κανουμε καλο η κακο?

αφορμη για την απορια μου ηταν τα απανωτα τοπικ ενος μελους απο εδω...δεν θεωρησα καλο να το συζητησω σε αυτα τα τοπικ,μιας και το θεμα ειναι γενικοτερο και αφορα κι αλλα μελη...

υπαρχουν ατομα που βασανιζονται απο εμμονες ιδες, ιδεοληψιες, δεν ξερω πως αλλιως λεγονται...
η ταση τους ειναι να ερθουν εδω,και να συζητησουν αυτο ακριβως...την προσφατη ιδεα που τους καρφωθηκε δλδ κι οχι κατι γενικοτερο για τα προβληματα τους.
λογικο μιας και φαινομενικα αυτο τους βασανιζει..

η δικη μου απορια ειναι,εαν με το να συζηταμε και να αναλυουμε μαζι τους την συγκεκριμενη εμμονη τους σαν να ηταν μια απολυτα φυσιολογικη απορια και απολυτα φυσιολογικα να καταδυναστευει ολη τους την υπαρξη, τους κανουμε καλο η κακο...

νομιζω πως συμβαινει το δευτερο...εχω την εντυπωση οτι απλα ερεθιζουμε την διαδικασια αυτη και ανακυκλωνουμε το προβλημα τους...
οχι φυσικα οτι τους δημιουργουμε προβλημα απο εκει που δεν υπαρχει,αλλα δεν νομιζω οτι λυνουμε κατι η οτι βοηθαμε, απλα \"βοηθαμε\" στο να μαζοχιζεται το ατομο με την ανακυκλωση σχετικων σκεψεων,αρα να βασανιζεται περισσοτερο....

εχω δει αυτο να συμβαινει εδω και να μην οδηγει σε μια ηρεμοτερη συμπεριφορα αλλα σε μια εξαρση αν μπορω να το πω ετσι,των εμμονών αυτων...

εσεις τι λετε?
αν απαντουσε και καποιος ειδικος, δεν θαταν ασχημα..

Remedy
πολύ καλά έκανες κι άνοιξες αυτό το θέμα, κατά τη γνώμη μου. Το έχω σκεφτεί κι εγώ, καθώς σε διάφορα θέματα που αφορούν έμμονες ιδέες βλέπω πολλά μέλη, στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν, να προσπαθούν να λύσουν τις απορίες/έμμονες ιδέες κάποιου μέλους.

Δεν έχω απαντήσει ποτέ σε κάτι τέτοιο, παλαιότερα μάλιστα είχα πει σε ένα μέλος να απευθυνθεί σε ψυχολόγο καθώς δεν θα βρει λύση έτσι στο πρόβλημά του.

Έχω διαβάσει μάλιστα ένα βιβλίο, που ανάμεσα σε άλλα, έλεγε για ένα παράδειγμα ασθενή με συγκεκριμένη έμμονη ιδέα(σε σχέση με την υγεία του), και ο ψυχίατρός του του είχε συστήσει να μην προσπαθεί να βρει απάντηση στην συγκεκριμένη σκέψη του έτσι ώστε αυτή να αρχίσει σταδιακά να εξασθενεί. Μάλιστα είχε ζητήσει από την οικογένειά του να μην του απαντά στις σχετικές ερωτήσεις του, λέγοντάς του \"ο γιατρός μου είπε να μην σου απαντάω\" και να μην προσπαθεί να τον καθησυχάσει πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα-όσο δύσκολο είναι αυτό για την οικογένεια να αρνείται κατά μία έννοια την βοήθεια στον δικό τους άνθρωπο.
Έλεγε ότι ο καθησυχασμός μειώνει την ανησυχία προσωρινά, αλλά η ένταση γρήγορα μεγαλώνει και απαιτεί περισσότερη ανακούφιση με το πέρασμα του χρόνου. Κάτι σαν τον εθισμό...

Καλό θα ήταν να ακούσουμε και την άποψη ενός ειδικού πάνω σε αυτό για να μπορούμε να είμαστε περισσότερο βοηθητικοί και να μην κάνουμε κακό άθελά μας σε κάποιο μέλος.

Προσωπικά πολύ θα ήθελα να απαντήσει κάποιος ειδικός πάνω σ\'αυτό.
Γνώμη μου είναι πως σίγουρα δε βοηθάμε ουσιαστικά,αλλά έχω το εξής δίλλημα αν βοηθάμε μόνο στην εκτόνωση της στιγμής ή στην στιγμιαία πάλι αποδοχή του ατόμου τη στιγμή που δε μπορεί να βρει άτομο να συζητήσει αυτά που σκέφτεται.

Οι σκέψεις υπάρχουν κ θεριεύουν μέσα του,είναι καλό να εξωτερικευθούν ή όχι?Κ αν εξωτερικευθούν πως να αντιμετωπιστούν?
Πως πρέπει να αντιδράσουμε όταν ένα άτομο είναι σε οριακό επίπεδο?Να τον προσγειώσουμε?προσγειώνετ� �ι εκείνη τη στιγμή?ή να του αποδείξουμε το παραλογο?κ αν ακόμα δεν απαντήσουμε καθόλου στις εμμονές του,θα είναι καλύτερο γι΄αυτόν ή θα νιώσει περισσότερη απόρριψη με όλες αυτές τις σκέψεις να μεγαλώνουν επικύνδυνα μέσα του χωρίς κανένα στοπ απόδειξης ότι δεν ισχύουν?

Πολλά ερωτηματικά που πιστεύω πως μόνο ένας ειδικός θα μπορούσε να απαντήσει πιο υπεύθυνα.

Το να βλέπεις πως δεν είσαι ο μοναδικός που αισθάνεται έτσι δεν είναι βοηθητικό;Προσωπικά πολλές φορές νόμιζα ότι διάβαζα τον εαυτό μου.Αυτός που υποφέρει απο τα ίδια θα σε καταλάβει εκτός απο τον ειδικό

Quote:

---

Originally posted by giota
Το να βλέπεις πως δεν είσαι ο μοναδικός που αισθάνεται έτσι δεν είναι βοηθητικό;Προσωπικά πολλές φορές νόμιζα ότι διάβαζα τον εαυτό μου.Αυτός που υποφέρει απο τα ίδια θα σε καταλάβει εκτός απο τον ειδικό

---

πιστευω οτι σιγουρα ειναι βοηθητικο.
αλλα ειναι αλλο να σου πει καποιος \"κι εγω εχω κανει τετοιεςσκεψεις,μην ανησυχεις, εγω ειμαι πια καλα και βοηθηθηκα με αυτον κι αυτον τον τροπο\" η \"ακομα ταλαιπωρουμαι αλλα νοιωθω ετσι, εχω κανει αυτα τα βηματα\" κλπ
και ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΛΛΟ να καθεται να σου λεει οτι πραγματικα συμφωνει κι αυτος οτι το πρασινο σαμιαμιδι με την καφε βουλα στο αριστερο ματι, δεν υπαρχει στον νομο φθιωτιδας κι αν δεν το πιστευεις, ειμαι διατεθιμενος να παμε σαφαρι μαζι για να το διαπιστωσουμε\"....

