμασταν αλλά μόνο από απόσταση ,λίγες μέρες αργότερα αφού τελείωσε η καραντίνα μου ,πήγα σπίτι του να μείνουμε μαζί μετά από παρα πολλές μέρες ..τσακωθήκαμε γιατί τον τελευταίο καιρό έλεγε συνέχεια είμαι κουρασμένος και κοιμόταν συνέχεια αλλά εγώ στεναχωριόμουν που δεν τον έβλεπα ενώ ήμουν εκεί και εκεί βρήκε τη. Ευκαιρία να μου πει πως δεν ξέρει αν θέλει να είναι πλέον μαζί μου .Άφησε την κατάσταση όπως έχει δυο εβδομάδες μέχρι που είδα κάτι μήνυμα με τον κολλητό του πως κανόνιζε ο φίλος τ να πάνε για μπάνιο με κάποιες κοπέλες και εκεί αποφάσισα να του μιλήσω καθώς ένιωθα πως με κοροϊδευε ,μου έλεγε πως δεν συνέβη τίποτα και όντως όπως διαπίστωσα δεν έγινε κάτι εν τέλη δεν πήγε για μπάνιο αλλά μου ειπε ψέματα κάτι που δεν είχε κάνει ποτέ ξανά ,με λίγο πίεση που είπε πως θέλει να χωρίσουμε δοκιμαστικά για μερικές μέρες να δούμε αν αντέχουμε ο ένας μακριά από τον άλλον ..Δικαιολογίες,εγώ έχοντας χρόνια αγχώδη διαταραχή ,το αγχος μου δεν βοήθησε καθόλου ,ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού ,η κατάθλιψη γινόταν όλο και πιο έντονη ,ταχυπαλμίες ,αϋπνίες ,δεν έτρωγα ,ούτε μπάνιο δεν ήθελα να κάνω .Τα χάπια δεν μπορώ να πω με βοήθησαν πολύ ,αυτός είχε εξαφανιστεί και όταν τον πήρα εγώ τηλέφωνο για να μπει ένα τέλος με απέφευγε πάλι ,πέρασε ένας μήνας για να έρθει να μου μιλήσει .Quote:
Originally Posted by Marilou
Να θεωρησω οτι μετα τον κοβιτ εγινε το ξεσπασμα για μια κατσταση που μαλλον τραβουσε καιρο ετσι ?Quote:
Originally Posted by Kopel
Δεν μπορει ενα τετοιο γεγονος να πυροδοτησε ενα χωρισμο τοσο χρονων χωρις κανεναν αλλο θεματακι .
Καταρχην πεσμου λιγακι και τι ηλικιες εχετε και αν στα τοσα χρονια που εισασταν μαζι περνουσατε φασεις που μαλωνατε ,δεν τα βρισκατε σε κατι και χωριζατε για λιγο .
Γενικα πως θα χαρακτηριζες αυτη την μακροχρονια σχεση ..
Ενοιωθες καποια στιγμη να πιεζεσαι εσυ λη ο συντροφος σου ?
Ζηλειες υπηρχαν με αφορμη ισως καποιες δικες του παρεες φιλων ή και θεματα με αλλες κοπελες ?
Εγώ είμαι 19 και αυτός 20 και είμασταν μαζί 3 χρόνια ,η συμπεριφορά του ήταν κανονική ,δεν τσακωνόμασταν σχεδόν ποτέ ,ήταν ελάχιστες οι φορές και φεν χωρίζαμε ποτέ ,τον προηγούμενο Σεπτέμβριο μου είχε ξανά πει ότι του έχει λείψει να ειναι μόνος αλλά μέσα σε δυο μέρες το μετάνιωσε ,πλέον δεν είναι ερωτευμένος μαζί μου όμωςQuote:
Originally Posted by Marilou
Η σχέση μας ήταν υπέροχη όλοι την ζήλευαν και διαλύθηκε δεν αντέχω άλλο πραγματικά θελω τόσο πολύ να πεθάνω ,δεν εχω όνειρα ,δεν εχω τίποτα πλέον ,βάσισα τα όνειρα μου πάνω του και αυτός το επικροτούσε .Quote:
Originally Posted by Marilou
Είστε μικροί ηλικιακά και λογικό είναι να έκανες κι εσύ όνειρα, να έχεις συνδεθεί περισσότερο. Ωστόσο ωριμάζετε από τις εμπειρίες και τα γεγονότα. Να βασίζεις τα όνειρά σου στις δικές σου δυνάμεις, τώρα χτίζεις τον εαυτό σου.
