Αίσθημα ματαιοδοξιας

Καλησπέρα, περνώντας μια δύσκολη προσωπική περίοδο νιωθω ότι χάνω τον εαυτό μου. Ότι δεν υπάρχει κανένας να μοιραστώ τις σκέψεις μου γιατί όλοι με θεωρούν υπεραναλυτικη κ αγχώδη. Πάντα αγχωνομουν περισσότερο απ το κανονικό αλλά τώρα η κατάσταση έχει ξεφύγει. Κίνδυνολογω για τα πάντα κ βλέπω το μέλλον πιο δυσοίωνο από ποτέ. Έχω απομακρυνθεί απ όλους κ δεν έχω διάθεση για τίποτα. Πηγαίνω μηχανικά στη δουλειά μου κ προσπαθώ απλά να βγάλω τις υποχρεώσεις της ημέρας. Όντας μαμά δύο παιδιών δημοτικου ο φόβος μη με δουν θλιμμένη με κάνει να υποφέρω ακόμα πιο πολύ. Απλά νιωθω ότι δε θα συνέλθω ποτέ.

Μαρία γράψε εδώ. Και εγώ κάτι παρόμοιο νιώθω. Αν είναι να νιώθουμε έτσι τουλάχιστον ας το περνάμε όλοι μαζί.

Ναι δικιο έχεις ξεριες είναι αυτό το συναίσθημα που ξυπνάς το πρωι κ με δυσκολία αναγκάζεσαι να σηκωθείς απ το κρεβάτι κ λες πάλι τα ίδια κ σήμερα.

Και εγώ το έχω αυτό. Κάτι λογικά στη ζωή σου δε σου αρέσει γι'αυτό αντιδρας.
Τι είναι αυτό; Τι μπορείς να κάνεις να το αλλάξεις;
Μπορεί ναναι και κάποιο ψυχολογικό που σου άφησε κάτι που έγινε και δεν μπορεί να αλλάξει. Εκείνο πρέπει απλά να το αποδεχτείς. Ξέρω εύκολο ακούγεται αλλά δεν είναι.

Το προβλημα είναι πως ξέρω τι μου φταίει αλλά νιώθω τόσο εγκλωβισμένη που δε μπορω να αντίδρασω.

Σίγουρα αν πάρεις το πρόβλημα και το αναλύσεις σε μικρά κομμάτια θα μπορείς να κάνεις μερικά βήματα δεν γίνεται να είναι τόσο άλυτο το πρόβλημά σου απλά μάλλον έχεις κουραστεί δεν θες να προσπαθήσεις και εκεί πέρα είναι αυτό που σε εμποδίζει

Quote:

---

Originally Posted by Maria83

Καλησπέρα, περνώντας μια δύσκολη προσωπική περίοδο νιωθω ότι χάνω τον εαυτό μου. Ότι δεν υπάρχει κανένας να μοιραστώ τις σκέψεις μου γιατί όλοι με θεωρούν υπεραναλυτικη κ αγχώδη. Πάντα αγχωνομουν περισσότερο απ το κανονικό αλλά τώρα η κατάσταση έχει ξεφύγει. Κίνδυνολογω για τα πάντα κ βλέπω το μέλλον πιο δυσοίωνο από ποτέ. Έχω απομακρυνθεί απ όλους κ δεν έχω διάθεση για τίποτα. Πηγαίνω μηχανικά στη δουλειά μου κ προσπαθώ απλά να βγάλω τις υποχρεώσεις της ημέρας. Όντας μαμά δύο παιδιών δημοτικου ο φόβος μη με δουν θλιμμένη με κάνει να υποφέρω ακόμα πιο πολύ. Απλά νιωθω ότι δε θα συνέλθω ποτέ.