νομιζω οτι η δευτερη αντιμετωπιση χωνει τον ασθενη πιο βαθια στο προβλημα του, ασχετως αν παροδικα σε ευχαριστει θερμα που συνεριζεσαι εναν προβληματισμο που κι ο ιδιος αναγνωριζει οτι ειναι εκτος....γενικα εκτος...

Remedy,
η απορία που εκφράζεις αποτελεί πράξη ευθύνης. Την συμμερίζομαι και ...περιμένω να ακούσω κάποιον ειδικό να μας πει τι πρέπει να κάνουμε σε ανάλογες περιπτώσεις.

Remedy δεν μιλάμε για σαμιαμίδια αλλά προσωπικά αυτά που αισθανομαι σε περιόδους που υποτριπιάζει η κατάθλιψη πάντα νόμιζα ότι ήμουν σε ένα σκοτεινό τούνελ ένιωθα πλήρη απραξία δεν ήθελα να βγαίνω απο το σπίτι δεν ενδιαφερόμουν για τον εαυτό μου ήθελα να είμαι όλη μέρα ξαπλωμένη συμπτώματα που νομίζω έχουν ειπωθεί και απο άλλους.Οταν δεν μπορεί να σε καταλάβει η οικογένειά σου γιατί μπορούν να φανταστούν τι περνάς.

Quote:

---

Originally posted by giota
Remedy δεν μιλάμε για σαμιαμίδια αλλά προσωπικά αυτά που αισθανομαι σε περιόδους που υποτριπιάζει η κατάθλιψη πάντα νόμιζα ότι ήμουν σε ένα σκοτεινό τούνελ ένιωθα πλήρη απραξία δεν ήθελα να βγαίνω απο το σπίτι δεν ενδιαφερόμουν για τον εαυτό μου ήθελα να είμαι όλη μέρα ξαπλωμένη συμπτώματα που νομίζω έχουν ειπωθεί και απο άλλους.Οταν δεν μπορεί να σε καταλάβει η οικογένειά σου γιατί μπορούν να φανταστούν τι περνάς.

---

giota
νομιζω πως δεν εγινα κατανοητη σε σενα...
εγω δεν μιλω γιαανταλλαγη εμπειριων σε κοινα προβληματα, για συζητηση με συμπασχοντες δηλαδη, για τα συμπτωματα της καταθλιψης πχ η του πανικου κλπ...
εγω μιλαω ειδικα και εμμονες και ιδεοληψιες η ακομα και για παρανοικες σκεψεις και κατα ποσο θα πρεπει να ενθαρρυνουμε μια κουβεντα πανω σε αυτες...

Remedy
πολύ ώριμη η παρατήρησή σου...

Εδώ είναι ένα φόρουμ ψυχολογικής υποστήριξης. ΄Έχω λάβει (και συνεχίζω να λαμβάνω) και έχω δώσει (πιστεύω) βοήθεια εδώ μέσα.
Όμως δεν είμαι ειδικός. Και για το λόγο αυτό μπορεί να πω κάτι το οποίο τον άλλο να τον βλάψει. (Πολλές φορές αναρρωτήθηκα μήπως είπα κάτι που δεν έπρεπε σε μέλη που ζητούσαν βοήθεια).

Οπότε καλό είναι, να προσπαθούμε να μην ενεργούμε σαν \"ειδικοί\" γιατί δεν είμαστε, αλλά υποστηρικτικοί, όπως λες. Τώρα, μερικές φορές δεν είναι πάντα τόσο εύκολος ο διαχωρισμός αυτών των δύο.
Και σαν μη ειδικοί, δεν μπορόύμε να τα διαχωρίσουμε πάντα.

Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, ακόμα και ένας ειδικός, μέσω του φόρουμ, δεν είναι θεμιτό να πει αυτά που θα έλεγε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο σε μια συνεδρία πρόσωπο με πρόσωπο, γιατί, ενώ πρόθεσή του θα είναι να βοηθήσει, μπορεί και να βλάψει.

Την ίδια ακριβώς απορία είχα και εγώ αυτές τις μέρες με αφορμή τα θέματα συγκεκριμένου μέλους.

Τελικά κάνω καλό ή κάνω κακό?
Προσπάθησα να βοηθήσω με τον τρόπο που έκρινα εκείνη την ώρα καλύτερο, αλλά χωρίς να είμαι ειδικός, δεν ξέρω αν ήταν όντως ο καλύτερος.

Με προβλημάτισε το αν το να απαντήσω στις επίμονες ερωτήσεις θα λειτουργούσε σαν παυσίπονο εκείνη την στιγμή, χωρίς να λύνει βέβαια το πρόβλημα, που μόνο ένας ειδικός μπορεί να λύσει.

Το ερώτημα που όμως ακολούθησε είναι, μήπως τελικά το επιδεινώνει σε βάθος χρόνου?

Πραγματικά το να θέσει ένας ειδικός την γραμμή σε τέτοιες περιπτώσεις, θα ήταν βοηθητικό για όλους μας.

Απο την προσωπική μου εμπειριά με ιδεοληψίες, έχω διαπιστώσει τα εξής.

Για κάθε σκέψη υπήρχε μια αντι - σκέψη.
Μια αντι- σκέψη, ήταν το προσωτρινό αντίδοτο για την σκέψη και με ηρεμούσε εκείνη την ώρα.

Οσο παρήγαγα αντι- σκέψεις, ο εγκέφαλός μου παρήγαγε όλο και νέες σκέψεις.
Οπότε κι εγώ έπρεπε να εφεύρω νέες αντισκέψεις.

( ΩΣΤΟΣΟ, παρά το οτι έμπαινα σε ένα διαφορετικό λούκι σκέψεων, τουλάχιστον, κάτι άλλαζε, είχα εξοντώσει τις παλιές κι αυτό ήταν αρκετά ανακουφιστικό απο το να τις υπομένω τις ίδιες πάνω απο το κεφάλι μου που ένιωθια οτι με τρέλαινε!)

Σαν την λερναία ύδρα, που αν της κόψεις το κεφάλι, πολλαπλασιάζεται. Απο την άλλη, αν δεν της το κόψεις, σου ορμάει και σε κατασπαράζει!!

