Νιώθω έντονη μοναξιά και πως χάνω τον εαυτό μου.

Χαίρετε.

Η φετινή χρονιά ήταν η πιο παράξενη για μένα. Δεν χαίρομαι σε γενικές γραμμές τα 25 μου χρόνια. Νιώθω και είμαι μόνος και σήμερα, μετά από κάποιες παρατηρήσεις που μου έκανε η προϊσταμένη στη δουλειά, κατάλαβα σε βάθος ότι έχω χάσει τον εαυτό μου και ότι τον έχω παρατήσει, με αποτέλεσμα να μην είμαι αποδοτικός ούτε στη δουλειά.

Όλα ξεκίνησαν τον Φλεβάρη, από την απώλεια ενός αγαπημένου ανθρώπου, που με πήρε από κάτω.
Έπειτα την ίδια περίοδο τον Φλεβάρη ξεκίνησε ένα κακό φλέρτ από απόσταση, το οποίο κι έληξε στα μέσα του Απρίλη. Έκανα το λάθος να αναπτύξω συναισθήματα και προσδοκίες για κάποιον που δεν γνώρισα και δεν άγγιξα ποτέ. Τότε ήταν που έφυγε και από την ζωή μια φίλη, ενώ ταυτόχρονα όντας άνεργος χωρίς λεφτά είχα αγχωθεί πολύ για το πως θα τα καταφέρω και με το σπίτι που νοικιάζω, χωρίς βοήθεια από κανέναν. Είχα κάνει ένα κρακ μέσα μου.
Για δυόμιση μήνες είχα φτάσει στον αλκοολισμό, χωρίς να καταλάβει κανείς τίποτε. Νόμιζα ότι ήταν διαφυγή μου. Μόλις έπιασα δουλειά, το έκοψα μαχαίρι και δεν έχω ξαναπιεί από τότε. Σε εκείνη τη δουλειά, μπορεί να μη τα βρίσκαμε πάνω στη δουλειά με μια συνάδελφο, αλλά καταφέραμε να δεθούμε και να γίνουμε φίλοι. Πλέον δεν έχω πιο κοντά μου άλλους φίλους και παρέες. Την πρώτη του Σεπτέμβρη, η εταιρεία αποφάσισε να περικόψει θέσεις και με σταμάτησαν. Μέσα σε δυο εβδομάδες, βρήκα άλλην δουλειά. Εκεί με τους νέους συνάδελφους, ένιωθα άβολα, σαν να μην υπάρχει επικοινωνία και ομαδικότητα. Νιώθω σαν να με αντιμετωπίζουν σαν ένα πρωτάρη, άπειρο παιδάκι. Οι πρώτες δυο εβδομάδες κύλισαν ήρεμα στη δουλειά, μέχρι να γυρίσει η προϊσταμένη από άδεια. Ως τότε δεν την είχα γνωρίσει. Τα ηνία στο κατάστημα τα είχε η μόνιμη συνάδελφος (πέρα από τη μόνιμη και τη προϊσταμένη, όλοι οι άλλοι είμαστε με σύμβαση). Όταν ήρθε η προϊσταμένη τα πράγματα άρχισαν να στενεύουν. Εμένα και στη μόνιμη συνάδελφο (που έχει 36 χρόνια στην εταιρεία) μας κάνει mobbing. Μας φωνάζει χωρίς λόγο, μας κάνει gaslighting, μας υποτιμά. Με φωνές και πίεση, μου κάνει εκπαίδευση και με άγχος και φόβο μαθαίνω ό,τι χρειάζεται. Όλοι οι υπόλοιποι τη γλύφουν και τα πάει καλά μαζί τους. Η μόνιμη συνάδελφος κατάφερε να αδιαφορεί επιδεικτικά προς εκείνη, ενώ εγώ υπομένω γιατί έχω ανάγκη τη δουλειά και το brand name της εταιρείας είναι ισχυρό στο βιογραφικό μου.
Με τη πρώην συνάδελφο νιώθω ευλογία που την έχω φίλη και μου λείπει πολύ η προηγούμενη δουλειά μου γιατί εκεί περνούσα λίγο καλύτερα.
Έχω τεράστια ανάγκη για ένα ταξίδι, αλλά ούτε τα χρήματα μου περισσεύουν ούτε κι ο χρόνος. Έχω τρία χρόνια να πάω κάπου.
Δεν απολαμβάνω τη καθημερινότητα μου. Δεν έχω όρεξη για βόλτες, για γνωριμίες και για κάτι ερωτικό. Ακόμη και σεξουαλικά/ερωτικά νιώθω ανέραστος κι ας έχω συνευρεθεί με κάποιους, δεν το απόλαυσα.