Είσαι πολύ νέα για να χωλοσκάς για πιτσιρικάδες. Πάρε κουράγιο και μάθε από τις συμπεριφο΄ρες τους ώστε να κάνεις κατάλληλες επιλογές στο μέλλον. Μην μουρλάινεσαι. Κάποτε θα τα αναπολείς και θα γελάς με τον εαυτό σου.
Πλέον δεν εχω κανενα όνειρο ,διαλύθηκα ,η κατάθλιψη με διαλύει αυτομάτως πιο πολύQuote:
Originally Posted by End_of_an_era
Δεν φαντάζομαι πως θα ζω στο μέλλον και αυτό με φοβίζει .Quote:
Originally Posted by ioudinthi
Γιατι βρε κοριτσι μου δεν ακολουθεις τη συμβουλη του γιατρου και δεν νοσηλευεσαι για ενα χ μικρο διαστημα σε καποια κλινικη ? ειμαι σιγουρη πως θα σου κανει πολυ καλο .Αυτο μου ελεγε σημερα ο δικος μου ψυχολογος , ολα ειναι μια συνεχης προσπαθεια στη ζωη . Οσο καλυτερα το συνειδητοποιησουμε τοσο πιο ευκολο θα γινεται . Δυστυχως η ευτυχως λεω εγω στην ηλικια που εφτασα , δεν μπορουμε να στηριζουμε τα ονειρα και τις ελπιδες μας αμιγως πανω σε ενα αλλο ατομο και να εξαρταται η ευτυχια μας απο εκεινο αποκλειστικα . Μονο για τα παιδια μουπλεον επιτρεπω στον εαυτο μου να αισθανθει ετσι και αυτο με μετρο ωστε να μην τολμησω και να καταπνιξω αθελα μου , ομως ειναι ενα γεγονος , χωρις την υπαρξη τους η ζωη μου θα διαλυθει , ομως αυτο ειναι ευλογο και αναποφευκτο καθως ειμαι μητερα . Απο εκει και περα ομως , οποισδηποτε αλλος δεν επιτρεπω να μου προξενησει αυτο το συναισθημα. Θα πρεπει να καταλαβεις πως τη μεγαλυτερη αξια θα πρεπει να εχει η "κοπελ" δεν ξερω το ονομα σου οποτε σε αποκαλω με το νικ νειμ , εκεινη θα πρεπει να μαθει να ειναι ευτυχισμενη σαν μοναδα και σαν προσωπικοτητα . Να μπορει το πρωι που ξυπναει να αισθανεται κυμματα αισιοδοξιας , ευτυχιας , αγαπης χωρις να εχει να περιμενει κατι απο καποιο ετερον ημισυ. Να πιανει την ημερα απο τα μαλλιά και να αδραξει καθε ευκαιρια . Να αγαπησει τον εαυτο της και νοιωθει ομορφα με αυτο . Οι αντρες κοριτσι μου ερχονται και φευγουν στη ζωη μας , ακομα και εκεινος που θα κανουμε αντρα μας παντα υπαρχει περιπτωση να την κανει τη στραβη , χωρις βεβαια να φτασουμε στο αλλο ακρο και δεν τολμαμε να εμπιστευτουμε ουτε τη γατα μας , ομως ειναι σημαντικο να μαθουμε να ειμαστε ευτυχισμενοι πρωταρχικα με τον εαυτο μας και επειτα να αντλουμε και απο τους αλλους . Ναι ειναι υπεροχο να ειμαστε ερωτευμενοι , να ξυπνουμε διπλα στο αντικειμενο του ποθου μας και να περναμε τη ζωη μας στηριζοντας και αγαποντας ο ενας τον αλλο . Ομως επισης υπεροχο ειναι να ανακαλυψουμε και τι πραμγατικα κανει ευτυχισμενους εμας σαν μοναδες , συνειδητοποιωντας ολοενα και περισσοτερα πραγματα για μια προσωπικη ευτυχια. Σου ειπε ο συντροφος σου πανω στον ενθουσιασμο και την καψουρα του ενα σωρο μεγαλα και ωραια λογια , τα οποια γοητευουν και δενουν περισσοτερο μια σχεση , μπορει και να τα εννοουσε οταν τα ελεγε , ομως οπως φανηκε δεν ειχανε διαρκεια , για αυτο και αποφασισε πως χρειαζεται την ελευθερια του . Φανταζεσαι να ειχατε παντρευτει σε μερικα χρονια και να το ελεγε τοτε ενω θα ειχατε κανει και κανα παιδακι ?χειροτερη δεν θα ηταν η θεση σου ? εφοσον αυτος ο ανθρωπος ειχε την αναγκη να μεινει μονος και να ζησει οπως πανω κατω ολοι καναμε στην ηλικια αυτη δεν μπορουμε να τον σταματησουμε . Αλλα και εσυ πρεπει να δουλεψεις με τον εαυτο σου . Θα σου πω το κλισαρισμενο , ενας χωρισμος δεν ειναι το τελος του κοσμου . Προσπαθησε σε παρακαλω να ηρεμησεις . Επισης θα σου πω το κλισαρισμενο , εκει εξω εχεις ενα σωρο ερωτες να ζησεις και πολλες αγαπες να αγαπησεις . Παιδακι μου εισαι 19 ετων , η ζωη ολοκληρη ειναι μπροστα σου και εσυ εισαι παρα πολυ νεα για να απελπιζεσαι για αντρες .