Εναν τέτοιο καυτηριασμό του κεφαλιού , μόνο η δουλειά με έναν ειδικό θα επιφέρει.
( αν και στην δική μου περίπτωση δεν επισκέφτηκα ειδικό. Πολύ απλά, κάποια στιγμή ο εγκέφαλός μου κατάλαβε το τροπάρι μου, οτι δηλ θα παράγω ακούραστα αντισκέψεις και... κουράστηκε! )

Αναρωτήθηκα αν στην δεδομένη περίπτωση, το να προσφέρω αντισκέψεις ( όχι δεν είναι έτσι) είναι ωφέλιμο.
Προσωπικά εχω την αίσθηση οτι αν αγνοήσεις έναν άνθρωπο που είναι σε κρίση και σε ρωτά επίμονα, έχοντας αυτοκτονικές ιδέες, μεταφέροντας τη συζήτηση αλλού, θα αποφύγεις να τον βλάψεις αλλά θα τον έχεις βοηθήσει εκείνη την κρίσιμη ώρα?

Μάλλον όχι.

Αυτός ο φόβος μου ήταν που με οδήγησε σε μια διαδρομή αντισκέψεων. Που τελικά δεν ξέρω αν και πόσο βοήθησει καθώς εχω την αίσθηση οτι σε τέτοιες περιπτώσεις το να απογυμνωθεί το άτομο απο την ιδεοληψία απότομα, είναι εξίσου επικίνδυνο.

Απο την άλλη, ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά σε κάθε ερέθισμα.
Κάτι που έναν θα τον βοηθήσει άλλον θα τον βλάψει, οπότε, κατά πόσο μπορεί να υπάρξει γραμμή, αν όχι εντός ακραίων ορίων ?

Ολα αυτά με προβλημάτισαν , καθώς , όπως κι εσύ, θεωρώ οτι η θεση όσων συμβουλεύουν στο συγκεκριμένο φόρουμ, κάτι φορές είναι εξαιρετικά λεπτή.

Θα το εκτιμούσα κι εγώ αν κάποιος ειδικός θέσει την γραμμή, κάτι που μέχρι τώρα δεν έχει γίνει, έστω και απο τους διαχειριστες.

weird
σχετικά με τις ιδεοληψίες έτσι και σε μένα λειτούργησε η διαδικασία δημιουργίας, καταπολέμησης-επανατροφοδότησης και τέλος παύσης τους, ευτυχώς.
Όμως, δυστυχώς, δεν είναι για όλους έτσι. Αλλά για όλους θέλω να ελπίζω υπάρχει η θεράπεία, αν υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες στο περιβάλλον (υποστήριξη), αγωνιστικότητα και εμβάθυνση από το ίδιο το άτομο και επιλογή του κατάλληλου ειδικού.

Όταν ένα - οποιοδήποτε - μέλος με τάσεις αυτοκτονίας ζητά επίμονα βοήθεια, εκεί είναι δίκοπο μαχαίρι, τι κάνει κάποιος;
Πολλές φορές, τις περισσότερες ίσως, από φόβο, μήπως βλάψω, δεν αντιδρώ, ή αντιδρώ εκ των υστέρων, προσφέροντας υποστήριξη. Δε θεωρώ όμως πάλι έτσι ότι είμαι βοηθητική. Αν όλοι αντιδράσουν σαν κι εμένα, τότε το μέλος θα νιώσει απόρριψη, πράγμα που μπορεί να το ωθήσει να κάνει πράξη το χειρότερο σενάριο.

Εκεί νομίζω είναι και ευθύνη του ίδιου του ατόμου που ζητά βοήθεια και νιώθει ότι είναι στο μετάιχμιο να επικοινωνήσει όχι μόνο στο φόρουμ αλλά ΑΜΕΣΑ με τον ειδικό του. Οπότε αυτό είναι ίσως το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να τονίζουμε στον άνθρωπο αυτό οι υπόλοιποι.

Εμείς, καλώς ή κακώς, δεν είμαστε ειδικοί. Αλλά ακόμα και ένας ειδικός, από εδώ μέσα, αν έμπαινε εκείνη τη στιγμή, αλήθεια τι μπορεί να κάνει; Δεν τον έχει απέναντί του, δεν τον γνωρίζει προσωπικά, παρά μόνο από εδώ μέσα. Εκείνη την ώρα, δυστυχως, είναι σαν να περπατάμε όλοι σε τεντωμένο σκοινί!

Δυστυχώς, έχω ακούσει στο εξωτερικό να έχουν συμβεί παρόμοια παραδείγματα και αυτό εντείνει το φόβο μου.

Έγώ άλλο αναρρωτιέμαι για μένα προσωπικά. Πόσο \"ειδικός\" είναι ωφέλιμο (τόσο για εμένα όσο και για τους άλλους) να αφήνω ή να προσπαθώ να είμαι εδώ μέσα (που φυσικά όμως δεν είμαι), αλλά και έξω; Ίσως αυτό μπορεί να αποτελέσει και άλλο θρεντ, δεν ξέρω. Είναι...η νέα μου ιδεοληψία:(

Είναι δίκοπο μαχαίρι, όπως το είπες.

Επίσης καλή η ιδέα να προτείνουμε επίμονα στο μέλος να πάρει τηλ τον γιατρό του.
Εικάζω βέβαια, οτι θα βρει ένα κάρο δικαιολογίες για να μην το κάνει.
Ωστόσο θα το εφαρμόσω.

Απο την άλλη, το θέμα που θέτεις, είναι ιδιαίτερα λεπτό.

Εχω προβληματιστεί κι εγώ πολλές φορές και ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό.

Ο κάθενας που δουλέυει ψυχοθεραπευτικά με τον εαυτό του, αποκομίζει κάποιες γνωσεις.
Προσωπικά αποκτησα μια ματιά ψυχαναλυτική, η οποία συχνά με μπέρδεψε σε σχέσεις μου, εκεί έξω.

Μου φαίνεται οτι ακριβώς την ίδια δυσκολία θέσης ορίων που αντιμετωπίζει ένας ειδικός ( στο να λειτουργεί φυσικά κι όχι αναλυτικά τις φορές που θέλει απλά να ζει) αντιμετωπίζει μετά απο ένα στάδιο δουλειάς και έπειτα κι ο θεραπευόμενος.

Ορια που είναι πολύ δύσκολο να τεθούν, ειδικά απο κάποιον που δεν είναι ειδικός, διότι πολλές φορές κι ο ίδιος, δεν έχει επίγνωση, πότε λειτουργεί με τον έναν και πότε με τον άλλο τρόπο.