---

καλημερα.
ο συζυγος σου τι σταση εχει σε ολο αυτο που περνας; ειναι διπλα σου;

Όχι είμαστε σε διάσταση. Είναι σε τελείως δικό του κόσμο.κ οι γονείς μου επίσης μεγάλης ηλικίας απωντες σε όλο αυτό

Quote:

---

Originally Posted by Maria83

Όχι είμαστε σε διάσταση. Είναι σε τελείως δικό του κόσμο.κ οι γονείς μου επίσης μεγάλης ηλικίας απωντες σε όλο αυτό

---

οκ.. αρα εισαι μονη σου με 2 παιδια στην ευθυνη σου και παρα πολλη δουλεια. ειναι πολυ λογικο να νοιωθεις μεγαλη πιεση... φιλους εχεις; απευθυνεσαι σε αυτους για παρεα και εκτονωση και ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ;

Έχω αλλά μην έχοντας κανέναν να αφήσω τα παιδιά πάντα μαζί μου τα έχω όταν είμαι με φίλους

Ποσο χρονων ειναι τα παιδακια.πρεπει οπωσδηποτε να βρεις χρονο για σενα.Λιγο θα βρεις αλλα και λιγο αρκει.Προσπαθησε να βαλεις τα παιδια σε καποια δραστηριοτητα που να ειναι την ιδια ωρα και τα δυο.Εκεινη την ωρα κανε κατι για σενα.ΠΑρε μια φιλη και πηγαιντε βολτα σε ενα παρκο...τα παιδακια θα παιξουν κι εσεις θα πιειτε καφε και θα τα πειτε.Ο μπαμπας δεν τα παιρνει τα παιδακια καθολου?Αφου ξερεις ποιο ειναι το προβλημα θελεις να μας το αναφερεις τουλαχθστον να το συζητησεις εδω?

Quote:

---

Originally Posted by Maria83

Έχω αλλά μην έχοντας κανέναν να αφήσω τα παιδιά πάντα μαζί μου τα έχω όταν είμαι με φίλους

---

πρεπει να αποκτησεις προσωπικη ζωη. εχεις εγκλωβιστει στην μοναχικη ζωη με 2 παιδια, δουλεια και δυστυχια...
αν εχεις οικονομικη ανεση, τα πραγματα απλοποιουνται. παρε βοηθεια για τα παιδια, για τις δουλειες και βρες χρονο για τον εαυτο σου.
αν δεν εχεις οικονομικη βοηθεια κατσ εκαι ξεκαθαρισε τα με τον ανδρα σου.
αν ειναι οριστικο, βγαλτε διαζυγιο, υποχρεωσε τον να αναλαβει αυτα που του αναλογουν και σε εργασιες και οικονομικα. προχωρα στην ζωη σου, κανε γνωριμιες.
μην καθεσαι να λιμναζεις σε μια "διασταση". ξεκαθαριστε τι θα κανετε και προχωρα παρακατω, η ξαναπροσπαθηστε αν υπαρχει περιθωριο.

μαλλον πρεπει να εννοεις "αισθημα ματαιοτητας" και οχι "ματαιοδοξιας"...

Απλά μια κακή οιγενειακη κατάσταση δε σε αφήνει να χαρείς αυτό που έχεις. Τα παιδιά εννοω. Ναι αυτό ακριβώς αίσθημα ματαιοτητας. Απλά έχω βαλτώσει σε αυτήν την κατάσταση διότι ο πατέρας τους πάσχει από χρόνια κατάθλιψη κ δεν θέλω να προχωρήσω σε διαζυγιο γιατί φοβάμαι μήπως επιδεινωθεί η κατάσταση του.

Για να μην επιδεινωθει η δικια του κατασταση αποφασιζεις να διαλυσεις τον εαυτο σου?Πολυ ομορφο που τον σκεφτεσαι ομως δεν εισαι μονη σου...εχεις υπ ευθυνη σου 2 παιδια .Και τα παιδια χρειαζονται μια μαμα ευτυχισμένη ...οχι μια μαμα που προσποιειται οτι ειναι ευτυχισμενη.Η θα μεινεις μαζι του και θα προσπαθησετε να σωσετε το γαμο σας ή θα παρεις διαζυγιο.Αφου ετσι κι αλλιως μαζι του τωρα δεν εισαι.Τι θα χειροτερεψει την καταταση του?Να υπογραψει το διαζυγιο?Αφου πηρες την αποφαση να κανεις αυτο το βημα καντο ολοκληρο ...οχι μισο .Το θεμα ειναι οτι αν παρεις διαζυγιο ο μπαμπας τους θα μπορει να τα εχει τα παιδια μαζι του γι ακαποιες μερες να ξεκουραζεσαι κι εσυ ή δεν ειναι σε θεση να αναλαβει τα παιδια?Εργαζεται μπορει να βοηθησει ικονομικα ή δεν ειναι λειτουργικος ο ανθρωπος.