Ευχαριστώ που διαβάσατε αυτό το σεντόνι. Είχα ανάγκη να τα βγάλω από μέσα μου.

Καλησπέρα. Μπορείς να αναπτύξεις λίγο παραπάνω το θέμα με το κακό φλερτ ;
Συγγνώμη που διακοπτωωτη ροή

Καλησπέρα. Δεν πειράζει.

Είχα γράψει σχετικά τότε πάλι, αλλά δεν είχαν γραφτεί όλα τότε.


Ήταν κάποιος κάτα 13 χρόνια μεγαλύτερος μου που με προσέγγισε πρώτος. Με παρακολουθούσε από τα βίντεο που κάνω στο youtube. Τότε ήταν στην Αμερική λόγω καριέρας, πλέον έχει γυρίσει.
Αυτό το φλερτ από απόσταση για δυο μήνες με βιντεοκλήσεις, μηνύματα και τηλέφωνα. Ήταν να βρεθούμε με τον ερχομό του τον Μάιο.
Με το που μπήκε ο Απρίλης, έκανε ένα ταξίδι στην Αμερική κι έγινε ξαφνικά απόμακρος. Για μια βδομάδα μου έστελνε μόνο που και που φώτο. Κανένα τηλέφωνο πια γιατί τα καθιερώσαμε καθημερινώς. Την επόμενη εβδομάδα κανένα σημείο ζωής. Εκεί ήταν που κουράστηκα από αυτό το φλερτ και ταυτόχρονα είχα πιεστεί από την οικονομική ανασφάλεια και το καθημερινό ψάξιμο δουλειάς, διότι έχω και το σπίτι να συντηρώ αλλά τότε κόντευε ο καιρός που όπως σχεδιάζαμε ήταν για να βρεθούμε κι έπρεπε να έχω χρήματα. Δεν άντεξα άλλο από την εξαφάνιση του και τη πίεση, του έστειλα ένα μήνυμα που του τα έχωσα και κάπου εκεί τέλειωσε η ιστορία, ασχέτως αν μετά από αυτό, μπορεί μια φορά το δίμηνο να μου στέλνει εκείνος για να δει πως είμαι. Λίγο με την βοήθεια από αυτό το φόρουμ κι από ένα άλλο και λίγο από τη βοήθεια της ψυχολόγου, κατάλαβα ότι ήταν ένας άνθρωπος νάρκισσος, που προσπαθούσε να με κόψει και να με ράψει στα μέτρα του και δεν τον ένοιαζε για μένα πραγματικά. Το κακό ήταν ότι είχα αφεθεί σε έναν άγνωστο.

Κόλλημα με άτομο που δεν γνώρισες ποτέ, "φιλία" με συνάδελφο που δεν τα πηγαίνατε καλά και την ξέρεις και λίγο διάστημα, ερωτικές συνευρέσεις που δεν τις απολαμβάνεις.. Έχω την εντύπωση ότι πρέπει να δουλέψεις λίγο τις ανθρώπινες σχέσεις, να κάνεις φίλους εκτός δουλειάς. Σιγά σιγά. Όχι να ονομάζεις φιλία κάποια γνωριμία με το καλημέρα, ούτε έρωτα κάποιον που δε ξέρεις καθόλου και έχεις ελάχιστα ή άσχημα δείγματα γραφής.

Αυτή η φίλη σου που πέθανε ήταν ο μόνος κοντινός σου άνθρωπος; Μου δίνεις την εντύπωση ότι πας και πιάνεσαι από "ακατάλληλους" ανθρώπους και βιάζεσαι να επενδύσεις σε αυτούς.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

. Έχω την εντύπωση ότι πρέπει να δουλέψεις λίγο τις ανθρώπινες σχέσειςΜου δίνεις την εντύπωση ότι πας και πιάνεσαι από "ακατάλληλους" ανθρώπους και βιάζεσαι να επενδύσεις σε αυτούς.