Νίκο, πραγματικά θα ήθελα την και γνώμη σου πάνω στο θέμα αυτό.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Πόσο \"ειδικός\" είναι ωφέλιμο (τόσο για εμένα όσο και για τους άλλους) να αφήνω ή να προσπαθώ να είμαι εδώ μέσα (που φυσικά όμως δεν είμαι), αλλά και έξω;

---

anwnimi, νομιζω πώς στον χωρο αυτο γνωριζουμε ολοι οτι δεν ειμαστε ειδικοι, αρα κ η αναγκη οσων μπαινουν για να παρουν καποια απαντηση που δεν προερχεται απο ειδικους, αλλα απο ανθρωπους που δεν εχουν εξειδικευμενες γνωσεις λεει απο μονη της κατι....

Απο την αλλη, αυτο που οι ιδιοι λεμε ειτε υποστηρικτικο ειτε οχι, νομιζω πώς μπορει να βοηθησει ή οχι αλλα παντα εξαρταται ΚΑΙ απο την κατασταση που βρισκεται ο αποδεκτης του μηνυματος. Ειναι αδυνατον να βοηθησει ή να πειραξει, αν δεν υπάρχει το καταλληλο υποβαθρο στην αντιπέρα οχθη. Κι αυτο το τελευταιο ειναι κατι που δεν μπορουμε να ορισουμε σε καμια περιπτωση. Μπορουμε να λαβουμε καποια μετρα (με βαση την προσωπικη ηθικη κ ευαισθησια του ο καθενας μας) αλλα δεν μπορουμε να ειμαστε ποτε σιγουροι για το αποτελεσμα ή την επιδραση των μηνυματων μας...

Quote:

---

Originally posted by Sofia


Μπορουμε να λαβουμε καποια μετρα (με βαση την προσωπικη ηθικη κ ευαισθησια του ο καθενας μας) αλλα δεν μπορουμε να ειμαστε ποτε σιγουροι για το αποτελεσμα ή την επιδραση των μηνυματων μας...

---

Πολύ σωστό αυτό που λες.
Σίγουρα, το να επιλέγει κανείς να ανοίγεται σε ένα φόρουμ, κάτι που έχω κάνει συχνά εδώ, ενέχει το ρίσκο οτι θα δεχτεί απροδιορίστου αριθμού επιδράσεις, απο οποιαδήποτε και προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, και καλείται να τις αντέξει...

Το αποτέλεσμα των επιδράσεων αυτών πάνω στον καθένα, βαίνει πολλές φορές πέρα απο τις προθέσεις του γράφοντος.

Ακριβώς επειδή το έχω ζήσει, να ταραχθώ πάρα πολύ απο καλοπροαίρετες απαντήσεις μελών ειδικού και μη περιεχομένου, πάνω σε θέμα μου ευάλωτο που έχω ανοίξει, , είμαι τόσο επίμονη με το να θέτει ο καθένας ψηλά το επίπεδο της ηθικής και της ευαισθησίας του όταν γράφει στον χώρο αυτό.

Ακριβώς όπως λες, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το είδος της επίδρασης, γι αυτό και μια ενιαία γραμμή είναι δύσκολο να τεθεί.( το αν θα μπορούσε τελικά δεν το ξέρω).

Μηπως λοιπόν θα έπρεπε οι διαχειριστές να παρεμβαίνουν έγκαιρα σε τέτοιες περιπτώσεις, κλείνοντας το θέμα με αυτοκτονικό περιεχόμενο απο κάθε είδους επίδραση?
( προσωπικά θα με ανακούφιζε απο ένα τεράστιο άγχος)

Πόσο ρεαλιστικό και βοηθητικό θα ήταν κάτι τέτοιο?

weird
σε μια πρόσφατη συνεδρία η θεραπεύτρια μου είπε κάτι που με άφησε άφωνη και γεμάτη απορία:
\"Νομίζεις ότι εγώ είμαι θεραπεύτρια εξω από αυτό το γραφείο; Στις φιλίες, στη ζωή μου; Ότι με αγαπούν για αυτό; Όχι, έξω χώνω, θυμώνω, ζω, δεν είμαι θεραπεύτρια των άλλων για να τους αναλύσω, μόνο τον ευατό μου αναλύω. Αν θελει κάποιος να αναλυθεί, έρχεται εδώ\".

\"Πως το καταφέρνεις;\"

\"Προσπαθώ.΄Ετσι μας εκπαιδεύουν\"

Χμ, μήπως πρέπει να εκπαιδεύουν και τους θεραπευόμενους να κάνουν το ίδιο;
Γιατί κι εγώ κάπου έχω χαθεί! :(


Το μόνο σίγουρο είναι ότι ακόμα και ένας ειδικός, εδώ μέσα δεν μπορεί να προσφέρει σε μια τέτοια κρίσιμη στιγμή, βοήθεια, με ΣΙΓΟΥΡΟ τρόπο. Πόσο μάλλον εμείς. Οπότε δε χρειάζεται να νιώθουμε ενοχικά για αυτό. Υποστήριξη μπορούμε να προσφέρουμε και μάλλον είναι το μόνο που σε μια τετοια κρίσιμη στιγμή δε θα βλάψει. Άλλο όμως υποστήριξη και άλλο ανάλυση... Εκεί μπαίνουμε σε επικίνδυνα μονοπάτια, δεδομένης της κρίσιμης στιγμής, του ότι δεν είμαστε ειδικοί και της εμμεσότητας του διαδικτύου.

Η ανάλυση έχεις δίκιο Σοφία, θα ωφελήσει κάποιους και κάποιους όχι, ανάλογα με το υπόβαθρο που υπάρχει στην αντιπερα όχθη.

Εγώ προσωπικά έχω βοηθηθεί πάρα πολύ από εδώ μέσα, είναι σαν μια παράλληλη ψυχοθεραπεία εδώ μέσα πολλές φορές μαζί με εποικοδομητική συζήτηση και όξυνση του νου.

Ωστόσο, μερικές φορές πολλά άτομα μέσα στην απόγνωση (κι εγώ έχω υπάρξει σε αυτή τη θέση και μάλλον θα ξανα-υπάρξω) ξεχνούν ότι η απάντηση που θα λάβουν από εδώ μέσα δεν προέρχεται από ειδικούς.
Τώρα θα μου πεις, και για αυτό ευθύνονται οι ίδιοι. Φυσικά. Αλλά μερίδιο φέρει και ο άλλος που \"αναλύει ή συμβουλεύει¨ γιάυτό ο καθένας πρέπει να βάζει μπροστά την προσωπική του ηθική και την ευαισθησια, όπως λες.