Λειτουργικός είναι κ επαγγελματικά η φύση της δουλειάς του είναι τέτοια που δεν έχει επηρεαστεί η απόδοση του. Όμως τα παιδιά δε μπορεί να τα κρατήσει κ εκείνα νιώθουν ανασφάλεια μαζί του. Χρόνια προσπαθήσαμε κ με τη βοήθεια ειδικού αλλά τίποτα..έφυγε π το σπιτι μετά από πολλά χρόνια δικής μου επιμονής γιατί δεν άντεχα άλλο κάποιες καταστάσεις αλλά με έχει κανει να νιώθω τόσο ενοχικα για όλο αυτό που μας προκάλεσα (γιατί η απόφαση ήταν δικιά μου πάρα το ότι είχαμε προβλήματα για τα οποία εθελοτυφλουσε ). Κ ειλικρινά φοβάμαι πως αν πάρουμε διαζυγιο κ έχει τα παιδιά αυτά θα την πληρώσουν.

Κανενα διαζυγιο δεν ειναι ευκολο λενε.Αλλα οσο πιο γρηγορα το ληξεις τοσο πιο γρηγορα θα ηρεμησετε ολοι.τα παιδια θελουν μια σταθεροτητα..θελουν ν αξερουν αν ειστε μαζι η χωρια.Μιλαω με τη λογικη οτι εχεις παρει τις απφασεις σου και δεν υπαρχει ενδεχομενο επανασυνδεσης.Αν υπαρχει περιπτωση να τα ξαναβρειτε αλλαζουν τα πραγματα.Δικηγορο εχεις ?Πρεπει να συμβουλευτεις ενα δικηγορο για το τι θα γινει με τα παιδια και τι πρεπεινα κανεις.

Ναι έχω δικηγόρο απλά δε θα μπορούσα ποτέ ούτε να κινηθώ νομικά εναντίον του γιατί ειλικρινά είναι πολυ τρυφερός πατερας ανεξαρτήτως που αδυνατεί να τα φροντίσει κ επίσης αν κ εχει τελειώσει το ερωτικό κομμάτι τον αγαπάω σαν άνθρωπο κάτι το οποίο εκείνος δεν το καταλαβαίνει. Εννοώ ότι δεν το πιστεύει αφού δε θέλω να είμαστε μαζι.

Δεν υπαρχει λογος να κινηθεις εναντιον του...δεν εννουσα αυτο.Εννοουσα ποιο πρεπει να ειναι το επομενο βημα σου,με ποιο τροπο να γινει ωστε να μην υπαρχουν εντασεις.Απο την αλλη μην περιμενεις απο τη μια ν αζητας διαζυγιο και απο την αλλη ν απροσπαθεις να τον πεισεις οτι τον αγαπας.Μπορεις με τη συμπεριφορα σου στο μελλον να του δειξεις οτι τον νοιαζεσαι,να τον καλεις πχ σε ενα οικογενειακο τραπεζι ν αφατε σαν οικογενεια.Αλλα τωρα ενω εισαστε σε διασταση και στη διαδικασια διαζυγιου δε γινεται να τον πεισεις οτι τον αγαπας.Μη μπλεκεις μονη σου τα πραγματα.