---

Ταυτίζομαι με τη συγκεκριμένη συμπεριφορά. Μήπως γνωρίζεις επίλυση για αυτό το πρόβλημα; Αντιμετωπίζω κάτι παρόμοιο και έχω την εντύπωση ότι υπάρχει χαμηλή αυτοεκτίμηση που ωθεί το άτομο να βρίσκεται σε μία σχέση συνεξαρτωμενη ενώ παράλληλα να επενδύει και να μην λαμβάνει κάτι αντίστοιχο

spiros k θα σου έστελνα προσωπικό αλλά δεν έχεις συμπληρώσει το όριο 50 μηνυμάτων

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Κόλλημα με άτομο που δεν γνώρισες ποτέ, "φιλία" με συνάδελφο που δεν τα πηγαίνατε καλά και την ξέρεις και λίγο διάστημα, ερωτικές συνευρέσεις που δεν τις απολαμβάνεις.. Έχω την εντύπωση ότι πρέπει να δουλέψεις λίγο τις ανθρώπινες σχέσεις, να κάνεις φίλους εκτός δουλειάς. Σιγά σιγά. Όχι να ονομάζεις φιλία κάποια γνωριμία με το καλημέρα, ούτε έρωτα κάποιον που δε ξέρεις καθόλου και έχεις ελάχιστα ή άσχημα δείγματα γραφής.

Αυτή η φίλη σου που πέθανε ήταν ο μόνος κοντινός σου άνθρωπος; Μου δίνεις την εντύπωση ότι πας και πιάνεσαι από "ακατάλληλους" ανθρώπους και βιάζεσαι να επενδύσεις σε αυτούς.

---

Καλησπέρα.
Στο παρελθόν, πολλές φορές το έχω κάνει να καταπιαστώ με ανθρώπους που δεν ήταν κατάλληλοι.
Αυτή η η φίλη που έφυγε ήταν καλή.
Πρέπει να κάνω πολύ δουλειά με τις ανθρώπινες σχέσεις. Πέφτω πάνω σε ακατάλληλους και μετά δεν εμπιστεύομαι εύκολα, λάθος μου.

Η συνθήκη με το φλερτ έμοιαζε με έρωτα αλλά δεν ήταν παρά αέρας κοπανιστός.

Quote:

---

Originally Posted by kopela93

Ταυτίζομαι με τη συγκεκριμένη συμπεριφορά. Μήπως γνωρίζεις επίλυση για αυτό το πρόβλημα; Αντιμετωπίζω κάτι παρόμοιο και έχω την εντύπωση ότι υπάρχει χαμηλή αυτοεκτίμηση που ωθεί το άτομο να βρίσκεται σε μία σχέση συνεξαρτωμενη ενώ παράλληλα να επενδύει και να μην λαμβάνει κάτι αντίστοιχο

spiros k θα σου έστελνα προσωπικό αλλά δεν έχεις συμπληρώσει το όριο 50 μηνυμάτων

---

Η μόνη λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι η ψυχοθεραπεία αρκεί να το έχεις εντοπίσει.

Δεν ξέρω αν επιτρέπει το forum να ανταλλάξουμε τα email μας δημόσια.

Quote:

---

Originally Posted by spiros.k

Η μόνη λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι η ψυχοθεραπεία αρκεί να το έχεις εντοπίσει.

Δεν ξέρω αν επιτρέπει το forum να ανταλλάξουμε τα email μας δημόσια.

---

Για δική σου προστασια μη το κανεις.Μιλα λίγο εδω να φτάσεις τα μηνύματα και να μπορείς να το στειλεις πριβέ

Quote:

---

Originally Posted by kopela93

Ταυτίζομαι με τη συγκεκριμένη συμπεριφορά. Μήπως γνωρίζεις επίλυση για αυτό το πρόβλημα; Αντιμετωπίζω κάτι παρόμοιο και έχω την εντύπωση ότι υπάρχει χαμηλή αυτοεκτίμηση που ωθεί το άτομο να βρίσκεται σε μία σχέση συνεξαρτωμενη ενώ παράλληλα να επενδύει και να μην λαμβάνει κάτι αντίστοιχο

---

Συνήθως έχει να κάνει με χαμηλή αυτοεκτίμηση ή/και άλλα προβλήματα που έχει κάποιος στη ζωή του και θεωρεί ότι ένα άσχετο άτομο είναι η λύση ή θα δώσει νόημα στην ζωή σου και την καθημερινότητά σου. Νομίζω ότι το άτομο αποκτά αυτοεκτίμηση και αρχίζει και βλέπει πιο καθαρά όταν προσπαθεί πάντα να αντιμετωπίζει αυτά που το φοβίζουν, πιάνει τα προβλήματα ένα ένα και προσπαθεί να τα λύσει, κάνει πάντα ένα βήμα μπροστά κι ας είναι και μικρό και δε μένει στην comfort zone του. Και βάζει και τη λογική μπροστά. Γιατί πολύ συχνά οι άνθρωποι για να καλύψουν συναισθηματικές ανάγκες -που τελικά δεν τις καλύπτουν κιόλας- βάζουν τη λογική στην άκρη. Κάνουν το μαύρο άσπρο, εθελοτυφλούν, παραλογίζονται, παίζουν το θέατρο του παραλόγου πρώτα από όλα στον ίδιο τους τον εαυτό.