Απλά λέω ότι κι εγώ, εδώ μέσα, έχοντας υπάρξει και στις δύο μεριές, έχω ωφεληθεί (περισσότερο) και έχω βλαπτεί, αλλά μερικές φορές, ίσως και για λόγους εκτός από μεγάλη διάθεση για συμπαράσταση και βοήθεια, αλλά για λόγους του να φανώ σημαντική στα μάτια του άλλου (όλοι έχουμε αυτό το κομμάτι), ξεπερνώ τα όρια.

Quote:

---

originally posted by weird
Μηπως λοιπόν θα έπρεπε οι διαχειριστές να παρεμβαίνουν έγκαιρα σε τέτοιες περιπτώσεις, κλείνοντας το θέμα με αυτοκτονικό περιεχόμενο απο κάθε είδους επίδραση?
( προσωπικά θα με ανακούφιζε απο ένα τεράστιο άγχος)

Πόσο ρεαλιστικό και βοηθητικό θα ήταν κάτι τέτοιο?

---

Θα ήταν χρήσιμο μάλλον πιστεύω κάτι τέτοιο, μαζί με την παράλληλη υπενθύμιση των διαχειριστών για την άμεση επικοινωνία με τον εκάστοτε ειδικό.

Από την άλλη αν ο άλλος πάρει το κλείδωμα του θέματος σαν απόρριψη και ...φουντάρει;

Τι να πω. Για την ώρα δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο, δυστυχώς...

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
weird
σε μια πρόσφατη συνεδρία η θεραπεύτρια μου είπε κάτι που με άφησε άφωνη και γεμάτη απορία:
\"Νομίζεις ότι εγώ είμαι θεραπεύτρια εξω από αυτό το γραφείο; Στις φιλίες, στη ζωή μου; Ότι με αγαπούν για αυτό; Όχι, έξω χώνω, θυμώνω, ζω, δεν είμαι θεραπεύτρια των άλλων για να τους αναλύσω, μόνο τον ευατό μου αναλύω. Αν θελει κάποιος να αναλυθεί, έρχεται εδώ\".

\"Πως το καταφέρνεις;\"

\"Προσπαθώ.΄Ετσι μας εκπαιδεύουν\"

Χμ, μήπως πρέπει να εκπαιδεύουν και τους θεραπευόμενους να κάνουν το ίδιο;
Γιατί κι εγώ κάπου έχω χαθεί! :(


Το μόνο σίγουρο είναι ότι ακόμα και ένας ειδικός, εδώ μέσα δεν μπορεί να προσφέρει σε μια τέτοια κρίσιμη στιγμή, βοήθεια, με ΣΙΓΟΥΡΟ τρόπο. Πόσο μάλλον εμείς. Οπότε δε χρειάζεται να νιώθουμε ενοχικά για αυτό. Υποστήριξη μπορούμε να προσφέρουμε και μάλλον είναι το μόνο που σε μια τετοια κρίσιμη στιγμή δε θα βλάψει. Άλλο όμως υποστήριξη και άλλο ανάλυση... Εκεί μπαίνουμε σε επικίνδυνα μονοπάτια, δεδομένης της κρίσιμης στιγμής, του ότι δεν είμαστε ειδικοί και της εμμεσότητας του διαδικτύου.

Η ανάλυση έχεις δίκιο Σοφία, θα ωφελήσει κάποιους και κάποιους όχι, ανάλογα με το υπόβαθρο που υπάρχει στην αντιπερα όχθη.

Εγώ προσωπικά έχω βοηθηθεί πάρα πολύ από εδώ μέσα, είναι σαν μια παράλληλη ψυχοθεραπεία εδώ μέσα πολλές φορές μαζί με εποικοδομητική συζήτηση και όξυνση του νου.

Ωστόσο, μερικές φορές πολλά άτομα μέσα στην απόγνωση (κι εγώ έχω υπάρξει σε αυτή τη θέση και μάλλον θα ξανα-υπάρξω) ξεχνούν ότι η απάντηση που θα λάβουν από εδώ μέσα δεν προέρχεται από ειδικούς.
Τώρα θα μου πεις, και για αυτό ευθύνονται οι ίδιοι. Φυσικά. Αλλά μερίδιο φέρει και ο άλλος που \"αναλύει ή συμβουλεύει¨ γιάυτό ο καθένας πρέπει να βάζει μπροστά την προσωπική του ηθική και την ευαισθησια, όπως λες.

Απλά λέω ότι κι εγώ, εδώ μέσα, έχοντας υπάρξει και στις δύο μεριές, έχω ωφεληθεί (περισσότερο) και έχω βλαπτεί, αλλά μερικές φορές, ίσως και για λόγους εκτός από μεγάλη διάθεση για συμπαράσταση και βοήθεια, αλλά για λόγους του να φανώ σημαντική στα μάτια του άλλου (όλοι έχουμε αυτό το κομμάτι), ξεπερνώ τα όρια.

---

Eτσι είναι, εκπαιδεύονται να βάζουν όρια.
Εχω κάνει κανονικότατο πόλεμο με την θεραπεύτριά μου γι αυτά τα όρια.
Για την αληθινότητα που απομένει μέσα στα χαρακώματα.

Τελοσπάντων, εφόσον αποκτά κανείς επίγνωση και το ποαρατηρήσει, πιστεύω οτι θα καταφέρει να αφήνεται και να μην δρα αποστασιοποιημένα και υποστηρικτικά, ωσάν θεραπευτής...στις φιλικές του σχέσεις (!)
γιατί είναι δύσκολο.
Γιατί δεν έχει την ειδική γνώση.
Γιατί ο άλλος θα βγάλει άμυνες.
Γιατί, αυτό που υπονοούσε η θεραπεύτριά σου, είναι οτι δεν αντέχεται.
Είναι άκρως εξoντωτικό.
Πέρασα κι εγώ μια δύσκολη περίοδο με το θέμα αυτό αλλά πλέον το χειρίζομαι πολύ κάλύτερα, προστατεύοντας ΄και εμένα και τον άλλο. Μα κυρίως εμένα.

Οσον αφορά αυτό που με γενναία ειλικρίνεια παραθέτεις, για τις δια του φόρουμ αναλύσεις...

πιστεύω οτι ούτε ένας ειδικός θα μπορούσε να τις κάνει.

Γι αυτό και προσωπικά, ναι, θα πω αυτό που βλέπω με την δουλεμένη στα θέματα του εαυτού ματιά μου, σε ένα μέλος, ωστόσο, δεν θα αναλάβω ένα τέτοιο εγχείρημα αναλύσεως.