Ναι έχεις απόλυτο δίκιο ίσως εγώ τελικά να σαμποτάρω τον εαυτό μου απλά δε νιωθω τόσο δυνατή ώστε να κάνω το επόμενο βήμα. Ξέρω ότι έτσι μπερδευω τα παιδια γιατί παρότι που έχει φύγει έρχεται σπίτι να παίξουν μαζί, να τα δει, βγαίνουμε συχνα σαν οικογένεια κ δεν ξέρω απλά πως να βάλω τα όρια γιατί για να μπει κάποιος άλλος στη ζωή μου έτσι δε γινεται.

Δεν πειραζει που ερχεται σπιτι ή που βγαινετε μαζι.Πολλά ζευγαρια χωρισμενα περνανε στιγμες μαζι για το καλο των παιδιων.Ομως εσεις ως ενηλικες πρεπει να αποφασισετε τι γινετε μεταξυ σας και ν αειναι αυτο ξεκαθαρο και για τους 2.Αν δεν τα ξεκαθαρισεις αυτα απλα ταιζεις τις ελπιδες του για να τα ξαναβρειτε και αυτο δεν νομιζω οτι βοηθαει καπου.Ασε που μπορει καποια στιγμη να σου πει οτι τον κοροιδευεις.Στα λεω πολυ φιλικα.Εχω κι εγω παιδια και εχω φτασει αρκετες φορες στο παρα ενα να ζητησω διαζυγιο.Συζητησε τα με το δικηγορο σου.Εξηγησε του ποια ειναι η κατασταση...τι θελεις εσυ και πιστευω οτι θα εχει και την εμπειρια και τις γνωσεις να σε κατευθυνει σωστα.

Ναι απλά δε σκέφτεται σαν ώριμος ενήλικας. Κάθε φορά που κάνω λόγο για διαζυγιο μου ξεκαθαρίζει ότι αν γίνει αυτό δεν θέλει καμια επαφη μαζί μου κ όντως όταν επιμένω μετά για μέρες εξαφανιζεται.

Αυτο ειναι δικο του θεμα..οχι δικο σου.Αν δε θελει μετα να εχει επαφες μαζι σου αυτο ειναι σαφη δικαιωμα του.Οπως δικαιωμα του ειναι να κανει μια αλλη οικογενεια.Το θεμα ειναι να υπαρχει συνενοηση για το καλο των παιδιων και να συνεχισει να στηριζει τα παιδια.Και αυτα θ απρεπει να καθορσιτουν νομικα στο διαζυγιο.Στο λεει ξεκαθαρα οτι ερχεται στην ουσια σπιτι ως μια προσπαθεια /ελπιδα του να τα ξαναβρειτε.Αν δεν παιζει αυτο το ενδεχομενο και παρετε διαζυγιο προφανως θα εξαφανιστει απο εσενα και θα συνεχισει τη ζωη του.Εισαι λιγο μπερδεμενη εσυ νομιζω.Θελεις μεν να χωρισετε αλλα να συνεχισετε να εισαστε φιλαρακια και ν απερνατε χρονο ολοι μαζι.Αυτο οπως σου ειπα πολλες φορες συμβαινει ...καποια ζευγαρια το καταφερνουν αυτο αλλα ειναι η εξαιρεση και οχι ο κανονας.Ο κανονας λεει οτι ο καθενας συνεχιζει τη ζωη του και οι επαφες περιοριζονται στα των παιδιων.Να σου πω και το αλλο.Εστω οτι περνετε διαζυγιο αλλα συνεχιζετε να περνατε χρονο μαζι οπως τωρα.Αλλα καπου παρακατω εσυ γνωριζεις εναν αλλον αντρα και θελεις να συνεχισεις τη ζωη σου μαζι του.Τοτε δε θα αρχισει να σε ενοχλει το οτι ο πρωην σου ερχεται καθε τρεις και λιγο σπιτι σου?

Ναι το καταλαβαίνω αυτό που λες. Δεν ξέρω τι με έχει μπλοκάρει τόσο πολύ. Νιώθω σαν να είμαι στην άκρη της πρήμης σε ένα καράβι που βουλιάζει κ δε μπορω ούτε να πηδηξω να σωθω ούτε να σώσω το πλοίο.