Επίσης πολύ βασικό, κάνεις συμφωνία με τον εαυτό σου για το ποια είναι τα όριά σου. Π.χ. η αξιοπρέπειά μου μου επιτρέπει να φτάσω μέχρι εκεί, παρόλο που νομίζω ότι ο άλλος θα μου καλύψει το τάδε κενό, δεν θα πάω μετακινήσω τα όριά μου για χάρη του. Θα τον απομακρύνω ή θα απομακρυνθεί αν δεν σέβεται τα όριά μου, θα πονέσω συναισθηματικά ένα διάστημα και θα περάσω δύσκολα και το ξέρω, αλλά μεσοπρόθεσμα θα μου βγει σε καλό η όλη φάση, δεν έγινα πιόνι κανενός ή δεν εξαρτήθηκα τοξικά από ένα άτομο ή οτιδήποτε. ΟΡΙΑ. Μαγική λέξη.

Για να μη το βαρύνω και πάρα πολύ, νομίζω ότι γενικά, αλλά ειδικά σε μικρές ηλικίες, αυτές οι συμπεριφορές ξεκινάνε από ατολμία και βόλεμα. Απροθυμία να ξεκουνηθείς από τα ίδια και τα ίδια. Ακόμα κι αν περνάς χάλια σε μία κατάσταση, σου είναι γνώριμη τουλάχιστον, οπότε φοβάσαι τις αλλαγές και τις ρίξεις. Γιατί οι αλλαγές και οι ρίξεις εμπεριέχουν το φόβο του άγνωστου και κάποιο ρίσκο. Διστάζεις, κι ας ξέρεις ότι η αδράνεια σε πάει στο βούρκο ενώ η δράση μπορεί να σε ζορίσει ένα διάστημα, αλλά θα σε πάει ψηλά και θα φέρει αποτελέσματα. Αυτή είναι η "τεμπελιά" του ανθρώπου κι όχι να βαριέται να πλύνει τα πιάτα ξέρω κι εγώ...

Λες "Κόλλησα με τη φίλη μου τη Μαρούλα, έχει πολυάσχολη μέρα, εγώ θέλω να είμαι συνεχώς μαζί της κι εκείνη δεν ανταποκρίνεται, μου λείπει, κάθομαι και κοιτάω τα ντουβάρια μέχρι να με πάρει τηλέφωνο να βγούμε. Είμαι κλειστός τύπος, ντρέπομαι, με φώναξε η ξαδέρφη μου σε μία συνάντηση, δεν θα ξέρω κανέναν εκεί, που να τρέχω τώρα, θα κάτσω μέσα. Μου αρέσει η φωτογραφία, γίνεται σεμινάριο φωτογραφίας εδώ κοντά, αλλά δεν πάει κανένας γνωστός μου, οπότε δεν πάω. Θέλω να βγω για καφέ, αλλά δεν πάω μόνη μου χωρίς τη Μαρούλα, θα κάτσω μέσα." Ε, πως να απεξαρτηθείς από τη Μαρούλα αν δεν κάνεις προσπάθεια να είσαι αυτάρκης κάποιες ώρες ή να γνωρίσεις κι άλλο κόσμο;

"Πιστεύω ότι είμαι ασχημούλα, μου έδωσε επιτέλους σημασία ο Μήτσος, δεν μου φέρεται καλά, που να βρω άλλον, θα μείνω με τον Μήτσο. Οι φίλες μου επιμένουν ότι με φλέρταρε ο Γιώργος, εγώ νομίζω ότι μου μιλάει απλώς ευγενικά, σιγά μη κοιτάξει αυτός εμένα. Μου αρέσει ο Γιάννης, βρεθήκαμε σε κοινή παρέα, είχα ευκαιρίες να ανοίξω συζήτηση αλλά ντράπηκα. Μου σφυρίζουν οι άντρες συχνά στο δρόμο προσπαθούν να μου ανοίξουν συζήτηση, μάλλον να με δουλέψουν θέλουν. Ενώ είμαι ελεύθερη, μου λείπει η συντροφικότητα, με καλούν εδώ κι εκεί αλλά δεν έχω όρεξη και αποφεύγω δραστηριότητες και εξόδους και νέες γνωριμίες."
Πως να μη πάθεις αρρωστημένη εξάρτηση με τον κάθε Μήτσο αν ακολουθείς τέτοιες πρακτικές κι έχεις τέτοιο σκεπτικό;

Quote:

---

Originally Posted by spiros.k

Η μόνη λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι η ψυχοθεραπεία αρκεί να το έχεις εντοπίσει.