Απεναντίας, αυτό που κάνω και που θα εξακολουθήσω να κάνω, είναι να προτρέπω τον άνθρωπο που του μιλώ να βρεί έναν καλό ειδικό να δουλέψει αποτελεσματικά τα θέματά του.

weird
δεν το υποννόησε μόνο
μου το είπε κιόλας: \"Αυτό δεν αντέχεται...\"
:))

Αχ γμτ, είναι τόσα τα θέματα που ανακύπτουν (που δεν είχα καν στο μυαλό μου) που δε μου φτάνει 1 συνεδρία/βδομάδα! :) Ούτε 10 χρόνια νομίζω! :)

Ειλικρινά χαίρομαι απεριόριστα όταν βλέπω προβληματισμούς και συζητήσεις σαν την τρέχουσα!
Δεν είναι καθόλου αβάσιμη και διόλου τυχαία η αίσθηση που διατυπώθηκε σχετικά με το πόσο βοηθητικό/θεραπευτικό είναι να ακολουθούμε μια ιδεοληψία και να προσπαθούμε να την καθησυχάσουμε ή να την \"λύσουμε\" καταθέτοντας επιχειρήματα και σκέψεις που απαντούν σε αυτή καθαυτή την ιδεοληψία.

Για να τοποθετηθώ ξεκάθαρα, οφείλω να σας πω ότι κατά κανόνα βοηθά να ακούσουμε και να ακολουθήσουμε την ιδεοληψία, όχι όμως και να την \"καθησυχάσουμε\".
Εάν απλώς την καθησυχάσουμε, ρίχνουμε αλάτι στην πληγή. Αρχικά το άτομο θα αισθανθεί να μαλακώνει η αφόρητη ένταση που βιώνει, στη συνέχεια όμως είναι βέβαιο ότι θα επανέλθει με μια νέα ιδέα. Θα το καθησυχάσουμε, θα επανέλθει, θα το ξανα καθησυχάσουμε, θα ξανα επανέλθει και έτσι θα συντελέσουμε στο να παραμείνει εγκλωβισμένο στην ιδεοληψία.

Για να μπορέσουμε ωστόσο να κάνουμε μια παραπομπή, χρειάζεται... δουλειά. Η παραπομπή, για να εισακουστεί, χρειάζεται να προκύψει μέσα από ενσυναίσθηση.
Εάν συναισθανθούμε, όχι την ιδεοληψία, αλλά το αφόρητο άγχος που αυτή δηλώνει, τότε το άτομο έχει πιθανότητες (και όχι βεβαιότητα) να μπορέσει να ακούσει το μήνυμα της παραπομπής σε ειδικό.

Κάτι ανάλογο ισχύει σε όλο το φάσμα της ψυχοπαθολογίας. Συνηθισμένο παράδειγμα, οι κρίσεις πανικού ή η νοσοφοβία.
Το άτομο βιώνει τρομακτική ένταση και θέλει να καθησυχαστεί ότι δεν θα λιποθυμήσει, δεν θα τρελαθεί, δεν θα πάθει κάτι (οργανικό).
Εάν σπεύσουμε να το καθησυχάσουμε ότι όλα θα πάνε καλά, τότε αυτό θα επανέλθει με την επόμενη αφορμή.
Φυσικά, δεν εννοώ ότι πρέπει να πάμε στο αντίθετο άκρο και να το τρομάξουμε. Αλλωστε, αυτό δεν θα ήταν ρεαλιστικό και δεν θα ανταποκρινόταν στους πραγματικούς κινδύνους μιας κρίσης πανικού.

Και πάλι χρειάζεται να συναισθανθούμε πόσο δύσκολα το άτομο βιώνει την κατάσταση του. Η κριτική, σε αυτές τις περιπτώσεις, δε βοηθά.
Απλοϊκά μιλώντας, όταν κάποιος λέει αγχώνομαι και εμείς ανταποκρινόμαστε με έναν τρόπο που λέει \"μην αγχώνεσαι\", τότε είναι σαν να αρνούμαστε το συναισθημα του, σαν να μην το αναγνωρίζουμε, σαν να μην αποδεχόμαστε ότι αυτός ο άνθρωπος έτσι βιώνει την πραγματικότητα του.
Το αποτέλεσμα σε μια τέτοια περίπτωση είναι,
είτε να κλείσουμε τον δίαυλο επικοινωνίας,
είτε να το ωθήσουμε στο να προσπαθεί να μας πείσει πόσο δύσκολα περνά,
είτε να το κάνουμε να αισθανθεί πως \"δεν τον καταλαβαίνουμε\".

Πολλές φορές, βοηθά να αναρωτηθούμε για ποιον ανταποκρινόμαστε με τον τρόπο που ανταποκρινόμαστε. Φαινομενικά, η απάντηση είναι εύκολη και έχει να κάνει με τον άλλο. Ενδέχεται όμως πολλές φορές η αποκριση μας να μην αφορά τον άλλο αλλά να αφορά εμάς. Εμείς νιώθουμε την ανάγκη να τον καθησυχάσουμε γιατί πχ, εμείς δεν αντέχουμε να τον βλέπουμε να πονά.

Κλείνοντας, νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ ότι από να εγκλωβιστούμε στον σωστό τρόπο με τον οποίο θα βοηθήσουμε τον άλλο, είναι προτιμότερο να τον βοηθήσουμε με όποιο τρόπο ξέρουμε και μπορούμε, αρκεί αυτός ο τρόπος να είναι γνήσιος και με ζεστασιά.
Αυτό δείχνουν άλλωστε και οι έρευνες. Η σχέση είναι που φέρνει ένα θεραπευτικό αποτέλεσμα και όχι το \"εργαλείο\"/η τεχνική που θα χρησιμοποιήσουμε.

Αυτή τη ζεστασιά της ενσυναίσθησης, αυτή την ορμή της γνησιότητας προς τους άλλους είναι που έχω θαυμάσει εδώ μέσα και αυτή είναι που έχει σταθεί βοηθητική σε ανθρώπους των οποίων τα μηνύματα στο φόρουμ ήταν \"ακραία\", δύσκολα, αυτοκτονικά κτλ.

Πρόκειται για ένα φόρουμ αυτοβοήθειας. Πολύτιμη η αναζήτηση στο θέμα αυτό του πως να ανταποκρινόμαστε στους ανθρώπους. Δείχνει βαθύ σεβασμό στον άνθρωπο. Ομως, ας μη γίνει αφορμή να προσθέσουμε στην καμπούρα μας το βάρος της σωστής απάντησης. Αλλωστε, άλλο πράγμα η θεραπεία, άλλο πράγμα η υποστήριξη.