Οταν με ειδε η κορη μου να κανω το πρωτο μου τατοο , ρωτησε αμα μπορουσε και εκεινη να κανει ενα , της ειπα οτι ειναι μια αποφαση που πρεπει να παρει οταν θα ειναι αρκετα ενηλικη ( εγω γεραα εφτασα 45 για να το αποφασισω) διοτι θα βρισκεται στο δερμα της για ολοκληρη τη ζωη της , μονο ενα πραγμα δεν θα χτυπησεις , της ειπα , το ονομα καποιου αγοριου , εστω και αμα ειναι ο αντρας σου :)
Βρε ψυχή μου είσαι πολύ μικρή ακόμα και όλο αυτό που περνάς είναι σίγουρα πάρα πολύ τραυματικό γιατί ήταν ο πρώτος σου αληθινός έρωτας και η πρώτη αγάπη .Quote:
Originally Posted by Kopel
Θέλω όμως να σκεφτείς ένα πράγμα .
Προτιμούσε ο σύντροφός σου να ήταν μαζί σου και να προσπαθούσε παράλληλα να ζησει και άλλα πράγματα τα οποία επιθυμεί δεδομένου της ηλικίας του αλλά και των επιθυμιών του ?
Σου ξεκαθάρισε ότι θέλει να ζήσει και άλλα πράγματα και όχι ότι δεν σε αγαπάει .
Είστε πολύ μικροί ακόμα και πρέπει να κάνετε και άλλα πράγματα στην ζωή σας ώστε αργότερα να μην σας βγαίνουν σαν απωθημένα .
Ο σύντροφός σου φέρθηκε πολύ έντονα και αυτό τον τιμά .
Χρόνο ζήτησε γιατί ένιωθε ότι καταπιεζοταν σε όλο αυτό .
Θέλει να ζήσει ελεύθερος και να δει πως είναι και αυτό το κομμάτι .
Δεν είναι καθόλου κακό και πρέπει να το σεβαστείς .
Αυτό δεν αναιρεί ότι αργότερα μπορεί να ξαναειστε μαζί και ούτε φυσικά ότι ο ένας σταμάτησε να νοιώθει πράγματα για τον άλλον .
Προσπάθησε να ηρεμήσεις ,δώσε χρόνο και κάνε και εσύ διαφορετικά πράγματα και ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να προκύψει.
Με φοβίζει η εικόνα του ψυχιατρείου και ακριβώς επειδή είμαι μικρή δεν θα ήθελα να εχω την ανάμνηση πως νοσηλευτικά εκει,δυστυχώς στήριξα πολλά πάνω του και δεν περίμενα ποτέ να με βγάλει τόσο εύκολα από την ζωή του και να μην ενδιαφέρεται ,επίσης με έχει κατακλείσει ο φόβος πως θα με ξανά πληγώσει κάποιος τόσο πολύ όσο αυτός .Ξέρω πως εχω πολύ δουλειά με τον εαυτό μου αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να ανταπεξέλθω σε όλα αυτά ,νιώθω πως κοροϊδευω τον εαυτό μου ,μέσα στο διάστημα που εχω κατάθλιψη μόνο μαζί του θυμάμαι κάποιες στιγμές που πι αρνητικές σκέψεις έφευγαν ,κανένας άλλος δεν μπόρεσε να με κάνει ν νιώσω έτσι .Δεν την θελω την ζωή μου ,είναι πολύς ο πόνος .Quote:
Originally Posted by VictoriaSkG