Δεν ξέρω αν επιτρέπει το forum να ανταλλάξουμε τα email μας δημόσια.

---

Σπύρο η ψυχοθεραπεία είναι μεγάλη βοήθεια. Αλλά είναι βοήθεια. Ο ίδιος πρέπει να κάνεις δουλειά με τον εαυτό σου. 25 χρονών παιδί νομίζω ότι θα σε βοηθήσει πολύ η τριβή στην ζωή την ίδια. Προσπάθησε να κάνεις την καθημερινότητά σου πιο πλούσια, βρες τρόπους να αποφορτίζεσαι, προσπάθησε να κάνεις γνωριμίες. Δώσε ευκαιρίες ακόμα και σε ανθρώπους που αρχικά δε σου γεμίζουν το μάτι, απλά να έχεις ένα μέτρο, μία ισορροπία. Μην αρχίσεις και λες το εσώψυχα σου με το καλημέρα πριν γνωρίσεις καλύτερα τον άλλο, χωρίς βέβαια να είσαι καχύποπτος. Δώσε χρόνο.

Βολεμα λοιπόν λες ε;
Τελικά κατάλαβα ότι όντως η ζωή η καθημερινότητα πρέπει να γίνει πιο ευχάριστη ώστε να μη ζητάμε τη χαρά από το σύντροφο.
Κανονικά όμως εδώ έχω και μια παρένθεση. Ξέρω ότι ο σύντροφός ή η σύντροφος ΔΕ θα φέρει την " ευτυχία " το ξέρω σίγουρα επειδή είναι και αυτός/η απλός άνθρωπος.
Η ζωή η καθημερινότητα οι στόχοι όλα αυτά είναι στο χέρι μας να τα αλλάξουμε και μπορούμε κιόλας. Μπορούμε να αλλάξουμε πράγματα που δε μας αρέσουν.
Αλλά δε νομίζω ότι τελειώνει εκεί.
Όσα όρια και να βάλεις πιστεύω ανάγκη θα έχεις για επιβεβαίωση αναγνώριση από κάποιον άλλον. Εγώ πιστεύω ότι όσο σπουδαία κι αν γίνω στον προσωπικό τομέα,θα θέλω δίπλα μου ένα άτομο να μοιράζομαι όλα αυτά. και τις επιτυχίες μου και τις ανησυχίες μου
Αλλά κυρίως να νιώθω ότι κάποιος είναι εκεί για μένα. Τόσο δύσκολο πράγμα ζητάω; Είναι απλά η ανασφάλεια μου που μιλάει ; Μήπως τα λέω αυτά επειδή έχω μια παρατημένη ζωή ;
Ή μήπως θα έλυνα τα προβλήματα θα πετύχαινα τους στόχους και πλέον δε θα είχα ανάγκη καμία επιβεβαίωση από τους άλλους;;;;
Αυτά τα ερωτήματα.
Συγνώμη που πήρα το θέμα και το γύρισα στο προσωπικό δικό μου απλώς ταυτίστηκα πολύ με αυτό το μικρό κομμάτι που περιέγραψε ο θεματοθετης επειδή με βασανίζει ακριβώς αυτό το διάστημα και έχω πέσει πολύ.

Quote:

---

Originally Posted by spiros.k

Η μόνη λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι η ψυχοθεραπεία αρκεί να το έχεις εντοπίσει.

Δεν ξέρω αν επιτρέπει το forum να ανταλλάξουμε τα email μας δημόσια.