αυτο αισθανθηκα κι εγω.. οσο απαντουσα τοσες νεες ερωτησεις αναδυονταν..ελπιζω αυτα τα θεματα να δουλευτουν με ειδικο για να βρεθει και ο τροπος αντιμετωπισης.παντως μου εκανε εντυπωση οτι σε σχετικη ερωτηση-για τον ειδικο και τη θεραπεια εννοω- δεν δοθηκε καμια απαντηση.σαν να μην ρωτηθηκε καν.τελοσπαντων..δυσκολο πραγμα η ψυχολογια τελικα :D

Ευχαριστούμε για τις πληροφορίες Νίκο.

Έλενα, ποια ακριβώς ερώτηση εννοείς;

ρεμ...πολύ καλό το ερώτημα σου...
Οι περισσότεροι, (και γω μέσα σε αυτούς), πέφτουμε στην \"παγίδα\" να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε κάποιον που του έχει καρφωθεί μια ιδέα, μόνο και μόνο για να του συμπαρασταθούμε. Διαβάζοντας τις απαντήσεις όλων σας και πολύ περισσότερο του Νίκου, βρίσκω πως αυτό τελικά είναι λάθος γιατί έτσι συμμαχούμε στο πρόβλημα του.
Πιστεύω πως η καλύτερη αντιμετώπιση τελικά είναι να πείθουμε τον εκάστοτε, είτε να τρέχει στο γιατρό του, είτε να αλλάξει θεραπευτή καθώς έχουμε δει μέλη καιρό τώρα να βασανίζονται απ\' τα ίδια προβλήματα και αντί να γίνονται καλύτερα, γίνονται χειρότερα με το πέρασμα του χρόνου.
Αυτό που πρέπει όμως΄πάνω απ\' όλα να κατάλαβουμε, είναι πως είμαστε μέλη ενός φόρουμ και να μη παρασυρόμαστε κάνοντας τους ειδικούς.

Quote:

---

Originally posted by Remedy


η δικη μου απορια ειναι,εαν με το να συζηταμε και να αναλυουμε μαζι τους την συγκεκριμενη εμμονη τους σαν να ηταν μια απολυτα φυσιολογικη απορια και απολυτα φυσιολογικα να καταδυναστευει ολη τους την υπαρξη, τους κανουμε καλο η κακο...

---

Ρεμεντι, πράξη ευθύνης ο προσβληματισμός σου.

Νομίζω οτι το να κάτσει κανείς και να διευκρινήσει στον άλλο, οτι οι σκέψεις αυτές δεν υποδηλώνουν τρέλα, όπως φοβάται, αλλά είναι αναμενόμενες μέσα στα πλαίσια της ιδεοληψίας και του προβλήματος που βιώνει, δεν είναι το ίδιο με το να του πει, είναι εντάξει που σε απασχολούν αυτά, όλους μας μας απασχολούν.

Αυτό ηθελα να αποσαφηνίσω απο μεριάς μου.

Quote:

---

Originally posted by NikosD.
Ειλικρινά χαίρομαι απεριόριστα όταν βλέπω προβληματισμούς και συζητήσεις σαν την τρέχουσα!
Δεν είναι καθόλου αβάσιμη και διόλου τυχαία η αίσθηση που διατυπώθηκε σχετικά με το πόσο βοηθητικό/θεραπευτικό είναι να ακολουθούμε μια ιδεοληψία και να προσπαθούμε να την καθησυχάσουμε ή να την \"λύσουμε\" καταθέτοντας επιχειρήματα και σκέψεις που απαντούν σε αυτή καθαυτή την ιδεοληψία.

Για να τοποθετηθώ ξεκάθαρα, οφείλω να σας πω ότι κατά κανόνα βοηθά να ακούσουμε και να ακολουθήσουμε την ιδεοληψία, όχι όμως και να την \"καθησυχάσουμε\".
Εάν απλώς την καθησυχάσουμε, ρίχνουμε αλάτι στην πληγή. Αρχικά το άτομο θα αισθανθεί να μαλακώνει η αφόρητη ένταση που βιώνει, στη συνέχεια όμως είναι βέβαιο ότι θα επανέλθει με μια νέα ιδέα. Θα το καθησυχάσουμε, θα επανέλθει, θα το ξανα καθησυχάσουμε, θα ξανα επανέλθει και έτσι θα συντελέσουμε στο να παραμείνει εγκλωβισμένο στην ιδεοληψία.

.......

Κλείνοντας, νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ ότι από να εγκλωβιστούμε στον σωστό τρόπο με τον οποίο θα βοηθήσουμε τον άλλο, είναι προτιμότερο να τον βοηθήσουμε με όποιο τρόπο ξέρουμε και μπορούμε, αρκεί αυτός ο τρόπος να είναι γνήσιος και με ζεστασιά.
Αυτό δείχνουν άλλωστε και οι έρευνες. Η σχέση είναι που φέρνει ένα θεραπευτικό αποτέλεσμα και όχι το \"εργαλείο\"/η τεχνική που θα χρησιμοποιήσουμε.

Αυτή τη ζεστασιά της ενσυναίσθησης, αυτή την ορμή της γνησιότητας προς τους άλλους είναι που έχω θαυμάσει εδώ μέσα και αυτή είναι που έχει σταθεί βοηθητική σε ανθρώπους των οποίων τα μηνύματα στο φόρουμ ήταν \"ακραία\", δύσκολα, αυτοκτονικά κτλ.

Πρόκειται για ένα φόρουμ αυτοβοήθειας. Πολύτιμη η αναζήτηση στο θέμα αυτό του πως να ανταποκρινόμαστε στους ανθρώπους. Δείχνει βαθύ σεβασμό στον άνθρωπο. Ομως, ας μη γίνει αφορμή να προσθέσουμε στην καμπούρα μας το βάρος της σωστής απάντησης. Αλλωστε, άλλο πράγμα η θεραπεία, άλλο πράγμα η υποστήριξη.

---

Νίκο μου,
διάβασα με πολύ ενδιαφέρον τα όσα γράφεις.
Λες όμως κι εσύ ο ίδιος ότι \"κατά κανόνα βοηθά\".
Υπάρχουν κι εξαιρέσεις, διότι κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός.

Ετσι μια ενιαία γραμμή αντιμετώπισης της ιδεοληψίας, θα ήταν σχεδόν απίθανο να υπάρξει.

Κατά κανόνα λοιπόν, οι σκέψεις αυτές είναι ένας φαύλος κύκλος που πρέπει να σπάσει και το άτομο να βγει απο αυτές.
Ωστόσο σε μερικες περιπτώσεις, όπως και στην δική μου όπως την βίωσα, ακόμα κι αν δεν σπασει, η ίαση μπορεί να έρθει.

Γράφεις, οτι αν καθησυχάσουμε το άτομο \" θα συντελέσουμε να παραμείνει εγκλωβισμένο\" στην ιδεοληψία.

Θα ήθελα να τονίσω τί νιώθω εγώ να σημαίνουν τα λόγια σου αυτά.

Ουσιαστικά, δεν θα το χειροτερέψουμε, αλλά δεν θα το θεραπεύσουμε κιόλας.
Απλά το βοηθητικό αποτέλεσμα που θα επέλθει με το να καθησυχάσουμε το άτομο, γρήγορα θα υποχωρήσει με την εμφάνιση μιας νέας σκέψης - κολλήματος.
Και τούτο, διότι το άτομο δεν χρειάζεται την βοήθεια κανενός μας για να μείνει εγκλωβισμένο στην ιδεοληψία του, μια χαρά τα καταφέρνει και μόνο.

Επομένως, δεν βλάπτω το άτομο, αλλά ούτε και το βοηθώ αποτελεσματικά παρά μόνο στιγμιαία.

Το δίλημμα που μου τέθηκε είναι το εξής.
Μέσω διαδικτύου, δεν θα μπορούσα να βοηθήσω κάποιον να ξεπεράσει την ιδεοληψία του( να τον απεγκλωβίσω όπως λες), κανείς δεν θα μπορούσε. Προσωπικά, ούτε απο κοντά θα το μπορούσα, γιατί δεν είμαι ειδικός.

Αυτό που μπορώ να κάνω, είναι να τον βοηθήσω προσωρινά, όταν βλέπω ειδικά οτι ο άνθρωπος αυτός διανύει΄ένα αυτοκτονικό άγχος, ανακουφίζοντάς τον απο την επίμονη σκέψη του.

Είδα, οτι αυτό ήταν το μόνο που θα μπορούσα να κάνω, και γνωρίζοντας οτι θα μπορούσα και να μην κάνω τίποτα, ή να παραπέμψω αλλού την συζήτηση, με τον κίνδυνο να βιωθεί σαν μοναξία και έλλειψη επαφής/μοιράσματος/ παρουσίας, προτίμησα να το κάνω, έχοντας στον νου μου διάφορα πιθανά ενδεχόμενα, όπως το να δείξουμε στο μέλος, πόσο αδιέξοδη είναι μια τέτοια ενασχόληση με αυτές τις σκέψεις.

Οσον αφορά το δεύτερο σκέλος αυτών που γράφεις.
Ζεστασιά, ενσυναίσθηση, γνησιότητα, επαφή και μοίρασμα, είναι για μένα έννοιες ιαματικές.
Και ευτυχώς, αυτά μπορούμε να τα προσφέρουμε και μέσω διαδικτύου εως ένα βαθμό.

Ας προσφέρει λοιπόν ο καθένας με όποιον τρόπο πιστεύει, κι ας μην μπούμε στο λούκι του αν το κάναμε σωστά, ή του να ρωτάμε πιο πριν έναν ειδικό για την καλύτερη αντιμετώπιση.
Πηγαίνοντας έτσι στο άλλο άκρο και αναιρώντας στοιχεία απο την γνησιότητα της επαφής.

Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη.

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
ρεμ...πολύ καλό το ερώτημα σου...
Οι περισσότεροι, (και γω μέσα σε αυτούς), πέφτουμε στην \"παγίδα\" να προσπαθήσουμε να βοηθήσουμε κάποιον που του έχει καρφωθεί μια ιδέα, μόνο και μόνο για να του συμπαρασταθούμε. Διαβάζοντας τις απαντήσεις όλων σας και πολύ περισσότερο του Νίκου, βρίσκω πως αυτό τελικά είναι λάθος γιατί έτσι συμμαχούμε στο πρόβλημα του.
Πιστεύω πως η καλύτερη αντιμετώπιση τελικά είναι να πείθουμε τον εκάστοτε, είτε να τρέχει στο γιατρό του, είτε να αλλάξει θεραπευτή καθώς έχουμε δει μέλη καιρό τώρα να βασανίζονται απ\' τα ίδια προβλήματα και αντί να γίνονται καλύτερα, γίνονται χειρότερα με το πέρασμα του χρόνου.
Αυτό που πρέπει όμως΄πάνω απ\' όλα να κατάλαβουμε, είναι πως είμαστε μέλη ενός φόρουμ και να μη παρασυρόμαστε κάνοντας τους ειδικούς.

---

Για μένα θεοφανία, η βοήθεια ενέχει μέσα της την έννοια της συμπαράστασης.
Βοήθεια όχι απο την μεριά του ειδικού, αλλά του μέλους ενός φόρουμ που προσφέρει με το να κάτσει και να ακούσει ή να καθησυχάσει.

Οσο για το αν συμμαχούμε στο πρόβλημα, δεν θα συμφωνήσω, νομίζω οτι ακριβέστερα,απλά προσφέρουμε μια παροδική ανακούφιση.

Το οτι βλέπουμε μέλη να γίνονται χειρότερα με το πέρασμα το χρόνου, δεν έχει απαραίτητα να κάνει με το οτι μοιράστηκαν τις ιδεοληψίες τους μαζί μας!
Ουτε η πορεία βελτίωσης ή χειροτερευσής τους εξαρτάται απο το φόρουμ, ας μην το θεοποιούμε κι ας μην του δίνουμε παραπάνω διαστάσεις απο όσες μπορεί να έχει.

Η πορέια των ατόμων αυτών, εξαρτάται κυρίως απο τους ειδικούς που επισκέπτονται, την δουλειά που γίνεται εκεί και την φαρμακευτική αγωγή που λαμβάνουν.

Αυτό βλέπω με θλιψη, οτι εκει έξω η δουλειά μάλλον δεν γίνεται σωστά για να έρχονται ξανά και ξανά μέλη και να ψάχνουν έστω μια στιγμιαία ανακούφιση.

Οσο για το να μην κάνουμε τους ειδικούς, πραγματικά όποιος έχει κάνει ψυχοθεραπεία, ίσως κατανοεί πόσο ανεδαφικό είναι να συγκρίνει κανείς αυτό που γίνεται σε μια συνεδρία με την δια διαδικτύου επικοινωνία και στήριξη στα πλαίσια του φόρουμ.
Ωστόσο, συμφωνώ οτι το να πετάγονται διαγνώσεις, προτροπές για λήψη φαρμάκων και οδηγίες σαν να είναι κανείς αυθεντία, είναι ένα μεγάλο λάθος.