---

Επίσης Σπύρο ξέρεις ποια μπορεί να είναι η λύση;
Αν πέφτεις πάνω σε λάθος ανθρώπους κάποια στιγμή θα βαρεθείς θα βάλεις όρια θα πεις άντε γ***** όλοι σας και δε θα δέχεσαι συμπεριφορές του τύπου χαρακτήρες που σου φέρονται άσχημα με τον οποιοδήποτε τρόπο .
Οπότε θα είσαι πιο επιλεκτικός και θα ρίχνεις άκυρα αν κάτι σου δείχνει κόκκινο σημαιάκι.
Εγώ προσωπικά πέφτω σε λάθος ανθρώπους στο κομμάτι των ερωτικών σχέσεων (πάλι καλά στο φιλικό διαλέγω αξιόλογα άτομα ) αλλά κατευθείαν μόλις δω ότι δεν μου κάνει τους διώχνω. Αλλά ξέρεις πόση εξάρτηση νιώθω όταν τους διώχνω; Κάνω τρελή υπομονή. Νιώθω πόνο νιώθω λύπη ακόμη και κατάθλιψη. Τώρα είναι σε τέτοια φάση. Για να μην το αναλύω, ακόμη κι όταν τους διωχνω επειδή έπρεπε, νιώθω ότι μου λείπει η άσχημη συμπεριφορά τους πάνω μου. Άρα χαμηλή αυτοεκτίμηση και πολλά άλλα. Δυστυχώς αυτομαστιγωνομαι.

Quote:

---

Όσα όρια και να βάλεις πιστεύω ανάγκη θα έχεις για επιβεβαίωση αναγνώριση από κάποιον άλλον. Εγώ πιστεύω ότι όσο σπουδαία κι αν γίνω στον προσωπικό τομέα,θα θέλω δίπλα μου ένα άτομο να μοιράζομαι όλα αυτά. και τις επιτυχίες μου και τις ανησυχίες μου

---

Τα αισθήματα της συντροφικότητας, της κατανόησης κι όλα αυτά δεν είναι ταυτόσημα με την επιβεβαίωση όμως. Κι επίσης όσο πιο άνετος είσαι με τον εαυτό σου και πιο πλήρης αισθάνεσαι, τόσο πιο επιλεκτικός είσαι και δεν μπλέκεις με ανθρώπους που δεν είναι κατάλληλοι για εσένα και δεν κάθεσαι σε σχέσεις που δεν καλύπτουν τις ανάγκες σου απλά από ανασφάλεια. Συν του ότι όσο ανασφαλής είσαι και όσο πιο πολύ αισθάνεσαι ένα κενό και κρεμιέσαι από τον άλλο, τόσο πολύ έλκεις ανθρώπους "ακατάλληλους". Ποιος ώριμος άνθρωπος, ποιος χωρίς σοβαρά θέματα με χειριστικότητες, τάσεις ανωτεροκατωτερότητας, βίαιες συμπεριφορές κτλ θέλει να μπλέξει με άτομο που του φορτώνει τις ανασφάλειες του και προσκολλάται πάνω του σε αρρωστημένο βαθμό άλλωστε; Οι "προβληματικοί" και "τοξικοί" θα κάτσουν με τέτοια άτομα να ψυχαναγκάζει ο ένας τον άλλο και μπαίνουν σε φαύλο κύκλο- αν καταλαβαίνεις πως το λέω.

Καλησπέρα.

Φίλη Sonia έχεις απόλυτο δίκιο με όσα είπες. Πολλές φορές όταν υποβόσκει η χαμηλή αυτοεκτίμηση, υποσυνείδητα ερχόμαστε σε αυτό το comfort zone και τα κάνουμε όλα αυτά.

Το παλεύω ακόμη με τη χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. Μέχρι πριν μερικούς μήνες ήταν στα τάρταρα για μένα, όχι ότι έχω καταφέρει να τις ανεβάσω δραματικά, αλλά έχω κάνει μικρά βήματα.
Δεν ξέρω εάν έχω τεθεί ποτέ σε comfort zone, ίσως κιόλας, αλλά έχω πάθει τις εξαρτήσεις που αναφέρεις.
Έχω ξεκινήσει να βάζω κάποια όρια και τα ευχαριστιέμαι.
Παράδειγμα, μετά από έναν χρόνο γνωριμίας με μια "φίλη", όταν της επισήμανα κάποια συμπεριφορά της που με ενοχλούσε.
Π.χ. συνεχώς για ώρες μου κλαιγόταν στα μηνύματα και τα ηχητικά για το πόσο δύσκολη είναι ζωή της, για το γκόμενο που γούσταρε ενώ ήταν με άλλην. Επί μήνες, καθημερινά όλο τα ίδια χωρίς να σέβεται τον χρόνο μου, χωρίς να ενδιαφέρεται για τα δικά μου νέα. Εδώ έρχεται και το comfort zone που λέει η Sonia διότι καθώς δεν είχε και τόσο δύσκολη ζωή ουσιαστικά, ενώ η ίδια μπορούσε να φέρει αλλαγές θετικές στη ζωή της, έμενε στο "Έλα μωρέ τώρα, παλιοζωή" και δεν έκανε τίποτε. Ένα απόγευμα λοιπόν που ήμουν στη δουλειά, μου έστειλε 21 μονόλεπτα ηχητικά απανωτά για τον γκόμενο που γούσταρε και δεν μπορούσε να έχει. Όλο στο δραματικό της ύφος. Επί τρεις μέρες όλο για αυτόν για ένα ζήτημα ληγμένο προ μηνών. Της λέω δεν είναι σεβαστικό αυτό, να με βλέπει τζάμπα ψυχολόγο και να χρειάζεται να σπαταλώ ουσιαστικό χρόνο από τη δουλειά ή την ελεύθερη ώρα μου για να ακούω τα ίδια και χωρίς να κάνει κάτι ή να μην νοιάζεται και για μένα. Από τότε λοιπόν που της το είπα, σταμάτησε να μου μιλά. Ούτε ένα συγγνώμη. Το πόσο καλά ένιωσα που απαλλάχτηκα δεν περιγράφεται.


Θέλω να φτάσω στο σήμερα, γιατί αρκετή ανασκόπηση της χρονιάς έκανα.
Παρατηρώ πως ελκύω αρνητικές καταστάσεις και τοξικούς συνεχώς. Ίσως υποσυνείδητα να διαλέγω κι εγώ να παραμένω, λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης, ακόμα κι αν αυτές οι συνθήκες έχουν λήξει, να παραμένω νοερά.


Αλλά είναι και καταστάσεις που δεν είναι στο χέρι μου. Παράδειγμα, αυτό με τη προϊσταμένη στη δουλειά με φορτίζει αρνητικά και δεν με βοηθά πάνω στη δουλειά. Και δεν γίνεται να αλλάζω εργασίες επειδή σε αύτες υπάρχουν τοξικοί γιατί παντού θα υπάρχουν. Ξέρω, θα μου πείτε να βρω τρόπους να μην με φορτίζουν αυτές οι συνθήκες.

Σε όλα τα υπόλοιπα δεν ξέρω αν έχω εξάρτηση.
Απλώς νιώθω ξενερωμένος. Κενός. Στα ερωτικά δεν με συγκινεί κανείς. Φιλικά, σαν να μην έχω τη διάθεση να κάνω γνωριμίες, σαν να τους βλέπω όλους να λειτουργούν επιφανειακά και μηχανικά ή με συμφέρον.

Σαν να μην έχω διάθεση για ζωή.

Καλημέρα.

Κάποιες καταστάσεις δεν είναι στο χέρι σου, κάποιες είναι όμως. Για παράδειγμα μία συνάδελφο που δεν τα πας καλά στη δουλειά πως την κάνεις "φίλη" και περνάς μαζί της χρόνο εκτός δουλειάς; Δεν είναι σαν να μεταφέρεις μέρος της δουλειάς και όλης αυτής της έντασης και στον ελεύθερό σου χρόνο; Δεν περιορίζεις τον εαυτό σου σε πολύ κλειστό κύκλο αν όλα γυρίζουν γύρω από τη δουλειά άμεσα ή έμμεσα; Ενώ αν έχεις μία άσχετη καλή παρέα ή μία δραστηριότητα που σε γεμίζει στον ελεύθερό σου χρόνο, η δουλειά γίνεται και πιο ανεκτή γιατί ισορροπεί το μέσα σου, έχεις κάτι να προσβλέπεις όσο να το κάνεις.

Μη μου πεις ας πούμε ότι έγινε φίλη όταν πλέον έφυγες από τη δουλειά αυτή η κοπέλα; Δηλαδή "μου έψηνες το ψάρι στα χείλη αλλά τώρα ΟΚ, θα κάνουμε παρέα γιατί είχα τόσο υπέροχα δείγματα της συμπεριφοράς σου;" Και πόσες βδομάδες/μήνες είναι φίλη και νοιώθεις και ευλογημένος που την έχεις; Να σου πω ότι έχει τύχει να κάνω φίλη πολλών χρόνων μετά από μία εφιαλτική σεζόν όπου δεν τα πηγαίναμε καθόλου καλά. Είχε καλά στοιχεία στον χαρακτήρα της, αλλά αγχωνόταν, προσπαθούσε να αποποιηθεί ευθύνες, έκανε ανεπίτρεπτα λάθη, συμπεριφερόταν σαν 10χρονο πολλές φορές και μας έσπαγε τα νεύρα. Την επόμενη σεζόν δουλέψαμε πάλι μαζί και είδα έναν άλλο άνθρωπο όμως. Πιο ψύχραιμο, πιο συνειδητοποιημένο, πιο συνεργάσιμο, πιο πρόθυμο να ανοιχτεί όταν πρέπει. Και σταδιακά είδα μία κοπέλα με χρυσή καρδιά και πολύ ωραία συμπεριφορά πλέον, που τον προηγούμενο χρόνο είχε δικά της θέματα να λύσει σε πολλούς τομείς και ήταν απαράδεκτη και το κατάλαβε. Αυτή η φιλία έκανε 2-3 χρόνια να αναπτυχθεί όμως και αναπτύχθηκε μόνο όταν οι όποιες άσχημες συμπεριφορές και τοξικότητες είχαν εξαφανιστεί εντελώς και φάνηκε με τον χρόνο, όχι από τη μία μέρα στην άλλη. Και σίγουρα δεν μονοπωλούσε το χρόνο μου αυτή, είχα άλλες παρέες και φίλους ταυτόχρονα.

Αυτό που είπε η Σόνια μου έχει συμβεί και εμένα σε κάτι παρόμοιο. Μία παρέα ήταν αρκετά τοξική αρχικά και με τον καιρό και με τα χρόνια εξελίχθηκε σε κάτι ωραίο που πλέον δεν είναι βάρος δεν είναι αγγαρεία και είναι ευχάριστη. Οι άνθρωποι αλλάζουν αυτοί που θέλουν να αλλάξουν όντως αλλάζουν και μπορεί να μας φερθούν όμορφα αν τους αποδείξουμε ότι η συμπεριφορά τους δεν μας αρέσει και δεν την ανεχόμαστε. Έχω δει άτομα να αλλάζουν αλλά περισσότερο και αλλά λιγότερο αυτά που άλλαξαν στο βαθμό που εμένα με ικανοποιούσε τα κράτησα στη ζωή μου ενώ άλλα άτομα που έκαναν πολύ μικρές αλλαγές και δεν έδειχναν προθυμία να αλλάξουν εκείνα τα άφησα να φύγουν. Λένε ότι δεν είναι τίποτα τυχαίο και όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Μερικές φορές το πιστεύω όταν πρόκειται για καλά πράγματα αλλά όταν συμβαίνει κάτι που πραγματικά το ήθελα πολύ και τελικά δεν έγινε εκεί πέρα εκνευρίζομαι και λέω απεχθάνομαι αυτή τη φράση που λένε ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Νομίζω ότι τελικά ισχύει απλώς στη δεύτερη περίπτωση μπαίνει στο παιχνίδι η άρνηση και γίνεται πιο δύσκολο αυτό που έχεις να αντιμετωπίσεις.

Νομίζω ότι χαμηλή αυτοεκτίμηση με χαμηλή αυτοεκτίμηση έχει διαφορά. Το θέμα είναι να αναγνωρίζεις τηι χαμηλή αυτοεκτίμηση σαν πρώτο βήμα δεύτερο βήμα να βρεις πραγματικά τι πρέπει να κάνεις για να βελτιώσεις την αυτοεκτίμηση και να μην κλείνεις τα μάτια σου σε λόγους και αιτίες για τους οποίους μπορεί να συμβαίνει αυτή η χαμηλή αυτοεκτίμηση πολλές φορές δηλαδή νομίζουμε ότι κάποια πράγματα δεν φταίνε αλλά τελικά φταίνε. Εν τέλει η άρνηση μπαίνει και σε αυτό το κομμάτι προσωπικά εγώ το βιώνω ως υπερανάλυση σκέψης. Ενώ δηλαδή ο κόσμος μού λέει για ποιο λόγο συμβαίνουν κάποια πράγματα και το ψάχνω και μόνη μου και ρωτάω και από δω και από κει και μαζεύω εμπειρίες από άτομα που έχουν περάσει κάτι παρόμοιο αρνούμαι να πιστέψω ότι το προκαλώ στον εαυτό μου και αρνούμαι να πιστέψω ότι μπορώ να το αλλάξω. Οπότε αν μπορείς να εντοπίσεις αυτή την άρνηση και να κάνεις τα βήματα για βελτίωση έχεις βρει τη λύση.